เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 7 เป็นของเล่นก็พอได้
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-14 01:00:36บทที่ 7
เป็นของเล่นก็พอได้
ในที่สุดผมก็ได้โบยบินออกจากกรงทองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วันนี้เดินทางมายังเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า ถึงสนามบินก็มีรถจากทางรีสอร์ตมารอรับถึงที่ เดินทางจากตัวเมืองไม่ไกลนักก็มาถึงที่หมาย รีสอร์ตแห่งนี้มีพื้นที่กว้างขวางพอสมควร ฉากหลังเป็นภูเขาสูงสลับซับซ้อน บรรยากาศดีมาก วันนี้คึกคักเป็นพิเศษเพราะเปิดรีสอร์ตอย่างเป็นทางการ และเปิดต้อนรับนักเที่ยวเป็นวันแรกอีกด้วย
ห้องพักที่ทางรีสอร์ตเตรียมไว้ให้เป็นบ้านน็อกดาวน์หลังเล็ก ๆ ติดกับลำธารน้ำไหล มีร่มเงาจากต้นไม้ใหญ่ทัศนียภาพของที่นี่ช่างงดงาม เหมาะสำหรับการมาพักผ่อนหย่อนใจจริง ๆ หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่แล้วก็แต่งตัวหล่อ ๆ ออกไปร่วมแสดงความยินดีตามที่คุณนายวิมลได้วานมา เดินออกมาได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็เจอกับพนักงานสาวสวยซึ่งกำลังจะเดินมาหาผมพอดี เมื่อได้คุยกันนางบอกว่าทางคุณปัญจรีย์ให้มารับผมไปงานด้วยเกรงว่าจะหลงทาง
“ขอบคุณนะครับพี่”
“ยินดีค่ะ”
พนักงานสาวสวยยิ้มก่อนผมจะเดินฝ่าผู้คนเข้าไปหาเจ้าของรีสอร์ต ซึ่งตอนนี้กำลังโปรยยิ้มรับของขวัญและช่อดอกไม้จากแขกเหรื่อในงานวันนี้
“สวัสดีครับคุณป้าปัญจรีย์”
“สวัสดีจ้ะ ใช่หนูบิวหรือเปล่า”
“ใช่ครับ ไม่นึกว่าคุณป้าจะรู้จักผมด้วย นี่ครับคุณแม่ฝากมาร่วมแสดงความยินดีด้วย” ผมมอบช่อดอกไม้พร้อมกับกล่องอะไรบางอย่างซึ่งคุณนายวิมลฝากมาด้วย
“ขอบใจจ้ะ พี่วิแจ้งก่อนหน้านี้แล้วว่าจะส่งตัวแทนมา สะใภ้ใหญ่ของพี่วิตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะ”
“เอ่อ...คุณแม่บอกมาว่าอย่างนั้นเหรอครับ”
“ใช่จ้ะ แล้วจะให้บอกว่าเป็นอะไรล่ะ” ท่านยิ้มอย่างเอ็นดู
“ก็ตามนั่นล่ะครับ” ผมต้องยิ้มรับอย่างเสียมิได้ คุณนายวิมลบอกว่าเป็นแค่ตัวแทน ไม่ได้บอกว่ามาในฐานะสะใภ้สักหน่อย แกงผมรอบที่ล้านแล้วเนี่ย
“แล้วนี่ตานาธานไปไหนล่ะ”
“เอ่อ...พี่นาธานไม่ได้มาด้วยครับ คุณแม่ให้ผมมาคนเดียว”
“ไม่ใช่นะ พี่วิบอกว่ามากันคนละรอบแต่น่าจะถึงไล่เลี่ยกัน ป้าก็นึกว่าจะรอมาพร้อมกันซะอีก ที่พักก็จัดให้ที่เดียวกันนะ”
“หา! ว่าไงนะครับ ทำไมคุณแม่ไม่ได้บอกผมเรื่องนี้เลย” ใบหน้าผมเจื่อนลงทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น คุณนายวิมลกำลังคิดวางแผนจะทำอะไรกันแน่ ผมคิดอยู่แล้วว่าทำไมทุกอย่างมันง่ายดายขนาดนี้ ง่ายจนคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นอย่างนี้
“อ้าว! นั่นไงตานาธาน”
คุณป้าปัญจรีย์ส่งเสียงข้ามหัวผมไป จึงต้องมองตามไปเช่นกัน เห็นเขาคนนั้นเดินมาในชุดไปรเวทสุภาพไม่เป็นทางการมากจนเกินไป ความสง่าผ่าเผยของเขาทำให้ผู้หญิงทุกคนในงานมองตาเป็นมัน อยากจะได้เป็นเจ้าของใจแทบขาด ยกเว้นก็แต่ผมเท่านั้นที่ไม่อยากจะเข้าใกล้
“สวัสดีครับป้ารี”
“สวัสดีจ้ะหลานรัก มาให้ป้ากอดหน่อย”
เขาเดินเข้ามาสวมกอดป้าในขณะที่ผมยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ข้าง ๆ เขายังไม่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ด้วยกระมังจึงไม่ได้ทักทายอะไรเลย
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ คุณแม่วานให้ผมมาเป็นตัวแทน”
“ขอบใจจ้ะ แล้วทำไมถึงได้มาคนละรอบล่ะ ป้านึกว่ามาจะมาพร้อมกันซะอีก”
“มากับใครครับ?”
เขาทำหน้าฉงนเมื่อได้ยินอย่างนั้น มั่นใจทันทีว่าคุณนาธานเองก็ไม่ได้รู้ล่วงหน้าว่าผมจะมาด้วย ทุกอย่างมันคือแผนการของคุณนายวิมลล้วน ๆ คนแก่อะไรจะมีความคิดลึกลับซับซ้อน จอมวางแผนอย่างนี้
“อ้าว! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เขาชี้หน้าพลางเบิกตาโต ผมจึงแสร้งทำเป็นยิ้มให้ เขาไม่พูดอะไรต่อแต่หันไปสนทนากับคุณป้าปัญจรีย์ไม่กี่ประโยคก็ลากตัวผมออกมาจากงาน เมื่อปลอดผู้คนแล้วก็ปล่อยแขนผมแล้วยืนกอดอกมองอย่างเอาเรื่อง
“เธอกับคุณแม่กำลังเล่นอะไรกันแน่”
“เปล่านะครับ ไม่ได้เล่นอะไร คุณแม่วานให้ผมมาร่วมแสดงความยินดีกับคุณป้าปัญจรีย์ผมก็มา”
“ไม่จริง! แล้วทำไมคุณแม่ต้องสั่งให้ฉันมาเร่งด่วนขนาดนี้ แถมยังจัดแจงตั๋วเครื่องบินอะไรไว้เสร็จสรรพ มาถึงก็มาเจอเธอที่นี่ จะให้ฉันคิดยังไงกันล่ะ อ้อ! ก็ว่าอยู่ทำไมห้องพักถึงมีกระเป๋าวางอยู่ก่อนแล้ว นั่นมันของเธอแน่ ๆ”
“ผมไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเลยนะ คุณแม่เป็นคนวางแผนเองคนเดียว!”
“คุณแม่นะคุณแม่! คิดจะทำอะไรกันแน่”
“ถ้าอย่างนั้นเอาอย่างนี้ เราต่างคนต่างไป ไม่ต้องมาสนใจอะไรกัน ผมเองก็อยากจะมาเที่ยวผ่อนคลายสมองบ้าง คุณก็ไปตามทางของคุณ พอถึงเวลาก็กลับใครกลับมันแค่นั้นก็จบ”
“โอเคตามนี้”
หลังจากนั้นเราต่างก็แยกย้ายกันไป โชคดีที่วันนี้เขาไม่ดื้อไม่เอาแต่ใจ ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง เดินเที่ยวชมภายในรีสอร์ตจนเหนื่อยแล้วก็กลับมาที่ห้องพัก พบว่าห้องถูกรื้อค้น ข้าวของกระจุยกระจาย ที่สำคัญกระเป๋าสตางค์ของผมหายไป ผมเองก็ชะล่าใจไม่ได้กลับมาเอาเมื่อตอนที่นึกขึ้นได้ว่าลืมไว้ที่ห้อง เพราะคิดว่าคงไม่ได้ใช้อะไร
“เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมซวยอย่างนี้นะ”
กำลังยืนทำหน้าเซ็งอยู่ก็มีใครบางคนเดินเข้ามา คุณนาธานมองดูสภาพภายในห้องก็ทำหน้าสงสัย
“นี่เธอโกรธเกลียดอะไรฉันถึงได้ทำลายข้าวของอย่างนี้ อารมณ์ร้อนเหมือนกันนะเรา”
“จะบ้าเหรอ! ผมไม่โง่ขนาดนั้นหรอก ดูไม่ออกหรือไงว่าห้องถูกรื้อค้น มีขโมยเข้ามา”
“อ้าวเหรอ! มันเอาอะไรไปบ้างล่ะ”
“กระเป๋าสตางค์ผมน่ะสิ แล้วจะทำยังไงต่อทีนี้ ตอนแรกคิดว่าจะไปเที่ยวแถวนี้ให้หนำใจ เงินสักบาทก็ไม่มีติดตัว” กำลังทำหน้าเศร้าอยู่ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเงินตัวทองของผมอยู่ตรงหน้าแล้วนี่นา เงยขึ้นพร้อมรอยยิ้มแล้วหันไปมองหน้าเขา
“มองอะไร? เธอเป็นบ้าหรือเปล่า”
“ผมขอยืมเงินหน่อยสิ กลับไปถึงบ้านแล้วผมจะคืนให้”
“ฉันไม่ให้!”
“ทำไมถึงใจร้ายใจดำขนาดนี้ ผมเป็นลูกจ้างคุณนะ ไม่สงสารเด็กตาดำ ๆ อย่างผมบ้างเหรอ”
“ไม่สงสารเลยสักนิด ฉันไปล่ะกะว่าจะขับรถเที่ยวแถวนี้ให้เต็มเหนี่ยว”
เขาเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีเดินออกไปจากตรงนั้น ผมไม่มีทางยอมอดตายอยู่ที่นี่แน่ ถึงอย่างไรก็จะต้องทำให้เขายอมให้ได้ เดินตามไปกอดเอวไว้อย่างแนบแน่น แสร้งร้องไห้ร้องห่มเสียงดังเพื่อให้คนแถวนั้นสนใจพวกเรา ให้ทุกคนรู้ว่าผมกำลังถูกเขาทำร้ายจิตใจ
“ฮือ ๆ พี่นาธานครับ ทำไมถึงทำกับผมอย่างนี้”
“ปล่อยนะ เธอเป็นบ้าอะไร!”
“เอาเงินมาให้ผมถึงจะปล่อย” ผมส่งเสียงให้เบาที่สุดเพื่อต่อรอง
“นอนกับฉันสิถึงจะให้” เขายกยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั่นไส้ เห็นอย่างนั้นก็รีบปล่อยตัวเขาทันที ราวกับขยะแขยงเต็มทน
“ไม่เอาแล้วก็ได้ คุณไปนอนที่อื่นเลยผมจะนอนที่นี่คนเดียว ไม่มีคุณผมคงไม่อดตายหรอก”
ทำหน้ายักษ์ให้แล้วก็สะบัดตูดเดินกลับมาที่ห้องพัก ขนข้าวของของเขาโยนทิ้งไว้ที่หน้าประตู เห็นอย่างนั้นเขาก็ทำหน้าโมโหยกใหญ่เดินเข้ามาชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง
“เธอจะทำบ้าอะไร!”
“คนมันเข้าตาจนทำได้ทุกอย่างนั่นล่ะ”
ตะโกนแล้วก็กลับเข้ามาในห้อง ล็อกประตูไว้อย่างแน่นหนา เข้ามาแล้วก็เกิดความเอะใจว่าทำไมไม่มีร่องรอยของการงัดแงะ เดินไปที่ประตูหลังก็ไม่มีเช่นกัน แล้วโจรมันเข้ามาได้อย่างไร หรือว่ามีวิชาล่องหน แล้วคืนนี้ผมจะเอายังไงดี หากจะแจ้งเปลี่ยนห้องก็เกรงใจไม่อยากให้ถูกมองว่าเรื่องมาก อีกอย่างกลัวว่าจะทำให้นักท่องเที่ยวตื่นตระหนกไปด้วย
ผมตัดสินใจนอนที่เดิม ไม่แจ้งให้ใครรู้ว่าห้องถูกรื้อค้น มั่นใจว่าประตูหน้าต่างทุกบานถูกล็อกเอาไว้จึงกลับเข้ามานอนได้อย่างสบายใจ อีกอย่างเมื่อส่องหน้าต่างไปก็พบว่ามียามเดินตรวจตราเป็นช่วง ๆ ทำให้อุ่นใจขึ้นมาเปลาะหนึ่ง
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้ผมเด้งตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง หันขวับไปมองที่ประตูอย่างไว รีบย่องลงจากเตียงแล้วมองหาสิ่งของที่พอจะป้องกันตัวได้ เห็นร่มคันหนึ่งจึงคว้ามันมายืนแอบอยู่หน้าประตู ส่องไปที่ตาแมวกลับไม่พบว่ามีใคร
“ใครน่ะ!”
“...”
“ถามว่าใคร ถ้าไม่ตอบฉันจะแจ้งตำรวจจริง ๆ ด้วย”
“โอ๊ย!!! ช่วยด้วย”
เสียงนั้นผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงของคุณนาธาน เกิดอะไรขึ้นกับเขากันนะ ทำไมร้องโอดโอยเสียงดังอย่างนั้น ผมวางร่มลงแล้วเปิดประตูอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง ภาพตรงหน้าเขานั่งจับที่ขาของตัวเองเอาไว้
“คุณเป็นอะไร!”
“งูกัด ช่วยเรียกรถพยาบาลที”
“ได้ ๆ ผมจะรีบเรียกเดี๋ยวนี้ แต่ก่อนจะเรียกต้องใช้เชือกรัดขาเอาไว้ก่อน”
ด้วยความที่เคยทำงานเป็นจิตอาสาในหน่วยกู้ภัยจึงมีทักษะด้านนี้พอสมควร ผมวิ่งกลับเข้าไปหาเชือกในห้อง แต่ในห้องมันจะไปมีเชือกอะไรล่ะเพราะตอนมามันก็เป็นห้องเปล่า ผมจึงค้นในกระเป๋าตัวเองเพื่อหาสิ่งที่พอจะรัดได้ จนเจอกับกางเกงในจีสตริงตัวโปรดจึงตัดสินใจนำมันออกมา จัดการรัดเหนือรอยที่ถูกงูกัดเอาไว้อย่างแน่น
“ไม่มีเชือกแล้วใช่ไหม” เขาทำหน้าเหมือนรังเกียจนักหนา
“หรือจะให้เอาออก เอาไหมล่ะ”
“ฉันจะยอมทนเอาก็แล้วกัน”
“ลุกขึ้นไหวไหม”
“ไหว”
ผมช่วยพยุงตัวเขาเดินตามทางมาในขณะเดียวกันก็ค้นหาเบอร์กู้ภัย แต่ไม่ทันได้หาก็เจอกันลุงยาม จึงวานให้ช่วยโทรเรียกเพราะเขาน่าจะรู้จักคนที่นี่ดีกว่า ในระหว่างนั่งรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดผมก็ถามว่าเขามาทำอะไรตรงหน้าห้องจนต้องโดนงูกัด
“สรุปว่าคุณคิดจะมาแกล้งผมสินะ เป็นไงล่ะให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว เวรกรรมติดจรวดไม่ต้องรอชาติหน้าหรอก”
“เพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องโกรธจัดถึงขนาดต้องมาเอาคืน”
“คุณจะมาเอาคืนยังไง”
ผมหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด อีกฝ่ายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ตีมึนตีเนียนอย่างนั้นรู้ถึงไส้ถึงพุงอยู่แล้วล่ะ คิดจะมาทำมิดีมิร้ายผมล่ะสิ
Rrrrr….
ในระหว่างนั้นมือถือของเขาก็ส่งเสียง เรามองตากันครู่หนึ่งก่อนเขาจะล้วงมันออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับสาย
“ครับซอนย่า”
(นาธานอยู่ที่ไหนคะ)
“ผมมาทำธุระให้คุณแม่ที่เชียงใหม่น่ะ”
(อ้าว! ทำไมไม่บอกซอนย่าเลย ซอนย่าคิดถึงนาธานนะคะ อยากไปหาซะตอนนี้เลย)
“เอาไว้เสร็จธุระผมจะไปหานะครับ ช่วงนี้มีอะไรให้ทำเยอะแยะเลย อย่าว่าผมนะถ้าไม่มีเวลาไปหา”
(ไม่ว่าหรอกค่ะ แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่คะ)
“นอนเล่นในห้องน่ะ เป็นรีสอร์ตของญาติเพิ่งเปิดใหม่ คุณแม่เลยให้มาเป็นตัวแทนแสดงความยินดี”
(ออค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ ซอนย่าต้องวางแล้ว แล้วอย่าให้รู้ว่าไปวอแวกับไอ้ขี้เหร่เมียปลอม ๆ ของคุณ ไม่งั้นซอนย่าเอาตาย)
“ไม่แน่นอนคร้าบบ แบบนั้นผมไม่เอามาทำพันธุ์หรอก ผมยังชอบผู้หญิงอยู่นะ”
(ให้มันจริงเถอะ!! แค่นี้นะคะ)
“ครับผม รักนะครับ”
ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะมานั่งทนฟังอะไรแบบนี้ ถลึงตามองเขาอย่างโกรธแค้นเป็นที่สุด เขารู้ตัวก็ยิ้มน้อย ๆ ทำหน้ามึนเหมือนเคย
“คุณนี่มันหน้าตัวเมียชัด ๆ ผมอยู่ตรงหน้ายังพูดมาได้ ต่อให้เหลือคุณคนเดียวบนโลกผมก็ไม่เอาคุณทำพันธุ์เหมือนกันนั่นล่ะ”
“แต่...เธอก็เสร็จฉันแล้วรอบนึงนะลืมไปแล้วเหรอ แต่ถ้าเอาเล่น ๆ ก็คงพอได้”
เพี๊ยะ!
ความอดทนของผมมันมีขีดจำกัด เผลอฟาดมือไปที่แก้มเขาอย่างเต็มเหนี่ยว ดวงตาคู่คมจ้องเขม็งมองมาอย่างเอาเรื่อง ในวินาทีนี้ผมก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ! มันจะมากไปแล้วนะ”
“ทำไมจะไม่กล้า คุณดูถูกผมก่อน คนของคุณก็เหมือนกัน ผมเอาคืนบ้างไม่เห็นเป็นไร”
“ฉันเป็นใคร เธอเป็นใคร ลืมไปแล้วเหรอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตบผมคืนสิ เอาเลย ตบเลย” ผมเอียงแก้มไปให้เขาอย่างท้าทาย ถ้ากล้าตบก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว แต่ในใจก็แอบหวั่น ๆ เพราะมาเฟียได้ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมเอาเรื่องอยู่นะ
เขายื่นมือมาเกี่ยวต้นคอผมแล้วดึงเข้าไปประกบจูบอย่างรวดเร็ว ผมเองก็ตั้งตัวไม่ทันจึงล้มทับบนตัวเขา พยายามดันตัวออกมาแต่เขาก็พยายามดันลิ้นเข้ามาเช่นกัน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้ตัวเองถูกงูกัด โลมเลียริมฝีปากเนิ่นนานจนผมเองก็เริ่มโอนอ่อนผ่อนตาม(เพราะแอบมีอารมณ์ร่วม) มันน่าอายเหลือเกิน แพ้ไม้นี้ของเขาจนได้
“อี๋!!”
เขายอมปล่อยให้เป็นอิสระ ผมแสร้งทำเป็นเอามือเช็ดริมฝีปากเหมือนรังเกียจนักหนา แต่ทว่ากลับกรุ้มกริ่มอิ่มเอมใจ ทำไมต้องรู้สึกเสียดายก็ไม่รู้
“ข้อหาปากดีกับฉัน”
“คุณมัน...บ้าที่สุด ผมไม่น่าช่วยคุณเลย”
ผมสะบัดหน้าหนี นั่งหันหลังให้เขาไปจนถึงโรงพยาบาล เนื่องจากไม่รู้ว่าถูกงูชนิดไหนกัด คุณหมอใช้วิธีสังเกตจากรอยเขี้ยวที่ฝังลงบนผิวหนัง สันนิษฐานว่าเป็นงูเห่าจึงฉีดเซรุ่มต้านพิษให้ ต้องนอนโรงพยาบาลหนึ่งคืนเพื่อดูอาการ ผมตั้งใจจะโทรหาคุณนายวิมลเพื่อรายงานข่าวแต่เขาสั่งห้ามไว้เพราะไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ
ตอนนี้ผมจึงต้องมานั่งอยู่ในห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล แทนที่จะได้นอนเตียงนุ่ม ๆ ในรีสอร์ต
“เธอกลับรีสอร์ตก็ได้นะ ดูจากสีหน้าเหมือนคนอยากจะตายซะอย่างนั้น” เขาพูดประชด น้ำเสียงดูออกว่ากำลังน้อยใจ
“ผมก็อยากจะกลับอยู่หรอก แต่ต้องทำหน้าที่ให้มันจบ...ทำเพื่อคุณแม่”
“อะไรก็เพื่อคุณแม่ ดูเหมือนว่าเธอกับคุณแม่จะเข้าขากันดีเหลือเกินนะ ทำเหมือนเป็นแม่ผัวลูกสะใภ้จริง ๆ ซะอย่างนั้นล่ะ”
“กับคุณมันก็แค่การเล่นละคร แต่กับคุณแม่มันคือเรื่องจริง ความรู้สึกรักและเคารพจริง ๆ ต่อให้ผมหมดสัญญากับคุณแล้วผมกับคุณแม่ก็เหมือนเดิม”
“หรือว่า...เธออยากจะเป็นสะใภ้ของแม่ฉันจริง ๆ เอาไหมล่ะ” สายตาอันกรุ้มกริ่มนั้นดูออกว่าเขากำลังแกล้งยั่วโมโห
แต่ขอโทษผมจะต้องมาเหนือเมฆ เอาชนะเขาให้ได้ ยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังเตียง โน้มตัวเข้าไปใกล้จนใบหน้าเราใกล้กันมาก “แล้วสมมติว่าผมอยากจะเป็นจริง ๆ คุณจะว่ายังไง”
เป่าลมเบา ๆ ไปที่ใบหู จ้องมองเขาด้วยสายตาอันหวานหยาดเยิ้ม เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณนาธานทำหน้าไม่ถูก เขาหลบสายตาผมมองไปทางอื่น แล้วเอ่ยว่า...
“ขะ...ของเล่น...ก็พอได้นะ”
“แหม...คุณทำจริงจังไปได้ ผมก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น คุณนอนเถอะผมเองก็จะนอนพักผ่อนเหมือนกัน”
ผมยิ้มเยาะแล้วห่มผ้าให้เขา สายตาคู่คมของคนป่วยลอบมองมายังใบหน้าของผม แต่ผมทำเป็นเมินมองไม่เห็น เสร็จแล้วก็เดินกลับมานั่งที่เดิม คว้าโทรศัพท์มือถือที่ตั้งกล้องไว้ขึ้นมาเปิดดูคลิป วิดีโอนี้จะเป็นอาวุธชิ้นเอกที่ทำให้ยัยซ่อนย่าดิ้นพล่าน เกิดอาการหึงหวงจนทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่สั่นคลอน เหลือไม่ถึงหนึ่งเดือนแล้วผมจะต้องทำให้ได้ หากทำสำเร็จก็จะได้เป็นอิสระเสียที
บทที่เกี่ยวข้อง
มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 8 รู้สึกแปลกไป
บทที่ 8รู้สึกแปลกไป ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วผมก็ต้องเป็นคนดูแลคุณนาธานอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขายังคงลงน้ำหนักเท้าได้ไม่มาก แทนที่จะกลับกรุงเทพมหานครแต่สั่งให้พากลับมายังห้องพักห้องเดิม ส่วนผมไม่มีทางกลับเพราะตั้งใจจะมาเที่ยวทั้งทีต้องเที่ยวให้หนำใจ เขาเจ็บอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะตามไปแกล้งผม เมื่อรู้ข่าวคุณป้าปัญจรีย์ก็เข้ามาเยี่ยมถึงห้องพัก ท่านถามว่าจะกลับกรุงเทพฯเลยไหมจะได้เตรียมรถและตั๋วเครื่องบินให้หลานชาย แต่เมื่อคุณนาธานปฏิเสธและบอกว่าจะอยู่เที่ยวที่นี่สักพักก่อน ท่านจึงเปลี่ยนแผนสั่งให้คนนำรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งมาให้ เพื่อจะได้ขับไปเที่ยวได้ตามสบายใจ รถก็มีแล้วจะขาดก็แต่เงินเท่านั้น กระเป๋าสตางค์ก็ยังไม่ได้คืน ผมจึงคิดว่าจะต้องใช้วิธีสกปรกเพื่อเอาเงินมาจากคุณนาธาน รอช่วงที่เขาหล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-15มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 1 เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย
บทที่ 1 เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย “แม๊!!!!!!!!” เสียงโวยวายดังลั่นบ้านนั้นไม่ใช่เสียงใคร เป็นเสียงของผมเองครับ จู่ ๆ แม่ก็มาบอกว่าให้เก็บข้าวเก็บของเพราะวันพรุ่งนี้จะมีคนมารับไปทำงานด้วย ผมผู้ซึ่งนั่งโซ้ยมาม่าพร้อมกับหางานทำไปด้วยก็กรี๊ดลั่นบ้านเลยทีเดียว เพิ่งเรียนจบแท้ ๆ แต่แม๊!!! ดันหางานให้ผมซะแล้ว สวัสดีครับ ผมชื่อ ‘บิว’ พีรพล มนตรีอิสระ อายุยี่สิบสองปี เพิ่งเรียนจบด้านไอทีมาหมาด ๆ ตั้งใจว่าจะหางานทำตรงสายให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้เสียที เพราะเบื่อแม่ผีพนันเข้าสิงจนหางานให้ผมนี่ล่ะ งานดี ๆ จะไม่ว่าเลยแต่งานที่หามาให้นั่นคือเป็นเมียรับจ้างของมาเฟียเจ้าของบ่อนการพนันที่แม่ติดหนี้ไว้ แค่คิดก็ขนลุกขนพองสยองเกล้า! ชีวิตผมทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย! “แกจะโวยวายหาหอกอะไร! ฉันไม่ได้จะขายแกสักหน่อย แค่ทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ แลกกับหนี้เท่านั้น” “เล็กน้อยงั้นเหรอแม่ เงินเป็นล้านแม่เล่นไปได้ยังไงกัน ชีวิตผมต้องหมดอิสรภาพก็เพราะแม่” “เอาน่า แค่ไม่กี่เดือนเองก็จะได้เป็นอิสระแล้ว อยู่ที่นั่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 2 สะใภ้คนใหม่
บทที่ 2สะใภ้คนใหม่ ในที่สุดผมก็ได้เข้ามาสู่รั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ของคุณนาธานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ช่างใหญ่โตเสียนี่กระไร ถนนทางเข้าบ้านกว้างกว่าถนนเข้าซอยบ้านผมเสียอีก มีคนรับใช้มายืนต้อนรับหน้าบ้านจำนวนหลายคนอย่างกับในละคร เห็นอย่างนี้แล้วรู้สึกรวยขึ้นมาทันทีเลยล่ะ เมื่อรถจอดเทียบหน้าบ้านแล้วก็มีคนเปิดประตูรถให้เราทั้งคู่ ผมทำตัวไม่ถูกเมื่อจู่ ๆ ก็กลายมาเป็นเจ้าชายในชั่วข้ามคืน แม้ความเป็นจริงจะเป็นเจ้าชายกำมะลอก็ตามที แต่ดู ๆ ไปแล้วที่นี่ก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแฮะ “ยินดีต้อนรับคุณนาธานกลับบ้านครับ / ค่ะ” “ยินดีต้อนรับคุณบิวครับ / ค่ะ” “สวัสดีครับทุกคน” ผมยิ้มเขินพลางยกมือไหว้ทุกคนอย่างไม่คุ้นชิน หันไปมองหน้าคุณนาธานก็เห็นเพียงความเย็นชา เขาทำหน้าราวกับว่ารำคาญผมเต็มทนแล้ว คว้ามือลากผมให้เดินตามเข้าไปในบ้าน พยายามบิดข้อมือพลางส่งสายตาดุให้เขาแต่ไม่ได้ผลเลยสักนิด “ปล่อยผมนะคุณ” “เธออย่าทำตัวเงอะงะซื่อบื้อได้ไหม ทำตัวให้สมกับเป็นเมียมาเฟียอย่างฉันหน่อยสิ” “ก็ผมไม่ใช่เมียคุณจริง ๆ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 3 ไม่มีทางเลือก
บทที่ 3ไม่มีทางเลือก เช้าวันใหม่ของผมในรั้วคฤหาสน์แอนเดสันได้เริ่มต้นจากการได้ยินเสียงคนเปิดลิ้นชัก ดังกุกกักเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง หันไปมองก็เห็นคุณนาธานสวมใส่ชุดสูทอย่างเนี้ยบเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะตื่นเช้ากว่าผมเสียอีก “คุณจะไปแล้วเหรอ หาววว” ว่าแล้วก็อ้าปากหาวหวอด ส่งมือขึ้นเกาศีรษะแกร็ก ๆ หมดสภาพคนหน้าตาดีกันเลยทีเดียว “อยู่ที่นี่ตื่นให้มันเช้า ๆ หน่อย แม่ฉันเป็นคนเข้มงวด อย่าทำอะไรให้มันเดือดร้อนมาถึงฉันก็แล้วกัน อยากได้อะไรก็บอก จะสั่งคนส่งมาให้” กล่าวแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมนั่งทำหน้ายุ่งอยู่คนเดียว แต่เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้นผมก็ดีดตัวลุกขึ้นด้วยความเริงร่า เพราะนับจากนี้ห้องนี้จะเป็นของผมคนเดียวแล้ว หลังจากนั้นก็ไปอาบน้ำอย่างสบายใจ แต่งตัวให้เรียบร้อยที่สุดเพื่อเอาใจคุณนายวิมล เลือกในตู้ที่คุณนาธานซื้อมาไว้นั่นล่ะครับ เดินลงมาข้างล่างก็เห็นแม่บ้านสูงวัยกำลังตั้งโต๊ะ จึงเดินเข้าไปทักทายเผื่อว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ป้าแม่บ้านคนนี้ชื่อ ‘ป้าแหวน’ ทำงานที่นี่มาตั้งแต่สมัยสาว ๆ จนกระทั่งต
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 4 แค่ครั้งเดียว
บทที่ 4แค่ครั้งเดียว นึกถึงเหตุการ์เมื่อคืนนี้ผมยังคงขนลุกไม่หาย คุณนายให้ผมดื่มน้ำแกงอะไรสักอย่างในถ้วยกระเบื้องสีขาว รสชาติขมมาก แทบอยากจะอ้วกออกมา แต่โดนสั่งห้ามเอาไว้จึงต้องกลืนมันลงไปจนเกลี้ยง แค่นั้นยังไม่พอบังคับให้นั่งอยู่ในวงล้อมสายสิญจน์เพื่อฟังบทสวดประหลาดจากท่านจนจบ ปิดท้ายด้วยการใช้มือตบเบา ๆ ที่หน้าท้องสามครั้งอีกด้วย เสร็จพิธีก็ถูกไล่ให้กลับห้องนอนโดยไม่พูดหรืออธิบายอะไรให้ฟังเลย ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก วันนี้คุณนายวิมลโทรเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้กลับมาที่บ้านโดยด่วนให้เหตุผลว่าผมไม่สบาย โทรแล้วโทรอีกจนเขารำคาญกระมังเลยต้องกลับมาที่คฤหาสน์ ออฟฟิศกับบ้านเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ถ้าถามผมว่าไกลไหมตอบว่าไม่ แต่เหตุผลที่เขาไม่ยอมกลับมานอนค้างที่บ้านคงเป็นเพราะต้องการอยู่กับแฟนสาวอย่างสบายใจกระมัง แฟนของคุณนาธานก็คือซอนย่านั่นล่ะครับ เธอเป็นนางเอกซูเปอร์สตาร์ มีชื่อเสียงระดับประเทศ สวยและมีความสามารถ ในทีวีดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานแต่ในชีวิตจริงผิดจากหน้ามือเป็นหลังมือ นั่นคงเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณนายวิมลไม่ชอบขี้หน้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 5 สะใภ้ตัวจริง
บทที่ 5สะใภ้ตัวจริง ช่วงเวลาที่สุดแสนจะกลัดกลุ้มได้ผ่านพ้นไปแล้ว เขากลับไปในช่วงค่ำของวันนั้น ส่วนผมนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนานหลายชั่วโมงกว่าจะทำใจได้ สรุปว่าผมมาทำอะไรที่นี่ มาขายตัวหรือมาเป็นเมียหลอก ๆ หรือมาเป็นสะใภ้หลอก ๆ เริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน คุณนายวิมลให้คนมาเรียกลงไปที่ห้องรับแขก ผมจึงต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หากทว่าดวงตายังคงแดงก่ำมิอาจปกปิดได้ ลงมาถึงแล้วก็เห็นท่านนั่งอ่านนิยายวายเรื่องโปรดรออยู่ก่อนแล้ว จึงยกมือไหว้แล้วนั่งลงบนโซฟา ก้มหน้าก้มตาไม่อยากให้ท่านมองเห็นร่องรอยของการร้องไห้มา “เป็นยังไงบ้าง” “ไม่เป็นไรครับคุณแม่” น้ำเสียงของผมสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ว่าจะไม่ร้องแล้วนะแต่พอมีคนมาสะกิดความรู้สึกนั้นอีกทีก็ต้องอ่อนแออีกครั้ง “ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นลงไป ฉันแค่อยากให้เธอกับนาธานผูกพันกัน ทุกอย่างมันจะได้ง่ายขึ้น” “คุณแม่ต้องการแค่นั้นเองเหรอครับ ไม่ห่วงความรู้สึกผมเลยเหรอครับ ผมขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน ไม่เคยรักเลยด้วยซ้ำและไม่คิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 6 ภารกิจใหม่
บทที่ 6ภารกิจใหม่ หลังจากถูกเขม่นด้วยสายตาจากนางเอกชื่อดังแล้ว ผมก็มองนางเปลี่ยนไปไม่คิดจะญาติดีด้วย แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดอะไรมากเพราะต้องออกไปเดินแบบแล้ว แขกของงานวันนี้มีแต่พวกคุณหญิงคุณนายและไฮโซทั้งนั้น แน่นอนว่าคุณนายวิมลต้องบังคับให้ลูกชายมาด้วย ไม่สิ! หากจะบอกว่าบังคับก็คงไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะเขาเองก็คงอยากจะมาให้กำลังใจแฟนสาวด้วย รอบแรกของการเดินแบบผ่านไปด้วยดี การเดินของวันนี้จะเดินเป็นคู่ชายหญิง คู่ของผมเป็นนางแบบอาชีพที่มีสกิลการเดินค่อนข้างดีมาก ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจที่มีคู่เดินซึ่งมีประสบการณ์มาก่อน พวกเราเข้ามาเปลี่ยนชุดอย่างเร่งรีบ ทุกอย่างดูวุ่นวายไปเสียหมด ชุดที่สองสำหรับงานในวันนี้เป็นชุดผ้าไหมที่ออกแบบตัดเย็บให้ดูทันสมัย ทุกครั้งที่ผมเข้ามาเปลี่ยนชุดซอนย่าก็ออกไปเดินบนเวที โชคดีที่เราไม่ได้เดินพร้อมกันมิเช่นนั้นคงเกิดซีนขัดแข้งขัดขาเหมือนในละครเป็นแน่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13
บทล่าสุด
มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 8 รู้สึกแปลกไป
บทที่ 8รู้สึกแปลกไป ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วผมก็ต้องเป็นคนดูแลคุณนาธานอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขายังคงลงน้ำหนักเท้าได้ไม่มาก แทนที่จะกลับกรุงเทพมหานครแต่สั่งให้พากลับมายังห้องพักห้องเดิม ส่วนผมไม่มีทางกลับเพราะตั้งใจจะมาเที่ยวทั้งทีต้องเที่ยวให้หนำใจ เขาเจ็บอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะตามไปแกล้งผม เมื่อรู้ข่าวคุณป้าปัญจรีย์ก็เข้ามาเยี่ยมถึงห้องพัก ท่านถามว่าจะกลับกรุงเทพฯเลยไหมจะได้เตรียมรถและตั๋วเครื่องบินให้หลานชาย แต่เมื่อคุณนาธานปฏิเสธและบอกว่าจะอยู่เที่ยวที่นี่สักพักก่อน ท่านจึงเปลี่ยนแผนสั่งให้คนนำรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งมาให้ เพื่อจะได้ขับไปเที่ยวได้ตามสบายใจ รถก็มีแล้วจะขาดก็แต่เงินเท่านั้น กระเป๋าสตางค์ก็ยังไม่ได้คืน ผมจึงคิดว่าจะต้องใช้วิธีสกปรกเพื่อเอาเงินมาจากคุณนาธาน รอช่วงที่เขาหล
มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 7 เป็นของเล่นก็พอได้
บทที่ 7เป็นของเล่นก็พอได้ ในที่สุดผมก็ได้โบยบินออกจากกรงทองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วันนี้เดินทางมายังเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า ถึงสนามบินก็มีรถจากทางรีสอร์ตมารอรับถึงที่ เดินทางจากตัวเมืองไม่ไกลนักก็มาถึงที่หมาย รีสอร์ตแห่งนี้มีพื้นที่กว้างขวางพอสมควร ฉากหลังเป็นภูเขาสูงสลับซับซ้อน บรรยากาศดีมาก วันนี้คึกคักเป็นพิเศษเพราะเปิดรีสอร์ตอย่างเป็นทางการ และเปิดต้อนรับนักเที่ยวเป็นวันแรกอีกด้วย ห้องพักที่ทางรีสอร์ตเตรียมไว้ให้เป็นบ้านน็อกดาวน์หลังเล็ก ๆ ติดกับลำธารน้ำไหล มีร่มเงาจากต้นไม้ใหญ่ทัศนียภาพของที่นี่ช่างงดงาม เหมาะสำหรับการมาพักผ่อนหย่อนใจจริง ๆ หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่แล้วก็แต่งตัวหล่อ ๆ ออกไปร่วมแสดงความยินดีตามที่คุณนายวิมลได้วานมา เดินออกมาได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็เจอกับพนักงานสาวสวยซึ่งกำลังจะเดินมาหาผมพอดี เมื่อได้คุยกันนางบอกว่าทางคุณปัญจรีย์ให้มารับผมไปงานด้วยเกรงว่าจะห
มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 6 ภารกิจใหม่
บทที่ 6ภารกิจใหม่ หลังจากถูกเขม่นด้วยสายตาจากนางเอกชื่อดังแล้ว ผมก็มองนางเปลี่ยนไปไม่คิดจะญาติดีด้วย แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดอะไรมากเพราะต้องออกไปเดินแบบแล้ว แขกของงานวันนี้มีแต่พวกคุณหญิงคุณนายและไฮโซทั้งนั้น แน่นอนว่าคุณนายวิมลต้องบังคับให้ลูกชายมาด้วย ไม่สิ! หากจะบอกว่าบังคับก็คงไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะเขาเองก็คงอยากจะมาให้กำลังใจแฟนสาวด้วย รอบแรกของการเดินแบบผ่านไปด้วยดี การเดินของวันนี้จะเดินเป็นคู่ชายหญิง คู่ของผมเป็นนางแบบอาชีพที่มีสกิลการเดินค่อนข้างดีมาก ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจที่มีคู่เดินซึ่งมีประสบการณ์มาก่อน พวกเราเข้ามาเปลี่ยนชุดอย่างเร่งรีบ ทุกอย่างดูวุ่นวายไปเสียหมด ชุดที่สองสำหรับงานในวันนี้เป็นชุดผ้าไหมที่ออกแบบตัดเย็บให้ดูทันสมัย ทุกครั้งที่ผมเข้ามาเปลี่ยนชุดซอนย่าก็ออกไปเดินบนเวที โชคดีที่เราไม่ได้เดินพร้อมกันมิเช่นนั้นคงเกิดซีนขัดแข้งขัดขาเหมือนในละครเป็นแน่
มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 5 สะใภ้ตัวจริง
บทที่ 5สะใภ้ตัวจริง ช่วงเวลาที่สุดแสนจะกลัดกลุ้มได้ผ่านพ้นไปแล้ว เขากลับไปในช่วงค่ำของวันนั้น ส่วนผมนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนานหลายชั่วโมงกว่าจะทำใจได้ สรุปว่าผมมาทำอะไรที่นี่ มาขายตัวหรือมาเป็นเมียหลอก ๆ หรือมาเป็นสะใภ้หลอก ๆ เริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน คุณนายวิมลให้คนมาเรียกลงไปที่ห้องรับแขก ผมจึงต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หากทว่าดวงตายังคงแดงก่ำมิอาจปกปิดได้ ลงมาถึงแล้วก็เห็นท่านนั่งอ่านนิยายวายเรื่องโปรดรออยู่ก่อนแล้ว จึงยกมือไหว้แล้วนั่งลงบนโซฟา ก้มหน้าก้มตาไม่อยากให้ท่านมองเห็นร่องรอยของการร้องไห้มา “เป็นยังไงบ้าง” “ไม่เป็นไรครับคุณแม่” น้ำเสียงของผมสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ว่าจะไม่ร้องแล้วนะแต่พอมีคนมาสะกิดความรู้สึกนั้นอีกทีก็ต้องอ่อนแออีกครั้ง “ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นลงไป ฉันแค่อยากให้เธอกับนาธานผูกพันกัน ทุกอย่างมันจะได้ง่ายขึ้น” “คุณแม่ต้องการแค่นั้นเองเหรอครับ ไม่ห่วงความรู้สึกผมเลยเหรอครับ ผมขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน ไม่เคยรักเลยด้วยซ้ำและไม่คิ
มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 4 แค่ครั้งเดียว
บทที่ 4แค่ครั้งเดียว นึกถึงเหตุการ์เมื่อคืนนี้ผมยังคงขนลุกไม่หาย คุณนายให้ผมดื่มน้ำแกงอะไรสักอย่างในถ้วยกระเบื้องสีขาว รสชาติขมมาก แทบอยากจะอ้วกออกมา แต่โดนสั่งห้ามเอาไว้จึงต้องกลืนมันลงไปจนเกลี้ยง แค่นั้นยังไม่พอบังคับให้นั่งอยู่ในวงล้อมสายสิญจน์เพื่อฟังบทสวดประหลาดจากท่านจนจบ ปิดท้ายด้วยการใช้มือตบเบา ๆ ที่หน้าท้องสามครั้งอีกด้วย เสร็จพิธีก็ถูกไล่ให้กลับห้องนอนโดยไม่พูดหรืออธิบายอะไรให้ฟังเลย ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก วันนี้คุณนายวิมลโทรเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้กลับมาที่บ้านโดยด่วนให้เหตุผลว่าผมไม่สบาย โทรแล้วโทรอีกจนเขารำคาญกระมังเลยต้องกลับมาที่คฤหาสน์ ออฟฟิศกับบ้านเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ถ้าถามผมว่าไกลไหมตอบว่าไม่ แต่เหตุผลที่เขาไม่ยอมกลับมานอนค้างที่บ้านคงเป็นเพราะต้องการอยู่กับแฟนสาวอย่างสบายใจกระมัง แฟนของคุณนาธานก็คือซอนย่านั่นล่ะครับ เธอเป็นนางเอกซูเปอร์สตาร์ มีชื่อเสียงระดับประเทศ สวยและมีความสามารถ ในทีวีดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานแต่ในชีวิตจริงผิดจากหน้ามือเป็นหลังมือ นั่นคงเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณนายวิมลไม่ชอบขี้หน้า
มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 3 ไม่มีทางเลือก
บทที่ 3ไม่มีทางเลือก เช้าวันใหม่ของผมในรั้วคฤหาสน์แอนเดสันได้เริ่มต้นจากการได้ยินเสียงคนเปิดลิ้นชัก ดังกุกกักเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง หันไปมองก็เห็นคุณนาธานสวมใส่ชุดสูทอย่างเนี้ยบเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะตื่นเช้ากว่าผมเสียอีก “คุณจะไปแล้วเหรอ หาววว” ว่าแล้วก็อ้าปากหาวหวอด ส่งมือขึ้นเกาศีรษะแกร็ก ๆ หมดสภาพคนหน้าตาดีกันเลยทีเดียว “อยู่ที่นี่ตื่นให้มันเช้า ๆ หน่อย แม่ฉันเป็นคนเข้มงวด อย่าทำอะไรให้มันเดือดร้อนมาถึงฉันก็แล้วกัน อยากได้อะไรก็บอก จะสั่งคนส่งมาให้” กล่าวแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมนั่งทำหน้ายุ่งอยู่คนเดียว แต่เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้นผมก็ดีดตัวลุกขึ้นด้วยความเริงร่า เพราะนับจากนี้ห้องนี้จะเป็นของผมคนเดียวแล้ว หลังจากนั้นก็ไปอาบน้ำอย่างสบายใจ แต่งตัวให้เรียบร้อยที่สุดเพื่อเอาใจคุณนายวิมล เลือกในตู้ที่คุณนาธานซื้อมาไว้นั่นล่ะครับ เดินลงมาข้างล่างก็เห็นแม่บ้านสูงวัยกำลังตั้งโต๊ะ จึงเดินเข้าไปทักทายเผื่อว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ป้าแม่บ้านคนนี้ชื่อ ‘ป้าแหวน’ ทำงานที่นี่มาตั้งแต่สมัยสาว ๆ จนกระทั่งต
มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 2 สะใภ้คนใหม่
บทที่ 2สะใภ้คนใหม่ ในที่สุดผมก็ได้เข้ามาสู่รั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ของคุณนาธานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ช่างใหญ่โตเสียนี่กระไร ถนนทางเข้าบ้านกว้างกว่าถนนเข้าซอยบ้านผมเสียอีก มีคนรับใช้มายืนต้อนรับหน้าบ้านจำนวนหลายคนอย่างกับในละคร เห็นอย่างนี้แล้วรู้สึกรวยขึ้นมาทันทีเลยล่ะ เมื่อรถจอดเทียบหน้าบ้านแล้วก็มีคนเปิดประตูรถให้เราทั้งคู่ ผมทำตัวไม่ถูกเมื่อจู่ ๆ ก็กลายมาเป็นเจ้าชายในชั่วข้ามคืน แม้ความเป็นจริงจะเป็นเจ้าชายกำมะลอก็ตามที แต่ดู ๆ ไปแล้วที่นี่ก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแฮะ “ยินดีต้อนรับคุณนาธานกลับบ้านครับ / ค่ะ” “ยินดีต้อนรับคุณบิวครับ / ค่ะ” “สวัสดีครับทุกคน” ผมยิ้มเขินพลางยกมือไหว้ทุกคนอย่างไม่คุ้นชิน หันไปมองหน้าคุณนาธานก็เห็นเพียงความเย็นชา เขาทำหน้าราวกับว่ารำคาญผมเต็มทนแล้ว คว้ามือลากผมให้เดินตามเข้าไปในบ้าน พยายามบิดข้อมือพลางส่งสายตาดุให้เขาแต่ไม่ได้ผลเลยสักนิด “ปล่อยผมนะคุณ” “เธออย่าทำตัวเงอะงะซื่อบื้อได้ไหม ทำตัวให้สมกับเป็นเมียมาเฟียอย่างฉันหน่อยสิ” “ก็ผมไม่ใช่เมียคุณจริง ๆ
มาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg) บทที่ 1 เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย
บทที่ 1 เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย “แม๊!!!!!!!!” เสียงโวยวายดังลั่นบ้านนั้นไม่ใช่เสียงใคร เป็นเสียงของผมเองครับ จู่ ๆ แม่ก็มาบอกว่าให้เก็บข้าวเก็บของเพราะวันพรุ่งนี้จะมีคนมารับไปทำงานด้วย ผมผู้ซึ่งนั่งโซ้ยมาม่าพร้อมกับหางานทำไปด้วยก็กรี๊ดลั่นบ้านเลยทีเดียว เพิ่งเรียนจบแท้ ๆ แต่แม๊!!! ดันหางานให้ผมซะแล้ว สวัสดีครับ ผมชื่อ ‘บิว’ พีรพล มนตรีอิสระ อายุยี่สิบสองปี เพิ่งเรียนจบด้านไอทีมาหมาด ๆ ตั้งใจว่าจะหางานทำตรงสายให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้เสียที เพราะเบื่อแม่ผีพนันเข้าสิงจนหางานให้ผมนี่ล่ะ งานดี ๆ จะไม่ว่าเลยแต่งานที่หามาให้นั่นคือเป็นเมียรับจ้างของมาเฟียเจ้าของบ่อนการพนันที่แม่ติดหนี้ไว้ แค่คิดก็ขนลุกขนพองสยองเกล้า! ชีวิตผมทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย! “แกจะโวยวายหาหอกอะไร! ฉันไม่ได้จะขายแกสักหน่อย แค่ทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ แลกกับหนี้เท่านั้น” “เล็กน้อยงั้นเหรอแม่ เงินเป็นล้านแม่เล่นไปได้ยังไงกัน ชีวิตผมต้องหมดอิสรภาพก็เพราะแม่” “เอาน่า แค่ไม่กี่เดือนเองก็จะได้เป็นอิสระแล้ว อยู่ที่นั่
