บทที่ 8 รู้สึกแปลกไป

บทที่ 8

รู้สึกแปลกไป

            ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วผมก็ต้องเป็นคนดูแลคุณนาธานอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขายังคงลงน้ำหนักเท้าได้ไม่มาก แทนที่จะกลับกรุงเทพมหานครแต่สั่งให้พากลับมายังห้องพักห้องเดิม ส่วนผมไม่มีทางกลับเพราะตั้งใจจะมาเที่ยวทั้งทีต้องเที่ยวให้หนำใจ เขาเจ็บอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะตามไปแกล้งผม

            เมื่อรู้ข่าวคุณป้าปัญจรีย์ก็เข้ามาเยี่ยมถึงห้องพัก ท่านถามว่าจะกลับกรุงเทพฯเลยไหมจะได้เตรียมรถและตั๋วเครื่องบินให้หลานชาย แต่เมื่อคุณนาธานปฏิเสธและบอกว่าจะอยู่เที่ยวที่นี่สักพักก่อน ท่านจึงเปลี่ยนแผนสั่งให้คนนำรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งมาให้ เพื่อจะได้ขับไปเที่ยวได้ตามสบายใจ

            รถก็มีแล้วจะขาดก็แต่เงินเท่านั้น กระเป๋าสตางค์ก็ยังไม่ได้คืน ผมจึงคิดว่าจะต้องใช้วิธีสกปรกเพื่อเอาเงินมาจากคุณนาธาน รอช่วงที่เขาหลับย่องเข้าไปแอบขโมยเงินในกระเป๋าสตางค์ ไม่นึกเลยว่าเขาจะพกเงินติดตัวเยอะขนาดนี้ นึกว่าจะใช้บัตรเครดิตเสียมากกว่า

            “เอาไปสักสองพันก็พอ เงินเยอะขนาดนี้เขาคงไม่รู้หรอก”

            ยิ้มด้วยความดีใจ วางกระเป๋าสตางค์ไว้ที่เดิมแล้วเดินไปคว้ากระเป๋าเป้เตรียมตัวจะออกไปเที่ยว แต่ทว่ากลับมีใครบางคนคว้าข้อมือผมเอาไว้เสียก่อน

            “จะไปไหน!”

            หันกลับไปก็พบกับสายตาอันขึงขัง คล้ายกับรอเวลาจับผิดผมอยู่ก่อนแล้ว ผมยิ้มแหยยอมรับความผิดแต่โดยดี

            “คือ...ผมจะไปข้างนอก คุณอยากได้อะไรไหม เดี๋ยวผมจะหามาให้”

            “เอาเงินฉันคืนมา” ว่าพร้อมกับแบมือขอเงินคืน

            ...มีหรือที่ผมจะคืน ไม่มีทางซะหรอก

            “ผมขอยืมก่อน กลับบ้านแล้วผมจะคืนให้ พร้อมดอกเบี้ยร้อยละยี่สิบเลยก็ได้”

            “เธอคิดว่าฉันเห็นแก่เงินเล็ก ๆ น้อยแค่นี้เหรอ ถ้าไม่คืนเงินก็พาฉันไปด้วย”

            “ไปด้วย! ไปทำไมครับ”

            “ก็ไปเที่ยวไง มาถึงที่แล้วฉันก็อยากจะเที่ยวบ้าง เธอขับส่วนฉันซ้อน ถ้าไม่ยอมตกลงฉันจัดการเธอแน่”

            “ไปก็ได้ครับ ชอบบังคับกันจัง”

            วลีหลังผมบ่นอย่างเบาเสียง ทำสีหน้างองุ้มให้เขาเห็นจะได้รู้ว่าผมงอแงไม่อยากให้ไปด้วย แต่ท้ายที่สุดผมก็ช่วยพยุงเขามาที่รถจนได้ เมื่อยืนอยู่ข้างรถแล้วผมก็ทำการใส่หมวกกันน็อก จากนั้นยื่นให้เขาอีกใบเพื่อใส่บ้าง

            “อ่ะ”

            “ใส่ให้ฉันด้วย”

            “ใส่เองไม่เป็นรึไง คุณไม่ใช่เด็กแล้วนะ”

            “ก็ฉันไม่สบาย ใส่ให้มันจะตายรึไงกัน” เขาส่งเสียงดุมาให้ แน่นอนว่าผมต้องยอมอยู่แล้ว

            ด้วยที่ตัวผมเตี้ยกว่าสูงแค่ร้อยห้าสิบกว่า ส่วนเขาร้อยแปดสิบปลาย จึงต้องเขย่งเท้าขึ้นเพื่อให้ความสูงมันพอดีที่จะสวมหมวกกันน็อกให้เขาได้ ตอนแรกไม่ได้สนใจอะไรเพราะวางสายตาไว้ที่มือตัวเอง แต่เมื่อสะดุดกับสายตาคมที่กำลังจ้องหน้าด้วยประกายตาเจ้าเล่ห์ ทำให้ใบหน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันที สบตาเขาครู่หนึ่งแล้วเบนหนีไปทางอื่น เพราะตอนนี้ใบหน้ามันแดงก่ำไปหมดแล้ว

            ไม่รู้จะจ้องอะไรนักหนา

            ใบหน้าผมมีคำว่าน่ารักติดอยู่หรือไง?

            “เสร็จแล้ว”

            “ก็แค่นี้ล่ะ”

            ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วขึ้นคร่อมรถ เมื่อทรงตัวได้แล้วก็ยกขาตั้งขึ้นรอให้เขาขึ้นมาซ้อนท้าย ด้วยความที่เขายังเจ็บตรงข้อเท้าอยู่เพราะมีอาการบวมเล็กน้อย จึงทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากไปเสียหมด กว่าจะขึ้นมาได้ผมต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายอยู่หลายนาที

            หมับ!

            เมื่อขึ้นนั่งเรียบร้อยเขาก็กอดเอวผมซะแน่น ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงขึ้นมาทันที หันขวับไปมองแรงใส่

            “แน่นไปไหมคุณ”

            “ก็ฉันกลัวตก ขับไปเลยฉันอยากเที่ยวจะแย่แล้ว”

            ว่าแล้วก็เกยคางไว้บนไหล่ผมอย่างถือวิสาสะ ในตอนนั้นทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะโกรธหรือเขินกันแน่ ความรู้สึกมันตีรวนสรวลในจิตจนแยกไม่ออก จึงตั้งสมาธิออกรถไป ก่อนจะมือสั่นไปมากกว่านี้

            .

            .

            บรรยากาศที่โอบล้อมไปด้วยขุนเขาและต้นไม้สีเขียวขจี ทำให้การขับรถรับลมของพวกเราดำเนินไปอย่างราบรื่น พักรบกันช่วงหนึ่งเพื่อดื่มด่ำกับอากาศอันบริสุทธิ์ เย็นสบายกายและสบายใจ จุดมุ่งหมายก็คือไร่ชาขนาดใหญ่มีชื่อของที่นี่ ในระหว่างทางผมอดไม่ได้ที่จะส่องกระจกรถ เพื่อมองดูว่าเขามีสีหน้าอย่างไร เมื่อยามที่ผู้ชายคนนี้ยิ้มทำให้โลกดูสดใสขึ้นเป็นกอง รูปหน้าคือหล่ออยู่แล้วยิ่งมีรอยยิ้มมาประดับ ใจคนมองแทบละลายอยู่แล้ว

ไม่นะ! ไอ้บิว แกทำไมต้องชมเขาด้วย

            “เย้! ถึงสักที”

            เมื่อได้ที่จอดรถผมก็ดับเครื่องแล้วเอาขาตั้งลง ถอดหมวกกันน็อกแล้วก็หันไปมองคนนั่งซ้อนท้าย เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่มีทีท่าจะลง

            “ลงสิคุณ”

            “ถอดหมวกกันน็อกให้ฉันด้วย”

            “เฮ้อ! จะให้ผมทำให้ทุกอย่างเลยเหรอ พิการก็ไม่ใช่”

            “พูดให้มันดี ๆ หน่อย ฉันเป็นนายจ้างเธอนะ”

            “รู้แล้วน่า ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาบังคับหรอก”

            บ่นแต่ก็ทำ ถอดหมวกกันน็อกแล้วก็ช่วยพยุงเขาลงมายืนจนสำเร็จ หันไปมองภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมยิ้มทันที ไร่ชาเบื้องหน้าช่างเหมือนสวรรค์บนดิน ภาพนี้ช่างงดงามเกินคำบรรยาย ปลูกเป็นแถวแนวขั้นบันไดจากเนินเขาไปจนถึงยอดเขา ผมเดินไปหาเจ้าหน้าที่เพื่อติดต่อขอเข้าไป เมื่อเสร็จแล้วก็เดินกลับมาหาเขาอีกครั้ง

            “ป่ะคุณ”

            “ช่วยพยุงฉันด้วย”

            ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “มาเป็นภาระจริง ๆ แทนที่ผมจะได้เที่ยวคนเดียวอย่างสบายใจ”

            พูดแค่นั้นก็โดนเขาดีดหน้าผากเสียงดังป๊อก

            “ขี้บ่นจริง ๆ เลย แค่นี้ไม่ตายหรอก ฉันไม่ยอมให้เธอได้เสวยสุขคนเดียวหรอก ฉันต้องมาขัดขวางความสุขของเธอ”

            ผมไม่พูดอะไรแต่ยังคงแสดงสีหน้าบูดบึ้งเพื่อประท้วง ช่วยประคองเขาไปที่ไร่ชา ในระหว่างนั้นก็หยุดพักเพื่อถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ปล่อยให้เขายืนอยู่คนเดียวนานสองนาน นอกจากพวกเรายังมีนักท่องเที่ยวคนอื่นมาเที่ยวจำนวนหนึ่ง หันกลับมาอีกทีผมก็ไม่เห็นเขาแล้ว

            “ไปไหนของคุณนะ”

            เดินหาตั้งนานสองนานแต่ไม่เจอ ตอนแรกก็เฉย ๆ แต่เมื่อนานหลายนาทีก็เริ่มเป็นห่วงขึ้นมา ขายิ่งไม่ดีอยู่ด้วยหากสะดุดล้มหัวฟาดพื้นอยู่ที่ไหนสักแห่งจะทำอย่างไร ที่นี่ก็กว้างมากด้วยคงหาเจอยากแน่ ๆ

            “คุณนาธาน! คุณอยู่ไหน”

            เสียงของผมดังก้องสะท้อนออกไปหากทว่าไม่มีเสียงตอบรับ ใจคอเริ่มไม่ดีจึงคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี หากเขาตายขึ้นมาผมคงไม่มีหน้าไปพบคุณนายวิมลแน่ ๆ

            กำลังจะร้องไห้อยู่แล้วเชียวแต่ได้ยินเสียงหัวเราะของใครบางคนดังขึ้น หันไปมองที่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางไร่ชาก็พบกับคนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งล้อมวงกันอยู่ หนึ่งในนั้นมีผู้ใหญ่ด้วย ผมหรี่ตามองพลางสาวเท้าเข้าไปเรื่อย ๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าเป็นเขาหรือไม่

            “ใช่จริง ๆ ด้วย”

            เมื่อรู้ว่าเป็นเขาผมก็ยิ้มทันที โล่งอกที่อย่างน้อยยังคงปลอดภัย เมื่อเห็นผมเขาก็ไม่ได้ทักทายหรือสนใจอะไร ยังคงนั่งสนุกกับเด็ก ๆ

            “คุณมาทำอะไรที่นี่”

            “...”

            “คุณนาธาน!”

            “...”

            เขายังคงไม่สนใจหากทว่าเด็ก ๆ ชาวเขาเหล่านั้นหันมามองผมเป็นตาเดียวกัน

            “พี่ชายรู้จักกับพี่คนนี้เหรอ”

            “ใช่ รู้จัก ทำอะไรกันอยู่ครับเด็ก ๆ”

            “กำลังเล่าเรื่องสนุก ๆ ให้พี่ชายใจดีฟังอยู่”

            เขาน่ะเหรอจะนั่งฟังเด็ก ๆ เล่าเรื่องสนุกให้ฟัง ผมไม่อยากจะเชื่อเลย มองไปที่กลางวงก็มีตะกร้าชาที่เพิ่งเก็บมาสด ๆ ร้อน ๆ ในมือของเด็ก ๆ มีธนบัตรสีเทากำไว้ด้วย คาดว่าเขาคงจะจ้างเด็ก ๆ เก็บชามาให้กระมัง

            “เรื่องอะไรเหรอครับ เล่าให้พี่ฟังด้วยสิ”

            เมื่อผมหย่อนก้นนั่งลงแล้ว เขาก็สั่งให้เด็กทุกคนกลับไป ผมเกิดความสงสัยว่าทำไมถึงทำอย่างนี้ เขางอนผมเรื่องอะไรกันแน่ ทำเหมือนผมเป็นธาตุอากาศเสียอย่างนั้น

            “ทำไมไม่ยอมพูดกับผม คุณโกรธผมเรื่องอะไร”

            “...”

            “คุณนาธาน! เป็นใบ้หรือไง”

            “...”

            “ถ้าไม่พูดผมจะกลับแล้วนะ ถ้าจะกลับด้วยกันก็ลุกขึ้น”

            “...”

            “โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป หาทางกลับเองก็แล้วกัน”

            ตอนแรกเฉย ๆ เพราะคิดว่าตัวเองผิด แต่ตอนนี้ผมเกิดมีน้ำโหขึ้นมาจริง ๆ ซะแล้ว เล่นตัวเกินมนุษย์มนา คนอย่างไอ้บิวไม่ยอมทนแน่

            “นั่งลงที่เดิม อยู่ที่นี่จนกว่าฉันจะสั่งให้ไป”

            “พูดได้แล้วเหรอ”

            ผมพูดประชดพลางนั่งลงข้างเขา คว้าตะกร้าชาขึ้นมาดูแล้วเงยหน้าขึ้นถาม “คุณจ้างเด็ก ๆ เก็บชาไปฝากคุณแม่ใช่ไหม”

            “เปล่า ฉันจะเอาไปฝากซอนย่า ซอนย่าชอบดื่มชา”

            ได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้าเซ็ง วางตะกร้าลงที่เดิม ทำไมผมต้องรู้สึกแปลก ๆ เมื่อยามที่เขาเอ่ยถึงยัยนั่น เมื่อรู้ว่าเขารักยัยนั่นมากแค่ไหน

            “ดีเหมือนกัน ผมก็จะเอาไปฝากคุณอั๋นบ้าง ขอบคุณที่เขาช่วยไว้วันนั้น”

            เขาหันขวับมาสนใจผมทันที หากทว่าผมยังคงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูรูปที่ถ่ายเมื่อครู่อย่างสบายใจ แต่จู่ ๆ เขาก็คว้ามันไปจากมือผมซะอย่างนั้น

            “นี่คุณ! เอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลย”

            “ฉันจะเก็บไว้ให้ ถึงกรุงเทพฯเมื่อไหร่ค่อยคืน”

            “ไม่ได้นะ! ผมจำเป็นต้องใช้ ผมต้องโทรหาแม่กับน้อง”

            “จะโทรหาไอ้นั่นล่ะสิไม่ว่า”

            “โทรหาใครก็เรื่องของผมปะ เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”

            ผมพยายามแย่งมือถือจากเขาอย่างสุดความสามารถ เอาไปเอามาจนตอนนี้ขึ้นมาคร่อมบนตัวเขาแล้ว รู้ตัวอีกทีก็ถูกมือใหญ่รั้งเอวไม่ให้ลุกขึ้นจากตัวเขาได้ สีหน้าของคนที่อยู่เบื้องล่างเจ้าเล่ห์และเป็นต่อ

            “คุณจะทำอะไร?”

            “แย่งให้ได้สิ”

            “ปล่อยก่อนสิ ผมแย่งได้แน่”

            “ไม่ปล่อย”

            เขายิ้มหน้าระรื่น ปล่อยมือถือผมทิ้งลงพื้นเพื่อส่งมืออีกข้างมากอดไว้ ตอนนี้เราต่างก็อยู่ในท่าล่อแหลมเสียแล้ว ทำไมหัวใจผมมันเต้นแรงอย่างนี้นะ ทำไมอ้อมกอดผู้ชายคนนี้อบอุ่นจัง เมื่อยามมองหน้าสบตากับเขาหัวใจมันสั่นพิกล

            “ชอบใส่จีสตริงเหรอ”      

            คำถามนั้นทำให้หน้าผมแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง “ถะ...ถามทำไม”

            “ก็เมื่อวานเธอเอามันรัดขาให้ฉันไงเลยถาม แล้ววันนี้ยังใส่อยู่ไหม”

            รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นทำให้ผมต้องเบิกตาด้วยความตกใจ มือทั้งสองข้างวางอยู่บนแผงอกเขาแทบขยับไม่ได้ ทำให้อีกฝ่ายสามารถส่งมือล้วงเข้าไปใต้กางเกงยีนตัวเก่งอย่างง่ายดาย เขาสำรวจกางเกงชั้นในของผมอย่างถือวิสาสะ เมื่อรู้ว่าผมใส่แทนที่จะเอามือออกไป แต่เปลี่ยนมาบีบเคล้นแก้มก้นแทน

            ในวินาทีนี้ใครจะต้านทานไหวกันเล่า

            “อะ...เอามือออกเดี๋ยวนี้เลย”

            “ก้นนุ่มจัง” โทนเสียงอันแหบพร่าของเขาทำให้ผมต้องก้มหน้าลง ไม่อยากสบตาคมคู่นั้นให้ต้องอายมากกว่านี้

            “...”

            ผมเงียบยอมปล่อยให้เขาทำอย่างนั้น จนเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังตื่นตัวขึ้นมาเสียแล้ว เจ้านาธานใหญ่อยากจะออกมาชมโลกภายนอกเต็มทีแล้ว

            “เงยหน้าขึ้นมา” เขาสั่งเบา ๆ

            เงยขึ้นมาแล้วเขาก็รีบประกบจูบทันที ไม่ปล่อยให้ผมได้มีโอกาสทำการขัดขืน รสจูบอันเร่าร้อนเริ่มต้นขึ้น ไฟสวาทที่อยู่ในกายกำลังถูกจุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง มือใหญ่เลื้อยขึ้นมาจากแก้มก้นสู่แผ่นหลังบาง ลูบไล้วนเวียนอยู่อย่างนั้นจนหนำใจ

            เขาพลิกตัวผมมานอนอยู่ด้านล่าง เราจ้องตากันด้วยประกายตาแห่งความหวามไหว หัวใจผมเต้นตึกตักไม่ใช่เพียงเพราะความตื่นเต้น แต่เป็นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่มันก่อตัวขึ้นเมื่อได้เจอคนที่ถูกใจ ผมเคยมีความรู้สึกนี้เมื่อครั้งเรียนมอต้น เคยแอบชอบรุ่นพี่มอปลายซึ่งเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน เขาคนนั้นทั้งหล่อและนิสัยดี ทุกครั้งที่ได้พูดคุยหรืออยู่ใกล้ผมมีอาการแบบนี้เสมอ

            หรือว่า...ผมจะหลงรักคุณนาธานเข้าให้แล้ว

            “ไม่ได้นะครับ”

            “ฉันจะเอาใครก็ห้ามไม่ได้”

            “ผมบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้...คนเยอะ”

            หากเป็นแต่ก่อนผมคงจะบอกว่าไม่มีทางให้เขาอีกแล้ว แต่ข้ออ้างครั้งนี้คือคนเยอะ มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย

            มีหรือที่คนเอาแต่ใจอย่างคุณนาธานจะยอม เขาถลกเสื้อผมขึ้นมากองไว้เหนืออก จากนั้นละเลงปลายลิ้นลงมาทักทายยอดอกของผม มือใหญ่ประสานนิ้วผมไว้ไม่ยอมให้ขัดขืนได้ ผมต้องนอนหลับตา ขบริมฝีปากไว้เพราะเกรงว่าจะมีเสียงเล็ดลอดออกไปให้คนอื่นได้ยิน

            กำลังนอนหลับตาเคลิ้มจู่ ๆ ก็ดึงตัวผมให้ลุกขึ้นนั่ง ไม่รู้เขาเอาความกล้ามาจากไหนยืนควักเจ้าโลกอันแข็งขึงออกมาต่อหน้าต่อตา มือข้างหนึ่งจับมันชักรูด ส่วนอีกข้างดันท้ายทอยผมให้เคลื่อนใบหน้าเข้าไปครอบครองมัน ผมยอมทำตามอย่างว่าง่ายเพื่อให้ช่วงเวลานี้ผ่านพ้นโดยเร็วที่สุด เพราะเกรงว่าจะมีคนมาเห็นเข้า…

            ผมจะปฏิเสธก็ได้แต่ทำไมไม่ยอมทำ

            ผมควรจะโกรธเกลียดที่เขาบังคับฝืนใจ...แต่ไม่เลย

            ช่วงหลังมานี้รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป อยากให้คุณนาธานกลับมาที่บ้านบ่อย ๆ อยากให้เขาเอาอกเอาใจเหมือนเอาใจยัยซอนย่า เกิดความหึงหวงเวลาที่เขาอยู่กับแฟน มันเกิดโรคประหลาดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ หากเป็นอย่างนี้ต่อไปมีหวังเขาคงได้ใจแน่ ๆ