เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1137
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-08 16:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1138
คนอื่น ๆ ก็เห็นแล้วเช่นกันไม่มีเวลาแล้ว ทุกคนรีบวิ่งไปยังอีกฝั่ง สะพานจึงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงโชคดีที่สะพานแข็งแรง ไม่มีใครตกลงไปข้างล่างแต่เฉินชีกับพรรคพวกข้างหลังก็ลงมาถึงพื้นแล้วลั่วชิงยวนหันไปมอง แล้วเห็นเฉินชีวิ่งมาโดยมิพาคนตามมาด้วยนางชะงัก รู้สึกสังหรณ์ใจมิดีแล้วก็เห็นเฉินชีถือกระบี่พิชิตมารเดินไปที่ริมสะพาน เขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วใช้กระบี่ฟันโซ่เส้นหนึ่งแคร้ง!โซ่ขาดสะบั้น ร่วงลงไปในหุบเหวสะพานสั่นคลอนอย่างรุนแรงโชคดีที่ยังมีโซ่อีกเส้นยึดไว้ทุกคนบนสะพานต่างตื่นตระหนกเฉินชียกกระบี่พิชิตมารขึ้นเตรียมจะตัดโซ่อีกเส้นหากโซ่ขาดอีกเส้นสะพานจะพลิกคว่ำและทุกคนจะตกลงไปซ่งอวี่ร้องตะโกน “หยุดนะ! เจ้าต้องการสมุนไพร ข้าจะยกให้ทั้งหมด! ปล่อยพวกเขาไป!”เขาจะมิยอมให้ลูกสาวและคนอื่น ๆ ต้องมาตายที่นี่!เฉินชีหัวเราะเย็นชา “มาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าคิดว่าข้ายังสนใจสมุนไพรพวกนั้นอีกรึ?”กล่าวจบ เขาก็ยกกระบี่พิชิตมารฟันไปที่โซ่อีกเส้นหากโซ่เส้นนี้ขาดพวกเขาจะตกหน้าผาตายหมดอย่างมิต้องสงสัย!ทุกคนใจหายวาบลั่วชิงยวนมิสนใจอะไร ร้องตะโกน “เฉินชี!”ทันทีที่คำนี้หลุ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1139
เฉินชีผู้ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามก็อดทนใจเย็น เขาหรี่ตามองนางพลางยกยิ้มอย่างมีเลศนัยจนกระทั่งอาเสินบินวนกลับมา ลั่วชิงยวนจึงรู้ว่าพวกเขาลงจากสะพานอย่างปลอดภัยแล้วนางจึงก้าวเท้าก้าวสุดท้ายขึ้นไปบนลานเฉินชีเดินเข้ามาบีบคางนาง แล้วจ้องมองด้วยสายตาเหี้ยมโหด “เจ้าเป็นใคร?”“เหตุใดเจ้าจึงรู้จักข้า?”“วงเวทอัญเชิญวิญญาณ วงเวทสะกดวิญญาณ เจ้าเป็นคนแคว้นหลีหรือ?”“เหตุใดข้ามิเคยเห็นเจ้ามาก่อน?” ผู้ที่รู้จักมนตราเช่นนี้ย่อมมิใช่คนธรรมดาในแคว้นหลีต้องเป็นคนในสำนักนักบวชแต่เขามิเคยเห็นสตรีตรงหน้ามาก่อนลั่วชิงยวนจ้องมองเขา แล้วสะบัดมือเขาออก “แม่ทัพใหญ่เฉินชีมาแคว้นเทียนเชวียเพื่อช่วยลั่วฉิงใช่หรือไม่?”“น่าเสียดาย ลั่วฉิงบอกเล่าเรื่องของแม่ทัพใหญ่หมดแล้ว”เหตุผลที่เฉินชีมาที่นี่ ลั่วชิงยวนคิดได้เพียงว่าต้องมาช่วยลั่วฉิงนางพยายามยุยงให้เฉินชีกับลั่วฉิงแตกคอกันแต่เฉินชีกลับหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนเจ้าจะรู้อะไรมิน้อย แม้แต่ลั่วฉิงก็ไม่มีความสามารถพอจะต่อกรกับเจ้า!”“แผนล้มเหลวก็มิเป็นอะไร ข้าแค่มาร่วมสนุก ทว่าหากจับเจ้ากลับไปได้ก็พอให้ข้าเล่นสนุกได้พักหนึ่ง นับว่า... มามิเสียเที่ยว”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1140
หล่างมู่กับเซียวชูเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปช่วยลั่วชิงยวน แล้วพานางวิ่งหนีไปแต่เฉินชีก็ตามมาทันอย่างรวดเร็ว กระบี่พิชิตมารคมกริบทรงพลังยากจะต้านทานแม้จะสามรุมหนึ่งก็ยังเอาชนะได้ยากแล้วคนอื่น ๆ ก็ตามมาล้อมพวกเขาไว้ได้เฉินชีหยุดมือ มองพวกเขาอย่างสนใจ “หนีไปได้แล้วยังกลับมาหาที่ตายอีกรึ?”“อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน”ลั่วชิงยวนพยายามต่อต้าน แต่ก็รู้ว่าหนีมิพ้นจึงลองเจรจากับเฉินชี“ข้าจะมิหนีแล้ว เจ้าปล่อยพวกเขาไป”เฉินชีเป็นคนบ้า หากเซียวชูกับหล่างมู่ตกไปอยู่ในมือเขาคงมีจุดจบที่น่าอนาถ“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะมิหนี?” เฉินชีเลิกคิ้วถาม“ข้ารับรอง”เฉินชีโบกมือ คนข้างล่างก็หยุดหล่างมู่ดึงแขนลั่วชิงยวน “พี่หญิง!”ลั่วชิงยวนตบบ่าเขา “มิต้องห่วง”“พวกเจ้าไปก่อนเถิด”ลั่วชิงยวนส่งสายตาให้เซียวชูเซียวชูเข้าใจ รีบพาหล่างมู่หนีไป“อย่ากลับมาอีก!” ลั่วชิงยวนกำชับหล่างมู่กัดฟันวิ่งตามเซียวชูไปลั่วชิงยวนหันไปหาเฉินชี “เจ้าห้ามส่งคนไปจับพวกเขา!”เฉินชียกยิ้มเย็นชา “เหตุใดข้าต้องฟังเจ้า?”“เจ้ามิฆ่าข้า แสดงว่าข้ามีประโยชน์กับเจ้า หากเจ้ากล้าจับพวกเขา ต่อให้ต้องตาย ข้าก็จะมิยอมให้เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1141
เมื่อเข้าใกล้ชายแดนแคว้นหลี ลั่วชิงยวนมิอาจก้าวต่อไปได้อีก“ข้าเหนื่อยนัก ข้าเดินมิไหวแล้ว ข้าขอพักเสียหน่อยก่อนเถิด!”ลั่วชิงยวนทรุดกายลงนั่ง มิปรารถนาจะเคลื่อนไหวอีกเฉินชียืนเท้าสะเอวก้มมองนางพลางกล่าว “อย่าคิดว่ายื้อเวลาแล้วพวกเขาจะช่วยเจ้ากลับไปได้”“ผู้ใดที่ข้าหมายเอาไว้ ยังมิเคยมีผู้ใดรอดพ้นจากเงื้อมมือข้าไปได้”ใจลั่วชิงยวนสั่นสะท้านนางเงยหน้าขึ้นพูดกระชากเสียงด้วยความขุ่นเคือง “แม้แต่จะพักผ่อนสักครู่ยังมิยอม เช่นนั้นก็จงสังหารข้าเสีย อย่างไรเสียข้าก็มิอยากจะไปต่อแล้ว ข้าปวดขาเหลือเกิน”เฉินชีหรี่ตาลงแล้วอุ้มนางขึ้นทันทีลั่วชิงยวนดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย “วางข้าลง!”แต่เฉินชีมิหยุด เขากล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “เจ้าบอกว่าเดินมิไหวมิใช่รึ เช่นนั้นข้าก็จะอุ้มเจ้าไปเอง”“หากเจ้ายังใช้ข้ออ้างนี้รบกวนข้าอีก ข้าจะตัดขาเจ้าทิ้งเสีย เจ้าจะได้มิปวดขาอีก”ลั่วชิงยวนมิกล้าขยับเขยื้อนอีกเพราะเฉินชีสามารถกระทำการเช่นนั้นได้จริงเฉินชีอุ้มนางข้ามภูเขาสูงตระหง่านพวกเขาได้เข้าสู่เขตแดนแคว้นหลีแล้วแต่ขณะที่ลั่วชิงยวนกังวลว่าเซียวชูและพวกพ้องจะตามมาถึงแคว้นหลีมิได้ เฉินชีกลับห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1142
เฉินชีเอื้อมมือไปจับข้อมือของนางที่พยายามดิ้นรนไว้ พลางกล่าวว่า “อย่าขยับ มันมิลวกเจ้าหรอก”“จะมิลวกได้อย่างไร! ปล่อยข้า! หากมือข้าไร้ประโยชน์ ข้าจะมิอาจใช้คาถาอาคมอะไรได้อีก แล้วข้าจะมิอาจช่วยเจ้าได้!”เฉินชีได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบา ๆ “ยากนักที่ในเวลาเช่นนี้เจ้ายังคิดถึงเรื่องช่วยข้า ถูกใจข้ายิ่งนัก ข้าจะมิให้รอยแผลเป็นใด ๆ เกิดขึ้นบนมือคู่นี้ของเจ้าเป็นแน่”กล่าวจบ เขาก็ค่อย ๆ รินสิ่งนั้นลงบนกลไกที่ติดอยู่บนข้อมือของนางรังสีอันร้อนแรงแผดเผา ทำให้ใจของลั่วชิงยวนหวาดหวั่นนางมิอาจเชื่อใจเฉินชีได้เลยเปลวเพลิงยังคงลุกโชนอยู่ในเหล็กหลอมเหลว ทำให้ลั่วชิงยวนเบี่ยงตัวหลบอย่างตื่นตระหนกเหล็กหลอมเหลวร้อนระอุถูกกั้นไว้ด้วยเหล็กเพียงชั้นเดียว แทบจะแนบชิดกับผิวหนังของนาง ความรู้สึกร้อนผ่าวเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกว่าเครื่องมือนั้นจะถูกหลอมละลายได้ทุกเมื่อ แล้วของเหลวนั้นจะทะลุลงมาถึงข้อมือของนางนางอดมิได้ที่จะตัวสั่นเทาด้วยความตื่นตระหนกบังเอิญว่าเฉินชีใช้มือข้างหนึ่งหมุนกลไก ทำให้ฝ่ามือของลั่วชิงยวนหงายขึ้น เนื่องจากนางตัวสั่นค่อนข้างแรง ทำให้เหล็กหลอมเหลวที่กำลังถูกรินลงมามีบางส่วนเบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1143
หรือว่าเฉินชีมิได้หวั่นเกรงว่านางจะหลบหนีไป?ครั้นเมื่อนางวิ่งวนรอบเขาและวิ่งออกจากป่า จึงได้ตระหนักว่าสามด้านล้วนเป็นหน้าผาสูงชัน นางจึงเข้าใจว่าเหตุใดเฉินชีมิได้ส่งคนมาเฝ้านางก่อนฟ้าจะมืด นางรีบวิ่งกลับไปยังกระท่อมไม้ไผ่ทันทีที่กลับเข้าไปในกระท่อม เฉินชีก็ตามมาติด ๆแล้วนำอาหารมาให้“เป็นเช่นไรบ้าง? ทิวทัศน์บนเขางดงามหรือไม่?”เฉินชีเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มลั่วชิงยวนเอนกายพิงเก้าอี้ หลับตาพักผ่อน “แม่ทัพเฉินช่างมีอำนาจล้นฟ้า ข้าทำสิ่งใด เจ้าก็รู้แจ้งไปเสียหมด”เฉินชียืนกอดอกเลิกคิ้วครุ่นคิด “แม่ทัพเฉินรึ? นานนักแล้วที่ไม่มีผู้ใดเรียกข้าเช่นนี้”“เจ้าช่างละม้ายกับสหายเก่าของข้าผู้หนึ่ง”ใจของลั่วชิงยวนหวั่นไหวแล้วหัวเราะเยาะ “คนอย่างแม่ทัพเฉินก็มีสหายด้วยหรือ?”เฉินชียกยิ้มแล้วเลิกคิ้ว “ไม่มี”“เช่นนั้นเปลี่ยนเป็น... ศัตรูเก่า?”ลั่วชิงยวนมิอยากพูดเรื่องไร้สาระอีก นางเอ่ยเสียงเย็น “เจ้าต้องการให้ข้าทำสิ่งใด บอกข้าก่อนได้หรือไม่”“มิต้องรีบร้อน” เฉินชียกยิ้มจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป โดยทิ้งท้ายไว้ว่า “ยามราตรีบนเขาหนาวเย็น จงจำไว้ว่าต้องสวมอาภรณ์เพิ่ม มีอยู่ในตู้”เมื่อเส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1
ตำหนักอ๋องในห้องฝั่งปีกตะวันออก ถัดจากเตียงแกะสลักขาดใหญ่ มีเสื้อผ้าเกลื่อนอยู่เต็มพื้นห้องลั่วชิงยวนพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง นางมองดูรอยยุ่งเหยิงบนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวแสงแดดส่องกระทบรอยสีแดง ทำให้นึกไปถึงชายห้าหกคนที่บุกเข้ามาในห้องหอเมื่อคืนนี้ ความอัปยศอดสู และความโกรธค่อย ๆ หลั่งไหลเข้ามาโจมตีนางอย่างหนักหน่วงน้ำตาแห่งความรู้สึกอัปยศเอ่อล้นในดวงตา“จะร้องไห้ทำไม ในเมื่อเจ้าได้แต่งงานกับท่านอ๋องอย่างที่หวังไว้ ก็ควรจะดีใจมิใช่รึ?”เสียงทุ้มเย็นยะเยือกดังขึ้น ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านไปที่กระดูกสันหลังของลั่วชิงยวน นางหันกลับไปด้วยความตกใจเห็นผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ รูปร่างสง่างามและน่าเกรงขาม สายตาเย็นชา และไม่แยแสนั้นจับจ้องมา ราวกับมีดที่กำลังกรีดเลือดของนางบางสิ่งกำลังระเบิดในหัว ลั่วชิงยวนรู้สึกหายใจไม่ออกชั่วขณะ “ท่านอ๋อง… ท่านอยู่ตรงนี้มาตลอดเลยหรือเพคะ?”น้ำเสียงไม่แยแสกล่าวขึ้น “วันอภิเษกสมรสของข้ากับเจ้า ถ้าข้าไม่อยู่ที่นี่ แล้วข้าควรจะอยู่ที่ใดเล่า?”ทันใดนั้น นางก็รู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด เลือดทั่วร่างพลันแข็งมองดูรอยยับบนเตียง นึกถึงคนที่บุกเข้ามาในห้องหอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2023-04-28ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 2
ซ่า…น้ำเย็นในขันถูกสาดลงบนหน้าอย่าแรง!ลั่วชิงยวนยกเปลือกตาขึ้นด้วยความยากลำบาก นี่นางยังไม่ตายหรือ ทำไมถึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด?หญิงที่แต่งตัวเหมือนแม่นมคนหนึ่งโยนขันน้ำทิ้ง และมองมาที่นางด้วยสายตาโกรธเคือง "อย่ามาเล่นเล่ห์ด้วยการร้องไห้สร้างปัญหา และแขวนคอตัวเองเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่หลงกลท่านหรอก! ไม่ได้ดูสารรูปตัวเลยว่าเป็นสินค้าเช่นใด ถึงได้กล้าเข้าพิธีอภิเษกสมรสแทนคุณหนูรอง ท่านคิดว่าตำหนักอ๋องนี้เข้ามาได้ง่าย ๆ งั้นรึ!”หน้าตาของแม่นมเติ้งเต็มไปด้วยความโกรธ เดิมทีนางวางแผนที่จะกลับบ้านไปดูแลแม่ที่ชรา แต่ใครจะรู้ว่า พระชายาที่ไร้ยางอายผู้นี้จะเล่นอุบายแกล้งปลิดชีพตน ทำให้ต้องมาที่นี่เพื่อรับใช้นางแทน“เป็นคุณหนูจวนอัครเสนาบดีดี ๆ มิเป็น แต่กลับทำแต่เรื่องอื้อฉาวเช่นนี้ ตายไปเสียยังจะดีกว่า!”เสียงข่มเหงและเสียงบ่นดังอยู่เหนือหัวนางอย่างต่อเนื่อง ลั่วชิงยวนมองดูทุกสิ่งที่แปลกประหลาดนี้ และความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางก็พุ่งเข้ามาเมื่อวานนี้เป็นวันอภิเษกสมรสของท่านอ๋องกับลั่วเยวี่ยอิงแต่ลั่วชิงยวนก็ยอมเสี่ยง แสร้งทำว่าตนคือเจ้าสาวในคืนวันแต่งงาน แถมยังจุดกำยานปลุกกำหนัดในห้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2023-04-28
บทล่าสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1143
หรือว่าเฉินชีมิได้หวั่นเกรงว่านางจะหลบหนีไป?ครั้นเมื่อนางวิ่งวนรอบเขาและวิ่งออกจากป่า จึงได้ตระหนักว่าสามด้านล้วนเป็นหน้าผาสูงชัน นางจึงเข้าใจว่าเหตุใดเฉินชีมิได้ส่งคนมาเฝ้านางก่อนฟ้าจะมืด นางรีบวิ่งกลับไปยังกระท่อมไม้ไผ่ทันทีที่กลับเข้าไปในกระท่อม เฉินชีก็ตามมาติด ๆแล้วนำอาหารมาให้“เป็นเช่นไรบ้าง? ทิวทัศน์บนเขางดงามหรือไม่?”เฉินชีเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มลั่วชิงยวนเอนกายพิงเก้าอี้ หลับตาพักผ่อน “แม่ทัพเฉินช่างมีอำนาจล้นฟ้า ข้าทำสิ่งใด เจ้าก็รู้แจ้งไปเสียหมด”เฉินชียืนกอดอกเลิกคิ้วครุ่นคิด “แม่ทัพเฉินรึ? นานนักแล้วที่ไม่มีผู้ใดเรียกข้าเช่นนี้”“เจ้าช่างละม้ายกับสหายเก่าของข้าผู้หนึ่ง”ใจของลั่วชิงยวนหวั่นไหวแล้วหัวเราะเยาะ “คนอย่างแม่ทัพเฉินก็มีสหายด้วยหรือ?”เฉินชียกยิ้มแล้วเลิกคิ้ว “ไม่มี”“เช่นนั้นเปลี่ยนเป็น... ศัตรูเก่า?”ลั่วชิงยวนมิอยากพูดเรื่องไร้สาระอีก นางเอ่ยเสียงเย็น “เจ้าต้องการให้ข้าทำสิ่งใด บอกข้าก่อนได้หรือไม่”“มิต้องรีบร้อน” เฉินชียกยิ้มจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป โดยทิ้งท้ายไว้ว่า “ยามราตรีบนเขาหนาวเย็น จงจำไว้ว่าต้องสวมอาภรณ์เพิ่ม มีอยู่ในตู้”เมื่อเส
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1142
เฉินชีเอื้อมมือไปจับข้อมือของนางที่พยายามดิ้นรนไว้ พลางกล่าวว่า “อย่าขยับ มันมิลวกเจ้าหรอก”“จะมิลวกได้อย่างไร! ปล่อยข้า! หากมือข้าไร้ประโยชน์ ข้าจะมิอาจใช้คาถาอาคมอะไรได้อีก แล้วข้าจะมิอาจช่วยเจ้าได้!”เฉินชีได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบา ๆ “ยากนักที่ในเวลาเช่นนี้เจ้ายังคิดถึงเรื่องช่วยข้า ถูกใจข้ายิ่งนัก ข้าจะมิให้รอยแผลเป็นใด ๆ เกิดขึ้นบนมือคู่นี้ของเจ้าเป็นแน่”กล่าวจบ เขาก็ค่อย ๆ รินสิ่งนั้นลงบนกลไกที่ติดอยู่บนข้อมือของนางรังสีอันร้อนแรงแผดเผา ทำให้ใจของลั่วชิงยวนหวาดหวั่นนางมิอาจเชื่อใจเฉินชีได้เลยเปลวเพลิงยังคงลุกโชนอยู่ในเหล็กหลอมเหลว ทำให้ลั่วชิงยวนเบี่ยงตัวหลบอย่างตื่นตระหนกเหล็กหลอมเหลวร้อนระอุถูกกั้นไว้ด้วยเหล็กเพียงชั้นเดียว แทบจะแนบชิดกับผิวหนังของนาง ความรู้สึกร้อนผ่าวเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกว่าเครื่องมือนั้นจะถูกหลอมละลายได้ทุกเมื่อ แล้วของเหลวนั้นจะทะลุลงมาถึงข้อมือของนางนางอดมิได้ที่จะตัวสั่นเทาด้วยความตื่นตระหนกบังเอิญว่าเฉินชีใช้มือข้างหนึ่งหมุนกลไก ทำให้ฝ่ามือของลั่วชิงยวนหงายขึ้น เนื่องจากนางตัวสั่นค่อนข้างแรง ทำให้เหล็กหลอมเหลวที่กำลังถูกรินลงมามีบางส่วนเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1141
เมื่อเข้าใกล้ชายแดนแคว้นหลี ลั่วชิงยวนมิอาจก้าวต่อไปได้อีก“ข้าเหนื่อยนัก ข้าเดินมิไหวแล้ว ข้าขอพักเสียหน่อยก่อนเถิด!”ลั่วชิงยวนทรุดกายลงนั่ง มิปรารถนาจะเคลื่อนไหวอีกเฉินชียืนเท้าสะเอวก้มมองนางพลางกล่าว “อย่าคิดว่ายื้อเวลาแล้วพวกเขาจะช่วยเจ้ากลับไปได้”“ผู้ใดที่ข้าหมายเอาไว้ ยังมิเคยมีผู้ใดรอดพ้นจากเงื้อมมือข้าไปได้”ใจลั่วชิงยวนสั่นสะท้านนางเงยหน้าขึ้นพูดกระชากเสียงด้วยความขุ่นเคือง “แม้แต่จะพักผ่อนสักครู่ยังมิยอม เช่นนั้นก็จงสังหารข้าเสีย อย่างไรเสียข้าก็มิอยากจะไปต่อแล้ว ข้าปวดขาเหลือเกิน”เฉินชีหรี่ตาลงแล้วอุ้มนางขึ้นทันทีลั่วชิงยวนดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย “วางข้าลง!”แต่เฉินชีมิหยุด เขากล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “เจ้าบอกว่าเดินมิไหวมิใช่รึ เช่นนั้นข้าก็จะอุ้มเจ้าไปเอง”“หากเจ้ายังใช้ข้ออ้างนี้รบกวนข้าอีก ข้าจะตัดขาเจ้าทิ้งเสีย เจ้าจะได้มิปวดขาอีก”ลั่วชิงยวนมิกล้าขยับเขยื้อนอีกเพราะเฉินชีสามารถกระทำการเช่นนั้นได้จริงเฉินชีอุ้มนางข้ามภูเขาสูงตระหง่านพวกเขาได้เข้าสู่เขตแดนแคว้นหลีแล้วแต่ขณะที่ลั่วชิงยวนกังวลว่าเซียวชูและพวกพ้องจะตามมาถึงแคว้นหลีมิได้ เฉินชีกลับห
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1140
หล่างมู่กับเซียวชูเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปช่วยลั่วชิงยวน แล้วพานางวิ่งหนีไปแต่เฉินชีก็ตามมาทันอย่างรวดเร็ว กระบี่พิชิตมารคมกริบทรงพลังยากจะต้านทานแม้จะสามรุมหนึ่งก็ยังเอาชนะได้ยากแล้วคนอื่น ๆ ก็ตามมาล้อมพวกเขาไว้ได้เฉินชีหยุดมือ มองพวกเขาอย่างสนใจ “หนีไปได้แล้วยังกลับมาหาที่ตายอีกรึ?”“อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน”ลั่วชิงยวนพยายามต่อต้าน แต่ก็รู้ว่าหนีมิพ้นจึงลองเจรจากับเฉินชี“ข้าจะมิหนีแล้ว เจ้าปล่อยพวกเขาไป”เฉินชีเป็นคนบ้า หากเซียวชูกับหล่างมู่ตกไปอยู่ในมือเขาคงมีจุดจบที่น่าอนาถ“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะมิหนี?” เฉินชีเลิกคิ้วถาม“ข้ารับรอง”เฉินชีโบกมือ คนข้างล่างก็หยุดหล่างมู่ดึงแขนลั่วชิงยวน “พี่หญิง!”ลั่วชิงยวนตบบ่าเขา “มิต้องห่วง”“พวกเจ้าไปก่อนเถิด”ลั่วชิงยวนส่งสายตาให้เซียวชูเซียวชูเข้าใจ รีบพาหล่างมู่หนีไป“อย่ากลับมาอีก!” ลั่วชิงยวนกำชับหล่างมู่กัดฟันวิ่งตามเซียวชูไปลั่วชิงยวนหันไปหาเฉินชี “เจ้าห้ามส่งคนไปจับพวกเขา!”เฉินชียกยิ้มเย็นชา “เหตุใดข้าต้องฟังเจ้า?”“เจ้ามิฆ่าข้า แสดงว่าข้ามีประโยชน์กับเจ้า หากเจ้ากล้าจับพวกเขา ต่อให้ต้องตาย ข้าก็จะมิยอมให้เ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1139
เฉินชีผู้ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามก็อดทนใจเย็น เขาหรี่ตามองนางพลางยกยิ้มอย่างมีเลศนัยจนกระทั่งอาเสินบินวนกลับมา ลั่วชิงยวนจึงรู้ว่าพวกเขาลงจากสะพานอย่างปลอดภัยแล้วนางจึงก้าวเท้าก้าวสุดท้ายขึ้นไปบนลานเฉินชีเดินเข้ามาบีบคางนาง แล้วจ้องมองด้วยสายตาเหี้ยมโหด “เจ้าเป็นใคร?”“เหตุใดเจ้าจึงรู้จักข้า?”“วงเวทอัญเชิญวิญญาณ วงเวทสะกดวิญญาณ เจ้าเป็นคนแคว้นหลีหรือ?”“เหตุใดข้ามิเคยเห็นเจ้ามาก่อน?” ผู้ที่รู้จักมนตราเช่นนี้ย่อมมิใช่คนธรรมดาในแคว้นหลีต้องเป็นคนในสำนักนักบวชแต่เขามิเคยเห็นสตรีตรงหน้ามาก่อนลั่วชิงยวนจ้องมองเขา แล้วสะบัดมือเขาออก “แม่ทัพใหญ่เฉินชีมาแคว้นเทียนเชวียเพื่อช่วยลั่วฉิงใช่หรือไม่?”“น่าเสียดาย ลั่วฉิงบอกเล่าเรื่องของแม่ทัพใหญ่หมดแล้ว”เหตุผลที่เฉินชีมาที่นี่ ลั่วชิงยวนคิดได้เพียงว่าต้องมาช่วยลั่วฉิงนางพยายามยุยงให้เฉินชีกับลั่วฉิงแตกคอกันแต่เฉินชีกลับหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนเจ้าจะรู้อะไรมิน้อย แม้แต่ลั่วฉิงก็ไม่มีความสามารถพอจะต่อกรกับเจ้า!”“แผนล้มเหลวก็มิเป็นอะไร ข้าแค่มาร่วมสนุก ทว่าหากจับเจ้ากลับไปได้ก็พอให้ข้าเล่นสนุกได้พักหนึ่ง นับว่า... มามิเสียเที่ยว”
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1138
คนอื่น ๆ ก็เห็นแล้วเช่นกันไม่มีเวลาแล้ว ทุกคนรีบวิ่งไปยังอีกฝั่ง สะพานจึงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงโชคดีที่สะพานแข็งแรง ไม่มีใครตกลงไปข้างล่างแต่เฉินชีกับพรรคพวกข้างหลังก็ลงมาถึงพื้นแล้วลั่วชิงยวนหันไปมอง แล้วเห็นเฉินชีวิ่งมาโดยมิพาคนตามมาด้วยนางชะงัก รู้สึกสังหรณ์ใจมิดีแล้วก็เห็นเฉินชีถือกระบี่พิชิตมารเดินไปที่ริมสะพาน เขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วใช้กระบี่ฟันโซ่เส้นหนึ่งแคร้ง!โซ่ขาดสะบั้น ร่วงลงไปในหุบเหวสะพานสั่นคลอนอย่างรุนแรงโชคดีที่ยังมีโซ่อีกเส้นยึดไว้ทุกคนบนสะพานต่างตื่นตระหนกเฉินชียกกระบี่พิชิตมารขึ้นเตรียมจะตัดโซ่อีกเส้นหากโซ่ขาดอีกเส้นสะพานจะพลิกคว่ำและทุกคนจะตกลงไปซ่งอวี่ร้องตะโกน “หยุดนะ! เจ้าต้องการสมุนไพร ข้าจะยกให้ทั้งหมด! ปล่อยพวกเขาไป!”เขาจะมิยอมให้ลูกสาวและคนอื่น ๆ ต้องมาตายที่นี่!เฉินชีหัวเราะเย็นชา “มาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าคิดว่าข้ายังสนใจสมุนไพรพวกนั้นอีกรึ?”กล่าวจบ เขาก็ยกกระบี่พิชิตมารฟันไปที่โซ่อีกเส้นหากโซ่เส้นนี้ขาดพวกเขาจะตกหน้าผาตายหมดอย่างมิต้องสงสัย!ทุกคนใจหายวาบลั่วชิงยวนมิสนใจอะไร ร้องตะโกน “เฉินชี!”ทันทีที่คำนี้หลุ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1137
ทุกคนวิ่งหนีในความมืดเมื่อวิ่งออกจากป่ามาถึงหน้าผา ลมหนาวก็พัดกระหน่ำ ทำให้ต้องฝีเท้าชะงัก“อยู่ข้างล่างนี้”ซ่งเชียนฉู่ประคองลุงซ่งลงพื้นทุกคนมาถึงริมหน้าผาแล้วมองลงไป มันมืดสนิท มองมิเห็นว่าข้างล่างลึกเท่าใด รู้แต่ว่าหากตกลงไป ร่างคงแหลกละเอียดแน่“มีเถาวัลย์อยู่ด้านข้าง พวกเจ้ารีบลงไปเถิด” ซ่งอวี่เร่ง“ท่านลุงซ่ง ข้าจะแบกท่านลงไป” เฉินเซี่ยวหานแก้เข็มขัดเตรียมจะมัดตัวเองกับซ่งอวี่แต่ซ่งอวี่ยกมือห้าม “ข้าจะอยู่ที่นี่ พวกมันจะตามมา ข้าจะกระโดดลงไปต่อหน้าพวกมัน พวกมันจะได้มิตามลงมา”“ข้างล่างนี้แม้จะเป็นสุสานของตระกูลซ่ง แต่ไม่มีทางลงเขา หากพวกมันตามมาก็จะหนีไปไหนมิได้”ซ่งเชียนฉู่ได้ฟังดังนั้นก็ร้อนใจ “ท่านพ่อ! หากท่านจะอยู่ที่นี่ ข้าก็จะอยู่ด้วย!”นางจะทิ้งบิดาไปได้อย่างไร เขาคือญาติเพียงคนเดียวของนางซ่งอวี่ยังจะพูดต่อลั่วชิงยวนยืนริมหน้าผาแล้วใช้คันฉ่องสุริยันจันทราส่องดู จึงเห็นแสงวาววับแวบอยู่ข้างล่างมิเหมือนทางตัน“ไม่มีเวลาแล้ว ลงไปก่อนเถิด” นางรีบเร่งเฉินเซี่ยวหานมิรอช้า แบกซ่งอวี่ขึ้นแล้วใช้เถาวัลย์มัดตัว โรยตัวลงไปตามหน้าผาลั่วชิงยวนกับคนอื่น ๆ ก็รีบตา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1136
เหล่าศัตรูจำนวนมากบุกเข้าล้อมพวกเขาอย่างรวดเร็วซ่งอวี่กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “วางข้าลงเถิด หากพาข้าไปด้วย พวกเจ้าจะหนีมิพ้น”“ท่านพ่อ ข้าจะมิทิ้งท่านไปไหนทั้งนั้น” ซ่งเชียนฉู่กล่าวอย่างแน่วแน่ทุกคนเตรียมพร้อมจะต่อสู้จากนั้นศึกอันดุเดือดก็ปะทุขึ้นครั้งนี้รุนแรงยิ่งนักคมกระบี่และคมดาบปะทะกัน จิตสังหารลุ่งพล่านรุนแรงในการต่อสู้ ฝ่ายที่มีคนน้อยกว่าต่างเหนื่อยล้า ลั่วชิงยวนจำต้องใช้กลวิธีพิเศษ นางรู้สึกได้ว่าสายตาของเฉินชีจ้องมองนางอยู่ตลอดเวลา นับตั้งแต่ที่ทำลายวงเวทสะกดวิญญาณ เฉินชีคงจับตามองนางมาแล้วแต่ลั่วชิงยวนไม่มีทางเลือกอื่น ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ การเอาชีวิตรอดสำคัญที่สุด!นางกรีดฝ่ามือตัวเอง แล้วใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาอัญเชิญวิญญาณมาต่อสู้นางเรียกวิญญาณของผู้คนในสำนักใหญ่ทั้งหมดออกมาครั้งนี้เป็นพลังอันยิ่งใหญ่ ลมพายุปั่นป่วน ทำให้เฉินชีเปลี่ยนสีหน้าเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงตาของเขามิได้แสดงความหวาดกลัว แต่กลับมีเปลวไฟแห่งความกระหายที่ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น“น่าสนใจ”วิญญาณมากมายส่งเสียงร้องครวญครางโหยหวนอย่างน่าสยดสยอง เสียงนั้นดุร้ายอย่างยิ่งพลั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1135
ทั้งสองแวะเก็บผลไม้ระหว่างทาง เผื่อมีโอกาสจะนำไปให้พวกซ่งเชียนฉู่ด้วยมินานอาเสินก็กลับมาลั่วชิงยวนมอบห่อสมุนไพรชุดที่สองให้ทั้งสองคนรีบเปลี่ยนที่ซ่อนอีกครั้งคนพวกนั้นมิลงจากเขา ยังคงค้นหาไปทั่วบางครั้งลั่วชิงยวนกับหล่างมู่ก็เผชิญหน้ากับศัตรู แต่พวกเขาก็สามารถจัดการได้อย่างเงียบเชียบ แล้วหนีไปจากนั้นก็ยังวนเวียนอยู่บนเขาค่อย ๆ ส่งห่อสมุนไพรออกไปจนหมดในป่าแห่งหนึ่ง เฉินชีเดินมามองศพที่นอนอยู่บนพื้นด้วยสายตาเย็นชา“นายท่าน พวกมันหนีไปอีกแล้ว ทั้งสองคนมีฝีมือ จะเพิ่มกำลังคนหรือไม่ขอรับ?”เฉินชีหรี่ตาครุ่นคิด ดวงตาเป็นประกาย มุมปากพลันแสยะยิ้ม “สตรีผู้นี้ช่างน่าสนใจ”“เรียกคนทั้งหมดมา”“ข้าต้องการตัวนาง!”ผู้ใต้บังคับบัญชาตกใจ “ทั้งหมดเลยหรือขอรับ? แต่พวกเขายังมีภารกิจอื่น”เฉินชีกล่าวเสียงเย็น “เหยี่ยวตัวนั้นบินลงเขาหลายครั้ง คาบอะไรบางอย่างไปด้วย น่าจะเป็นห่อยา”“เจ้าจิ้งจอกเฒ่าซ่งอวี่ยังมีสมุนไพรอยู่ ตอนนี้จะขัดขวางก็มิทันแล้ว ภารกิจของพวกมันต้องล้มเหลว”“ยิ่งกว่านั้น ข้าสนใจนางมากกว่าชีวิตพวกต่ำต้อยเหล่านั้น”ดวงตาของเฉินชีเป็นประกาย “ส่วนคนที่เหลือต้องซ่อนอยู่ใ
