บทที่ 403

“ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิง!” พนักงานเสริฟ์สาวที่นำหน้ายิ้มให้เลลา ที่จ้องด้วยอาการปากค้างกว้างขณะที่อาหารมากมายได้ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเจอรัลด์

“ห๊ะ? อะไรเนี่ย?” เลลาพูดตะกุกตะกักครู่หนึ่ง จากนั้นก็อุทานออกมา “เฮ้ เฮ้ เฮ้! ต้องมีบางอย่างที่ผิดพลาดแน่—คุณจำโต๊ะผิดแล้ว!”

ใครก็สามารถบอกได้ว่ามันเป็นอาหารหรูหราที่มีราคาแพงมาก—อย่างน้อยถึงห้าพันดอลลาร์หรือมากกว่านั้น—และมันถูกกำหนดมาให้เจอรัลด์งั้นเหรอ?

เลลามักจะคิดดูถูกเขาอยู่เสมอในฐานะที่เป็นผู้ชายที่ไม่ได้สำคัญอะไร ครั้งหนึ่ง เธอได้ปล่อยให้พ่อของพวกเขาจัดเตรียมให้พวกเขาแต่งงานกัน และมันทำให้เธอกลายเป็นตัวตลกไปอย่างสิ้นเชิง

“เฮ้ เลลา! ที่ไหนสักที่ในฟาร์มที่ห่างไกลออกไป คู่หมั่นของเธอกำลังรอเธออยู่นะ!” เธอยังคงสามารถเห็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยเหล่านั้นได้อย่างชัดเจนลึก ๆ ในใจของเธอ

มันเป็นบ่อเกิดความทุกข์ที่นาวนานที่สุดในชีวิตของเธอมาโดยตลอด เธอไม่เคยพูดถึงมัน แต่มันอยู่ในใจของเธอเสมอ ในฐานะที่เป็นสัญลักษณ์ของความอัปยศอดสูของเธอ เธอจึงดูถูกดูแคลน เจอรัลด์ คลอฟอร์ด อย่างที่สุด

แต่กระนั้น เจอรัลด์กำลังทานอาหารอย่างดีตอนนี้...

“จะมีความผิดพล