ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในห้อง พวกเขาทั้งคู่จัดเสื้อผ้าให้เรียบตรงและทำเป็นใจเย็น “เช่นนั้น เป็นไงเซโน่? น้องชายของฉันยึดมั่นกับร้านของนาย นอกจากนี้นายก็คือคนที่มายุ่งกับลูกพี่ลูกน้องของน้องชายของฉันด้วย ทำไมนายไม่เซ็นเอกสารบ้านนี้ซะล่ะ?” โกรเวอร์กล่าวขณะที่เขาเข้ามาก่อนจะชี้ไปที่เอกสารบนโต๊ะ ควาซซีเข้ามาเป็นคนต่อไป และเขาตบก็หน้าเซโน่ทันที เขาโชคดีที่แขนของเซโน่ถูกมัดไว้ด้วยกัน ไม่อย่างงั้นละก็ เขาก็คงจะได้รับหมัดต่อยเข้าท้องอย่างรวดเร็วแล้ว! “ไสหัวไปไอ้ชาติชั่ว! นายไม่กล้าเลยหรือไง? สู้กับฉันตัวต่อตัวเหมือนลูกผู้ชายตัวจริงสิ ไอ้ขี้ขลาด!” สายตาของเซโน่แดงก่ำ คราวนี้เป็นตาของโกรเวอร์ที่ตบเขา เขาจะทำให้มั่นใจได้เลยว่าพวกเขาทั้งสามคนจะต้องทนทุกข์ที่ทำให้เขาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ แม้ว่าจะถูกจับได้ ตำรวจก็จะยังคงต้องการหลักฐานอยู่ดี! ไม่มีทางที่พวกเขาจะสามารถหาอาคารที่ไกลลิบลับเช่นนี้เจอได้แน่ ใช่ไหม? ควาซซีเองยังไม่ได้รับคำอธิบายใด ๆ ว่าทำไมโกรเวอร์ถึงคิดว่าพวกเขากำลังมีปัญหา ดังนั้นเขาจึงเพียงขจัดมันไปก่อนที่คิดจะโทรเรียกเหล่าพี่น้องของเขาให้มาเล่นงานเซโน่ ผู้หญิงที่โกรธเคือ
เนื่องจากปัญหาของเหตุการณ์นี้ จึงไม่มีทางที่พวกเขาจะสามารถดำเนินงานเลี้ยงในคืนนี้ได้ต่อ ทั้งเจอรัลด์และเซโน่ต้องไปให้ปากคำ เนื่องจากคุณลีได้พูดไว้ว่า เรื่องนี้จะถูกสืบสวนอย่างเข้มงวด ควาซซีและโกรเวอร์อาจจะต้องเผชิญกับโทษจำคุกมากสุดถึงยี่สิบปีเลยทีเดียว “เหตุการณ์นี้ได้สร้างผลกระทบอย่างใหญ่หลวงมากเกินไปให้กับมณฑลเงียบสงบ! มันอาจจะกระทบกับอนาคตของมณฑลในทางลบได้! ในฐานะผู้ทำลาย นายกล้าดีมาทำแบบนี้กับพวกเราได้อย่างไร โกรเวอร์? วิธีเดียวที่เขาจะสามารถไถ่โทษสำหรับเรื่องนี้ได้ก็คือ ได้รับบทลงโทษที่รุนแรง!” คุณลีตะเบ็งเสียงใส่อย่างกราดเกรี้ยว เขาอยู่ในสำนักงานของเขาพร้อมกับกองเอกสารขนาดใหญ่บนโต๊ะ พนักงานคนอื่นที่อยู่ที่นั่นถึงกับสะดุ้งตกใจกันถ้วนหน้า “คุณลี โกวเวอร์เป็นคนนอกกฏหมาย เขาเคยทำสิ่งที่คล้ายกันนี้มาก่อนและเขาก็จัดการให้ตัวเองหนีรอดมาได้ในทุก ๆ ครั้ง! แต่ไม่ใช่ครั้งนี้แน่! พวกเรามีหลักฐานที่เพียงพอในการพิสูจน์ว่าเขาทำผิดในการลักพาตัวคนสามคน!” “ถึงเวลาที่เขาจะต้องชดใช้ความผิดของเขาแล้ว อีกอย่าง มีใครหนุนหลังเขาไหม? มีใครที่สนิทกับเขาเป็นพิเศษหรือเปล่า?” คุณลีถาม “พวกเรายั
หญิงสาวที่ว่านี้ก็คือ เลลา จองนั่นเอง เอาตามตรงเจอรัลด์ไม่ได้เกลียดเธอ และไม่ได้โกรธเคืองเธอเลยเมื่อเทียบกับพ่อแม่ของเธอ แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็หวังจริง ๆ ว่าเธอไม่ได้เห็นเขาในตอนนี้ ในตอนนั้น เขานึกถึงช่วงเวลาของเขาในตอนที่ยังเป็นเด็กอายุเจ็ดหรือแปดขวบ พ่อของเขาได้พาเขาออกไปข้างนอก และคือตอนนั้นเองที่เขาได้พบกับเลลาเป็นครั้งแรก ตอนนั้นเขาคิดว่าเธอสวยมากจริง ๆ และนั่นเขาจะมีเธอเป็นภรรยาของเขาอย่างแน่นอนเมื่อเขาโตขึ้น เจอรัลด์ไม่อาจตำหนิตัวเขาเองในตอนเด็กได้เหมือนกันที่คิดแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้ว เลลาที่ยังเด็กก็เป็นคนสะอาดและน่ารักอยู่เสมอ เธอใส่เสื้อผ้าดี ๆ ตลอดเวลาเช่นกัน อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ไม่ได้เปลี่ยนคือความเย่อหยิ่งของเธอ เธอไม่ชอบความจริงที่ว่าเจอรัลด์ไม่ใช่คนกรุง เจอรัลด์เด็กน้อยได้พยายามเข้าใกล้เธอให้มากขึ้นในหลาย ๆ โอกาส แต่เธอก็มักจะปฏิเสธเขาอยู่เสมอ เจอรัลด์จำได้ว่าเขามองโลกในแง่ดีแค่ไหนที่จะทำให้เธอมาเป็นภรรยาของเขา แม้ว่าเขายังคงกลัวเธออยู่เล็กน้อยในตอนนั้น โชคดีความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอจางหายไป เมื่อเขาเข้าเรียนในมัธยมต้น ตอนนี้ที่พวกเขาได้พบกันอีกครั้
“ก็ได้! เอาล่ะ ฉันคือคนที่ผิดเอง! ใจเย็น ๆ ได้แล้ว!” เลลาที่รู้สึกเสียใจมากจนแทบจะน้ำตาแตกได้แล้วตะเบ็งเสียงออกมา ไม่เคยมีใครด่าว่าเธอแบบนี้ และเมื่อเธอได้ยินเจอรัลด์แช่งด่าเธอ เธอจึงรู้สึกราวกับว่าเธอได้ทำบางอย่างผิดไปอย่างมหันต์ และเธอก็เริ่มโทษตัวเองในทันที มันไม่ได้นานเกินไปสำหรับเธอที่นำ้ตาของเธอจะเริ่มไหลอาบแก้ม เธอแค่ไม่เคยโทษตัวเองมากขนาดนี้บวกกับความละอายใจที่ถูกด่าว่า เมื่อเจอรัลด์เห็นเธอกำลังร้องไห้ เขาก็รู้สึกผิดนิด ๆ ในใจของเขา บางทีเขาอาจจะหยาบคายมากเกินไปเล็กน้อยกับเธอ ท้ายที่สุดแล้ว เหตุผลหลักที่ทำไมเขาถึงตะโกนอย่างหยาบคายใส่เธอ นั่นเป็นเพราะวิลลี่และเลอาทำให้เขารู้สึกโกรธ เขาเบาเสียงลงเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันต้องการพักผ่อนบ้างจริง ๆ ฉันไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืน ฉันสามารถเรียกรถแท็กซี่ให้เธอได้ถ้าเธอต้องการ!” “ฉันจะไม่ไป!” เลลากล่าวขณะที่เธอพยายามกระทืบเท้าที่เจ็บของเธอ ตอนนี้มันเป็นตาของเธอบ้างที่จะเริ่มอารมณ์เสีย จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ เดินกระโผลกกระเผลกไปที่จักรยานยูโฟ่ที่เจอรัลด์ได้จอดทิ้งไว้ก่อนจะยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับเอามือกอดอกไว้ ผู้หญิงคนนี้…
โดยการสบถด่าเจอรัลด์ วิลลี่ยังแสดงออกว่าจริง ๆ แล้วเขาอยู่ข้างใครอีกด้วยเช่นกัน เจอรัลด์โกรธมากจนหน้าเขาเปลี่ยนเป็นซีดเซียวทันที ขณะที่เขาพยายามจะระงับตัวเองจากการตะคอกคำหยาบคายใด ๆ ออกมา “พ่อกำลังพูดอะไร? เจอรัลด์! เข้ามาและนั่งก่อนสิ!” เลลาโต้กลับอย่างฉุนเฉียว “ทำไม… ทำไมลูกถึงอนุญาตให้คนชั้นต่ำคนนี้เข้ามาในบ้านของพวกเราด้วย? เขาเป็นคนไร้ค่าประเภทที่ชอบใช้ประโยชน์จากเรา ในขณะที่ช่วยเหลือคนอื่นอย่างลับ ๆ! กลับบ้านไปซะและช่วยเหลือยัยฟรานเซสก้าของนายนู้น! ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็อยากจะให้ความช่วยเหลือเธอแทนที่จะเป็นพวกเราอยู่ดี! ไม่เพียงแต่ฟรานเซสก้ากลายมาเป็นรองประธานเพราะเขา เธอยังกลายมาเป็นผู้อำนวยการอีกด้วยเช่นกัน! ครอบครัวจองไม่ได้อะไรเลยจากเขา!” เลอากล่าวอย่างขุ่นเคืองใจ เลอาพูดเรื่องนี้ออกมาเสียงดัง เพราะเธอรู้ว่าความช่วยเหลือที่เจอรัลด์มอบให้ฟรานเซสก้านั้นอุกอาจมากเกินไปเกินกว่าที่เขาจะจัดการได้ มันคงเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะมอบธุรกิจบริษัทมากมายขนาดนั้นให้เธอ เพราะเธอไม่อาจได้ความช่วยเหลือของเขา เธอก็ไม่จำเป็นต้องเห็นแก่หน้าเขาใด ๆ อีกต่อไป ใช่ไหม? เช่นนั้น เธอจึงด่าว่าเ
“นอกจากนี้ ผมได้ยินมาว่าเจซันนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างไฟแรงและกระตือรือร้น เพราะคุณมาจากเวสตัน เมอร์ชานต์ โฮลดิ้ง เขาจะเป็นคนสำคัญที่จะขอความช่วยเหลืออย่างแน่นอน!” “อืม คุณมีข้อมูลการติดต่อของเขาไหมถ้างั้น?” วิลลี่ถาม “น่าเศร้า ผมไม่มี ผมก็ยังคิดวิธีที่จะติดต่อเขาอยู่เช่นกัน!” แกรี่ตอบขณะที่เขาส่ายหัวของเขา จากนั้นวิลลี่ก็เริ่มไต่ถามทุกคนในห้องว่าพวกเขารู้วิธีติดต่อเจซันกันหรือไม่ “ลุงจองคะ! จริง ๆ แล้วหนูรู้จักบางคนที่สามารถช่วยคุณติดต่อเจซันคนนี้ได้!” ซินดี้พูดขึ้นมาเสียงดัง “…ว่าไงนะ? สิ่งที่หนูพูดจริงหรือเปล่า ซินดี้?” วิลลี่และแกรี่ต่างก็ประหลาดใจพอ ๆ กัน “เป็นเรื่องจริงค่ะ! แม่ของหนูได้รับผู้สนับสนุนมากมายขนาดนี้ก็เพราะเจซัน! และเป็นเพื่อนของหนูคนหนึ่งที่ได้บอกเจซันให้ช่วยเหลือเธอ!” ขณะที่เธอพูดไปเช่นนั้น ซินดี้ก็ให้ความสนใจกับการแสดงออกของเลลาอย่างใกล้ชิด “งั้นหนูช่วยบอกพวกเราหน่อยได้ไหมว่าเพื่อนของหนูเป็นใคร? หนูช่วยขอให้เขามาทานอาหารกับลุง เพื่อที่เขาจะสามารถให้ความช่วยเหลือได้หรือเปล่า?” วิลลี่ถามขณะที่เขาเดินไปหาซินดี้พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “อืมม? โอ
แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ วิลลี่ก็ไม่สามารถต่อต้านการโน้มน้าวของทุกคนได้ ท้ายที่สุดแล้ว ใครจะช่วยเหลือเขาได้ล่ะ? เขาไม่มีทางเลือกนอกจากพึงพาความเมตตาของเจอรัลด์ในคราวนี้ เขาแค่จะต้องก้มหน้ารับกรรมไป และไม่นานเขาก็พบว่าตัวเองมุ่งหน้าไปที่โรงแรมที่เจอรัลด์ได้พักอาศัยอยู่แล้ว มีคนสองสามคนมาด้วยกับเขา แต่อย่างไรก็ตาม แม้หลังจากการรอค่อนข้างนานพอสมควรแล้วในห้องรับรองของโรงแรม แต่ก็ยังคงไม่มีวี่แววของเจอรัลด์ที่ไหนเลย เมื่อลูกสาวของเขาพยายามโทรติดต่อเขาอีกครั้ง สายโทรศัพท์ของเขาก็ยังคงไม่ว่างอยู่ดี เจอรัลด์ไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้ เพราะเขายังคงพูดคุยกับพ่อของเขาผ่านโทรศัพท์อยู่ “พ่อครับ ผมมีข่าวบางอย่างเกี่ยวกับจี้หยก มันมีต้นกำเนิดมาจากทางตะวันตกเฉียงใต้และตัวมันเองก็ค่อนข้างมีความเป็นมาที่ยาวนาน หยกประเภทนี้มีคุณค่าและล้ำค่าอย่างมาก เซร่าคนนี้ที่พ่อกำลังตามหาอยู่ เธอต้องเป็นคุณหนูจากตะกูลที่ร่ำรวยแน่ ถูกต้องไหมครับ?” เจอรัลด์ถามขณะที่เขาจบกาแฟ ตอนนี้เขานั่งอยู่ในร้านคาเฟ่ที่เงียบสงบ พ่อของเขาคือคนที่โทรมาหาเขาก่อน เนื่องจากว่าเขาอยากจะรู้เกี่ยวกับความคืบหน้าของเรื่องจี้หยก “ถูกต้อง! เ
พนักงานดั้งเดิมส่วนใหญ่ของกลุ่มการค้าเมย์เบอร์รี่อยู่ทำงานในโครงการพัฒนายอร์คนอร์ท เมาน์เทนกันเนื่องจากพวกเขาปฏิบัติตามกฏของการลงทุนในมณฑลเงียบสงบ ดังนั้นนอกเหนือจากผู้บริหารคนอื่น ๆ ไม่กี่คนที่เดิมทีก็มาจากกลุ่มการค้าเมย์เบอร์รี่ ผู้บริหารที่เหลือของดรีม อินเวสทเมนท์ กรุ๊ป จึงถูกคัดเลือกเข้ามาใหม่ผ่านการยึดและการรับคนเข้าใหม่ของบริษัท อย่างไรก็ตาม บริษัทเพิกเฉยต่อการถือพวกพวก ซึ่งอาจเป็นเหตุผลที่ทำไมถึงมีปัญหาทางธุรกิจที่น่าสงสัยมากมายขนาดนี้ เจอรัลด์เข้าใจเรื่องนี้ แต่ก็รอก่อนได้ สำหรับตอนนี้มื้อเที่ยงสำคัญมากกว่า เขาเพลิดเพลินกับมื้อเที่ยงง่าย ๆ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องของเขา ซึ่งเขาเปลี่ยนเป็นชุดสูทและรองเท้าบูทหนัง เขานำเอกสารการสัมภาษณ์และจดหมายแนะนำสำรองมาด้วยก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ดรีม อินเวสทเมนท์ กรุ๊ป เพื่อเข้าร่วมการสัมภาษณ์ของเขา “สวัสดีครับ คนสวย ชั้นยี่สิบหกคือที่ที่ผมควรจะมุ่งหน้าไปหรือเปล่าถ้าผมมาเข้าร่วมสัมภาษณ์สำหรับฝ่ายการลงทุน?” เจอรัลด์ถามหญิงสาวคนหนึ่งที่เพิ่งจะเดินออกจากลิฟต์มาพร้อมกับกองเอกสารในมือ “อืม ใช่! นายมาที่นี่เพื่อสัมภาษณ์ ใช่ไหม? ชั้นยี่