ยิ่งเขาครุ่นคิดเกี่ยวกับเสียงนั้นมากขึ้นเท่าไหร่ สถานการณ์ก็ยิ่งรู้สึกแปลกมากขึ้นเท่านั้น สุดท้าย เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูเพื่อดูว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ ชายแปลกหน้ากำลังพยายามที่จะถอดเสื้อผ้าโรซาลีอยู่ในห้อง! โรซาลีดูเหมือนจะดิ้นรนมาได้สักพัก และน้ำตาก็รื้อขึ้นมาในดวงตาของเธอแล้ว เมื่อผู้ชายคนนั้นเห็นเจอรัลด์ เขาก็แค่ยิ้มอย่างเย็นชาก่อนจะกระโดดลงจากเตียง และกระโดดออกจากหน้าต่างไป แต่นี่มันชั้นเจ็ด เจอรัลด์รีบวิ่งไปที่หน้าต่างและมองลงไปทันที แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีร่องรอยของผู้ชายคนนั้นเลย ‘เขาไปไหนกันแน่?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง รู้สึกตกตะลึง เมื่อหันหลังกลับมาเพื่อจะตรวจดูโรซาลี เจอรัลด์ก็พบว่าตัวเองหน้าแดงมาก ขณะที่เขากำลังจะเอาผ้าห่มมาคลุมเธอไว้ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังมาจากด้านนอก “ให้ตายเถอะ ทำไมเธอถึงน่ารำคาญขนาดนี้? เจอรัลด์ดูแลลูกพี่ลูกน้องของฉันอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นที่เธอจะต้องตามมาด้วย! เธอจะไม่ได้อะไรเลยจากการทำแบบนี้!” เสียงของเมลิซซ่าพูดมาตามทางเดินเล็กน้อย ดูเหมือนว่ากลุ่มที่เขาดื่มด้วยก่อนหน้าน
นี่คือคำถามที่เจอรัลด์ตั้งขึ้น ขณะที่เขามองไปที่ผู้จัดการ ผู้จัดการแค่เพียงยิ้มอย่างขออภัยก่อนจะพูดขึ้นมา “ผมเคยพบกับคุณครั้งหนึ่งที่หอการค้า คุณคลอฟอร์ด อีกอย่าง พี่สาวของคุณ ซีอีโอเจสสิก้า คลอฟอร์ดก็ให้ความสนใจผมเป็นอย่างมากในอดีต! มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร!” “ฮึ่ม! อย่าพยายามทำให้เกิดผลดีที่นี่เลย เจอรัลด์! แท้จริงแล้วทุกคนในเมย์เบอร์รี่ที่เกี่ยวข้องในแผนกธุรกิจก็อย่างน้อยก็จำเป็นต้องแสดงความเคารพต่อคุณบ้าง! พวกเรารู้ว่าพวกคุณทั้งคู่อยู่ฝ่ายเดียวกัน! ทำไมระบบกล้องวงจรปิดถึงมาเสียตอนนี้ล่ะ? คุณไม่คิดว่ามันบังเอิญไปหน่อยเหรอ?” เมลิซซ่าพูดอย่างค่อนข้างโกรธเคืองด้วยน้ำเสียงที่ดัง ในตอนนั้น คนอื่น ๆ หลายคนที่ค้างคืนกันที่นั่นก็เดินออกมาจากห้องของพวกเขากันเพื่อดูว่าความโกลาหลนี้เกี่ยวกับอะไร มันไม่นานก่อนที่ทางเดินของชั้นจะกลายมาแออัดกัน ไม่นานหลังจากนั้น การซุบซิบนินทาก็เริ่มขึ้นเช่นกัน “กำลังเกิดอะไรขึ้นกัน?” “ปรากฏว่าทายาทที่ร่ำรวยบางคนเห็นผู้หญิงที่เมาและลากเธอเข้ามาในห้องน่ะสิ โชคดีลูกพี่ลูกน้องของผู้หญิงคนนั้นจัดการหยุดเขาเอาไว้ได้ก่อนที่เขาจะข่มขืนเธอ!
“อะไรนะ? พี่สาวโอเวนส์คือเหยื่องั้นเหรอ?” ยูนัสถาม ตกตะลึงไป “ใช่!” เมลิซซ่าตอบก่อนจะอธิบายทุกอย่างที่เธอรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ โรซาลีก็ค่อย ๆ มีสติขึ้นมาในตอนนั้น แม้จะเวียนหัว เธอก็ยังคงจ้องเขม็งไปที่เจอรัลด์ด้วยความขุ่นเคืองใจ แม้เธอจะเมาหนักมากก่อนหน้านี้ก็ตาม เธอทราบพอที่จะรู้ว่าเป็นเจอรัลด์และลูกพี่ลูกน้องของเธอที่ช่วยพาเธอเข้ามาในห้อง ขณะที่เธอยังคงงุนงงอยู่ มีใครบางคนพยายามบังคับถอดเสื้อผ้าของเธอออก! ใครจะทำแบบนั้นกันถ้าไม่ใช่เจอรัลด์? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้จึงทำให้น้ำตารื้อขึ้นมาในตาของโรซาลี “คุณช่างกล้าเสียจริง! ผมหวังว่าคุณจะรู้ไว้ว่าตระกูลหลงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลโอเวนส์มาหลายรุ่นแล้ว! คุณกล้าทำบางอย่างที่ไม่เหมาะสมขนาดนี้กับพี่สาวโอเวนส์ได้ยังไงกัน? ไม่เกรงกลัวเลยสินะ! ตระกูลหลงแห่งยานเคนจะทำให้คุณชดใช้สำหรับเรื่องนี้อย่างแน่นอน โดยไม่ว่าคุณจะมีอำนาจมากแค่ไหนก็ตาม!” ยูนัสกล่าวอย่างเย็นชา “ห๋า? ตระกูลหลงแห่งยานเคนงั้นเหรอ? บ้าไปแล้ว เป็นคุณหลง! นี่กลายมาเป็นเรื่องใหญ่มากขึ้นกว่าเดิมแล้วตอนนี้! ไม่เพียงแต่ตระกูลโอเวนส์ที่เกี่ยวข้อง แต่ยังมีตระกูลหลงอีกด้วย!”
และในขณะที่เจอรัลด์รู้สึกเหมือนว่าเขาตกต่ำสุดขีดแล้ว เขาก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมา ขณะที่มีมือหนึ่งวางอยู่บนไหล่ของเขา เมื่อเขาหันหลังกลับไป เขาก็เห็นผู้ชายผมยาวเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา เจอรัลด์แทบจะรู้สึกกดดันจากการคุกคามมากมายของผู้ชายคนนี้อย่างเดียวได้ “หลีกไป! พวกเธอทุกคนกำลังทำอะไรกันอยู่ที่นี่?” เสียงคนแก่ตะโกนขึ้นมาอย่างกระทันหัน “พวกเรากำลังทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ? มาทำอะไรที่นี่เนี่ยชายแก่? หยุดผลักคนอื่นไปทั่วได้แล้ว!” จากนั้นฝูงชนก็เริ่มดุว่าคนที่ตะโกนขึ้นมาในตอนแรก “ฉันมาที่นี่เพื่อมองหาหลานชายของฉัน! พวกเธอทุกคนกำลังยืนขวางทางอยู่!” เจ้าของเสียงแก่ ๆ นั้นพูดเยาะขณะที่เขาเยียดตัวเองเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่าเขาแต่งตัวโกโรโกโสมากแค่ไหน ผู้คนในห้องจึงรีบเปิดทางให้เขา เนื่องจากว่าพวกเขาพยายามหลีกเลี่ยงเขาเหมือนกับโรคระบาด ในทางกลับกัน ชายผมยาวเพียงถลึงตามองชายชราอย่างเย็นชา ขณะที่เขาหดมือของเขากลับ “แกกำลังจะทำอะไร? ปล่อยหลานชายของฉันไปซะ!” ชายชราคำราม ขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า และผลักเมลิซซ่าไปด้านข้าง เจอรัลด์แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองได้ เป็นข
ในขณะที่เรื่องนั้นกำลังเกิดขึ้น… “คุณหลง ผมขออภัยด้วยแต่ผมล้มเหลว!” “ว่าไงนะ? นายล้มเหลวได้ยังไงกัน สกอร์เปียนส์? นายล้มคนอย่างเจอรัลด์ไม่ได้งั้นเหรอ?” ยูนัสพูดผ่านโทรศัพท์ รู้สึกตะลึงงัน เขาอยู่ในห้องน้ำตอนที่เขารับโทรศัพท์จากสกอร์เปียนส์ “ผมขอโทษครับ แต่ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งช่วยให้เขาหนีไปได้! ถ้าผมหดแขนกลับไม่ทันล่ะก็ ผมก็คงแขนหักไปแล้วตอนนี้!” สกอร์เปียนส์ตอบกลับขณะที่เขาถือโทรศัพท์ด้วยมือข้างที่ปกติของเขา เขากำลังโทรศัพท์จากภายในรถ แขนของสกอร์เปียนส์ ซึ่งวางอยู่บนพื้นผิวราบ ตอนนี้กำลังสั่นสะเทือนอยู่ เส้นเอ็นของเขาถลนออกมาและแดงไปหมด มันเกือบจะดูเหมือนว่าหนอนตัวเป็น ๆ ปกคลุมทั้งแขนของเขาอยู่ ในตอนนั้น เขาไม่แม้แต่จะขยับมันได้ด้วยซ้ำ หน้าผากของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อจากความกลัว และเขาก็รู้สึกค่อนข้างอ่อนแรง “โธ่เว้ย! ไอ้บ้านั่นแม่งโชคดีจริง ๆ! แต่ยังไงก็ตาม พวกเราก็เริ่มได้ดีแล้ว! เมื่อข่าวพาดหัวออกสู่สาธารณะวันพรุ่งนี้ เขาก็จะกลายเป็นคนเสียชื่อเสียงอย่างที่สุดแน่นอน! พวกโอเวนส์จะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ และครอบครัวของฉันก็จะช่วยเหลือพวกเขาจากนั้น! มันเรื่องของเวลาสำหรับพวกเขาก
น้ำเสียงของนายลีชเฉยชา ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น “ยุติธรรม ถูกต้อง และเหมาะสมงั้นเหรอ? ราวกับว่า! จากสิ่งที่ผมพบ ลูกน้องขอบคุณก็นอนรออยู่ในรถของพวกเขามาอย่างน้อยถึงสองชั่วโมงก่อนที่เหตุการณ์จะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ! คุณกำลังบอกว่าพวกเขาสามารถรู้เหตุการณ์ของคืนนี้ล่วงหน้าตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วหรือเปล่า? “ในขณะที่ระบบกล้องวงจรปิดในโรงแรมก็มาเสียพอดีในวันนี้ แต่พวกมันก็ยังคงทำงานได้เป็นปกติดีในที่อื่น ๆ! มาตัดไปที่ประเด็นกันเถอะ คุณลีช ผมมั่นใจว่าคุณรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้มากกว่าผม ผมพูดถูกไหม?” เจอรัลด์ถามซักไซ้ นี่เป็นครั้งแรกที่เจอรัลด์เคยถูกใส่ร้าย ก่อนหน้านี้พี่สาวของเขาบอกเขาว่าการทำธุรกิจจะเป็นทั้งบททดสอบ และโอกาสให้เขาได้รับประสบการณ์ เจอรัลด์ไม่ได้อยากจะไตร่ตรองคำพูดของเธอมาก่อนเลย แต่เขาก็ตระหนักได้เมื่อครู่นี้ว่า คำกล่าวของเธอนั้นเป็นจริงมากแค่ไหนในตอนนี้ ทั้ง ๆ ที่ได้ยินคำพูดของเจอรัลด์ นายลีชก็ปฏิเสธที่จะพูดอยู่ดี และเพียงแค่เบี่ยงหน้าหนี สำหรับเขา ไม่ว่าเจอรัลด์จะมีอำนาจมากแค่ไหน มันก็เป็นเพียงแค่เรื่องของชื่อเสียงเท่านั้นเอง แน่นอน เจอรัลด์และพี่สาวของเขามีชื่อเสียง
“คนเหล่านี้คือ…ลูกน้องของคุณหลงใช่ไหมครับ?” วิดีโอแสดงให้เห็นถึงบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้าน และในนั้น ผู้ชายห้าคนในชุดสูทดำกำลังถูกมัน และถูกทุบตีไปในเวลาเดียวกัน ใบหน้าของพวกเขาทั้งหมดบวมเป่งกันในตอนที่ลูกน้องของเจอรัลด์หยุด และเริ่มยืนเฝ้าเชลยไว้ ไม่มีความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้ชายเหล่านั้นที่ถูกมันไว้ต้องเป็นลูกน้องของคุณหลงเท่านั้น “คุณลีช ยูนัสเป็นผู้ชายที่โหดร้ายอย่างมาก เพราะเขากลัวว่าคุณจะกลับคำพูด เขาถึงสั่งให้ลูกน้องบางคนของเขาไปจับลูกสาวของคุณในบ่ายนี้! คุณโชคดีที่คนของเราไปถึงที่นั่นก่อน!” แซคกล่าวด้วยรอยยิ้ม หลังจากได้ยินคำอธิบายของเขา คุณลีชตอนนี้ก็สามารถปะติดปะต่อเหตุการณ์ทั้งหมดเข้าด้วยกันได้ “ยูนัสคนนั้น! ผู้ชายคนนั้นช่างชั่วร้ายอะไรอย่างงี้! ผมเกือบจะถูกเขาหลอกแล้ว! คุณคลอฟอร์ด ผมทำผิดต่อคุณอย่างร้ายแรงในครั้งนี้!” นายลีชกล่าว ขณะที่เขาโค้งคำนับขอโทษต่อหน้าเจอรัลด์อย่างซ้ำ ๆ การขอโทษของเขาจริงใจ ท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นส่วนเกี่ยวข้องทางอ้อมของเจอรัลด์ที่ช่วยเหลือลูกสาวของเขาเอาไว้ นายลีชตอนนี้รู้แล้วว่ายูนัสเป็นคนประเภทที่จะใช้แผนการและวิธีเล่ห์เหลี่ยมทุกปร
เจอรัลด์ถอนหายใจกับตัวเอง ‘ฉันจะแค่ไปและอธิบายมันกับเธอแล้วกัน…ฉันจะเปิดเผยให้เธอได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วยูนัสเป็นคนแบบไหน!’ “ได้ ฉันจะมุ่งหน้าไปที่นั่นเดี๋ยวนี้แหละ!” เจอรัลด์กล่าว ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นและคราวนี้ เจอรัลด์ไม่ได้ไปคนเดียว คู่หูเดรกและไทสันติดตามเขาไปจนถึงที่บ้านของกีย่าด้วย เมื่อพวกเขามาถึงที่ประตูหน้า ทั้งสองก็รออยู่ข้างนอกขณะที่เจอรัลด์เข้าไป “โอ๋ โอ๋ กีย่า…ขอร้องอย่าเศร้าอีกต่อไปเลย…แม้ว่าฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเธอสองคน แต่วันนี้ก็ยังเป็นวันที่เธอได้รับตำแหน่งนักเรียนที่โดดเด่นมากที่สุดในการแนะนำให้เข้ามหาวิทยาลัยนะ…มันเป็นวันแห่งการฉลอง ไม่ใช่หรือไง?” แทมมี่เกลี้ยกล่อม “นอกจากนี้ บางทีวันหนึ่งเจอรัลด์ก็จะตระหนักได้เองว่าเธอแสนดีมากแค่ไหน!” กีย่าเพียงยิ้มเยาะ เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น “หยุดพยายามโน้มน้าวฉันเถอะ แทมมี่ สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันและเจอรัลด์ไม่ได้ธรรมดา… จริง ๆ แล้ว ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันคิดถึงเขาในตอนนี้ ฉันแค่รู้สึกขยะแขยง!” กีย่ากล่าวขณะที่เธอสูดหายใจเข้าลึก ในขณะนั้