LOGINShare
บทที่ 7
Related chapters
มิติลึกลับ บทที่ 8
ฉันพยักหน้า "ลุงหลิน หนูเชื่อลุงค่ะ งั้นเรากระโดดลงจุดกำเนิดพลังแล้วออกไปจากที่นี่กันเถอะ"แต่หลินเต๋อกลับเปลี่ยนสีหน้าในทันใด เหมือนเผชิญหน้าศัตรู ท่าทางแข็งกร้าวแต่แฝงความลังเล"ใครบอกเธอกันว่า แค่กระโดดลงจุดกำเนิดพลังก็จะออกจากภูเขาอาลัยได้?""เด็กโง่ เขาคิดจะทำร้ายเธอต่างหาก!"ฉันไม่เข้าใจ "ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?"หลินเต๋อถอนหายใจ "ฉันยังเล่าไม่จบ""ตอนนั้นไฟเผาภูเขาอาลัยจนวายวอด แต่อสูรภูผามหาสมุทรเหล่านั้นเป็นอมตะ มนุษย์ที่ถูกกลืนกลาย""สุดท้าย พวกเขาถูกหลอมรวมเข้าด้วยกันเพราะเปลวไฟ จนกลายมาเป็นจุดกำเนิดพลังนี้""จุดกำเนิดพลัง เกิดขึ้นจากการหลอมรวมและกลายพันธุ์"เขากล่าว "เพราะงั้น ใครก็ตามที่กระโดดลงไปจะสร้างร่างแยกขึ้นมา""ร่างแยก?""ใช่ เธอคือร่างต้นกำเนิด ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นจากนั้น จะค่อยๆ กลายเป็นเหมือนเธอทุกประการ""เป้าหมายของมันคือ แทนที่ร่างต้นกำเนิดให้ได้อย่างสมบูรณ์"หลินเต๋อพูดเตือน "เด็กโง่ ลุงจะหาทางพาเธอออกไปเอง อย่ากระโดดลงไปเลยนะ"ฉันยิ้มและพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแต่เท้าของฉัน กลับค่อยๆ เดินไปจนยืนอยู่ริมจุดกำเนิดพลังโดยไม่รู้ตัวหลินเต๋อสีหน้าถมึงท
มิติลึกลับ บทที่ 1
สีหน้าของหัวหน้าหอประหลาดมากดวงตาของเธอแสดงความตกใจออกมาอย่างชัดเจน ดูไม่เหมือนการแกล้งทำเธอมองฉันจากไกลๆ จากนั้นก็ถอยหลังไปครึ่งก้าวอย่างโดยไม่รู้ตัว ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรง"เซี่ยอี้ เป็นเสียงแม่เธอจริงๆ ฉันจำได้…"ตอนแม่มาส่งฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอยังเคยกินข้าวกับรูมเมตของฉันด้วยเพราะอย่างนั้นหัวหน้าหอเลยจำเสียงแม่ของฉันได้ และพูดอย่างลนลานว่า"คนที่ตายไปแล้ว จะส่งข้อความเสียงมาให้เธอได้ยังไง?"ฉันรู้สึกสับสนไปหมดแม่เป็นนักวิจัยภาคสนาม งานยุ่งมากแต่ก็ยังพยายามหาเวลาว่างมาเจอฉันเสมอเธอจะตายไปแล้วสามปีได้ยังไง?!ฉันพูดอย่างไม่พอใจ "เธอจะล้อเล่นมันก็ต้องมีขอบเขตนะ ก่อนที่เราจะเข้าภูเขา ฉันยังวิดีโอคอลกับแม่อยู่เลย พวกเธอไม่ได้เห็นเหรอ?"แต่หัวหน้าหอกลับยิ่งกลัว เสียงสั่นเครือ "ตอนนั้นเธอไม่ได้แค่เปิดกล้องแล้วพูดคนเดียวเหรอ ฉันนึกว่าเธอแค่เซลฟี่…"บรรยากาศเงียบจนชวนขนลุกไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่แสงไฟเริ่มมืดลงฉันได้ยินเสียงตัวเองโต้กลับ "แต่ไม่นานมานี้ฉันยังไปกินข้าวกับแม่อยู่เลยนะ"รูมเมตอีกสองคนก็มองฉันเขม็งในความมืดเงาดำสองร่างสั่นระริก"เซี่ยอี
มิติลึกลับ บทที่ 2
คำพูดของแม่ทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัวฉันยังไม่อยากเชื่อ พิมพ์ตอบกลับไปด้วยมือสั่นๆ "จะเป็นไปได้ยังไงคะ พวกเธอก็มีอุณหภูมิร่างกายนะ?"เสียงแม่แหบพร่า "ภูเขาอาลัยเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์โบราณ เป็นรังฟักไข่ของอสูรร้าย""ตอนที่แม่อยู่ภูเขาอาลัย เคยเห็นกับตาว่าอสูรร้ายเหล่านั้นแปลงร่างเป็นคน เพื่อดูดกลืนวิญญาณของมนุษย์ เดิมพวกมันก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอุณภูมิร่างกายอยู่แล้ว"ขณะที่ฉันฟัง รู้สึกเหมือนความหนาวแทรกซึมเข้าทุกอณูของร่างกายแม่พูดต่อว่า"แต่ลูกไม่ต้องกลัวนะ อสูรร้ายจะไม่ฆ่าใครโดยไม่มีเหตุผล มันต้องมี จังหวะบางอย่าง ลูกต้องระวังทุกอย่างไว้ให้ดี รอแม่ไปช่วยนะ!"เพื่อยืนยันตำแหน่งของฉัน ฉันจึงเปิดแชร์โลเคชันกับแม่บนหน้าจอเห็นจุดสองจุดอยู่ใกล้กันมาก ทำให้ฉันเห็นแสงแห่งความหวังแต่ในวินาทีนั้นเอง ฉันก็กลับเข้าสู่ความสิ้นหวังอีกครั้งฉันมองไม่เห็นว่าตัวเองอยู่ตรงไหน มีเพียงจุดสองจุดที่กระพริบอยู่ตลอดเวลาแม่ตะโกนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "ทำไมกัน...ทำไมแม่อยู่ตรงจุดที่ลูกหายไป แต่กลับหาลูกไม่เจอ?!"จู่ๆ แม่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง "ลูกรัก ก่อนหน้านี้ลูกเคยบ่นใช่ไหมว่าห้องข้างบนเสียงดังมา
มิติลึกลับ บทที่ 3
หัวหน้าหอกระโดดขึ้นเตียงด้วยเท้าที่ชิดกัน มือเย็นเยียบโอบกอดฉันไว้เมื่อเห็นความหวาดกลัวในดวงตาฉัน เธอก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "เมื่อกี้ เธอคุยกับแม่อีกแล้วใช่ไหม?"ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่จู่ๆ หัวหน้าหอกลับทำสีหน้าจริงจัง เมื่อแน่ใจว่ารูมเมตอีกสองคนกำลังนอนอยู่ ก็โน้มตัวมากระซิบที่ข้างหูฉัน"จริงๆ ที่บอกว่าล้อเล่นเมื่อกี้...เพราะแค่อยากให้เธอไม่รู้สึกแย่เกินไป""รูมเมตสองคนนั้นอาจจะไม่รู้ แต่ว่านะ"ลมหายใจของเธอกระชั้นขึ้น เสียงเริ่มสั่นเธอหยิบมือถือขึ้นมาเปิดข่าวให้ฉันดู"เซี่ยอิ่ง นักชีววิทยาหญิงชื่อดัง เสียชีวิตอย่างน่าเศร้าในภูเขาอาลัย สมาชิกทีมวิจัยทุกคนที่ติดตามเธอไปด้วยไม่มีผู้ใดรอดชีวิต…"วันที่ในข่าวตรงกับเมื่อสามปีก่อนพอดีเมื่อเห็นฉันตัวสั่น หัวหน้าหอก็รีบจับฉันไว้"เมื่อสามปีก่อน แม่เธอเสียชีวิต เธอรับไม่ได้จนสภาพจิตแย่ แล้ววันหนึ่งก็ยืนยันจะให้พวกเราไปเที่ยวภูเขาอาลัยกับเธอ""เราคัดค้านเธอไม่ได้ กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรถ้าไปคนเดียว เลยยอมไปด้วย""สุดท้ายเธอก็ดึงพวกเราให้ออกห่างจากกลุ่มใหญ่ ไปถึงแท่นหินประหลาด ซวี่เหมยอยากจะกลับ แต่เธอก็ไม่ยอม ระหว่างที่พวกเธอกำลังเ
มิติลึกลับ บทที่ 4
แม่คือคนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตเสียงแหบพร่าของแม่ในตอนนี้ทำให้ใจฉันแตกสลาย ฉันตัดสินใจเชื่อแม่แล้วออกจากหอคาดไม่ถึงเลยว่าหัวหน้าหอกลับคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน"ยังมีเวลาอีกห้านาที ขอฉันอธิบายสักหนึ่งนาทีได้ไหม!"เมื่อพวกเธอดูจะห้ามฉันด้วยกำลังไม่ได้ จึงพยายามจะพูดเกลี้ยกล่อมแทนเมื่อเห็นว่าฉันลังเลรูมเมตทั้งสามก็สบตากัน แล้วค่อยๆ ถอดหน้ากากที่ใช้พรางตัวออกฉันเห็นร่างกายที่แห้งเหี่ยวและผิวหนังที่ค่อยๆ เน่าเปื่อยจนมีหนองไหลออกมาของพวกเธอหนอนตัวสีขาวไชเข้าไชออกอยู่ภายในที่แท้พวกเธอก็ตายไปแล้วจริงๆ!ทันใดนั้นฉันก็ยิ่งอยากออกจากหอไปหาแม่ที่กำลังจะมาช่วยแต่คำพูดของหัวหน้าหอในวินาทีต่อมากลับดังก้องในหัวอย่างกับเสียงฟ้าผ่า"เซี่ยอี้ ตั้งใจฟังฉันดีๆ นะ""พวกเราตายไปแล้วก็จริง แต่เราไม่ใช่อสูรอย่างที่แม่เธอว่า พวกเราคือรูมเมตของเธอจริงๆ ที่ตายไปแล้ว!""แต่แม่ของเธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว เพราะเธอถูกกลืนกลายไปแล้ว!"ฉันขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไง?"หัวหน้าหอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ยังจำตอนพวกเราเรียนวิชาชีววิทยาได้ไหม?""อาณาจักรอาลัยโบราณล่มสลายไปเมื่อหมื่นปีก่อน เพราะสิ่งมีชีวิตกลื
มิติลึกลับ บทที่ 5
หลี่เหมียวเหมียว รูมเมตคนสุดท้ายเริ่มร้อนรนขึ้นมา"ถ้าเธอไม่เชื่อที่พวกเราพูดล่ะก็ ถึงยังไงเธอก็มีระบบสื่อสารผ่านดาวเทียมอยู่แล้วนี่ ทำไมไม่ลองติดต่อเพื่อนของแม่เธอดูล่ะ จะได้รู้ว่าแม่เธอตายไปแล้วหรือว่ายังอยู่จริงๆ?"ฉันได้สติขึ้นมาทันที แล้วรีบค้นหาเบอร์ของคุณลุงสวี่เพื่อนเก่าของแม่ในรายชื่อผู้ติดต่อ"คุณลุงสวี่คะ ตอนนี้หนูมีเรื่องด่วนมากจริงๆ ได้โปรดช่วยตอบหนูทีเถอะ""แม่ของหนูเสียชีวิตไปแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ?"ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดว่า "นี่เป็นเรื่องเมื่อสามปีก่อนแล้วนี่ลูก ทำใจเถอะนะ"ริมฝีปากฉันสั่นระริก "แต่...แต่ว่า เมื่อคืนเธอยังโทรหาหนูอยู่เลย"ทางฝั่งลุงสวี่มีเสียงเพล้ง เหมือนมือถือร่วงตกพื้นเขารีบเก็บขึ้นมาด้วยความร้อนรน ถามอย่างตื่นตระหนกว่า "หนูว่าอะไรนะ?!""หนูอยู่ที่ไหน?!"ทันทีที่พูดจบ สายก็ถูกตัดไปอย่างกะทันหันเสียงโทรศัพท์จากแม่ดังเข้ามาทันที ราวกับเสียงอสูรร้ายจากนรกที่เรียกหาเหยื่อข้อความเด้งเข้ามารัวๆ"ทำไมไม่รับสายแม่?""แม่บอกให้ลูกออกมาตอนเที่ยงไม่ใช่เหรอ ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ?""รีบออกมาเดี๋ยวนี้ ออกมา!"ฉันกดรับสายด้วยมือที
มิติลึกลับ บทที่ 6
เธอทุบพื้นอย่างบ้าคลั่ง พร้อมตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว"ให้ฉันเข้าไปสิ เสี่ยวอี้...ลูกไม่อยากอยู่กับแม่ตลอดไปแล้วเหรอ?""แล้วคนอื่นล่ะ ไม่อยากกลับมามีชีวิตอีกครั้งด้วยวิธีอื่นกันบ้างเหรอ?""เปิดประตูสิ!!"เสียงของเธอกลายเป็นโมโหคลุ้มคลั่ง "เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!!"เมื่อเห็นว่าพื้นเริ่มแตกร้าว คล้ายใยแมงมุมที่แผ่ขยายออกไปเรื่อยๆหัวหน้าหอจึงตัดสินใจบางอย่างอย่างยากลำบากเธอพาฉันไปที่หน้าต่างหอ "ที่นี่คือทางออกอีกทางของสุสาน จากตรงนี้ เธอจะกลับไปยังภูเขาอาลัยได้ แต่มันไม่ใช่ภูเขาอาลัยในโลกความจริงนะ""ภูเขาอาลัยคือประตูสู่แดนปีศาจ และตอนนี้เธอ...ก็ไม่ได้อยู่ในโลกแห่งความจริงอีกแล้ว""หาศูนย์กลางจุดกำเนิดพลังของภูเขาอาลัยให้เจอ แล้วเธอก็จะสามารถออกจากที่นี่ได้"เมื่อผลักหน้าต่างออก ลมเย็นยะเยือกก็พัดวูบเข้ามาเธอกำชับหนักแน่น "หลังจากออกไปแล้ว อย่าเชื่อใครเด็ดขาด!""แล้วก็…"เสียงกึกก้องดังออกมาจากพื้น รูมเมตทั้งสามคนหันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน"ฝากบอกครอบครัวของเราด้วย ว่าเรารักพวกเขา"ภาพทุกอย่างหยุดลงที่วินาทีนั้นพอฉันรู้สึกตัวอีกครั้ง ฉันก็มาอยู่บนภูเขาเรียบร้อยแล
Latest chapter
มิติลึกลับ บทที่ 8
ฉันพยักหน้า "ลุงหลิน หนูเชื่อลุงค่ะ งั้นเรากระโดดลงจุดกำเนิดพลังแล้วออกไปจากที่นี่กันเถอะ"แต่หลินเต๋อกลับเปลี่ยนสีหน้าในทันใด เหมือนเผชิญหน้าศัตรู ท่าทางแข็งกร้าวแต่แฝงความลังเล"ใครบอกเธอกันว่า แค่กระโดดลงจุดกำเนิดพลังก็จะออกจากภูเขาอาลัยได้?""เด็กโง่ เขาคิดจะทำร้ายเธอต่างหาก!"ฉันไม่เข้าใจ "ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?"หลินเต๋อถอนหายใจ "ฉันยังเล่าไม่จบ""ตอนนั้นไฟเผาภูเขาอาลัยจนวายวอด แต่อสูรภูผามหาสมุทรเหล่านั้นเป็นอมตะ มนุษย์ที่ถูกกลืนกลาย""สุดท้าย พวกเขาถูกหลอมรวมเข้าด้วยกันเพราะเปลวไฟ จนกลายมาเป็นจุดกำเนิดพลังนี้""จุดกำเนิดพลัง เกิดขึ้นจากการหลอมรวมและกลายพันธุ์"เขากล่าว "เพราะงั้น ใครก็ตามที่กระโดดลงไปจะสร้างร่างแยกขึ้นมา""ร่างแยก?""ใช่ เธอคือร่างต้นกำเนิด ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นจากนั้น จะค่อยๆ กลายเป็นเหมือนเธอทุกประการ""เป้าหมายของมันคือ แทนที่ร่างต้นกำเนิดให้ได้อย่างสมบูรณ์"หลินเต๋อพูดเตือน "เด็กโง่ ลุงจะหาทางพาเธอออกไปเอง อย่ากระโดดลงไปเลยนะ"ฉันยิ้มและพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแต่เท้าของฉัน กลับค่อยๆ เดินไปจนยืนอยู่ริมจุดกำเนิดพลังโดยไม่รู้ตัวหลินเต๋อสีหน้าถมึงท
มิติลึกลับ บทที่ 7
"ตามฉันมาสิ"หลินเต๋อจับมือฉันไว้"เธออยากหาจุดกำเนิดพลังไม่ใช่เหรอ ฉันจะพาไปเอง"ฉันเดินตามเขาไปจนมาหยุดที่หน้าก้อนหินขนาดมหึมาก้อนหนึ่งบนก้อนหินนั้นมีอักษรแกะสลักมากมายที่ฉันอ่านไม่ออกหลินเต๋อพูดขณะเดินไปด้วยว่า "มนุษย์เรามักเข้าใจประวัติศาสตร์ในแบบที่สร้างขึ้นมาเอง แล้วก็ทำลายมันลงอยู่เสมอ""บางทีฉันก็อดคิดไม่ได้ ว่าเราควรเข้าไปสำรวจธรรมชาติจริงๆ ไหม?""เพราะยังไงมนุษย์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ประหลาดมาก เดิมเราเคยเชื่อว่ามนุษย์มีวิวัฒนาการมาจากลิง แต่เดี๋ยวนี้ก็มีหลักฐานทางโบราณคดีมากมายที่เริ่มทำลายทฤษฎีนั้นลง""เพราะความไม่รู้แบบนี้แหละ ที่ทำให้พวกเราไม่สนคำคัดค้าน แล้วเข้าไปในภูเขาอาลัยเพื่อศึกษาสิ่งมีชีวิตโบราณ"เขามองต้นไม้รอบๆ ภูเขาอาลัยด้วยสายตาอ่อนโยน"ที่นี่มหัศจรรย์มาก ตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาเราก็เต็มไปด้วยความทึ่ง ตระหนักได้ว่าธรรมชาติมีอะไรลึกลับกว่าที่คิด""เราพบสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยเห็นมาก่อนนับไม่ถ้วน""แต่ในระหว่างที่พายเรือข้ามฟาก เรากลับเจอปลาขนาดใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่ง...""นอกจากสิ่งมีชีวิตที่อยู่บนยอดสุดของห่วงโซ่อาหาร สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ย่อมมีศัตรูตามธรรมชาติ"
มิติลึกลับ บทที่ 6
เธอทุบพื้นอย่างบ้าคลั่ง พร้อมตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว"ให้ฉันเข้าไปสิ เสี่ยวอี้...ลูกไม่อยากอยู่กับแม่ตลอดไปแล้วเหรอ?""แล้วคนอื่นล่ะ ไม่อยากกลับมามีชีวิตอีกครั้งด้วยวิธีอื่นกันบ้างเหรอ?""เปิดประตูสิ!!"เสียงของเธอกลายเป็นโมโหคลุ้มคลั่ง "เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!!"เมื่อเห็นว่าพื้นเริ่มแตกร้าว คล้ายใยแมงมุมที่แผ่ขยายออกไปเรื่อยๆหัวหน้าหอจึงตัดสินใจบางอย่างอย่างยากลำบากเธอพาฉันไปที่หน้าต่างหอ "ที่นี่คือทางออกอีกทางของสุสาน จากตรงนี้ เธอจะกลับไปยังภูเขาอาลัยได้ แต่มันไม่ใช่ภูเขาอาลัยในโลกความจริงนะ""ภูเขาอาลัยคือประตูสู่แดนปีศาจ และตอนนี้เธอ...ก็ไม่ได้อยู่ในโลกแห่งความจริงอีกแล้ว""หาศูนย์กลางจุดกำเนิดพลังของภูเขาอาลัยให้เจอ แล้วเธอก็จะสามารถออกจากที่นี่ได้"เมื่อผลักหน้าต่างออก ลมเย็นยะเยือกก็พัดวูบเข้ามาเธอกำชับหนักแน่น "หลังจากออกไปแล้ว อย่าเชื่อใครเด็ดขาด!""แล้วก็…"เสียงกึกก้องดังออกมาจากพื้น รูมเมตทั้งสามคนหันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน"ฝากบอกครอบครัวของเราด้วย ว่าเรารักพวกเขา"ภาพทุกอย่างหยุดลงที่วินาทีนั้นพอฉันรู้สึกตัวอีกครั้ง ฉันก็มาอยู่บนภูเขาเรียบร้อยแล
มิติลึกลับ บทที่ 5
หลี่เหมียวเหมียว รูมเมตคนสุดท้ายเริ่มร้อนรนขึ้นมา"ถ้าเธอไม่เชื่อที่พวกเราพูดล่ะก็ ถึงยังไงเธอก็มีระบบสื่อสารผ่านดาวเทียมอยู่แล้วนี่ ทำไมไม่ลองติดต่อเพื่อนของแม่เธอดูล่ะ จะได้รู้ว่าแม่เธอตายไปแล้วหรือว่ายังอยู่จริงๆ?"ฉันได้สติขึ้นมาทันที แล้วรีบค้นหาเบอร์ของคุณลุงสวี่เพื่อนเก่าของแม่ในรายชื่อผู้ติดต่อ"คุณลุงสวี่คะ ตอนนี้หนูมีเรื่องด่วนมากจริงๆ ได้โปรดช่วยตอบหนูทีเถอะ""แม่ของหนูเสียชีวิตไปแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ?"ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดว่า "นี่เป็นเรื่องเมื่อสามปีก่อนแล้วนี่ลูก ทำใจเถอะนะ"ริมฝีปากฉันสั่นระริก "แต่...แต่ว่า เมื่อคืนเธอยังโทรหาหนูอยู่เลย"ทางฝั่งลุงสวี่มีเสียงเพล้ง เหมือนมือถือร่วงตกพื้นเขารีบเก็บขึ้นมาด้วยความร้อนรน ถามอย่างตื่นตระหนกว่า "หนูว่าอะไรนะ?!""หนูอยู่ที่ไหน?!"ทันทีที่พูดจบ สายก็ถูกตัดไปอย่างกะทันหันเสียงโทรศัพท์จากแม่ดังเข้ามาทันที ราวกับเสียงอสูรร้ายจากนรกที่เรียกหาเหยื่อข้อความเด้งเข้ามารัวๆ"ทำไมไม่รับสายแม่?""แม่บอกให้ลูกออกมาตอนเที่ยงไม่ใช่เหรอ ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ?""รีบออกมาเดี๋ยวนี้ ออกมา!"ฉันกดรับสายด้วยมือที
มิติลึกลับ บทที่ 4
แม่คือคนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตเสียงแหบพร่าของแม่ในตอนนี้ทำให้ใจฉันแตกสลาย ฉันตัดสินใจเชื่อแม่แล้วออกจากหอคาดไม่ถึงเลยว่าหัวหน้าหอกลับคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน"ยังมีเวลาอีกห้านาที ขอฉันอธิบายสักหนึ่งนาทีได้ไหม!"เมื่อพวกเธอดูจะห้ามฉันด้วยกำลังไม่ได้ จึงพยายามจะพูดเกลี้ยกล่อมแทนเมื่อเห็นว่าฉันลังเลรูมเมตทั้งสามก็สบตากัน แล้วค่อยๆ ถอดหน้ากากที่ใช้พรางตัวออกฉันเห็นร่างกายที่แห้งเหี่ยวและผิวหนังที่ค่อยๆ เน่าเปื่อยจนมีหนองไหลออกมาของพวกเธอหนอนตัวสีขาวไชเข้าไชออกอยู่ภายในที่แท้พวกเธอก็ตายไปแล้วจริงๆ!ทันใดนั้นฉันก็ยิ่งอยากออกจากหอไปหาแม่ที่กำลังจะมาช่วยแต่คำพูดของหัวหน้าหอในวินาทีต่อมากลับดังก้องในหัวอย่างกับเสียงฟ้าผ่า"เซี่ยอี้ ตั้งใจฟังฉันดีๆ นะ""พวกเราตายไปแล้วก็จริง แต่เราไม่ใช่อสูรอย่างที่แม่เธอว่า พวกเราคือรูมเมตของเธอจริงๆ ที่ตายไปแล้ว!""แต่แม่ของเธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว เพราะเธอถูกกลืนกลายไปแล้ว!"ฉันขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไง?"หัวหน้าหอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ยังจำตอนพวกเราเรียนวิชาชีววิทยาได้ไหม?""อาณาจักรอาลัยโบราณล่มสลายไปเมื่อหมื่นปีก่อน เพราะสิ่งมีชีวิตกลื
มิติลึกลับ บทที่ 3
หัวหน้าหอกระโดดขึ้นเตียงด้วยเท้าที่ชิดกัน มือเย็นเยียบโอบกอดฉันไว้เมื่อเห็นความหวาดกลัวในดวงตาฉัน เธอก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "เมื่อกี้ เธอคุยกับแม่อีกแล้วใช่ไหม?"ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่จู่ๆ หัวหน้าหอกลับทำสีหน้าจริงจัง เมื่อแน่ใจว่ารูมเมตอีกสองคนกำลังนอนอยู่ ก็โน้มตัวมากระซิบที่ข้างหูฉัน"จริงๆ ที่บอกว่าล้อเล่นเมื่อกี้...เพราะแค่อยากให้เธอไม่รู้สึกแย่เกินไป""รูมเมตสองคนนั้นอาจจะไม่รู้ แต่ว่านะ"ลมหายใจของเธอกระชั้นขึ้น เสียงเริ่มสั่นเธอหยิบมือถือขึ้นมาเปิดข่าวให้ฉันดู"เซี่ยอิ่ง นักชีววิทยาหญิงชื่อดัง เสียชีวิตอย่างน่าเศร้าในภูเขาอาลัย สมาชิกทีมวิจัยทุกคนที่ติดตามเธอไปด้วยไม่มีผู้ใดรอดชีวิต…"วันที่ในข่าวตรงกับเมื่อสามปีก่อนพอดีเมื่อเห็นฉันตัวสั่น หัวหน้าหอก็รีบจับฉันไว้"เมื่อสามปีก่อน แม่เธอเสียชีวิต เธอรับไม่ได้จนสภาพจิตแย่ แล้ววันหนึ่งก็ยืนยันจะให้พวกเราไปเที่ยวภูเขาอาลัยกับเธอ""เราคัดค้านเธอไม่ได้ กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรถ้าไปคนเดียว เลยยอมไปด้วย""สุดท้ายเธอก็ดึงพวกเราให้ออกห่างจากกลุ่มใหญ่ ไปถึงแท่นหินประหลาด ซวี่เหมยอยากจะกลับ แต่เธอก็ไม่ยอม ระหว่างที่พวกเธอกำลังเ
มิติลึกลับ บทที่ 2
คำพูดของแม่ทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัวฉันยังไม่อยากเชื่อ พิมพ์ตอบกลับไปด้วยมือสั่นๆ "จะเป็นไปได้ยังไงคะ พวกเธอก็มีอุณหภูมิร่างกายนะ?"เสียงแม่แหบพร่า "ภูเขาอาลัยเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์โบราณ เป็นรังฟักไข่ของอสูรร้าย""ตอนที่แม่อยู่ภูเขาอาลัย เคยเห็นกับตาว่าอสูรร้ายเหล่านั้นแปลงร่างเป็นคน เพื่อดูดกลืนวิญญาณของมนุษย์ เดิมพวกมันก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอุณภูมิร่างกายอยู่แล้ว"ขณะที่ฉันฟัง รู้สึกเหมือนความหนาวแทรกซึมเข้าทุกอณูของร่างกายแม่พูดต่อว่า"แต่ลูกไม่ต้องกลัวนะ อสูรร้ายจะไม่ฆ่าใครโดยไม่มีเหตุผล มันต้องมี จังหวะบางอย่าง ลูกต้องระวังทุกอย่างไว้ให้ดี รอแม่ไปช่วยนะ!"เพื่อยืนยันตำแหน่งของฉัน ฉันจึงเปิดแชร์โลเคชันกับแม่บนหน้าจอเห็นจุดสองจุดอยู่ใกล้กันมาก ทำให้ฉันเห็นแสงแห่งความหวังแต่ในวินาทีนั้นเอง ฉันก็กลับเข้าสู่ความสิ้นหวังอีกครั้งฉันมองไม่เห็นว่าตัวเองอยู่ตรงไหน มีเพียงจุดสองจุดที่กระพริบอยู่ตลอดเวลาแม่ตะโกนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "ทำไมกัน...ทำไมแม่อยู่ตรงจุดที่ลูกหายไป แต่กลับหาลูกไม่เจอ?!"จู่ๆ แม่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง "ลูกรัก ก่อนหน้านี้ลูกเคยบ่นใช่ไหมว่าห้องข้างบนเสียงดังมา
มิติลึกลับ บทที่ 1
สีหน้าของหัวหน้าหอประหลาดมากดวงตาของเธอแสดงความตกใจออกมาอย่างชัดเจน ดูไม่เหมือนการแกล้งทำเธอมองฉันจากไกลๆ จากนั้นก็ถอยหลังไปครึ่งก้าวอย่างโดยไม่รู้ตัว ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรง"เซี่ยอี้ เป็นเสียงแม่เธอจริงๆ ฉันจำได้…"ตอนแม่มาส่งฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอยังเคยกินข้าวกับรูมเมตของฉันด้วยเพราะอย่างนั้นหัวหน้าหอเลยจำเสียงแม่ของฉันได้ และพูดอย่างลนลานว่า"คนที่ตายไปแล้ว จะส่งข้อความเสียงมาให้เธอได้ยังไง?"ฉันรู้สึกสับสนไปหมดแม่เป็นนักวิจัยภาคสนาม งานยุ่งมากแต่ก็ยังพยายามหาเวลาว่างมาเจอฉันเสมอเธอจะตายไปแล้วสามปีได้ยังไง?!ฉันพูดอย่างไม่พอใจ "เธอจะล้อเล่นมันก็ต้องมีขอบเขตนะ ก่อนที่เราจะเข้าภูเขา ฉันยังวิดีโอคอลกับแม่อยู่เลย พวกเธอไม่ได้เห็นเหรอ?"แต่หัวหน้าหอกลับยิ่งกลัว เสียงสั่นเครือ "ตอนนั้นเธอไม่ได้แค่เปิดกล้องแล้วพูดคนเดียวเหรอ ฉันนึกว่าเธอแค่เซลฟี่…"บรรยากาศเงียบจนชวนขนลุกไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่แสงไฟเริ่มมืดลงฉันได้ยินเสียงตัวเองโต้กลับ "แต่ไม่นานมานี้ฉันยังไปกินข้าวกับแม่อยู่เลยนะ"รูมเมตอีกสองคนก็มองฉันเขม็งในความมืดเงาดำสองร่างสั่นระริก"เซี่ยอี
