บทที่ 3

หัวหน้าหอกระโดดขึ้นเตียงด้วยเท้าที่ชิดกัน มือเย็นเยียบโอบกอดฉันไว้

เมื่อเห็นความหวาดกลัวในดวงตาฉัน เธอก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "เมื่อกี้ เธอคุยกับแม่อีกแล้วใช่ไหม?"

ฉันไม่ได้ตอบอะไร

แต่จู่ๆ หัวหน้าหอกลับทำสีหน้าจริงจัง เมื่อแน่ใจว่ารูมเมตอีกสองคนกำลังนอนอยู่ ก็โน้มตัวมากระซิบที่ข้างหูฉัน

"จริงๆ ที่บอกว่าล้อเล่นเมื่อกี้...เพราะแค่อยากให้เธอไม่รู้สึกแย่เกินไป"

"รูมเมตสองคนนั้นอาจจะไม่รู้ แต่ว่านะ"

ลมหายใจของเธอกระชั้นขึ้น เสียงเริ่มสั่น

เธอหยิบมือถือขึ้นมาเปิดข่าวให้ฉันดู

"เซี่ยอิ่ง นักชีววิทยาหญิงชื่อดัง เสียชีวิตอย่างน่าเศร้าในภูเขาอาลัย สมาชิกทีมวิจัยทุกคนที่ติดตามเธอไปด้วยไม่มีผู้ใดรอดชีวิต…"

วันที่ในข่าวตรงกับเมื่อสามปีก่อนพอดี

เมื่อเห็นฉันตัวสั่น หัวหน้าหอก็รีบจับฉันไว้

"เมื่อสามปีก่อน แม่เธอเสียชีวิต เธอรับไม่ได้จนสภาพจิตแย่ แล้ววันหนึ่งก็ยืนยันจะให้พวกเราไปเที่ยวภูเขาอาลัยกับเธอ"

"เราคัดค้านเธอไม่ได้ กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรถ้าไปคนเดียว เลยยอมไปด้วย"

"สุดท้ายเธอก็ดึงพวกเราให้ออกห่างจากกลุ่มใหญ่ ไปถึงแท่นหินประหลาด ซวี่เหมยอยากจะกลับ แต่เธอก็ไม่ยอม ระหว่างที่พวกเธอกำลังเถียงกัน หัวเธอก็ไปกระแทกเข้ากับหิน"

"เซี่ยอี้ ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่บอกให้เธอออกไปมันคืออะไรกันแน่...แต่เธอ ห้าม เชื่อมันเด็ดขาดนะ!"

ฉันมองข่าวนั้นอย่างตะลึงงัน

ข่าวนี้มาจากเว็บไซต์สื่อหลัก ไม่น่าเป็นข่าวปลอมได้

แต่ถ้าแม่ฉันตายไปตั้งสามปีแล้วจริงๆ แล้วสิ่งที่คุยกับฉันอยู่มันคืออะไรกันแน่ล่ะ?

หัวหน้าหอส่ายหัวเบาๆ "จริงๆ ก่อนหน้านี้เวลาเธอออกไปกินข้าวกับแม่ พวกเราก็เคยแอบตามไปนะ"

"แต่สุดท้ายก็พบว่าเธอคุยกับอากาศตลอดเลย"

"พวกเราเป็นห่วงสภาพจิตใจเธอมาก ก็เลยไม่กล้าบอกกับเธอตรงๆ"

พูดมาถึงตรงนี้ เสียงของเธอก็เริ่มสั่น มือที่จับฉันไว้ก็เริ่มสั่นไหวเบาๆ

"แต่ตอนนี้ แม่เธอกลับปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งจริงๆ"

"คนที่ข่าวรายงานว่าตายไปสามปีแล้ว ต่อให้เธอแค่หายตัวไปในภูเขาอาลัยก็เถอะ"

"แต่เธอจะมั่นใจได้ยังไงว่าแม่ที่เธอจะเจอพรุ่งนี้ คือแม่ของเธอจริงๆ?"

คำพูดของหัวหน้าหอทำให้ฉันเงียบไป

ฉันเป็นคนเงียบๆ ตั้งแต่เข้าเรียนมหาลัย หัวหน้าหอก็คอยดูแลฉันมาตลอด เราสองคนสนิทกันมาก

แต่อีกฝั่งคือแม่ที่เลี้ยงฉันมาจนโต เป็นญาติคนสุดท้ายของฉันนะ

ฉันควรเชื่อใครกันแน่?

หัวหน้าหอกลืนน้ำลายก่อนพูดเบาๆ "ฉันพูดได้แค่นี้ ที่เหลือ...เธอต้องตัดสินใจเอง"

"แต่ในฐานะเพื่อนสนิทของเธอ ฉันไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไปเลย"

"และไม่อยากให้เซี่ยอี้ที่กลับมาหอพัก...ไม่ใช่เซี่ยอี้คนเดิมอีกแล้ว"

พูดจบ เธอก็ลุกจากเตียงฉันและเดินกลับไปที่เตียงของตัวเองด้วยท่าทางแปลกประหลาด

เมื่อฉันเพ่งมองดีๆ ก็พบว่าเธอกระโดดกลับไปด้วยขาชิดกัน!

ฉันตัวสั่นสะท้านทันที ความสงสัยถาโถมเข้ามาเต็มหัวใจ

กระทั่งถึงช่วงเที่ยงของวันถัดมา

เหลืออีกแค่สิบนาทีก็จะเที่ยงตรงแล้ว

หัวหน้าหอส่ายหน้าให้ฉัน "เซี่ยอี้ เธอต้องคิดให้ดีนะ อย่าหลงเชื่อไปง่ายๆ นั่นไม่ใช่แม่ของเธอ"

"นั่นเป็นรายงานข่าวจากทางการเลยนะ"

ฉันลังเลอยู่ในใจ แต่จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น

เป็นข้อความจากแม่ "แม่หายตัวไปในภูเขาอาลัยเมื่อสามปีก่อนก็จริง แต่แม่ก็รอดมาได้ด้วยประสบการณ์ภาคสนาม ถึงกลับมาหาลูกได้"

"ที่มือถือลูกสามารถติดต่อแม่ได้ก็เพราะแม่ติดตั้งระบบดาวเทียมไร้สายไว้ตั้งแต่แรก แต่ข่าวพวกนั้นเป็นของปลอมที่พวกอสูรสร้างขึ้นเพื่อหลอกลูก!"

ฉันนิ่งอึ้งไปนาน กว่าจะพูดออกมาได้ว่า

"แต่ว่าแม่คะ หนูไม่เคยเล่าเรื่องข่าวให้แม่ฟังเลยนี่นา"

คำว่า "กำลังพิมพ์..." ใต้ชื่อผู้ส่งหายวับไปทันที

ไม่นาน ก็มีสายหนึ่งโทรเข้ามา

ฉันยกมือถือขึ้นรับสายด้วยมือที่สั่นเทา

เสียงแม่ดังมาจากปลายสาย ไม่ต่างจากตอนที่เคยกล่อมฉันนอนสมัยเด็กเลยแม้แต่น้อย

เรียกชื่อฉันอย่างร้อนรน ดังเบาแต่แทรกซึมเข้ามาในใจอย่างลึกซึ้ง

"เสี่ยวอี้ รับปากแม่นะ อย่าเชื่อพวกมันเด็ดขาด!"

"รูมเมตของลูกทั้งสามคนตายไปหมดแล้ว คนที่อยู่ข้างลูกตอนนี้ คือตัวอสูรที่แปลงร่างเป็นพวกเธอ!"

พอฉันไม่ตอบ เสียงของแม่ก็เริ่มสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้

"เสี่ยวอี้ แม่เป็นแม่ แม้แม่จะกลายเป็นผี แม่ก็ไม่มีวันทำร้ายลูกหรอก"

"ลูกไม่เชื่อแม่ด้วยแล้วเหรอ?"

ทันใดนั้น พอฉันก้มมองลง ก็เห็นหัวหน้าหอดึงชายเสื้อฉันไว้แน่น

เธอส่ายหน้าเงียบๆ ขยับปากโดยไม่ออกเสียงว่า "ห้ามไป!"

ฉันลังเลจะสะบัดออก แต่รูมเมตทั้งสามก็โผเข้ามากอดฉันพร้อมกัน

"เธอไม่ได้เล่าเรื่องข่าวให้เธอฟังเลย แต่เธอกลับเดาใจเธอได้หมด เธอไม่รู้สึกแปลกเลยเหรอ?"

"ถ้าเธอออกจากหอไปจริงๆ เธอจะตายแน่ๆ!"

เมื่อแม่ได้ยินเสียงพวกเธอ ก็กรีดร้องด้วยความตกใจ

"พวกมันหลอกลูกกันทั้งนั้น นี่จะเที่ยงแล้ว แม่ไม่อยากเสียลูกไปนะเสี่ยวอี้!"

"ถ้าช้ากว่านี้จะไม่ทันแล้ว เร็วเข้า!"