MasukShare
บทที่ 179
Bab terkait
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 180
เขารีบเข้าไปในหอ เขานั้นไม่รู้ว่าลั่วชิงยวนกำลังทำอะไรแต่เขาต้องไม่ปล่อยให้นางลงมือฆ่าคนตายต่อหน้าผู้คนหลังจากลั่วชิงยวนออกคำสั่งเสร็จ เวินซีหลันก็กลับมาและปล่อยหลิวฮุ่ยเซียงตอนนี้หลิวฮุ่ยเซียงก็ถูกช่วยขึ้นมาได้แล้วอึดใจต่อมาข้อมือของลั่วชิงยวนก็โดนจับไว้แน่น และนางก็โดนลากเข้าไปในห้องส่วนตัวนางไม่ทันได้ตั้งตัวจึงปลิวเข้าไปในอ้อมกอดของอีกฝ่ายลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นและก็เห็นแววตาเกรี้ยวกราดของฟู่เฉินหวน เขาลดเสียงลงและบอกว่า “หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าคิดจะฆ่าคนจริง ๆ รึ?”เมื่อได้ยินเช่นนี้ลั่วชิงยวนก็ตะลึงไป สีหน้านางดูตกใจฟู่เฉินหวนรู้อะไรมาหรือไม่?แต่นางก็กลับมามีทีท่านิ่งสงบ ก่อนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ไยหม่อมฉันถึงไม่เข้าใจว่าท่านอ๋องพูดเรื่องอันใด?”“แล้วเจ้าคิดว่าข้าผู้เป็นอ๋องพูดเรื่องอันใดเล่า?” ฟู่เฉินหวนนิ่วหน้าลั่วชิงยวนยิ้ม “ท่านอ๋องพูดถึงนางหรือ?”นางเดินออกไปด้านนอกและมองลงไปข้างล่างฟู่เฉินหวนเองก็ก้าวตามมาและตกใจไปเมื่อได้เห็นว่าหลิวฮุ่ยเซียงนั้นถูกช่วยขึ้นมาแล้วลั่วชิงยวนมองสีหน้าแปลกใจของฟู่เฉินหวน นางยกยิ้มและพูดเสียงเย็นชาว่า “ท่านอ๋อง ได้โปรดอย่ากล่าวหาก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 181
หลิวฮุ่ยเซียงมิกล้าลงมือต่อ นางชักมือกลับ ยืนตัวสั่นระริกอยู่กลางลมหนาว และพูดดุอย่างเกรี้ยวกราด “ท่านอ๋องคิดปกป้องพระชายาต่อหน้าทุกคนหรือเจ้าคะ!” “เมื่อครู่ทุกคนต่างเห็นแล้ว ลั่วชิงยวนเตะข้าตกน้ำ! นางคิดจะสังหารข้าโดยจงใจ! โทษนี้ ท่านอ๋องมิใส่ใจแม้แต่นิดงั้นหรือเพคะ? หากวันนี้ท่านคืนความยุติธรรมให้หม่อมฉันมิได้ หม่อมฉันคงได้เพียงรายงานแก่ฝ่าบาท!” หลิวฮุ่ยเซียงโกรธถึงขีดสุด นางเป็นถึงหลานสะใภ้ของท่านแม่ทัพใหญ่หลิว! จักทนกับความน่าอับอายเช่นนี้ได้เยี่ยงไร! หากวันนี้ลั่วชิงยวนมิได้รับการลงโทษ นางมิยอมแน่! ฟู่จิ่งหานที่กำลังดูเรื่องสนุกในฝูงชนกลับชะงัก จากนั้นเผยยิ้มสนใจขึ้น ใครจะคิด จักรพรรดิในตอนนี้ จะกำลังดูเรื่องสนุกอยู่อีกด้าน นัยน์ตาฟู่เฉินหวนกะพริบแววรำคาญใจ แต่แล้วเขากลับเหลือบไปเห็นฟู่จิ่งหานในฝูงชน หากเพียงหลิวฮุ่ยเซียง เขามิสนใจแม้แต่นิด แต่องค์จักรพรรดิอยู่ด้วย เขาจะทำตัวบุ่มบ่ามมิได้ “แต่ข้าได้ยินพระชายากล่าว เรื่องราวมิได้เป็นเช่นนี้” น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเยือกเย็น และแฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม ลั่วชิงยวนที่อยู่อีกด้านชะงัก นางเงยหน้ามองไปทางฟู่เฉินหวนทีหนึ่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 182
“หากแม่นางหลิวต้องการจะตัดสินความผิดถูกในวัง เช่นนั้นก็เชิญเถิด!” สิ้นเสียง หลิวฮุ่ยเซียงยังไม่ทันตอบสนอง จู่ ๆ ขบวนองครักษ์ก็เดินเข้ามา เว้นเป็นทางเดินอย่างเป็นระเบียบ ดูน่าเกรงขามเป็นที่สุด หลิวฮุ่ยเซียงกลืนน้ำลายอย่างอดมิได้ ไม่รู้ว่าเพราะหนาวหรือเพราะกลัว ร่างของนางสั่นระริกไม่หยุด เถ้าแก่หอเริงรมย์เห็นเรื่องกำลังยากที่จะควบคุม จึงเดินมาช่วยพูดกู้ “เมื่อถึงที่หอเริงรมย์ ทุกท่านต่างเป็นมิตรสหายกัน อยู่กันอย่างสงบสุขจะนำพาความร่ำรวยนะขอรับ!” “ในเมื่อเรื่องมันเกิดในหอเริงรมย์ ต่างฝ่ายก็ต่างมีเหตุผล เช่นนั้นเราจัดการตามระเบียบของหอเริงรมย์เถิด!” “เมื่อออกจากหอเริงรมย์ ความคับแค้นนานาต่างหายสิ้น! ทุกท่านว่าอย่างไร?” แขกที่เข้ามาในหอเริงรมย์ต่างเป็นคุณชายคุณหนูตระกูลร่ำรวยที่ฐานะมิธรรมดา วันนี้กระทั่งอ๋องสำเร็จราชการยังเสด็จมา เถ้าแก่จึงทำได้เพียงแปลงเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก หากเป็นเรื่องจนถึงในวังจริง ๆ ก็คงมิเป็นผลดีต่อหอเริงรมย์ของเขาเช่นกัน ได้ยินประโยคนี้ หลิวฮุ่ยเซียงได้ข้ออ้างในการจบเรื่องทันที “ใช่ เถ้าแก่พูดถูก ใช้ระเบียบของหอเริงรมย์ในการแก้ปัญหา! ลั่วช
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 183
คิ้วของฟู่เฉินหวนขมวดแน่น เขากล่าวเสียงเย็น “ลั่วชิงยวน เจ้าแกล้งโง่หรือโง่จริงกันแน่? หลิวฮุ่ยเซียงตั้งใจขุดหลุมพรางให้เจ้า เจ้าดูมิออกงั้นรึ?” ลั่วชิงยวนกลับกระตุกยิ้มเลศนัย “ท่านอ๋องวางพระทัยเถิด หม่อมฉันมิมีทางทำท่านเสียหน้าแน่” ฟู่เฉินหวนฟังความเย้ยหยันในน้ำเสียงของนางออก คิ้วของเขาขมวดแน่นมากยิ่งขึ้น “เจ้าคิดว่าที่ข้าสนใจคือหน้างั้นรึ?” “มิเช่นนั้นเรื่องอันใดเล่า?” ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว หรือเขาอยากปกป้องนาง? ความคิดแบบนี้ แค่คิดนางยังมิกล้า ฟู่เฉินหวนชะงักเล็กน้อย จู่ ๆ เขาก็ตอบไม่ได้ จริงด้วย หากมิใช่หน้า เขาสนใจเรื่องอันใดเล่า? ลั่วชิงยวนจะแพ้หรือชนะ จะเสียหน้าหรืออย่างไรก็ตาม แล้วเกี่ยวอะไรกับเขากัน? น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเยือกเย็นขึ้นมาฉับพลัน “ทางที่ดีอย่าทำข้าผิดหวังก็แล้วกัน!” น้ำเสียงนั้น แฝงไปด้วยการข่มขู่ สิ้นเสียง เขาจึงก้าวขาเดินจากไป ลั่วชิงยวนกระตุกมุมปากสมเพชตนเอง เขาโดนนางจี้เผยความจริงในใจ จึงโมโหสินะ ผู้คนยิ่งอยู่ยิ่งมากเดินเข้าหอเริงรมย์ เพื่อมาดูเรื่องสนุก แต่หอเริงรมย์มิใช่ใคร ๆ ก็เข้ามาได้ ดังนั้นด้านนอกก็มีผู้คนมุงกันไม่น้อย ภายในห
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 184
หากมิใช่เพราะเสียงที่ดึงดูดความสนใจ เพียงอาภรณ์สีเรียบชุดนี้ คงไม่มีใครนึกถึงหลิวฮุ่ยเซียง ลั่วอวิ๋นสี่และเว่ยอวิ๋นเซี๋ยเองก็กลับมาแล้ว นั่งอยู่เบื้องซ้ายของนางพอดี เมื่อลั่วอวิ๋นสี่นั่งลง ก็จ้องจิกไปทางหลิวฮุ่ยเซียงเคือง ๆ “หาเรื่องพี่หลิวเข้า เจ้าจงรอขายขี้หน้าเถิด!” “ไม่รู้ว่าเหตุใดตอนนั้นท่านปู่ต้องยอมรับเจ้าเป็นหลานสาวด้วย ขายหน้าตัวเจ้าเองยังว่าไป อย่ามาเดือดร้อนถึงตระกูลข้า! ชื่อเสียงของจวนมหาราชครูดีมาโดยตลอด รอบนี้คงได้พังในมือเจ้าจริง ๆ!” ลั่วอวิ๋นสี่มิเข้าใจปู่และแม่ของตน กระทั่งพี่สาวยังชอบลั่วชิงยวนเช่นนี้ ทำไมกัน? นางธรรมดาทั้งหน้าตาและความสามารถ หนำซ้ำยังใช้วิธีต่ำทรามจึงได้มาเป็นพระชายาอีก มิน่าพูดถึงเสียจริง! ลั่วอวิ๋นสี่เกลียดลั่วชิงยวนมาก บัดนี้ นางยิ่งรังเกียจมากขึ้นไปใหญ่ ลั่วชิงยวนส่งเสียงหัวเราะเย็น ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงมิใส่ใจ “หากเจ้ามิพูด ไม่มีใครโยงข้าหาท่านมหาราชครูเสียหรอก” “เจ้า!” ลั่วอวิ๋นสี่จ้องนางอย่างกริ้วโกรธ เวลานี้เอง หลิวฮุ่ยเซียงมองมาทางลั่วชิงยวน พร้อมเอ่ย “พระชายายังจำคำสัญญาของเราได้ใช่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนเริ่มหมดความอดทน “จำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 185
“เดิมพันสักตั้ง รอดูว่าเมื่อเขาเห็นภาพนี้ จะตอบสนองเช่นไร หากมีโอกาส เจ้าคงได้เจอเขา” สิ้นเสียง เวินซีหลานตกใจเป็นอย่างมาก และรู้สึกซาบซึ้ง “ขอบคุณท่าน!” นางเองก็ไม่คิด ในช่วงสำคัญของการแข่งขัน ลั่วชิงยวนจะยังคิดถึงเรื่องของนางอยู่ เห็นได้เลยว่า ลั่วชิงยวนอยากช่วยนางจากใจจริง นางรู้สึกซาบซึ้งยิ่ง! …… ที่ที่คนเยอะ ก็ต้องมีการแข่งขัน และมีการพนัน ด้านนอกได้มีเสียงตะโกนส่งมา ต่างพนันว่าลั่วชิงยวนจะแพ้หรือชนะ เดิมทีเสียงมิได้มากมายเช่นนี้ แต่เพราะการมาถึงของอ๋องสำเร็จราชการ จึงดึงดูดผู้คนมากมายเข้ามาดู “ข้าพนันหลิวฮุ่ยเซียง!” “ข้าก็พนันหลุยฮุ่ยเซียง!” “ข้าพนันสามตำลึง!” ด้านนอกครึกครื้นเป็นที่สุด แต่ตั้งนานลั่วชิงยวนก็มิได้ยินเสียงเรียกชื่อนาง นัยน์ตาของนางกะพริบแววเงินทอง ทนมิได้แล้ว นางยกมือ จากนั้นเปิดแผ่นกั้นออก ทุกคนต่างฉงน ธูปหนึ่งดอกยังไม่ทันหมด ลั่วชิงยวนจะยอมแพ้แล้วงั้นหรือ? ใครจะคิด ลั่วชิงยวนกลับยื่นหัวมองไปทางฟู่เฉินหวน “ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอยืมเงินหนึ่งร้อยตำลึง!” คิ้วของฟู่เฉินหวนขมวดแน่น นางผู้นี้ทำบ้ากระไรอีก?! ฝ่ามือของฟู่เฉินหวนมีเหงื่อไห
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 186
ร่างของเวินซีหลานถูกดูดเข้าไปในภาพวาด หลังจากนั้นภาพคนงามผืนนี้ จึงมีชีวิตขึ้นมา เมื่อขี้เถ้าธูปร่วงจนหมด เถ้าแก่ตะโกนขึ้นเสียงสูง “หมดเวลาธูป! ท่านทั้งสองโปรดวางพู่กัน!” จากนั้นมีคนใช้สองคนเดินเข้าฉากกั้น ปิดชื่อผู้วาดโดยแผ่นกระดาษ ม้วนภาพและเดินออกจากฉากกั้น เมื่อเดินออกจากฉากกั้น หลิวฮุ่ยเซียงท่าทีได้ใจ และมั่นใจเป็นที่สุด ลั่วอวิ๋นสี่ปรบมืออย่างตื่นเต้น “พี่หลิวสุดยอดยิ่ง!” ลั่วชิงยวนกระตุกมุมปากยิ้มอ่อน “ผลยังไม่ทันออกเลย เจ้าก็ดีใจเช่นนี้เสียแล้วรึ” แม้ผลจะยังไม่ประกาศ แต่ทุกคนเชื่อว่าหลิวฮุ่ยเซียงจะชนะอย่างไม่ต้องสงสัย ที่รอตอนนี้ แค่ผลตัดสินก็เท่านั้น ไม่นานนัก คนใช้ในหอเริงรมย์จึงกางภาพทั้งสองออก เดินผ่านหน้าทุกโต๊ะ และหยุดพักครู่หนึ่ง ด้านข้างมีคนใช้อีกสองคนที่ถือกระบอกไผ่ เพื่อให้แขกในงานออกเสียงลงคะแนน เมื่อภาพทั้งสองถูกกางออก ในหอเริงรมย์มีแต่เสียงตะลึงดังขึ้น “ใบหน้างดงาม สายตาหยาดเยิ้ม เหตุใดข้าดูแล้วเหมือนสาวงามในภาพกำลังส่งยิ้มให้ข้า” คุณชายคนหนึ่งจ้องภาพอึ้ง ๆ คุณชายด้านข้างก็ตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่ได้ “ข้าเองก็รู้สึก! คนในภาพราวกับมีชีวิตจริง ๆ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 187
หลิวฮุ่ยเซียงมองแท่งไม้เพียงหนึ่งเดียวในกระบอกไผ่ หัวเราะเยาะขึ้นอย่างอดมิได้ “พระชายา ผลแพ้ชนะได้ถูกตัดสินแล้ว เจ้าอย่าโกงล่ะ” ลั่วชิงยวนส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ “ผลยังมิทันประกาศเลย คุณหนูหลิวอย่ารีบดีใจนัก” เถ้าแก่และคนใช้มายืนคั่นกลาง พร้อมเอ่ย “ผลคะแนนทุกท่านคงเห็นกันแล้ว ผู้ชนะ คือภาพผืนนี้! ตอนนี้เราจะประกาศผู้วาดของภาพผืนนี้!” ภาพวาดถูกกางออกอย่างเด็ดขาด ภาพวาดสาวงามแสนเสมือนจริงปรากฏในสายตาผู้คน บัดนี้หลิวฮุ่ยเซียงยังคงจดจ้องไปทางลั่วชิงยวนอย่างได้ใจ รอยยิ้มมุมปากของลั่วชิงยวนชัดเจนมากยิ่งขึ้น ได้ยินเพียงเถ้าแก่เอ่ย… “ภาพสาวงามที่ชนะในวันนี้ มีชื่อว่าซีหลาน! ผู้วาดคือ…” ทุกคนรอผลประกาศกันอย่างสงบนิ่ง ในสมองดังเป็นชื่อหลิวฮุ่ยเซียงกันอย่างมิได้นัดหมาย แต่แล้ว ชื่อที่ได้ยินต่อจากนี้ กลับทำสีหน้าพวกเขาเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน “พระชายาอ๋อง! ลั่วชิงยวน!” โครม สายฟ้าใหญ่ผ่ากลางสมองหลิวฮุ่ยเซียง ในอากาศอบอวลไปด้วยความเงียบสงัด คำพูดของเถ้าแก่ ทำทุกคนในหอเริงรมย์ตะลึง แต่พวกเขามองเถ้าแก่ดึงกระดาษปิดชื่อออกกับตา ชื่อที่เขียนบนภาพสาวงามหยดย้อยนั้น คือคำว่าลั่วชิงย
Bab terbaru
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1286
ภายในห้องบรรทมอันโอ่อ่าฉินอี้เดินมาที่ข้างเตียงด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลยามนี้เกาเหมียวเหมี่ยวได้ทำแผลและกินโอสถเรียบร้อยแล้ว แต่ใบหน้าของนางยังคงซีดอยู่เล็กน้อยเมื่อเห็นฉินอี้เดินมาหาด้วยใบหน้าฟกช้ำและเปื้อนเลือด เกาเหมียวเหมี่ยวจึงมองเขาด้วยความมิอยากเชื่อ“ท่านแพ้ลั่วชิงยวนรึ?”ฉินอี้ขมวดคิ้วเป็นปม พลางมองบาดแผลของเกาเหมียวเหมี่ยวด้วยความกังวลและพูดว่า “เหมียวเหมี่ยว บาดแผลเจ้าสาหัสมาก ช่วงสองวันนี้เจ้าควรพักผ่อนให้ดีก่อน อย่าเพิ่งเดินไปไหนมาไหนเลย”ทว่าเกาเหมียวเหมี่ยวกลับมิได้สนใจในความห่วงใยของฉินอี้นางจ้องมองฉินอี้ด้วยความโมโหแล้วยกฝ่ามือฟาดไปหนึ่งฉาดฉินอี้มิประหลาดใจแม้แต่น้อย แต่กลับมองเกาเหมียวเหมี่ยวด้วยสีหน้าจริงจังและเป็นห่วง“เหมียวเหมี่ยว...”เกาเหมียวเหมี่ยวโมโหมากจนเอามือฟาดเขาสองครั้งติดต่อกันและแสดงความเกรี้ยวกราดออกมา “ขยะไร้ค่า! ขยะไร้ค่า!”“ท่านเป็นถึงองค์ชายผู้สูงส่ง แต่กลับถูกลั่วชิงยวนจัดการจนมีสภาพเช่นนี้ อับอายจนมิรู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด!”เกาเหมียวเหมี่ยวโกรธจนแทบอยากจะฉีกลั่วชิงยวนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยดวงตาของฉินอี้หรี่ลง แต่กลับมิได
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1285
แต่ขณะที่ทั้งสองคนกำลังต่อสู้กันอย่างสูสีวิชาฝ่ามือที่จู่โจมเข้ามาอย่างฉับพลันของลั่วชิงยวนทำให้ฉินอี้มิทันตั้งตัว เขาถูกรัวหมัดใส่อย่างต่อเนื่องจนลอยกระเด็นออกไป และกระอักเลือดออกมาการต่อสู้สิ้นจบลงในพริบตาเดียวหลายคนที่อยู่รอบด้านล้วนเห็นมิชัด“เมื่อครู่เกิดกระไรขึ้น?”“ต่อสู้กันอยู่มิใช่หรือ? เหตุใดจู่ ๆ ฉินอี้ถึงแพ้ได้เล่า?”ลั่วชิงยวนมองฉินอี้ด้วยสายตาเย็นชา “ดูเหมือนวรยุทธ์ขององค์ชายใหญ่จะเป็นอย่างที่คนเขาลือกันนะเพคะ”เทียบกับคนทั่วไปแล้ว วรยุทธ์ของฉินอี้ก็ถือว่ามิได้อ่อนด้อยเลยแต่สำหรับคนที่เป็นถึงองค์ชายนั้นช่างดูอ่อนแอนักเมื่อครู่ที่ลั่วชิงยวนลองทดสอบ ดูเหมือนว่าเขายังคงมีทักษะวรยุทธ์แบบเดียวกับที่เคยเรียนมาเมื่อก่อน และมิได้มีความก้าวหน้ามากนักเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรหากฉินอี้เพียรพยายามมากกว่านี้ ผลลัพธ์ก็คงมิเป็นเช่นนี้ฉินอีจ้องนางด้วยโทสะ ดูเหมือนจะเจ็บใจที่วรยุทธ์ของตนอ่อนด้อยเกินไป ทำให้เสียงวิพากษ์วิจารณ์รอบข้างยิ่งบาดหูมากขึ้นไปอีกเขากัดฟันพลางกำหมัดแน่น และพุ่งเข้าหาลั่วชิงยวนอย่างดุร้ายเขามิยอมพ่ายแพ้เช่นนี้หรอกแต่เขากลับมิสามารถเอาชนะลั่วชิงย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1284
ลั่วชิงยวนตกตะลึง อารมณ์ความรู้สึกของนางดำดิ่งเป็นไปตามที่นางคาดเดาเอาไว้ว่ามิเหลือแม้แต่ศพอย่างนั้นหรือ?“มิพบศพด้วยซ้ำ” อวี๋โหรวกล่าวเสียงขรึมดวงตาของลั่วชิงยวนหม่นลง ดูเหมือนว่าร่างนั้นจะถูกกำจัดไปแล้วจริง ๆ ส่วนจะกำจัดอย่างไรและทิ้งไว้ที่ไหน บางทีอาจมีเพียงฆาตกรเท่านั้นที่รู้“น่าเสียดายจริง ๆ” ลั่วชิงยวนทอดถอนใจด้วยความเสียดายอวี๋โหรวจ้องนางด้วยสายตาจริงจังและพูดอย่างหนักแน่น “มิน่าเสียดายหรอก ข้าเชื่อว่าเจ้าจะกลายเป็นนางคนต่อไป!”ทันใดนั้น สายตาที่จริงจังของอวี๋โหรวก็ทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลังและยังสงสัยด้วยว่าอวี๋โหรวจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างหรือไม่ทว่าแม้แต่ศิษย์น้องหญิงก็จำนางมิได้ อีกทั้งอวี๋โหรวก็มิได้สนิทสนมกับนาง แล้วจะจำนางได้อย่างไรลั่วชิงยวนยิ้มและกล่าวว่า “ข้าจะถือว่านั่นคือคำปลอบใจก็แล้วกัน”อวี๋โหรวพูดอย่างจริงจัง “ข้ามิได้ปลอบใจเจ้า ข้าพูดจริง”หลังจากนั้น อวี๋โหรวก็ยิ้มอีกครั้งและพูดว่า “ทางข้ายังพอมียาอยู่บ้าง หากเจ้าต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย”ลั่วชิงยวนมิค่อยเข้าใจว่า เหตุใดอวี๋โหรวถึงทำดีกับนางนางมิค่อยรู้จักอวี๋โหรวมากนัก ในภาพจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1283
หรือเป็นเพราะเขาเชื่อมั่นในพลังความแข็งแกร่งของลั่วชิงยวน?แต่เมื่อมาครุ่นคิดดูตอนนี้ สตรีที่สามารถทำให้เซินฉีหลงใหลได้ถึงเพียงนี้คงไม่มีทางที่จะเป็นขยะไร้ค่าแม้จะมิได้แข็งแกร่งกว่าเฉินชี แต่ก็เป็นคนที่สามารถต่อกรกับเขาได้อย่างสูสีเพราะเช่นนี้เขาจึงมิแลเกาเหมียวเหมี่ยวเลยด้วยซ้ำ……เมื่อกลับมาถึงห้องลั่วชิงยวนก็นั่งลงพักผ่อนเฉินชีเดินตามเข้ามาและนั่งลงข้าง ๆ นาง พร้อมกับรินชาสองจอก“สมแล้วที่เป็นอาเหลา มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่กล้าทำให้เกาเหมียวเหมี่ยวตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น! ข้าชอบ!” มีแสงประกายเจิดจ้าส่องสว่างในดวงตาของเฉินชีสายตาของเขาดูเหมือนอยากจะกลืนกินลั่วชิงยวนเข้าไปทั้งตัวลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เกาเหมียวเหมี่ยวได้รับบาดเจ็บสาหัส ฝ่าบาทกับฮองเฮาคงมิยอมปล่อยข้าไปแน่ คงต้องให้เจ้าช่วยออกหน้าให้แล้ว”เฉินชียิ้มมุมปาก “วางใจได้ มีข้าอยู่ทั้งคน”ลั่วชิงยวนที่ยังกังวลอยู่เล็กน้อยกำชับด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เฉินชี ครั้งนี้เจ้าจะยืนนิ่งดูดายอีกมิได้แล้ว เพราะหากข้าตาย แผนทั้งหมดของเจ้าก็จะสูญเปล่า”“ใต้หล้านี้ไม่มีลั่วเหลาคนที่สองหรอกนะ”เฉินชีพยักหน้าอย่างจริงจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1282
เลือดสด ๆ ยังคงไหลมิหยุด ไหลนองไปตามร่องลึกของลวดลายวงเวทบนพื้นดินคาดมิถึงว่ามันจะค่อย ๆ ทำให้อักษรเวทของวงเวทส่องแสงขึ้นจากนั้นหมอกสีเขียวจาง ๆ ก็กระจายฟุ้งอยู่รอบตัวลั่วชิงยวนสิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นไอโอสถทั้งสิ้นหอรักษ์ดาราแห่งนี้ยังเป็นสถานที่ที่สามารถกลั่นไอโอสถจากเลือดได้ และไอโอสถเหล่านี้ก็สามารถรักษาร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสได้ลั่วชิงยวนหลับตาและสูดลมหายใจด้วยความเพลิดเพลิน ทำให้ร่างกายที่ปวดร้าวของนางดูเหมือนจะผ่อนคลายลงนี่อาจจะเป็นความหมายของการมีอยู่ของแท่นประลองหอรักษ์ดาราแต่ไอโอสถนี้ก็จางลงอย่างรวดเร็วลั่วชิงยวนปล่อยเกาเหมียวเหมี่ยว นางยืนขึ้นพร้อมกับยืดเส้นยืดสาย และเดินลงจากแท่นประลองคนอื่นที่อยู่รอบ ๆ ต่างมองมาที่นางด้วยสายตาที่หวาดกลัวมากขึ้น และพวกเขาก็มิกล้าพูดจาดูถูกเหยียดหยามนางเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไปแล้วลั่วชิงยวนกวาดตามองอย่างเรียบเฉย จากนั้นก็มองไปที่เฉินชีด้วยสายตาลึกซึ้งแล้วเดินจากไปเกาเหมียวเหมี่ยวที่ได้รับบาดเจ็บถูกปลดแส้ออกอย่างรวดเร็วและถูกช่วยลงจากแท่นประลอง นางกัดฟันแน่นพลางจ้องตามหลังลั่วชิงยวนที่กำลังเดินออกไปครู่ต่อมา นางก็เห
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1281
“โอ้สวรรค์ ข้าคงมิได้ตาลายใช่หรือไม่?”“นางไปเอาความกล้ามาจากที่ใดกัน!”ทุกคนในเมืองหลวงต่างรู้ดีว่าเกาเหมียวเหมี่ยวคือใครนางมิเพียงมีสถานะองค์หญิงที่สูงส่งเท่านั้น แต่ยังมีโอกาสที่จะได้สืบราชบัลลังก์ในภายภาคหน้าอีกด้วยเนื่องจากองค์ชายใหญ่มีความสามารถปานกลาง จึงมิเป็นที่โปรดปรานขององค์จักรพรรดิและฮองเฮา ทว่าองค์หญิงผู้นี้กลับแข็งแกร่งและไร้ความปรานี จึงได้รับความโปรดปรานจากพวกเขาไม่มีใครในเมืองหลวงกล้าขัดใจนางเว้นเสียแต่ เฉินชีเพราะนางชอบเขาทว่าแม้จะเป็นเฉินชี แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาก็ให้เกียรตินางมากลั่วชิงยวนผู้นี้กล้ามากถึงขั้นเหยียบย่ำองค์หญิงต่อหน้าธารกำนัลมากมายเช่นนี้!เกาเหมียวเหมี่ยวพยายามดิ้นพร้อมกับก่นด่าไปด้วย “ลั่วชิงยวน ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! หากเจ้ามิปล่อยข้า ข้าจะทำให้เจ้าตายจนหาที่ฝังมิได้เลยคอยดู!”“ท่านนี่พูดมากนัก เงียบเสีย!”ลั่วชิงยวนมองนางด้วยสายตาเย็นชา พลางคว้าแส้แล้วดึงมันอย่างแรงทันใดนั้นแส้ที่คอของเกาเหมียวเหมี่ยวก็รัดแน่นขึ้นบังคับให้เกาเหมียวเหมี่ยวต้องเชิดหน้าขึ้นสูงแต่ยังคงถูกแส้รั้งไว้จนหน้าแดงนางหายใจมิออกจนเส้นเลือดแตกและตา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1280
ลั่วชิงยวนถูกแส้ฟาดจนกระอักเลือด ทำให้อาภรณ์ชุดขาวของนางมีรอยเปื้อนสีแดงมีรอยแส้ที่น่าสะเทือนใจพาดอยู่บนหลังของนางเป็นเส้น ๆทุกคนที่อยู่รอบนอกต่างรู้สึกหวาดกลัวมีคนที่อดมิได้ที่จะกระซิบขึ้นว่า “มิยุติธรรมเลย คนหนึ่งมีอาวุธ แต่อีกคนไม่มี นี่มันจงใจแกล้งกันชัด ๆ มิใช่หรือ”“ชู่! พระนางเป็นองค์หญิง ถึงพระนางจะจงใจฆ่าลั่วชิงยวน แล้วใครจะพูดอะไรได้ ระวังไว้เถิด หากนางจับได้ เจ้าได้เดือดร้อนแน่”ทุกทิศมีแต่ความเงียบงันไม่มีใครกล้าพูดอะไรใครใช้ให้เกาเหมียวเหมี่ยวเป็นองค์หญิงเล่า?นางคือองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานมาตั้งแต่ยังเล็กนางกลายเป็นคนเย่อหยิ่งบ้าอำนาจ และวิธีการของนางเลวทรามมิน้อยไปกว่าเฉินชีเลยทุกคนในที่นี้ล้วนไม่มีใครกล้าขัดทว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยลั่วชิงยวนได้ แต่คนผู้นั้นกลับนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ พลางมองลั่วชิงยวนที่ถูกฟาดบนพื้นจนร่างกายเต็มไปด้วยเลือดมีแสงประกายเจิดจ้าอยู่ในดวงตาของเขาและเจือไปด้วยความยินดีปรีดาลั่วชิงยวนกลิ้งไปบนพื้นและทันใดนั้นก็กระอักเลือดออกมาเต็มปากนางเงยหน้าขึ้นมาและเห็นสายตาที่แสดงถึงความตื่นเต้นดีใจของเฉินชี เขาม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1279
“สตรีนางนี้ตอบสนองได้รวดเร็วยิ่งนัก”“การตอบสนองเร็วเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การเอาชนะคู่ต่อสู้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”“พลังความสามารถของจั๋วฉ่างตงนั้นสูงมาก แม้แต่บรรดาคนที่อยู่ที่นี่ก็ยังมีเพียงมิกี่คนเท่านั้นที่สามารถเอาชนะนางได้”ผลลัพธ์ของการประลองครั้งนี้ ไม่มีอะไรให้ต้องลุ้นแล้วทว่าขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกัน ทันใดนั้นจั๋วฉ่างตงก็ล้มลงอย่างแรงเมื่อทุกคนจ้องมองไปและแน่ใจว่าคนที่ลอยตกลงมาคือจั๋วฉ่างตง พวกเขาก็พากันตกตะลึงงัน“ข้าเห็นมิชัดเลย จั๋วฉ่างตงกระเด็นออกไปได้อย่างไรกัน?”ทุกคนต่างสงสัยจั๋วฉ่างตงกระอักเลือดและเงยหน้ามองคนผู้นั้นด้วยความตกตะลึง ดวงตาของนางเยือกเย็นจนน่าหวาดกลัวเป็นไปได้อย่างไรกันนางเป็นขยะไร้ค่ามิใช่รึคราวก่อนที่ส่งคนไปทดสอบ ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าไม่มีพลังที่จะรับมือได้เลย เป็นไปมิได้ที่จู่ ๆ นางจะเปลี่ยนมาร้ายกาจถึงเพียงนี้!จั๋วฉ่างตงมิยอมรับ นางดีดตัวขึ้นและพุ่งไปหาลั่วชิงยวนอีกครั้งดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา ร่างกายของนางเคลื่อนไหวรวดเร็วจนกลายเป็นภาพลวงตา พลางปล่อยหมัดออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าลั่วชิงยวนต่อยจั๋วฉ่างตงอย่างรุนแรงจนกระเด็น จากน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1278
“ได้ยินมาว่านางจะประลองกับจั๋วฉ่างตงที่หอรักษ์ดาราในวันพรุ่ง”แม้หลายปีมานี้จั๋วฉ่างตงจะมิได้ดำรงตำแหน่งขุนนางใด ๆ แต่กำลังความสามารถของนางก็ถือว่าโดดเด่นที่สุดในบรรดาคนรุ่นเดียวกันอย่างแน่นอน“แล้วเจ้ามิช่วยนางเล่า? เหตุใดจึงปล่อยให้นางขโมยโอสถทะลวงปราณไป?”ขณะนี้ เฉินชีที่อยู่ในห้องเดินออกมาอย่างช้า ๆ พร้อมมองไปยังทิศทางที่ลั่วชิงยวนหนีไปด้วยดวงตาที่เป็นประกายริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา“ข้าชอบที่เห็นนางอยู่ในสภาพบาดเจ็บเลือดตกยางออก”“ยิ่งนางจนมุมข้าก็ยิ่งปรีดา”เฒ่าโอสถขมวดคิ้วและส่ายหัวด้วยอารมณ์ซับซ้อน “สตรีบ้านไหนได้เจอเจ้า ถือว่าโชคร้ายที่สุดจริง ๆ”……หลังจากกลับมาถึงห้องอย่างปลอดภัยแล้ว ลั่วชิงยวนก็รีบเปลี่ยนอาภรณ์และนั่งขัดสมาธิบนตั่งนุ่มข้างหน้าต่างนางหยิบโอสถทะลวงปราณ และนำเข็มทิศอาณัติแห่งสวรรค์ออกมาทำการบำเพ็ญตนแค่คืนเดียวก็เพียงพอที่จะนำเอาประสิทธิภาพสูงสุดของโอสถทะลวงปราณออกมาได้แม้จะมิสามารถฟื้นฟูพลังยุทธได้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็สามารถฟื้นคืนมาได้อย่างน้อยเจ็ดถึงแปดในสิบส่วนเพียงแค่จัดการกับจั๋วฉ่างตงได้ก็พอแล้ว……วันต่อมาเวลารุ่งสางบริเวณร
