เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 93
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 94
เฟิงเหยียนมองจ้านหลูอย่างสงบและไม่พูดอะไรจ้านหลูเห็นนายท่านมองเขาเช่นนั้น เขารู้สึกผิดปกติ เขาเลยถามด้วยความสงสัย "ท่านขอรับ ข้าพูดผิดเรื่องอันใดหรือขอรับ"เสียงของอีกคนหนึ่งดังขึ้นจากฉากด้านหลัง เสียงนั้นเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจกับคำพูดของจ้านหลู“เจ้าโง่เหลือเกิน หากคุณหนูจั๋วจิ่วฝากคนมาขอบคุณนายท่าน นั่นหมายความว่าอย่างไร มันไม่ได้หมายความว่า ในใจของคุณหนูจั๋วจิ่ว นายท่านของเรามีน้ำหนักเท่ากับซือคงยวี่หรือ ไอ้ซือคงยวี่เป็นคนอะไร เที่ยบกับนายท่านของพวกเราได้หรือ"เขากล่าวต่อ " คุณหนูจั๋วจิ่ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นเลย นางมีจิตใจที่ละเอียดอ่อนและฉลาด ต่อให้มีคนโง่ ๆ อย่างเจ้าสักร้อยคน ยังสู้ความฉลาดของนางนิดเดียวไม่ได้เลย "จ้านหลูถูกเยาะเย้ยมากจนเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป "ฉูนจวีน ข้าขอเตือนเจ้าแล้ว พูดดี ๆ และอย่าใส่ฉันบ่อยสิ"“เอาล่ะ” เฟิงเหยียนพูดอย่างสงบ “หากพวกเจ้าจะทะเลาะ ไปต่อยกันที่ข้างนอกเลย”ผู้พิทักษ์เงาที่อยู่รอบ ๆ ของท่านอ๋องไม่ใช่ขุนนางพลเรือนเสียหน่อย พวกเขาล้วนเป็นผู้ที่ทรงพลังและสามารถรับมือต่าง ๆ ได้เพียงลำพัง โต้แย้งที่นี่ มันไม่มีประโยชน์หรอกก่อนที่จ้านหลูกั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 95
เฟิงเหยียนยังคงนั่งอยู่บนกระเบื้องเคลือบ เขามองนางจากที่สูง ๆ เขาไม่คิดจะลงมาด้วย เขามองจากที่สูง ๆ เช่นนี้ ซึ่งทำให้คนมักรู้สึกเข้าใกล้ชิดเขายากจั๋วซือหรานก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว และเพียงไม่กี่ก้าว นางก็อยู่บนหลังคาแล้ว และนั่งลงข้างเฟิงเหยียน อย่างง่ายดายเฟิงเหยียนเหลือบมองนางจากด้านข้าง การเคลื่อนไหวของนางในเมื่อสักครู่นี้ดูน่าสนใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะไมใช่วิชาใด ๆ และยากที่จะบอกได้ว่าท่านี้เป็นวิชาตัวเบาประเภทใด เห็นได้ชัดว่า ตระกูลจั๋วไม่มีทักษะประเภทนี้กล่าวโดยสรุป เฟิงเหยียนดูเหมือนเห็นมือและเท้าของนางสัมผัสกำแพงกับชายคาอยู่สองสามที จากนั้นก็ขึ้นไปบนหลังคาการเคลื่อนไหวเช่นนี้ทำให้ผู้คนมักนึกถึงคำคำหนึ่ง - ขึ้นหลังคาและรื้อหลังคาเฟิงเหยียนยกมือขึ้น เปิดฝาน้ำเต้าออกแล้วจ่อไปที่ริมฝีปากของเขา และจิบสุราหนึ่งคำ แม้ว่าเขาเพียงจิบก็ตามจั๋วซือหรานได้กลิ่นสุราที่เข้มข้น จมูกของนางก็ปิดลงเบา ๆ และนางก็อดไม่ได้ที่ต้องเข้าหาเขาเพื่อดมกลิ่นสุราเฟิงเหยียนเหลือบมองนาง “ครั้งสุดท้ายที่นางมาเยี่ยมจวนเฟิงตอนกลางคืน เจ้ามาเพื่อกล่าวขอบคุณ วันนี้เจ้ามาเยี่ยมจวนเฟิงตอนก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 96
จั๋วซือหรานฟังคำพูดนี้ นางตกตะลึงทันทีอันที่จริง ฟังคำพูดของเฟิงเหยียน จั๋วซือหรานรู้เลยว่า เขาอาจไม่เคยเชื่อคำพูดที่นางกล่าวว่ารักเขาจนตายตั้งแต่แรกแล้วนางยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไร เฟิงเหยียนพูดเสริม "เจ้าคงไม่ใช่อยากแต่งงานกับข้าจริง ๆ หรอกนะ"เขาสามารถอ่านความคิดของนางได้อย่างชัดเจน แม้ว่าจั๋วซือหรานจะไม่แปลกใจ แต่นางก็ยังรู้สึกเขินอายอยู่เล็กน้อยเฟิงเหยียนพูดถูก สำหรับสถานการณ์ปัจจุบัน นางไม่ต้องกังวลเรื่องที่ตระกูลจั๋วละเลยนาง แม่ของนาง และน้องชายของนางเป็นชั่วคราวเพราะขนาดเจ้าของร่างเดิมยังไม่ได้แสดงผลงานได้อย่างโดดเด่นเหมือนนางในเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่ตระกูลจั๋วยังไม่เคยละเลยนางเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้นางสร้างผลดีที่โดดเด่นเฟิงเหยียนมองออกทุกเรื่อง จั๋วซือหรานไม่แปลกใจเช่นกัน แม้ว่านางจะไม่แปลกใจ แต่นางก็ค่อนข้างเขินอายและนางเคยพิจารณาแล้ว และหากเป็นไปได้ นางก็ยังอยากทำตามแผนที่นางคิดไว้จั๋วซือหรานจึงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วถามเฟิงเหยียน"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"เฟิงเหยียนมองนางจากด้านข้างและไม่ได้พูดอะไร เขาแค่เปิดจุกขวดน้ำเต้า ยกมันขึ้นมาที่ริมฝีปาก เงยหน้าขึ้น ลูกกระเดือกเล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 97
เฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไรหลังจากได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน แต่เขามองนางพร้อมกับม่านตาคู่หนึ่งที่เข้มกว่าและลึกกว่าท้องฟ้าในยามค่ำคืนจั๋วซือหรานถูกเขามองเช่นนี้ นางรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยนางถามด้วยเสียงเบา “มีอะไรผิดปกติหรือ”นางไม่มั่นใจว่า เฟิงเหยียนเข้าใจสิ่งที่นางเพิ่งพูดในเมื่อครู่นี้หรือไม่ แต่จั๋วซือหรานไม่อยากพูดซ้ำอีกแล้วนางคิดว่าเขาควรจะเข้าใจได้การสื่อสารระหว่างคนฉลาดมักจะง่ายกว่าเฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไร เขาแค่เปิดจุกน้ำเต้าแล้วจิบสุราจั๋วซือหรานอดไม่ได้ต้องกระซิบถาม"ท่านอ๋องดื่มไวน์อะไร มันมีกลิ่นหอมมาก"เฟิงเหยียนเห็นจั๋วซือหรานถามเขา เขาเหลือบมองนาง "เจ้าอยากดื่มหรือ"จั๋วซือหรานเขินอายเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าตั้งแต่นางมีชีวิตใหม่ นางได้ตัดสินใจแล้วว่า นางมีชีวิตใหม่ในโลกที่แปลกประหลาดนี้ นางต้องใช้ชีวิตอย่างอิสระ ดื่มสุราที่เข้มข้นที่สุด และนอนร่วมกับชายที่แข็งแกร่งที่สุดนางไม่รู้หรอกว่าสุราของเฟิงเหยียนเข้มข้นหรือไม่ นางรู้แต่สุรานี้มีกลิ่นหอมมาก ยั่วยุใจคนมากทำให้นางโลภเล็กน้อยแต่เฟิงเหยียนไม่ได้ส่งน้ำเต้าสุราให้นาง และเขาไม่พูดสักคำด้วยดูเหมือนเขาจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 98
แต่จั๋วซือหรานเหลือบเห็นดาบประจำตระกูลของท่านอ๋องนี้ห้อยไว้ที่เอว และดาบนี้ยังไม่ถูกดึงออก เมื่อจั๋วซือหรานจำได้ดาบของเขาจะปล่อยพลัง นางรู้สึกต่อให้นางใช้พลังของตัวเอง แต่ต้องไม่ได้ประโยชน์แน่ ๆนางยังคงต้องการความร่วมมือจากท่านอ๋องในอนาคต และหากนางกับท่านอ๋องสู้กัน นางมันก็ไม่มีประโยชน์ใด ๆ นางเลยค่อย ๆ คลายแหวนเสวียนเหยียนจั๋วซือหรานยังคงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในใจ นางโกรธเคือง - นี่คือจูบแรกของตัวเองในรอบสองชาติ จูบแรกจั๋วซือหรานยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโกรธ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกตัวเองสูญเสียดังนั้นนางจึงยกมือขึ้น กอดคอของเฟิงเหยียนให้แน่น และจูบเฟิงเหยียนแรง ๆ จากริมฝีปากและฟันของเขา นางดูดซับกลิ่นหอมของสุราได้มากขึ้นเดิมทีเฟิงเหยียนพร้อมที่จะถอนตัวออกแล้ว แต่เขาไม่ทันระวัง และถูกแขนอันนุ่มนวลคู่หนึ่งกอดคอของเขาไว้แน่นซึ่งทำให้ให้เขาขยับตัวไม่ได้ และนางฉวยโอกาสจูบแร ๆ ...สุท้าน ก่อนที่นางจะถอนตัวออก นางยังกัดปลายลิ้นของเขาราวกับจะระบายความโกรธของนางกลิ่นหอมหวานของเลือดสดกระจายอยู่ในช่องปากของชายผู้นี้จากนั้นจั๋วซือหรานจึงปล่อยเขา นางยิ้มและมองเฟิงเหยียน มีรอยเลือดจาง ๆ อ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 99
จั๋วซือหรานรู้สึกตัวไม่สบายอย่างยิ่ง นางนอนบนเตียง พลิกไปพลิกมา นางรู้สึกถึงอย่างไร นางก็นอนไม่หลับ ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นนั่งและปล่อยพลังของการแพทย์สายวิเศษไหลผ่านร่างกายของนางในกระบวนการนี้ สติปัญญาของนางก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆสติปัญญาบางอย่างที่ถูกอารมณ์ปิดบังค่อย ๆ กลับคืนมา และรายละเอียดและการรับรู้บางในช่วงที่นางถูกอารมณ์บังคับก็ค่อย ๆ กลับคืนสู่ที่เดิม“สุรานั่น…” จั๋วซือหรานตระหนักว่าสุราของเฟิงเหยียนไม่ใช่ของธรรมดานางพึมพำกับตัวเอง “นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงบอกว่า ข้าดื่มสุราเช่นนั้นไม่ได้”พลังของการแพทย์สายวิเศษในร่างกายห่อหุ้มอากาศเย็นที่ไม่รู้จักในร่างกายค่อย ๆ ระบายออกมา เห็นได้ชัดว่า นั่นเป็นพลังที่มีอยู่ในสุรานั้นและความร้อนรุ่มในร่างกาย...จั๋วซือหรานหลุดพ้นจากภวังค์และมองไปเพลิงสีแดงที่ควบแน่นอยู่บนฝ่ามือของนาง...มันเป็นพลังทางวิญญาณไฟที่รุนแรงในเลือดขององตระกูลเฟิงในที่สุดความรู้สึกร้อนและหนาวก็ค่อย ๆ หายไป จั๋วซือหราน หายใจเข้ายาว ๆ ในขณะเดียวกัน นางอดไม่ได้ที่ต้องยกมือขึ้น ไปแตะที่หน้าผากของนาง นางรู้สึกตัวเองส่งผลเอง“นี่ ข้าหาเรื่องใส่ตัวเองไม่ใช่หรือ”
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 100
นางไม่กลัวฟิงเหยียนและตระกูลเฟิงกลับคำพูด ยิ่งไปกว่านั้น หากนางชนะตระกูลเหยียน นางได้รับชื่อเสียง และนางมีทางเลือกค่อนข้างเยอะ แม้ว่าในที่สุด นางรักาาเฟิงเหยียน ไม่ได้จริง ๆ แต่นางก็ไม่ตื่นตระหนกแต่ตอนนี้...“เฮ้ ทีนี้ข้าอยากชนะจัง” จั๋วซือหรานถูมือ นางตัดสินใจจะศึกษาวิธีรักษาอาการบาดเจ็บทางจิตวิญญาณอันยุ่งยากของเฟิงเหยียนการที่ตัวเองฆ่าตัวเองตายเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่สุดใครก็ตามที่เรียนแพทย์ต้องรู้ว่าบางครั้งศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของร่างกายก็คือตัวมันเอง พายุภูมิคุ้มกัน เมื่อภูมิคุ้มกันมันบ้าคลั่ง มันก็น่ากลัวยิ่งกว่าทุกอย่าง มันเท่ากับสลายไปจากภายใน...กว่าจะรู้ตัวก็เช้าแล้วเช้าวันรุ่งขึ้นบนกระเบื้องเคลือบของบ้านในจวนเฟิง ร่างสูงของชายคนนั้นยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าเขานั่งในท่านั้นทั้งคืนจนกระทั่งที่ท้องฟ้าด้านทิศตะวันออก แสงตะวันยามเช้าก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นชายชุดดำรีบปีนขึ้นไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว นั่นคือฉูนจวีน ผู้พิทักษ์เงาของเฟิงเหยียนน้ำเสียงของฉูนจวีนเต็มไปด้วยความกังวล "นายท่านขอรับ พระอาทิตย์ขึ้นแล้วขอรับ"“ใช่” เฟิงเหยียนตอบด้วยเสียงเบา ๆ ดวงตาของเขามองไปที่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 101
แม้ว่าฉูนจวีนไม่เคยเห็นคุณชายของตัวเองมีความสุขกับความทุกข์ของผู้อื่น และเขาไม่เคยเห็นคุณชายของตัวเองแสดงอารมณ์ที่ดีใจกับความทุกข์ของผู้ใดเลยแต่ในตอนนี้ เขาไม่แน่ใจตัวเองรู้สึดผิดหรือเปล่า แม้ว่าจะไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นในน้ำเสียงและสีหน้าของคุณชาย แต่เนื้อหาของคำพูด...เขากำลังดีใจกับความทุกข์ของคนผู้นั้นไม่ใช่หรือฉูนจวีนรู้สึกหมดคำพูดกับคุณชายของตัวเอง "ท่านขอรับ แม่นางจิ่วไ่ม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ"“ไม่หรอก” เฟิงเหยียนกล่าว “ข้ารู้ดี มันอาจต้องประสบกับความยากลำบากเล็กน้อย”ในขณะที่เฟิงเหยียนกล่าว เขาปลดกระดุมเสื้อคลุมของเขาแล้ววางมันลงบนเก้าอี้โดยสวมเพียงเสื้อผ้าชั้นในสีขาวพระจันทร์ เขาเดินไปที่ห้องด้าน ว่าจะพักผ่อน“หากไม่มีเรื่องอันใด เจ้าออกไปได้” เฟิงเหยียนกล่าวฉูนจวีนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ท่านขอรับ วันนี้หากคนของตระกูลเหยียนมาขอพบท่านอีก..."เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เฟิงเหยียนขมวดคิ้วและพูด"ไม่เจอ พวกเขามาขอพบจะเพื่อเรื่องอันใดอีก"ฉูนจวีนเกาหัว "อาจเกี่ยวกับการแข่งขันกับแม่นางจั๋วจิ่ว คราวนี้แม่นางจิ่วผ่านการสอบแพทย์กลั่นยาอย่างง่ายดาย ตระกูลเหยียนอาจกังวลต้องอับอายต่อห
บทล่าสุด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1082
แต่อันที่จริงด้านในมีโพรงสวรรค์อยู่สมบัติที่นางสะสมมาจากชาติที่แล้วและชาตินี้ ห้องคลังก็ล้วนอยู่ในบ้านหลังนี้ทั้งสิ้นคลังของนางพูดได้ว่าใหญ่โตเอามากๆ กระทั่งคลังยังถูกแบ่งออกเป็นหลายประเภทด้วย คลังยา คลังอาวุธ คลังเสบียงอาหารประจำวัน คลังของจิปาถะเป็นต้นนอกจากนี้ ยังมีห้องหลอมสกัดยาของนางด้วย...อันที่จริงในชาติที่แล้ว มิติห้องหลอมสกัดยานี้ไม่ได้เอามาใช้หลอมยา แต่บางครั้งนางนำมาใช้เป็นการทดลองยาอะไรพวกนี้พอมาชาตินี้ ก็นำมาใช้หลอมยาสกัดยา ก็ยังถือว่าตรงสายงานเฉพาะทางอยู่ ไม่เสียเปล่าแล้วยังมีห้องเพาะเลี้ยงของตนเองด้วย ตอนนั้นตั้งใจจะมาเพาะเลี้ยงพวกของที่ไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ พวกเห็ดอะไรทำนองนี้ในมิติของนาง ด้านนอกเป็นพื้นที่โล่ง พวกพืชเองก็ปลูกแบบสะเปะสะปะแต่ว่าพวกเห็ดมันคือเชื้อราจริงๆ อยู่ด้านนอกก็ปลูกไม่ค่อยโต ดังนั้นจั๋วซือหรานจึงจงใจสร้างห้องเพาะขึ้นมาโดยเฉพาะเพียงแต่ตอนนี้ยังว่างอยู่จั๋วซือหรานก่อนหน้านี้โยนหุ่นเชิดความมืดเข้ามาในห้องเพาะปลูกนี้ชั่วคราวแต่ตอนนี้ มันไม่อยู่ด้านในแล้วถ้าตามที่แมงมุมน้อยว่า มันหลบอยู่ที่ด้านหลังของบ้านจั๋วซือหรานเดินเข้าไป ยื่นหน้
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1081
"ดังนั้นจึงมาลงมือกับเจ้าหรือ?" จั๋วซือหรานมองไปทางแมงมุมน้อย "ถึงอย่างไรพอพูดขึ้นมา เจ้าเองก็ก็เป็นสิ่งมีพิษที่หาได้ยากด้วยนี่ แล้วยังเป็นระดับราชาสัตว์ด้วย ถ้าเขาเสพติดพิษขึ้นมาด้วยคุณสมบัติร่างกายแบบนั้นจริงล่ะก็..."จั๋วซือหรานตบเบาๆ ลงไปบนแขนเคียวของราชาแมงมุมหน้าผี "เจ้าเองก็ตัวใหญ่ขนาดนี้ ถือเป็นของบำรุงที่ไม่เลยเลยทีเดียว"จั๋วซือหรานก็เหมือนตระหนักได้ถึงแก่นแท้เรื่องราวในชั่วพริบตาราชาแมงมุมหน้าผีได้ยินการคาดเดากับการวิเคราะห์ของจั๋วซือหราน ก็คิดขึ้นมาถึงความเป็นไปได้นี้ พอคิดไปถึงว่าตนเองเกือบถูกคนเอาไปเป็นของบำรุงแล้ว ก็อดตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้"ยังดีที่นายท่านช่วยเหลือไว้" แมงมุมน้อยเอ่ยขึ้นแม้จะบอกว่า จั๋วซือหรานเข้าใกล้แก่นแท้ของเรื่องราวไปแล้วในชั่วพริบตานั้น แต่นางก็เหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรนักนางโบกไม้โบกมือ เอ่ยขึ้นว่า "ช่างเถอะ ไม่มีอะไรน่าคิดเล็กคิดน้อย ด้วยพลังของคนเมื่อครู่นี้ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ข้าก็ไม่ไปหาเรื่องเขาหรอก คนแบบนั้น การสู้ให้ตายกันไปข้าง น่าจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไร"จั๋วซือหรานพูดไปด้วยพลางสังเกตสภาพของแมงมุมน้อยไปด้วย จากนั้นจึงตบเบาๆ แล้วเอ่ยขึ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1080
เจ้าคิดว่าข้าทรยศเจ้า ใช้ประโยชน์จากเจ้า เจ้าคิดว่าเจ้าสูงส่งเต็มประดานักหรือ?! เจ้ามันก็จนตรอกแล้วเท่านั้น!รอให้เจ้าจนตรอกเสียก่อน เพื่อจะมีชีวิตต่อไปเจ้าก็ต้องทรยศคนทั้งหมดเหมือนกัน! เจ้าจะลงหมอบคลานกับพื้นส่ายหางอย่างน่าสงสาร!เจ้าไม่ได้ดีกว่าข้าหรอก! เจ้าก็จะเป็นเหมือนข้า! ถึงอยี่างไร ข้าก็เป็นคนสอนเจ้ามา!"หลงเฉินพูดจบ ก็หัวเราะขึ้นอย่างบ้าคลั่งเขาไม่ได้สังเกตเห็นสีตาของเฟิงเหยียน ที่ตอนนี้เหมือนจะเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งขึ้นมาพอควรเสียงของเฟิงเหยียนกดลงต่ำมาก แต่กลับหนักแน่น "ข้าไม่มีทางเป็นแบบนั้น"เขาหันกลับไปมองชายหนุ่มที่น่าเศร้าซึ่งพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดในสมองก็อดคิดถึงเรื่องเหล่านั้นสมัยยังเด็กขึ้นมาไม่ได้เสียงที่อ่อนโยนอบอุ่นของชายคนนี้ นั่งอยู่ใต้ต้นดอกท้อบานสะพรั่ง หลับตาพริ้ม กำลังดื่มชาขาวดอกสาลี่ยิ้มตาหยีบอกกับเขาว่า "เหยียนเอ๋อร์ อันที่จริงเจ้าไม่ต้องพยายามอยากจะเติบโตอยากจะแข็งแกร่งขนาดนั้นหรอก เพราะพอเติบโตแล้ว...มันไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิด คำของข้า รอเจ้าโตแล้วก็จะเข้าใจเอง"ตอนนั้นใบหน้าที่อ่อนโยนอบอุ่นของชายคนนี้ ค่อยๆ ซ้อนทับกับใบหน้าที่บ้าคล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1079
สีหน้าหลงเฉินปั้นยากมาก แต่...ไอ้การข่มกันของธาตุนี้เหมือนกับเป็นความสามารถแต่กำเนิด! ควบคุมได้ยากมากดังนั้นในพริบตาที่อุณหภูมิร้อนแรงบนตัวเฟิงเหยียน กับประกายไฟไร้รูปร่างปรากฏขึ้นร่างของหลงเฉินก็เบี่ยงหลบไปอย่างควบคุมไม่ได้เขียนเอ่ยเสียงแข็ง "เจ้า...จะทำอะไร"เฟิงเหยียนเหมือนห่อไว้ด้วยเปลวไฟทั้งตัว ทั้งร่างราวกับเป็นลูกไฟ อุณหภูมิสูงขึ้นอย่างร้ายกาจแล้วจึงเดินไปด้านหน้าโดยไม่สนใจใครไม่นานนักก็มาถึงตำแหน่งใจกลางหมอกพิษ จึงมองเห็นบัวเจ็ดดอกเจ็ดใบใจกลางเทียนช่อนั้นมันเป็นเหมือนกับชื่อเลย มีเจ็ดดอก ใบเจ็ดใบ ทุกดอกล้วนเป็นสีม่วง เกสรสีเหลืองยาวมาก ราวกับเป็นเทียนแล่มหนึ่งอย่างไรอย่างนั้นมันบานอยู่ในบ่อน้ำเล็กๆ บ่อน้ำยังใหญ่ไม่เท่าใบหน้าเลย แต่ของเหลวที่อยู่ด้านใน ดูแล้วกลับเป็นสีม่วงเข้ม!และเจ้าของเหลวสีม่วงเข้มเหล่านี้ พอเดือดระเหย แล้วผสมเข้ากับความชื่นในอากาศของป่าทวนแสง นานวันเข้าจึงกลายเป็นหมอกพิษที่เข้มข้นขึ้น"ที่แท้ท่านก็คอยคุ้มครองเจ้าสิ่งนี้นี่เอง" เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นมาคำหนึ่งหลังจากนั้นจึงยื่นมือไปทางบัวเจ็ดดอกเจ็ดใบแกนกลางเทียนช่อนั้น"หยุดนะ!" หลงเฉินตะโก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1078
หลงเฉินเนื่องจากร่างกายแบกพลังมังกรหนามม่วงไว้ แต่สิ่งที่ต้องนำมาสะกดนั้นตรงข้ามกับเฟิงเหยียนหลงเฉินเป็นประเภทที่ต้องพึ่งพาคุณสมบัติต่อพิษ ถ้าหากไม่มีการหาสิ่งที่พิษ พิษของมังกรหนามม่วงในร่างกายก็จะเริ่มทำร้ายตนเองอันที่จริงถ้าหากจั๋วซือหรานอยู่ที่นี่แล้วมีปฏิกิริยากับเนื้อหาที่เฟิงเหยียนพูดมาล่ะก็ คงจะมีคำจำกัดความให้อย่างรวดเร็วว่า:นี่มันก็เหมือนกับติดยาเสพติดนี่นาสถานการณ์ของหลงเฉินตอนนี้เป็นเช่นนี้จริงๆ"เพราะที่พรมแดนใต้มีสิ่งมีพิษอยู่มากกว่า" เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้น "แต่ก่อน บางทีท่านก็หายไประยะหนึ่ง บอกว่าตนเองปิดด่าน หลังจากกลับมาสีหน้ากับสภาพก็ไม่ค่อยสู้ดีนักตอนนี้พอคิดๆ ดู ท่านก็น่าจะไปเอาสิ่งมีพิษมาใช้ประโยชน์กับตัวเองสินะ...ท่านอยู่แค่ในป่านี้ ก็เพราะที่นี่มีหมอกพิษข้าเดาว่าท่านคิดจะสูดรับหมอกพิษเหล่านี้แล้ว ค่อยไปยังใจกลางหมอกพิษเอาสมบัติที่ก่อหมอกพิษหนาแน่นนี้มาใช้ประโยชน์กับตนเองและสาเหตุที่ก่อนหน้านี้ท่านลงมือกับสัตว์อสูรของจั๋วเสียวจิ่ว ก็น่าจะเพราะแมงมุมตัวนั้นไปพบกับสมบัติที่ใจกลางหมอกพิษ แล้วกำลังจะเก็บมันมาสินะยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเพราะ แมงมุมตัวนั้นก็เ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1077
เฟิงเหยียนหลังจากพูดคำนี้ ก็ได้เห็นสีหน้าหลงเฉินเปลี่ยนเป็นเย็นชากับปั้นยากอย่างที่หวังเอาไว้ชั่วพริบตา เฟิงเหยียนก็รู้สึกสุขล้นขึ้นมาก่อนหน้านี้อันที่จริงเขาไม่ใช่คนนิสัยแบบนี้ หลายครั้ง ที่เขาขี้เกียจจะไปคิดเล็กคิดน้อยกับคนอื่นการพูดจาแทงใจดำคนอื่นเช่นนี้ เป็นความสามารถของจั๋วซือหรานนางเหมือนจะมีความสามารถที่พูดแค่ไม่กี่คำ ก็ทำให้คนอื่นโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้และเฟิงเหยียนในตอนนี้ ก็เหมือนจู่ๆ เข้าใจถึงความสุขนั้นขึ้นมาแล้ว?ถึงอย่างไร พอเห็นคนที่ไม่ชอบหน้า เห็นสีหน้ากับหน้าตาที่ปั้นยากนั่นในใจก็รู้สึกเป็นสุขมากกว่าธรรมดา"หญิงสาวคนนั้นบ้าบิ่นหยิ่งยโสนัก" เสียงของหลงเฉินเอ่ยขึ้นมาโดยไม่เหลือความอบอุ่น "ดูท่าก่อนหน้านี้ข้าจะใจดีไป ถึงได้ปล่อยนางหนีไปกับเจ้า""องค์กรเดิมทีก็คิดจะกำจัดนางอยู่แล้ว ข้าเห็นแก่หน้าเจ้าหรอกนะ ถึงไม่ได้ทำอะไรนาง" หลงเฉินยิ้มเย็นชา "แต่นี่ก็ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีจริงๆ จัดการนางทิ้งน่าจะดีกว่า"เฟิงเหยียนเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง "ท่านอย่ามาทำเป็นแข็งกร้าวนักเลย""โอ๋?" หลงเฉินมองเขา "ข้าแข็งกร้าวเรอะ?"เฟิงเหยียนเอ่ยเสียงเรียบ "ถ้าท่านรีบออกจากป่านี้ เ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1076
ท้ายสุดก็ยังไม่สามารถให้อภัยได้ สักนิดก็ไม่ได้ ดังนั้นจึงตัดความสัมพันธ์กับอาจารย์ แยกทางกับพี่น้องไปเขาสูงทะเลกว้าง ราวกับไม่มีวันได้พบกันอีกชั่วระยะเวลาหนึ่ง เหล่าพี่น้องล้วนรู้สึกว่าเขาทำผิดไปแต่เฟิงเหยียน ทุกคนล้วนยอมรับว่าเขาเป็นคนที่ดื้อรั้น แม้ว่าจะผิด แต่เขาก็ยืนยันที่จะเดินไปจนถึงที่สุดแต่ว่า...หลังจากนั้นล่ะแล้ว...ตอนนี้ล่ะ?เฟิงเหยียนมองเรียบๆ ไปเบื้องหน้า...มองไปยังอดีตอาจารย์ที่เคยเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ๋ในสายตาเขาเสียงของเฟิงเหยียนไม่ได้เย็นชาอะไร หรือห่างเหินโกรธแค้นอย่างไรมีแต่ความสงบความสงบที่ไม่มีอาการขึ้นลงของอารมณ์ดวงตาที่เฟิงเหยียนมองหลงเฉิน ถามขึ้นเสียงเรียบว่า "พวกเขาเคยบอกว่าข้าทำผิด พวกเขาล้วนคิดว่า ท่านแค่ทำเพื่อข้า เป็นข้าที่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี เป็นข้าที่ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่""แต่พวกเขาตอนนี้ ไปอยู่ที่ไหนกันแล้ว?" เฟิงเหยียนถามขึ้นหลังจากนั้น ความสงบที่อบอุ่นบนหน้าหลงเฉิน ก็เหมือนพังทลายลงในพริบตา เผยให้เห็นความมืดมนราวกับถูกย่ำลงไปบนจุดเจ็บอย่างไรอย่างนั้นศิษย์เหล่านั้นที่เคยรายล้อมอยู่รอบตัวเขา ทุกวันเหมือนเต็มไปด้วยความสดใสมีชีวิตชีวา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1075
จะเรียกว่าเยี่ยนหรานหรือว่าเฟิงเหยียนก็ได้ทั้งนั้น แต่คำว่าศิษย์นั้นไม่ได้เขาตัดขาดความสัมพันธ์กับหลงเฉินไปแล้ว และไม่ใช่ศิษย์ของเขานานแล้วหลงเฉินได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ก็ฟังออกถึงความหมายของเขาจึงหัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา "เป็นเด็กดื้อจริงๆ มิน่าตอนนั้นอวิ๋นเอ๋อร์กับเซิ่นเอ๋อร์ถึงได้ทะเลาะกับเจ้า"พอได้ยินสองชื่อนี้ มุมปากเฟิงเหยียนก็เม้มแน่นขึ้นมาตอนนั้นศิษย์ที่อยู่ใต้สังกัดของหลงเฉินไม่ใช่มีแค่เขา แต่ยังมีศิษย์คนอื่นอยู่ด้วยแม้เขาจะนิสัยค่อนข้างเย็นชา แต่เพราะพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม จึงได้รับความโปรดปรานจากหลงเฉินมากศิษย์คนอื่น แม้อันที่จริงตอนนั้นจะมีความผูกพันธ์ฉันท์พี่น้องลึกซึ้ง แต่ในกลุ่มเด็กหนุ่มที่ชอบแข่งขัน ก็ย่อมมีคนอิจฉาที่เขาได้ความรักจากอาจารย์มากที่สุดในกลุ่มเด็กหนุ่ม ไม่มีความแค้นฝังลึกอะไรแบบนั้น ก็แค่อิจฉาริษยาเท่านั้น ทะเลาะกันสักยกก็จบเรื่องแต่เฟืงเหยียนไม่ว่าจะสู้กับคนอื่นอย่างไร ก็ไม่เคยก้มหน้าให้ดื้อแพ่งสุดๆและต่อมา ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ ว่าตนเองถูกอาจารย์รังแก ถูกทรยศมาตลอดเหตุผลตั้งแต่ต้นจนจบ ก็แค่เพราะเข้าเหมาะที่จะเป็นภาชนะหงส์แดงมากที่สุดเท่า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1074
เพียงแต่ว่า ถ้าจะให้พูดจริงๆ เฟิงเหยียนเองก็อาจจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร หลังจากออกเมืองหลวงมาก็อยากจะติดตามหญิงสาวคนนั้นทั้งที่จำไม่ได้แล้วแท้ๆ ทั้งที่ตัดสินใจจะขีดเส้นคั่นแล้วแท้ๆแต่ก็ยังตามนางมาเพราะรู้ว่านางระแวดระวังแค่ไหน ก็เลยใช้วิะีการแปลงโฉมที่เป็นเอกลักษณ์ และไม่เข้าใกล้นางอยู่ตลอด จนกระทั่งนางเข้ามาในป่าทวนแสงนี้พอมาถึงพื้นที่ป่าที่หมอกพิษหนาทึบ สัมผัสของคนเราก็จะอ่อนแอลง ตอนนี้จึงร่นระยะเข้าใกล้ขึ้นมาและเพราะเหตุนี้ จึงได้มองออกถึงหลงเฉิน...ภาชนะมังกรหนามม่วงตั้งแต่แรกเห็นหลงเฉินเป็นอาจารย์ของเขา หนึ่งในภาชนะสัตว์เทพที่สภาผู้อาวุโสรวบรวมเข้ามาตอนนั้นที่สภาผู้อาวุโสให้หลงเฉินได้เจอกับเขา สั่งสอนเขา ให้เขาพึ่งพาศรัทธาเป็นอาจารย์ เป้าหมายหลักๆ แล้ว อันที่จริงก็คือแบบนั้นสภาผู้อาวุโสหวังจะรวบรวมภาชนะหงส์แดงเข้ามา เพียงแต่เนื่องจากตระกูลเฟิงเจ้าเล่ห์เกินไป เพื่อรับประกันว่าตระกูลตนเองยังสามารถใช้ประโยชน์พลังของสัตว์เทพได้ จึงใช้มันออกมาแทบทุกวิถีทางไม่ว่าจะพันธนาการดวงวิญญาณของสัตว์เทพ หรือลงมือกับภาชนะสัตว์เทพอย่างเขาดังนั้นสภาผู้อาวุโสจึงทำไม่สำเร็จ ดังนั้นจึงทำ
