บอดี้การ์ดไม่มีความปราณีเลย แม้มิเชลจะอายุมากกว่าคนอื่น ๆ เล็กน้อย แต่เธอก็หวาดกลัวเหมือนกัน ขณะที่เธอเฝ้ามองความวุ่นวายที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอนี้ เจอรัลด์ในทางตรงกันข้าม เพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เขาไม่ใช่นักบุญและเขาก็ไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือทุกคนด้วยเรื่องทุกอย่าง เขารู้ว่าเบลก วาดฟอร์ดฟังดูคุ้น ๆ หูและถ้าเขาต้องการ เขาก็สามารถพูดเกลี้ยกล่อมให้เขาเปลี่ยนใจได้ แต่เจอรัลด์ไม่ต้องการ เขาไม่ได้มีความจำเป็นที่จะช่วยเหลือโยลันดาและจาวิส พวกเขาทั้งสองคนเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าสำหรับเขาเท่านั้น นอกจากนี้ โยลันดาก็ดูถูกเขามาอยู่เรื่อย ๆ เธอสมควรได้รับการทุบตีแบบนี้แล้วสำหรับทำการทำตัวดื้อดึงและบุ่มบ่ามขนาดนั้นอยู่เสมอมา ดูเหมือนว่าควีนนี่และคนอื่น ๆ ก็จะเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน ทันทีทันใดนั้น ทีมพนักงานก็รีบวิ่งเข้ามาในร้านอาหารกัน “ค คุณวาดฟอร์ด! หยุด! โปรดหยุดด้วยค่ะ!” คำอ้อนวอนนี้ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีม พนักงานทั้งหลายรีบเข้ามาอยู่ข้างหลังเธอกันมากขึ้น หัวหน้าทีมคือหญิงสาวตรงเคาน์เตอร์ขายตั๋วก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าเธอก็รับผิดชอบสำหรับพื้นที่แห่งนี้เช่นกัน “
เจอรัลด์ยื่นมือเข้ามายุ่งเพราะเขาไม่อาจทนเฝ้ามองจาวิส และโยลันดาใช้อำนาจของเขาในทางที่ผิดต่อไปได้ นอกจากนี้ ในที่สุดเจอรัลด์ก็จำได้แล้วว่าเบลก วาดฟอร์ดเป็นใคร เขาคือคนที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดให้เอเลน่า ลาร์ซันนั่นเอง เจอรัลด์มัวแต่ยุ่งอยู่กับลิเลียนในระหว่างงานเลี้ยงนั้น ดังนั้นเขาจึงได้พูดคุยสั้น ๆ กับเบลกในตอนนั้นเท่านั้น อย่างมากที่สุดพวกเขาก็รู้จักกันแล้ว อย่างไรก็ตาม จาวิสและโยลันดาเห็นได้ชัดว่ากำลังล้ำเส้นมากไปแล้ว และทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาต้องการจะทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจเอง ถ้าพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน เขาก็คงแค่ปล่อยมันให้ผ่านไป แต่อย่างไรก็ตาม สองคนนี้ก็เป็นคนไม่สำคัญโดยสิ้นเชิงอยู่แล้ว ‘ทำไมฉันถึงยังคงเอาแต่เงียบและปล่อยให้คนโง่เหล่านี้มีวิธีจัดการกับคนของฉันกันล่ะ?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง “ค คุณคลอฟอร์ด? คุณอยู่นี่ตลอดเวลาเลยเหรอครับ?” เบลกรู้ว่าเขาพังแน่ทันทีที่เขาเห็นเจอรัลด์ มันเหมือนราวกับว่าหัวใจของเขาเพิ่งจะหล่นลงไปในกะเพาะอาหารเลย เขาโกรธมากหลังจากได้ยินว่าลูกสาวสุดที่รักของเขาได้รับบาดเจ็บ เนื่องจากว่าความสนใจทั้งหมดของเขามุ่งไปที่โยลันดาและจาวิส เบลกจึงไม่ได้ให้
“เดี๋ยวก่อน เจอรัลด์! อธิบายตัวเองมา!” ควีนนี่กล่าวขณะที่เธอรีบวิ่งไปหาเขา ใบหน้าของเธอซีดสุด ๆ และเธอดูเหมือนจะตัวสั่นมาก ก็เหมือนกับคนอื่น ๆ เธอไม่รู้ว่าเจอรัลด์พลิกสถานการณ์ได้ง่ายขนาดนี้ได้อย่างไรกัน เธอมักจะดูถูกเขาอยู่เสมอมา ทันทีที่เจอรัลด์เข้ามายุ่งได้สำเร็จ ควีนนี่รู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกบดละเอียดโดยหินก้อนมหึมา ในใจของเธอ เธอเอาแต่ภาวนาอย่างต่อเนื่องว่ามันเป็นคนอื่นที่มีอำนาจมากขนาดนั้น ใครก็ได้ ใครก็ตามที่ไม่ใช่เจอรัลด์ ‘ทำไมเขาพูดถึงเจอรัลด์ว่าคุณคลอฟอร์ดล่ะ?’ ‘เขาเป็นเพียงแค่คนชั้นต่ำบางคนเองไม่ใช่หรือไง? ทำไม ทำไมนะ…’ เหล่านี้คือความคิดที่ท่วมท้นอยู่ในใจของควีนนี่ เธอรู้สึกหัวเสียอย่างที่สุด “เธอต้องการอะไร?” เจอรัลด์ถามอย่างไม่ใส่ใจ ‘ถ้ามันไม่ใช่เป็นเพราะคุณลุงวินเทอร์ละก็ ฉันก็คงไม่แม้แต่จะเสียเวลามาเล่นบ้า ๆ กับพวกเธอด้วยซ้ำ’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง “อธิบายตัวเองมาเดี๋ยวนี้! ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงเคารพต่อนายมากขนาดนั้นกัน? เขายังดูเหมือนจะกลัวนายอีกด้วยซ้ำ! ความสัมพันธ์ของนายกับเขาคืออะไร?” ควีนนี่ถาม “อย่าถามในสิ่งที่เธอไม่ควรถามเลย ขอให้สนุกกับการเดินทา
“แม่ง! ควีนนี่? ฉันให้คำตอบเธอไปแล้วไง!” เจอรัลด์ตะโกนพร้อมกับเด้งตัวขึ้น แน่นอนว่าเขาไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะไล่ตามเขามา “นายเป็นอะไรเนี่ย? ฉันแค่…กังวล! ดูสิ นายอาจจะถูกลอตเตอรี่หรือบางอย่าง และแม้ว่าฉันไม่มั่นใจว่านายชนะรางวัลได้มาเท่าไหร่! แต่นายไม่ทำตัวไร้เดียงสามากเกินไปหน่อยหรือไง? สังคมจะทำร้ายนายได้นะ! ไม่ว่านายจะได้เงินรางวัลมามากเท่าไหร่ ระวังไว้ให้ดีและอย่าโดนหลอกเข้าล่ะไม่อย่างงั้นละก็นายจะลงเอยอยู่ข้างถนนในภายหลัง!” ‘ใช่…นั่นดูมีเหตุมีผลมากขึ้นมาหน่อย เจอรัลด์ต้องลงทุนในแหล่งท่องเที่ยวด้วยเงินลอตเตอรี่ของเขาแน่’ นี่เป็นข้อสรุปที่สมเหตุสมผลอย่างเดียวที่เธอสามารถคิดขึ้นมาได้ในขณะนั้น อารมณ์ของเธออยู่ในความสับสนอลหม่านและเธอก็รู้สึกหัวเสียอย่างมากกับการเปลี่ยนแปลงฉับพลันในสถานะทางอำนาจนี้ หลังจากพูดในสิ่งที่เธอต้องการจะทำให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ลงแล้ว ควีนนี่ก็ออกจากสำนักงานไปทันที แก้มของเธอป่องขึ้น “ฮ่า ผู้หญิงคนนี้…ถ้าเธอได้รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของฉันละก็ ฉันคงได้ยินเธอกวนประสาทอยู่เรื่อย ๆ ล่ะสินะ!” เจอรัลด์กล่าวก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เบลกออกไปทำธุระของเขา เจอรัลด์จึ
“…โอ้ใช่ งั้นชารอน ทำไมเธอถึงมองหางานทำในตอนนี้? แล้วเฮเวิร์ดล่ะ?” เจอรัลด์ถาม แม้ว่าเขาจะเคยชอบเธอ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธออีกต่อไปแล้ว “อ่า อืม หลังจากเฮเวิร์ดรู้ว่านายคือคุณคลอฟอร์ด เขาก็ช็อกมากจนเขาปฏิเสธที่จะออกจากบ้านอยู่หลายวัน นอกจากนี้ เขารู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ในอดีตของพวกเรา ดังนั้น…” ชารอนหยุดอยู่แค่นั้นและเพียงทิ้งประโยคให้ค้างไว้แบบนั้น ‘…อ่า เช่นนั้น ชารอนกำลังมองหางานส่วนหนึ่งเป็นเพราะฉันสินะ!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง จากนั้นเจอรัลด์ก็ยิ้มอย่างอักอ่วนก่อนจะพูดขึ้น “แต่เธอรู้ไหม ฉันยังคงปราบปลื้มจริง ๆ ฮ่าฮ่า! จำตอนนั้นในสมัยมัธยมปลายได้ไหม? วันเกิดที่ดีที่สุดที่ฉันเคยมีอยู่ในโรงอาหารไงล่ะ!” เมื่อได้ยินแบบนั้น ทั้งชารอนและลิเลียนก็เริ่มรำลึกถึงอดีตกัน ในช่วงมัธยมปลาย เกือบจะทุกคนปฏิเสธที่จะไปไหนมาไหนกับเจอรัลด์ และวันเกิดของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงนั้น วันเกิดของเขาในปีนั้นเป็นวันประกาศผลการเรียน และทุกคนต้องกลับไปที่โรงเรียนในช่วงวันหยุดเพื่อรับใบรับรองผลการเรียนของพวกเขากัน เป็นเซลล่าและชารอนที่แนะนำว่าพวกเธอจะฉลองวันเกิดของเจอรัลด์ในโรงอาหาร
“ฉันขอโทษนะ เจอรัลด์…” พวกเธอทั้งคู่พูดขึ้นมาในเวลาเดียวกัน ทั้งสองคนมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกระดากอายและเสียใจ “ไม่เป็นไร!” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาส่งรอยยิ้มที่อ่อนโยนให้ แม้เขายังคงดีกับพวกเธออยู่ พวกเขาทั้งสามคนรู้ดีว่ามิตรภาพของพวกเขาคงไม่สามารถแก้ไขได้อย่างแท้จริง ที่แล้วก็แล้วไป และพวกเขาก็ไม่สามารถย้อนกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก เจอรัลด์จะเพียงปฏิบัติต่อพวกเธอในฐานะคนรู้จักกันเท่านั้นตอนนี้ ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น ทั้งชารอนและเซลล่าเข้าใจในสิ่งที่เจอรัลด์กำลังจะสื่อ ทั้งสองรู้ว่าพวกเธอไม่อาจย้อนเวลาไปแก้ไขความผิดพลาดทั้งหมดของพวกเธอได้ และความเข้าใจนั้นทำให้พวกเธอรู้สึกเหมือนหัวใจของพวกเธอกำลังถูกทิ่มแทงด้วยเข็มนับพันเล่มเลยทีเดียว ถ้าเพียงแต่พวกเขาจะยังคงเป็นเพื่อนกัน การรวมตัวกันนี้ก็คงจะดีกว่านี้มาก ไม่ต้องการยืดความอึดอัดนี้ต่อไป เจอรัลด์จึงตัดสินใจมุ่งหน้ากลับไปเนื่องจากมันก็เริ่มดึกแล้วเหมือนกัน ทั้งหมดที่เขารู้ ควีนนี่โรคจิตคนนั้นก็น่าจะกลับบ้านไปแล้ว เจอรัลด์ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเดินกลับเลยจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงใช้รถออดี้ A6 ของบริษัทขับกลับบ้าน และในขณะที่เขาไปถึงทางเข้
ขณะที่เขาขับรถไป เจอรัลด์สังเกตุเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดูเหมือนว่าจะมีรถหรูเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันในตัวเมือง รถส่วนใหญ่จอดอยู่นอกโรงแรมกัน แม้ว่ามันค่อนข้างเป็นเรื่องแปลก แต่เจอรัลด์ก็ไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเจอรัลด์ก็ดังขึ้นมา เขาเห็นว่ามันเป็นสายเรียกเข้าจากคุณป้าวินเทอร์ “มีอะไรครับ คุณป้าวินเทอร์?” เจอรัลด์ถามด้วยรอยยิ้มหลังจากรับสายโทรศัพท์ “เจอรัลด์? เธออยู่ไหนเหรอ? ป้าเห็นควีนนี่ขับรถกลับบ้านมาด้วยตัวเองก่อนหน้านี้ เธอดูอารมณ์เสียเล็กน้อย พวกเธอทั้งคู่ทะเลาะกับบางอย่างหรือเปล่า? เธอทิ้งเธอไว้ที่นั่นคนเดียวหรือไม่?” คุณป้าวินเทอร์ถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “ไม่ต้องห่วงครับ ผมกำลังขับรถกลับตอนนี้ด้วยรถของเพื่อนของผม!” เจอรัลด์ไม่มีทางเลือกนอกจากพูดไปเช่นนั้นเพื่อที่คุณป้าวินเทอร์จะได้ไม่คิดมากกับสถานการณ์นี้ “เข้าใจแล้ว! ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ…เออจริงสิเจอรัลด์ เธอช่วยไปซื้อข้าวสักถุงในเมืองระหว่างทางตอนกลับหน่อยได้ไหม? แบบนั้นลุงของเธอจะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอกอีกแล้ว!” “ไม่มีปัญหาครับ!” จากนั้นเจอรัลด์ก็พบซุปเปอร์มาร์เ
ขณะนั้นเอง คู่รักและชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินออกมาจากโรงแรมกัน พวกเขาทั้งหมดบังเอิญเห็นเลลากำลังคุยกับเจอรัลด์อยู่ ชายวัยกลางคนที่ตะโกนเรียกพวกเขาออกมาอย่างเย็นชาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนนั้น ตอนนี้กำลังเดินมาหาทั้งสองคน ดูเหมือนเขาจะเป็นหัวหน้าของกลุ่ม และตามปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนนอกจากวิลลี่เอง “พ่อมาทำอะไรที่นี่คะ? หนูแค่ช่วยเจอรัลด์ซื้อของบางอย่างเอง!” เลลาบ่น “ว่าไงนะ? แกยังจะซื้อของให้เขาอยู่อีกเหรอ? ฮึ่ม! ฉันจะไม่มีวันเอาอะไรให้เขาหรอก! แม้ว่าฉันจะต้องทิ้งมันไปก็ตาม!” ทันทีทันใดนั้นหลังจากเขากล่าวไปเช่นนั้น เขาก็ฉกสายเคเบิลอันนั้นไปจากมือของเจอรัลด์ก่อนจะโยนมันลงบนพื้น ก่อนหน้านี้ วิลลี่ไม่พอใจอย่างมากเนื่องจากว่าเขาเตรียมตัวที่จะขอร้องเจอรัลด์ให้ใช้เส้นสายของเขาเพื่อช่วยเหลือเขา แต่อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้ว เจอรัลด์กลับเพียงเมินเฉยต่อเขา นั่นจึงทำให้วิลลี่โกรธเคืองและผิดหวังอย่างที่สุด “แม่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าไปยุ่งกับเขาอีกต่อไป เลลา? ทำถึงจำเรื่องง่าย ๆ เช่นนี้ไม่ได้ ห๊ะ? เลอา ที่ก่อนหน้านี้เดินมา ตอนนี้ยืนอยู่ข้างวิลลี่ เธอเพียงมองไปที่เจอรัลด์ด้วยสายตา