เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 601
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-04-03 16:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 602
“แม่นางซ่งมิเป็นไรหรอก”ดูเหมือนว่าซ่งเชียนฉู่จะตกอยู่ในอันตราย และราชันย์อสรพิษได้ช่วยนางไว้แล้วเมื่อนางอัญเชิญราชันย์อสรพิษในห้องตำราของตระกูลฝู ด้วยเหตุนี้ราชันย์อสรพิษจึงมิได้ปรากฏตัวครั้นราชันย์อสรพิษอยู่เคียงข้างซ่งเชียนฉู่แล้ว ก็มิน่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นกับซ่งเชียนฉู่ได้อีกยามนี้อาการของนางค่อนข้างบาดเจ็บสาหัส ลั่วเยวี่ยอิงจะต้องสร้างความยุ่งยากอย่างแน่นอน นางจึงจำเป็นต้องหาวิธีรับมือกับเรื่องเหล่านี้“ข้าจะสั่งยา แม่นมช่วยไปรับยาที่ร้านโอสถให้ข้าที” ลั่วชิงยวนหยิบพู่กันและกระดาษมาเขียนเทียบยาทันที จากนั้นนางก็ยื่นเทียบยาให้แม่นมเติ้งแม่นมเติ้งรับเทียบยาแล้วพูดว่า “บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้ พระชายาอดทนก่อนนะเจ้าคะ”แม่นมเติ้งไปร้านโอสถ ขณะที่ลั่วชิงยวนนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงสักพัก“จือเฉา เจ้าออกไปสอบถามข่าวลือข้างนอก หากมีข่าวลือเกี่ยวกับข้า กลับมาบอกข้าด้วย” ลั่วชิงยวนหลับตาพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง“เจ้าค่ะ” เมื่อพูดจบจือเฉาก็ออกไปทันทีหลังจากนั้นไม่นานจือเฉาก็กลับมาด้วยความโกรธ ลั่วชิงยวนที่เพิ่งดื่มยาเสร็จและรู้สึกง่วงนอนเล็กน้อยกลับถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงโกรธของจือเฉา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-04ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 603
จือเฉายืนรออยู่ข้างนอก แต่กลับถูกองครักษ์ประจำคุกใต้ดินไล่ออกไป เช่นนั้นจือเฉาจึงต้องกลับไปที่เรือนก่อนเมื่อนางเดินเข้าไปในคุกใต้ดิน ตลอดทางทั้งสองฝั่งก็มีองครักษ์ประจำคุกใต้ดินคอยเฝ้าอยู่และรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดลั่วชิงยวนพบกับนักฆ่าของสำนักเทียนอิงซึ่งถูกขังอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของทางเดินเขานั่งขัดสมาธิพร้อมกับหลับตาพิงผนัง ขณะที่ทั้งมือและเท้าของเขาถูกล่ามด้วยโซ่ตรวน ลั่วชิงยวนต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการทำให้องครักษ์ประจำคุกใต้ดินอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยจากนั้นนางก็มองไปยังคนที่นั่งอยู่ในห้องขังแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้ามีนามว่าอะไร?”นักฆ่ายังคงนิ่งเงียบแต่ในขณะนั้นกลับมีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น “ท่านแม่ เขาดูเหมือนข้า!”นั่นคือเสียงของเตี่ยฉุยซึ่งอยู่ในเครื่องราง ลั่วชิงยวนปลดปล่อยเขาแล้วพูดว่า “ใช่ ดูคล้ายกันมาก เขาคือผู้ที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้”“ก่อนหน้านี้ เจ้าอยู่ในร่างของเขา”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เตี่ยฉุยก็โกรธมาก “ว่ากระไรนะ?!”เมื่อได้ยินเสียงพูด นักฆ่าสำนักเทียนอิงซึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้องขังก็ไม่อาจนั่งนิ่งได้อีกต่อไป เขาลืมตาขึ้น ก่อนจะหรี่ตาลงเล็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-04ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 604
องครักษ์ประจำคุกใต้ดินตกใจเป็นอย่างมากพลางคิดว่าลั่วชิงยวนจะสามารถสอบปากคำได้รวดเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?พวกเขาทุกคนรู้จักนักฆ่าแห่งสำนักเทียนอิงเป็นอย่างดี เหล่านักฆ่าจะไม่มีวันทรยศต่อเจ้านายของพวกเขาเด็ดขาด ไม่ว่าจะใช้วิธีสอบสวนแบบใดก็ตามไม่อาจส่งผลต่อพวกเขาได้เลยเช่นนั้นแล้วทั้งท่านอ๋องและเซียวชูจึงมิได้สั่งให้ประหารชีวิตเขาตั้งแต่แรก เพราะรู้ว่ามิอาจสอบสวนสิ่งใดได้เลยเมื่อพระชายาต้องการเข้ามาสอบปากคำ เช่นนั้นแล้วพวกเขาจึงมิได้จริงจังกับเรื่องนี้ ตราบใดที่นางไม่สามารถเข้าถึงตัวนักฆ่าได้โดยตรง ทว่า นางไม่เคยพบกับนักฆ่ามาก่อน นางจะสอบปากคำเขาได้เช่นไร?องครักษ์ประจำคุกใต้ดินนำโต๊ะกับเก้าอี้มาวางให้นาง ก่อนจะนำปากกาและกระดาษวางไว้บนโต๊ะลั่วชิงยวนนั่งลง จากนั้นก็เริ่มจดบันทึกหลักฐานการกระทำความผิดของตระกูลฝูตามคำสารภาพของนักฆ่าหลังจากเขียนบันทึกหลักฐานนางก็ถูข้อมืออย่างเหนื่อยล้าเมื่อนางมองขึ้นไปก็พบเข้ากับสายตาขององครักษ์ประจำคุกใต้ดินหลายคนซึ่งยืนอยู่ข้างนาง “มัวมองข้าหาปะไร ไปทำงานของพวกเจ้าสิ”จากนั้นองครักษ์ประจำคุกใต้ดินก็รู้สึกตัว พวกเขาจึงหันหลังกลับและจากไปลั่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-05ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 605
ครู่ต่อมา นักฆ่าชุดดำซึ่งสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าก็รีบเร่งเข้ามา องครักษ์ประจำคุกใต้ดินไม่อาจต่อกรกับเขาได้!เมื่อเขาเห็นลั่วชิงยวน เขาก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัดนักฆ่าจับกริชไว้แน่น ก่อนจะรีบวิ่งมาหานางอย่างรวดเร็ว ลั่วชิงยวนมิได้ซ่อนตัวแต่นางกลับเลือกก้าวไปข้างหน้าแทนนางรู้ว่าคนที่พยายามฆ่าปิดปากนางมาถึงแล้ว แต่นางคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกล้าบุกเข้ามาในตำหนักอ๋องเพียงเพื่อที่จะฆ่าปิดปากนางลั่วชิงยวนยกมือขึ้นเพื่อป้องกันกริชของคู่ต่อสู้ นางอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรงพร้อมทั้งต่อสู้กับอีกฝ่าย แม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่นางก็ยังคงรวดเร็วนักหลายครั้งที่นางพยายามคว้ากริชจากมือของอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายก็หลบได้ในทุกครั้งทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด แต่ในขณะที่พวกเขากำลังต่อสู้กัน ทันใดนั้น นักฆ่าผู้นั้นขว้างกริชไปยังนักฆ่าอีกคนซึ่งอยู่ในห้องขังนักฆ่าสามารถหลบเลี่ยงได้ แต่กลิ่นหอมจาง ๆ ซึ่งเล็ดลอดออกมาจากกริชก็ทำให้นักฆ่าอาเจียนเป็นเลือดทันทีสีหน้าของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไป นักฆ่าผู้นี้ได้รับพิษไปแล้ว ยาบางชนิดอาจทำให้เกิดพิษและฆ่าเขาได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!หลังจากภารกิจเสร็จสิ้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-05ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 606
ในคุกใต้ดิน ในที่สุดลั่วชิงยวนก็ปล่อยมือจากนักฆ่าผู้นั้น จากนั้นนางก็ปล่อยให้เขาหลบหนีไปนางไล่ตามเขาไปจนสุดทางออกจากคุกใต้ดิน กระทั่งผ่านสวน แต่เมื่อนางไปถึงสวนหลังตำหนัก ร่างนั้นก็หายไปแล้วเขากำลังหนีออกจากตำหนัก!ขณะนี้มีกำลังคนไม่มากนักในตำหนักอ๋อง และไม่มีที่ไหนที่จะไล่ตามเขาไปได้ทว่า ในขณะนี้ที่ลานหน้าตำหนัก ซูโหยวกำลังกลับมาพร้อมกับคนของเขา เมื่อเขารู้ว่ามีนักฆ่าบุกเข้าไปในคุกใต้ดิน เขาก็รีบไปที่นั่นพร้อมกับคนของเขาในทันทีเขารีบเร่งไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของคุกใต้ดิน ซึ่งมีนักฆ่าสำนักเทียนอิงอยู่ในห้องขังนั้น นักฆ่าได้อาเจียนออกมาเป็นเลือด จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นสีหน้าของซูโหยวเปลี่ยนไปอย่างมากฟู่เฉินหวนกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตำหนักอ๋อง เช่นนั้นจึงขอให้เขารีบกลับทันที ทว่า เขาก็ยังช้าเกินไปหนึ่งก้าว“ผู้ใดมันกล้าบุกเข้ามายังตำหนักอ๋องเพื่อก่อเหตุฆาตกรรมเช่นนี้!” ซูโหยวขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาแฝงไปด้วยความโกรธแค้นจากนั้นเขาก็ถามองครักษ์ประจำคุกใต้ดินทันทีว่า “วันนี้มีอะไรผิดปกติในตำหนักอ๋องหรือไม่?”องครักษ์ประจำคุกใต้ดินส่ายหน้า ก่อนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-06ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 607
“นักฆ่าผู้นี้ถูกวางยาพิษจริง ๆ ยากที่จะรักษาเขาได้ ข้าทำได้เพียงให้เขามีชีวิตอยู่ได้สองหรือสามวันเท่านั้น หากเจ้าต้องการพยาน ควรรีบลงมือโดยเร็วที่สุด!”“ข้าไม่มีเวลามากพอที่จะอธิบายเรื่องราวให้เจ้าได้ฟังอย่างละเอียด นักฆ่าที่มาในวันนี้สวมหน้าปิดบังใบหน้าไว้ เขามีทักษะการต่อสู้ซึ่งแตกต่างอย่างมากกับสำนักเทียนอิงและสำนักวรยุทธเจียงฮู๋ เป็นไปได้ว่าตัวตนของคนผู้นี้นั้นไม่ธรรมดาเลย”“ข้าไล่ตามเขาไปที่สวนหลังตำหนัก แต่แล้วเขาก็หายตัวไป เขาน่าจะหนีออกจากตำหนักไปแล้ว เขาคงคิดว่านักฆ่าสำนักเทียนอิงตายแล้ว เราจะใช้โอกาสนี้จับพวกเขาโดยมิทันให้ได้ตั้งตัว”“ข้าจะเข้าวัง”หลังจากการอธิบายเรื่องทั้งหมด ลั่วชิงยวนก็ก้าวเดินมุ่งหน้าออกจากคุกใต้ดินซูโหยวหยิบบันทึกพยานหลักฐานจำนวนมากขึ้นมาดู ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมากพระชายาอ๋อง นางสามารถถามหลักฐานมากมายจากปากของนักฆ่าสำนักเทียนอิงได้เช่นไร!เมื่อครู่นี้เขายังสงสัยนางด้วยซ้ำไป!เมื่อเขาฟื้นคืนสติได้ ร่างของลั่วชิงยวนก็เดินจากไปแล้วจู่ ๆ ซูโหยวก็กำฝ่ามือของเขาแน่น ราวกับในใจของเขารู้สึกผิดเป็นอย่างมากเขาไล่ตามนางไปทันทีแต่ลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-06ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 608
หัวใจลั่วชิงยวนสั่นไหวอย่างรุนแรงไทเฮารู้ดีว่าบุคคลที่นางเชิญคือลั่วชิงยวน พระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการเห็นได้ชัดว่าไทเฮาก็รู้เรื่องนี้แล้วเช่นกันลั่วชิงยวนไม่ปิดบังอีกต่อไป “ใช่เพคะ!”ไทเฮายิ้มออกมาอย่างไม่อาจคาดเดาได้ จากนั้นนางจึงเงยหน้าขึ้นมองลั่วชิงยวน “เจ้ารู้หรือไม่พระชายาสถานะของเจ้าตอนนี้คืออะไร?”“ฟู่เฉินหวนเป็นผู้สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์ และเมื่อเจ้าแต่งงานกับราชวงศ์ ทุกสิ่งที่เจ้าพูดไปจนถึงทุกการกระทำล้วนเป็นหน้าเป็นตาของราชวงศ์ ทว่า เจ้ากับไปที่หอนางโลมเพื่อเป็นนางรำ”“หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป เกียรติยศและศักดิ์ศรีของราชวงศ์เทียนเชวียจะต้องเสื่อมเสียเพราะเจ้าใช่หรือไม่?”เสียงของไทเฮาเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ เต็มไปด้วยน้ำเสียงอันน่าเกรงขามในห้องโถงอันเงียบสงบแห่งนี้ และทำให้ผู้คนที่ได้ยินสั่นสะท้านด้วยความกลัวลั่วชิงยวนคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับก้มศีรษะลงทันที คิ้วของนางขมวดมุ่น นางมิอาจเอื้อนเอ่ยคำพูดใดได้เลยไทเฮามองดูนางอย่างเย็นชา “เจ้าจะไม่พูดสิ่งใดเลยหรือ? เช่นนั้นแล้วเจ้าก็คงเข้าใจดีถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ใช่หรือไม่?”“ข้าควรลงโทษเจ้าเช่นไรกับความผิดเยี่ยงน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-07ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 609
เมื่อเห็นนางรับขวดยา ไทเฮาก็เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “นั่งลง”“จิ่นชู วันนี้ฝ่ายห้องเครื่องทำขนมหรือไม่? มอบให้ชิงหยวนได้ลิ้มลองสักชามสิ”“เพคะไทเฮา”คำสั่งอย่างกะทันหันของไทเฮาทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในไม่ช้า จิ่นชูก็นำขนมมา ลั่วชิงยวนจึงรับขนมแล้วกินเข้าไปสองสามคำแล้วพูดว่า “ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันต้องกลับไปหาทางจัดการกับเรื่องนี้ แล้วเหตุใดจึงมิให้หม่อมฉันออกไปเพคะ?”ไทเฮาพยักหน้าเล็กน้อยลั่วชิงยวนจึงยืนขึ้นและทำความเคารพ ก่อนจะหันหลังกลับเพื่อจากไปทว่า ทันทีที่นางยืนขึ้น ขันทีก็รีบเข้ามาหาไทเฮาทันที ลั่วชิงยวนเหลือบมองไปด้านข้างจึงเห็นว่าขันทีพูดอะไรบางอย่างข้างหูของไทเฮาสีหน้าของไทเฮาเปลี่ยนไปกะทันหันจู่ ๆ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกกังวลใจ นางจึงเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นในทันทีทว่า ทันทีที่นางไปถึงประตู จู่ ๆ เสียงของไทเฮาก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “ชิงยวน”เสียงอันสง่างามนั้นทำให้หัวใจของลั่วชิงยวนสั่นสะท้าน“ตัวข้ามีอีกเรื่องจะบอกเจ้า มานี่สิ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วชิงยวนจึงกำขวดยาซึ่งอยู่ในฝ่ามือใต้แขนเสื้อไว้แน่นจิ่นชูกำลังเดินเข้ามาทันใดนั้น บรรยากาศก็ตึงเครียดทันทีลั่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-07
บทล่าสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1197
ผ่านไปครู่หนึ่ง เซิ่งไป่ชวนก็มาถึงลั่วชิงยวนพยุงตัวลุกขึ้นนั่งเซิ่งไป่ชวนเห็นเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ บนหน้าผากนาง จึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “พระชายารู้สึกหนาวหรือไม่ขอรับ?”ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างแผ่วเบา “ข้ามิเป็นอะไร มิต้องตรวจชีพจรแล้ว ข้าจะเขียนใบเทียบยาให้ เจ้าช่วยไปหยิบยาให้หน่อย”เซิ่งไป่ชวนพยักหน้า เขาย่อมเชื่อมั่นในฝีมือแพทย์ของลั่วชิงยวนจึงมิฝืนใจเพียงแต่กล่าวว่า “เห็นอาการของพระชายาทรงทรุดลงทุกวัน เกรงว่าจะเป็นเพราะความวิตกกังวล พระชายาควรปล่อยวางบ้าง”“เพื่อรักษาพระวรกายให้แข็งแรงขอรับ”ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ขอบคุณหมอหลวงเซิ่ง”“ข้าจะระมัดระวัง”ขณะที่กำลังสนทนากัน ก็พลันได้ยินเสียงตวาดดังมาจากด้านนอก“ว่ากระไรนะ! สั่งลงไป ผู้ใดกล้าพูดถึงเรื่องนี้อีกให้ตัดหัวได้เลย!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยด้วยความสงสัย นางจึงสวมรองเท้าเดินออกไปจือเฉานำผ้าคลุมมาสวมให้นางเห็นจักรพรรดิสูงสุดกำลังโมโหอยู่ใต้ชายคา“เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความอยากรู้จักรพรรดิสูงสุดกล่าวว่า “ไม่มีอะไร เจ้าไปพักผ่อนเถิด ข้ามิได้ดุใครมานานแล้วเลยลองฝึกฝนดู”จากนั้นจักรพรรดิสูงสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1196
เดิมทีนางตั้งใจจะบอกข่าวดีนี้แก่เขาในยามที่เขากับนางคืนดีกันแล้วทว่าสิ่งที่รอคอยกลับเป็นการหลอกลวง เขาชิงเอาเข็มทิศอาณัติสวรรค์ของนางไปบัดนี้เขาใจแข็งเช่นนี้ ลั่วชิงยวนจึงจำต้องบอกเรื่องนี้แก่เขาในใจนางยังคงมีความหวัง หวังว่าเพื่อลูกในครรภ์ ฟู่เฉินหวนอาจจะใจอ่อนลงบ้างทว่าประตูบานนั้นยังคงปิดสนิทนอกจากเสียงลมหวีดหวิวที่พัดผ่านก็ไม่มีเสียงตอบรับใดสายลมหนาวราวกับจะพัดพาความอบอุ่นสุดท้ายในใจนางให้หายไปน้ำตาใสไหลรินอาบแก้มซีดเผือดลั่วชิงยวนหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบงันเหล่าบ่าวไพร่ในตำหนักเห็นนางแล้วอยากจะทักทาย แต่ก็ลังเล มิกล้าเอ่ยปากบัดนี้ลั่วชิงยวนราวกับคนไร้วิญญาณ เดินออกจากตำหนักไปอย่างไร้จุดหมายนางเดินไปเรื่อย ๆ รู้สึกราวกับว่าสายลมหนาวจะพัดพาร่างนางให้แหลกสลายไป ความหนาวเหน็บกัดกร่อนกระดูก......ภายในห้องตำรา ฟู่เฉินหวนทรุดลงนอนสลบแน่นิ่งกองอยู่ที่มุมห้อง พื้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจนกระทั่งซูโหยวกลับมาพบเข้า จึงรีบให้คนไปตามหมอหลวงมู่มาโดยด่วนหมอหลวงมู่ตรวจอาการแล้วก็ตกใจยิ่งนัก รีบปรุงยาให้ทันทีและยังนำโสมมังกรที่ตกทอดกันมาในตระกูลออกมาตัดแบ่งส่วนเล็ก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1195
เขามิอยากแตะต้องนางแม้เพียงปลายเล็บฟู่เฉินหวนรีบส่งคนออกไปตามล่าเฉินชี แล้วจึงกวาดสายตามองลั่วชิงยวนที่นอนอยู่บนพื้นหิมะอย่างเย็นชาก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “พากลับไป”องครักษ์สองนายเข้ามาพยุงลั่วชิงยวน แล้วพานางออกไปจากศาลาลั่วชิงยวนจ้องมองฟู่เฉินหวนด้วยดวงตาแดงก่ำ เมื่อสบเข้ากับสายตาเย็นชาของเขา หัวใจนางก็พลันเหมือนถูกบีบขณะที่นางถูกพาตัวออกไป เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นทั่วศาลาเสียดแทงโสตประสาทยิ่งนักเมื่อกลับถึงตำหนัก ฟู่เฉินหวนก็รีบจัดการวางกำลังคนไปจับตัวเฉินชีลั่วชิงยวนยืนรออยู่ท่ามกลางหิมะ จนกระทั่งเขาจัดการทุกอย่างเสร็จจึงเดินเข้าไปหา“ฟู่เฉินหวน...”ทว่าฟู่เฉินหวนกลับมองนางด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตำรา แล้วปิดประตูใส่หน้าเสียงปิดประตูดังสนั่น ทำให้ลั่วชิงยวนสะดุ้งตกใจนางมิยอมแพ้ เดินไปเคาะประตู “ฟู่เฉินหวน ท่านรังเกียจหม่อมฉันแล้วใช่หรือไม่!”“เฉินชีกับลั่วฉิงร่วมมือกัน! เหตุใดท่านจึงหลอกเอาเข็มทิศของหม่อมฉันไป! ทั้งหมดนี้เป็นแผนของพวกเขา!”นางทุบประตูเรียก “ฟู่เฉินหวน ท่านต้องอธิบายให้หม่อมฉันฟัง!”ประตูเปิดออกกะทันหันฟู่เฉินหวนก้าวออกมาด้วยความโกรธ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1194
ลั่วชิงยวนเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองเขาด้วยความโกรธครั้นเห็นนางมิยอมอ้าปากแม้สักนิด เฉินชีจึงโน้มกายเข้าไปใกล้ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา “เจ้าอยากให้ข้าทำเกินเลยกว่านี้รึ?”ลั่วชิงยวนขบฟันแน่นก่อนจะยอมอ้าปากรับสิ่งที่เฉินชีป้อนให้เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบด้าน“สวรรค์โปรด! สองคนนี้กำลังทำสิ่งใดกันอยู่”“พระชายาของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการกำลังลักลอบคบชู้ต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้หรือ?”เหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์ต่างส่งคนไปทูลท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการให้รีบมาโดยพลันเฉินชีนั่งอยู่ในศาลา ยังคงจงใจแสดงท่าทีคลอเคลียกับลั่วชิงยวน แล้วกระซิบเสียงเบา “หลังจากวันนี้ เจ้าคงมิอาจอยู่ในเมืองหลวงได้อีกแล้วกระมัง?”“เหตุใดจึงมิติดตามข้ากลับแคว้นหลีเล่า?”“เจ้าเกิดมาเพื่อเป็นคนของแคว้นหลี”“ข้าสามารถส่งเจ้ากลับสู่ตำแหน่งเดิม ให้เป็นนักบวชหญิงผู้สูงส่งได้”“หากเจ้าเต็มใจ จงกะพริบตา แล้วข้าจะพาเจ้าไป”ช่างไร้ยางอาย!ลั่วชิงยวนเบิกตากว้างจนดวงตาแดงก่ำ มิยอมกะพริบตาแม้เพียงน้อยในใจนางก่นด่าเฉินชีนับร้อยครั้งครั้นเห็นนางดื้อรั้นเช่นนี้ เฉินชีกลับหัวเราะออกมา“ดูท่าว่าอาเหลายังคงรู้จักข้าดี”ทั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1193
จนกระทั่งฟ้าสาง ผู้คนเริ่มทยอยออกมาตามถนนบรรยากาศบนท้องถนนเริ่มคึกคักขึ้น เฉินชียังคงโอบนางเดินไปข้างหน้าอย่างแช่มช้าในสายตาของคนภายนอก ทั้งสองดูสนิทสนมกันมากจนกระทั่งเดินผ่านร้านค้าแห่งหนึ่งก็มีเสียงร้องด้วยความตกใจ “นั่นมิใช่พระชายาของอ๋องผู้สำเร็จราชการหรือ? เหตุใดนางจึง...”ลั่วชิงยวนได้ยินดังนั้น หัวใจก็พลันกระตุกแต่เฉินชีกลับยกยิ้มอย่างสาแก่ใจ แล้วพาลั่วชิงยวนไปที่ร้านขนมร้านนั้นก่อนจะแสร้งถามลั่วชิงยวนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าชอบกินอันไหน?”ลั่วชิงยวนจ้องมองเขาด้วยความโกรธเฉินชีกลับยิ่งหัวเราะอย่างลำพองใจเขาโยนถุงเงินหนัก ๆ ลงบนแผงร้าน “ข้าเหมาทั้งหมด!”เถ้าแก่ตกตะลึงจากนั้นเฉินชีก็หยิบขนมชิ้นหนึ่งมาป้อนที่ปากของลั่วชิงยวน “ลองชิมดูหรือไม่?”ลั่วชิงยวนจ้องมองเขา มิยอมอ้าปากแววตาของเฉินชีเย็นชา มือใหญ่เลื่อนไปที่ท้ายทอยของนางแล้วออกแรงบีบพลางยัดขนมเข้าไปในปากของนางด้วยรอยยิ้ม“กินสิ”ท้ายทอยของลั่วชิงยวนเจ็บปวด นางจำใจต้องอ้าปากกัดขนมชิ้นนั้นเฉินชีเห็นดังนั้นจึงพอใจมาก “ชอบหรือไม่?”เขามองนางด้วยสายตาคมกริบ ก่อนยกมือขึ้นเช็ดเศษขนมที่มุมปากของนางท่าทาง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1192
สติเลือนรางลงทุกขณะ ในที่สุดก็ต้านฤทธิ์ยามิไหวจึงสลบไปเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ลั่วชิงยวนก็รู้สึกได้ถึงการเข้ามาใกล้ของใครบางคนพยายามลืมตาขึ้น แต่ก็ยังคงอ่อนแรงจนขยับร่างกายมิได้มีเงาร่างหนึ่งทรุดกายลงตรงหน้าในวินาทีต่อมา มือเย็นเฉียบก็คว้าปลายคางของนาง บังคับให้นางเงยหน้าขึ้นลั่วชิงยวนจึงเห็นใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้ารอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกสันหลังโดยมิรู้ตัวเฉินชี!“เหตุใดจึงเป็นเจ้าอีก! เจ้ากล้ามาที่เมืองหลวงเลยหรือ!” ลั่วชิงยวนพูดอย่างอ่อนแรงเฉินชีดึงนางขึ้นจากพื้น แล้วบีบปลายคางของนาง “ฟู่เฉินหวนมิต้องการเจ้าแล้ว”“ไปกับข้าเถอะ”ลั่วชิงยวนสะบัดมือเขาออกอย่างแรง “เจ้าฝันไปเถิด!”“อาเหลา เหตุใดเจ้าจึงยังดื้อรั้นเช่นเดิม นิสัยเช่นนี้ทำให้เจ้าต้องพบเจอความยากลำบากอีกมาก” เฉินชียกยิ้มขณะจ้องมองใบหน้าของนางใบหน้าซีดเซียว อ่อนแรงราวกับจะแตกสลายได้เพียงแค่สัมผัส เขาชื่นชอบยิ่งนักทันใดนั้นลั่วชิงยวนที่มีแววตาเย็นชากัดมือที่บาดเจ็บของเขาอย่างแรงกัดจนเลือดไหลทะลักเข้ามาในปากเฉินชีร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดลั่วชิงยวนฉวยโอกาสวิ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1191
ลั่วชิงยวนกล่าวจบก็ยกจอกสุราขึ้นดื่มจนหมดฟู่เฉินหวนหรี่ตาจ้องมองนางด้วยแววตาคมกล้า มิละสายตาไปแม้แต่น้อย แล้วค่อย ๆ ดื่มสุราในจอกจนหมด“ฟู่เฉินหวน ที่จริงมีอีกเรื่องหนึ่ง...” ลั่วชิงยวนตั้งใจจะบอกเรื่องการมีตัวตนของชีวิตน้อย ๆ ในครรภ์ทว่ายังพูดมิจบก็ถูกฟู่เฉินหวนขัดจังหวะ“เจ้านำเข็มทิศติดตัวมาหรือไม่”“ข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วยทำนาย”ลั่วชิงยวนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วหยิบเข็มทิศในอกเสื้อออกมา“ท่านอยากจะให้ทำนายเรื่องใด?” ลั่วชิงยวนถามฟู่เฉินหวนจ้องมองนางด้วยแววตาคมกล้า สายตาเย็นชานั้นทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกแปลกประหลาด“เหตุใดท่านจึงมองหม่อมฉันเช่นนั้น?”ตอนนี้สายตาที่ฟู่เฉินหวนมองนางราวกับมองคนแปลกหน้าเฉียบคมและเย็นชาเสียงเย็นเยียบดังขึ้น “เจ้าเป็นใครกันแน่”ลั่วชิงยวนตกใจ มองเขาด้วยความมิเข้าใจ “ท่านเป็นอะไรไปเพคะ?”มองแววตาเย็นชาของฟู่เฉินหวนแล้ว ลั่วชิงยวนก็พลันรู้สึกใจคอมิดี จู่ ๆ เริ่มวิงเวียน ภาพตรงหน้าพร่าเลือนนางรีบกุมศีรษะ ตระหนักได้ว่าตอนนี้นางมีบางอย่างผิดปกติ นางเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างยากลำบาก “ท่านวางยาในสุราหรือ?”แต่ฟู่เฉินหวนกลับมิตอบในตอนนั้นเอง ประ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1190
หากนางคาดเดามิผิด นั่นคือสมบัติล้ำค่าของแคว้นหลีก่อนหน้านี้เคยบังคับให้ลั่วชิงยวนมอบให้แล้วแต่ก็ล้มเหลวบัดนี้ฟู่อวิ๋นโจวได้ขึ้นครองราชย์ ฟู่เฉินหวนก็ถูกนางควบคุม นางจะต้องให้ลั่วชิงยวนมอบเข็มทิศนั้นให้นางให้ได้!สีหน้าของฟู่เฉินหวนเปลี่ยนไปลั่วฉิงกล่าวต่อ “เมื่อครู่ข้าอยู่ในห้องตำรา พบของบางอย่างที่ถูกไฟไหม้”“มีหีบใบหนึ่งอยู่ แม่กุญแจบนหีบนั้นเป็นแม่กุญแจสุริยันจันทราของแคว้นหลี”“คิดว่าคงเป็นของใช้ของหมู่เฟยของท่านอ๋องกระมัง”“หม่อมฉันช่วยท่านเปิดได้”“แลกเปลี่ยนกันดีหรือไม่?”......ล่วงเข้ายามดึก เตาไฟในห้องตำราถูกจุดขึ้น ภายในห้องอบอุ่นฟู่เฉินหวนหยิบของในหีบออกมาดูทีละชิ้น แววตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นตกตะลึง ตามมาด้วยความโกรธที่เพิ่มมากขึ้นเขากำมือแน่น เส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนขึ้นมาสีหน้าสงบนิ่ง แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความเดือดดาล......ในที่สุดก็มีวันฟ้าใสอีกครั้ง จักรพรรดิสูงสุดมิยอมให้พวกหลี่ว์โม่ทั้งสามคนออกไป ลั่วชิงยวนจึงคิดจะออกจากวังทุกวันบังเอิญว่าวันนี้เป็นวันที่มีแสงแดดอบอุ่นในเหมันตฤดู ลั่วชิงยวนจึงอ้างว่าจะออกไปอาบแดดและเดินเล่นไปทั่วในวัง ทำให้สา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1189
“จะไม่มีฟู่จิ่งหานอีกต่อไปแล้วขอรับ”“คุณชายลองคิดดูเถิดขอรับว่าจะใช้นามว่าอะไรดี”ฟู่จิ่งหานตกตะลึงเมื่อได้ฟังดังนั้น เขารีบลงจากรถม้า กระโดดลงพื้นไปยืนชื่นชมทิวทัศน์หิมะอันกว้างใหญ่แล้วสูดอากาศที่หนาวเย็นแต่สดชื่นเขาหลับตาลง รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก“ดีจริง ๆ ในที่สุดก็หลุดพ้นจากกรงขังนั้นได้แล้ว”“ข้า... ไม่สิ ข้าต้องคิดแล้วว่าจะใช้นามว่าอะไรดี”พูดจบ สีหน้าของฟู่จิ่งหานก็พลันเปลี่ยนไปขณะถามว่า “เสินหลี เจ้านำเงินติดตัวออกมาด้วยหรือไม่?”เขารีบค้นตัวเสินหลีกลับพบเพียงถุงเงินใบเล็กเทออกมาดูแล้ว ปรากฏว่ามีเงินมิกี่ตำลึง“เสินหลี เจ้ามินำเงินออกมาด้วย จะปล่อยให้ข้าอดตายหรือ?”เสินหลียิ้มกว้าง “คุณชายวางใจเถิดขอรับ เสินหลีจะมิปล่อยให้คุณชายต้องหิวโหยแน่ขอรับ”ฟู่จิ่งหานมองเขาด้วยสายตาสงสัย “จริงหรือ? แต่ข้า... แต่ข้าทำอะไรมิเป็นเลย”เขาเคยชินกับการมีคนปรนนิบัติ จู่ ๆ จากจักรพรรดิกลายเป็นสามัญชน การไม่มีเงินติดตัวเลยทำให้เขารู้สึกมิสบายใจ“ข้าน้อยทำเป็นขอรับ ข้าน้อยทำได้ทุกอย่าง จะดูแลคุณชายให้ดีที่สุด!”ฟู่จิ่งหานจึงมิคิดมาก อย่างไรเสียก็ออกจากวังมาแล้วเขานั่งบนรถม้
