บทที่ 907

เธอทำแบบนั้น เนื่องจากเวลาครึ่งปีก็แทบจะไม่พอเปลี่ยนนิสัยที่หยิ่งยโสของเธอได้เลย อย่างที่คาดไว้ เมอายังคงชอบที่จะอยู่ใกล้ผู้คนที่มีสถานะสูงในสังคม เหมือนวอร์เรน แจสมิน และมินดี้เท่านั้น

ไม่มีใครตำหนิเธอสำหรับเรื่องนั้นได้จริง ๆ

ไม่ว่าจะยังไง เจอรัลด์ก็ยุ่งมากเกินไปในการจับตาดูสภาพแวดล้อมของเขา จนไม่ได้สังเกตการเพ่งมองอย่างดูถูกจากทั้งเมอาและอิซาเบลเลยด้วยซ้ำ

“เฮ้ แจสมิน ดูนั่นสิ! เห็นขนมหวานเล็ก ๆ ที่พวกเด็ก ๆ กำลังถืออยู่ไหม? ฉันชอบพวกมันมากเลย! ฉันสงสัยว่าพวกเขาซื้อพวกนั้นมาจากที่ไหน!” มินดี้พูดขึ้นสักพักต่อมา ขณะที่เธอชี้ออกหน้าต่างไปยังเด็กสองสามคนที่กำลังเดินผ่านไป ในเวลานี้กลุ่มนั่งอยู่ในร้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในขณะที่เพลิดเพลินกับการดื่มกาแฟกัน

“โอ้ งั้นเหรอ? ฉันรู้ว่าพวกเขาขายมันพวกนั้นที่ไหน! มันอยู่ไกลขึ้นไปทางเหนือเล็กน้อย แต่ฉันสามารถพาเธอไปที่นั่นได้ถ้าเธอต้องการ!” เมอาตอบกลับ

“นั่นยอมเยี่ยมไปเลย!” มินดี้กล่าวด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เธอหันไปมองเจอรัลด์

จากนั้นมินดี้ก็ยิ้มและพูดขึ้นมา “เอาน่า แซนเดอร์สัน! มากับฉัน! อย่าลืมว่า นายก็ดูไม่เหมือนว่านายมีอะไรอื่นให้ทำอย