“เธอเป็นใครเหรอครับ?” เจอรัลด์ถาม “คุณไมลส์เป็นน้องสาวของรองหัวหน้าแผนกการตลาด จะดีที่สุดถ้าคุณคอยเฝ้าดูทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้!” เฟย์กระซิบเจอรัลด์เพียงแค่ยักไหล่และทำตามที่เขาบอก เนื่องจากเขาต้องการที่จะซ่อนตัวต่อไปให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาอาจจะแค่ฟังเธอ ด้วยเหตุนี้เขาจึงเริ่มดาวน์โหลดภาพยนตร์บางเรื่อง“เฮ้ นี่คุณ! คนโลจิสติกส์ คุณกำลังทำอะไรอยู่” ชายวัยกลางคนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา แขนของเขาถูกพับเข้าหาหลังของเขา เนื่องจากเจอรัลด์นั่งอยู่ใกล้ทางเข้าล็อบบี้ ผู้ชายคนนั้นคงมองเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเจอรัลด์ ข้างหลังชายคนนั้น มีพนักงานอีกคนหนึ่งยืนอยู่ แต่นี่ไม่ใช่แค่พนักงานประจำ เขาเป็นรองหัวหน้าทีมในกลุ่มของเอวา นาธาเนลดูเหมือนว่าเขาจะเพลิดเพลินกับการแสดงและเขาก็ยิ้มเยาะขณะที่เขาพูดว่า “คุณเมอร์ฟี่ ดูเหมือนว่าพนักงานคนนี้กำลังดาวน์โหลดภาพยนตร์ในเวลาราชการ! ฮ่า ๆ! เป๊ะเว่อร์! และคิดว่านี่เป็นการทำงานที่โหดร้ายวันแรกของเขา! ผมว่า!” ทันใดนั้น คุณเมอร์ฟีก็ยืนอยู่ข้างหลังเจอรัลด์ แม้ว่าเจอรัลด์จะย่อขนาดแท็บให้เล็กสุดเท่าที่จะทำได้ แต่เขาก็ยังทำไม่เร็วพอที่จะหลบสายตาที่แหลมค
”เฮ้ นี่เนท! พนักงานคนใหม่ทำพลาดครั้งใหญ่จริง ๆ ว่าไหม? รอจนกว่าระยะเวลาทดลองงานของเขาสิ้นสุดลง หัวหน้าแผนกจะไม่ให้เขาผ่านแน่นอน!” คนสูบบุหรี่คนหนึ่งพูดอย่างอวดดี“นายเข้าใจถูกแล้ว! เขากล้าที่จะกวนประสาทเนท เนทจะต้องทำให้ชีวิตของผู้ชายคนนั้นกลายเป็นฝันร้ายแน่ ๆ ตราบใดที่เขายังอยู่ที่นี่!” ผู้ชายอีกคนเสริม “พูดหน่อยเถอะ! ทำไมฉันต้องไปยุ่งกับเขาด้วย!” บุคคลที่สามกล่าว“ยังไงก็ตาม ฉันต้องจับตาดู เบียนก้าและทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครกล้ายุ่งกับเธอแม้แต่น้อย!” เสียงสะท้อนที่คุ้นเคยและหยิ่งผยอง“อย่าฝันไปเลย!” เนทบอกทุกคนที่อยู่ในห้องน้ำ จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ทิ้งก้นบุหรี่ไปทีละคน เจอรัลด์ซ่อนตัวอยู่ในร้านขายของแห่งหนึ่ง และเขาได้ยินการสนทนาทั้งหมดของพวกเขา เนทที่พวกเขาคุยด้วยไม่ต้องสงสัยเลยว่าคือ นาธาเนล เห็นได้ชัดว่านาธาเนลเป็นคนเรียกคุณเมอร์ฟีมาที่สำนักงานก่อนหน้านี้ ในฐานะรองหัวหน้าทีม เขาจะรู้เรื่องนิสัยของมีน่าในสำนักงานอย่างแน่นอน หลังจากเห็นเธอยื่นยูเอสบีให้เจอรัลด์ และรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงอารมณ์ร้อนมากแค่ไหน นาธาเนลก็ใช้เหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปเป็นโอกาสสำคัญที่จะทำให้เขาขายหน้า ผู้
เมื่อเขาเปิดประตู เจอรัลด์ก็ได้รับการต้อนรับจากเลขาของ แซค ไลล์ เธอมาที่นี่เพื่อให้เขาเซ็นสัญญาสองสามฉบับ เนื่องจากมีหลายโครงการที่กำลังดำเนินการอยู่ จำนวนสัญญาที่จะลงนามจึงเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติเช่นกัน“หืม? เดี๋ยวก่อน นี่มันอะไรกัน” เจอรัลด์เรียกเลขา ในขณะที่เขากำลังจะกลับไปเขาสังเกตเห็นซองจดหมายที่เธอทิ้งไว้บนโต๊ะของเขา เมื่อเขาเปิดมัน เขาเห็นกองตั๋วคอนเสิร์ตอยู่ข้างใน จากสิ่งที่เขาสามารถบอกได้มีประมาณห้าสิบคน “อ๋อ คุณคลอฟอร์ด เนื่องจากขณะนี้มีโครงการที่แตกต่างกันเจ็ดโครงการที่กำลังดำเนินการอยู่ บริษัทจึงตัดสินใจจัดคอนเสิร์ต เชิญนักร้องประมาณสามสิบคนและจำนวนนั้นยังไม่รวมจำนวนวงดนตรีที่เข้าร่วมด้วย!” เลขานุการอธิบายด้วยรอยยิ้มอย่างที่คุณไลล์บอก คุณมีเพื่อนหลายคนอยู่ที่นี่ในมลฑลที่เงียบสงบ ดังนั้นเขาจึงบอกให้ผมส่งกองตั๋วมาทางคุณ ถ้าต้องการมากกว่านี้ คุณไลล์ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะส่งจำนวนเงินที่ต้องการไป!”“นั่นไม่จำเป็น ผมไม่ได้มีเพื่อนมากมาย แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว” เจอรัลด์พูดด้วยน้ำเสียงสงบเลขาโค้งคำนับก่อนจะจากไป น่าเสียดายที่แม้ว่าเธอพยายามเปิดเผยหน้าอกของเธอให้เพียงพอในขณะที่โ
ยิ่งสาว ๆ พูดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น คอนเสิร์ตไม่เพียงแต่โฆษณาบนทุกแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียเท่านั้น แต่ยังโฆษณาบนป้ายโฆษณาหลายป้ายด้วย ทุกคนรู้เรื่องนี้ดี และทุกคนก็ทราบด้วยว่าราคาตั๋วพุ่งสูงขึ้น แม้แต่ที่นั่งแถวสุดท้ายเช่นกันแม้ว่าราคาเดิมที่ผู้จัดงานกำหนดไว้สำหรับที่นั่งแถวสุดท้าย 300 ดอลลาร์จะเป็นราคาเดิม แต่มีผู้ขายรายใหม่บางคนขายมันในราคากว่า 900 ดอลลาร์! แม้ว่าคุณจะมีเงิน แต่ตลาดสำหรับตั๋วก็มีการแข่งขันสูงจนการติดต่อที่ถูกต้องมีความสำคัญเท่าเทียมกัน! คนดังหลายคนได้รับเชิญให้เข้าร่วมคอนเสิร์ต รวมถึงวงบอยแบนด์อันดับต้น ๆ ในปัจจุบัน ทุกคนต้องการซื้อตั๋วเพียงเพื่อดูการแสดงสดของไอดอลที่พวกเขาชื่นชอบ อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้ส่วนใหญ่รู้ดีว่าสุดท้ายแล้ว พวกเขาจะได้ดูคอนเสิร์ตทางออนไลน์เท่านั้น“ถ้าเขาสามารถซื้อตั๋วได้จริง ๆ เบียงก้าจำเป็นต้องยอมรับข้อเสนอของเขาใช่ไหม? โอ้! และคุณสามารถเดิมพันได้ว่ามีน่าจะพยายามหาตั๋วให้ตัวเองด้วย! เธอคงไม่คิดที่จะมาทำงานในวันนั้นด้วยซ้ำ! เธอรักไคถึงขนาดที่โทรศัพท์ของเธอเต็มไปด้วยรายการเรียลลิตี้ และภาพยนตร์ที่มีเขาอย
“ฉันลองซื้อตั๋วคอนเสิร์ตเมื่อคืนนี้ แต่บัตรหมด! คุณเชื่อไหมว่า นี่มันไม่ยุติธรรมเลย!” มีน่าตะโกนแทบตีโพยตีพาย ในขณะนั้น นาธาเนลก็เข้ามาในสำนักงาน อย่างไรก็ตามซึ่งต่างจากมีน่า ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดีทีเดียว "คุณแชนด์เดลอร์ คุณพยายามซื้อตั๋วเหมือนกันใช่ไหม ได้หรือยัง? คุณสามารถรับมือกับมันได้หรือไม่?” พนักงานหลายคนถามขณะที่ล้อมเขาไว้“ฮิฮิ...คราวนี้โชคเข้าข้างฉันจริง ๆ! แม้ว่าจะเป็นเพียงที่นั่งแถวสุดท้าย แต่ฉันก็สามารถจองตั๋วได้สองใบ!” นาธาเนลตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส“พระเจ้า! จริง ๆ แล้วคุณทำได้สองอย่าง! น่าทึ่งมากคุณแชนด์เดลอร์!” สาว ๆ ที่นั่นอุทานด้วยความอิจฉา ขณะที่พวกเขายังคงคุยกับเขา ผู้หญิงบางคนพยายามติดต่อกับเขาอย่างละเอียด บางทีอาจมีโอกาสได้รับเชิญแทนก็ได้!“เนท คุณมีตั๋วสองใบ คุณช่วยขายให้ฉันหนึ่งใบได้ไหม ฉันอยากไปมาก!" มีน่าพูดขณะที่ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความหวัง แม้ว่าจะเป็นคอนเสิร์ตที่จัดโดย ดรีม อินเวสทเมนท์ กรุ๊ป แม้แต่พนักงานของพวกเขาเองก็ยังประสบปัญหาในการซื้อตั๋ว ท้ายที่สุดนี่ไม่ใช่งานพิเศษของพนักงาน! คนรวยหลายคนจากย่านเมย์เบอร์รี่ก็จะเข้าร่วมคอนเสิ
“แน่นอน!” เจอรัลด์พูดด้วยรอยยิ้ม ขณะดึงตั๋วสิบใบออกจากกระเป๋า จากนั้นเขาก็มอบหนึ่งใบให้กับเบียนก้า“….อะไรวะเนี่ย?” ทุกคนในสำนักงานต่างตกตะลึง“…คือ… เป็นของจริงเหรอ?”"อะไรกัน? เจอรัลด์ได้ตั๋วมาเยอะจริง ๆ เหรอ?”“เดี๋ยวก่อน ไม่มีทางเป็นจริงได้!” หญิงสาวตะโกน ขณะที่พวกเขาล้อมเจอรัลด์“…โอ้พระเจ้า ตั๋วเหล่านี้สำหรับจุดสูงสุดของโซน T! เหล่าคนดังจะมาทักทายแฟน ๆ ที่นั่น! หากคุณมีตั๋วเหล่านี้ คุณจะสามารถเห็นได้อย่างใกล้ชิด!”เมื่อมองดูตั๋วอย่างใกล้ชิด พวกเขาทั้งหมดก็ส่งเสียงแหลมในเวลาเดียวกัน "โอ้พระเจ้า! ตั๋วทั้งหมดนี้เป็นของจริง!”มีน่ามองดูตั๋วอย่างไม่เชื่อสายตาเช่นกัน หลังจากยืนยันความถูกต้องแล้ว เธอก็ถูกแช่แข็งเอาไว้มันเป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติ ตั้งแต่เจอรัลด์อยู่ในบัญชีดำของเธอ มีน่าถือว่าเขาเป็นชนชั้นที่ต่ำกว่าเธอมาโดยตลอด ดังนั้นความจริงที่ว่าเขาสามารถซื้อตั๋วดี ๆ มากมายได้เปลี่ยนพลังขับเคลื่อนในทันที หัวใจของเธอรู้สึกหนักอึ้ง เธอเข้าใจว่าเขามีอำนาจมากกว่าที่เธอทำอย่างชัดเจนขณะนั้น “ตั๋วสิบใบ! คุณจัดการหามาได้มากขนาดนี้ได้อย่างไร?” ผู้หญิงคนหนึ่งถามขณะที่ทุกคนจ้องมองมาท
“ฉันขอโทษเจอรัลด์! ยกโทษให้ฉันด้วย!" มีน่ากล่าวขณะก้มหน้าราวกับว่าเธอกำลังเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการกระทำในอดีตของเธอ เจอรัลด์รู้สึกประหลาดใจอย่างน้อยเมื่อทัศนคติของเธอเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาไม่ได้อยู่คนเดียว ขณะที่ทั้งแผนกต่างจ้องมองเธอด้วยความตกใจเช่นกัน “ขอร้องนะเจอรัลด์! ฉันต้องการตั๋วจริง ๆ… คุณช่วยขายให้ฉันได้ไหม?” มีน่าพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขณะที่เธอจ้องเข้าไปในดวงตาของเจอรัลด์ เธอเป็นแฟนตัวยงของไค ดังนั้นเธอจึงเต็มใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เห็นเขาแสดงสด เจอรัลด์ลังเลใจเพราะว่าเขาโกรธเธอก่อนหน้านี้ โดยปกติเขาจะเลือกที่จะเพิกเฉยต่อเธอทุกวิถีทาง อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเธอจะเสียใจจริง ๆ สำหรับการกระทำในอดีตของเธอ และการได้เห็นสิ่งนั้นทำให้ใจของเจอรัลด์อ่อนลง ไม่ว่าเขาจะให้อะไรกับเธอ นั่นคือความปรารถนาของเธอ“แค่หนึ่งใบ ฉันมีเยอะอยู่แล้ว!” เจอรัลด์ตอบขณะยื่นตั๋วให้เธอ ดวงตาของมีน่าเป็นประกายด้วยความกตัญญูกตเวที และเธอก็โค้งคำนับเขาอีกครั้งขณะที่เธอรับตั๋วจากมือ“เอ่อ...เจอรัลด์ ขอฉันด้วยได้ไหม” “ฉันด้วย!” “เจอรัลด์ ช่วยขายให้เราหน่อยได้ไหม? เราเป็นเพื่อนร่วมงานกันไม่ใ
“ราวกับว่าเขาสามารถเป็นมหาเศรษฐีได้ ใครจะไปรู้ว่าเขาได้ตั๋วทั้งหมดมาได้อย่างไร? เรื่องมันจะไปกันใหญ่แล้วนะ!” เอวาพูดเสียงดังขณะที่เธอกระแทกตะเกียบบนชามของเธอไม่มีสาวคนไหนแม้แต่จะใส่ใจที่จะตอบสนองต่อท่าทีของเธอ พวกเขาทั้งหมดจดจ่ออยู่กับการพยายามคิดว่าจะทำอะไรได้บ้าง เพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของเจอรัลด์ ไม่ช้าพวกเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง และเมื่อถึงเวลาเย็น ก็มีขนมกองอยู่บนโต๊ะทำงานของเจอรัลด์“เฮ้ ที่รัก ผมกลับมาแล้ว!” พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าชายหนุ่มผู้ห้าวหาญเดินเข้าไปในสำนักงานในขณะที่เขาประกาศการมาถึงของเขาพร้อมกับกางแขนออกราวกับว่าเขากำลังรอคอยการกอดต้อนรับ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาได้ยินคือ “นี่เจอรัลด์! ได้โปรดบอกเราว่าคุณได้ตั๋วเหล่านั้นมาได้อย่างไร เร็วสิบอกเราหน่อย!”คนอื่น ๆ ยังคงจดจ่อที่เจอรัลด์ และไม่มีใครต้อนรับชายหนุ่มคนนี้ นอกจากคน ๆ หนึ่ง“โอ้? สจ๊วตในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!” เอวาพูดขณะยืนขึ้นและต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นใครคือสจ๊วต?สจ๊วตเป็นหัวหน้าทีมของทีมที่สอง และเขาถูกส่งไปที่เมย์เบอร์รี่เพื่อฝึกซ้อม ระหว่างการฝึก เขาได้ไปเมืองต่าง ๆ เพื่อดูว่าบริษัททำได้ดีแค
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ