“ฮึ่ม! ฉันรู้แล้ว เจอรัลด์ต้องตกใจมากจากการนั่งอยู่ที่นั่นตามลำพังแน่ ฉันพนันได้เลยว่าเขาวิ่งหนีไปแล้วด้วยตัวเอง! ช่างเป็นคนตกใจง่ายจริง! ๆ เลยนะ” ไซลาดูเหมือนจะพบบางอย่างที่เธอสามารถคุยโวถึงได้เรื่อย ๆ วินซี่แค่ส่ายหัวของเธอด้วยการยอมจำนนเท่านั้นในเวลานี้ เธอต้องการที่โทรหาเจอรัลด์และถามเขาว่าเขาไปที่ไหน แต่หลังจากที่เห็นว่าเลนนาร์ดดูกราดเกรี้ยวอย่างไรแล้วนั้น เธอจึงยั้งจากการโทรนั้นในที่สุดเจอรัลด์ก็รู้ถึงประเด็นหลักของงานเลี้ยงของประธานกอร์ดอนในวันนั้น เมื่อประธานกอร์ดอนพูดถึงเมาน์เทนท็อปวิลล่าในเมย์เบอร์รี่เขาจึงเกรงว่าสิ่งต่าง ๆ จะเริ่มกระอักกระอ่วนขึ้นมาถ้าเขาอ้อยอิ่งอยู่แถวนั้นไปนานกว่านี้มันคงจะแย่ถ้าคนอื่น ๆ จำเขาได้โดยเฉพาะต่อหน้าไซลาเจอรัลด์จึงเดินออกไปจากห้องโถงก่อนที่จะเกิดบางสิ่งที่เข้าสู่สภาวะเลวร้ายอย่างแท้จริงไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็ไปที่นั่นเพื่อสนุกกันตามคำขอของวินซี่แต่เขายังคงมีเรื่องมากมายที่เขาจำเป็นต้องจัดการ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่ทำไมเขาถึงไม่สามารถอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานได้เขากำลังจะกลับไปที่ห้องของเขาเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องคนหนึ่
“ฉันรู้แล้ว เจอรัลด์ เป็นเพราะกิจกรรมนอกสถานที่สองวันในเขตโฮเวิร์ดที่มาร์เวนจัดขึ้นสำหรับเช้าพรุ่งนี้ใช่ไหม? พวกนายสองคนมาที่นี่ล่วงหน้ากันเหรอ?”มินดี้ถาม“อ่า? โอ้ ใช่แล้ว แต่มาร์เวนยังไม่ได้มาที่นี่ ฉันมาก่อนล่วงหน้าเพื่อจองโรงแรมน่ะ ช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้ที่ได้พบเธอที่นี่ด้วยเหมือนกัน! เป็นไปได้ไหมที่เธอมาที่นี่ก่อนเพียงเพราะว่าเธอต้องการจะเที่ยวชมรอบ ๆ ที่นี่?”เจอรัลด์เหลือบมองบอดี้การ์ดที่แจสมินพามา“มาร์เวนบอกฉันว่าพวกเธอชอบเที่ยวกัน”เจอรัลด์คิดว่าทั้งมินดี้และแจสมินพบว่าเขามาที่นี่เพื่อตามหาสาวใช้คนนั้นเหมือนกัน มันคือเหตุผลที่ทำไมเขาถึงทำตัวร้อนรนไปชั่วขณะ แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินคำตอบของพวกเธอจึงทำให้เขสถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกจากนั้นเขาก็ใช้โอกาสนี้เพื่อให้หลุดพ้นจากปัญหา“จิ๊! นายกำลังพูดถึงอะไรอยู่? พวกเราไม่ใช่คนไร้ประโยชน์สักหน่อย พวกเราแค่…”มินดี้กรอกตาใส่เจอรัลด์ เธอต้องการจะอธิบายตัวเองแต่แจสมินชำเหลือมองมินดี้อย่างรวดเร็วเพื่อเตือนเธอไม่ให้ทำแบบนั้น ดูเหมือนว่าเธอกำลังพูดด้วยสายตาของเธอว่า “มินดี้ เธอเป็นบ้าอะไรน่ะ? ทำไมเธอถึงพูดมากขนาดนี้”“อ่า!”
“เธอไม่ต้องเป็นแบบนั้นหรอก อ่า พูดตรง ๆ เลยนะ การแกะรอยหาสิ่งของนั้นง่ายนิดเดียว สิ่งที่ฉันกังวลตอนนี้ก็คือว่ามีคนที่มีอิทธิพลอีกกลุ่มจริงที่มีเป้าหมายเดียวกันกับพวกเรา อย่างกับว่านั่นยังไม่แย่พอนะ ดูเหมือนว่าระดับความเชี่ยวชาญของพวกเขานั้นเทียบเท่าได้กับมืออาชีพที่พวกเรามีอยู่ในทีมของเรา นั่นคือสิ่งที่ฉันเป็นกังวล!” แจสมินนวดสันคิ้วของเธอ ขณะที่เธอกล่าว “ดูเหมือนว่าพวกเราจะล้ำหน้าพวกเขาไปก้าวหนึ่ง แต่มันก็ไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด พวกเราอยู่ที่โล่งแจ้งแต่ศัตรูของเรายังคงซ่อนตัวเป็นอย่างดีจากพวกเรา มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะเริ่มจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวได้ทุกเมื่อ หรือแย่ไปกว่านั้น ตระกูลเฟนเดอร์สันของพวกเราอาจจะถูกเปิดโปงได้ง่าย ๆ แบบนั้นแหละ พวกเราไม่แม้แต่จะรู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาเป็นใคร นั่นคือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงสิ้นหวังและวิตกกังวลอยู่ตลอดเวลามานี้!” “ฮ่าฮ่า! อย่างงั้นเหรอ? ตอนนี้นั่นก็เป็นเรื่องง่ายนิดเดียว ฉันมีวิธี!” มินดี้กล่าวอย่างมีความสุข“เธอน่ะเหรอ?” แจสมินยิ้มเล็กน้อย“ฮึ่ม! แจสมิน เธออาจจะคิดว่าฉันเป็นเด็กสาวที่ไม่สนใจอะไร แต่ฉันก็ค่อนข้างฉลาดเหมือนกันนะ นี่เป็นเหมือนกับ
“ไปกันเถอะ นายคิดเรื่องนี้มากเกินไปแล้ว!”มินดี้ลากเจอรัลด์ออกไปจากห้องทันทีเจอรัลด์ก็ค่อนข้างสงสัยเหมือนกัน ‘ทำไมล่ะ? มินดี้อยากพบฉันงั้นเหรอ? นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร?’หลังจากพวกเขาเจ้ามาในห้อง มินดี้จึงส่งสัญญาณให้เจอรัลด์เงียบปากลง“มินดี้ เธอกลับมาแล้วเหรอ?”ขณะนั้นเอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงของแจสมินดังมาจากห้องน้ำหลังจากนั้น แจสมินก็เปิดประตูและเดินออกมาจากห้องน้ำครู่ต่อมา เจอรัลด์ก็ถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็นเขาเห็นผมสีดำของแจสมินหย่อนพาดอยู่รอบคอของเธอ ขณะนั้นเธอสวมเพียงชุดนอนด้านบนเท่านั้น และเผยให้เห็นขาที่ขาวและมีส่วนโค้งเว้าเห็นได้ชัด เธอเพิ่งออกจากมาจากการอาบน้ำ เธอกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมของเธอให้แห้ง ในขณะที่เธอพูดกับมินดี้“อ่า!” สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ ภาพของเจอรัลด์ที่กำลังยืนอยู่กลางห้อง โดยจ้องมองเธอด้วยสายตาเบิกกว้างใบหน้าที่น่ารักของแจสมินกลายเป็นแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอพุ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหลบซ่อนทันทีอย่างแน่นอน เธอไม่เคยปรากฎตัวต่อหน้าผู้ชายคนไหนแบบนั้นเลย แม้แต่ตอนที่เธอยังเป็นเด็กน้อยก็ตามแจสมินมักจะรู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เกี
จากนั้นเจอรัลด์ก็พยักหน้า “ได้เลย!”หลังจากเขาจากไป แจสมินก็บิดหูมินนี่ “เธอ! ทำไมเธอ! เธอมันเป็นผู้หญิงร้ายกาจ! โชคดีนะ ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันใส่เสื้อเมื่อกี้นี้ ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนั้นล่ะก็ เธอตายแน่!” เมื่อแจสมินคิดถึงสถานการณ์กระอักกระอ่วนที่เธอพบเมื่อครู่ก่อน จากนั้นความกลัวก็เริ่มครอบงำเธอ เธอไม่มีอะไรนอกจากไม่พอใจมินดี้กับสิ่งที่มินดี้ทำ“โอ๋ โอ๋ ไม่ใช่ว่าฉันทำภารกิจสำเร็จเหรอ? ลางสังหรณ์ของฉันถูกต้อง เจอรัลด์ชอบเธอจริง ฉันมั่นใจว่าเธอไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้ ฉันหมายถึง สายตาของเขามองเธอเกือบจะทั้งตัวเลยนะ!” “เธอกล้านำเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกได้ยังไง? ฉันจะบีบคอเธอให้ตายเลย!” …ในคฤหาสน์แห่งหนึ่งมีรถหรูประมาณห้าคันที่แล่นผ่านประตูหน้าเข้าไปหลังจากนั้น คนกลุ่มหนึ่งก็เดินออกจากรถของพวกเขาตามลำดับและมุ่งหน้าตรงไปยังทางเข้าของอาคาร“นายน้อยยาเอล ผู้ช่วยทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้วครับ”คนที่ดูเหมือนพ่อบ้านเดินนำกลุ่มคนเข้าไปในอาคารหลังใหญ่“นายน้อยยาเอล ยินดีที่ได้พบครับ คุณบอกพวกเราได้ไหมว่าทำไมคุณหลงถึงขอให้พวกเรามาที่นี่กัน?” คนที่พูดเป็นคนต่างต่างชาติ แต่ดวงตาของเขานั้นดุร้า
“ยูนัส! แน่นอน มันนานแล้วตั้งแต่ที่พวกเราพบกันครั้งสุดท้าย! ฉันดีใจที่นายพูดว่านายจะมาหาฉันนะ!” ยาเอลอุทานออกมาด้วยรอยยิ้มแจ่มใสทันทีที่เขาเห็นยูนัส“เออจริงสิ พ่อแม่ของนายที่บ้านเป็นไงบ้าง? มีช่วงหนึ่งที่ผู้อาวุโสของฉันคอยแต่จะรบกวนให้ฉันไปที่ยานเคน เพื่อเยี่ยมพ่อของนาย!”“ขอบคุณที่ถามนะ ยาเอล พวกเขาสบายดี!” ยูนัสกล่าวยาเอลส่งสัญญาณให้ยูนัสนั่งลง “เกิดอะไรขึ้น? ฉันได้ยินว่าพ่อของนายทำโทษนายเหรอ? เขาไม่ให้นายไปไหนครึ่งเดือนใช่ไหม?”“ฮึ่ม! ฉันไม่อยากพูดถึงใช้มัน ฉันโมโหทุกครั้งที่ฉันพูดถึงเหตุการณ์นั้น เออจริงสิ ยาเอล มาพูดถึงเรื่องของนายกันเถอะ ฉันพาคนของฉันมาด้วย ฉันเชื่อว่านายพบพวกเขาแล้วเหมือนกัน พวกเขามาจากอเมริกาเหนือ และผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดในแวดวงของพวกเขาเอง!”“ฉันพบพวกเขาเมื่อครู่นี้ ยูนัส ฉันต้องบอกนะว่าฉันก็รู้สึกประทับใจ!” “ดี! งั้นฉลองกันเถอะและขอให้ภารกิจของนายสำเร็จในวันพรุ่งนี้กัน!” …วันต่อมามาร์เวนและคนอื่น ๆ ก็มาด้วยเหมือนกันเจอรัลด์ได้เตรียมการที่จำเป็นเมื่อคืนที่แล้ว และเขาขอให้มาร์เวนพาคนที่ไว้วางใจได้มาด้วยประมาณห้าคนแน่นอนว่ามาร์เวนจริงจังกับคำพู
น้ำเสียงที่เขาพูดก็ฟังดูเด็ดขาดมีบุหรี่คาบอยู่ระหว่างปากของเขาขณะที่มันขยับไปมา“ถูกต้อง ตอนนี้ไปสนุกกับเพื่อนของเธอซะ! หยุดถามคำถามมากมายได้แล้ว!”ผู้ชายคนอื่นเลียนแบบในสิ่งที่เขากล่าวไป“นาย…นายพูดแบบนั้นกับฉันได้ยังไง? เจอรัลด์! นายไม่ลงโทษพวกเขาหน่อยเหรอ? ฟังวิธีที่พวกเขาพูดกับฉันตอนนี้สิ!” สเตลล่าแอบมองเจอรัลด์ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ด้วยสีหน้าโกรธตอนนั้นเองที่เจอรัลด์เอียงหัวของเขาเพื่อมองไปยังทิศทางของเธอ “พอได้แล้ว มาร์เวน อย่ามาถูกรั้งไว้เพราะเรื่องนี้เลย โอเคไหม? ถึงเวลาไปได้แล้ว!” “ก็ได้ เจอรัลด์!”มาร์เวนพยักหน้าทันทีหลังจากนั้น พวกเขาก็เข้าไปในรถกันมาร์เวนยังไม่มีใบขับขี่ดึงนั้นเจอรัลด์จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนำรถเบนซ์ MVP ของเขาออกมา เพื่อขับรถพาเพื่อน ๆ ของเขาไปรอบ ๆ แต่สเตลล่าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาหลบหนีไปได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเมื่อเห็นว่าเจอรัลด์ยังคงเลือกที่จะเมินเฉยต่อเธอ เธอจึงวิ่งไปยังที่นั่งผู้โดยสาร และเข้าไปในรถโดยไม่ได้รับเชิญ“แม่ง! เธอจะทำอะไร?”เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ‘สเตลล่าเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย?’‘วันนี้ทำไมเธอถึงทำตัวแปลกมากขนาดนี้ล่ะ?’‘เธอขอบไป
หมู่บ้าวินเทอร์บอร์นอยู่ระยะใกล้มากกับเขตโฮเวิร์ดพวกเขาหาตำแหน่งของครอบครัวที่มินดี้ระบุให้พวกเขาค้นหาได้แล้ว เมื่อพวกเขามาถึงยังจุดหมายผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเปิดประตูให้พวกเขา สิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันก็คือ รอยแผลเป็นจากไฟไหม้ที่แห้งเกรียมไปทั้งใบหน้าของเธอเธอดูเหมือนค่อนข้างหวาดกลัวกับการปรากฏตัวของพวกเขา“คุณกำลังตามหาใครอยู่เหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดกับการมาถึงอย่างเงียบ ๆ ของเจอรัลด์และเพื่อนของเขาเธอก้มหน้าเพื่อปิดบังรอยแผลของเธอ บางทีอาจเป็นเพราะความอับอาย หรืออาจเป็นความหวาดกลัวว่าจะทำให้คนแปลกหน้ากลัวก็ได้“คุณคะ ยินดีที่ได้พบคุณนะคะ ฉันขอทราบได้ไหมว่าคุณคือพี่ลูกน้องของเซเนียหรือเปล่า? เธอพูดว่าเธอขอให้คุณเก็บของพิเศษบางอย่างไว้ให้เธอ พวกเราจึงมาที่นี่เพื่อรับมันคืน เธอบอกพวกเราว่าคุณจะเข้าใจมันเองหลังจากที่อ่านจดหมายนี้” แจสมินเดินไปหาและพูด ในขณะที่เธอยื่นจดหมายให้เธอผู้หญิงคนนั้นมองไปที่จดหมาย จากนั้นเธอก็เหลือบมองแจสมินอยู่สองสามครั้งก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ“ดีมาก ฉันเข้าใจแล้วตอนนี้ คุณเอามันไปได้” ผู้หญิงค