เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 641
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 642
เมื่อทั้งสองเดินกลับไปก็เห็นคนยืนต่อแถวยาวรอโจ๊กอยู่ฝั่งตรงข้ามแต่จ้าวเจินเจินก็ยังไม่ปรากฏตัว!“ท่านพี่ ท่านคิดว่ามันแปลกหรือไม่? จ้าวเจินเจินไม่อยากพึ่งการแจกโจ๊กมาสร้างชื่อเสียงที่ดีหรอกหรือ? นี่มันนานแค่ไหนแล้ว? ไฉนยังมิเห็นนางอีกเล่า!”หลิงอวี๋มองไป โจ๊กทางนั้นน่าจะต้มพร้อมแล้ว แต่ยังไม่ได้แจกจ่าย “นางจะต้องมาแน่! อีกอย่างข้ากล้ารับรองกับเจ้าเลยว่านางจะหาทางอื่นสร้างชื่อเสียง!”คำพูดของหลิงอวี๋ไม่ได้เกิดจากการคาดเดา ในเมื่อจ้าวเจินเจินมาโดยมีจุดประสงค์ที่จะชะล้างเรื่องของนาง เช่นนั้นตอนนี้ก็มีผู้แจกโจ๊กที่ศาลหลักเมืองอยู่แล้ว หากนางมาก็เป็นเพียงผู้แจกโจ๊กธรรมดา ๆหากต้องการดึงความสนใจของผู้ลี้ภัยไปที่นาง มีเพียงต้องหาทางอื่นเท่านั้นในขณะที่พูดอยู่นั้น ก็มีคนตะโกนขึ้นมา "พระชายาคังมาแล้ว… พระชายาคังบอกว่ากินแค่โจ๊กคงจะไม่อิ่ม วันนี้นางจึงเตรียมหมั่นโถวขาวมาให้ทุกคนด้วย!"“โอ้โห…”เมื่อได้ยินผู้ลี้ภัยเหล่านั้นต่างก็ยินดีพวกเขาหลายคนไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว ตอนนี้ได้ยินว่าไม่ได้มีแค่โจ๊กเท่านั้นแต่ยังมีหมั่นโถวแป้งขาวด้วย ใครเล่าจะไม่ตื่นเต้น?ทันใดนั้น ผู้คนก็กรูกันไปต่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 643
ภาพนี้ทำเอาหลิงอวี๋ตะลึงไปเลยกิ่งทองใบหยกเสียจริง คู่รักนักการเมืองที่เก่งเรื่องสร้างกระแส!นางกล้าเดิมพันเลยว่าคนที่เป็นผู้นำในการตะโกนนั้นล้วนเป็นหน้าม้าที่จ้าวเจินเจินเตรียมมา!ผู้ลี้ภัยที่แท้จริงจะมีคารมคมคายเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกันเล่า!หากคำพูดเหล่านี้ไปถึงหูของจักรพรรดิอู่อัน จักรพรรดิอู่อันจะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอนแม้ว่าก่อนหน้านี้จะไม่พอใจองค์ชายคังกับพระชายาของเขา ก็คงจะหายไปในทันที!ทางด้านเผยอวี้ เซียวหลินเทียนและอันเจ๋อก็เห็นภาพนี้เช่นกันเผยอวี้ก็ตกใจกับความไร้ยางอายขององค์ชายคังกับพระชายาของเขาเช่นกัน เขายิ้มอย่างขมขื่นให้เซียวหลินเทียนพลางเอ่ย “นี่เราตีงูให้กากินรึ?”แนวคิดในการแจกโจ๊กเพื่อบรรเทาภัยพิบัตินี้ดำเนินการไปทีละขั้นตอนภายใต้การนำของเซียวหลินเทียนไหนเลยจะคิดว่าองค์ชายคังกับพระชายาของเขาจะมาชุบมือเปิบ ฉกฉวยความดีความชอบทั้งหมดด้วยคำพูดที่สวยหรูไม่กี่คำกับหมั่นโถวแป้งขาวไม่กี่ตะกร้า!อันเจ๋อรู้สึกว่าถูกยั่วโมโหมากจนพูดไม่ออก เขารู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง!ความดีความชอบนี้ต้องเป็นของเซียวหลินเทียนสิ เขาถึงจะยินยอมอย่างเต็มใจ!แต่เหตุใดคนที่ทำงานหนักเช่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 644
โจ๊กร้อนมากจนจ้าวเจินเจินกรีดร้องขึ้นมาในทันทีองค์ชายคังตะโกนด้วยความโกรธ “ใครก็ได้ จัดการไอ้อันธพาลนี่ซะ!”องครักษ์หลายคนรีบวิ่งเข้าไปจัดการชายร่างกำยำอย่างดุเดือดชายร่างกำยำหลบอย่างว่องไว พลางเอื้อมมือออกไปคว่ำตะกร้าหลายใบที่บรรจุหมั่นโถวไว้แล้วตะโกน“องค์ชายน่ารังเกียจนี่… ตนเองมีอาหารมีที่อยู่แล้วไม่สนใจความเป็นความตายของคนยากจนเยี่ยงพวกเรา! เขาเอาหมั่นโถวบูดมาแจกพวกเรา…”“ทุกคนมาร่วมมือกัน… หากพวกเขาไม่ให้ทางรอดให้เรา เราก็แสดงให้พวกเขาเห็นไปเลยว่าเราไม่ยอมถูกรังแกง่าย ๆ...”เมื่อเห็นว่าทหารองครักษ์ขององค์ชายคังกำลังจะจับชายร่างกำยำไว้ ชายร่างกำยำจึงหลบไปที่อีกฟากหนึ่งของเตา แล้วยกหม้อโจ๊กขึ้นมาโยนใส่พวกเขาในหม้อนั้นยังคงมีโจ๊กร้อน ๆ อยู่เต็มหม้อ หากถูกลวกไป ผิวหนังจะไม่ลอกออกหรือ?เหล่าองครักษ์ตื่นตระหนกกลัวว่าจะถูกโจ๊กลวกจึงจับผู้ลี้ภัยที่อยู่ข้าง ๆ มากั้นไว้ข้างหน้าตนผู้ลี้ภัยเหล่านั้นมีหรือจะสู้องครักษ์ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีได้ พวกเขาไม่สามารถหลบหลีกได้เลย ได้แต่มองโจ๊กร้อน ๆ สาดเข้าหน้าพวกเขาอย่างหวาดกลัวผู้ลี้ภัยที่อยู่ด้านหลังไม่รู้สถานการณ์ เมื่อเห็นหมั่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 645
ยังไม่ทันที่นางจะตอบสนองอะไร ไป๋ผิงก็ลากนางออกไปหลายก้าวแล้วโครม...ตอนนี้ศาลาโจ๊กได้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์แล้ว ฝุ่นที่คละคลุ้งตกลงมาบนตัวทั้งสอง จนหน้าเปรอะเปื้อนทันที...จ้าวเจินเจินตกใจมากจนนิ่งค้างไป ได้ยินเพียงเสียงใครบางคนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “รีบมาช่วยคนเร็วเข้า… ยังมีคนอยู่ติดข้างใต้อีกมาก...”“ท่านพ่อ… ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่? ท่านอยู่ที่ใดกัน!”“ลูก… รีบช่วยลูกชายข้าที… เขาติดอยู่ข้างใน!”“พระชายา ไป๋ฮุ่ยยังอยู่ข้างในเจ้าค่ะ…”เสียงกรีดร้องโหยหวนดังเข้ามาในหูของจ้าวเจินเจินในหัวนางมีเพียงสองคำเท่านั้น… แย่แล้ว!เหตุใดศาลาโจ๊กดี ๆ ถึงกลายเป็นหายนะเช่นนี้ไปได้เล่า?จ้าวเจินเจินสั่นไปทั้งตัว สมองก็ว่างเปล่าไปหมด...“รีบไปช่วยคนเร็วเข้า…”“อันเจ๋อ… พาองครักษ์มาสองสามคน ไปหาของมาค้ำด้านนี้ไว้ก่อน!”เซียวหลินเทียนกังวลมากแล้วสั่งให้องครักษ์ช่วยคนทันใดนั้น หลิงอวี๋ก็เห็นฟางที่พังลงมาตกลงบนเตาโจ๊ก จากนั้นควันก็ลอยขึ้นมาจากตรงกลาง...“เซียวหลินเทียน เร่งพวกเขาให้เร็วขึ้นหน่อย ไฟไหม้แล้ว!”หลิงอวี๋เตือนเซียวหลินเทียนอย่างร้อนใจเซียวหลินเทียนเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็เห็นว่า
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 646
เขายังคงตะโกนอะไรบางอย่างกับตนเอง แต่นางได้ยินไม่ชัดว่าเขาพูดสิ่งใด!แต่คาดเดาว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีอะไร!กลุ่มพระชายาผิงหนานที่อยู่ไม่ไกลเร่งรีบเข้ามาอยากจะช่วยชีวิตผู้คน แล้วก็เห็นภาพนี้เข้าพระชายาผิงหนานมองใบหน้าที่ดุร้ายขององค์ชายคังอย่างรังเกียจ แล้วเห็นว่ากระโปรงของจ้าวเจินเจินเปื้อนเลือดสีแดงอยู่ นางทั้งโกรธทั้งสงสารจ้าวเจินเจิน“ซินเอ๋อร์ ไปเรียกหมอมาทำแผลให้พระชายาคัง!”เดิมทีอันซินไม่อยากไปเลย เมื่อครู่นางเห็นจ้าวเจินเจินใช้หมั่นโถวแป้งขาวมาดึงดูดผู้ลี้ภัยไปหมดจึงรู้สึกเกลียดชังมากตอนนี้เมื่อเห็นจ้าวเจินเจินอยู่ในสภาพเละเทะเช่นนี้ นางก็รู้สึกยินดี… สมน้ำหน้า!แต่เมื่อเห็นว่าขาของจ้าวเจินเจินมีเลือดออกอยู่ ความจิตใจดีของอันซินก็ยังคงเกิดขึ้นมาอยู่ดี จึงวิ่งไปที่ศาลาตรวจรักษาหลี่ชุงกับพวกแพทย์ที่ติดตามหลิงอวี๋มารีบไปช่วยคนกันแล้ว มีเพียงอวี๋หลานเท่านั้นที่เฝ้ากระท่อมยาอยู่พอได้ยินว่าอันซินมาหาหลิงอวี๋เพื่อไปรักษาจ้าวเจินเจิน อวี๋หลานก็ตะโกนขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ “สตรีสารเลวเช่นนั้นเหตุใดต้องรักษาให้นางด้วย? ปล่อยให้นางตายไปเสียเถิด!”“เจ้าดูสิ ที่นี่มีผู้บาดเจ็บต
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 647
หากเผยอวี้แต่งงานกับหลิงหว่าน มันจะกระทบต่อความก้าวหน้าในตำแหน่งของเขา!แม้ว่าฮูหยินเผยอยากจะให้ลูกชายแต่งงานก่อนออกเดินทาง แต่นางก็ไม่อยากให้การแต่งงานส่งผลกระทบต่ออนาคตของลูกชายเช่นกันตอนนั้นฮูหยินเผยไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไป แต่หลังจากกลับไปก็ไปพูดเรื่องนี้กับสามีของนางใต้เท้าเผยจึงเอ่ย “หลิงเสียงกังเป็นคนซื่อตรง อุปนิสัยของบุตรสาวที่เขาเลี้ยงดูก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร!”“แต่ความกังวลของเจ้าก็ถูกเช่นกัน หากแต่งงานกับหลิงหว่านไป ชีวิตภายหน้าของอวี้เอ๋อร์จะต้องได้รับผลกระทบเป็นแน่! เรื่องนี้ยังต้องพิจารณากันก่อน!”ทันทีที่ได้ยินสิ่งนี้ฮูหยินเผยล้มเลิกความคิดไป!วันนี้ฮูหยินเผยตามมาแจกโจ๊กด้วย จึงอยากจะมาดูว่ามีตัวเลือกอื่นอีกหรือไม่เรื่องพวกสหายสนิทของอันซิน ฮูหยินเผยได้ไปสอบถามจากพระชายาผิงหนานมาแล้วอวี๋หลานเป็นคนอารมณ์ดี มีนิสัยนุ่มนวลเผยอวี้เป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเผย ภรรยาของเขาจะต้องเป็นฮูหยินของตระกูลในภายหน้า อุปนิสัยที่นุ่มนวลนี้ไม่ใช้ตัวเลือกที่เหมาะจะเป็นนายหญิงของตระกูลส่วนเจียงอวี้เกิดมาในครอบครัวขุนนางฝ่ายบู๊ แต่ฮูหยินเผยรู้สึกว่าเจียงอวี้แข็งแกร่งเกินไป นางกล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 648
หลิงอวี๋โกรธมากจนอยากจะตบฟางเจียอี๋ในทันที!มีคนจำนวนมากที่ได้รับบาดเจ็บกว่านางหลายสิบเท่ารอให้ตนช่วยชีวิตอยู่ ฟางเจียอี๋กล้าดีอย่างไรถึงให้นางมาที่นี่เพียงเพราะอาการบาดเจ็บเช่นนี้?ผู้ลี้ภัยที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเหล่านั้นกังวลเพียงว่าพวกเขาจะมีชีวิตรอดหรือไม่ แต่ฟางเจียอี๋กลับกังวลว่าตนจะเสียโฉมหรือไม่!“พระชายาอ๋องอี้ รีบรักษาคุณหนูของข้าเร็วเข้าเถิด! เหตุใดจึงยืนงงงันอยู่เล่า?”นางรับใช้ของฟางเจียอี๋เห็นหลิงอวี๋ยืนนิ่งไม่ไหวติง ก็ผลักนางอย่างไม่อดทน“ใบหน้าคุณหนูของข้าใช้เงินดูแลไปเป็นจำนวนมาก หากเสียโฉมแล้วล่ะก็ ต่อไปพวกท่านก็อย่าคิดว่าคุณหนูของข้าจะบริจาคข้าวปลาอาหารให้อีกเลย!”หลิงอวี๋ทนไม่ไหวอีกต่อไป ความโกรธที่สั่งสมมาทำให้นางอยากหาคนระบายมานานแล้วด้วยนางรับใช้ผู้นี้แกว่างเท้าหาเสี้ยนเอง เช่นนั้นก็นับว่านางโชคร้ายก็แล้วกัน!หลิงอวี๋ยกมือขึ้นตบนางรับใช้อย่างแรง พลางตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว “ผู้ใดบอกให้เจ้ากล้ามาผลักข้า?”“เจ้ามันเป็นสุนัขรับใช้ที่ชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นจนเป็นนิสัย ไม่แหกตาดูบ้างหรือว่าข้าเป็นใคร?”“ข้าใช่คนที่เจ้าสามารถจิกหัวใช้ได้รึ?”ขณะที่หลิงอวี๋ก่นด่าอ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 649
นางรับใช้ทั้งสองคนของฟางเจียอี๋เองก็อายจนหน้าแดงกับพฤติกรรมที่น่าขายหน้าของเจ้านายเช่นกัน จนลืมแสดงละครแล้วรีบก้าวไปช่วยพยุงฟางเจียอี๋ลุกขึ้นนางรับใช้คนหนึ่งปัดฝุ่นตามร่างกายของนาง จากนั้นนางรับใช้อีกคนก็รีบช่วยนางจัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของนางให้ตรงดีที่ฟางเจียอี๋ไม่ใช่คนโง่แล้วตั้งสติได้ในทันทีจากนั้นก็ร้องพลางเอ่ยกับเซียวหลินเทียนอย่างเสียใจ“ท่านพี่หลินเทียน… ท่านดูแลพระชายาของท่านด้วยเถิด นางมาถึงก็ทุบตีนางรับใช้ของหม่อมฉันอย่างดุร้ายเลยเพคะ!”“สตรีที่วางท่าอวดดีเช่นนี้จะคู่ควรกับการเป็นพระชายาของท่านได้เยี่ยงไรกันเพคะ? หากท่านมิจัดการนาง… นางจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของท่านอ๋องนะเพคะ!”เซียวหลินเทียนมองฟางเจียอี๋อย่างเย็นชา แล้วจู่ ๆ ก็เอ่ยออกมา “พระชายาของข้าไม่มีอะไรที่ไม่ดี! ไม่จำเป็นต้องจัดการหรอก!”“หา… ท่านพี่หลินเทียน ท่านได้ยินที่หม่อมฉันพูดไม่ชัดเจนหรือ? นางรังแกคนรับใช้เพคะ…”“คนรับใช้ก็เป็นคนเช่นกัน! นางจะทุบตีใครโดยไม่สอบถามได้เยี่ยงไรเพคะ?”ฟางเจียอี๋เอ่ยอย่างกังวล “นางเลวร้ายเช่นนี้จะคู่ควรกับท่านอ๋องได้เยี่ยงไรเพคะ?”เซียวหลินเทียนจึงตอบกลับไปอย่างเย็นชาอีกค
บทล่าสุด
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1798
หลิงอวี๋อยู่ด้านหลังได้ยินคำพูดนี้ ใจก็กระตุกไปเล็กน้อย จากนั้นยื่นมือไปลูบหน้าของตนโดยมิรู้ตัวคนที่ป้าวเฉิงช่วยตระกูลหวงฝู่ตามหาก็คือตน!แล้วคนที่เขาบอกว่าถูกสังหารไปแล้วนั่นคือใครกัน?หรือว่าจะเป็นหัวหน้าเสิ่นกับเสี่ยวเจียง?หลิงอวี๋เหงื่อตก หากเป็นพวกเขาสองคนที่ถูกสังหารไปจริง ๆ แล้วคนที่สังหารพวกเขาคือใคร?หากมือสังหารพบว่าหัวหน้าเสิ่นมิได้สังหารตน จะกำลังตามหาตนอยู่หรือไม่?เถ้าแก่เจียงที่อยู่ด้านหน้ารู้เรื่องความสัมพันธ์ของป้าวเฉิงกับตระกูลหวงฝู่ดี เมื่อได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยออกไป “คนตายไปแล้วก็ส่งศพไปให้เจ้าวังก็จบแล้ว เหตุใดพี่ใหญ่ป้าวต้องไปตรวจสอบด้วยตนเองเล่า!”“เจ้ามิเข้าใจ คนที่เจ้าวังต้องการคือสตรีผู้หนึ่ง สตรีผู้นั้นมีความสำคัญต่อเจ้าวังมาก เจ้าวังบอกมาว่าขอเพียงข้าตามหานางพบและยังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะให้สมบัติก้อนโตกับข้า!”ป้าวเฉิงเอ่ยอย่างเป็นทุกข์ “สิ่งที่ข้ากังวลในตอนนี้ก็คือ คนที่ถูกสังหารจะเป็นสตรีผู้นั้น เช่นนั้นก็มิสามารถไปอธิบายกับเจ้าวังได้แล้ว!”“จริงสิ บอกเรื่องของเจ้ามาก่อนเถิด เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?”เถ้าแก่เจียงจึงหันไปเรียก “น้องหญิง มานี่!”
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1797
มิต้องให้เสี่ยวซานเอ๋อร์ออกไปซื้อพวกของใช้ประจำวัน เพราะเมื่อฮูหยินเจียงรู้ว่าเถ้าแก่เจียงให้ผู้มีพระคุณมาอาศัยอยู่ที่เรือนเล็กที่ว่างอยู่ของตระกูล นางก็รีบให้แม่นมข้างกายเอาผ้าห่มและเหล่าของใช้ประจำวันบางส่วนไปให้ด้วยตนเอง หลิงอวี๋เลือกให้ห้องทางทิศตะวันออกเป็นห้องนอน หลิงซินเองก็มีห้องนอนของตนเช่นกันหลิงอวี๋อยู่คนเดียว หลิงซินแค่ต้องรับใช้งานก็พอแล้วหลิงซินรู้สึกขอบคุณหลิงอวี๋ จึงเช็ดหน้าต่างห้องนอนทั้งสองห้องอย่างขยันขันแข็งจนสะอาดดึกมากแล้วนางก็ยังคงทำงานยุ่งอยู่“หลิงซิน ไปพักผ่อนเถิด แล้วก็นำยาไปทาหน้าเจ้าเสีย!”หลิงอวี๋นำยาทาบาดแผลที่เสี่ยวซานเอ๋อร์ออกไปซื้อมาส่งให้หลิงซินพลางเอ่ย “เจ้าทาหน้าแล้วพักผ่อน วันพรุ่งยังต้องไปพบนายใหญ่ป้าวกับข้าอีก!”“หลิงซิน ข้าเพิ่งมาที่นี่ มิได้เข้าใจและคุ้นเคยกับคนที่นี่นัก หากมีอะไรที่ข้าทำมิถูกต้องเจ้าก็อย่าลืมเตือนข้าด้วย!”“เจ้าค่ะคุณหนู!”หลิงซินรับยาทาบาดแผลมาอย่างขอบคุณ เดิมทีอยากจะรับใช้จนหลิงอวี๋หลับก่อนค่อยไป แต่ก็ถูกหลิงอวี๋ไล่ออกมาเสียก่อน“ข้ามิได้อ่อนแอบอบบางถึงเพียงนั้น เจ้ามิต้องมารับใช้ข้า ประเดี๋ยวเจ้าค่อย ๆ คุ้นเคย
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1796
ทันทีที่เถ้าแก่เจียงได้ยินก็มิสนใจแล้วเอ่ยอย่างกระตือรือร้น “คุณหนูเจียงคงจะมากับครอบครัวใช่หรือไม่? แล้ววางแผนว่าจะอยู่ที่นี่กี่วันหรือ?”หลิงอวี๋ยิ้มขมขื่นแล้วเอ่ย “ข้ามากับน้องสาวข้า แต่ผลก็คือแยกจากกันไปแล้ว! ข้าต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะตามหาน้องสาวข้าเจอ!”วันนี้เสี่ยวซานเอ๋อร์พบกับหลิงอวี๋ได้เงินมาหลายสิบตำลึง หากทำงานต่อไปก็จะมีตำแหน่งแล้ว เขาจึงรีบช่วย“พี่ใหญ่เจียง เดิมทีคุณหนูเจียงคิดว่าจะขายกำไลหยกแล้วไปหานายใหญ่ป้าวให้ช่วยตามหาน้องสาว ท่านกับนายใหญ่ป้าวมีมิตรไมตรีต่อกัน ท่านช่วยคุณหนูเจียงพูดหน่อยเถิด!”“เรื่องนี้จะไปยากอะไร วันพรุ่งข้าจะพาเจ้าไปพบกับพี่ใหญ่ป้าว!”เถ้าแก่เจียงเอ่ยขึ้นมาอีก “ข้ายังมีเรือนว่างอยู่ หากคุณหนูมิรังเกียจก็อย่าไปพักที่โรงเตี๊ยมเลย ย้ายมาอยู่ในเรือนข้าเถิด!”เดิมทีหลิงอวี๋คิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดว่ามิรู้ว่าเมื่อใดจึงจะหาเสี่ยวอวี้พบ ตนก็มีเงินอยู่มิมาก จะให้พักโรงเตี๊ยมตลอดก็คงมิใช่เรื่องนางจึงเอ่ย “เรือนนั้นของเถ้าแก่เจียงให้ข้าเช่าอยู่ชั่วคราวเถิด ข้าจะจ่ายค่าเช่า!”เถ้าแก่เจียงหน้านิ่งไป แล้วเอ่ยอย่างมิพอใจ “คุณหนูเจียงพูดอะไรกัน เจ้าช่วยลู
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1795
ทั้งสามคนเข้าไปนั่ง จากนั้นเถ้าแก่เจียงก็พูดออกมาตามตรง “มิทราบว่าผู้มีพระคุณมาหาเจียงโหม่วด้วยเรื่องใดหรือ? ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตหย่งเอ๋อร์ไว้ มิว่าจะเป็นเรื่องอะไรเจียงโหม่วก็จะช่วยเหลืออย่างเต็มที่!”หลิงอวี๋นำกำไลหยกออกมา แล้วยิ้มจาง ๆ “ข้าขาดเงินค่าเดินทาง จึงมาขายเครื่องประดับ เถ้าแก่เจียงลองดูว่าจะได้เงินสักเท่าไร หากเหมาะสมข้าก็จะขายให้เถ้าแก่เจียง!”เถ้าแก่เจียงรับกำไลหยกมาดู กำไลหยกนี้คุณภาพพอได้ ตามปกติแล้วเขาให้ราคาหนึ่งพันตำลึงก็ถือว่าสูงมากแล้ว!แต่นี่เป็นกำไลหยกของผู้มีพระคุณ เถ้าแก่เจียงหรือจะกล้ากดราคา“สามพันตำลึง!”เถ้าแก่เจียงตอบออกไปหลิงอวี๋ตะลึง หัวหน้าเสิ่นบอกว่ากำไลหยกนี้ได้ราคาเพียงสองพันตำลึงเถ้าแก่เจียงให้ตนสามพัน เห็นได้ชัดว่าเป็นความเห็นอกเห็นใจหลิงอวี๋หรือจะเอาเปรียบเล็ก ๆ เช่นนี้ เมื่อครู่ที่ช่วยเหลือเจียงหย่งก็มิได้ใช้เครื่องยาสมุนไพรใด ๆ เป็นการช่วยเหลือง่าย ๆ เท่านั้น“สองพัน เถ้าแก่เจียงเอาเงินมาเถิด! กำไลหยกนี้เป็นของท่านแล้ว!”เสี่ยวซานเอ๋อร์อยู่ด้านข้างก็ขยิบตาให้หลิงอวี๋มิหยุด คุณหนูใหญ่ผู้นี้โง่หรือไม่ มีแต่คนต่อรองราคาให้มากขึ้น มีที
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1794
เถ้าแก่เจียงเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้นก็กำลังคิดจะด่า หลิงอวี๋ก็อุ้มเจียงหย่งมาและหันหลังให้ตนแล้วสองมือของนางกอดรัดอยู่ตรงช่วงท้องของเจียงหย่ง มือหนึ่งกำหมัดแล้ววางด้านหัวแม่มือของกำปั้นนั้นอยู่ที่ตรงอกและตรงท้องของเจียงหย่งส่วนมืออีกข้างของหลิงอวี๋ก็จับมือที่กำหมัดไว้แล้วรีบกระทุ้งที่ช่วงท้องของเจียงหย่งอย่างแรงการกระทำนี้ทำเอาเถ้าแก่เจียงโกรธจนกำหมัดไปทุบที่หัวของหลิงอวี๋“ให้ตายสิ นี่เป็นการช่วยเหลือหรือทำร้ายกันแน่ วางลูกชายข้าลงเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้า”หลิงอวี๋อุ้มเจียงหย่งหลบมา พลางตะคอกใส่เถ้าแก่เจียง “ข้ากำลังช่วยลูกท่านอยู่ ท่านมิเห็นหรือว่าเขากำลังจะตายแล้ว?”“ท่านอย่ามารบกวนข้า หากข้ารักษาเขาตาย ข้าจะชดใช้เขาด้วยชีวิต!”แม้ว่าฮูหยินเจียงจะดูมิเข้าใจวิธีการช่วยเหลือของหลิงอวี๋ แต่ลูกชายใกล้จะตายแล้วจริง ๆ ขอเพียงมีความหวังเพียงเล็กน้อยนางก็จะไม่มีทางยอมแพ้นางดึงเถ้าแก่เจียงไว้หลิงอวี๋ก็ใช้วิธีเดิมกระทุ้งเข้าที่ช่วงท้องของเจียงหย่งต่อไปหลังจากทำเช่นนี้ไปสามครั้ง เจียงหย่งก็ไอแค่ก ๆ แล้วถั่วลิสงเม็ดหนึ่งที่มีเลือดติดอยู่ก็หลุดออกมาจากปากเขาและกระเด็นลงส
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1793
เสี่ยวซานเอ๋อร์จึงพาหลิงอวี๋ไปขายกำไลหยก ระหว่างทางเสี่ยวซานเอ๋อร์ก็ยังเล่าเรื่องอื่น ๆ ในเมื่อนี้ให้หลิงอวี๋ฟังอีกหลิงอวี๋เอ่ยถามไปอย่างอ้อม ๆ “เสี่ยวซานเอ๋อร์ ข้ามากับน้องสาว แต่น้องสาวข้าหายตัวไปแล้ว ได้ยินว่าป้าวเฉิงเจ้าถิ่นที่นี่เก่งเรื่องตามหาคน หากข้าไปขอให้เขาช่วย จะต้องใช้เงินเท่าใดหรือ?”เสี่ยวซานเอ๋อร์ขมวดคิ้ว “คุณหนูใหญ่ แม้ว่านายใหญ่ป้าวจะเก่งเรื่องตามหาคน แต่ก็มิใช่ว่าจะช่วยใครง่าย ๆ! หากจะไปขอร้องเขาแล้วมีเงินมิถึงหลักพันเขาก็มิสนใจหรอก!”“สองพันพอหรือไม่?”หลิงอวี๋นึกถึงที่หัวหน้าเสิ่นบอกว่ากำไลหยกนี้สามารถขายได้สองพันตำลึงจึงเอ่ยถาม“แล้วแต่คน!”เสี่ยวซานเอ๋อร์คิดว่าหลิงอวี๋ใจกว้างกับตนมากจึงเอ่ยขึ้นมา “ข้ารู้จักกับผู้ดูแลหมู่บ้านตระกูลป้าว ข้าจะไปคุยกับเขาดู เขาน่าจะช่วยได้!”“เช่นนั้นขอร้องเจ้าด้วย! รอให้ขายกำไลหยก จากนั้นเจ้าก็ค่อยพาข้าไปหาเขา ข้าจะมิให้เจ้าขาดทุนอย่างแน่นอน!”หลิงอวี๋ใจชื้นขึ้นมา เงินทองเป็นของนอกกาย ขอเพียงตามหาเสี่ยวอวี้เจอ และพวกนางได้ใช้ชีวิตด้วยกัน เรื่องความจนก็มิกลัวหรอกกระทั่งมาถึงที่บ้านเถ้าแก่เจียงที่รับซื้อกำไลหยก ทั้งสองยังม
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1792
“ไปหาสมบัติที่ภูเขาหิมะหรือ? อยากตายนักหรือไรกัน! ภูเขาหิมะนั่นกินคนมิเหลือแม้กระดูก!”แขกคนหนึ่งส่ายหน้าแล้วเอ่ย“คนเหล่านี้แตกต่างไป พวกเขาแต่ละคนมีวรยุทธ์แก่กล้า อีกทั้งยังพาคนเข้าไปตั้งมากมาย มิน่าจะเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้วกระมัง!”“พวกเราเองก็ตามไปหากำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้างดีหรือไม่!”แขกอีกคนหนึ่งยิ้มออกมาแล้วเอ่ย “เจ้าน่ะหรือ อย่าไปเลย ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่กำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ เลย จะกลับกลายเป็นว่าเอาชีวิตไปทิ้งอยู่ข้างในนั้นน่ะสิ!”“เสี่ยวซานเอ๋อร์ หากเจ้าอยากจะร่ำรวยจริง ๆ พี่ชี้ช่องทางให้ดีหรือไม่?”หลิงอวี๋เหลือบมองเสี่ยวซานเอ๋อร์ผู้นั้น เขาเป็นวัยรุ่นอายุประมาณยี่สิบ ดูผอมและอ่อนแอมาก การแต่งกายก็ดูเรียบง่ายธรรมดาเครื่องหน้างดงาม ทว่าดวงตาค่อนข้างแปลก ดูเหมือนมองคนแล้วมิสามารถมองให้ชัดเจนได้สงสัยจะตาเหล่กระมัง!เสี่ยวซานเอ๋อร์ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “พี่หาน ช่องทางอะไรหรือ? รีบบอกมาเร็วเข้า หากข้าร่ำรวยแล้วจะไม่มีทางลืมเจ้าแน่นอน!”“ไปเป็นผู้ค้ามนุษย์อย่างหม่าเฉียงอย่างไรเล่า! เจ้ามิเห็นหรือว่าทาสหญิงหนึ่งเกวียนของเขาขายไปได้สี่แสนหกหมื่น? การค้าขายนี้ง่ายดายกว่าที่เจ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1791
หัวหน้าเสิ่นถูกปู้ติงจ้องมองอยู่ด้วยสายตาดุร้ายก็ไม่มีทางเลือก จึงต้องเขียนหนังสือยอมรับผิด เขาขอแค่เพียงหลบหนีไปได้ อย่างก็อื่นค่อยว่ากันทีหลัง“หัวหน้าเสิ่น หากจะตามหาคนคนหนึ่งควรเริ่มจากที่ใด?”สุดท้ายหลิงอวี๋ก็ถามหัวหน้าเสิ่นไปหนึ่งคำถามหัวหน้าเสิ่นยิ้มขมขื่น “หากแม่นางจะตามหาคน ป้าวเฉิงคนที่ข้าพูดถึงเมื่อครู่คือคนที่มีความสามารถเก่งกาจยิ่งนัก เขามีลูกน้องมากมาย อีกทั้งคนในหมู่บ้านที่อยู่รอบ ๆ นี้ก็เชื่อฟังเขาด้วย”“หากเจ้าจะตามหาคน ขอเพียงมีเงินมากพอ เขาก็จะช่วยตามหาคนให้ได้เร็วที่สุด!”หลิงอวี๋อยากจะตามหาเสี่ยวอวี้น้องสาวของตน เมื่อได้ยินดังนั้นก็สนใจขึ้นมาแต่ตนไม่มีเงินติดตัวสักแดง จะไปพูดให้ป้าวเฉิงตามหาคนให้ตนได้อย่างไรกัน!“หัวหน้าเสิ่น เอาของมีค่าที่ท่านน้าหลินให้มาให้ข้าสักชิ้นเถิด!”หลิงอวี๋เอ่ยออกไปตามตรง “ข้าไม่มีเงินติดตัวสักแดง เจ้าก็ถือว่าทำบุญแล้วกัน!”ต่อให้หลิงอวี๋จะต้องการของมีค่าทั้งหมดของหัวหน้าเสิ่น หัวหน้าเสิ่นก็มิกล้าบอกว่าไม่ นับประสาอะไรกับหนึ่งชิ้นเล่า!หัวหน้าเสิ่นรีบเปิดห่อของตนแล้วหันหลังให้หลิงอวี๋หยิบกำไลหยกออกมาหนึ่งชิ้น!“แม่นาง กำไลหยก
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1790
“อย่า… อย่าฆ่าข้า!”หัวหน้าเสิ่นกลัวจนร้องออกมาเสียงสั่นเขาเชื่อมั่นในวรยุทธ์ของตนว่าจะสามารถหนีไปได้อย่างราบรื่น ไหนเลยจะคิดว่าจะหนีมิพ้นหมาป่าตัวนี้!“หึ! ข้าบอกไปแล้วว่า นอกเสียจากเจ้าจะเร็วกว่าปู้ติง มิเช่นนั้นก็ให้เชื่อฟังคำของข้า! เจ้าอยากจะทนทุกข์ก่อนจึงจะยอมฟังหรือไร?”หลิงอวี๋ยิ้มเยาะพลางเดินเข้าไป เรี่ยวแรงที่ตัวนางกลับคืนมาแล้วลูกปัดสีเขียวนี้มหัศจรรย์จริง ๆ!แต่หลิงอวี๋มิได้มีความคิดที่จะครอบครองเป็นของตน นี่คือของของแม่หมาป่า ในเมื่อให้ปู้ติงไปแล้วเช่นนั้นก็เป็นของปู้ติง“ปู้ติง! ปล่อยเขาเถิด!”ปู้ติงจึงปล่อยหัวหน้าเสิ่นอย่างเชื่อฟัง หลิงอวี๋ก็ลูบหัวมันอย่างเอ็นดู จากนั้นก็เอาลูกปัดสีเขียวยัดเข้าปากมันไป“เสี่ยวเจียง ปิดประตู!”หลิงอวี๋เอ่ยกับเสี่ยวเจียงที่กลัวจนสั่นมิหยุดเสี่ยวเจียงมองขาที่เลือดไหลของหัวหน้าเสิ่น เมื่อครู่หมาป่าตัวนั้นรวดเร็วมาก เขาหนีมิได้เลยมีหรือเสี่ยวเจียงจะกล้ามิฟังคำพูดของหลิงอวี๋ เขาจึงเดินไปปิดประตูด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่น“ข้าถามอะไรเจ้าก็ตอบสิ่งนั้น มิเช่นนั้นครั้งต่อไปที่ปู้ติงกัดจะมิใช่ขาของเจ้า แต่เป็นคอ เข้าใจหรือไม่?”หลิ
