로그인공유
บทที่ 975
관련 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 976
เป็นดังคาด ในวันนี้พวกนอกด่านกลับมาบุกอีกครั้งการโจมตีเปิดฉากอีกครั้ง กระหน่ำรุกเข้าใส่เมืองราวกับหักไม้ไผ่อาวุธลับที่ลั่วชิงยวนเตรียมไว้กับคนของนางเริ่มใช้ได้ผล สามารถสกัดกั้นศัตรูส่วนใหญ่ไว้ได้แต่ยังมีพวกนอกด่านมากเกินไป จนแทบรับมือมิไหวพวกเขาพยายามบุกเข้าไปในเมืองด้วยวิธีการต่าง ๆ จนทำให้คนในป้องกันแทบมิทันเป็นอีกวันแห่งการต่อสู้ที่สิ้นหวัง พวกนอกด่านก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและล่าถอยไปอีกครั้งแต่พอถึงกลางคืน พวกเขาก็กลับมาอีกยิ่งไปกว่านั้นศัตรูกลุ่มนี้ยังแข็งแกร่งและมีพลังเต็มเปี่ยม ก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อพวกของลั่วชิงยวนทันทีที่พวกเขามาถึงพวกมันปีนป่ายกำแพงเมืองเหมือนจิ้งจก มีความคล่องตัวสูงมาก บุกขึ้นหอประตูเมืองอย่างรวดเร็วทหารที่รักษาการณ์เมืองก็ล้มลงทีละคนแม้ลั่วอวิ๋นสี่และเตี่ยฉุยจะทรงพลัง แต่มิสามารถต้านศัตรูทั้งหมดได้ลั่วชิงยวนรู้สึกหนักใจ เห็นได้ชัดว่า ศัตรูที่กำลังโจมตีในคืนนี้เป็นกลุ่มที่ต่างออกไป น่าจะเป็นชนเผ่าหลายเผ่าที่ผลัดกันต่อสู้แต่ละเผ่ามีความชำนาญต่างกันไป ความสามารถก็แตกต่างกันไป ในขณะนี้ ศัตรูที่ปีนผาหินและกำแพงได้เหล่านี้ยากที่จะต้านทาน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 977
“ข้าหาเครื่องยาสมุนไพรมิเจอ แต่ข้าเจอเล้าไก่เลยหยิบไข่ออกมาได้หลายสิบฟอง เจ้ากินก่อน หากยังมิพอข้าจะไปเพิ่มให้เจ้าอีกสองฟอง”ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างช่วยมิได้ “แล้วเจ้ากินข้าวหรือยัง?”ลั่วอวิ๋นสี่พยักหน้า "ข้ากินแล้ว"จากนั้นลั่วชิงยวนก็เริ่มลงมือกินหลังจากกินอิ่มแล้ว แสงจันทร์ส่องสว่างพอดี นางจึงหยิบเข็มทิศออกไปนั่งสมาธิใต้แสงจันทร์เพื่อดูดซับพลังแห่งฟ้าดินนางทำได้เพียงอาศัยวิธีนี้เพื่อฟื้นฟูพลังให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้…… ที่ธารน้ำเฉี่ยนซี“รายงาน! พวกนอกด่านถอยทัพอีกแล้ว!”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ซือซิงก็ตกตะลึง "ถอยทัพอีกแล้วรึ? พวกเขามีกันแค่มิกี่คน จะต้านทานทัพพวกนอกด่านนับหมื่นได้อย่างไรกัน?"ทหารตอบว่า "ข้ามิทราบสถานการณ์แน่ชัด แต่พวกนอกด่านมิสามารถเอาชนะพวกเขาได้จริง ๆ หลายชั่วยามก็ยังตีเมืองเข้าไปมิได้ขอรับ"“และผู้ที่โจมตีเมืองคืนนี้คือเผ่าปีกอินทรี ซึ่งเป็นชนเผ่าที่เก่งเรื่องการปีนป่ายที่สุด แต่ก็ยังตีมิสำเร็จ”เมื่อซือซิงได้ยินเช่นนี้ก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ "ลั่วชิงยวนมีความสามารถจริง ๆ สมแล้วที่ปลอมแปลงป้ายคำสั่งของมหาราชาจารย์เหยียนได้"นายทหารที่อยู่ด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 978
เขาเอียงร่างเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตี รวบรวมกำลังภายในไว้ในฝ่ามือ กัดฟัน และปล่อยกำลังภายในออกไปอย่างรุนแรงทันใดนั้นเขี้ยวเหล็กเล่มหนึ่งในร่างพุ่งออกมาอย่างแรงพลังนั้นแข็งแกร่งมากจนเขี้ยวเหล็กถูกสะบัดออก และพุ่งเข้าใส่ร่างของลั่วฉิงโดยตรงในระยะใกล้เช่นนี้ ลั่วฉิงมิอาจหลบเลี่ยงได้ทันนางร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด ทั้งร่างถูกกระแทกจนปลิวออกไปเขี้ยวเหล็กปักกลางหน้าอกของนาง ลั่วฉิงล้มลงกับพื้นอย่างแรง และกระอักเลือดออกมานางมิเคยคิดเลยว่าวันหนึ่งนางจะถูกเขี้ยวเหล็กของนางเองเล่นงานเช่นนี้ฟู่เฉินหวนยืนขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาลึกล้ำฉายแววเย็นชาสายตาเย็นยะเยือกนั้นทำให้รู้สึกราวกับอยู่ในห้องน้ำแข็งใต้ดินลั่วฉิงตกใจมาก "นี่เจ้าแค่แสร้งทำรึ!"ฟู่เฉินหวนอดทนต่อความเจ็บปวดที่ไหล่ของเขา และเดินไปหาลั่วฉิงช้า ๆ “ถ้ามิทำเช่นนี้ ข้าจะทำให้เจ้าสาหัสได้อย่างไร”แววตาเขาเย็นเยียบ ก่อนที่เขาจะก้มลงหยิบดาบของลั่วฉิงขึ้นมาเมื่อลั่วฉิงเห็นสิ่งนี้ก็ตื่นตระหนกทันที นางปามีดสั้นออกไปจากฝ่ามือฟู่เฉินหวนเอียงตัวหลบได้ทันลั่วฉิงใช้โอกาสนี้รีบลุกขึ้นและวิ่งหนีไปทันทีเมื่อฟู่เฉินหวนมอ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 979
พวกนอกด่านแข็งแกร่งกว่าที่พวกเขาจินตนาการไว้มาก ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พวกนอกด่านได้สะสมกำลังพลและซ่อนเร้นความแข็งแกร่งของพวกเขาไว้แม้ว่าพวกเขาจะผลาญกำลังทหารของพวกนอกด่านไปมิน้อย แต่สำหรับพวกนอกด่านแล้ว ก็มิต่างจากน้ำหนึ่งหยดในถังเท่านั้นแต่ละเผ่าที่ผลัดกันมาโจมตีเมืองนั้นแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆลูกธนูและเสบียงกำลังจะหมด ชีวิตของพวกเขาแขวนอยู่บนเส้นด้ายแต่สำหรับพวกนอกด่าน ถึงจะมีบาดเจ็บล้มตายบ้าง แต่ในภาพรวมแล้วมิได้มากมายอะไร การทำลายเมืองเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น…… ธารน้ำเฉี่ยนซีเมื่อได้รู้ว่าพวกนอกด่านล่าถอยออกไปอีกครั้งแล้ว ซือซิงก็รู้สึกสับสนลั่วชิงยวนคนนี้นับว่าเกินที่เขาคาดคิดไว้มาก นางต้านทานมาได้หลายวันถึงเพียงนี้ทันใดนั้น ทหารก็มารายงาน "ท่านแม่ทัพซือ มีสตรีนางหนึ่งต้องการพบท่าน"ซือซิงตกใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นสตรีที่ถูกพามา เขาก็มองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวังเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปในกระโจมที่พัก“องค์หญิงหล่างชิ่นมาที่นี่ด้วยตนเองเชียวหรือ?”หล่างชิ่นสวมเสื้อคลุมสีดำ แต่ยังเห็นผ้าพันแผลสีขาวที่พันหูของนางไว้ และใบหน้าของนางซีดเซียวมากแต่ดวงตาของนาง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 980
นายทหารตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ก่อนบ่นพึมพำว่า "เขาอาจจะมิอยากรับลูกชายตัวโตอย่างท่านก็ได้"“ไสหัวไป!” ซือซิงเตะเขาหนหนึ่งด้วยความโกรธ…… ฟู่เฉินหวนนอนอยู่ที่นั่นสองวันแล้วก็ตื่นขึ้นมาในที่สุดหลังจากตื่นขึ้นมา เมื่อพบว่าตนมิได้อยู่ที่อู่จิ้นแต่กลับอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เขาก็รู้สึกโกรธมาก “เซียวชู เจ้ากล้าดีอย่างไรมาขัดคำสั่งข้า?!” ฟู่เฉินหวนโกรธจัดเซียวชูคุกเข่าลง “กระหม่อมขัดคำสั่งท่านอ๋อง ยินดีรับโทษพ่ะย่ะค่ะ!”ฟู่เฉินหวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วเปิดประตูออกไปด้วยความโกรธ“หากเกิดอะไรขึ้นกับลั่วชิงยวน ข้าจะไม่มีวันไว้ชีวิตเจ้า!”“เอาเถอะ ไปอู่จิ้นได้แล้ว!”พวกเขาทั้งสองเริ่มเดินทาง มิหลับมินอนตลอดทั้งคืนในที่สุดก็มาถึงอู่จิ้นมองเห็นกองทัพในชุดเกราะสีดำ ยืนสงบนิ่งอยู่ในทะเลทรายกองทหารสามหมื่นนาย แยกกันมาจากหลายทิศทางและกำลังรวมตัวกันที่นี่ดูมีพลังน่าเกรงขามเต็มไปด้วยจิตสังหารท่วมท้นเมื่อฟู่เฉินหวนขี่ม้าและปรากฏตัวบนเนินหินรองแม่ทัพหลายคนรีบก้าวเข้ามาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว“ทุกคนมาถึงแล้ว รอรับคำสั่งจากท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”“ท่านอ๋อง ตามที่กองทัพ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 981
แต่ในเวลานี้ หล่างชิ่นซึ่งเป็นผู้นำในการบุก สายตาจับจ้องไปที่ลั่วชิงยวนท่ามกลางเสียงบุกโจมตีของพวกนอกด่าน จู่ ๆ เชือกเส้นหนึ่งถูกเหวี่ยงออกมาอย่างรวดเร็วเชือกนั้นพันรอบคอของลั่วชิงยวนทันทีในชั่วพริบตานั้น คอของลั่วชิงยวนก็ตึงแน่นขึ้น สึกหายใจมิออก และพลังอันแข็งแกร่งก็กระชากนางออกไปอย่างรุนแรงนางพยายามดึงเชือกที่พันรอบคอออกแต่ก็มิสามารถแก้ได้ความเร็วของอีกฝ่ายเร็วเกินกว่านางจะทันได้สู้กลับ“ชิงยวน!” ลั่วอวิ๋นสี่อุทานเมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น และรีบไปช่วยนางทันทีลั่วชิงยวนตะโกนอย่างร้อนรนว่า "ปิดประตูเมือง! ปิดประตูเร็วเข้า!"ลั่วอวิ๋นสี่กัดฟัน รีบลงจากหอประตูเมืองทันที และพาผู้คนไปปิดประตูเมืองไว้ในขณะนั้นเอง พวกนอกด่านก็บุกมาถึงหน้าประตูเมืองแล้วด้วยแรงมหาศาลเหล่านั้น เกือบจะพังประตูเมืองลงได้แล้วลั่วอวิ๋นสี่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อกั้นประตูเมืองเอาไว้ ขณะที่เตี่ยฉุยก็ใช้กำลังเต็มที่เพื่อต้านทานแรงผลักดันอันทรงพลังดังกล่าวถึงกระนั้น ก็ยังยากลำบากมากนางกัดฟันแน่น ต้านอย่างสุดกำลังหากประตูเมืองถูกพังออกได้ นั่นก็หมายความว่าทั้งเมืองถูกตีแตกไม่มีอะไรจะสามา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 982
ในขณะนั้นนางคิดว่าตัวเองกำลังฝัน“ฟู่เฉินหวน?”เขามาได้อย่างไร?ฟู่เฉินหวนถือกระบี่ยาวในมือ จิตสังหารแผ่ออกมาทั่วตัว เข้าโรมรันกับหล่างชิ่นทันทีลั่วชิงยวนรีบแกะเชือกออกทันที พยายามจะหยัดกายขึ้นแต่กลับเจ็บจนต้องกุมหน้าอกเอาไว้เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมอง นางเห็นกองทหารหุ้มเกราะกรูเข้าใส่ทัพพวกนอกด่านทหารบนหอประตูเมืองที่ยังคงสู้สุดกำลังต่างหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ และตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า "กำลังเสริมกำลังมา! กำลังเสริมของเรามาแล้ว!"ในที่สุดหินก้อนใหญ่ที่วางอยู่บนบ่าของลั่วชิงยวนก็พลันเบาลงเซียวชูมาถึงก็เริ่มต่อสู้กับหล่างชิ่นทันที ฟู่เฉินหวนจึงแยกตัวออกจากการต่อสู้ลั่วชิงยวนที่เพิ่งลุกขึ้นยืนได้ด้วยความยากลำบาก จู่ ๆ ก็ถูกมือคู่หนึ่งดึงเข้ามาในอ้อมกอดนางถูกฟู่เฉินหวนกอดไว้แน่นลั่วชิงยวนสะดุ้ง จากนั้นยกมือขึ้นกอดเขาไว้แน่นเช่นกัน“บาดแผลของท่านมิเป็นอะไรใช่หรือไม่? ท่านมาเมื่อไหร่กัน?”ในใจลั่วชิงยวนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ความฝันและความเป็นจริงเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม เขามิได้นอนหมดสติอยู่บนเตียงฟู่เฉินหวนคลายอ้อมกอดพลางมองดูคนที่อยู่ตรงหน้า สภาพซอมซ่อเปรอะเปื้อนด้วยคร
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 983
“ทหาร ประหารพวกมันเดี๋ยวนี้!”ฟู่เฉินหวนออกคำสั่ง เต็มไปด้วยอำนาจและความน่าเกรงขามหัวใจของซือซิงสั่นสะท้าน "ท่านอ๋อง! กระหม่อมมีความผิด แต่ยามนี้เรากำลังเผชิญกับศัตรูที่น่าเกรงขาม กระหม่อมยินดีชดเชยความผิด หวังว่าท่านอ๋องจะให้โอกาสกระหม่อมได้แก้ตัว!"ดวงตาของฟู่เฉินหวนเย็นชามิไหวติง เอ่ยเสียงเย็นเยียบ "เซียวชู ลงมือ"เซียวชูเดินไปที่ด้านข้างของซือซิงทันที และชักดาบออกมาอย่างไร้ความปรานีซือซิงเหงื่อเย็นท่วมตัวมิคาดคิดเลยว่าฟู่เฉินหวนจะโหดร้ายและโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้เขาต้องรีบร้องขอความเมตตาแต่ทันใดนั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนของฟู่เฉินหวนไว้“ไว้ชีวิตเขาก่อนเถิดเพคะ”ฟู่เฉินหวนมองลั่วชิงยวนที่มาร้องขอให้ ซือซิง คิ้วของเขาขมวด “คนต่ำช้าเช่นนี้ เก็บไว้มีประโยชน์อันใด!”ลั่วชิงยวนดึงแขนเสื้อของเขา แล้วส่ายหน้าเบา ๆ"มีประโยชน์สำหรับหม่อมฉันเพคะ"เมื่อฟู่เฉินหวนเห็นท่าทีของนางที่คล้ายจะออดอ้อน ใจของเขาจึงอ่อนลงพลันตอบตกลง“เช่นนั้นยามนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าไว้ก่อน” ฟู่เฉินหวนเหลือบมองซือซิงอย่างเย็นชาซือซิงปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา ความหวาดกลัวในใจก็พลันหาย
최신 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
