พอเท่านี้หลิงอวี๋ก็ถือตะบองโบกนำทั้งสามคนเดินออกจากเรือนบุหงาอย่างลำพองแน่นอนว่าแม่นมลี่ไม่ได้ถือไปด้วย ใบหน้านางชราเหี่ยวย่น กำลังจูงมือหลิงเยว่เดินตามด้านหลังแม่นมลี่สิ้นวิธีเกลี้ยกล่อมหลิงอวี๋ แต่นางไม่อาจขัดขวางคุณหนูของตนได้ เลยทำตามความคิดเผชิญความยากลำบากร่วมกันหลิงอวี๋ยังมีรอยแผลเป็นอัปลักษณ์บนหน้าอยู่ แม้แผลจะสมานแล้ว แต่รอยก็ยังไม่หายไป มองไปแล้วยิ่งดูน่าเกลียดยิ่งนัก!เหล่าคนรับใช้เห็นพวกนางสี่คนปรากฏตัวพร้อมกับไม้ตะบองด้วยอิริยาบถกำลังมองหาคนที่จะประมือด้วย ก็ตกใจกลัวจนพูดไม่ออกหลิงอวี๋เห็นสีหน้าประหลาดใจของพวกเขา ก็นึกถึงประโยคยอดฮิตในยุคปัจจุบันอย่างรู้สึกขบขันเป็นคนอัปลักษณ์ไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่ออกมาทำให้คนตกใจกลัวนั้นเป็นความผิดของคุณ!เพียงแต่พวกนางยังไม่ได้ไปถึงครัว ความโกลาหลก็ได้แพร่กระจายไปหลังเรือนอย่างเร็วรี่และเรือนริมวารีที่เซียวหลินเทียนกำลังพำนักอยู่“เป็นไปไม่ได้… เส้นลมปราณหัวใจของพระชายาล้วนสูญสิ้นไปหมดแล้วนี่ มีชีวิตเดินออกมาได้เยี่ยงไร!”หลังไป่สือได้ฟังองครักษ์แจ้งให้ทราบ ก็รุดออกไปพร้อมกับเสียงตื่นตระหนกเซียวหลินเทียนสีหน้าผันเปลี่ยนเ
มือของไป๋สือเพิ่งเอื้อมออกไปผลัวะ!ไม้ตะบองในมือหลิงอวี๋ไร้ความปรานีแม้แต่น้อย ฟาดลงหลังมือไป่สือเน้น ๆไป่สือชักมือกลับเนื่องถูกตี แหงนหน้ามองก็เห็นหลิงอวี๋มองเขาด้วยใบหน้าเยาะหยัน“จะจับอะไรหรือ? เจ้าไม่รู้หรือว่าไม่เหมาะสมที่บุรุษสตรีจะใกล้ชิดกัน?”“กระ… กระผมแค่อยากตรวจชีพจรท่าน กระผมไม่มีความหมายอื่น!” ไป่สืออธิบายตะกุกตะกัก“ข้ารักษาอาการป่วยของตัวเองได้! ยิ่งกว่านั้นข้าก็มิต้องคำนับอ้อนวอนให้พวกเจ้ารักษาข้าด้วยซ้ำ ฉะนั้นไม่ต้องลำบากสอดมือ!”หลิงอวี๋เหน็บแนมแม่นมลี่ได้บอกทุกเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากที่นางสลบไสลมาหมดแล้ว!ในครั้นนั้น แม่นมลี่อุ้มหลิงเยว่ไปขอร้องไป่สือแม่นมลี่โขกศีรษะกับพื้นไปหลายหน และอ้อนวอนอย่างขมขื่นอยู่นอกเรือนไปครึ่งค่อนวันไป่สือถึงมอบโอสถเม็ดกลม ๆ ให้อย่างไม่เต็มใจ เขาไม่สนใจออกมาตรวจอาาการของเสี่ยวเมาด้วยซ้ำตาต่อตา ฟันต่อฟัน!นี่คือหลักการของหลิงอวี๋ตั้งไว้เมื่อครั้นที่ตัวเองก้าวเข้าเรือนบุหงา!ตั้งแต่วันนี้ไป คนในจวนอ๋องอี้จะมิมีผู้ใดคิดรังแกนางกับคนของนางอีก!“หลิงอวี๋ ท่านอ๋องทรงห้ามให้เจ้าย่างกรายออกเรือนบุหงาแล้ว เจ้ายังขวัญกล้าออกมา
หลิงอวี๋คลี่ยิ้ม ตะบองในมือจงใจทุ่มลงพื้น“ท่านอ๋องทรงชอบประมือนัก! อย่างนั้นตัวหม่อมฉันผู้เป็นคุณหนูคนนี้ก็จะสละชีวิตเป็นเพื่อนสุภาพชนอย่างท่าน!”ลู่หนานกับองครักษ์ตามมาต่างก็มองหลิงอวี๋ราวกับนางบ้องตื้อก็มิปานหลิงอวี๋ไม่ได้ลิ้มรสความเก่งฉกาจของเซียวหลินเทียนในคราก่อนแล้วหรอกหรือ?คราก่อนเซียวหลินเทียนก็ไม่ได้อยากฆ่านางจากใจจริง ไม่เช่นนั้นถึงหลิงอวี๋จะมีอีกหลายชีวิตก็ต้านเซียวหลินเทียนลงมือได้มิพอ!พวกเขาเหล่าองครักษ์ล้วนมีฝีมือวรยุทธทั้งสิ้น รวมถึงจ้าวซวนที่ไปเยี่ยมญาติยังไม่กลับมา แต่อย่างไรเสียหากเพิ่มพวกเขามาหมดก็ล้วนลงมือเซียวหลินเทียนได้ไม่เกินสองสามครั้งเท่านั้นหลิงอวี๋สตรีน้อยที่ออกเรือนแล้วผู้นี้ไม่ได้มีฝีมือวรยุทธ มิคาดว่าจะกล้าคุยโวยั่วยุเซียวหลินเทียนอย่างไม่กระดากอาย!เสียสติไปแล้วจริง ๆ !“เซียวหลินเทียน ไม่เช่นนั้นเรามาเดิมพันกันดีหรือไม่? ข้าเดิมพันได้เลยว่า เจ้าต้านการลงมือของช้าไม่ได้เลยสักหนเดียว! เจ้าเชื่อหรือไม่?”ประโยคที่หลิงอวี๋กล่าวออกมายิ่งทำให้ลู่หนานและคนอื่น ๆ ตะลึง!คน… คนผู้นี้ไร้ยางอายเสียจริง!ลู่หนานยืนยันเลยว่า หลิงอวี๋เสียสติไปแล้วจริง
พวกของลู่หนานได้ยินเสียงคำรามนั้นก็ตกใจ ต่างก็รีบเงยหน้าไปมองเห็นหลิงอวี๋หัวเราะเยาะ โยนตะบองไม้ในมือนั้นไปอีกด้าน แล้วยกมือขึ้น ยกนาฬิกาข้อมือแบบพิเศษตรงข้อมือที่เอาออกมาจากมิติขึ้นนางกดที่ปุ่มกดบนนาฬิกาข้อมือ แล้วแสงสีเงินก็สาดส่องไปที่เซียวหลินเทียนเซียวหลินเทียนใช้ดาบแทงไปตามสัญชาตญาณ แต่แสงสีเงินนั้นกลับระเบิดออกกลางอากาศ แล้วกลายเป็นตาข่ายคลุมลงมา...เซียวหลินเทียนและรถเข็นต่างถูกตาข่ายคลุมเอาไว้ แล้วดึงขึ้นไปในอากาศ ในชั่วพริบตาก็ถูกแขวนอยู่บนต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ ทุกคนที่อยู่ในเรือนต่างเบิกตาโพลง เกือบจะอ้าปากค้างอย่างตกใจนี่มันคือของอะไรกัน?วรยุทธของเซียวหลนเทียนอยู่ในระดับสูงมาก แม้ว่าขาทั้งสองข้างของเขาจะพิการ แต่วรยุทธก็ยังอยู่!แต่เซียวหลินเทียนที่มีวรยุทธแข็งแกร่ง ยังไม่ทันได้เข้าใกล้หลิงอวี๋ ยังไม่ทันได้ออกกำลังทำอะไรเลย ก็ถูกตาข่ายนี่คลุมเขาไว้แล้วหรือ?คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้นต่างไม่รู้ สิ่งที่หลิงอวี๋ปล่อยออกไปมันไม่ใช่ตาข่ายธรรมดา แต่เป็นตาข่ายลวดที่ทำขึ้นมาจากวัสดุพิเศษตาข่ายลวดชนิดนี้ไม่สามารถตัดขาดได้ นอกเสียจากว่าจะใช้เลเซอร์ตัดมัน มิฉะนั้น ดาบทั่วไปก็
เซียวหลินเทียนสงบลงทันทีเพราะว่าเขาเคยเป็นผู้บัญชาการกองทัพมาก่อน เขารู้ว่าเมื่อกองทัพสองฝ่ายต่อสู้กัน สิ่งต้องห้ามที่สุดคือ ความใจร้อนความโกรธและการใช้กำลังไม่ได้แก้ปัญหาได้จริง ๆ !เขามองหลิงอวี๋ที่อยู่ข้างล่าง!นางกล้าที่จะสู้สายตา!นางกล้าที่จะท้าทายการต่อสู้ระหว่างแม่นมกับหลิงผิง!นางกล้ากระทั่งยกดาบขึ้นมาทำให้เขาพินาศไปด้วยกัน!หลิงอวี๋ผู้นี้ ไม่ใช่ผู้หญิงคนที่โง่เขลาที่คิดหาทุกวิถีทางเพื่อเอาใจเขาอีกต่อไปแล้ว!จู่ ๆ เซียวหลินเทียนก็พบว่า...เขาหาความชื่นชมตัวเองในแววตาของหลิงอวี๋ไม่เจอแม้เพียงสักนิดแล้วสายตาที่หลงใหลในตัวเขาของหลิงอวี๋ ดูเหมือนว่าจะหายไปหลังจากที่นางถูกโบย!หลิงอวี๋...คนที่กล้าจ่อมีดกับตัวเขา!นางไม่ได้มีเขาอยู่สายตาอีกต่อไปแล้ว!นางกล้าที่พาคนของนางออกจากเรือนหลานย่วน มิใช่เรื่องง่ายที่จะส่งตัวเองมาถึงที่เพื่อให้โดนสังหาร!เซียวหลินเทียนน่าจะคิดถึงจุดนี้นานแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้เข้าใจหลิงอวี๋ผิดไป!เขาก็เหมือนกับทุก ๆ คน ไม่ได้สนใจความเปลี่ยนแปลงของหลิงอวี๋!ดังนั้นชิวเฮ่าถึงได้เสียเปรียบเช่นนี้!เขาถึงได้ประมาทแล้วตกลงในหลุมพรางของนาง!
หลิงอวี๋รู้ว่าเซียวหลินเทียนเป็นคนฉลาด ตัวนางเองทำตัวหน้าใหญ่ใจโตเช่นนี้ต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา แม้ว่าจะโกรธเกรี้ยว แต่ก็ไม่มีทางลงมือกับตนต่อได้อีกหรอก!เซียวหลินเทียนกับทุกคนเห็นว่า หลิงอวี๋กดปุ่มที่สิ่งแปลกประหลาดบนข้อมือ แล้วตาข่ายที่อยู่บนตัวเขาก็หดตัวกลับไปเลยเซียวหลินเทียนใช้กำลังภายในแล้วถึงได้ร่อนลงที่พื้นอย่างช้า ๆ ทันทีที่ชิวเหวินซวงเห็น ก็รีบพุ่งตัวเข้าไป แล้วร้องอย่างปวดใจ “ไปดูท่านอ๋อง ว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่!”ลู่หนานกับไป่สือรีบวิ่งเข้าไป ตอนที่กำลังคิดว่าจะตรวจสอบเซียวหลินเทียนดู เซียวหลินเทียนกลับถอยหนี พลางเอ่ยเสียงขรึม “ข้ามิได้รับบาดเจ็บอันใด!”นอกจากเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่เล็กน้อยแล้ว เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอันใดเลยชิวเหวินซวงถึงได้สติขึ้นมา คนที่เย่อหยิ่งเช่นเซียวหลินเทียน แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่มีทางให้ผู้ใต้บังคับบัญชารู้ว่า เขาถูกหลิงอวี๋ทำให้บาดเจ็บหรอกเหตุใดนางจึงรีบร้อนแสดงออกเช่นนี้ จนลืมสนใจเรื่องความเย่อหยิ่งของเซียวหลินเทียนไปได้นะ!เซียวหลินเทียนมองไปทางหลิงอวี๋ แล้วใจเขาก็สงบลงระวังความใจร้อนเข้าไว้ เขาจะไม่มีวันลืมคำกล่าวนี้
“หลิงอวี๋ ยาพิษที่เจ้าวางชิวเฮ่า แน่ใจหรือว่าเขาจะไม่ถึงแก่ชีวิต?”เซียวหลินเทียนยังต้องยืนยันให้มั่นใจสักหน่อย หากว่าหลิงอวี๋แค่ลงโทษชิวเฮ่าเพียงเล็กน้อย เขาก็ยอมได้!แต่หากถึงแก่ชีวิต เช่นนั้นก็ทนรับไว้ไม่ได้!“แน่อยู่แล้ว! หากเขาตาย ข้าก็จะชดใช้เขาด้วยชีวิตดีหรือไม่?”หลิงอวี๋แสยะมุมปากอย่างเย้ยหยัน พลางมองเซียวหลินเทียนอย่างยั่วยุเซียวหลินเทียนไม่คุ้นเคยกับสีหน้าเช่นนี้ของหลิงอวี๋เอามาก ๆ ได้แต่หันหน้าหนีไป“ดี ในเมื่อวันนี้ข้าเป็นผู้ตัดสินคดี เช่นนั้นพวกเราก็มาพูดแต่ละเรื่องกันให้กระจ่างชัดกันไป! พูดเรื่องของหลิงซินก่อนแล้วกัน!”หลิงอวี๋ประเมินในใจ แล้วพูด “หลิงหลานออกมาตอบ!”หลิงหลานหลบอยู่อีกทาง ตอนที่ได้ยินบทสนทนาระหว่างหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียน ในใจนางก็ลอบคิดมาตรการรับมือไว้อยู่เมื่อได้ยินหลิงอวี๋เรียกตัวเอง หลิงหลานถึงได้เดินออกมาอย่างช้า ๆ พร้อมกับแสร้งทำเหมือนว่าเจ็บหนักมากไปด้วย“พระชายา… บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ!” นางทำความเคารพหลิงอวี๋มองท่าทางที่เหมือนทำไปพอเป็นพิธีของนาง แล้วก็ยิ้มเย็นชา “หลิงซินออกมา!”ในมือของหลิงซินยังคงถือตะบองไม้อยู่ เมื่อได้ยินดังนั้นก็
หลิงอวี๋ไม่รอให้ชิวเหวินซวงได้พูดอะไรอีก นางมองหลิงหลานอย่างเย็นชา “ต่อหน้าข้าเรียกแทนตัวเองว่าข้า...?”“หลิงหลานเจ้ามีตัวตนเช่นไร พูดอยู่ต่อหน้าข้า เจ้ามีสิทธิ์เรียกแทนตัวเองว่าข้าอย่างนั้นหรือ?”นางเตะหลิงหลานไปอีกทีอย่างหยาบคาย แล้วหลิงหลานก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างมิเต็มใจนักจู่ ๆ หลิงซินก็ฉลาดเป็นกรดขึ้นมาในวินาทีนี้ นางคุกเข่าตามลงไปทันที“พระชายาพูดถูก บ่าวรับผิดเจ้าค่ะ!”นางรู้สึกตื่นเต้นอยู่ในใจ คุณหนูเปลี่ยนไปเป็นคนที่ยอดเยี่ยมแล้วจริง ๆ ยกข้ออ้างนี้มาพูดถูกต้องมาก ๆ ตบตีหลิงหลานแล้วยังทำให้ทุกคนพูดอะไรไม่ได้ด้วย!ชิวเหวินซวงคิดที่จะติดตามเอาผิดกับหลิงซิน แต่หลิงซินเองก็ยอมรับผิดไปแล้ว ทำให้นางพูดไม่ออกทันทีชิวเหวินซวงเกลียดชังอยู่ในใจสองวันมานี้หลิงซินก็ทำอวดดีกับตัวเองขึ้นมาเช่นกัน หากทำในที่ที่เป็นส่วนตัวก็ช่างมันเถิด แต่อยู่ต่อหน้าท่านอ๋อง กลับไม่มีสายตาเคารพกันเลย!หลิงหลานรู้ว่าตัวเองพลาดท่าเสียทีเข้าแล้ว นางลอบมองหลิงอวี๋ด้วยแววตาอาฆาต แต่ปากกลับเอ่ยอย่างว่าง่าย “บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ!”“เรามาตัดสินคดีกันต่อ! หลิงหลาน เจ้าบอกว่าหลิงซินขโมยของ ขโมยอะไร?”หลิงอ