บททั้งหมดของ มิติลึกลับ: บทที่ 1 - บทที่ 8

คำพูดของแม่ทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัวฉันยังไม่อยากเชื่อ พิมพ์ตอบกลับไปด้วยมือสั่นๆ "จะเป็นไปได้ยังไงคะ พวกเธอก็มีอุณหภูมิร่างกายนะ?"เสียงแม่แหบพร่า "ภูเขาอาลัยเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์โบราณ เป็นรังฟักไข่ของอสูรร้าย""ตอนที่แม่อยู่ภูเขาอาลัย เคยเห็นกับตาว่าอสูรร้ายเหล่านั้นแปลงร่างเป็นคน เพื่อดูดกลืนวิญญาณของมนุษย์ เดิมพวกมันก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอุณภูมิร่างกายอยู่แล้ว"ขณะที่ฉันฟัง รู้สึกเหมือนความหนาวแทรกซึมเข้าทุกอณูของร่างกายแม่พูดต่อว่า"แต่ลูกไม่ต้องกลัวนะ อสูรร้ายจะไม่ฆ่าใครโดยไม่มีเหตุผล มันต้องมี จังหวะบางอย่าง ลูกต้องระวังทุกอย่างไว้ให้ดี รอแม่ไปช่วยนะ!"เพื่อยืนยันตำแหน่งของฉัน ฉันจึงเปิดแชร์โลเคชันกับแม่บนหน้าจอเห็นจุดสองจุดอยู่ใกล้กันมาก ทำให้ฉันเห็นแสงแห่งความหวังแต่ในวินาทีนั้นเอง ฉันก็กลับเข้าสู่ความสิ้นหวังอีกครั้งฉันมองไม่เห็นว่าตัวเองอยู่ตรงไหน มีเพียงจุดสองจุดที่กระพริบอยู่ตลอดเวลาแม่ตะโกนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "ทำไมกัน...ทำไมแม่อยู่ตรงจุดที่ลูกหายไป แต่กลับหาลูกไม่เจอ?!"จู่ๆ แม่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง "ลูกรัก ก่อนหน้านี้ลูกเคยบ่นใช่ไหมว่าห้องข้างบนเสียงดังมา

แม่คือคนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตเสียงแหบพร่าของแม่ในตอนนี้ทำให้ใจฉันแตกสลาย ฉันตัดสินใจเชื่อแม่แล้วออกจากหอคาดไม่ถึงเลยว่าหัวหน้าหอกลับคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน"ยังมีเวลาอีกห้านาที ขอฉันอธิบายสักหนึ่งนาทีได้ไหม!"เมื่อพวกเธอดูจะห้ามฉันด้วยกำลังไม่ได้ จึงพยายามจะพูดเกลี้ยกล่อมแทนเมื่อเห็นว่าฉันลังเลรูมเมตทั้งสามก็สบตากัน แล้วค่อยๆ ถอดหน้ากากที่ใช้พรางตัวออกฉันเห็นร่างกายที่แห้งเหี่ยวและผิวหนังที่ค่อยๆ เน่าเปื่อยจนมีหนองไหลออกมาของพวกเธอหนอนตัวสีขาวไชเข้าไชออกอยู่ภายในที่แท้พวกเธอก็ตายไปแล้วจริงๆ!ทันใดนั้นฉันก็ยิ่งอยากออกจากหอไปหาแม่ที่กำลังจะมาช่วยแต่คำพูดของหัวหน้าหอในวินาทีต่อมากลับดังก้องในหัวอย่างกับเสียงฟ้าผ่า"เซี่ยอี้ ตั้งใจฟังฉันดีๆ นะ""พวกเราตายไปแล้วก็จริง แต่เราไม่ใช่อสูรอย่างที่แม่เธอว่า พวกเราคือรูมเมตของเธอจริงๆ ที่ตายไปแล้ว!""แต่แม่ของเธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว เพราะเธอถูกกลืนกลายไปแล้ว!"ฉันขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไง?"หัวหน้าหอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ยังจำตอนพวกเราเรียนวิชาชีววิทยาได้ไหม?""อาณาจักรอาลัยโบราณล่มสลายไปเมื่อหมื่นปีก่อน เพราะสิ่งมีชีวิตกลื

เธอทุบพื้นอย่างบ้าคลั่ง พร้อมตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว"ให้ฉันเข้าไปสิ เสี่ยวอี้...ลูกไม่อยากอยู่กับแม่ตลอดไปแล้วเหรอ?""แล้วคนอื่นล่ะ ไม่อยากกลับมามีชีวิตอีกครั้งด้วยวิธีอื่นกันบ้างเหรอ?""เปิดประตูสิ!!"เสียงของเธอกลายเป็นโมโหคลุ้มคลั่ง "เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!!"เมื่อเห็นว่าพื้นเริ่มแตกร้าว คล้ายใยแมงมุมที่แผ่ขยายออกไปเรื่อยๆหัวหน้าหอจึงตัดสินใจบางอย่างอย่างยากลำบากเธอพาฉันไปที่หน้าต่างหอ "ที่นี่คือทางออกอีกทางของสุสาน จากตรงนี้ เธอจะกลับไปยังภูเขาอาลัยได้ แต่มันไม่ใช่ภูเขาอาลัยในโลกความจริงนะ""ภูเขาอาลัยคือประตูสู่แดนปีศาจ และตอนนี้เธอ...ก็ไม่ได้อยู่ในโลกแห่งความจริงอีกแล้ว""หาศูนย์กลางจุดกำเนิดพลังของภูเขาอาลัยให้เจอ แล้วเธอก็จะสามารถออกจากที่นี่ได้"เมื่อผลักหน้าต่างออก ลมเย็นยะเยือกก็พัดวูบเข้ามาเธอกำชับหนักแน่น "หลังจากออกไปแล้ว อย่าเชื่อใครเด็ดขาด!""แล้วก็…"เสียงกึกก้องดังออกมาจากพื้น รูมเมตทั้งสามคนหันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน"ฝากบอกครอบครัวของเราด้วย ว่าเรารักพวกเขา"ภาพทุกอย่างหยุดลงที่วินาทีนั้นพอฉันรู้สึกตัวอีกครั้ง ฉันก็มาอยู่บนภูเขาเรียบร้อยแล

ฉันพยักหน้า "ลุงหลิน หนูเชื่อลุงค่ะ งั้นเรากระโดดลงจุดกำเนิดพลังแล้วออกไปจากที่นี่กันเถอะ"แต่หลินเต๋อกลับเปลี่ยนสีหน้าในทันใด เหมือนเผชิญหน้าศัตรู ท่าทางแข็งกร้าวแต่แฝงความลังเล"ใครบอกเธอกันว่า แค่กระโดดลงจุดกำเนิดพลังก็จะออกจากภูเขาอาลัยได้?""เด็กโง่ เขาคิดจะทำร้ายเธอต่างหาก!"ฉันไม่เข้าใจ "ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?"หลินเต๋อถอนหายใจ "ฉันยังเล่าไม่จบ""ตอนนั้นไฟเผาภูเขาอาลัยจนวายวอด แต่อสูรภูผามหาสมุทรเหล่านั้นเป็นอมตะ มนุษย์ที่ถูกกลืนกลาย""สุดท้าย พวกเขาถูกหลอมรวมเข้าด้วยกันเพราะเปลวไฟ จนกลายมาเป็นจุดกำเนิดพลังนี้""จุดกำเนิดพลัง เกิดขึ้นจากการหลอมรวมและกลายพันธุ์"เขากล่าว "เพราะงั้น ใครก็ตามที่กระโดดลงไปจะสร้างร่างแยกขึ้นมา""ร่างแยก?""ใช่ เธอคือร่างต้นกำเนิด ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นจากนั้น จะค่อยๆ กลายเป็นเหมือนเธอทุกประการ""เป้าหมายของมันคือ แทนที่ร่างต้นกำเนิดให้ได้อย่างสมบูรณ์"หลินเต๋อพูดเตือน "เด็กโง่ ลุงจะหาทางพาเธอออกไปเอง อย่ากระโดดลงไปเลยนะ"ฉันยิ้มและพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแต่เท้าของฉัน กลับค่อยๆ เดินไปจนยืนอยู่ริมจุดกำเนิดพลังโดยไม่รู้ตัวหลินเต๋อสีหน้าถมึงท