เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 97
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 98
แต่จั๋วซือหรานเหลือบเห็นดาบประจำตระกูลของท่านอ๋องนี้ห้อยไว้ที่เอว และดาบนี้ยังไม่ถูกดึงออก เมื่อจั๋วซือหรานจำได้ดาบของเขาจะปล่อยพลัง นางรู้สึกต่อให้นางใช้พลังของตัวเอง แต่ต้องไม่ได้ประโยชน์แน่ ๆนางยังคงต้องการความร่วมมือจากท่านอ๋องในอนาคต และหากนางกับท่านอ๋องสู้กัน นางมันก็ไม่มีประโยชน์ใด ๆ นางเลยค่อย ๆ คลายแหวนเสวียนเหยียนจั๋วซือหรานยังคงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในใจ นางโกรธเคือง - นี่คือจูบแรกของตัวเองในรอบสองชาติ จูบแรกจั๋วซือหรานยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโกรธ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกตัวเองสูญเสียดังนั้นนางจึงยกมือขึ้น กอดคอของเฟิงเหยียนให้แน่น และจูบเฟิงเหยียนแรง ๆ จากริมฝีปากและฟันของเขา นางดูดซับกลิ่นหอมของสุราได้มากขึ้นเดิมทีเฟิงเหยียนพร้อมที่จะถอนตัวออกแล้ว แต่เขาไม่ทันระวัง และถูกแขนอันนุ่มนวลคู่หนึ่งกอดคอของเขาไว้แน่นซึ่งทำให้ให้เขาขยับตัวไม่ได้ และนางฉวยโอกาสจูบแร ๆ ...สุท้าน ก่อนที่นางจะถอนตัวออก นางยังกัดปลายลิ้นของเขาราวกับจะระบายความโกรธของนางกลิ่นหอมหวานของเลือดสดกระจายอยู่ในช่องปากของชายผู้นี้จากนั้นจั๋วซือหรานจึงปล่อยเขา นางยิ้มและมองเฟิงเหยียน มีรอยเลือดจาง ๆ อ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 99
จั๋วซือหรานรู้สึกตัวไม่สบายอย่างยิ่ง นางนอนบนเตียง พลิกไปพลิกมา นางรู้สึกถึงอย่างไร นางก็นอนไม่หลับ ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นนั่งและปล่อยพลังของการแพทย์สายวิเศษไหลผ่านร่างกายของนางในกระบวนการนี้ สติปัญญาของนางก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆสติปัญญาบางอย่างที่ถูกอารมณ์ปิดบังค่อย ๆ กลับคืนมา และรายละเอียดและการรับรู้บางในช่วงที่นางถูกอารมณ์บังคับก็ค่อย ๆ กลับคืนสู่ที่เดิม“สุรานั่น…” จั๋วซือหรานตระหนักว่าสุราของเฟิงเหยียนไม่ใช่ของธรรมดานางพึมพำกับตัวเอง “นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงบอกว่า ข้าดื่มสุราเช่นนั้นไม่ได้”พลังของการแพทย์สายวิเศษในร่างกายห่อหุ้มอากาศเย็นที่ไม่รู้จักในร่างกายค่อย ๆ ระบายออกมา เห็นได้ชัดว่า นั่นเป็นพลังที่มีอยู่ในสุรานั้นและความร้อนรุ่มในร่างกาย...จั๋วซือหรานหลุดพ้นจากภวังค์และมองไปเพลิงสีแดงที่ควบแน่นอยู่บนฝ่ามือของนาง...มันเป็นพลังทางวิญญาณไฟที่รุนแรงในเลือดขององตระกูลเฟิงในที่สุดความรู้สึกร้อนและหนาวก็ค่อย ๆ หายไป จั๋วซือหราน หายใจเข้ายาว ๆ ในขณะเดียวกัน นางอดไม่ได้ที่ต้องยกมือขึ้น ไปแตะที่หน้าผากของนาง นางรู้สึกตัวเองส่งผลเอง“นี่ ข้าหาเรื่องใส่ตัวเองไม่ใช่หรือ”
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 100
นางไม่กลัวฟิงเหยียนและตระกูลเฟิงกลับคำพูด ยิ่งไปกว่านั้น หากนางชนะตระกูลเหยียน นางได้รับชื่อเสียง และนางมีทางเลือกค่อนข้างเยอะ แม้ว่าในที่สุด นางรักาาเฟิงเหยียน ไม่ได้จริง ๆ แต่นางก็ไม่ตื่นตระหนกแต่ตอนนี้...“เฮ้ ทีนี้ข้าอยากชนะจัง” จั๋วซือหรานถูมือ นางตัดสินใจจะศึกษาวิธีรักษาอาการบาดเจ็บทางจิตวิญญาณอันยุ่งยากของเฟิงเหยียนการที่ตัวเองฆ่าตัวเองตายเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่สุดใครก็ตามที่เรียนแพทย์ต้องรู้ว่าบางครั้งศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของร่างกายก็คือตัวมันเอง พายุภูมิคุ้มกัน เมื่อภูมิคุ้มกันมันบ้าคลั่ง มันก็น่ากลัวยิ่งกว่าทุกอย่าง มันเท่ากับสลายไปจากภายใน...กว่าจะรู้ตัวก็เช้าแล้วเช้าวันรุ่งขึ้นบนกระเบื้องเคลือบของบ้านในจวนเฟิง ร่างสูงของชายคนนั้นยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าเขานั่งในท่านั้นทั้งคืนจนกระทั่งที่ท้องฟ้าด้านทิศตะวันออก แสงตะวันยามเช้าก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นชายชุดดำรีบปีนขึ้นไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว นั่นคือฉูนจวีน ผู้พิทักษ์เงาของเฟิงเหยียนน้ำเสียงของฉูนจวีนเต็มไปด้วยความกังวล "นายท่านขอรับ พระอาทิตย์ขึ้นแล้วขอรับ"“ใช่” เฟิงเหยียนตอบด้วยเสียงเบา ๆ ดวงตาของเขามองไปที่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 101
แม้ว่าฉูนจวีนไม่เคยเห็นคุณชายของตัวเองมีความสุขกับความทุกข์ของผู้อื่น และเขาไม่เคยเห็นคุณชายของตัวเองแสดงอารมณ์ที่ดีใจกับความทุกข์ของผู้ใดเลยแต่ในตอนนี้ เขาไม่แน่ใจตัวเองรู้สึดผิดหรือเปล่า แม้ว่าจะไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นในน้ำเสียงและสีหน้าของคุณชาย แต่เนื้อหาของคำพูด...เขากำลังดีใจกับความทุกข์ของคนผู้นั้นไม่ใช่หรือฉูนจวีนรู้สึกหมดคำพูดกับคุณชายของตัวเอง "ท่านขอรับ แม่นางจิ่วไ่ม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ"“ไม่หรอก” เฟิงเหยียนกล่าว “ข้ารู้ดี มันอาจต้องประสบกับความยากลำบากเล็กน้อย”ในขณะที่เฟิงเหยียนกล่าว เขาปลดกระดุมเสื้อคลุมของเขาแล้ววางมันลงบนเก้าอี้โดยสวมเพียงเสื้อผ้าชั้นในสีขาวพระจันทร์ เขาเดินไปที่ห้องด้าน ว่าจะพักผ่อน“หากไม่มีเรื่องอันใด เจ้าออกไปได้” เฟิงเหยียนกล่าวฉูนจวีนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ท่านขอรับ วันนี้หากคนของตระกูลเหยียนมาขอพบท่านอีก..."เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เฟิงเหยียนขมวดคิ้วและพูด"ไม่เจอ พวกเขามาขอพบจะเพื่อเรื่องอันใดอีก"ฉูนจวีนเกาหัว "อาจเกี่ยวกับการแข่งขันกับแม่นางจั๋วจิ่ว คราวนี้แม่นางจิ่วผ่านการสอบแพทย์กลั่นยาอย่างง่ายดาย ตระกูลเหยียนอาจกังวลต้องอับอายต่อห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 102
ดูเหมือนนางเพิ่งขจัดความเหนื่อยล้าส่วนใหญ่ในร่างกายของนางออกไปครึ่งหนึ่งฝูซูรีบเข้ามาหานางโดยถือถุงกระดาษน้ำมันอยู่ในมือ “คุณหนู”“จ้ะ” จั๋วซือหรานเห็นถุงกระดาษน้ำมันในมือของเขา นางจึงโน้มตัวไปข้างหน้าและดม “อาหารเช้าหรือ”นางเอื้อมมือไปหยิบเกี๊ยวน้ำตาลทอดออกมา กัดหนึ่งคำ แล้วหรี่ตาลงด้วยความพึงพอใจ“มันอร่อยมาก เจ้าไปซื้อที่ไหนมา” จั๋วซือหรานถามและยกมือขยี้ตา“ข้าง ๆ ขอรับ...” ฝูซูพูดและโบกมือ “ลืมไปเถิด คุณหนูไม่รู้จักหรอก ใช่แล้วคุณหนูขอรับ ส่วนคนเหล่านั้นที่มาจากจวนจั๋ว ข้าได้สั่งหน้าที่การงานของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว ”“เอาล่ะ ดีเลย” จั๋วซือหรานพยักหน้า“ถ้าอย่างนั้นเรา…” ฝูซูมองนางแล้วถาม“ท่านอยากกลับไปหาฮูหยินและคุณชายไหมขอรับ”“ก็ดี” จั๋วซือหรานพยักหน้า “เดี๋ยวเจ้าตามข้าไปที่เรือนเก็บของ ไปเลือกของบางอย่างให้พวกเขา”“ขอรับ” ฝูซูพยักหน้าอย่างเร่งรีบ แต่เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและกังวลเล็กน้อย เขาพูดว่า “วันนี้คุณหนูจะไม่ไปพระราชวังหรือขอรับ”ฝูซูรู้ด้วยว่า ช่างนี้จั๋วซือหรานมีงานประจำของนาง นางต้องเข้าวังและรักษาไทเฮาจั๋วซือหรานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ดูอาการปัจจุบันของ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 103
ในเวลานั้น เนื่องจากเจ้าของเดิมถูกเสน่ห์หนอนพิษกู่ควบคุมสติ นางจึงยืนกรานที่จะแต่งงานกับฉินตวนหยาง แล้วนางตกอยู่ในสถานะที่ถูกแยกออกจากสำนักงานใหญ่ของตระกูลในเวลานั้นมันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าจวนจั๋วได้ แต่ตอนนี้ในเมื่อนางได้แยกออกจากสำนักงานใหญ่ของตระกูล นางก็สามารถเข้าประตูของจวนจั๋วได้โดยไม่มีอุปสรรคใด ๆจั๋วซือหรานเล่าสถานการณ์ในขณะนั้น นางหันไปถามฝูซูและถาม"เจ้ารู้ไหมว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้"ฝูซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ “เพราะตอนนี้คุณหนูแข็งแกร่งมาก”จั๋วซือหรานเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "เจ้าพูดเช่นนั้นก็ได้ พูดง่าย ๆ ก็คือ ความแข็งแกร่งเป็นเกณฑ์เดียวในการทดสอบความจริงนะ"เดิมทีประโยคนี้ควรคือ การปฏิบัติควรเป็นเกณฑ์เดียวในการทดสอบความจริงแต่ในโลกที่แปลกประหลาดนี้ ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น แม้ว่า ตระกูลจั๋วเป็นตระูลที่มีชื่อเสียงและมีกฎของตระกูลที่เข้มงวด แต่สุดท้ายยังต้องทดสอบความแข็งแกร่งอยู่ดี“ คุณหนูจิ่ว” คนรับใช้ที่เข้าไปรายงานก่อนหน้านี้วิ่งเข้ามาหานาง“เป็นอย่างไรบ้าง” จั๋วซือหรานมองเขา “ไม่ต้องรีบร้อน ข้าแค่กลับมาเยี่ยมท่านแม่และน้องชายของข้า”คนรับใช้พูดอย่างหอบหายใจ "ข้า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 104
“แม่แก่มากแล้ว แม่จะส่วนได้ยังอย่างไรล่ะ หญิงสาวอย่างพวกเจ้านี่แหละ ถึงจะเรียกได้ว่าหน้าตาดี” อวิ๋นเหนียงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยจั๋วซือหรานยิ้มและพูดว่า "เอาล่ะ เราไม่ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว สิ่งภายนอกที่หนูนำมาเหล่านี้ไม่สำคัญ"จั๋วซือหรานโบกมือเรียกจั๋วหวายมาหานาง ซึ่งตอนนี้เขากำลังถือดาบสั้น ๆ อยู่ข้าง ๆ และทำท่าทางพร้อมกับส่งเสียง “ เสี่ยวหวาย มานี่หน่อย”“ขอรับ” จั๋วหวายกระโดดเข้ามา “พี่สาว มีเรื่องอะไรขอรับ”จากนั้นจั๋วซือหรานหยิบขวดออกมา“นี่แหละ เป็นของขวัญที่มีประโยชน์ที่สุดที่ข้าเอามาให้ท่านแม่และน้องในครั้งนี้” จั๋วซือหรานกล่าวจั๋วหวายเหลือบมองขวดแล้วถามอย่างลังเลว่า "นี่คือ...ขวดยาเม็ดใช่หรือไม่""เจ้าค่ะ" จั๋วซือหราน กล่าวว่า "คราวนี้ฉันไปสอบ นักเล่นแร่แปรธาตุ และถูกถามคำถามที่ยาก ฉันถูกขอให้ปรับแต่ง ยาเม็ดกู้หยวน มันยากมาก แต่ฉันทำสำเร็จ ดังนั้นฉันจึงถูกถาม เอาไปเถอะ คุณแม่ ทานไปทีละเม็ด ของดีอย่ารอช้า เอาไปเลย”จั๋วซือหรานเปิดฝาขวดแล้วเทยากลมสองเม็ดออกมาจั๋วหวายและอวิ๋นเหนียงตกใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งคู่รู้ว่านี่เป็นของดีแต่พวกเขายิ่งทราบดีว่า ในตระกูล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 105
จากนั้นทุกคนได้ยินเสียงอันเย็นชาของจั๋วซือหราน "มีเรื่องอันใด"“ขอรับ” คนรับใช้ได้ยินเสียงของจั๋วซือหราน พวกเขาจึงรีบทำความเคารพแล้วตอบว่า “คุณหนูจิ่วขอรับ บ่าวมาส่งอาหารให้ขอรับ ท่านคิดว่าจะวางตรงไหนเหมาะสมกว่ากันขอรับ”เมื่อเห็นว่าวันนี้อากาศดี จั๋วซือหรานจึงพูดว่า "วางในสวนเลย"พวกคนรับใช้ก็รีบจัดการให้มีอาหารหลายอย่าง จั๋วซือหรานมองอาหารบนโต๊ะและทำท่าหยุดท่านแม่ของและจั๋วหวายทำอะไรต่อจากนั้นนางก็หยิบตะเกียบขึ้น และลองตรวจพิษทีละจานหลังจากนางตรวจเส็จแล้ว นางจึงบอกท่านแม่และจั๋วหวาย"เอาล่ะ กินข้าวกันเถิด"อวิ๋นเหนียงเป็นผู้หญิงที่มีการศึกษาดีและได้สอนมารยาทที่ดีให้กับลูกสองคนของนาง ดังนั้นนางจึงเข้าใจดีว่า จั๋วซือหรานไม่ขาดมารยาทบนโต๊ะอาหารมากนักนางเดาได้อย่างคลุมเครือว่าจั๋วซือหรานถึงทำตัวเช่นนี้ ต้องเพื่ออะไร แต่นางไม่ทราบว่าเพื่ออะไรกันแน่ในเวลานั้นมันเป็นคำพูดตลกของของจั๋วหวายที่ทำให้อวิ๋นเหนียงรู้เรื่องทันทีจั๋วหวายยิ้มและถามจั๋วซือหราน"ท่านพี่ขอรับ ท่านพี่กำลังทำอะไรอยู่ขอรับ ท่านพี่กำลังทดสอบพิษหรือขอรับ"จั๋วหวายแค่พูดเล่น ดังนั้นจั๋วซือหรานจึงยิ้มแล้วพูดว่า
บทล่าสุด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 712
ถามขึ้นว่า “ตาข้าแล้วหรือยัง?”สายตาของซางถิงจ้องนางเขม็ง เขากุมมือในแส้แน่น สะบัดข้อมือแส้ยาวในมือดีดตึง ปลายแหลมสะบัดไปทางจั๋วซือหราน“วูม...!” เสียงผ่าอากาศดังขึ้นจากนั้นแส้ก็ส่งเสียงเผียะขึ้นกลางอากาศ ราวกับตัดอากาศจนขาดเป็นท่อนอย่างไรอย่างนั้นและร่างของจั๋วซือหรานก็ไหววูบ ดูแล้วไม่มีอาการซมซานหรือโซซัดโซเซตอนที่หลบหลีกก่อนหน้านี้เลยความเร็วการเคลื่อนไหวของนางสูงมาก แต่ในสายตาของทุกคน กลับดูเชื่องช้าความรู้สึกแตกต่างระหว่างความเร็วและช้าที่สลับไปมานี้ ทำให้คนรู้สึกเริ่มปวดตาขึ้นมาทุกคนเห็นเห็นว่านางอยู่ต่อหน้าต่อตาชัดๆ นางเพียงแค่ก้าวอย่างสงบไม่กี่ก้าวราวกับเดินเล่นในสวนหลังบ้านเท่านั้นกระทั่งความตึงเครียดสักนิดก็ไม่มีแต่การโจมตีของแส้ที่น่าตกตะลึงนั่น ก็ถูกนางเบี่ยงหลบไปได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ถูกกระทั่งชายเสื้อของนางด้วยซ้ำ!ส่วนการโจมตีจากแส้ของซางถิงก็ยังไม่หยุด กระหน่ำเข้ามาราวกับห่าฝน เหมือนไม่ต้องการให้มีเวลาหยุดพักทั้งที่ซัดแส้ออกไปแท้ๆ มันควรจะมีช่วงจังหวะที่ค้างกลางอากาศกับจังหวะดึงแส้กลับมารวมพลังตวัดออกไปอีกจึงจะถูกแต่นั่นแทบจะไม่มีเลยการโจมตีแส้ของซ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 711
ฝูซูกับเฮยหลิงอยู่ระหว่างทางขึ้นไปห้องหรูบนหอ ก็ได้ยินเสียงโหร้องกึกก้องขึ้นมาจากอัฒจันทร์คนดูตอนที่พวกเขาเข้าไปในห้องหรู ก็เห็นเฟิงหร่านคุณหนูสิบตระกูลเฟิงเข้าสภาพในตอนนี้ ไม่สนใจว่าเป็นหญิงสาวชั้นสูง หรือว่าจะเป็นคุณหนู หรือกระทั่งเป็นสตรีอ่อนหวานอีกแล้วนางยืนอยู่บนเก้าอี้ สายตาจ้องมองเวทีประลองเป็นประกายสองมือกำหมัดแน่น ดูจดจ่อเอามากๆฝูซูรีบถามขึ้น “เป็นอย่างไรบ้างเป็นอย่างไรบ้าง? สู้เสร็จแล้วหรือยัง? คุณหนูชนะไหม?”ตาของเฟิงหร่านยังไม่ย้ายไปไหน ยังคงจับจ้องที่เบื้องล่างไม่วางตา แต่ตอบฝูซูกลับมาเสียงต่ำ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความทึ่ง “ยังไม่จบ แต่คุณหนูจั๋ว...นางร้ายกาจมาก!”ฝูซูรีบเดินไปมองสถานการณ์บนเวทีประลองสภาพของเจี่ยงเทียนซิงดูหนักแน่นกว่าเฟิงหร่านพอควร จึงเล่าสถานการณ์ที่พวกเขาพลาดไปตอนไปลงเดิมพันออกมารอบหนึ่งที่แท้ พวกเขาก็พุ่งกันไปลงเดิมพันจั๋วซือหรานพอส่งสัญญาณเสร็จ ก็ไม่คิดจะทำเป็นอ่อนแอในการต่อสู้แล้วภายใต้การจับตาของทุกคน บาดแผลเหล่านั้นบนตัวนาง ก็เริ่มฟื้นตัวกลับอย่างเห็นได้ด้วยตาเปล่าและการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าเหมือนนางโดนผลกระทบความเป็นพิษจากนาก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 710
หนึ่งคือสัญลักษณ์ของตระกูลซาง อีกหนึ่งเป็นสัญลักษณ์รูปอีกา (เชวี่ย)แสดงถึงตัวตนฐานะของนาง ว่าคือซางเชวี่ยคุณหนูสี่แห่งตระกูลซางคนรับใช้ข้างๆ นอบน้อมกับนางอย่างมาก“คุณหนู ท่านว่าไหม?” คนรับใช้เอ่ยขึ้น “แม้จะไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่ แต่ว่าเป็นสายเลือดตระกูลซางจริงๆ ทว่า จากการควบคุมสัตว์ของเขา ดูไม่มีอะไรน่าสงสัยเลย เสือเขี้ยวดาบแม้จะไม่ค่อยพบเห็นแต่ก็ไม่ได้มหัศจรรย์ขนาดนั้น นากเขาพิษยังกลับดูพิเศษขึ้นหน่อย”“ข้ารู้สึกว่า...” เสียงของหญิงสาวแจ่มชัดกังวาล แต่เส้นเสียงดูเย็นชาหน่อยๆ “สองคนนี้ยังไม่สู้กันจริงจังเลย”“ไม่จริงจัง?” คนรับใช้ไม่เข้าใจ “จั๋วซือหรานแม้ช่วงนี้จะถูกลือกันอย่างกับเป็นเทพเจ้า แต่จะอย่างไรก็ยังเป็นแค่แพทย์เท่านั้น แพทย์จะมีทักษะต่อสู้ได้แค่ไหนกัน...เมื่อครู่นางก็เอาแต่หนีนี่นา”หญิงสาวพอได้ยินก็หัวเราะขึ้นเบาๆ “เจ้าไม่เข้าใจ ถ้าหากไม่เป็นเช่นนี้แล้วจะหาเงินได้อย่างไรกัน?”คนรับใช้ไม่เข้าใจ “หาเงิน?”แต่ซางเชวี่ยกลับไม่คิดจะพูดอะไรมาก ทำเพียงจดจ้องสถานการณ์ที่เวทีด้านล่างเท่านั้นจั๋วจิ่วคนนั้นยังไม่สู้จริงจัง นางเองก็ไม่ใช่จะไม่เข้าใจ แค่จากการเปลี่ยนแปลงขอ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 709
จั๋วซือหรานเดินไปทางเวทีแม้จะบอกว่าอยู่ในห้องเตรียมตัว ก็ญังสามารถได้ยินเสียงเอะอะภายนอกได้ตอนนี้พอเดินออกมา คลื่นเสียงที่โถมเข้ามาก็ยิ่งเพิ่มความสั่นสะเทือนขึ้นไปอีกเสียงโหร้อง เสียงก่นด่าของผู้คน เสียงตะโกนลงเดิมพัน และยังมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ล้วนดังขึ้นไม่หยุดหย่อนอินเจ๋ออันยืนอยู่ริมเวที สีหน้ายังคงปั้นยากอยู่สายตาของเขาจ้องมองจั๋วซือหรานอย่างสงสัยระแวดระวังสองมือจั๋วซือหรานยังกดอยู่ที่หน้าอก เส้นผมหลังหัวรวบสูงเป็นช่อ กลางหลังสะพายดาบคู่อินเจ๋ออันจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่ง ในใจคิด ไม่ว่านางจะมีแผนร้ายอะไร ถึงอย่างไรก็มาถึงที่นี่แล้ว พอขี่หลังเสือแล้วมันลงยากก็คงต้องไปต่อยิ่งไปกว่านั้น ซางถิงเองก็ไม่ใช่พวกรับมือง่ายด้วยเสียงระฆังดังขึ้นทั้งสองคนขึ้นเวทีอีกครั้ง จั๋วซือหรานมองคู่มืออีกด้านของเวทีดวงตาสีน้ำเงินคู่นั้นของอีกฝ่าย ก็กระพริบปริบๆ มองนางการทดสอบยกที่สองเริ่มขึ้นซางถึงตอนนี้ไม่ได้ใช้เสือเขี้ยวดาบเมื่อครู่ต่อแล้วบนอัฒจันทร์คนดูมีแขกไม่น้อยไม่ค่อยเข้าใจ“เมื่อครู่ใช้เสือเขี้ยวดาบก็ไม่ใช่ว่าชนะมาได้หรือ? ทำไมไม่ใช้ต่อ?!”“นั่นสิ! เสื้อเขี้ยวดาบเมื่อ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 708
การยั่วยุเช่นนี้ดูหยาบมาก แต่จั๋วซือหรานกระทั่งไม่คิดจะกลบเกลื่อนเลยสักนิด จนแทบจะเขียนคำว่าข้ากำลังยั่วเจ้าสี่คำนี้ไว้บนหน้าโต้งๆ เลยด้วยซ้ำสถานการณ์ตอนนี้ ถ้าจะบอกว่าอินเจ๋ออันขึ้นหลังเสือจนลงมายากแล้วก็ไม่ได้เกินเลยอะไรพอได้ยินคำพูดจั๋วซือหราน เขากัดฟันเอ่ยขึ้น “พูดจาใหญ่โตเหลือเกิน! ยกนี้เจ้ายังไม่ชนะเลย แล้วทำไมข้าจะต้องกลัวด้วย?!”อินเจ๋ออันพูดจบ ก็เคาะระฆังทันที ประกาศชัยชนะของซางถิงและให้ทุกคนเฝ้ารอยกที่สองตามหลักการแล้วระหว่างยก จะต้องมีแพทย์เข้ามารักษาบาดแผลให้แต่จั๋วซือหรานตนเองก็เป็นแพทย์ ทำให้แพทย์ที่เจี่ยงเทียนซิงจัดมาจึงยืนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงนั้น“แม่...แม่นางจิ่ว”จั๋วซือหรานหันไปมองเขา “แพทย์หรือ?”“ใช่ ใช่แล้ว เจ้าสำนักให้ข้าเข้ามา...” แพทย์ยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นว่าแผลบนตัวจั๋วซือหรานเหล่านั้นสมานเสร็จเรียบร้อยแล้วจั๋วซือหรานเลิกคิ้ว เอ่ยว่า “เรื่องรักษาก็ไม่ต้องแล้วล่ะ เขายังมีอะไรจะมาบอกข้าอีกไหม?”“มี” แพทย์ถอนหายใจโล่ง เอ่ยต่อว่า “เจ้าสำนักให้ข้ามาบอกท่านว่า คนของตระกูลซางที่มา คือซางเชวี่ยคุณหนูสี่ที่ถูกคนในตระกูลให้ความสำคัญมากในปัจจุบันค
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 707
เสียงดังชิ้ง!สองดาบเก็บเข้าฝักเสียงนี้ก็ราวกับทำให้คนทุกคนในอัฒจันทร์คนดูได้สติกลับมาและได้เห็นหญิงสาวชุดแดงจัดระเบียบเสื้อผ้าบนตัว รอยขาดเหล่านั้นบนชุดแดง เผยให้เห็นผิวขาวนวลของนาง กับรอยแผลที่อยู่บนผิวนั้น...เพียงแต่ไม่รู้ว่าเข้าใจผิดหรือเปล่า หลังจากที่นางร่วงลงมาจากเวที บาดแผลบนตัวนางที่มาจากเสือเขี้ยวดาบนั้น เลือดหยุดไหลไปแล้ว ความรู้สึกบอบช้ำทั้งตัวก่อนหน้านี้ ตอนนี้ค่อยๆ สลายไปแล้วนางกระทั่งเดินมาตรงหน้าผู้ดูแลการตัดสินไกล่เกลี่ยอินเจ๋ออันที่อยู่ข้างๆเอ่ยขึ้นว่า “คนของเจ้าชนะแล้ว ยังไม่ประกาศอีกหรือ?”อิ๋นเจ๋ออันได้สติกลับมา เขาจ้องเขม็งที่จั๋วซือหราน ตระหนักขึ้นมาได้ถึงความผิดปกติแต่กลับพูดไม่ออกว่าตรงไหนที่ผิดปกติซางถิงชนะได้อย่างเป็นธรรมชาติ นางเองก็แพ้อย่างเป็นธรรมชาติ...แต่ยิ่งดูธรรมชาติเช่นนี้ ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกผิดปกติเพราะแพ้ชนะเดิมทีไม่ใช่เรื่องที่ให้คำใช้คำว่าเป็นธรรมชาติมาพรรณนาแล้วหญิงสาวคนนี้เดิมทีก็ฉลาดเป็นกรด ถ้าหากเขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ เช่นนั้นก็จะต้องผิดปกติอย่างแน่นอนอินเจ๋ออันเงยขึ้นมองซางถิงบนเวทีผาดหนึ่งซางถิงถึงแม้จะสวมหน้า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 706
ตอนที่มันกระโจนไปถึงขอบเวที จั๋วซือหรานกำลังหันหลังให้มัน ปลายเท้าเพิ่งจะแตะพื้นต้องรู้ด้วย ว่าคนคนเราตอนที่ค้างอยู่กลางอากาศ ในจังหวะนี้ หากคิดจะทำอะไรเพื่อเปลี่ยนทิศทางร่างกาย จะต้องมีจุดเป็นแรงส่งด้วยแต่ตำแหน่งนี้ จั๋วซือหรานไม่มีจุดแรงส่งอะไรแล้วดังนั้น ทุกคนจึงมองเห็นว่าพอเท้านางแตะพื้น เสือเขี้ยวดาบก็จะกระโจนไปถึง ก่อนหน้าที่นางจะกระโจนหลบ ก็สามารถพุ่งเข้าขย้ำนางได้แล้ว!สายตาคนทั้งหมดล้วนจ้องเขม็ง ราวกับว่าการเคลื่อนไหวทั้งหมดเปลี่ยนเป็นช้าลงสายตาทุกคนจับจ้องไม่วางตา ล้วนรอให้ฉากที่เลือดของนางซ่านกระเซ็นปรากฏขึ้นมา!แต่ทว่า สถานการณ์ที่ทำให้คนทั้งหมดคาดไม่ถึง กลับปรากฏขึ้นแล้ว!ปลายเท้าของจั๋วซือหรานพอแตะบนเวทีที่ทำจากหินต้องห้ามตอนนั้นเอง เสือเขี้ยวดาบก็กัดไปทางด้านหลังคอนาง จังหวะนั้น บนเวทีกลับนิ่งเงียบไม่มีเสียงกระทั่งมีคนกลั้นหายใจ!“ฉูด...!” มีเสียงเลือดสดสาดกระเซ็นดังขึ้นเลือดสดสีแดง ย้อมเข้าที่ข้างคอและคอเสื้อนาง...“นาง...” มีคนงึมงำขึ้นมา ในสายตามีสีหน้าไม่อยากเชื่อ“...แพ้แล้ว” มีคนเอ่ยขึ้น“แต่ว่า...”ถ้าไม่นับบาดแผลเหล่านั้นที่นางได้มาจากการห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 705
ฝูซูไม่เข้าใจคำพูดของเจี่ยงเทียนซิง “เจ้าสำนัก...หมายความว่าอย่างไร?”“คุณหนูของเจ้าพอบาดเจ็บ เจ้าก็กระวนกระวายขึ้นมาเลยสินะ” เจี่ยงเทียนซิงเอ่ยขึ้น “เจ้าลืมแผนการคุณหนูของเจ้าไปแล้วหรือ?”“แผนของคุณหนู...” ฝูซูงึมงำขึ้นมาครึ่งคำ จู่ๆ ก็มีปฏิกิริยาขึ้นมาแผนของคุณหนูคือ ยกแรกคุณหนูจะแพ้ ยกที่สองชนะแบบหวุดหวิด และยกที่สามค่อยเอาชนะดังนั้นยกแรก นางจึงตั้งใจจะแพ้นางตอนนี้ทำตัวอ่อนแอ ก็เพื่อให้คนอื่นคิดว่านางไม่ไหว รู้สึกว่านางต้องแพ้แน่พอยิ่งเดิมพันทางนางน้อยลงแค่ไหน อัตราต่อรองของนางก็จะยิ่งสูงขึ้นเจี่ยงเทียนซิงเอ่ยต่อ “บนตัวนางล้วนมีแต่แผลถลอกทั้งนั้น ด้วยฝีมือพลังวิญญาณวิชาแพทย์ของนาง ถ้านางไม่จงใจคุมพลังตนเองไว้ แผลแค่นี้เพียงไม่นานก็สมานหายดีแล้ว”“เอ่อ...” ปฏิกิริยาของฝูซูเองก็เป็นเช่นนี้ กระทั่งความกังวลก็ยังแขวนเติ่งอยู่ตรงนั้นไม่มีที่ลง พอกังวลก็เหมือนจะเกินเหตุ แต่ถ้าไม่กังวลก็เหมือนไม่ซื่อสัตย์พอ“นั่นมันเสือเขี้ยวดาบเลยนะ สัตว์ประหลาดแบบนี้ สามารถหลบหนีแบบนี้ภายใต้การต่อสู้กับมัน อันที่จริงแค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้ว ว่านางเก่งกาจกว่าเสื้อเขี้ยวดาบเยอะเลย เจ้าไม่รู้สึ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 704
“ใช่เลย แส้นี้ฟาดจนทำให้จั๋วจิ่วต้องมุ่งไปทางปากสัตว์ประหลาดของเขาเลยทีเดียว!”เมื่อครู่ คนทั้งหมดล้วนมองเห็น ซางถิงที่อยู่บนเวที พอเริ่มต้นก็ทำเอาจั๋วซือหรานประหลาดใจไปเลยทีเดียวพอฟาดแส้เข้ามา จั๋วซือหรานก็จำต้องหลบไปยังตำแหน่งที่แส้โจมตีไม่ถึงและซางถิงเองก็อัญเชิญสัตว์ประหลาดออกมาทันที ปรากฏตัวรอในทิศทางนั้นอยู่แล้วในสายตาของผู้ชม นั่นจึงเป็นการที่จั๋วซือหรานถูกซางถิงต้อนไปยังปากของสัตว์ประหลาดของตนเอง!แต่ไม่นานนัก ท่ามกลางสายตาของคนทั้งหมด หญิงสาวในสนาม ก็มีปฏิกิริยาขึ้นฉับพลันในจังหวะสะเก็ดไฟกระทั่งไม่มีใครมองเห็น ว่าสองดาบที่หลังนางปรากฏขึ้นมาเมื่อไร!แต่ก็ปรากฏขึ้นมาแล้ว ดาบยาวสองเล่มนั้น ถูกนางแบกไขว้ไว้ที่หลัง ตอนนี้ก็ล้วนทยอยกันออกจากฝัก ถูกนางกุมมั่นเอาไว้ในมือสัตว์ประหลาดที่ซางถิงเรียกออกมาคือเสือเขี้ยวดาบตัวหนึ่งสัตว์ประหลาดที่ดุดันเช่นนี้ แล้วยังเป็นพวกตระกูลแมว พอมาอยู่บนเวทีประลอง อันที่จริงก็ได้เปรียบพอควรเพราะไม่เพียงแต่ดุร้าย แต่ยังคล่องตัวอีกด้วย!ถ้าหากจะพูดว่าสัตว์ประหลาดนี้มีจุดบกพร่องอะไร จุดบกพร่องนั้นจะต้องเป็นเพราะความยอดเยี่ยมเกินไป ความยาก
