“ใช่ค่ะ คุณผู้ชาย หนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์!” พนักงานเสริฟ์สาวยิ้มกว้างใบหน้าของดักลาสชวนน่ามอง อย่างแรก เขาคิดว่าแค่จะทิ้งเงินไปหนึ่งร้อยเหรียญ และจากนั้นก็เดินวางโตออกไปจากที่นั่น เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าช่อดอกไม้นั่นจะมีค่ามากขนาดนี้!ถ้าเขาโทรเรียกพ่อของเขามาที่นี่เพื่อจัดการ...ไม่ นั่นจะไม่ช่วยอะไร เครือร้านอาหารแห่งนี้มีเจ้าของเป็นบุคคลที่ทรงอำนาจอยู่ที่เมย์เบอร์รี่ ไม่ว่าครอบครัวของเขาจะมีอิทธิพลอะไรก็ตามมันใช่ไม่ได้สำหรับที่นี่! แต่เขาก็ไม่มีเงินหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์ติดตัวตอนนี้เช่นกัน!“ฮึ่ม เช่นนั้นเป็นหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์ แล้วไง? ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหนิ!”เลลายิ้มเยาะ เธอแทบจะอยากเอาเงินฟาดหน้าพนักงานเสริฟ์สาวคนนั้นแล้วเจอรัลด์กำลังเฝ้ามองอยู่ ไม่ว่าอะไรก็ตาม เธอต้องมีคำพูดสุดท้ายในนี้!เลลาเหลือบมองไปที่ดักลาส เขาต้องสามารถทำบางอย่างกับเรื่องนี้ได้แน่!ด้วยการตบกระเป๋ากางเกงของเขา เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อกระซิบกับเธอ “ฉันเหลือเงินเพียงไม่กี่ร้อยดอลลาร์ติดตัว...ฉันไม่สามารถจ่ายได้!”“อ่า?” เลลาคาดหวังว่าดักลาสจะยังคงมีเงินเหลืออยู่ราว ๆ หนึ่งพันดอลลาร์ ก็เหมือนกับเ
ดักลาสตะโกนเรียกเธอ แต่เลลาตอบกลับ “ไม่เป็นไร นายไปเถอะ ฉันจะหารถของฉันกลับเอง!” ด้วยเช่นนั้น เธอเรียกรถแท็กซี่ที่ขับผ่าน และจากไป—ทิ้งให้ดักลาสตกตะลึงงันอยู่ข้างถนนเขารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น—และเขาโทษเจอรัลด์สำหรับเรื่องนี้!ในเวลาต่อมา เจอรัลด์และซินดี้ก็ทานอาหารของพวกเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว และแลกเปลี่ยนเบอร์โทรติดต่อกัน จากนั้นเขาก็เรียกรถแท็กซี่ไปส่งเธอกลับบ้านเจอรัลด์ก้าวเข้าไปที่บาร์คาราโอเกะข้าง ๆ เพื่อตรวจดู ทุกคนได้จากไปแล้ว และบาร์ก็ปิดแล้วสำหรับคืนนี้เขาไม่ได้คาดคิกว่านี่จะเป็นวันที่น่าจดจำเช่นนี้ เขารู้สึกเหนื่อยล้าโบกรถแท็กซี่ให้ตัวเอง เขากลับไปที่โรงแรมที่เขาพักอยู่ ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในก้องของเขา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นผู้โทรเข้าที่ไม่รู้จักที่พยายามจะติดต่อเขาขณะที่เขาอยู่ที่ร้านอาหารก่อนหน้านี้จะเป็นใครกัน? ด้วยความรู้สึกสงสัย เจอรัลด์จึงรับสาย“เจอรัลด์ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนานไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?” เป็นเสียงผู้หญิงที่น่ารัก เจอรัลด์ผงะไปเมื่อเขาตระหนักได้ว่าใครกำลังพูดอยู่“กีย่าเหรอ? เป็นเธอที่โทรมาใช่ไหม?” เขาอุทานออกมา รู้สึกงุนงงเป็นเวลาครึ่
“นั่นคืออะไร?” เจอรัลด์ไม่อาจเชื่อหูของเขาได้อยู่พักสองสามวัน ที่บ้านของเขางั้นเหรอ? นั่นจะเป็นเรื่องที่ดีเลิศได้อย่างไร? เขาคุยกับมีล่าทุกวัน และเพิ่มเติม: เขาได้รับการพูดถึงเดี๋ยวนี้—แค่เพราะแฟนของเขาอยู่ต่างประเทศในเวลานี้—และกระนั้นเขาจะอาศัยอยู่ด้วยกันกับผู้หญิงอีกคนงั้นเหรอ?แม้ว่าโลกที่เหลือจะรู้สึกดีกับมัน แต่เจอรัลด์ไม่ใช่แน่นอน! นี่มันเป็นเรื่องบ้าอะไรกัน?“ไม่มีทาง ลืมมันไปได้เลย!” เขาตอบ“โอ้...ฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร...ฉันคิดว่าบางคนคงจะเต็มใจช่วยฉัน แต่ฉันเข้าใจแล้วตอนนี้…” น้ำเสียงของกีย่าแทบจะเป็นการกระซิบ“มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นที่นั่นหรือเปล่า?” เจอรัลด์ถาม ทำให้ประหลาดใจเมื่อมาคิดดูแล้ว กีย่าก็ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่หนีไปอยู่ที่บ้านของผู้ชายบางคนไม่กี่วันโดยไม่มีเหตุไม่มีผลอะไรเลยได้ เธอตกหลุมรักเขาหรือเปล่า? ฮ่า! ราวกับเจอรัลด์คิดกับตัวเองในแง่ดี...เขาแค่ถามออกมาด้วยความสงสัยเท่านั้นหลังจากหยุดชะงักชั่วคราว จู่ ๆ กีย่าก็ประกาศขึ้นมา “ฉันกำลังจะหมั้น!”“โอ้ ยินดีด้วย—” ขณะที่เจอรัลด์เริ่มจะโต้ตอบกับเรื่องนี้ เขาก็ตระหนักขึ้นมาได้ฉับพลันถึงบางอย่างที่ผิดแปลกในน้ำ
เขาจอดรถยนต์ระบบขับเคลื่อนสี่ล้อไว้ที่ด้านนอกสถานีรถไฟ อย่างที่คาดไว้ มันดึงดูดความสนใจอย่างมากมาย ยังมีสาว ๆ บางคนที่มาที่นี่เพื่อถ่ายรูปในโทรศัพท์ของพวกเธออีกด้วยท้ายที่สุดแล้ว นี่ก็เป็นรถที่มีราคามากกว่าสามแสนดอลลาร์เลยทีเดียว!“โอ้ ว้าว! G500 ที่นี่ในมณฑลเงียบสงบนี้เหรอ? ใครอยู่ข้างในกัน? ต้องเป็นเด็กที่ร่ำรวยบางคนแน่!”“ให้ตาย...เฮ้ ฉันดูเป็นไงบ้าง? ถ้าหากว่าเขาลงจากรถมา และตกหลุมรักฉันเมื่อแรกเห็นล่ะ? ฉันจะทำไงดี?” “ฮ่าฮ่าฮ่า! เลิกหลงตัวเองได้แล้ว!”“สาว ๆ ไปที่นั้นและกล่าวทักทายกันเถอะ!”สาว ๆ กระซิบกระซาบในหมู่กันเอง และหัวเราะคิกคักออกมาเสียงดังเป็นครั้งคราวและในขณะนั้นเอง หญิงชราคนหนึ่งที่อายุแปดสิบปีได้เข้ามาหาพวกสาว ๆ และกล่าวขึ้นมา “ใครก็ตามที่เป็นเจ้าของรถคันนั้นต้องร่ำรวยสุด ๆ เลยนะ ใช่ไหม?”“แน่นอนสิค่ะ! G500 คันนั้นราคามากว่าสามแสนดอลลาร์เลยนะ! ว่ายังไงค่ะ คุณยาย? หวังจะจับคนสำคัญหรือเปล่า? เขาอาจจะเป็นเจ้านายหนุ่มบางคนก็ได้ ถึงกระนั้น…” สาว ๆ หัวเราะกันอย่างร่าเริง“ฉันแก่แล้วไงล่ะ? ฉันยังคงมีสิทธิมากพอที่จะอ่อยเล่น ๆ ไปทั่วอยู่ดี ฮึ่ม!” หญิงชราตอบกลับอย่า
“เจอรัลด์ ฉันซื้อผลไม้เหล่านี้ให้นาย ฉันล้างพวกมันมาแล้ว มานี่และกินดูสิ!” กีย่าวางถาดผลไม้ลงบนโต๊ะกาแฟ จากนั้นก็หยิบแอปเปิ้ลเองและเริ่มเคี้ยวมันเสียงดังขณะที่เธอดูทีวีแทนที่จะเป็นคู่หมั้นที่หนีจากการคุมถุงชน เจอรัลด์คิดว่าเธอดูเหมือนจะมาพักร้อนอย่างแสนสุขมากกว่าเขากลับมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว หลังจากการช่วยกีย่าจัดของต่าง ๆ เขาก็ไปอาบน้ำขณะนี้ เขาไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับอารมณ์ที่ผ่อนคลาย แจ่มใสนี้ของเธอ ในเรื่องของห้องห้องชุดหรูหราที่เขาอยู่ เจอรัลด์ได้พำพำข้ออ้างบางอย่างไปโดยไม่คิดจนถึงตอนนี้ความพยายามก่อนหน้านี้ของเขาในการโอ้อวดได้ล้มเหลวไป และตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์อีกต่อไป คิดว่าจู่ ๆ จะพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา…เจอรัลด์นั่งลง “เช่นนั้น เกี่ยวกับการหมั้นหมายของเธอ...ฉันคิดว่ามันดีที่สุดที่จะพูดคุยสิ่งต่าง ๆ กันกับพ่อของเธอนะ อย่างแน่นอน เธอไม่สามารถเอาแต่วิ่งหนีจากมันไปตลอดได้หรอก ปัญหาเรื่องธุรกิจของเขาจะบรรเทาลงเมื่อเวลาผ่านไป—อย่างแน่นอน ว่ามันไม่คุ้มกับการเสียสละความสุขของลูกสาวของเขาไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหม?”ยังไงซะ ถ้าครอบครัวควาร์ริงตัน ต้องเผชิญกับปัญหาทางการเงิ
รถของแทมมี่คือรถแคมรี่ที่ดูดีสิ่งแรกที่เธอกล่าวกับเขาก็คือ “ฮึ่ม! เจอรัลด์ คลอฟอร์ด...เมื่อคิดว่าคนชั้นต่ำอย่างนายสามารถวางกับดักเทพธิดาอย่างกีย่าให้ตัวเองได้—ช่างเป็นฝันที่เป็นจริงอะไรอย่างงี้!” “ใช่! ใช่ จริง ๆ เลย!” เจอรัลด์พยักหน้า“ห๋า? แทมมี่ ผู้ชายคนนี้คือแฟนของกีย่าเหรอ? อ่า...เกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้กัน?” ลูกพี่ลูกน้องของแทมมี่กุมหน้าผากของเธอ ยืนโซเซไปมาท้ายที่สุดแล้ว ใครที่รู้จักกีย่า ก็รู้ว่าเธอเป็นสาวงามในหมู่คนงาม เทพธิดาในหมู่เทพธิดาทั้งหลาย ไม่มีใครจะคาดคิดว่าเธอจะหาคนแบบนี้มาเป็นแฟนของเธอได้ดูเหมือนว่าแทมมี่และลูกพี่ลูกน้องของเธอจะมีความคิดเหมือนกัน พวกเธอยืนอยู่ที่นั่นตอนนี้ ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างดูถูกเจอรัลด์‘ลบท่าทางที่ขุ่นเคืองเหล่านั้นออกไปจากหน้าพวกเธอซะ!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง“เอาล่ะ พอได้แล้ว” กีย่าขัดจังหวะขึ้นมา “โอ้ แทมมี่—ไม่ใช่เธอพูดว่าเธอมีญาติห่าง ๆ เป็นโขยงที่นี่ในมณฑลเงียบสงบแห่งนี้หรอกเหรอ? พวกเขาไม่มาร่วมกับเราเหรอ?”ขณะที่เธอกล่าวเช่นนี้ เธอก็กอดแขนเจอรัลด์อย่างโอนโยน...และยังกรอกตาใส่เขาอีกด้วยเช่นกัน ราวกับจะพูดว่า ‘นั่น เห็นไหม! ทุกค
“เจอรัลด์ นายมาที่นี่เพื่อทานมื้อเที่ยงใช่ไหม?” มอร์กาน่าถาม โดยไม่มีความไม่เชื่อแม้แต่น้อยโต๊ะที่มอร์กาน่าและแฟนของเธอ คาเมรอน และคนอื่น ๆ หลายคนนั่ง ทุกคนกำลังยิ้มมาทางเขาห้องรับประทานทุ่งหญ้าเป็นสถานประกอบการของสังคมสุดหรูอย่างชัดเจน และคุณจ่ายค่าหัวให้ที่นี่ จากราคาขั้นต่ำเริ่มต้นที่สามสิบดอลลาร์ต่อคน หลังจากคำนวณค่าเครื่องดื่มและอื่น ๆ อาหารแต่ละมื้ออาจมีค่าใช้จ่ายถึงหลายร้อยดอลลาร์ได้อย่างง่ายดายเลยทีเดียวทุกคนรู้ว่าเจอรัลด์ไม่ได้ร่ำรวย เช่นนั้นนี่จึงเป็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างแปลกเจอรัลด์ยิ้มกลับให้พวกเขา “ถูกต้อง! ฉันมาพบปะกับเพื่อนบางคนน่ะ และฉันคิดว่าฉันจะเลี้ยงมื้อเที่ยงพวกเขาทุกคนที่นี่! ใครจะไปคิดว่าฉันจะบังเอิญได้พบกับพวกเธอที่นี่ด้วยเหมือนกัน!”“เฮอะ! พวกเรามาที่นี่ตลอด!”“อ่า เจอรัลด์… มันเป็นเรื่องดีที่นายจะเลี้ยงบางอย่างให้เพื่อนของนาย แต่นายรู้ไหมว่าพวกเขาคิดค่าบริการอย่างน้อยที่สุดก็สามสิบดอลลาร์ต่อหัวเลยนะ? นายแน่ใจใช่ไหมว่านี่เป็นความคิดที่ดี?” คำพูดนี้ออกมาจากปากของหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งข้างมอร์กาน่า คนที่เข้าโรงเรียนมัธยมปลายเดียวกันกับพวกเขาซัลลี่คือชื่
เขาไม่สามารถอ้อมไปบอกทุกคนเป็นอย่างดีว่าเขาร่ำรวย นั่นมันเหมือนกับคนโง่บางคนที่เพิ่งจะถูกลอตเตอรี่ และพยายามจะโอ้อวดให้ทุกคนใช่ไหม? ฮ่า แบบนั้นจะประสบผลสำเร็จอะไร? “ให้ตายเถอะ! เจอรัลด์หาแฟนให้ตัวเองได้แล้วจริง ๆ เหรอเนี่ย?” ผู้ชายอีกคนอุทานขึ้นมา “แม่ง นี่เป็นข่าวใหญ่เลยนะ พวกเรามีงานเลี้ยงรุ่นที่จะมาถึงในอีกไม่กี่วันนี้ใช่ไหม? ทุกคนจะงงตาแตกแน่เมื่อพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้!”“ให้ตาย หญิงสาวแบบไหนกันที่จะชอบเขาได้? โอ้ ไม่สิ...คุณยายของใครกันล่ะ” ซัลลี่ส่ายหัวของเธอ และจิบน้ำส้มของเธอสิ่งนี้ดึงเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงไปรอบ ๆ จากทุกคนที่โต๊ะของเธอมอร์กาน่าเฝ้ามองเจอรัลด์ด้วยความรู้สึกกระสับกระส่ายมากขึ้น จากนั้นเธอก็กล่าวขึ้นมา “เจอรัลด์ วันนี้จริง ๆ แล้วพวกเรากำลังฉลองการเลื่อนขั้นของฉันที่ทำงาน—สำหรับแผนกทุนสำรอง อย่างไม่ขาดไม่เกิน คาเมรอนเป็นแขกของฉันที่นี่ในวันนี้ มีเพื่อนขอนายกี่คนที่จะมาที่นี่ล่ะ? ฉันจะยินดีที่มีพวกเขามาร่วมด้วยนะ”“ไม่ได้ ฉันไม่สามารถรับนั่นเอาไว้ได้ พวกเขาอาจจะมีเจ็ดหรือแปดคนได้นะ!” เจอรัลด์กล่าวพร้อมกับหัวเราะเช่นนั้นมอร์กาน่าก็จัดการปัญหานั้