ชายหนุ่มที่หล่อเหลาและหญิงสาวสวย ๆ อย่างน้อยสี่สิบคนต่างก็อยู่ที่นั่นกันแล้ว กำลังรอที่จะได้สัมภาษณ์กัน ขณะที่เขาเดินไปทางห้องสัมภาษณ์ เขาก็เดินผ่านพื้นที่สำนักงานห้องหนึ่ง ผู้หญิงจำนวนมากทำงานอยู่ที่นั่นและทุกครั้งที่พวกเธอเห็นผู้ชายหล่อ ๆ ก้าวออกมาจากลิฟต์ พวกเธอก็จะพูดกระหืดกระหอบกันอย่างอึกทึก และทำเหมือนราวกับว่าพวกเธอไม่เคยเห็นผู้ชายในชีวิตนี้มาก่อนงั้นแหละ เจอรัลด์บอกได้เลยว่ามีเสียงหืดหอบเบา ๆ อย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาก้าวออกมาจากลิฟต์ เมื่อเทียบกับผู้ชายที่ก้าวออกมาถัดไป เขาไม่มีเสน่ห์มากขนาดเลยจริง ๆ เหรอ? เขาจึงอดไม่ได้ที่จะสบถเล็กน้อยในใจเขา “ให้ตายเถอะ คนที่สามสิบแปดอยู่นี่แล้ว! วันนี้พวกเขาจะจ้างเพียงแค่สองคนเท่านั้นดังนั้นทำไมพวกเราจำนวนมากมายขนาดนี้ถึงมาสัมภาษณ์กันล่ะ?!” เสียงนี้มาจากหญิงสาวคนหนึ่งที่ยังคงนับจำนวนคนที่พวกเขาต้องแข่งด้วยต่อไป เอาตามตรง มันค่อนข้างทำให้ใจห่อเหี่ยวกัน “เฮ้ ดูผู้ชายคนนั้นสิ เขามาคนเดียว! เขาคิดจริง ๆ เหรอว่าเขาจะได้งานนี้ตามเกณฑ์ของเขาอย่างเดียว?” “ใช่ไหมล่ะ? นอกเหนือจากรูปลักษณ์ที่หล่อเหล่านิด ๆ ของเขาแล้ว ก็ไม่มีอย่างอื่นท
“ขอโทษครับ ผมได้ยินผิดไป!” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขายิ้มเก้อเขิน “ฮ่า! เป็นไปได้ไหมว่าเขาคิดว่าเธอกำลังเรียกหาคุณคลอฟอร์ดอยู่?” ผู้ถูกสัมภาษณ์คนหนึ่งกล่าวขณะที่เขาหัวเราะเสียงดังออกมา “ถ้าพวกเราโดนหลอกได้ง่ายกว่านี้ละก็ พวกเราคงคิดว่าเขาคือ คุณคลอฟอร์ดตัวจริงจากเมย์เบอร์รี่ไปแล้ว!” จากนั้นทุกคนที่นั่นก็ระเบิดหัวเราะกัน แม้แต่สาวสวยจากก่อนหน้านี้ก็กำลังยิ้มอยู่ เจอรัลด์ยังคงนิ่งเงียบ เมื่อรู้ว่าเขาได้ทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าเข้าแล้ว จากนั้นจาเรดก็ลุกยืนขึ้นและเข้าไปสัมภาษณ์ อีกสักพักต่อมา เขาก็ก้าวออกมาด้วยรอยยิ้มอิ่มอกอิ่มใจบนใบหน้าของเขา “เฮ้ จาเรด พวกเขาถามอะไรในช่วงสัมภาษณ์? สนใจที่จะให้คำแนะนำกับพวกเราบ้างไหม?” หลายคนมารุมล้อมเขาทันทีที่เขาก้าวออกมา “โอ้ ไม่มีอะไรพิเศษ เอาตามตรงนะ ทั้งหมดที่ฉันทำคือพูดอย่างสบาย ๆ และฉันยังสามารถทำให้พวกเขาหัวเราะได้ด้วย! พวกเขายังถามฉันด้วยซ้ำว่าฉันพร้อมที่จะทำงานเมื่อไหร่! มันไม่ใช่เรื่องท้าทายใด ๆ เลย!” จาเรดกล่าว มือของเขาล้วงไว้ในกระเป๋ากางเกง ผู้ชายคนอื่น ๆ จ้องไปที่จาเรดอย่างอิจฉา เขาจะได้ตำแหน่งที่สงวนไว้ให้พวกผู้ชายแต่เพียงผู้
เมื่อประตูเหวี่ยงเปิดออก ในที่สุดเจอรัลด์ก็สามารถเห็นผู้จัดการคนนั้นได้อย่างชัดเจน เธอกำลังเดินอยู่ข้างหลังผู้ช่วยเมื่อเจอรัลด์อุทานออกมา “เอวา แอนเดอร์สันเหรอ? นั่นเป็นเธอจริง ๆ ใช่ไหม?” เอวา แอนเดอร์สันคือเพื่อนร่วมชั้นของเจอรัลด์ในช่วงมัธยมต้น เธอเป็นลูกสาวของครูใหญ่และยังเป็นหนึ่งในนักเรียนตัวท็อปร่วมกันกับเจอรัลด์และเซโน่ พวกเขาทั้งสามคนยังได้เข้าร่วมการแข่งขันด้วยกันมาหลายครั้งอีกด้วย แม้พวกเขาค่อนข้างสนิทกันในตอนนั้น แต่พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ชั้นเรียนเดียวกันอีกต่อไปเมื่อพวกเขาเข้าเรียนมัธยมปลาย ในช่วงไม่กี่วันเมื่อเข้าเรียนมัธยมปลาย เอว่าจะยังคงชวนเจอรัลด์ออกไปทานมื้อเที่ยงเนื่องจากว่าพวกเขาทั้งสองยังไม่คุ้นเคยกับชั้นเรียนใหม่ของพวกเขากัน หลังเลิกเรียน เธอจะพบกับเจอรัลด์และพวกเขาจะพูดคุยถึงวันของพวกเขาว่าผ่านไปกันอย่างไรบ้าง หลังจากไม่กี่วันเหล่านั้น อย่างไรก็ตาม เอวาเริ่มจะทานมื้อเที่ยงกับเพื่อนร่วมหอพักของเธอแทน นี่จึงทำให้พวกเขาเริ่มพูดคุยกันน้อยลงไปเรื่อย ๆ และเมื่อเวลาผ่านไป สุดท้ายพวกเขาจึงได้พบกันหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์เท่านั้น ระยะห่างของพวกเขาเริ่มเพิ่มมากขึ้นในภาคเ
เจอรัลด์มาจากครอบครัวที่ค่อนข้างยากจนไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เอวาจึงค่อย ๆ ถูกกลืนด้วยความทะนงตนของตัวเธอเองเมื่อเธออายุมากขึ้น และก็เหมือนกับคนอื่น ๆ ความทะนงตนของเธอมาถึงจุดสูงสุดในช่วงปีมหาวิทยาลัยของเธอ “แน่นอนสิ!” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาพยักหน้า เขาไม่ถือจริง ๆ แม้ว่าเขาจะตะลึงไปเล็กน้อยกับการที่เอวาปฏิบัติกับเขาอย่างเย็นชามากแค่ไหนก็ตาม ทันทีทันใดหลังจากกระบวนการสมัครสิ้นสุดลง เจอรัลด์และเบียนก้าก็เริ่มทำงานในตำแหน่งที่ได้รับมอบหมายให้พวกเขากัน เจอรัลด์นั่งอยู่ในมุมเล็ก ๆ ในสำนักงานและเริ่มทำงานทันที งานของเขาคือการจัดการและจัดประเภทไฟล์ เขาค่อนข้างดีใจเนื่องจากว่ามันจะช่วยในการสืบสวนของเขาเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เจอรัลด์ตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำผู้ชาย หลังจากเขาทำธุระเสร็จ เขากำลังจะจากไปเมื่อเขาได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ออกมาจากฝั่งห้องน้ำผู้หญิง “มาที่สำนักงานเพื่อสัมภาษณ์ให้เสร็จ ๆ ซะ คุณจะต้องรีบ ๆ หน่อย ฉันกันตำแหน่งนี้ไว้ให้คุณแล้ว ดังนั้นคุณติดค้างหนี้ฉันครั้งหนึ่ง!” เสียงที่แทบจะไม่ได้ยินดังก้องไปทั่วห้องเล็ก ๆ “อะไรนะ? ไม่มีตำแหน่งอีกต่อไปแล้วเหรอ? คุ
“คุณคลอฟอร์ค ผมแค่อยากจะถามน่ะครับ คุณพูดไว้ว่าคุณอยากจะจัดหาหอพักให้พนักงาน ใช่ไหมครับ? ผมรู้ว่าคุณพูดว่าคุณอยากจะทำเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่ผมอยากจะจัดเตรียมผู้ช่วยของผมไว้ให้หากคุณยุ่งอยู่ ผมเพิ่งจะกลับมาที่มณฑลเงียบสงบนี้น่ะครับ!” แซคกล่าว“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมมีบริเวณหนึ่งไว้ในใจอยู่แล้ว ผมจะให้คุณจัดการที่เหลือเองเมื่อผมซื้อมันมาได้แล้ว ผมคิดว่าคุณควรมุ่งเน้นในเรื่องจี้หยกดีกว่า” เจอรัลด์ตอบให้ความมั่นใจ“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นคุณคลอฟอร์ด โอ้ แต่มีอีกเรื่องหนึ่ง มันค่อนข้างเป็นเรื่องส่วนตัว ฮี่ฮี่ วันเกิดของคุณกำลังจะมาถึง พวกเราจัดงานเลี้ยงขนาดใหญ่ให้คุณตามธรรมเนียมของตระกูลมาโดยตลอด ดังนั้นคุณอยากจะจัดมันที่ไหนดีครับ?” “ผมน่าจะฉลองวันเกิดของผมในที่ที่ผมเคยอาศัยอยู่ดีกว่าครับ ผมไม่คิดว่างานเลี้ยงจะมีความจำเป็นอะไร แค่มาทานมื้อค่ำดี ๆ ด้วยกันก็พอครับ” เจอรัลด์พูดขณะที่รวบรวมรอยยิ้มปลอม ๆ ออกมาตั้งแต่ยังเล็ก เจอรัลด์เคยชินกับการที่ไม่ได้ฉลองวันเกิดของเขา ตอนนั้นทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือการทานอาหารดี ๆ ด้วยตัวเองหรือกับครอบครัววินเทอร์ นอกจากนั้น ครอบครัวของเขาก็ไม่ได้อาศัยอยู่ด
“โอ้ อย่าไปพูดถึงพวกเขาเลย เวย์ลอนดูเหมือนจะยุ่งอยู่กับเรื่องครอบครัวและเซลล่า ฉันโทรหาเธอและเธอบอกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยดี ดังนั้นเธอจะไม่มาเหมือนกัน”“อ่า งั้นฉันว่าพวกเราคงจะได้พบพวกเขาในครั้งต่อไปนะ จริงสิ มอร์กาน่า เธอไม่เคยเล่าความลับของเธอให้พวกเราฟังเลย; เธอก้าวหน้ามากขนาดนี้ได้อย่างไร? เธอเปลี่ยนอุตสาหกรรมรวดเร็วมากเกินไปนะ!” ชารอนถามขึ้นมา เมื่อได้ยินคำถามนี้ สีหน้าของคาเมรอนจึงเปลี่ยนเป็นอึดอัดใจขึ้นมาบ้างมอร์กาน่ากระแอม เห็นได้ชัดว่าอึดอัดใจเช่นกัน “เป็นเพราะความช่วยเหลือของเจอรัลด์น่ะและเช่นกัน คาเมรอนก็ช่วยฉันได้มากเหมือนกัน!”“เจอรัลด์เหรอ?” เมื่อได้ยินชื่อของเขา ทั้งชารอนและลิเลียนต่างก็สะดุ้งตกใจกัน ในความเป็นจริงแล้ว ชารอนได้ถามพวกเขาเกี่ยวกับเพื่อนร่วมชั้นทุก ๆ คน ราวกับว่าเธอกำลังศึกษาอยู่ต่างประเทศและอยากจะรู้ความเป็นไปของทุกคนงั้นแหละ แม้ว่าเธอจะอยู่ที่เมย์เบอร์รี่ในตลอดเวลามานี้ก็ตามทั้งสองสาวอยากจะถามว่าเจอรัลด์จะมาร่วมกันกับพวกเขาหรือไม่อย่างใจจะขาด แต่พวกเธอก็ลงเอยด้วยการถามเกี่ยวกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ทุกคนแต่ยกเว้นเขา พวกเขาก็ช่วยไม่ได้เนื่องจากว่าเจอร
เจอรัลด์กำลังเร่งรีบ เขารู้ว่าเรื่องนี้ควรจะจบลงและเสร็จสิ้นเรียบร้อยภายในสองวันก่อนแล้วแต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากว่าไปสะดุดกับเรื่องของเซโน่ โครงการหอพักนี้จึงล่าช้าไปเพราะบางพื้นที่เจอรัลด์เป็นคนเลือกเองอย่างชัดเจน เขาจึงตัดสินใจที่จะมาเยี่ยมชมที่ศูนย์อสังหาริมทรัพย์แห่งนี้เป็นการส่วนตัวเจอรัลด์เข้ามาในศูนย์และไปที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าทันทีทีนทีที่ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์สังเกตุเห็นเจอรัลด์ สีหน้าของเธอก็ไม่มีความสุขขึ้นมาทันที เธอเต็มไปด้วยความอึดอัดใจและผิดหวังเธอคิดว่าเจอรัลด์เป็นแค่คนโง่จน ๆ อีกคนที่ไม่มีเงินจะสามารถซื้ออสังหาริมทรัพย์ได้ เช่นนั้น เมื่อเขามาแวะมาโดยการเป็นเพื่อนของ เลลา จอง เธอจึงยืนยันได้ว่าเจอรัลด์จะเริ่มต้นกู้เงินท่าทางของเธอที่มีต่อเจอรัลด์ก็เย็นชาเช่นกัน; เธอคิดว่าเขาไม่คุ้มค่ากับความพยายามเพราะเขาไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นคนมั่งคั่งอะไรอย่างนั้นจากนั้นในวันถัดมา เขาตัดสินใจไม่กู้เงินแทน แต่เขากลับต้องการจะซื้ออสังหาริมทรัพย์ด้วยการชำระเต็มจำนวน นี่จะหมายความว่าตัวแทนจะได้รับค่าคอมมิชชั่นที่ต่ำที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เธอจึงแก้ตัวเพื่อเลี่ยงหน้าที่ท่าทางควา
พนักงานทั้งหมดตรงเคาน์เตอร์ด้านหน้าลุกยืนขึ้นทันทีด้วยการเอาใจใส่ และกล่าวทักทายเธออย่างสุภาพ“อ่า คุณหญิงมิลเลอร์ ยินดีต้อนรับค่ะ!”“ว้าว คุณหญิงมิลเลอร์ ยังคงสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ!” ทุกคนพูดแทรกกันขึ้นมาลูน่ายิ้มอย่างสดใสและพูดขึ้นมา “คุณหญิงมิลเลอร์ค่ะ ก็แค่ผู้ชายคนนี้ตรงนี้ ก่อเรื่องน่ารำคาญน่ะสิค่ะ ถ้าลูกพี่ลูกน้องของฉันไม่ได้ขอให้ฉันช่วยเหลือเขาละก็ ฉันก็คงไม่แม้แต่จะคุยกับเขาในตอนแรกเลยด้วยซ้ำ เช่นนั้นคุณผู้ชายมิลเลอร์ ครั้งนี้คุณอยากจะซื้ออสังหาริมทรัพย์กี่แห่งกันคะ?” เธอหันไปหาสามีของเธอและถามขึ้นมาคุณผู้ชายมิลเลอร์ มัณฑณากร คือคนที่ซื้อสังหาริมทรัพย์มากมายหลายแห่งและให้รูปลักษณ์ใหม่ทั้งหมดกับพวกมันจากนั้นอสังหาริมทรัพย์เหล่านี้ก็จะถูกปล่อยเช่าออกไป เช่นนั้น เขาจึงเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่สุดของบริษัท“ผมแค่อยากจะซื้อที่เดียวในคราวนี้ แต่ผมต้องการทำมันให้เสร็จอย่างเร็ว!” คุณผู้ชายมิลเลอร์กล่าวขณะที่เขาโอบเอวภรรยาของเขาเอาไว้จากนั้นคู่รักก็มองไปที่เจอรัลด์อย่างไม่ชอบใจ; ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพัฒนาความรู้สึกที่เหนือกว่าคนอื่น ทุกคนกำลังแห่ไปที่พวกเขากันแต่ไม่สนใจเจอรัลด์เลยใ