บทที่ 566

หลังจากนั้นเจอรัลด์มองไปที่โลลิต้า และเธอก็พยักหน้าก่อนจะอำลาไวส์เช่นกัน

"อะไรกัน? พวกเขากำลังจะไปจริงเหรอ? พวกเขามาเยี่ยมคุณไวส์จริงไหม? บ้าบออะไรขนาดนี้! แล้วพวกเราล่ะ? เราอยู่ไม่ได้เหรอไง?” เด็กผู้หญิงสองสามคนอุทานออกมาอย่างอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด

"ใช่ไหม? คุณรู้สึกเคืองพวกเราเพียงเพราะเราไม่ได้อวยพรวันเกิดให้คุณเหรอ?”

“เจอรัลด์ ฉันจะพูดตรง ๆ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากอวยพรวันเกิดนายผ่านไลน์ แต่ฉันไม่ต้องการมีเบอร์นายในโทรศัพท์ของฉันตั้งแต่แรก! ฮ่าๆๆๆ!”

“ให้ตายสิ”

หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มหัวเราะ การหัวเราะเยาะเขาดูเหมือนจะเป็นความสนุกสนานที่พวกเขาชื่นชอบ

เจอรัลด์ยังคงนิ่งเงียบ เขารู้ว่ามันไม่ง่ายที่จะทำให้พวกเขากลืนคำพูดของตัวเอง อย่างไรก็ตาม เขาตัดสินใจที่จะเป็นคนที่โตกว่าและเพิ่งจากไปกับโลลิต้า การมีปฏิกิริยาตอบสนองที่สำคัญต่อการเยาะเย้ยของเพื่อนร่วมชั้นคงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเขา

ในทางกลับกัน เชอร์รี่ส่ายหัวเมื่อมองดูพวกเขาจากไป ตลอดการรวมตัว เธอเฝ้าดูเจอรัลด์ตลอดเวลา เธอรู้สึกว่าเจอรัลด์ไม่มีอะไรเทียบกับเชสได้ และเธอก็ดีใจที่ไม่ได้ลงเอยกับเขา

“ก็มันทำให้โกรธ! นายได้ยินส