เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 152
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 153
เซียวอวิ๋นถิงมองชีหยวนอย่างเงียบ ๆ ชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นจู่ ๆ ก็ถามขึ้นว่า “ตอนนี้คุณหนูใหญ่ชีมีธุระอะไรหรือไม่?”เขาเห็นชีหยวนส่ายหน้า ก็ถอนหายใจพลางพยักหน้าเล็กน้อย “ในเมื่อคุณหนูใหญ่ชีไม่มีธุระ เช่นนั้นหออี้หงนี่ ไม่สู้พวกเราไปด้วยกันเสียรอบหนึ่ง เป็นอย่างไร?”ไป๋จื่อที่เดิมทีคอยปรนนิบัติอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินเขาบอกว่าอยากให้ชีหยวนไปหออี้หงด้วยกัน ก็ไม่อาจทำเป็นไม่ได้ยินได้ จึงเอ่ยเสียเบา “นี่ นี่เกรงว่าจะไม่เหมาะสมกระมัง? นั่น นั่นก็คือหอนางโลมนะเจ้าคะ!”พูดคำนี้จบ ใบหน้าของนางก็ร้อนผ่าวราวกับไฟเผาไปชั่วขณะ ถึงอย่างไรสถานที่แบบนี้ สำหรับหญิงสาวที่มาจากครอบครัวสูงศักดิ์ มันคือการทำลายศีลธรรมอันดีจริง ๆ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงการเข้าไปเลยถึงอย่างไรคุณหนูใหญ่ก็เป็นสมาชิกของจวนโหว แม้ว่ายามปกติพฤติกรรมดูแล้วจะแตกต่างจากบุตรสาวตระกูลสูงศักดิ์ทั่วไปอยู่มาก แต่หากเรื่องที่ไปหอนางโลมนี้ถูกแพร่งพรายออกไป สุดท้ายก็จะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของคุณหนูใหญ่เป็นอย่างยิ่งเซียวอวิ๋นถิงไม่ได้สนใจไป๋จื่อ เขาเพียงแค่รอคำตอบจากชีหยวนเท่านั้นชีหยวนเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง หลังจากนั้นก็ยิ้มขึ้นมา “ได้เจ้าค่
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 154
ฉากนี้ยิ่งทำให้รู้สึกกระสับกระส่ายมากขึ้น เซียวอวิ๋นถิงรู้สึกนั่งไม่ติดเล็กน้อย “คุณหนูใหญ่ชี นี่ไม่มีอะไรน่าดูหรอก...”ชีหยวนจ้องมองเซียวอวิ๋นถิงอย่างไม่ละสายตาชั่วขณะหนึ่ง มองจนเซียวอวิ๋นถิงขนลุกไปทั้งตัว “เจ้ามองข้าทำไม?”ชีหยวนไม่ได้ตอบคำถาม นางแค่เหม่อลอยเล็กน้อยในชาติที่แล้วนางถูกทิ้งอยู่ที่นี่ และโดนแม่เล้าจับล้างมือ ล้างหน้า และรักษาเท้าจนหายดี จากนั้นก็บังคับนางให้ต้อนรับลูกค้านางยังคิดว่าตนเอง ต้องเป็นเหมือนกับหญิงสาวที่อยู่ในหอนี้ ไปตลอดชีวิตเสียแล้วต้อนรับลูกค้า ป่วย ใช้ชีวิตตามยถากรรม หลังจากตายแล้วก็จะถูกโยนลงในสุสานรวมสิ่งเหล่านั้นที่ไป๋จื่อพูด นางรู้ดีทั้งหมด แถมยังเคยเห็นชีวิตอันน่าเศร้าของเด็กผู้หญิงนับไม่ถ้วนกับตาตนเองอีกเป็นเซียวอวิ๋นถิงที่เห็นนางกำปิ่นปักผมฆ่าลูกค้า จึงช่วยเหลือนางออกมาได้อย่างราบรื่น......ทว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นอดีตไปแล้ว นางตั้งสติกลับมา ไม่คิดจะอุบไว้อีก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพลางเอ่ยกับเซียวอวิ๋นถิงว่า“เช่นนั้นข้าจะพาท่านอ๋องไปดูสิ่งที่ต่างออกไปเจ้าค่ะ”ปาเป่าและลิ่วจินทนไม่ไหวนานแล้วตอนที่ท่านอ๋องบอกว่าจะมาหออี้หง พวกเขาต่างก็
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 155
กระบวนการต่อรองราคานานมาก สุดท้ายหลังจากส่งพวกอันธพาลกลับไปแล้ว หงเสี่ยวก็เดินขึ้นมาข้างหน้ามองเด็กสาวพวกนี้แวบหนึ่ง ก่อนจะสะบัดพัดกลมอย่างไม่ใส่ใจ ใช้มือปิดจมูกและปากด้วยท่าทางรังเกียจพลางถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าว “อาบน้ำพวกนางให้สะอาด ช่วงนี้ก็ดูแลให้เคร่งครัดหน่อย และอย่าปล่อยให้ใครฆ่าตัวตายด้วย”บรรดาสมุนล้วนคุ้นชินจนเห็นเป็นเรื่องปกติ จึงตอบรับอย่างรีบร้อนหงเสี่ยวก้าวเท้าขึ้นเตรียมจะจากไป เด็กสาวที่อยู่บนรถเข็นไม้ขนาดใหญ่จู่ ๆ กลับฟื้นขึ้นมา และกระโดดลงมาเกาะขาของหงเสี่ยวไว้แน่น “พี่สาว ข้าถูกจับตัวมา ขอร้องท่าน ขอร้องท่านโปรดเมตตาปล่อยข้าไปเถอะ! ที่บ้านข้ามีพ่อแม่ และยังมีน้องสาวน้องชายด้วย...”หงเสี่ยวย่อตัวลงมาและยิ้ม ราวกับจะเมตตาเล็กน้อย “ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารเสียจริง”เด็กสาวคนนั้นได้ยินหงเสี่ยวพูดเช่นนี้ ก็ร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ความหวังก็ก่อตัวขึ้นอยู่ในใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด “พี่สาว ขอร้องท่านปล่อยข้าไปเถิด แล้วข้าจะจดจำบุญคุณอันยิ่งใหญ่ของท่านอย่างแน่นอน...”รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของหงเสี่ยวกลับมลายหายไป เล็บมือที่แหลมคมจับคางของเด็กสาวไว้ บนใบหน้ายังแฝงไปด้วยความดูถ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 156
เมื่อนางพูดมาถึงตรงนี้ ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจเหตุใดถึงจะต้องฆ่าอ๋องฉี?แน่นอนเป็นเพราะว่าเขาสมควรตาย!บุตรหลานของกษัตริย์ผู้สูงส่ง ที่คอยยืนอยู่บนก้อนเมฆมองดูสรรพสัตว์ ฆ่าคนคนหนึ่งราวกับฆ่ามดมาโดยตลอดผู้นั้นต่างหาก ถึงจะเป็นคนที่สมควรตายมากที่สุด!เซียวอวิ๋นถิงถึงกับถูกสายตาของชีหยวนจับจ้องจนรู้สึกชาเล็กน้อย เขากลืนน้ำลาย และกำลังจะเอ่ยปากพูด จู่ ๆ กลับได้ยินเสียงกรีดร้องเสียงหนึ่งดังขึ้น จากนั้น หงเสี่ยวก็พาคนกลุ่มหนึ่ง เร่งฝีเท้าเข้าไปในเรือนหลังหนึ่งอย่างรีบร้อนชีหยวนอดไม่ได้จึงเดินไปด้านหน้าสองก้าวแต่ทางด้านหงเสี่ยวเห็นได้ชัดว่ามีองครักษ์เรือนที่เก่งกาจฝีมือดี หันหน้ามาถามด้วยเสียงเย็นชาในทันที “ใคร?!”เหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป เซียวอวิ๋นถิงจึงตัดสินใจดึงนางกลับมา จากนั้นจับศีรษะนางกดอยู่ในอ้อมแขนไว้แน่น และพานางเดินไปทางองครักษ์เรือนคนนั้นอย่างมั่นใจ “ให้ตายเถอะ สภาพแวดล้อมที่มืดมิดเช่นนี้ พวกเจ้าหออี้หงทำการค้ากันอย่างไร?”คนที่อยู่เบื้องหน้าสวมเสื้อผ้าราคาแพง เวลานี้ในอ้อมแขนยังกอดหญิงสาวคนหนึ่งไว้ สถานการณ์เช่นนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่ากำลังสนุกสนานกันอยู่ในเรือน
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 157
ไป๋จื่อยืนอยู่ริมหน้าต่างด้วยความกังวลอยู่ตลอด ด้านนอกเต็มไปด้วยแสงสีและสุรานารี ทั้งโอ่อ่าตระการตา แต่ในความคิดของนาง สถานที่แเห่งนี้ไม่ต่างอะไรกับนรกเลยโดยเฉพาะเมื่อเห็นเด็กสาวคนหนึ่งถูกถอดเสื้อผ้าในที่สาธารณะ นางยิ่งอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาชีหยวนและเซียวอวิ๋นถิงหันหน้ามองไปด้านนอก ก็ย่อมมองเห็นฉากนี้เช่นกันในหอนางโลมความจริงแล้วทำการค้าเกี่ยวกับเรือนร่าง แม้ว่าสถานที่จะหรูหราเพียงใด แต่ก็เป็นแค่ภาพลักษณ์ภายนอกเท่านั้น และจุดนี้เซียวอวิ๋นถิงย่อมทราบดีเช่นกันแต่หอนางโลมที่เหยียบย่ำคนถึงเพียงนี้เช่นหออี้หง เขากลับได้เห็นเป็นครั้งแรกจริง ๆ สายตามองตาแก่คนหนึ่งที่อายุราวเจ็ดแปดสิบปีถอดเสื้อผ้าของเด็กสาวอายุสิบกว่าปีในที่สาธารณะ ใบหน้าของเขาก็มีความรังเกียจ ในมือถือถ้วยชาไว้ และโยนมันออกไปอย่างรวดเร็วอาศัยกำลังภายในของเขา ถ้วยชากระแทกเสียงดังปังเข้าที่ขมับของตาแก่ที่กำลังเล่นอย่างสนุกสนานอยู่เดิมทีตาแก่ยังพยายามคลอเคลียไปมาบนร่างกายของเด็กสาว แต่โดนถ้วยชานี้กระแทกใส่ ก็สลบไปในทันทีเด็กสาวถูกปล่อยตัวกะทันหัน นางร้องไห้พลางแย่งเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างลนลาน และซุกตัวอยู่ใต้โต๊ะด้
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 158
เปิดประตูทำการค้า สิ่งต้องห้ามที่สุดก็คือคนที่ทุบหม้อข้าวตัวเอง แม่เล้าไม่เคยปฏิบัติต่อเหล่าหญิงสาวที่อยู่ใต้อาณัติเหล่านี้เหมือนเป็นมนุษย์เลยเรื่องในวันนี้ไม่ว่าจะใช่ฝีมือของเด็กสาวคนนี้หรือไม่ ก็จะต้องหาข้ออ้างที่เรียกว่าเป็นการระบายอารมณ์ให้กับพวกลูกค้า มิเช่นนั้น ต่อไปหออี้หงนี้ใครยังจะกล้ามาอีก?สาวน้อยตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ถูกกระชากจนเสียหลัก คุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้นพลางส่ายหน้า ตกใจจนพูดไม่ออกแม่เล้าเห็นท่าทีที่ไร้ประโยชน์ของนาง ก็ใช้มือซ้ายและมือขวาตบหน้านางไปสองครั้งอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะที่กำลังคิดจะสั่งสอนต่อ จู่ ๆ ด้านข้างก็ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้นมาดังลั่น “แย่แล้ว ไฟไหม้แล้ว! ไฟไหม้แล้ว!” ไฟไหม้หรือ?!ทันทีที่แม่เล้าเงยหน้าขึ้นมอง ห้องหนึ่งในชั้นสองก็มีควันหนาพวยพุ่งออกมาจริง ๆ แสงไฟราวกับจะพุ่งขึ้นไปบนฟ้า ทำเอาตกใจไปชั่วขณะหนึ่ง นางไม่มีเวลามาสนใจที่จะสั่งสอนหญิงสาวอีกต่อไป เดินจ้ำอ้าวไปเรียกอันธพานทันที “ยังยืนโง่อยู่ทำไม? ช่วยดับไฟสิ!”เพียงแต่ไฟนี้ดับง่ายเสียที่ไหน?ไม่นาน ไฟก็ลุกโชนขึ้นเรื่อย ๆ ควันหนาราวกับเสือที่ดุร้ายก็มิปาน และไม่นานก็ปกคลุมไปทั่วหออี้หงเวลาน
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 159
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ก็เพียงพอให้หงเสี่ยวตั้งสติได้ นางแทบจะยกมือขึ้นและดึงตัวสาวใช้ที่อยู่ด้านข้างของตนเอง เพื่อมาขวางอยู่ด้านหน้าตนเองในทันทีและลูกธนูดอกที่สอง ก็ถูกไหล่ของสาวใช้คนนี้เข้าอย่างจังมีคนลอบฆ่า!หงเสี่ยวรีบสั่งพวกอันธพาลในทันที “โง่หรืออย่างไร? ยังไม่รีบไปดับตะเกียงกันอีก!”จุดตะเกียงในยามค่ำคืน ยังกลัวว่าจะตายไม่เร็วพออีกหรือ?!ชั่วพริบตาโคมไฟก็ถูกโยนออกไปทั้งหมดแล้ว หงเสี่ยวกลิ้งไปบนพื้น และซ่อนตัวอยู่หลังต้นไทรที่สูงใหญ่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม อันธพาลหลายคนที่ตามนางมาโดยตลอดล้อมนางไว้ ต่างก็ตั้งตัวไม่ทัน “นายหญิง นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”หงเสี่ยวสีหน้าดูย่ำแย่อย่างมาก “ไฟไหม้ตรงหน้าเห็นทีจะไม่ใช่อุบัติเหตุเสียแล้ว คงมีคนตั้งใจเข้ามาหาเรื่อง”สีหน้าของนางอึมครึมจนเหมือนจะหยดน้ำออกมาได้พวกอันธพาลที่เป็นสมุนต่างก็งุนงงอย่างยิ่ง “นายหญิง ใครช่างกล้าเช่นนี้?!”“หออี้หงของพวกเราเปิดมานานหลายปีแล้ว แต่ยังไม่เคยมีใครกล้าล้วงคองูเห่าเลย!”ใช่แล้ว คนที่หยิ่งผยองยิ่มมีต้นทุนของการหยิ่งผยองอยู่เสมอที่หออี้หงสามารถซื้อขายครอบครัวสุจริตอย่างกำเริบเสิบสานเช่นนี้ได้ ไม่
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 160
ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ ในใจนางก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้น ดึงปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะออก และกรีดลงไปบริเวณข้อเท้าอย่างแรงแต่การเคลื่อนไหวของคนคนนั้นรวดเร็วเช่นกัน และแทบจะปล่อยมือในชั่วพริบตา จนนางควบคุมตนเองไม่ได้และตกลงมาจากกำแพงอย่างแรงแต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ นางก็ได้โอกาส พลิกตัวพุ่งขึ้นมาในทันที จากนั้นก็กลับตัวเป็นฝ่ายรุกและล้มคนคนนั้นลงนางล้มคนลงอยู่ใต้ร่าง จับปิ่นปักผมไว้แน่นไม่คิดอะไรก็แทงลงไปอย่างแรงแต่นางไม่อาจแทงลงไปได้อย่างราบรื่น เพราะการเคลื่อนไหวของคนคนนั้นเร็วกว่า และใช้แรงบิดข้อศอกของนาง ทำให้ข้อศอกขวาของนางทั้งชาและทั้งเจ็บปวดในทันที จนทั้งแขนไม่มีแรงโอกาสหายวับในพริบตาชีหยวนยิ้มอยู่ในที่มืดเล็กน้อย พลิกตัวและกดหงเสี่ยวลงใต้ร่างอีกครั้ง พลางยิ้มอย่างสบายใจ “ตัวจานเหวินฮุยเองราวกับเป็นลูกไก่ที่อ่อนแอ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนรักที่โหดเหี้ยมถึงเพียงนี้”หงเสี่ยวดิ้นรนด้วยความโกรธแค้น “เจ้าเป็นใคร?!”“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร?” ชีหยวนค่อย ๆ จับลำคอของนางอย่างช้า ๆ และจ้องไปที่ดวงตาของนางราวกับงูพิษที่เย็นชาตัวหนึ่ง “ตอนนั้นจานเหวินฮุยยังคาดเดาสถานะของข้าได้ใน
บทล่าสุด
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 498
สวีฮว่านเหงื่อเย็นไหลพลั่ก ตอนที่ได้ยินชีหยวนนับหนึ่ง สอง สาม ท้ายที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว ร้องเสียงดังออกไป “ข้าให้เจ้าก็ได้! ข้าให้เจ้าก็ได้! สาส์นลับอยู่ใน…อยู่ในชั้นวางลับหลังโต๊ะหนังสือในห้องหนังสือของข้า!” ชีหยวนเปล่งเสียงอุทานออกมาหนึ่งคำ ก่อนจะเก็บกริชและปิ่นทองคำกลับมา แล้วใช้มือข้างหนึ่งคว้าคอเสื้อด้านหลังของเขาฉุดเขาขึ้นมา และผลักให้เขาเดินไปที่ชั้นหนังสือ พร้อมเอ่ยเสียงเข้มว่า “เปิดมัน” สวีฮว่านลังเลเล็กน้อย ทันใดนั้นชีหยวนก็เตะข้อพับขาของเขาอย่างแรงไปหนึ่งที “เปิดออก!” สวีฮว่านดึงจี้หยกที่ห้อยอยู่ข้างเอวของตนเองออกมาด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะฝังมันเข้าไปในตำแหน่งที่เป็นช่องเว้าบนชั้นวางหนังสือ และหมุนมันหนึ่งรอบ ทันใดนั้นชั้นหนังสือก็เปิดออกอย่างช้า ๆ ทว่าเสี้ยวพริบตาเดียวนี้ สวีฮว่านรีบสะบัดตัวออกจากชีหยวนหวังว่าจะหลบหนี เขารู้ดี โดยปกติคนเราเมื่อตกอยู่ในเสี้ยวขณะที่ได้รับสิ่งของที่ตนเองต้องการมากเป็นอย่างยิ่ง ก็จะเผลอไผลไปได้ง่ายดายที่สุด เขาเฝ้ารอจังหวะนี้มาโดยตลอด ทว่าน่าเสียดาย เขาเพิ่งจะกลิ้งตัวไปกับพื้น กลับเห็นชีหยวนใช้มือปัดลูกธนูที่พุ่งออกมาจากชั้นวางลับ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 497
สวีฮว่านรู้สึกอึดอัดกับแรงกดของกริชเล่มนั้น และไม่รู้ว่าเป็นเพราะผลกระทบทางจิตใจหรือไม่ เขารู้สึกอยู่ตลอดว่ารอยแผลที่ชีหยวนกรีดไปนั้นยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด สิ่งนี้ทำให้เขาหวาดกลัวถึงขีดสุดจริง ๆ คนย่อมมีจุดอ่อน ชื่อเสียงและความรู้สึกหวงแหนชีวิตก็คือจุดอ่อนของสวีฮว่าน เขาเอ่ยด้วยความร้อนรน “ข้าช่วยเจ้าได้! ข้าช่วยล้างมลทินให้ตระกูลของเจ้าได้ ตราบใดที่พวกเจ้ายอมให้ความร่วมมือ ความผิดนี้ ข้าสามารถโยนให้คนอื่นรับไว้ได้!” ใบหน้าของชีหยวนไร้ซึ่งความรู้สึก ทว่าความเยือกเย็นในดวงตากลับยิ่งลุ่มลึกขึ้นมา ปลายกริชที่นางกดเอาไว้บนลำคอของเขาขยับเล็กน้อย เพียงเสี้ยวพริบตาก็สร้างรอยแผลเลือดซิบเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งรอยให้เขาได้เรียบร้อย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เข้มข้นขึ้น “จะผลักความผิดให้แม่ทัพขุนศึกท่านอื่นที่บัดนี้ยังคงสู้รบในสมรภูมิอย่างซื่อสัตย์ภักดี พร้อมยอมพลีชีพเพื่อชาติได้อย่างนั้นหรือ? หรือคิดจะโยนความผิดให้บรรดาบุตรชายของครอบครัวทหารที่ต้องเข้าสู่สมรภูมิรบตั้งแต่วัยเพียงสิบสองสิบสามเหล่านั้นกัน พวกเขายังไม่ทันได้เติบโตด้วยซ้ำ ก็ต้องมาตายภายใต้อุบายชั่วช้าสามานย์ของพวกเจ้า”
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 496
หากว่ามี เช่นนั้นก็ต้องเลี้ยงดูให้ดี หากว่าไม่มี เช่นนั้นก็ต้องคิดหาหนทางเลือกเด็กสักคนในตระกูลมาเป็นบุตรบุญธรรมของเขา เพื่อจะได้เป็นทายาทสืบทอดวงศ์ตระกูล ขณะที่กำลังคิดสะระตะ เขาพลันได้ยินเสียงลมหายใจระลอกหนึ่งพัดผ่านข้างใบหู เสียงลมหายใจ! ทว่าในห้องมีเขาอยู่เพียงคนเดียว! เสี้ยวพริบตาเดียวสวีฮว่านพลันรู้สึกเส้นขนลุกชันไปทั่วทั้งตัว สติหลุดออกจากร่าง และทันใดนั้นก็คิดจะหมุนศีรษะกลับไปโดยสัญชาตญาณ ทว่าจังหวะที่เขากำลังคิดจะผินศีรษะกลับไป กริชเล่มหนึ่งก็ปักลงบนลำคอของเขาอย่างเงียบเชียบไร้เสียง หลังจากนั้นเขาได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ เสียงนี้ชัดเจนว่าเป็นเสียงของดรุณีน้อยงามเพริศพริ้งสดใส เหมือนกับเสียงของบุตรสาวของเขาที่เข้ามาออดอ้อนเขาในยามปกติ ทว่าในเสี้ยวขณะนี้เวลานี้ เขากลับไม่รู้สึกว่าเสียงนั่นกำลังออดอ้อนสักนิด! เพื่อแสดงออกถึงความซื่อสัตย์สุจริตของตนเองแล้ว เรือนของเขายังต้องเช่าอาศัย และในเมื่อเรือนยังต้องเช่าอาศัย ดังนั้นในเรือนย่อมไม่สามารถมีบ่าวรับใช้ที่มากเกินไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถมียามเฝ้าเรือนได้ด้วย ดังนั้นองครักษ์เหล่านั้นของเขา ล้วนแต่ถูกเลี
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 495
อาภรณ์ชุดใหม่ในเรือนตัดเย็บเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ปีนี้นับเป็นปีที่หาได้ยากที่เหล่าดรุณีสกุลสวีจะได้สวมเสื้อคลุมขนสัตว์ออกไปเที่ยวชมพระโพธิสัตว์ สกุลสวีทั้งเบื้องบนเบื้องล่างต่างปีติยินดี แม้แต่ฮูหยินสวีก็ยังแต่งกายด้วยอาภรณ์ชุดใหม่ทั้งตัว ในปีนี้นางสวมเสื้อนวมสองชั้นที่ทำจากผ้าไหมฝูกวงซึ่งเป็นแบบที่ทันสมัยที่สุด ข้างนอกคลุมด้วยเสื้อคลุมขนนกยูง มองแล้วดูหรูหราเจิดจ้าจับตา เดิมทีนางรู้สึกประหม่าอยู่เล็กน้อย ก่อนออกจากเรือนยังถึงขั้นถามสวีฮว่านขึ้นมาเป็นพิเศษว่า “วันนี้เป็นวันที่สาม ต้องขึ้นเขาไปกราบไหว้พระโพธิสัตว์ จุดธูปทอนน้ำมัน ทว่าก็มีบรรดาสตรีผู้มีหน้ามีตาในเมืองหลวงไปที่นั่นด้วยเช่นกัน พวกเราแต่งกายเช่นนี้ เหมาะสมแล้วหรือ?” หลายปีที่ผ่านมานี้ บรรดาสตรีในสกุลสวีได้ชื่อว่ามัธยัสถ์เรียบง่ายมาตลอด แต่กระนั้นก็ไม่มีใครดูถูกดูแคลนพวกนาง ใครต่างก็รู้ว่าในเมืองหลวงสวีฮว่านขึ้นชื่อว่าสุจริตมือสะอาด งานเลี้ยงของคนอื่น งานสังสรรค์สุราของคนอื่น เขาไม่เคยไปร่วมเลยสักครา เพราะไปกินของคนอื่น ย่อมเลี่ยงไม่ได้ต้องเชิญคนอื่นมากินเลี้ยงตอบแทนกลับในภายหลัง ใต้เท้าสวีเคร่งครัดในความสุจร
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 494
“ไม่!” ชีหยวนส่ายหน้า มองเซียวอวิ๋นถิงตรง ๆ พลางถามว่า “ท่านอ๋อง หากต้องให้คนอื่นมาพูดแทนท่านปู่และท่านพ่อของข้าน้อย ตรงกันข้าม ขอให้คนของท่านยื่นฎีกาไม่ไว้วางใจท่านพ่อและท่านปู่ของข้าน้อยด้วยดีกว่า!” เหล่าจ้าวคิดในใจ นี่เขาไม่ได้ฟังผิดไปกระมัง? คุณหนูใหญ่สกุลชีเสียสติไปแล้วหรือ?! ทว่าเซียวอวิ๋นถิงกลับเข้าใจความหมายของชีหยวนได้ในทันที การลักลอบค้าขายสิ่งของผิดกฎหมายและการสมรู้ร่วมคิดกับข้าศึกขายชาติให้อริศัตรูถือเป็นแผนการอันชั่วช้าเลวร้ายมากเกินไปจริง ๆ เหตุผลที่ผู่อู๋ย่งทำเช่นนี้ ก็เพราะรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ว่าจะสำเร็จหรือล้มเหลวก็สามารถทำให้สกุลชีสูญเสียความน่าเชื่อถือในสายพระเนตรของฮ่องเต้หย่งชางนับจากนี้ไปตลอดกาล แม้ภายหลังจะหาตัวคนร้ายที่แท้จริงเจอแล้วก็ตาม ทว่าหากว่า หากว่าชีหยวนถูกลอบสังหารครั้งแล้วครั้งเล่า และคนในราชสำนักล้วนพากันรุมโจมตีสกุลชี หวังทำลายสกุลชีให้สิ้นซากไป ทว่าต่อมากลับได้ค้นพบความลับในภายหลังว่าเงินตำลึงจำนวนมหาศาลถูกซุกซ่อนไว้ในเรือนเช่าของสกุลสวี ไหนจะคนเหล่านั้นที่เซียวอวิ๋นถิงได้ส่งไปที่จี้โจวแล้วด้วย… เช่นนั้นในตอนนี้ยิ่งทำให้เรื่องราวใหญ่โตอื
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 493
ตอนที่นางกลับมาถึงหอหมิงเยว่ เซียวอวิ๋นถิงคอยอยู่บนชั้นสองแล้ว เขาคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ราวกับเดินกลับเรือนของตนเอง ชีหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เมื่อคิดได้ว่ามีเรื่องสำคัญ ก็มิได้พูดอะไรมาก เพียงแต่นั่งลง และเอ่ยขึ้นอย่างตรงประเด็น “ข้าน้อยจัดการสังหารสวีซินเฉียวแล้ว เขามิได้เปิดเผยข้อมูลใดที่เป็นประโยชน์” หนนี้เหล่าจ้าวแอบติดตามมาด้วย วิชายุทธ์ของเหล่าจ้าวนับว่าเลิศล้ำ ดังนั้นต่อให้จะอยู่ห่างไกล เขาก็สามารถได้ยินบทสนทนาของคุณหนูใหญ่สกุลชี มิหนำซ้ำ… ยังพูดอย่างฉะฉานมั่นใจในเหตุผลมากเสียด้วย ทว่าเซียวอวิ๋นถิงกลับไม่รู้สึกถึงความผิดปกติแม้แต่น้อย เขามุ่นหัวคิ้วขึ้น พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มีคนแอบติดตามเจ้า” อำนาจของขันทีผู้ใหญ่ประจำกรมขันทีราชพิธีมิใช่เล่น ๆ ยิ่งไปกว่านั้นองครักษ์เสื้อแพรยังแทรกซึมเข้าไปได้ทุกที่ กล่าวได้ว่า นับแต่เสี้ยวขณะที่ชีหยวนถูกลอบสังหาร ทุกการเคลื่อนไหวของนางอยู่ในกำมือของพวกเขาหมดแล้ว ชีหยวนเปล่งเสียงรับคำเบา ๆ สีหน้าท่าทางสงบสุขุมยิ่งนัก “ข้าน้อยทราบแล้ว ดังนั้นหลังจากข้าน้อยสังหารสวีซินเฉียว พวกเขาจะคิดว่าอย่างไร?” จะคิดว่าอย่างไรหร
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 492
คนเรายามที่ตกอยู่ในภาวะตื่นตระหนกอย่างรุนแรง ก็มักจะเผลอใช้ความคิดฟุ้งซ่านมากลบเกลื่อนความหวาดกลัวและความตกใจของตนเองเสมอ ชีหยวนเผากริชด้วยไฟจนร้อนจัด ก่อนจะดึงหน้านิ่งและเสียบมันเข้าไปที่กระดูกสะบักซ้ายของสวีซินเฉียว จนแทงทะลุไปอีกด้านหนึ่งของเขา ทว่าหนนี้สวีซินเฉียวแม้แต่เสียงร้องก็ยังเปล่งออกมาไม่ได้ ทรุดลงกับพื้นทั้งร่างสั่นเทาและชักกระตุก ดวงตาฉายประกายหวาดกลัว ชีหยวนหยัดกายขึ้นยืน ก่อนจะหมุนตัวกลับไปอย่างเรียบเฉยและส่งยิ้มให้สวีซินเฉียวพลางเอ่ยว่า “ใต้เท้าสวี ท่านจะไม่พูดก็ย่อมได้ ข้าเข้าใจ ว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกับชีวิตของคนในสกุล ท่านจะไม่พูดก็เป็นเรื่องธรรมดา เช่นนั้นพวกเราค่อยพบกันอีกครั้งในยุทธจักรเถิด” นางเอ่ยพลาง ก็ส่ายเทียนไขในมือของตนเองไปมา “ข้าจะส่งท่านเดินทางครั้งสุดท้าย เผาท่านไม่ให้เหลือซาก จะได้ประหยัดแม้กระทั่งโลงศพด้วย ถือเป็นการทำประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อชาวบ้านจี้โจวไปด้วย” ชาวหว่าล่ารุกรานเข้ามาทุกปี ชาวบ้านในที่แห่งนั้นเผชิญหายนะทุกข์ทรมานกันไปแล้วตั้งเท่าใด?! พวกเขาโหดร้ายป่าเถื่อน บุรุษถูกสังหารทันที ส่วนสตรีและเด็กก็กวาดต้อนกลับไปยังทุ่งหญ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 491
และทันทีที่ผ้าขี้ริ้วถูกดึงออกมาจากในปาก สวีซินเฉียวไม่แม้แต่จะหยุดชะงักก็อ้าปากหมายจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือทันที แต่ชัดเจนว่าความรวดเร็วของชีหยวนยังเร็วกว่าเขามาก เขายังไม่ทันได้อ้าปากส่งเสียง ชีหยวนก็จัดการยัดผ้าขี้ริ้วกลับเข้าไปในปากของเขาอีกครั้งด้วยความรวดเร็วแล้ว และที่ยัดเข้าไปคราวนี้ก็ลึกยิ่งกว่าคราวก่อน แทบจะจุกเข้าไปถึงด้านในลำคอของสวีซินเฉียว ทำให้สวีซินเฉียวถึงขั้นพะอืดพะอมพยายามสำรอกออกมาหลายครั้ง ระดับความตื่นรู้ของคนหนึ่งคน เทียบเท่ากับระดับความเจ็บปวดทั้งหมดที่เขาได้รับ สำหรับสวีซินเฉียวในยามนี้ก็นับเป็นเช่นนี้ ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่า เมื่อใดที่สตรีตรงหน้าเอื้อนเอ่ยวาจาน้ำลายหนึ่งหยดของนางคือตะปูหนึ่งดอก หากไม่เชื่อฟังคำพูดของนางแล้ว นางจะแสดงความน่ากลัวอย่างถึงที่สุดออกมา ชีหยวนผุดยิ้มเล็กน้อยพลางหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาและปักกลับไปที่มวยผมดังเดิม จากนั้นค่อยแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ พลางขยับข้อมือไปมา “ใต้เท้าสวี ดูท่านสิ เหตุใดท่านจึงไม่เชื่อฟังกันบ้างเจ้าคะ? คนที่ไม่เชื่อฟัง จะต้องถูกลงโทษนะเจ้าคะ” เอ่ยพลาง นางก็เลื่อนมือข้างหนึ่งไปปิดปากสวีซินเฉียวไว
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 490
แต่ยิ่งเป็นเช่นนั้น สวีฮว่านก็ยิ่งระมัดระวังในการกระทำมากขึ้นไปอีกที่จวนไม่เคยจัดงานเลี้ยงหรืองานมหรสพใด ๆ เลยแม้แต่ในงานเลี้ยงวันเกิดของหญิงชรา ก็แค่ให้คนในครอบครัวทานข้าวด้วยกันมื้อเดียวแล้วก็จบกันไปเงินทองในบ้านกองเป็นภูเขา ผ้าไหมผ้าแพรก็มีมากมาย แต่ก็ไม่เคยเอาออกมาใช้แค่เห็นแต่ใช้ไม่ได้ นี่แหละถึงเป็นเรื่องที่อึดอัดใจและกลัดกลุ้มใจที่สุด!นางยังคิดว่าสวีฮว่านคงจะเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิตแล้ว ใครจะรู้ว่าเขาเหมือนจะคิดตกได้ในทันทีสวีฮว่านยิ้มบาง ๆ พูดอย่างมีนัยยะว่า “เมื่อก่อนใช้ไม่ได้ แต่หลังจากนี้จะใช้ได้แล้ว”ฮูหยินสวีฟังไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไร แต่ก็ดีใจยิ่งนัก รีบเปิดคลังเอาหนังสัตว์ออกมา ตัดเสื้อผ้าใหม่ให้เด็ก ๆ ในบ้านกันคนละชุดที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความชื่นมื่นสวีซินเฉียวออกจากบ้านสวีก็ยิ้มแย้มมีความสุขเช่นกันแน่นอนว่ามีความสุขอยู่แล้ว!สิ่งที่เขาทำ เขาก็รู้ตัวดีว่าเป็นความผิดมหันต์ถึงขั้นถูกตัดหัวและฆ่าล้างเก้าชั่วโคตร แต่ตอนนี้ไม่ต้องกลัวแล้ว เพราะมีตระกูลชีเป็นแพะรับบาปไปแล้ววันขึ้นปีใหม่ บังเอิญมีเรื่องมงคล เขาดีใจจนเดินตรงไปที่หอหงเฟิ่นจินที่ค้าขายดีท
