บทที่ 5 สะใภ้ตัวจริง

บทที่ 5

สะใภ้ตัวจริง

            ช่วงเวลาที่สุดแสนจะกลัดกลุ้มได้ผ่านพ้นไปแล้ว เขากลับไปในช่วงค่ำของวันนั้น ส่วนผมนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนานหลายชั่วโมงกว่าจะทำใจได้ สรุปว่าผมมาทำอะไรที่นี่ มาขายตัวหรือมาเป็นเมียหลอก ๆ หรือมาเป็นสะใภ้หลอก ๆ เริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน

            คุณนายวิมลให้คนมาเรียกลงไปที่ห้องรับแขก ผมจึงต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หากทว่าดวงตายังคงแดงก่ำมิอาจปกปิดได้ ลงมาถึงแล้วก็เห็นท่านนั่งอ่านนิยายวายเรื่องโปรดรออยู่ก่อนแล้ว จึงยกมือไหว้แล้วนั่งลงบนโซฟา ก้มหน้าก้มตาไม่อยากให้ท่านมองเห็นร่องรอยของการร้องไห้มา

            “เป็นยังไงบ้าง”

            “ไม่เป็นไรครับคุณแม่” น้ำเสียงของผมสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ว่าจะไม่ร้องแล้วนะแต่พอมีคนมาสะกิดความรู้สึกนั้นอีกทีก็ต้องอ่อนแออีกครั้ง

            “ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นลงไป ฉันแค่อยากให้เธอกับนาธานผูกพันกัน ทุกอย่างมันจะได้ง่ายขึ้น”

            “คุณแม่ต้องการแค่นั้นเองเหรอครับ ไม่ห่วงความรู้สึกผมเลยเหรอครับ ผมขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน ไม่เคยรักเลยด้วยซ้ำและไม่คิดจะรักด้วย”

            “เธออยากได้อะไรฉันจะให้เธอหมดทุกอย่าง ขอแค่ทำงานนี้ให้สำเร็จ”

            “ผมขอไม่ทำแล้วได้ไหมครับ ผมเกลียดเขา”

            “เกลียดฉันด้วยไหม?”

            “ไม่ได้เกลียดครับ แต่แอบน้อยใจที่คุณแม่เอาแต่ใจจนทำให้ผมต้องอยู่ในสภาพนี้” เอ่ยพลางปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มไปด้วย

            “เข้ามานั่งใกล้ ๆ ฉันสิ” ท่านกวักมือเรียกให้ผมเข้าไปนั่งใกล้ ๆ จึงต้องยอมทำตามอย่างว่าง่าย ถึงแม้ภายในใจจะยังคงขุ่นเคืองอยู่บ้าง

            “ผม ฮึก เสียใจ คุณนาธานเขาใจร้ายเหลือเกิน ไม่อ่อนโยน ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ผมเสียใจที่เขาเป็นคนแรกของผม”

            เมื่อเห็นผมร้องไห้ร้องห่มท่านก็โอบกอดเพื่อให้กำลังใจ “หากจะโทษใครก็มาโทษที่ฉันเถอะ ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมาเจอกับเรื่องอย่างนี้ ฉันตั้งใจวางยาพวกเธอทั้งคู่เพื่อให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น ฉันจะรับผิดชอบด้วยการให้เธอเป็นสะใภ้ตัวจริง”

            ได้ยินอย่างนั้นผมก็ตกใจยกใหญ่ เบิกตาแล้วผละตัวออกมามองหน้าท่าน จู่ ๆ จะมาพูดอย่างนี้ได้อย่างไร ในเมื่อคนที่ทำผมไม่คิดจะพิศวาสเลยด้วยซ้ำ ส่วนผมเองก็ไม่มีทางมองเขาในแง่ดี ไม่มีทางยอมตกล่องปล่องชิ้นด้วยแน่ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็เกินพอ

            “ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ผมจะถือซะว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผมจะทำงานให้คุณแม่จนเสร็จแล้วก็จะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม ถือซะว่าสิ่งที่เสียไปชดใช้หนี้ให้เขาก็แล้วกัน”

            “แต่ฉันอยากได้เธอมาเป็นสะใภ้ตัวจริงจริง ๆ นะ ฉันว่าเธอดีกว่าแม่นางเอกนั่นตั้งเยอะ”

            “แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับคุณแม่ คุณนาธานไม่ได้รักผม ผมเองก็ไม่ได้รักเขาเหมือนกัน เราเป็นผู้ชายด้วยกัน เอาตามนี้เถอะนะครับ ไม่ต้องพูดถึงมันอีก แล้วทำภารกิจต่อให้จบ”

            “น่าเสียดายจริง ๆ เธอเป็นสะใภ้ในอุดมคติของฉันเลยนะ แต่ก็ช่างเถอะฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ แต่การเสียพรหมจรรย์ในครั้งนี้ฉันจะไม่ให้เสียเปล่า ฉันคิดไว้แล้วว่าจะซื้อบ้านให้ครอบครัวเธอหลังหนึ่งโอนให้เป็นชื่อเธอ หลังจากจบงานนี้แล้วเธอจะได้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น หรือหากอยากทำงานกับฉันต่อก็ไม่ว่าฉันยินดีต้อนรับเธอเสมอ”

            “ขอบพระคุณครับคุณแม่ แต่บ้านหลังหนึ่งราคาไม่ใช่น้อย ๆ มันไม่มากไปหน่อยเหรอครับ”

            “ไม่มากไปหรอกเมื่อเทียบกับสิ่งที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งต้องเสียไป เอาเป็นว่าฉันจะเอาแบบมาให้เธอเลือกก็แล้วกัน ถูกใจหลังไหนก็บอกมาได้เลย”

            “ขอบพระคุณครับคุณแม่” ถึงไม่ได้เห็นแก่เงินขนาดนั้น แต่ก็มิอาจปฏิเสธได้ว่าเงินเท่านั้นที่จะบันดาลดลทุกสิ่งให้เกิดขึ้นได้ เมื่อเสียไปแล้วก็ต้องตักตวงให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมจะไม่ยอมเสียเปรียบฝ่ายเดียวแน่

            “นับจากนี้เธอต้องเป็นฝ่ายรุก ฉันจะให้คนขับรถไปส่งที่ทำงานของนาธาน ไปประกาศศักดาว่าเธอเป็นใคร”

            “มันจะดีเหรอครับ”

            “ดีสิ ฉันคิดไตร่ตรองดีแล้ว หากไม่รีบก็อาจจะเสียเปรียบแม่นั่น”

            ว่าแล้วท่านก็ยื่นแท็บเล็ดมาให้ดูอะไรบางอย่าง เมื่อมองดูที่หน้าจอซึ่งท่านได้เปิดเอาไว้มันคือข่าวซุบซิบบันเทิง พาดหัวว่านางเอกสาวซอนย่ากำลังซุ่มคบกับนักธุรกิจหนุ่มหล่อชื่อดัง ควงคู่กันไปเที่ยวสองต่อสองอยู่บ่อยครั้ง ภาพที่ปาปารัซซี่ถ่ายมาได้ถึงจะไม่ชัดเจนแต่ก็พอดูออกว่าคือคุณนาธาน

            “ไม่แปลกนี่ครับคุณแม่เพราะเขาเป็นแฟนกัน”

            “แปลกสิ เพราะฉันไม่ชอบขี้หน้าแม่นั่น เตรียมตัวให้พร้อม เพราะนอกจากเธอจะไปเยือนออฟฟิศของตานาธานแล้ว ยังต้องไปเดินแบบการกุศลที่สมาคมด้วย ฉันรู้ว่าแม่นางเอกนั่นจะไปเดินด้วย”

            “ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลยนะครับ”

            “ไม่เคยก็ต้องเคย ฉันจะจ้างครูมาสอนเดินแบบให้เอง”

            “ก็ได้ครับ”

            ผมต้องก้มหน้ารับบัญชาอย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ ทุกอย่างที่คุณนายวิมลให้ทำล้วนแต่ทำให้เขาเกิดความสงสัยทั้งสิ้น จะต้องหาคำแก้ตัวยังไงให้เอาตัวรอดไปได้ทุกครั้ง ที่สำคัญจะทำยังไงให้สองคนนั้นเลิกกันได้โดยที่ผมไม่ถูกจับได้ว่าเป็นผู้ต้องหา

*-*-*-*-*-*

            วันนี้นับเป็นวันแรกที่ผมได้ออกมาจากรั้วคฤหาสน์แอนเดสัน ทำตัวเชิด ๆ นั่งรถหรู มีคนขับรถส่วนตัว ชีวิตพลิกผันเพียงชั่วข้ามคืนแต่อีกไม่นานก็คงกลับไปเป็นไอ้บิวของแม่เหมือนเดิมแล้ว

            ตึกสูงระฟ้าใจกลางเมืองคือออฟฟิศของคุณนาธาน เขาทำธุรกิจทั้งในและต่างประเทศ ในประเทศก็เป็นธุรกิจประกันภัย อสังหาริมทรัพย์ และธุรกิจด้านการเงินอื่น ๆ ส่วนนอกประเทศเป็นหุ้นส่วนของบ่อนกาสิโนขนาดใหญ่ ทำให้เป็นคนมีหน้ามีตา รู้จักและสนิทสนมกับคนมีสีเสริมบารมีให้ยิ่งขึ้น ถือว่าเป็นมาเฟียก็ย่อมได้

            คุณนายวิมลบอกว่าเขาอยู่ชั้นสามสิบของตึก ผมภาวนาขอให้เขาไม่อยู่ที่นั่นจะได้มีข้ออ้างกลับไปบอกคุณนายวิมล แต่แล้วความฝันของผมมันก็สูญสลายไป เพราะเมื่อเปิดประตูเข้าไปในนั้นก็เห็นเขายืนสั่งงานลูกน้องอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นผมทุกคนก็มองเป็นตาเดียวกัน ทำได้เพียงยิ้มพลางโบกมือทักทาย ก่อนเขาจะเดินทำหน้าดุเข้ามาหาแล้วคว้ามือออกมาจากห้องนั้นทันที

            “ดะ...เดี๋ยว จะพาผมไปไหนครับ”

            “เธอมาที่นี่ทำไม! ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”

            “ก็คุณแม่ให้ผมเอาขนมมาให้คุณ ท่านทำเองกับมือเลยนะ” ผมยิ้มพลางยื่นถุงขนมที่คุณนายวิมลฝากมาให้ลูกชาย เพื่อจะได้มีข้ออ้างมาที่นี่

            เขาวางสายตาไว้ที่ถุงขนมก่อนเลื่อนสายตามาที่ใบหน้าผม เห็นแววตาดุดันก็รู้สึกกลัวไม่น้อย แต่ต้องยิ้มสู้เข้าไว้เพราะเขาไม่น่าจะทำอะไรผมต่อหน้าลูกน้องแน่

            “ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดฝากอะไรมาให้ลูกชาย แต่วันนี้กลับส่งเธอมา มีอะไรที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า” แววตาที่ดุดันแปรเปลี่ยนเป็นแววตาอันมีเล่ห์เหลี่ยม เท้าใหญ่ก้าวเข้ามาใกล้ผมจึงต้องถอยหลังไปเรื่อย ๆ ด้วยความกลัว

“มะ...ไม่มีอะไรจริง ๆ เอาให้คุณแล้วผมก็จะกลับ”

“ฉันเป็นนายจ้างเธอนะลืมไปแล้วเหรอ หรือว่าคุณแม่ให้เธอมากกว่านั้นอีก”

“ไม่มีอะไรจริง ๆ ครับคุณนาธาน ผมจะกล้าโกหกคุณได้ยังไง”

กล่าวด้วยความลนลานแล้วหมุนตัวจะหนีไป แต่ตรงหน้ามันคือบันไดน่ะสิ ผมเบิกตาด้วยความตกใจเพราะร่างกำลังจะร่วงลงไปแล้ว หลับตาปี๋นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้ว บรรพบุรุษจากทุกภพทุกชาติให้มารวมตัวกันช่วยผมด้วย!

            “ยัยซุ่มซ่าม!”

            คิดว่าตัวเองตายไปแล้วแน่ ๆ แต่ยังคงได้ยินเสียงคุณนาธานอยู่ใกล้มาก ตอนนี้ผมคงอยู่ในนรกขุมที่ร้อยแปดแน่นอน ไม่นะ! ตายแล้วยังต้องมาเจอเขาอีกหรือนี่

            “ลืมตาได้แล้ว”

            “คุณนาธาน ผมยังไม่ตายใช่ไหม”

            “ก็เออน่ะสิ”

            ตอนนี้เขาโอบกอดผมเอาไว้แน่นขนัดราวกับเป็นห่วงมาก เราจ้องตากันจู่ ๆ ภาพในวันวานก็ฉายในหัวอีกครั้ง ใบหน้าผมร้อนระอุขึ้นมาก่อนจะรีบหลบสายตาแล้วเบนหน้าหนี

            “นาธานคะ”

            เสียงหวาน ๆ ของใครบางคนดังขึ้นเราทั้งคู่จึงหันไปมอง ไม่น่าเชื่อว่าซอนย่าจะมาอยู่ตรงนี้แล้ว เมื่อเห็นว่าแฟนสาวมาพบเข้าคุณนาธานก็รีบผลักตัวผมให้ออกห่างทันที

            “ไม่มีอะไรครับซอนย่า เด็กนี่เอาขนมมาส่งน่ะ อ่ะนี่ขนมฝีมือคุณแม่ท่านเอามาฝากซอนย่าน่ะ”

            “จริงเหรอคะ ยังไงก็ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะคะ”

            เธอยิ้มด้วยความดีใจอย่างลืมตัว ก่อนเงยขึ้นมามองหน้าผม รอยยิ้มบนใบหน้างามเจื่อนลงทันที สีหน้าและสายตาของนางร้ายเริ่มทำงานทันที

            “ส่งแล้วก็กลับไปสิ ยืนบื้ออยู่ได้”

            “เธอกลับไปได้แล้ว” คุณนาธานผสมโรงอีกเสียง ราวกับผมเป็นตัวน่ารังเกียจซะเหลือเกิน

            ยังไม่ได้ทันพูดอะไรเขาก็โอบไหล่นางเอกสาวกลับเข้าไปในออฟฟิศเสียแล้ว ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น กำลังคิดว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ ไม่ได้มีความคืบหน้าอะไรเลย แถมยังมาเสียท่าให้กับศัตรูอีกด้วย หากคุณนายรู้เข้ามีหวังโดนเอ็ดใหญ่แน่

*-*-*-*-*-*-*

            ช่วงหลายวันที่ผ่านมาคุณนายให้ครูมาสอนเดินแบบที่บ้านอย่างเป็นล่ำเป็นสัน กะว่าจะให้ผมไปเป็นนายแบบมืออาชีพหรืออย่างไรกัน วัน ๆ ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเรียน เรียน แล้วก็เรียน ทำเอาแทบไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่นเลย ส่วนคุณนาธานไม่เคยโผล่หน้ามาตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันที่จะต้องไปร่วมงานเดินแบบผ้าไทยและเครื่องเพชรมูลค่านับร้อยล้านของคุณหญิงคุณนายทั่วฟ้าเมืองไทย

            วันนี้เราเดินทางมายังโรงแรมที่จัดงานก่อนเวลาหลายชั่วโมงเพื่อให้ผมมาซ้อมเดินแบบบนเวทีจริง ผมพยายามมองหาซอนย่าแต่ไม่พบว่านางมาซ้อมในวันนี้ด้วย จึงแอบกระซิบถามนายแบบและนางแบบที่ซ้อมด้วยกันทราบว่านางไม่เคยมาซ้อมเพราะเป็นงานอยู่แล้ว อีกอย่างหากไม่เดินในชุดฟินนาเล่นางจะไม่รับเด็ดขาด

            ซ้อมเดินบนเวทีจนเริ่มเข้าใจลำดับขั้นตอนของงานแล้วก็มาแต่งหน้า ในระหว่างช่างกำลังช่วยแต่งหน้าให้คุณนายวิมลก็เดินเข้ามาทักทายทุกคน ดูเหมือนว่าคนจะรู้จักและให้ความเคารพนับถือไม่น้อย เพราะคุณนายเป็นไฮโซชื่อดัง แต่คนอื่นยังไม่รู้ว่าผมเป็นใคร

            “สวัสดีค่ะคุณวิมล” พี่ช่างแต่งหน้ารีบยกมือไหว้แล้วทำการละเลงหน้าผมต่อ

            “สวัสดีจ้ะ วันนี้จัดเต็มให้ลูกสะใภ้ฉันหน่อยนะจ๊ะ”

            “อ้าว! นี่ลูกสะใภ้คุณวิมลหรอกเหรอคะ ฉันเข้าใจว่าเป็นคุณซอนย่าซะอีก ไม่นึกเลยว่าคุณนาธานจะมีรสนิยมดีอย่างนี้ หายากนะคะที่แม่สามีรับลูกสะใภ้ที่เป็นผู้ชายได้”

            “ข่าวก็ลงอะไรไปเรื่อยนั่นล่ะ ลูกชายฉันมันก็พ่อปลาไหล แต่จริง ๆ แล้วคนที่เป็นตัวจริงคือหนูบิวนี่ล่ะ ตานาธานพามาฝากเนื้อฝากตัวกับฉันถึงที่บ้านจะไม่ใช่ตัวจริงได้ยังไงล่ะ”

            คุณนายวิมลเอาแต่ยกยอปอปั้นผมยกใหญ่ ทำได้เพียงยิ้มรับอย่างจำใจ แต่อีกใจก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่มีคนเห็นความสำคัญของตัวเองอย่างนี้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ละครฉากหนึ่งก็เถอะ

            “แม่ไปแล้วนะหนูบิว ยังไงก็สู้ ๆ นะ”

            “ขอบคุณครับคุณแม่”

            ผมยิ้มให้ก่อนท่านจะเดินออกไปจากห้องแต่งตัว นั่งให้พี่ช่างแต่งหน้าสะบัดแปรงต่อไป ตอนนี้ผมเป็นเป้าสายตาของทุกคนในห้องแต่งตัวอย่างช่วยไม่ได้

            “ทำไมไม่ยอมบอกว่าน้องเป็นสะใภ้คุณวิมล ปล่อยให้พี่เข้าใจว่าเป็นนายแบบหน้าใหม่มาเสียนาน”

            “ทำไมต้องบอกด้วยครับพี่ ผมว่ามันก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น วันนี้ผมก็มาเดินแบบเหมือนคนอื่นนี่นา”

            “สำคัญสิ เศรษฐินีไฮโซที่ใครต่างก็อยากได้เป็นแม่สามีแต่จู่ ๆ ก็มาเปิดตัวน้องซะงั้น แสดงว่าน้องต้องถูกใจคุณวิมลมากแน่ ๆ ตอนนี้ใคร ๆ ก็เข้าใจว่าซอนย่าคือตัวจริงของคุณนาธาน เชื่อว่าพรุ่งนี้เป็นข่าวใหญ่ไปทั่วประเทศแน่”

            “ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

            “ไม่เชื่อคอยดูละกันค่ะ”

            เราคุยกันไปเรื่อยอย่างถูกคอจนกระทั่งแต่งหน้าทำผมเสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็ไปแต่งตัวตามชุดที่ได้ถูกกำหนดไว้ให้ ยิ่งใกล้ถึงเวลาที่จะต้องออกไปหน้าเวทีภายในห้องแต่งตัวก็ยิ่งวุ่นวายมากขึ้น แม้จะเคยเรียนจากครูสอนเดินแบบมาอย่างเข้มข้นแต่ผมก็ยังตื่นเต้นเพราะนี่คืองานแรก เป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่ รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองหน้าตาดีขึ้นเป็นกอง ส่องกระจกแล้วยิ้มพลางคิดในใจว่านี่คือผมจริง ๆ หรือ

            ใกล้จะถึงเวลาเริ่มงานก็เห็นซอนย่าเข้ามาพร้อมผู้จัดการ นางแต่งหน้าทำผมมาพร้อมก่อนแล้วและเพิ่งมาสวมใส่ชุดที่นี่ ยอมรับว่าการเป็นดาราดังทำให้มีอภิสิทธิ์มากกว่าคนอื่น มีคนเอาอกเอาใจให้ความใส่ใจเป็นพิเศษ บังเอิญว่าเราเดินสวนทางกันผมจึงยิ้มทักทายตามมารยาทแต่กลับโดนเมินเสียอย่างนั้น รอยยิ้มจริงใจเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจื่อน รู้สึกเสียหน้าเป็นบ้าเลยล่ะ

            “แกคงสำคัญตัวเองผิดไป” เอ่ยเบา ๆ กับตัวเอง

ในตอนนั้นพี่ช่างแต่งหน้าคนเดิมได้เดินเข้ามาเติมหน้าให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกไปหน้าเวที จู่ ๆ แกก็พูดประโยคที่ทำเอาซอนย่าต้องหันมาสนใจผม

            “วันนี้น้องบิวน่ารักมากกก เหมาะสมกับการเป็นสะใภ้ตัวจริงของตระกูลแอนเดสันทุกประการค่ะ คุณวิมลอุตส่าห์มาฝากฝังด้วยตัวเองขนาดนี้พี่เลยฟาดหน้าให้ฉ่ำ ๆ ไปเลย วันนี้น้องบิวต้องเฉิดฉายบนเวทีแน่นอนค่ะเชื่อพี่” ดูเหมือนว่าพี่แกตั้งใจให้ซอนย่าได้ยิน

            เมื่อพี่ช่างแต่งหน้าพูดประโยคนั้นจบผมก็ส่งสายตาไปมองซอนย่าเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของนาง แต่ดูเหมือนว่าสายตาที่มองมานั้นช่างน่ากลัวเหลือเดิน ยิ่งกว่าที่ผมเจอในออฟฟิศวันนั้นเสียอีก