บทที่ 166

ฉันพูดจริงนะ! เย่เฟิงเรียกประธานเซียวแห่งคณะกรรมการตรวจสอบของธนาคารมา แล้วผู้จัดการลวีก็ยอมปลดล็อกบัญชีให้แต่โดยดี!”

หลีเอียนกัดฟันพูด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อาวุโสหลีเยาะเย้ย “ประธานเซียวฉางเหอ? เอียนเอ๋อร์ ตอนนี้เธอถึงขั้นพูดโกหกแล้วเหรอ? ประธานเซียวเป็นใคร เย่เฟิงเป็นใครถึงจะไปขอให้เขามาได้?”

“เรื่องจริงนะคะ!”

หลีเอียนพยายามแก้ต่าง

“พี่คะ พี่คบกับไอ้หน้าขาวคนนี้จนกลายเป็นพวกโกหกไปแล้ว!”

หลีถิงเย้ย

“นั่นน่ะสิ คุณหนูเอียน คุณจะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ!”

“หลานเอ้ย รีบเลิกกับผู้ชายคนนี้ซะ อยู่ใกล้สิ่งไหน เราก็จะเป็นสิ่งนั้น นี่เราเริ่มจะกลายเป็นคนชอบโกหกแล้ว!”

“ประธานเซียวไม่มีทางมาหรอก ถึงแม้ว่าเป็นหน้าเป็นตาของผู้อาวุโส เขาก็ไม่ให้ความสำคัญหรอก!”

“เย่เฟิงจะมีหน้ามีตามากกว่าผู้อาวุโสอีกเหรอ?”

คนในตระกูลหลีต่างแสดงสีหน้าเหยียดหยาม ไม่มีใครเชื่อ

“อีกไม่นานพวกคุณก็จะรู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่! หวังว่าคนบางคนอย่าแพ้แล้วไม่ยอมรับก็พอ”

เย่เฟิงหันไปมองหลีถิงด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ไอ้เวร ฝันไปเถอะ! มีแต่ในฝันเท่านั้นแหละถึงจะโกหกตัวเองได้!”

หลีถิงสบถพร้อมถุยน้ำลายใส่หลังจากได้ยินดังนั้