“นาย…นายสูบบุหรี่ประเภทนี้เหรอ เจอรัลด์…?” ทุกคนรู้สึกเหมือนพวกเขาเพิ่งถูกตบหน้าไป นี่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับยูรา เมื่อคิดว่าเขานำบุหรี่มาด้วย โดยเฉพาะเขาขอให้เพื่อนของเขาไปซื้อมาให้เขาจากประเทศเอ็ม อันที่เขามีนั้นล้ำค่าและราคาแพงจริง ๆ เอาตามตรงเขารอที่จะส่งพวกมันไปรอบ ๆ เพื่อที่กลุ่มคนจะพูดยกย่องและชื่นชมเขากัน แต่เมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งออกไปข้างนอก สิ่งแรกที่ผู้คนมักจะสังเกตเห็นก็คงจะเป็นเสื้อผ้าของเขา จากนั้นพวกเขาก็จะเห็นว่านาฬิกาประเภทไหนที่เขาสวมอยู่ สุดท้ายแต่ก็ไม่ได้สำคัญน้อยไปกว่าอย่างอื่น ถ้าเขาเป็นคนสูบบุหรี่ พวกเขาก็จะต้องการระบุว่าบุหรี่แบรนด์ไหนที่เขาสูบอย่างแน่นอน ทั้งหมดเหล่านี้ด้วยกันก็เพื่อสร้าง ‘ระดับ’ ของผู้ชายคนหนึ่ง ด้วยความตกตะลึงของยูรา เขารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าในครั้งนี้ เมื่อเจอรัลด์หยิบกล่องบุหรี่ของตัวเองออกมา! “ปกติฉันไม่สูบบุหรี่ ฉันแค่คว้าพวกนี้มาด้วยขณะที่ฉันออกมาในวันนี้!” เจอรัลด์อธิบาย เขาไม่คาดคิดจริง ๆ ว่ากล่องบุหรี่ธรรมดา ๆ ก็ก่อให้เกิดความฮือฮาเช่นนี้ได้ มันทำให้เขารู้สึกค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก “ฮ่า! งั้นมันอาจเป็นของปลอมก็ได้! ถ้าบุหร
“…เดี๋ยว บุหรี่เอ็กซ์วันเหรอ? ฉันไม่เคยเห็นใครสูบบุหรี่แบรนด์นี้ในเวสตันมาก่อนเลยนะคะ!” เดลิลาห์กล่าว ขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่กล่องบุหรี่ที่ถูกโยนไปด้านข้าง เธอดูเหมือนจะถูกล่อใจอย่างมากกับบุหรี่นั้น “ให้ตาย นี่ช่างน่าอับอายมาก! ฉันน่าจะบอกให้ลูกพี่ลูกน้องบ้านนอกของฉันเก็บพวกมันไปซะ! สามีของคุณเดลิลาห์เป็นคนมีอำนาจมากในประเทศเอ็ม! พวกเราจะทิ้งความประทับใจแบบไหนให้เธอกัน เมื่อเธอรู้ว่าพวกเราสูบบุหรี่ปลอมกัน?” ผู้ชายมากมายกระซิบกระซาบในหมู่กันเอง ไม่ใช่แค่พวกผู้ชายที่มีสีหน้ากระอักกระอ่วนบนใบหน้าของพวกเขา แต่พวกผู้หญิงก็เช่นกันด้วย “ขอโทษนะคะ แต่ฉันขอบุหรี่ของคุณสักอันได้ไหม? ฉันไม่ได้ชิมแบรนด์นี้มาครึ่งปีแล้ว ตอนนี้หลังจากมาที่เวสตัน!” เดดิลาห์ถามขณะที่เธอยิ้ม “ฮะ? ครึ่งปีงั้นเหรอ? นั่นหมายความว่าเธออยู่ในกลุ่มแรก ๆ ที่ได้ลองมันเมื่อมันเริ่มผลิตในตอนแรกใช่ไหม?!” “จบแล้ว มันจบแล้ว! ฉันจะขายหน้ามากแน่เมื่อเธอรู้เข้า…!” “ด เดี๋ยวค่ะ คุณเดลิลาห์!” หนึ่งในผู้หญิงตะโกนขึ้นมาขณะที่เธอลุกขึ้นยืนท่ามกลางลูกพี่ลูกน้องที่กระซิบกระซาบคนอื่น ๆ ของเธอ แทนที่จะรอให้เดลิลาห์รู้ด้วยตัว
“ฝรั่งเศสสไตล์คลาสสิคงั้นเหรอ? เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วเนี่ย?!” ทุกคนถึงกับตกตะลึงกันสุด ๆ เมื่อเห็นว่าผู้ที่อยู่ในสังคมระดับสูงสุดในยานเคนกำลังทำตัวเคารพมากต่อเจอรัลด์ เบจึงมีความสุขอย่างยิ่ง “ยังไงซะ ช่างเป็นเกียรติอย่างแท้จริงที่ได้พบคุณที่นี่ในวันนี้นะคะ คุณเจอรัลด์! ฉันจะเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดของอะไรก็ตามที่คุณสั่งที่นี่ในคืนนี้เองค่ะ!” เดดิลาห์กล่าว ขณะที่เธอยื่นมือไปหาเจอรัลด์อย่างสุภาพ ในสายตาของเธอ ความสำคัญของการผูกมิตรกับบุคคลที่ทรงอำนาจเช่นนี้ อย่างเจอรัลด์ ก็มีความสำคัญเกินกว่าค่าใช้จ่ายของบิลหนึ่งคืนอย่างแน่นอน ในการตอบสนอง เจอรัลด์ก็เอื้อมมือออกไปเช่นกันและจับมือของเดดิลาห์ก่อนจะพูดขึ้นมา “ด้วยความยินดีครับ คุณเดดิลาห์!” หลังจากเดดิลาห์จากไปในที่สุด ห้องก็ถูกทักทายด้วยความเงียบที่เกือบจะน่ากดดัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งยูรา ที่รู้สึกเหมือนว่าเพิ่งได้รับการตบครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา เขาถูกทำให้ขายหน้าโดยสิ้นเชิงต่อหน้าคนอื่น ๆ ทั้งหมด “…ฉ ฉันขอ…ลองหนึ่งในบุหรี่ของนายได้ไหม เจอรัลด์?” หนึ่งในลูกพี่ลูกน้องของเขาที่นี่ถาม ขณะที่เขามองไปที่เจอรัลด์ หลังจากเห็นเจอรั
“มะ มีเรื่องบางอย่างที่เลวร้ายเกิดขึ้น! คนเมาสองสามคนเพิ่งลากเบเข้าไปในห้องของพวกเขา หลังจากยืนกรานว่าเธอต้องไปดื่มกับพวกเขากัน!” โซอี้ตะโกนออกมา เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงพุ่งออกไปนอกห้องทันที ข้างนอกห้อง เขาบังเอิญพบกับลูกพี่ลูกน้องหญิงคนอื่น ๆ สองสามคนที่ไปห้องน้ำหญิงด้วยกันก่อนหน้านี้ พวกเธอทั้งหมดดูตกใจมากพอ ๆ กัน “เบอยู่ไหน?” เจอรัลด์สอบถาม “ธ เธอถูกลากเข้าไปในห้อง 103!” หนึ่งในหญิงสาวตอบกลับขณะที่เธอสั่นกลัว เมื่อได้รับคำตอบที่เขาต้องการ เจอรัลด์จึงวิ่งไปที่นั่นโดยเร็วที่สุดเท่าที่เขาทำได้ สำหรับผู้ชายที่เหลือในห้อง พวกเขาทุกคนเพียงยืนอยู่กับที่ ในขณะที่พวกเขาทุกคนรู้ว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องกลัวเนื่องจากพวกเขาทุกคนเป็นสมาชิกของตระกูลเยลแมน การเผชิญหน้าโดยตรงกับคนขี้เมา จะทำให้พวกเขาบางคนถูกทุบตีอย่างแน่นอน! ด้วยเหตุนี้ ในใจพวกเขาหลายคนจึงเริ่มต่อสายโทรออกแทน กีย่าเองก็ติดตามเจอรัลด์ออกไปด้วยสีหน้ากังวลบนใบหน้าของเธอ “พ พวกเราควรทำยังไงกันดีตอนนี้…?” พวกผู้หญิงกระซิบในหมู่กันเองอย่างถ่อมตัว ก่อนหน้านี้พวกเธอบังเอิญพบกับผู้ชายขี้เมาระหว่างทางไปห้องน้ำหญิง เมื่อ
“ทำไมนายไม่มาตรงนี้ล่ะ?!”เป็นตอนนี้เองที่หนึ่งในคนที่หยาบคายและกำยำของแบรนดอน พยายามที่จะฉวยโอกาสในบทสนทนาของเจอรัลด์และคว้ากีย่ามายังฝั่งของพวกเขาแต่อย่างไรก็ตาม ใครบางคนได้จับข้อมือของเขาไว้ทันทีที่เขาเอื้มมือหายังเธอเสียงลั่นคมชัดของกระดูกแขนของเขาก็ดังตามมาข้อมือของผู้ชายคนนั้นถูกบังคับให้งอหักมุมอย่างรุนแรงอ๊ากก!คน ๆ นั้นเริ่มร้องเสียงหลงอย่างอนาถ เหมือนหมูที่กำลังจะถูกเชือดหลังจากนั้น เจอรัลด์ก็คว้าผมของผู้ชายคนนั้นด้วยแรงทั้งหมดของเขาก่อนจะหัวของเขาจะถูกกระแทกเข้ากับโต๊ะไวน์หินอ่อนตรงหน้าพวกเขาตู้ม!ด้วยเสียงปะทะอย่างดัง โต๊ะไวน์หินอ่อนถูกทุบให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยหัวของชายที่น่าสังเวชคนนั้นเลือดไหลออกมามากมายจากกะโหลกของเขา ขณะที่ชายคนนั้นตัวสั่นอย่างรุนแรงอยู่บนพื้น“อะไรเนี่ย?!”ทันใดนั้น แบรนดอนก็ตื่นจากอาการมึนเมาของเขาด้วยความประหลาดใจอย่างมาก ไอ้เด็กหนุ่มคนนี้จริง ๆ แล้วแข็งแรงกว่าที่เขาคาดหวังไว้เสียอีก อย่าลืมว่า นักเลงของเขาคนนั้นก็เป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาอย่างไรก็ตา ดูเหมือนราวกับว่าการเขาไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเจอรัลด์แม้แต่น้
ด้วยความหวาดระแวง แบรนดอนคิดว่าปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่ามาเสียใจทีหลัง ขณะที่เขาโทรหาเจเรมี่เมื่อได้ยินเขารับสาย แบรนดอนจึงอธิบายเหตุการณ์เล็กน้อยนี้กับเจอรัลด์ให้เจเรมี่ฟังสั้น ๆ หลังจากนั้น คนของแบรนดอนก็เห็นใบหน้าบอสของพวกกลายเป็นเขาซีดเซียวลงเรื่อย ๆ!“นายไม่คู่ควรพอที่จะได้รู้ว่าเขาเป็นใคร! แต่อย่างไรก็ตามถ้านายเป็นกังวลเกี่ยวกับชีวิตของนาย ฉันจะแนะนำให้นายตัดแขนของใครก็ตามที่ไปแตะต้องคุณเบเมื่อครู่นี้ซะ! บางทีนายจะได้รับโอกาสให้มีชีวิตอยู่จากนั้นก็ได้!” หลังจากเจเรมี่กล่าว ประโยคสุดท้ายของเขาด้วยน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจ เขาก็วางสายโทรศัพท์ทันที“แบรนดอน เกิดอะไรขึ้น? เจเรมี่พูดว่าไง?” ลูกน้องของเจเรมี่อดไม่ได้ที่ถาม เมื่อพวกเขาเห็นสีหน้าที่ตกใจกลัวบนใบหน้าของเขา“แม่งเอ้ย! เจ้าสวะยูราหาเรื่องใหญ่ให้ฉันจริง ๆ แล้วคราวนี้!” หลังจากนั้นแบรนดอนก็ทุบโทรศัพท์ของลงบนพื้นด้วยความโกรธอีกด้านหนึ่งของเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ เจอรัลด์จับมือของเบขณะที่เขานำเธอออกไปอย่างรวดเร็ว เบได้กลับไปยังห้องเดิมเพื่อแจ้งให้ลูกพี่ลูกน้องของเธอทราบว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วด้วยรู้สึกกลัวกับสิ่งที่เพิ่
“น่านน้ำอาณาเขตนอร์ทเบย์ เป็นพื้นที่ปกคลุมขนาดใหญ่มาก มันก็นานขนาดนี้แล้ว มีล่าบางทีเธออาจจะ…”หลังจากฟังเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นของเจอรัลด์ กีย่าก็ทั้งรู้สึกช็อก และเป็นกังวลเช่นกันอย่างชัดเจนเมื่อกีย่าเห็นสีหน้ามืดครึ้มบนใบหน้าของเจอรัลด์ เธอยั้งจากการพูดอะไรก็ตามที่ไม่จำเป็นไม่มีคำอธิบายสำหรับอารมณ์ที่กีย่ากำลังรู้สึกในขณะนี้แม้เธอเป็นคู่แข่งของมีล่ามาก่อนหน้านี้ แต่กีย่าก็ต้องยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีจริง ๆ และเธอก็รักเจอรัลด์มากน่าประหลาดใจ กีย่ารู้สึกกลัดกลุ้มที่ได้ยินว่ามีบางอย่างที่เลวร้ายเกิดขึ้นกับมีล่าแต่นอกเหนือจากอารมณ์เศร้าเหล่านี้ กีย่าก็รู้สึกแฝงนัยแห่งความตื่นเต้นเธอรู้ว่ามันไม่ถูกต้องที่เธอมีความนึกคิดอื่นใด ๆ ในช่วงเวลาแบบนี้ แต่กระนั้นมันก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะต้านทางแรงกระตุ้นเช่นนี้ได้เจอรัลด์ไม่ได้อยู่กับกีย่าเป็นเวลานานเจอรัลด์ดูเหมือนจะค่อนข้างสลดใจ หลังจากพวกเขาเริ่มพูดคุยถึงมีล่าเขากลับไปห้องของเขาหลังจากการพูดคุยกันสั้น ๆ เจอรัลด์จะกลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลเยลแมน เพื่อเยี่ยมยายของเขาตอนบ่ายวันพรุ่งนี้วันต่อมา ในห้องประชุมของคฤหาสน์ต
ป้า ๆ และอาของเบเริ่มเยาะเย้ยเธอ และยิ้มเยาะใส่เธอกันในทางกลับกันแม่ของเบยืนอยู่ด้านข้างของห้อง ไม่กล้าที่จะยายามพูดเพื่อช่วยลูกสาวเธอด้วยซ้ำเธอมีเพียงสีหน้าฉุนเฉียวบนใบหน้าของเธอเธอบอกเบหลายครั้งแล้วว่าอย่ามาที่นี่พร้อมกับเจอรัลด์ แต่อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเบฝ่าฝืนคำสั่งของเธอเนื่องจากเจอรัลด์กำลังยืนอยู่ที่นั่น!“ป้าสาม อาหก เขาไม่ใช่แฟนของหนู จริง ๆ แล้วเขาคือลูกพี่ลูกน้องของหนูเอง เจอรัลด์!” เบตอบกลับ“อะไรนะ? เจอ…เจอรัลด์เหรอ?!” “เป็นเขา!”ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องทันทีที่คำเหล่านั้นออกมาจากปากของเธอสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เจอรัลด์กันแม้พวกเขารู้ว่ายูเลียได้ให้กำเนิดลูกสองคน เจสสิก้าและเจอรัลด์ แต่หลังจากที่เธอจากไป นี่คือครั้งแรกที่พวกเขาได้พบหนึ่งในพวกเขาในช่วงยี่สิบปีมานี้! “ช่างมีความสุขและโชคดีเสียจริงที่ผู้หญิงคนนั้นมีลูกชายที่หล่อเหล่าเช่นนี้!” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดเยาะเย้ยเล็กน้อย“ลูกพี่ลูกน้อง ให้ฉันแนะนำพวกเขาให้นายรู้จักละกัน นี่คือ…”เบเริ่มแนะนำญาติ ๆ ของเธอให้เจอรัลด์เจอรัลด์กล่าวทักทายพวกเขาทีละคนอย่างสุภาพถึงอย่างนั้น นอกเหนือจากลุงสี่ที่