“คุณคลอฟอร์ค ผมแค่อยากจะถามน่ะครับ คุณพูดไว้ว่าคุณอยากจะจัดหาหอพักให้พนักงาน ใช่ไหมครับ? ผมรู้ว่าคุณพูดว่าคุณอยากจะทำเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่ผมอยากจะจัดเตรียมผู้ช่วยของผมไว้ให้หากคุณยุ่งอยู่ ผมเพิ่งจะกลับมาที่มณฑลเงียบสงบนี้น่ะครับ!” แซคกล่าว“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมมีบริเวณหนึ่งไว้ในใจอยู่แล้ว ผมจะให้คุณจัดการที่เหลือเองเมื่อผมซื้อมันมาได้แล้ว ผมคิดว่าคุณควรมุ่งเน้นในเรื่องจี้หยกดีกว่า” เจอรัลด์ตอบให้ความมั่นใจ“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นคุณคลอฟอร์ด โอ้ แต่มีอีกเรื่องหนึ่ง มันค่อนข้างเป็นเรื่องส่วนตัว ฮี่ฮี่ วันเกิดของคุณกำลังจะมาถึง พวกเราจัดงานเลี้ยงขนาดใหญ่ให้คุณตามธรรมเนียมของตระกูลมาโดยตลอด ดังนั้นคุณอยากจะจัดมันที่ไหนดีครับ?” “ผมน่าจะฉลองวันเกิดของผมในที่ที่ผมเคยอาศัยอยู่ดีกว่าครับ ผมไม่คิดว่างานเลี้ยงจะมีความจำเป็นอะไร แค่มาทานมื้อค่ำดี ๆ ด้วยกันก็พอครับ” เจอรัลด์พูดขณะที่รวบรวมรอยยิ้มปลอม ๆ ออกมาตั้งแต่ยังเล็ก เจอรัลด์เคยชินกับการที่ไม่ได้ฉลองวันเกิดของเขา ตอนนั้นทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือการทานอาหารดี ๆ ด้วยตัวเองหรือกับครอบครัววินเทอร์ นอกจากนั้น ครอบครัวของเขาก็ไม่ได้อาศัยอยู่ด
“โอ้ อย่าไปพูดถึงพวกเขาเลย เวย์ลอนดูเหมือนจะยุ่งอยู่กับเรื่องครอบครัวและเซลล่า ฉันโทรหาเธอและเธอบอกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยดี ดังนั้นเธอจะไม่มาเหมือนกัน”“อ่า งั้นฉันว่าพวกเราคงจะได้พบพวกเขาในครั้งต่อไปนะ จริงสิ มอร์กาน่า เธอไม่เคยเล่าความลับของเธอให้พวกเราฟังเลย; เธอก้าวหน้ามากขนาดนี้ได้อย่างไร? เธอเปลี่ยนอุตสาหกรรมรวดเร็วมากเกินไปนะ!” ชารอนถามขึ้นมา เมื่อได้ยินคำถามนี้ สีหน้าของคาเมรอนจึงเปลี่ยนเป็นอึดอัดใจขึ้นมาบ้างมอร์กาน่ากระแอม เห็นได้ชัดว่าอึดอัดใจเช่นกัน “เป็นเพราะความช่วยเหลือของเจอรัลด์น่ะและเช่นกัน คาเมรอนก็ช่วยฉันได้มากเหมือนกัน!”“เจอรัลด์เหรอ?” เมื่อได้ยินชื่อของเขา ทั้งชารอนและลิเลียนต่างก็สะดุ้งตกใจกัน ในความเป็นจริงแล้ว ชารอนได้ถามพวกเขาเกี่ยวกับเพื่อนร่วมชั้นทุก ๆ คน ราวกับว่าเธอกำลังศึกษาอยู่ต่างประเทศและอยากจะรู้ความเป็นไปของทุกคนงั้นแหละ แม้ว่าเธอจะอยู่ที่เมย์เบอร์รี่ในตลอดเวลามานี้ก็ตามทั้งสองสาวอยากจะถามว่าเจอรัลด์จะมาร่วมกันกับพวกเขาหรือไม่อย่างใจจะขาด แต่พวกเธอก็ลงเอยด้วยการถามเกี่ยวกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ทุกคนแต่ยกเว้นเขา พวกเขาก็ช่วยไม่ได้เนื่องจากว่าเจอร
เจอรัลด์กำลังเร่งรีบ เขารู้ว่าเรื่องนี้ควรจะจบลงและเสร็จสิ้นเรียบร้อยภายในสองวันก่อนแล้วแต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากว่าไปสะดุดกับเรื่องของเซโน่ โครงการหอพักนี้จึงล่าช้าไปเพราะบางพื้นที่เจอรัลด์เป็นคนเลือกเองอย่างชัดเจน เขาจึงตัดสินใจที่จะมาเยี่ยมชมที่ศูนย์อสังหาริมทรัพย์แห่งนี้เป็นการส่วนตัวเจอรัลด์เข้ามาในศูนย์และไปที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าทันทีทีนทีที่ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์สังเกตุเห็นเจอรัลด์ สีหน้าของเธอก็ไม่มีความสุขขึ้นมาทันที เธอเต็มไปด้วยความอึดอัดใจและผิดหวังเธอคิดว่าเจอรัลด์เป็นแค่คนโง่จน ๆ อีกคนที่ไม่มีเงินจะสามารถซื้ออสังหาริมทรัพย์ได้ เช่นนั้น เมื่อเขามาแวะมาโดยการเป็นเพื่อนของ เลลา จอง เธอจึงยืนยันได้ว่าเจอรัลด์จะเริ่มต้นกู้เงินท่าทางของเธอที่มีต่อเจอรัลด์ก็เย็นชาเช่นกัน; เธอคิดว่าเขาไม่คุ้มค่ากับความพยายามเพราะเขาไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นคนมั่งคั่งอะไรอย่างนั้นจากนั้นในวันถัดมา เขาตัดสินใจไม่กู้เงินแทน แต่เขากลับต้องการจะซื้ออสังหาริมทรัพย์ด้วยการชำระเต็มจำนวน นี่จะหมายความว่าตัวแทนจะได้รับค่าคอมมิชชั่นที่ต่ำที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เธอจึงแก้ตัวเพื่อเลี่ยงหน้าที่ท่าทางควา
พนักงานทั้งหมดตรงเคาน์เตอร์ด้านหน้าลุกยืนขึ้นทันทีด้วยการเอาใจใส่ และกล่าวทักทายเธออย่างสุภาพ“อ่า คุณหญิงมิลเลอร์ ยินดีต้อนรับค่ะ!”“ว้าว คุณหญิงมิลเลอร์ ยังคงสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ!” ทุกคนพูดแทรกกันขึ้นมาลูน่ายิ้มอย่างสดใสและพูดขึ้นมา “คุณหญิงมิลเลอร์ค่ะ ก็แค่ผู้ชายคนนี้ตรงนี้ ก่อเรื่องน่ารำคาญน่ะสิค่ะ ถ้าลูกพี่ลูกน้องของฉันไม่ได้ขอให้ฉันช่วยเหลือเขาละก็ ฉันก็คงไม่แม้แต่จะคุยกับเขาในตอนแรกเลยด้วยซ้ำ เช่นนั้นคุณผู้ชายมิลเลอร์ ครั้งนี้คุณอยากจะซื้ออสังหาริมทรัพย์กี่แห่งกันคะ?” เธอหันไปหาสามีของเธอและถามขึ้นมาคุณผู้ชายมิลเลอร์ มัณฑณากร คือคนที่ซื้อสังหาริมทรัพย์มากมายหลายแห่งและให้รูปลักษณ์ใหม่ทั้งหมดกับพวกมันจากนั้นอสังหาริมทรัพย์เหล่านี้ก็จะถูกปล่อยเช่าออกไป เช่นนั้น เขาจึงเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่สุดของบริษัท“ผมแค่อยากจะซื้อที่เดียวในคราวนี้ แต่ผมต้องการทำมันให้เสร็จอย่างเร็ว!” คุณผู้ชายมิลเลอร์กล่าวขณะที่เขาโอบเอวภรรยาของเขาเอาไว้จากนั้นคู่รักก็มองไปที่เจอรัลด์อย่างไม่ชอบใจ; ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพัฒนาความรู้สึกที่เหนือกว่าคนอื่น ทุกคนกำลังแห่ไปที่พวกเขากันแต่ไม่สนใจเจอรัลด์เลยใ
“ว่าไงนะ?!”ทุกคนในล็อบบี้รวมถึงลูน่า ต่างก็ตกตะลึงไปตาม ๆ กันสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นคือห้องที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูน่าและคู่รักมิลเลอร์นั่น พวกเขาหัวเราะหนักมากจนน้ำตาอาบแก้มพวกเขา“ฮ่าฮ่าฮ่า บ้าจริงเชียวเพื่อนเอ้ย นายไม่สามารถแสร้งทำแบบนี้ไปทั่วได้นะ!” คุณผู้ชายมิเลอร์หัวเราะ พร้อมกับกุมท้องเขาเอาไว้“เขาบ้าหรือเปล่าเนี่ย?”“ใช่ อาคารทั้งสองหลังเลยนะ! ฉันคิดว่าแม่งได้ยินเขาผิดไปซะอีก ฮ่าฮ่าฮ่า!” “โยว่…พวกเราต้องโทรเรียกผู้รักษาความปลอดภัยหรือเปล่า?”แม้แต่พนักงานตรงเคาน์เตอร์ด้านหน้าก็ดูเหมือนจะหายใจไม่ออกกันแล้วจากการหัวเราะทันทีทันใดนั้น ผู้จัดการก็เดินเข้ามาในล็อบบี้ด้วยสีหน้าเข้มงวด“เกิดอะไรขึ้น? ความเป็นมืออาชีพของทุกคนอยู่ที่ไหน? ดูพวกเธอทุกคนสิ! ช่างไร้สาระ!”ลูน่ากัดริมฝีปากของเธอเพื่อสงบสติอารมณ์ลง “ไม่ค่ะ…ไม่ คุณผู้ชาย ผู้ชายตรงนั้น เจอรัลด์ คลอฟอร์ด เขา…เขาพูดว่าเขาอยากจะซื้ออาคารของเราสองหลัง! ฮ่าฮ่าฮ่า!” น้ำตาไหลอาบแก้มสีแดงสดของเธอผู้จัดการดูเหมือนจะมีความเป็นมืออาชีพมากกว่าตัวแทนเหล่านี้ เขาสูดหายใจเข้าลึกและจ้องไปที่เจอรัลด์ชั่ว
ทุกคนในล็อบบี้ตกอยู่ในความเงียบ สายตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อขณะที่พวกเขาพยายามจะพิจารณาฉากตรงหน้าของพวกเขานี้ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันเนี่ย? นี่มันมากเกินไปแล้ว!จากนั้นผู้ชายในชุดสูทคนหนึ่งก็เดินผ่านกองเงินมาอย่างระมัดระวัง และเข้ามาในล็อบบี้จากนั้นเขาก็เข้าไปหาเจอรัลด์และกระซิบบางอย่างข้าหูของเขา “ผมทำตามที่คุณขอแล้วครับ คุณคลอฟอร์ด”“อ่าใช่ ดีมาก ผมจะทิ้งที่เหลือให้พวกคุณ ผมเลือกอาคารที่ผมต้องการเรียบร้อยแล้ว คุณนิกกี้คนนี้จะบอกคุณเองว่าพวกเราจะต้องการอะไรอื่นอีก” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาตบไหล่นิกกี้เบา ๆ ในทางกลับกัน นิกกี้ถึงอ้าปากค้างและไม่กล้าพูดเลยสักคำ ถ้าเธอสามารถทำให้อาคารสองหลังนี้ได้รับการลงนาม ค่าคอมมิชชั่นก็คงจะเยี่ยมยอดไปเลยสิ! นิกกี้รู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งจะขึ้นไปที่สวรรค์ และพบกับสวรรค์วิมานลูน่าที่ยังคงตกตะลึง ตอนนี้จมอยู่กับความตระหนกตกใจและเสียใจ เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะซื้อมันจริง ๆ ถ้ามันไม่ใช่เพราะการวางตัวของเธอละก็ เธอก็คงจะเป็นคนที่ได้รับค่าคอมมิชชั่นจำนวนมากเช่นนั้นแล้วเธอไม่ต้องทำงานสำหรับชีวิตที่เหลือของเธอหลังจากนี้เลยก็ได้ด้วยซ้ำ! แต่น่าเส
“เจอรัลด์ พวกเรามีการรวมตัวกันเล็ก ๆ และพวกเราก็จะชวนนายมาด้วยกันกับพวกเรา!” ลิเลียนรีบไปที่ด้านข้างของเขาและอธิบายตอนนี้ทุกคนกำลังจ้องไปที่เจอรัลด์ เพื่อรอคำตอบมันจะดูเหมือนกับว่าการที่สามารถได้ยืนอยู่ข้างเจอรัลด์ก็จะช่วยยกสถานะของพวกเขาได้แล้ว ชารอนจ้องไปที่เขา อย่างว่างเปล่า ยังคงจมอยู่กับอารมณ์ที่หลากหลาย เธอถึงกับเงียบไปอีกครั้ง “โอเค ขอให้สนุกกันละกัน! ฉันยังมีเรื่องบางอย่างที่จะต้องทำ ดังนั้นฉันต้องไปเดี๋ยวนี้แหละ!” เจอรัลด์ยิ้มโดยไม่ลังเลใจ จากนั้นเขาก็ออกจากล็อบบี้ไปทันทีชารอนโกรธเล็กน้อยเมื่อเห็นเจอรัลด์จากไป เขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองมายังทิศทางของเธอเลยด้วยซ้ำ ผิดหวัง เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอสามารถได้ยินเสียงหัวใจที่แตกสลายของเธอได้ขณะที่เจอรัลด์ออกจากล็อบบี้มา เขาก็ค่อย ๆ เดินไปที่ถนนและตัดสินใจเรียกแท็กซี่แต่อย่างไรก็ตาม ก็มีเสียงหนึ่งตะโกนเรียกเขา “เจอรัลด์ใช่ไหม? นายกำลังรอรถบัสอยู่หรือเปล่า?จากนั้นรถคัมรี่ก็มาจอดด้านหน้าของเขา ด้วยการลดกระจกลง เป็นเบียนก้านั่นเอง และถัดจากเธอก็คือเอวา และสำหรับคนขับนั้น เป็นผู้ชายที่หล่อเหล่าคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะอายุไล่เลี
หลังจากพูดคุยกันเล็กน้อย ทั้งสามก็กลับบ้าน ตอนเช้าเจอรัลด์ไปที่สำนักงานเร็วกว่าปกติ หลังจากก้าวเข้าไปในลิฟต์เจอรัลด์ก็ตระหนักว่ามีคนอื่นอยู่ในนั้นด้วยเมื่อหันไปมองด้านข้างเขารู้สึกตะหงิดใจเขารู้ว่าชายที่ถือกระเป๋าเอกสารซึ่งกำลังจ้องมองมาที่เขาเช่นกัน คือนาธาเนล คนที่ติดหนึบกับเบียนก้าเมื่อวันก่อนนาธาเนลจ้องเขม็งไปที่เจอรัลด์ทันที เมื่อเขารู้ว่าใครยืนอยู่ข้างเขาความเงียบเกิดขึ้นก่อนที่นาธาเนลจะพูดขึ้นในที่สุด “เฮ้ คุณเป็นคนดูแลระบบขนส่งเหรอ? คุณสนิทกับเบียนก้าใช่ไหม?” “ใช่ ฉันเป็นเพื่อนกับเธอ” เจอรัลด์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ เจอรัลด์เห็นว่านาธาเนลมองเขาอย่างไรเมื่อวันก่อน และเขารู้ว่าชายคนนั้นกำลังถืออะไรบางอย่างต่อต้านเขาอย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม เจอรัลด์รู้ว่าการทนอยู่กับเขาจะทำให้เสียเวลาและความพยายามไปเปล่า ๆ “เฮ้ แน่นอน แค่รักษาระยะห่างจากเธอ เธอเลี้ยงคุณแค่อาหารเย็นอย่างสุภาพเท่านั้น เหมือนกับว่าเธอพยายามสร้างความประทับใจให้ใครบางคนจากชนชั้นต่ำอย่างคุณ” เขาเย้ยหยัน นาธาเนลรู้สึกว่าเจอรัลด์ต้องถูกแทนที่เพราะเบียงก้าสมควรที่จะได้อยู่กับผู้ชายอย่างเขา “และคุณควรเรียนรู้ที่จะคำนึงถึ