เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 595
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 596
แสงเย็นของกริชส่องกระทบดวงตาของฟู่เฉินหวน คิ้วของเขากระตุกขึ้นในทันทีทันใดนั้น เขาก็คว้าลั่วชิงยวนเข้ามากอด ก่อนจะดึงนางซ่อนไว้ด้านหลัง จากนั้นจึงยกเท้าขึ้นและเตะกริชออกจากมือของนักฆ่าเซียวชูรีบเข้าไปในห้องตำราทันทีและเริ่มต่อสู้กับนักฆ่าฟู่เฉินหวนมองลงไปที่คนในอ้อมแขนของเขา ซึ่งเต็มไปด้วยรอยแผลและเลือดทั่วทั้งร่าง สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดอย่างยิ่ง "เจ้ามาใกล้ชิดกับฝูจ้าวและตระกูลฝู เหตุใดจึงไม่บอกข้า?"“เจ้ามาที่นี่เพียงลำพัง อยากตายหรือไร?”ลั่วชิงยวนพยุงร่างของนางขึ้นยืนอย่างมั่นคง จิตใจนางเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์ก่อนที่ลิ่นฝูเสวี่ยจะหายไป นางเอ่ยขึ้นทั้งแววตาเศร้าโศก “ข้ามีเพียงแค่ตัวข้าเพียงเท่านั้น”ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เจ้าเห็นข้าเป็นอะไร?”ลั่วชิงยวนผงะเล็กน้อย “หม่อมฉันไว้ใจท่านได้เช่นนั้นหรือ?”ฟู่เฉินหวนมองนางด้วยสีหน้าซับซ้อน “หากเจ้าไม่ไว้ใจข้า เหตุใดจึงให้ลั่วอวิ๋นสี่ส่งสารมาถึงข้า?”ลั่วชิงยวนถูกหยุดไว้ด้วยคำถามใช่ เมื่อพูดถึงเรื่องต่าง ๆ นางก็เอาแต่นึกถึงฟู่เฉินหวน ท้ายที่สุดแล้ว มีเพียงฟู่เฉินหวนเท่านั้นที่สามารถนำคนมาที่จวนของเจ้ากรมกลา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 597
เมื่อลั่วเยวี่ยอิงรู้เรื่องนี้ ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ก่อนที่นางจะตบโต๊ะอย่างแรง “ว่ากระไรนะ?”หลังจากที่ลั่วเยวี่ยอิงตกใจ ดวงตาของนางก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น“นาง! ต้องเป็นนาง!”“ทาสใบ้ เจ้าคอยจับตาดูประตูหลังตำหนักอ๋องไว้ให้ข้าด้วย!”“ข้าจะไปที่ตำหนักอ๋องเพื่อดูว่าลั่วชิงยวนและฝูเสวี่ยอยู่ที่นั่นหรือไม่! วันนี้ข้าจะเปิดเผยตัวตนของสตรีนางนี้!”ทาสใบ้พยักหน้าแล้วรีบออกไป…….ที่ตำหนักอ๋องฟู่เฉินหวนอุ้มลั่วชิงยวนกลับไปที่เรือนนอน และสั่งแม่บ้านเติ้งทันทีให้เชิญซ่งเชียนฉู่มารักษาอาการบาดเจ็บของลั่วชิงยวนฟู่เฉินหวนยืนอยู่ข้างเตียง มองดูบาดแผลของลั่วชิงยวน เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “เหตุใดเจ้าไม่ขอให้หมอกู้ช่วยพันแผลของเจ้าก่อนเล่า?”ลั่วชิงยวนพยุงแขนของนางอย่างอ่อนแรง “ไม่จำเป็น หม่อมฉันพันผ้าพันแผลเองได้”หากหมอกู้มา เขาจะไม่รักษาอาการบาดเจ็บของนาง แต่จะปลิดชีพนางแทน“เมื่อท่านพาหม่อมฉันกลับมา ทุกคนก็เห็นหมดแล้ว ท่านต้องให้ใครสักคนจัดรถม้าไปยังหอฝูเสวี่ยมิเช่นนั้นจะมีคนสงสัยได้”“ข้ารู้” แม้ว่าฟู่เฉินหวนจะกังวลใจ แต่เขาก็มีสิ่งสำคัญที่ต้องทำในขณะนี้หากฝ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 598
สีหน้าของบุรุษผู้นั้นดูทั้งประหลาดใจและสงสัย เขาตกใจมากจนพูดไม่ออกครู่หนึ่ง“ลูกเอ๋ย แม่ตามหาเจ้ามานานแล้ว ในที่สุดก็พบเจ้าเสียที” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นของนางได้บุรุษผู้นั้นขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น “เหตุใดแม่ของข้ายังสาวถึงเพียงนี้”ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก "ลูกเอ๋ย ดูตัวเจ้าเถิด นี่คือชีวิตหลังความตาย"“เจ้าถูกลักพาตัวโดยพวกค้ามนุษย์ตั้งแต่ยังเล็ก พ่อและแม่ตามหาเจ้ามาสามสิบปีแล้ว แต่เจ้ากลับจำพ่อแม่มิได้และฆ่าพวกเราโดยมิได้ตั้งใจ”“ข้ามิอาจบอกเจ้าได้ว่าเราทั้งคู่เป็นพ่อแม่ทางสายเลือดของเจ้าจนในที่สุดพวกเราก็ตายลง!”“พ่อของเจ้ากลับชาติมาเกิด ในขณะที่เจ้าและข้ากลายเป็นวิญญาณโดดเดี่ยว ตอนนี้ข้าพบร่างกายของข้าแล้ว และข้าก็พบเจ้าเช่นกัน ลูกชายของข้า!”บุรุษผู้นั้นตกใจกับคำพูดที่ประดิษฐ์ขึ้นของลั่วชิงยวนทันที“ท่าน… ท่านเป็นแม่ของข้าจริงหรือ?”ลั่วชิงยวนพูดอย่างเร่งรีบว่า “หากไม่เช่นนั้น บัดนี้เจ้าอยู่ในมือของข้า และข้าสามารถทำให้เจ้าหายไปได้ทุกเมื่อ แต่ข้าไม่เลือกจะทำเพียงเพราะเจ้าเป็นบุตรชายของข้า!”ท่าทีของบุรุษผู้นั้นราวกับไม่เชื่ออย่างสุดใจ“แล
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 599
“ลั่วเยวี่ยอิง ผู้ใดให้สิทธิ์เจ้าบุกเข้ามาในห้องของข้า” ลั่วชิงยวนเดินไปหาลั่วเยวี่ยอิงด้วยน้ำเสียงอันเฉียบคมลั่วเยวี่ยอิงหัวเราะเบา ๆ “ข้าได้ยินมาว่าแม่นางฝูเสวี่ยเข้ามาในห้องนี้ ข้ามาพบแม่นางฝูเสวี่ย เช่นนั้นเกี่ยวอะไรกับท่าน?”“ยิ่งกว่านั้น ห้องนี้มีกลิ่นคาวเลือดชัดเจน แม่นางฝูเสวี่ยได้รับบาดเจ็บและท่านอ๋องก็นำตัวนางกลับมายังตำหนัก ทุกคนต่างรู้ดีว่าแม่นางฝูเสวี่ยอยู่ที่นี่! ลั่วชิงยวนข้าขอแนะนำท่านอย่าได้ทำอะไรกับแม่นางฝูเสวี่ยเด็ดขาด มิเช่นนั้นท่านอ๋องก็ไม่อาจไว้ชีวิตท่านได้!”หลังจากที่ลั่วเยวี่ยอิงพูดจบ นางก็มองไปรอบ ๆ แล้วเอ่ยขึ้นทันทีว่า “ท่านซ่อนแม่นางฝูเสวี่ยไว้ที่ใด ข้าอยากเจอนางเดี๋ยวนี้!”ลั่วเยวี่ยอิงพูดขณะที่นางค้นหาไปทั่วห้อง นางเปิดตู้อาภรณ์และเอื้อมมือไปใต้เตียงเมื่อสักครู่อาภรณ์ที่เปื้อนเลือดของนางถูกยัดไว้ใต้เตียงชั่วคราวและยังไม่ได้ถูกจัดเก็บลั่วชิงยวนรีบจับตัวลั่วเยวี่ยอิงแล้วผลักนางออกไปทันที “ลั่วเยวี่ยอิง! เจ้ามาที่นี่เพื่อถามอะไรข้า? ตำหนักอ๋องเป็นที่ของเจ้าอย่างนั้นรึ?”“ท่านอ๋องพาฝูเสวี่ยกลับไปที่หอฝูเสวี่ยแล้ว หากเจ้าต้องการพบนาง เจ้าก็ควรไปที่หอ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 600
หัวใจของลั่วชิงยวนสั่นระรัวเว่ยอวิ๋นเซี๋ยเป็นคนแรกที่รีบเร่งไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น "แค่ถอดอาภรณ์ของนางออกก็ดูได้แล้วนี่!"“หากนางเป็นฝูเสวี่ยจริง นางคงได้รับบาดเจ็บบนร่างกายไม่น้อยเลยทีเดียว!”จือเฉาปกป้องลั่วชิงยวนอย่างสุดกำลัง นางพยายามหยุดยั้งเว่ยอวิ๋นเซี๋ย “เจ้าบ้าไปแล้วรึ?! เจ้ากล้าเปลื้องอาภรณ์ของพระชายางั้นรึ?!”แต่จือเฉาเพียงคนเดียวไม่อาจหยุดพวกนางได้ในเวลานี้ ลั่วเยวี่ยอิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เว่ยอวิ๋นเซี๋ยพูดถูก หากลั่วชิงยวนคือฝูเสวี่ย เราก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป หากถอดอาภรณ์ของนางออกและเห็นบาดแผลเช่นนั้นก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าใช่นางหรือไม่”“พี่หญิง โปรดให้ความร่วมมือด้วย เราไม่ต้องการทำร้ายท่าน เพียงแต่ห่วงใยท่านเท่านั้น”ขณะที่นางพูดเช่นนั้น นางก็นำคนอื่น ๆ เข้ามาล้อมรอบตัวลั่วชิงยวนจือเฉาปกป้องลั่วชิงยวนและถอยห่างออกไปทีละก้าวลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว บาดแผลที่แขนของนางก็มีเลือดไหลซึมออกมา ลั่วเยวี่ยอิงและคนอื่น ๆ ได้เห็นแล้วแม้ว่านางจะซ่อนตัวไว้ แต่ลั่วเยวี่ยอิงและคนอื่นอาจพูดเรื่องไม่ดี หลังจากที่พวกนางออกไปข้างนอก พวกนางก็จะกระจายข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 601
“พวกเจ้าต่างเป็นสตรีสูงศักดิ์จากตระกูลร่ำรวย แต่วันนี้เจ้ากล้าบุกรุกเข้ามาในตำหนักอ๋องและก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่! การกระทำไร้ยางอายเช่นนี้พวกเจ้าไปเรียนรู้มาจากที่ใดกัน?”เมื่อถูกถามด้วยคำถามนี้ สีหน้าของพวกนางก็ดูน่าเกลียดทันที“พวกข้าเพียงแค่...” เว่ยอวิ๋นเซี๋ยต้องการอธิบายฟู่อวิ๋นโจวไอเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “ที่นี่ตำหนักอ๋อง ผู้ใดอนุญาตให้พวกเจ้าเข้ามา?! ออกไป!"ฟู่อวิ๋นโจวโกรธมากลั่วเยวี่ยอิงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกไปพร้อมกับทุกคนเว่ยอวิ๋นเซี๋ยและคนอื่น ๆ ไม่พอใจอย่างมากเนื่องจากเกือบจะถูกไล่ออกจากตำหนักอ๋อง“ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าลั่วชิงยวนจะกล้าลงมือเช่นนี้ นางถูกเปิดเผยตัวตนแล้วชัด ๆ! ช่างน่ารังเกียจจริง ๆ!”ลั่วเยวี่ยอิงกลับหัวเราะขึ้นมาเว่ยอวิ๋นเซี๋ยจ้องมองนาง “เจ้ายังหัวเราะได้อยู่อีกหรือ?”ลั่วเยวี่ยอิงยิ้มและพูดว่า “วันนี้นางทุบตีพวกเราใช่หรือไม่?”“ทุกคนกลับเถอะ อย่าได้ปล่อยผ่านเรื่องนี้ เรื่องราวน่ารังเกียจที่เกิดขึ้นในวันนี้จะต้องบอกเล่าแก่คนอื่น ๆ ให้ได้”ดวงตาของเว่ยอวิ๋นเซี๋ยเป็นประกาย นางตะคอกขึ้นอย่างเย็นชา “หากเป็นเช่นนั้น ข้าย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 602
“แม่นางซ่งมิเป็นไรหรอก”ดูเหมือนว่าซ่งเชียนฉู่จะตกอยู่ในอันตราย และราชันย์อสรพิษได้ช่วยนางไว้แล้วเมื่อนางอัญเชิญราชันย์อสรพิษในห้องตำราของตระกูลฝู ด้วยเหตุนี้ราชันย์อสรพิษจึงมิได้ปรากฏตัวครั้นราชันย์อสรพิษอยู่เคียงข้างซ่งเชียนฉู่แล้ว ก็มิน่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นกับซ่งเชียนฉู่ได้อีกยามนี้อาการของนางค่อนข้างบาดเจ็บสาหัส ลั่วเยวี่ยอิงจะต้องสร้างความยุ่งยากอย่างแน่นอน นางจึงจำเป็นต้องหาวิธีรับมือกับเรื่องเหล่านี้“ข้าจะสั่งยา แม่นมช่วยไปรับยาที่ร้านโอสถให้ข้าที” ลั่วชิงยวนหยิบพู่กันและกระดาษมาเขียนเทียบยาทันที จากนั้นนางก็ยื่นเทียบยาให้แม่นมเติ้งแม่นมเติ้งรับเทียบยาแล้วพูดว่า “บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้ พระชายาอดทนก่อนนะเจ้าคะ”แม่นมเติ้งไปร้านโอสถ ขณะที่ลั่วชิงยวนนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงสักพัก“จือเฉา เจ้าออกไปสอบถามข่าวลือข้างนอก หากมีข่าวลือเกี่ยวกับข้า กลับมาบอกข้าด้วย” ลั่วชิงยวนหลับตาพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง“เจ้าค่ะ” เมื่อพูดจบจือเฉาก็ออกไปทันทีหลังจากนั้นไม่นานจือเฉาก็กลับมาด้วยความโกรธ ลั่วชิงยวนที่เพิ่งดื่มยาเสร็จและรู้สึกง่วงนอนเล็กน้อยกลับถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงโกรธของจือเฉา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 603
จือเฉายืนรออยู่ข้างนอก แต่กลับถูกองครักษ์ประจำคุกใต้ดินไล่ออกไป เช่นนั้นจือเฉาจึงต้องกลับไปที่เรือนก่อนเมื่อนางเดินเข้าไปในคุกใต้ดิน ตลอดทางทั้งสองฝั่งก็มีองครักษ์ประจำคุกใต้ดินคอยเฝ้าอยู่และรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดลั่วชิงยวนพบกับนักฆ่าของสำนักเทียนอิงซึ่งถูกขังอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของทางเดินเขานั่งขัดสมาธิพร้อมกับหลับตาพิงผนัง ขณะที่ทั้งมือและเท้าของเขาถูกล่ามด้วยโซ่ตรวน ลั่วชิงยวนต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการทำให้องครักษ์ประจำคุกใต้ดินอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยจากนั้นนางก็มองไปยังคนที่นั่งอยู่ในห้องขังแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้ามีนามว่าอะไร?”นักฆ่ายังคงนิ่งเงียบแต่ในขณะนั้นกลับมีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น “ท่านแม่ เขาดูเหมือนข้า!”นั่นคือเสียงของเตี่ยฉุยซึ่งอยู่ในเครื่องราง ลั่วชิงยวนปลดปล่อยเขาแล้วพูดว่า “ใช่ ดูคล้ายกันมาก เขาคือผู้ที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้”“ก่อนหน้านี้ เจ้าอยู่ในร่างของเขา”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เตี่ยฉุยก็โกรธมาก “ว่ากระไรนะ?!”เมื่อได้ยินเสียงพูด นักฆ่าสำนักเทียนอิงซึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้องขังก็ไม่อาจนั่งนิ่งได้อีกต่อไป เขาลืมตาขึ้น ก่อนจะหรี่ตาลงเล็
บทล่าสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
