เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 234
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 235
…… เมื่อลั่วชิงยวนกลับมาที่เรือน นางก็ยังครุ่นคิดเรื่องคนที่ฟู่เฉินหวนจับตัวมาได้ เขาไม่ได้พักฟื้นอยู่ในห้องหรอกหรือ? เขาออกไปตั้งแต่เมื่อใดกัน? คนพวกนั้นที่ถูกจับตัวมาเป็นผู้ใดกัน? สายลมหนาวหอบหนึ่งปะทะใส่นางจนไอขึ้นมาทันที แม่นมเติ้งรีบช่วยพานางเข้าห้องไป "วันนี้อากาศหนาวมากทีเดียว ขอพระชายาโปรดเข้าไปข้างในแล้วรีบนอนลงเถิดเจ้าค่ะ" หลังจากนางพูดจบก็รีบสั่งจือเฉาให้เติมถ่านหินลงไปในกองไฟ ทั้ง ๆ ที่ห้องอบอุ่น แต่ลั่วชิงยวนกลับรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งจิตใจแล้วค่อยล้มตัวลงนอน กว่าจะหายป่วยต้องใช้เวลากี่วันกันนะ? ตอนที่นางไม่มีอะไรจะทำนางจะสั่งให้แม่นมเติ้งกักตุนเครื่องยาสมุนไพรส่วนที่เหลือ นางอยากจะรักษาโรคอ้วนและไม่อาจหยุดยาได้ เนื่องจากแม่นมเติ้งคำนวณดูแล้วพบว่ามีเหลือไม่มากนัก "พรุ่งนี้เจ้าเอาเงินไปซื้อเครื่องยาสมุนไพรเสียเถอะ" "เจ้าค่ะ" เมื่อนางนึกขึ้นได้ว่าทำเงินรางวัลหนึ่งพันตำลึงที่ได้จากแม่ทัพใหญ่ฉินสูญหายไปท่ามกลางความโกลาหล นางก็รู้สึกปวดใจมากเสียจนไม่อาจปล่อยให้เรื่องราวเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ …… ในคุกแห่งหนึ่ง มีเสียงแผดร้องดังขึ้น ทว่าก็มาพร้
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 236
"ท่านอ๋อง ใต้เท้าเฝิงแห่งจวนผู้ว่าราชการมณฑลมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ" เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินเช่นนี้เข้าก็หน้าเปลี่ยนสี ซูโหยวเองก็ขมวดคิ้ว "ใต้เท้าเฝิงมาที่นี่ด้วยเหตุใดกัน..." ฟู่เฉินหวนก้าวเท้าเดินออกไป จากนั้นก็เห็นใต้เท้าเฝิงอยู่หน้าห้องโถง ใต้เท้าเฝิงตลบแขนเสื้อแล้วเดินยิ้มเข้ามาหา "ท่านอ๋อง พักนี้เป็นอย่างไรบ้าง? อาการของท่านเป็นอย่างไรบ้างแล้วพ่ะย่ะค่ะ?" ฟู่เฉินหวนค่อย ๆ นั่งลงแล้วเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีสงบนิ่ง "ใต้เท้าเฝิงมาถึงที่นี่คงไม่ใช่เพราะเป็นห่วงอาการของข้ากระมัง?" ใต้เท้าเฝิงยืนอยู่ตรงหน้าฟู่เฉินหวนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแล้วเอ่ยพลางยิ้ม "่ท่านอ๋อง กระหม่อมมิได้ปิดบังท่านเลย!" "กระหม่อมหาได้เอ่ยวาจาอ้อมค้อมแต่อย่างใดไม่ กระหม่อมมาคราวนี้เพราะท่านอ๋องจับคนไป" ฟู่เฉินหวนนั่งนิ่งด้วยสีหน้าเย็นชา ใต้เท้าเฝิงกล่าวต่อไปอีกว่า "คนในครอบครัวของพวกเขามาแจ้งกับทางการว่า พวกเขาโดนจับตัวไปโดยไร้เหตุผล" "อีกอย่าง... ก็มีข่าวจากวังหลวงว่าคดีฆาตกรรมของพระชายาปิดลงแล้ว ไม่อนุญาตให้มีการไต่สวนอีกต่อไป เพราะฉะนั้นขอท่านอ๋องได้โปรดปล่อยคนพวกนี้ไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ" น้ำเสียงของใต้เท้าเฝิงออกจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 237
มีแววอำมหิตผุดขึ้นในดวงตาแดงฉานของลั่วเยวี่ยอิง ใช่! ถูกต้องแล้ว! ลั่วชิงยวนต่างหากที่เป็นตัวต้นเหตุ! ลั่วเยวี่ยอิงโกรธมากเสียจนเปิดตู้มีลิ้นชักใบเล็ก จากนั้นก็หยิบถุงหอมที่อยู่ในนั้นปาลงพื้นแล้วกระทืบลงไป ทำราวกับว่ามันคือลั่วชิงยวนแล้วระบายโทสะออกมา "ล้วนเป็นความผิดของลั่วชิงยวน! นังแพศยาผู้นี้!" เฉียงเวยเจตนาสุมไฟจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "คงไม่มีใครเห็นคุณหนูรองอาละวาดที่นี่หรอกเจ้าค่ะ เช่นนั้นไฉนเลยไม่เหยียบมันต่อหน้าพระชายาเล่าเจ้าคะ?" เมื่อลั่วเยวี่ยอิงได้ยินเช่นนี้ นางก็พลันตื่นตกใจขึ้นมาทันที พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในงานฉลองไหว้พระจันทร์ในวังหลวง ตอนนั้นท่านอ๋องตั้งใจปกป้องนาง ลองดูอีกครั้งดีกว่า ถ้าหากท่านอ๋องเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อนางแล้วจริง ๆ นางก็จะออกจากตำหนักอ๋อง! จากนั้นค่อยคิดหาแผนการอื่น! ดังนั้นลั่วเยวี่ยอิงจึงหยิบถุงหอมขึ้นมาแล้วไปหาลั่วชิงยวน …… ลั่วชิงยวนที่นอนหลับอยู่ ได้ยินเสียงดังขึ้นในเรือน "ท่านพี่ ข้ามาหาท่าน ท่านคิดว่าข้าจะหายหน้าหายตาไปจริง ๆ หรือ? คราวนี้น้องสาวเอาถุงหอมมาส่งให้ท่านเชียวนะ ท่านอยากได้หรือไม่เล่า?" ลั่วเยวี่ยอิงถูกแม่นมเ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 238
เพียะ ความปวดแสบปวดร้อนทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเวียนศีรษะ นางล้มลงกับพื้นพร้อมศีรษะที่ส่งเสียงอื้ออึง "พระชายา!" แม้แต่เสียงตะโกนของแม่นมเติ้งก็ดังไกลออกไป โทสะปะทุขึ้นในใจของลั่วชิงยวน นางมองบุรุษผู้นั้นด้วยสีหน้าหม่นคล้ำพร้อมดวงตาแดงฉาน ฟู่เฉินหวนรู้สึกฝ่ามือชาหนึบและในขณะนั้นก็รู้สึกตื่นตกใจอยู่บ้าง ไฉนเขาถึงได้หุนหันพลันแล่นเช่นนั้นเล่า? เมื่อเห็นแววตาโกรธแค้นของลั่วชิงยวน ฟู่เฉินหวนรีบเบือนหน้าหนีไป "ท่านอ๋อง… ฮือฮือฮือ..." เสียงร่ำไห้ของลั่วเยวี่ยอิงดังก้องโสตของฟู่เฉินหวน เส้นโลหิตตรงหน้าผากของฟู่เฉินหวนกระตุกพลางหน้าเปลี่ยนสี จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปช่วยประคองลั่วเยวี่ยอิงให้ลุกขึ้นทันที "ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่ยกน้ำแกงโสมมาให้พี่สาว แต่ท่านพี่กลับคิดจะช่วงชิงข้าวของของหม่อมฉัน นี่เป็นสิ่งที่มารดาของหม่อมฉันหลงเหลือเอาไว้ให้นะเพคะ..." ลั่วเยวี่ยอิงปิดหน้าร้องไห้ด้วยความขมขื่นใจ เพราะรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง. . ท่าทางแบบนั้นทำให้ฟู่เฉินหวนรู้สึกร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นเขาก็อดมิได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนาง การเคลื่อนไหวอันแสนอ่อนโยนเช่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 239
"อยู่ก็เป็นคนของตำหนักอ๋อง ตายก็เป็นผีของตำหนักอ๋อง" "เพียงแต่ว่านับแต่บัดนี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่มีฐานันดรศักดิ์เป็นพระชายาอ๋องอีกต่อไปแล้ว มิหนำซ้ำเจ้ายังไม่ต่างอันใดจากบ่าวไพร่ในตำหนักแห่งนี้" เมื่อลั่วเยวี่ยอิงได้ยินเช่นนี้ นางก็รู้สึกทั้งยินดีและประหลาดใจ ดียิ่งนัก! ในที่สุดวันที่นางรอคอยก็มาถึงเสียที! ลั่วชิงยวนกำหมัดแน่น แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะและ หลังจากผ่านพ้นเรื่องราวมาตั้งมากมาย ก็ราวกับว่านางหวนคืนสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง กลับคืนสู่สถานะแรกเริ่มอันต่ำต้อยราวกับเดรัจฉานตัวหนึ่ง บุรุษผู้นี้ช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ เขาทำกับนางราวกับข้าทาสและไม่ยอมปล่อยให้นางเป็นอิสระ! แม่นมเติ้งคุกเข่าลงกับพื้นเป็นคนแรกพลางกล่าวว่า "ท่านอ๋องเพคะ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะคุณหนูรองมาหาเรื่อง หาได้เกี่ยวข้องอันใดกับพระชายาแต่อย่างใดไม่เพคะ" ฟู่เฉินหวนเหลือบมองแม่นมเติ้งด้วยสายตาเย็นชา "ถ้าเจ้าไม่อยากเป็นแม่บ้าน ก็ยังมีคนอีกมากมายที่ยินดีจะทำ" "ท่านอ๋อง..." แม่นมเติ้งคิดจะไปกับลั่วชิงยวน แต่ลั่วชิงยวนกลับกดหัวไหล่ของแม่นมเติ้งเอาไว้ได้ทันเวลา "ไม่จำเป็นต้องไป
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 240
วันที่นางออกจากตำหนักอ๋อง สายลมกระโชกแรงยิ่งนัก ลั่วชิงยวนยืนอยู่นอกประตูจวนสักพักหนึ่งจนผมเผ้ายุ่งเป็นกระเซิง มีนางรับใช้ท่าทางน่าสงสารเพียงคนเดียวคอยอยู่เคียงข้าง ทว่ายามนี้กลับมีเงาร่างสายหนึ่งกำลังวิ่งออกมาจากเรือนด้วยท่าทีร้อนใจ "ชิงยวน!" ฟู่อวิ๋นโจวที่มีสีหน้าซีดขาววิ่งออกมาด้วยความเป็นห่วงกังวล ร่างแบบบางของเขาราวกับจะปลิวหายไปกับสายลมได้อยู่แล้ว แต่เมื่อฟู่อวิ๋นโจววิ่งมาที่ประตู กลับถูกคนรับใช้ของตนขวางเอาไว้ "องค์ชายห้า ข้างนอกลมแรง อย่าออกไปจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ" "ปล่อยข้า!" ฟู่อวิ๋นโจวดิ้นรนอยู่สักพัก แต่ก็สลัดไม่หลุดสักที คนรับใช้จับแขนของเขาไว้เพื่อกันมิให้เข้าก้าวไปข้างหน้า "ชิงยวน… แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก..." เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของฟู่อวิ๋นโจวแดงก่ำจนกระอักกระไอ ลั่วชิงยวนก็อดมิได้ที่จะขมวดคิ้วหมายจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ประตูก็ค่อย ๆ ปิดลง เหตุการณ์ฉากนี้ดูราวกับละครฉากที่กำลังพรากจากกันเสียจริง ๆ เมื่อเห็นฟู่อวิ๋นโจวถูกสกัดเอาไว้ในตำหนักลั่วชิงยวนก็รู้สึกจนใจที่ไม่อาจเอ่ยสิ่งที่นางอยากพูดออกมาได้ ยามที่ประตูปิดสนิท ก็ได้ยินแค่น้ำเสียงเป็นกังวลของฟู่อ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 241
“เรือนนี้ไม่มีคนอาศัยมานานเสียเท่าไรกัน สกปรกเหลือเกิน พระชายา ท่านมานั่งในเรือนครู่หนึ่ง บ่าวทำความสะอาดห้องเสียก่อน!” จือเฉาพูดไปพร้อมวางของลง และถือไม้กวาดเดินเข้าไปทำความสะอาดห้อง ลั่วชิงยวนนั่งบนเก้าอี้หินในสวนมองจือเฉาที่วิ่งเข้าออกยุ่งเหยิง ที่ที่จือเฉามิเคยเหยียบย่ำ บนพื้นก็มีรอยเท้าลึกตื้นอยู่เช่นกัน ลั่วชิงยวนหรี่ตาลง หยิบเข็มทิศขึ้นมาวางบนโต๊ะ เมื่อลมหนาวพัดผ่าน เข็มทิศจึงหมุนวนช้า ๆ จือเฉาทำความสะอาดจนฟ้ามืด และทำความสะอาดไปได้กว่าครึ่งเรือน ลั่วชิงยวนจึงเดินเข้าห้อง จุดเทียน และจัดเตียง จือเฉายกอาหารที่ทำง่าย ๆ อย่างโจ๊กเข้ามา นายบ่าวทานอาหารรองท้อง เมื่อวางช้อนลง ลั่วชิงยวนกล่าว “วันนี้เจ้านอนในห้องข้าเถอะ ที่นี่ไม่มีไฟถ่าน กลางคืนจะหนาวเอาได้” “เจ้าค่ะ” จือเฉาพยักหน้า นางเองก็กลัวเรือนใหญ่ที่แสนอ้างว้างนี่เช่นกัน หลังทานข้าวเย็นเสร็จ ลั่วชิงยวนจึงพูดสั่งงานในวันพรุ่งนี้ให้กับจือเฉา พรุ่งนี้นางจะขึ้นเขาไปหาเสบียง และขุดหายาสมุนไพร จึงให้จือเฉาไปซื้อถ่าน แป้งและข้าวสารที่หมู่บ้านใกล้ ๆ ฤดูเหมันต์ฟ้ามืดค่อนข้างเร็ว หนำซ้ำอากาศก็เย็น ทั้งคู่จึงเข้าน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 242
เงาดำที่หน้าประตู หายไปแล้ว! ทั้งคู่จ้องหน้ากันเนิ่นนาน หน้าประตูก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอย่างใด ลั่วชิงยวนตบหลังมือจือเฉา “ไม่มีอะไรแล้ว นอนเถอะ” จือเฉาตกใจ แต่เมื่อเห็นท่าทีสงบนิ่งของพระชายา นางจึงรู้สึกวางใจมากขึ้น เพียงแค่มีพระชายาอยู่ นางก็มิมีสิ่งใดต้องกลัว แต่ลั่วชิงยวนกลับนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดถึงเสียงด้านนอก เมื่ออดทนจนถึงฟ้าสว่าง ตามแผนการเดิมแล้ว จือเฉาต้องไปซื้อเสบียงและถ่านไฟในหมู่บ้าน ส่วนลั่วชิงยวนจะไปดูว่าในภูเขามีสมุนไพรที่สามารถใช้ได้หรือไม่ เพราะทรัพย์สินของลั่วชิงยวนตอนนี้มีไม่มาก ยาปรับสมดุลร่างกายราคาแพงและหายากนัก หนำซ้ำยังใช้ได้มินาน การเก็บสมุนไพรจึงถือเป็นการประหยัดเงิน เพราะสามารถนำมาซื้อข้าวของเครื่องใช้และถ่านไฟที่เอาไว้ใช้ในฤดูเหมันต์ได้ ด้านจือเฉานั้นถือว่าราบรื่น นางหาซื้ออาหารและถ่านมาได้อย่างสำเร็จ ลั่วชิงยวนเองก็เก็บสมุนไพรและเห็ดป่ามาได้เล็กน้อย วันนี้ในห้องเผาถ่านเพิ่ม จึงอบอุ่นมากกว่าเมื่อวาน แต่แล้วเวลากลางคืนก็มาถึงอย่างไม่รู้ตัว จือเฉาเริ่มรู้สึกกลัวอีกครั้ง คืนนี้เป็นคืนไม่ได้นอนเช่นเคย ในคืนนี้ หน้าประตูมิได้มีเงาดำปร
บทล่าสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1288
ทันทีที่คำกล่าวเหล่านี้หลุดออกมาร่างกายของฟู่เฉินหวนก็แข็งทื่อดวงตาของฉินอี้เต็มไปด้วยความคาดหวังอันร้อนแรงตั้งแต่เล็กจนโต แม้เขาจะเป็นองค์ชาย แต่ก็มีเพียงมิกี่คนที่ให้ความเคารพเขาแม้กระทั่งน้องสาวของเขาเองก็มักจะลงมือทำร้ายเขาบ่อย ๆ โดยมิไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อยส่วนคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคืออ๋องผู้เป็นเทพสงครามเทพแห่งแคว้นเทียนเชวียและผู้สำเร็จราชการผู้ยิ่งใหญ่ในใต้หล้าเขาจึงตั้งตารอที่จะได้เห็นฟู่เฉินหวนคุกเข่าด้วยความเคารพฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่จริงเขาสามารถเจรจากับฉินอี้ได้ และมีเงื่อนไขต่าง ๆ มากมายที่เขาสามารถพูดคุยกับอีกฝ่ายได้ทว่าการเจรจาต้องอาศัยยุทธวิธีและที่สำคัญกว่านั้นคือ ต้องมีจิตใจที่สงบมั่นคงแต่ในเวลานี้ ฟู่เฉินหวนมิสามารถทำเช่นนั้นได้เขาแทบจะรอมิไหวแล้วดวงตาของเขาขรึมลง พลางยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลงเสียงดังตึงเมื่อเข่ากระทบพื้นนั้นเจือไปด้วยความอึดอัดกลัดกลุ้ม แต่เป็นเสียงที่ฉินอี้ฟังแล้วรู้สึกสบายหูเป็นอย่างยิ่งมิอาจปฏิเสธได้ว่าตอนนี้เขาพอใจอย่างถึงที่สุดนี่เป็นความรู้สึกที่เขาพยายามเสาะหามาตลอดหลายปีแต่ก็มิเคยได้มันมาโดยเฉพา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1287
ในห้องขังอันเงียบงัน เสียงเฆี่ยนตีดังชัดเจนจนเหมือนได้ยินเสียงผิวหนังฉีกออกเป็นชิ้น ๆทำเอาคนที่ได้ยินรู้สึกใจสั่นที่มุมตรงทางเดิน บุรุษสวมหน้ากากที่อยู่ข้างหลังฉินอี้กำหมัดแน่นในทันทีฝ่ามือถูกจิกจนเกือบจะเลือดออกฟู่เฉินหวนที่ได้ยินเสียงนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงและอดมิได้ที่จะพุ่งไปหาแต่ฉินอี้คว้าข้อมือของเขาเอาไว้“เฉินชีจะมาช่วยนางเอง”“หากตอนนี้เจ้าถูกจับได้ก็ช่วยนางออกไปมิได้ แล้วพวกเจ้าก็จะต้องตายอยู่ที่นี่”“ด้วยตัวตนของเจ้า มีแต่จะต้องเผชิญกับจุดจบที่น่าอนาถยิ่งกว่าเดิม”ฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่น เขาก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าวและอดทนต่อไปฝ่ามือของเขาเหงื่อออกเมื่อได้ยินเสียงเฆี่ยนตีอย่างต่อเนื่องแต่ไม่มีเสียงร้องของความเจ็บปวด ก็สามารถบอกได้ว่า ลั่วชิงยวนกำลังทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดมากเพียงใดนั่นทำให้ฟู่เฉินหวนรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมากทว่าเขาทำได้เพียงเฝ้ามองจากที่ไกล ๆ มิสามารถเข้าไปใกล้หรือช่วยนางได้เสียงแส้ดังขึ้นอย่างมิหยุดหย่อน และเสียงแส้ในแต่ละครั้งนั้นดูเหมือนจะฟาดลงไปที่หัวใจของฟู่เฉินหวนจนเลือดสด ๆ ไหลออกมาเป็นทางเวลาเหมือนจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า และเสียงแส้น
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1286
ภายในห้องบรรทมอันโอ่อ่าฉินอี้เดินมาที่ข้างเตียงด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลยามนี้เกาเหมียวเหมี่ยวได้ทำแผลและกินโอสถเรียบร้อยแล้ว แต่ใบหน้าของนางยังคงซีดอยู่เล็กน้อยเมื่อเห็นฉินอี้เดินมาหาด้วยใบหน้าฟกช้ำและเปื้อนเลือด เกาเหมียวเหมี่ยวจึงมองเขาด้วยความมิอยากเชื่อ“ท่านแพ้ลั่วชิงยวนรึ?”ฉินอี้ขมวดคิ้วเป็นปม พลางมองบาดแผลของเกาเหมียวเหมี่ยวด้วยความกังวลและพูดว่า “เหมียวเหมี่ยว บาดแผลเจ้าสาหัสมาก ช่วงสองวันนี้เจ้าควรพักผ่อนให้ดีก่อน อย่าเพิ่งเดินไปไหนมาไหนเลย”ทว่าเกาเหมียวเหมี่ยวกลับมิได้สนใจในความห่วงใยของฉินอี้นางจ้องมองฉินอี้ด้วยความโมโหแล้วยกฝ่ามือฟาดไปหนึ่งฉาดฉินอี้มิประหลาดใจแม้แต่น้อย แต่กลับมองเกาเหมียวเหมี่ยวด้วยสีหน้าจริงจังและเป็นห่วง“เหมียวเหมี่ยว...”เกาเหมียวเหมี่ยวโมโหมากจนเอามือฟาดเขาสองครั้งติดต่อกันและแสดงความเกรี้ยวกราดออกมา “ขยะไร้ค่า! ขยะไร้ค่า!”“ท่านเป็นถึงองค์ชายผู้สูงส่ง แต่กลับถูกลั่วชิงยวนจัดการจนมีสภาพเช่นนี้ อับอายจนมิรู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด!”เกาเหมียวเหมี่ยวโกรธจนแทบอยากจะฉีกลั่วชิงยวนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยดวงตาของฉินอี้หรี่ลง แต่กลับมิได
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1285
แต่ขณะที่ทั้งสองคนกำลังต่อสู้กันอย่างสูสีวิชาฝ่ามือที่จู่โจมเข้ามาอย่างฉับพลันของลั่วชิงยวนทำให้ฉินอี้มิทันตั้งตัว เขาถูกรัวหมัดใส่อย่างต่อเนื่องจนลอยกระเด็นออกไป และกระอักเลือดออกมาการต่อสู้สิ้นจบลงในพริบตาเดียวหลายคนที่อยู่รอบด้านล้วนเห็นมิชัด“เมื่อครู่เกิดกระไรขึ้น?”“ต่อสู้กันอยู่มิใช่หรือ? เหตุใดจู่ ๆ ฉินอี้ถึงแพ้ได้เล่า?”ลั่วชิงยวนมองฉินอี้ด้วยสายตาเย็นชา “ดูเหมือนวรยุทธ์ขององค์ชายใหญ่จะเป็นอย่างที่คนเขาลือกันนะเพคะ”เทียบกับคนทั่วไปแล้ว วรยุทธ์ของฉินอี้ก็ถือว่ามิได้อ่อนด้อยเลยแต่สำหรับคนที่เป็นถึงองค์ชายนั้นช่างดูอ่อนแอนักเมื่อครู่ที่ลั่วชิงยวนลองทดสอบ ดูเหมือนว่าเขายังคงมีทักษะวรยุทธ์แบบเดียวกับที่เคยเรียนมาเมื่อก่อน และมิได้มีความก้าวหน้ามากนักเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรหากฉินอี้เพียรพยายามมากกว่านี้ ผลลัพธ์ก็คงมิเป็นเช่นนี้ฉินอีจ้องนางด้วยโทสะ ดูเหมือนจะเจ็บใจที่วรยุทธ์ของตนอ่อนด้อยเกินไป ทำให้เสียงวิพากษ์วิจารณ์รอบข้างยิ่งบาดหูมากขึ้นไปอีกเขากัดฟันพลางกำหมัดแน่น และพุ่งเข้าหาลั่วชิงยวนอย่างดุร้ายเขามิยอมพ่ายแพ้เช่นนี้หรอกแต่เขากลับมิสามารถเอาชนะลั่วชิงย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1284
ลั่วชิงยวนตกตะลึง อารมณ์ความรู้สึกของนางดำดิ่งเป็นไปตามที่นางคาดเดาเอาไว้ว่ามิเหลือแม้แต่ศพอย่างนั้นหรือ?“มิพบศพด้วยซ้ำ” อวี๋โหรวกล่าวเสียงขรึมดวงตาของลั่วชิงยวนหม่นลง ดูเหมือนว่าร่างนั้นจะถูกกำจัดไปแล้วจริง ๆ ส่วนจะกำจัดอย่างไรและทิ้งไว้ที่ไหน บางทีอาจมีเพียงฆาตกรเท่านั้นที่รู้“น่าเสียดายจริง ๆ” ลั่วชิงยวนทอดถอนใจด้วยความเสียดายอวี๋โหรวจ้องนางด้วยสายตาจริงจังและพูดอย่างหนักแน่น “มิน่าเสียดายหรอก ข้าเชื่อว่าเจ้าจะกลายเป็นนางคนต่อไป!”ทันใดนั้น สายตาที่จริงจังของอวี๋โหรวก็ทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลังและยังสงสัยด้วยว่าอวี๋โหรวจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างหรือไม่ทว่าแม้แต่ศิษย์น้องหญิงก็จำนางมิได้ อีกทั้งอวี๋โหรวก็มิได้สนิทสนมกับนาง แล้วจะจำนางได้อย่างไรลั่วชิงยวนยิ้มและกล่าวว่า “ข้าจะถือว่านั่นคือคำปลอบใจก็แล้วกัน”อวี๋โหรวพูดอย่างจริงจัง “ข้ามิได้ปลอบใจเจ้า ข้าพูดจริง”หลังจากนั้น อวี๋โหรวก็ยิ้มอีกครั้งและพูดว่า “ทางข้ายังพอมียาอยู่บ้าง หากเจ้าต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย”ลั่วชิงยวนมิค่อยเข้าใจว่า เหตุใดอวี๋โหรวถึงทำดีกับนางนางมิค่อยรู้จักอวี๋โหรวมากนัก ในภาพจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1283
หรือเป็นเพราะเขาเชื่อมั่นในพลังความแข็งแกร่งของลั่วชิงยวน?แต่เมื่อมาครุ่นคิดดูตอนนี้ สตรีที่สามารถทำให้เซินฉีหลงใหลได้ถึงเพียงนี้คงไม่มีทางที่จะเป็นขยะไร้ค่าแม้จะมิได้แข็งแกร่งกว่าเฉินชี แต่ก็เป็นคนที่สามารถต่อกรกับเขาได้อย่างสูสีเพราะเช่นนี้เขาจึงมิแลเกาเหมียวเหมี่ยวเลยด้วยซ้ำ……เมื่อกลับมาถึงห้องลั่วชิงยวนก็นั่งลงพักผ่อนเฉินชีเดินตามเข้ามาและนั่งลงข้าง ๆ นาง พร้อมกับรินชาสองจอก“สมแล้วที่เป็นอาเหลา มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่กล้าทำให้เกาเหมียวเหมี่ยวตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น! ข้าชอบ!” มีแสงประกายเจิดจ้าส่องสว่างในดวงตาของเฉินชีสายตาของเขาดูเหมือนอยากจะกลืนกินลั่วชิงยวนเข้าไปทั้งตัวลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เกาเหมียวเหมี่ยวได้รับบาดเจ็บสาหัส ฝ่าบาทกับฮองเฮาคงมิยอมปล่อยข้าไปแน่ คงต้องให้เจ้าช่วยออกหน้าให้แล้ว”เฉินชียิ้มมุมปาก “วางใจได้ มีข้าอยู่ทั้งคน”ลั่วชิงยวนที่ยังกังวลอยู่เล็กน้อยกำชับด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เฉินชี ครั้งนี้เจ้าจะยืนนิ่งดูดายอีกมิได้แล้ว เพราะหากข้าตาย แผนทั้งหมดของเจ้าก็จะสูญเปล่า”“ใต้หล้านี้ไม่มีลั่วเหลาคนที่สองหรอกนะ”เฉินชีพยักหน้าอย่างจริงจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1282
เลือดสด ๆ ยังคงไหลมิหยุด ไหลนองไปตามร่องลึกของลวดลายวงเวทบนพื้นดินคาดมิถึงว่ามันจะค่อย ๆ ทำให้อักษรเวทของวงเวทส่องแสงขึ้นจากนั้นหมอกสีเขียวจาง ๆ ก็กระจายฟุ้งอยู่รอบตัวลั่วชิงยวนสิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นไอโอสถทั้งสิ้นหอรักษ์ดาราแห่งนี้ยังเป็นสถานที่ที่สามารถกลั่นไอโอสถจากเลือดได้ และไอโอสถเหล่านี้ก็สามารถรักษาร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสได้ลั่วชิงยวนหลับตาและสูดลมหายใจด้วยความเพลิดเพลิน ทำให้ร่างกายที่ปวดร้าวของนางดูเหมือนจะผ่อนคลายลงนี่อาจจะเป็นความหมายของการมีอยู่ของแท่นประลองหอรักษ์ดาราแต่ไอโอสถนี้ก็จางลงอย่างรวดเร็วลั่วชิงยวนปล่อยเกาเหมียวเหมี่ยว นางยืนขึ้นพร้อมกับยืดเส้นยืดสาย และเดินลงจากแท่นประลองคนอื่นที่อยู่รอบ ๆ ต่างมองมาที่นางด้วยสายตาที่หวาดกลัวมากขึ้น และพวกเขาก็มิกล้าพูดจาดูถูกเหยียดหยามนางเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไปแล้วลั่วชิงยวนกวาดตามองอย่างเรียบเฉย จากนั้นก็มองไปที่เฉินชีด้วยสายตาลึกซึ้งแล้วเดินจากไปเกาเหมียวเหมี่ยวที่ได้รับบาดเจ็บถูกปลดแส้ออกอย่างรวดเร็วและถูกช่วยลงจากแท่นประลอง นางกัดฟันแน่นพลางจ้องตามหลังลั่วชิงยวนที่กำลังเดินออกไปครู่ต่อมา นางก็เห
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1281
“โอ้สวรรค์ ข้าคงมิได้ตาลายใช่หรือไม่?”“นางไปเอาความกล้ามาจากที่ใดกัน!”ทุกคนในเมืองหลวงต่างรู้ดีว่าเกาเหมียวเหมี่ยวคือใครนางมิเพียงมีสถานะองค์หญิงที่สูงส่งเท่านั้น แต่ยังมีโอกาสที่จะได้สืบราชบัลลังก์ในภายภาคหน้าอีกด้วยเนื่องจากองค์ชายใหญ่มีความสามารถปานกลาง จึงมิเป็นที่โปรดปรานขององค์จักรพรรดิและฮองเฮา ทว่าองค์หญิงผู้นี้กลับแข็งแกร่งและไร้ความปรานี จึงได้รับความโปรดปรานจากพวกเขาไม่มีใครในเมืองหลวงกล้าขัดใจนางเว้นเสียแต่ เฉินชีเพราะนางชอบเขาทว่าแม้จะเป็นเฉินชี แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาก็ให้เกียรตินางมากลั่วชิงยวนผู้นี้กล้ามากถึงขั้นเหยียบย่ำองค์หญิงต่อหน้าธารกำนัลมากมายเช่นนี้!เกาเหมียวเหมี่ยวพยายามดิ้นพร้อมกับก่นด่าไปด้วย “ลั่วชิงยวน ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! หากเจ้ามิปล่อยข้า ข้าจะทำให้เจ้าตายจนหาที่ฝังมิได้เลยคอยดู!”“ท่านนี่พูดมากนัก เงียบเสีย!”ลั่วชิงยวนมองนางด้วยสายตาเย็นชา พลางคว้าแส้แล้วดึงมันอย่างแรงทันใดนั้นแส้ที่คอของเกาเหมียวเหมี่ยวก็รัดแน่นขึ้นบังคับให้เกาเหมียวเหมี่ยวต้องเชิดหน้าขึ้นสูงแต่ยังคงถูกแส้รั้งไว้จนหน้าแดงนางหายใจมิออกจนเส้นเลือดแตกและตา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1280
ลั่วชิงยวนถูกแส้ฟาดจนกระอักเลือด ทำให้อาภรณ์ชุดขาวของนางมีรอยเปื้อนสีแดงมีรอยแส้ที่น่าสะเทือนใจพาดอยู่บนหลังของนางเป็นเส้น ๆทุกคนที่อยู่รอบนอกต่างรู้สึกหวาดกลัวมีคนที่อดมิได้ที่จะกระซิบขึ้นว่า “มิยุติธรรมเลย คนหนึ่งมีอาวุธ แต่อีกคนไม่มี นี่มันจงใจแกล้งกันชัด ๆ มิใช่หรือ”“ชู่! พระนางเป็นองค์หญิง ถึงพระนางจะจงใจฆ่าลั่วชิงยวน แล้วใครจะพูดอะไรได้ ระวังไว้เถิด หากนางจับได้ เจ้าได้เดือดร้อนแน่”ทุกทิศมีแต่ความเงียบงันไม่มีใครกล้าพูดอะไรใครใช้ให้เกาเหมียวเหมี่ยวเป็นองค์หญิงเล่า?นางคือองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานมาตั้งแต่ยังเล็กนางกลายเป็นคนเย่อหยิ่งบ้าอำนาจ และวิธีการของนางเลวทรามมิน้อยไปกว่าเฉินชีเลยทุกคนในที่นี้ล้วนไม่มีใครกล้าขัดทว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยลั่วชิงยวนได้ แต่คนผู้นั้นกลับนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ พลางมองลั่วชิงยวนที่ถูกฟาดบนพื้นจนร่างกายเต็มไปด้วยเลือดมีแสงประกายเจิดจ้าอยู่ในดวงตาของเขาและเจือไปด้วยความยินดีปรีดาลั่วชิงยวนกลิ้งไปบนพื้นและทันใดนั้นก็กระอักเลือดออกมาเต็มปากนางเงยหน้าขึ้นมาและเห็นสายตาที่แสดงถึงความตื่นเต้นดีใจของเฉินชี เขาม
