บทที่ 1134

ลั่วชิงยวนฉวยแขนหล่างมู่ไว้พลางดึงให้ถอยหลังกลับเปลี่ยนทิศทางหนีเอาชีวิตรอด

แม้ร่างจะพุ่งผ่านไปเพียงชั่วพริบตา แต่ก็มิอาจรอดพ้นสายตาของชายผู้ตามล่า

ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขาฉายแววเยือกเย็นราวกับสัตว์ป่าที่ได้กลิ่นเลือด เขาชักกระบี่พิชิตมารขึ้น กระโจนตามติดไปอย่างมิลดละ

ลั่วชิงยวนดึงหล่างมู่วิ่งหนี แสงไฟจากเพลิงไหม้ที่ลุกโชนในสำนักใหญ่ส่องสว่างให้เห็นเงาของทั้งสองอย่างชัดเจน

เมื่อรู้สึกว่าคนข้างหลังไล่ตามมาติด ๆ ลั่วชิงยวนจึงดึงหล่างมู่เปลี่ยนทิศทางวิ่งเข้าไปในความมืดมิด

“พี่หญิง ท่านหนีไปก่อนเถิดขอรับ ข้าจะขัดขวางเขาไว้เอง!”

หล่างมู่เอ่ยพลางจะส่งถุงยาให้นาง แล้วหันไปเผชิญหน้ากับชายผู้ตามหลัง

แต่ลั่วชิงยวนกลับจับแขนหล่างมู่ไว้แน่น “มิได้! เจ้ามิใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”

“มิได้ลองดูจะรู้ได้อย่างไรขอรับ!” หล่างมู่ปรารถนาจะปกป้องลั่วชิงยวน และคอยคุ้มกันให้นางหนีไปก่อน

แต่ลั่วชิงยวนมิยินยอม

“เจ้ามิเชื่อฟังคำของพี่หญิงหรือ?”

หล่างมู่จึงเงียบไป

ลั่วชิงยวนหยิบเข็มทิศขึ้นมา แล้วกรีดฝ่ามือเพื่อใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาอัญเชิญวิญญาณมาต่อสู้

แต่ภูตผีปีศาจบนภูเขาลูกนี้มีน้อยจึงมิค่อยทรงพลังนัก