เพิ่งจะเป็นเวลาชั่วโมงหนึ่งตั้งแต่เหตุร้ายนั้นเจอรัลด์ไม่ต้องการพูดถึงมันต่อหน้าของฟาซิลิตี้และคนที่เหลือ ดังนั้นหลังจากกล่าวทักทายนาโอมิแล้ว เขาจึงเร่งรีบเควต้าให้จากไปกัน“โอ้ว ให้ตายเถอะ!” อีวอนน์อุทานออกมาด้วยความหงุดหงิด “เจอรัลด์คนนั้นมีความกล้าดีนะ หืม? ทั้งฟาซิลิตี้และที่ปรึกษาก็อยู่ที่นี่ แต่เขาไม่แม้แต่จะกล่าวทักทายสั้น ๆ กับพวกเธอเลยเหรอ? พวกเธอสาว ๆ ก็เห็นเหมือนกัน! เขาเมินพวกเราไปอย่างสิ้นเชิง!”เอาตามตรง อีวอนน์คิดเกี่ยวกับว่าคนอย่างเจอรัลด์ควรจะแสดงให้ใครบางคนอย่างเธอได้เห็นถึงมารยาทสูงสุด และคำนึงถึงมารยาทของเขาอยู่เสมอสิแต่แทนที่ เขากลับดูแคลนพวกเธอ! อีวอนน์ไม่อาจยอมรับมันได้ ทั้งฟาซิลิตี้และแคสแซนดร้าก็ไม่อาจเชื่อวิธีที่เจอรัลด์ได้ปฏิบัติกับพวกเธอได้เหมือนกันพวกเธอไม่ได้กล่าวทักทายเขา แต่เขาก็ไม่ได้กล่าวทักทายพวกเธอเหมือนกัน เขากล้าจริง ๆ “ฮึ่ม! ไอ้ขี้แพ้! ฉันไม่สนหรอก!” ฟาซิลิตี้อารมณ์เสีย“เอาเถอะ เอาเถอะ...อย่าไปยุ่งกับเจอรัลด์เลย ตอนนี้” นาโอมิพยายามที่จะกู้สถานการณ์ “ฉันสังเกตเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ดีอยู่นะเมื่อกี้ คงมีบางอย่างเกิดขึ้นและเขาก็คงหมกมุ่นมา
“เจอรัลด์ นายยุ่งไหมหลังจากนี้?” นาโอมิถาม เมื่อเจอรัลด์รับสายของเธอ“ฉันเหรอ? ไม่หนิ ฉันไม่ได้ยุ่งอะไร!” เขากำลังไปส่งเควต้ากลับไปที่วิทยาเขต เมื่อเธออยู่ในชั้นเรียนแล้ว เขาก็จะว่างอย่างแน่ชัด“โอ้ ฉันพบรายได้เสริมให้นายแล้ว หนึ่งพันดอลลาร์สำหรับงานหนึ่งวัน มันเป็นงานง่าย ๆ: ฟาซิลิตี้ต้องการคนขับรถ ฉันรู้ว่าทุกวันนี้นายก็ไม่ได้เจ็บปวดรวดร้าวสำหรับเรื่องเงิน แต่งานเสริมเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ไม่ได้เจ็บช้ำอะไร ใช่ไหม? นายคิดว่าไง?” นาโอมินำเสนอข้อเสนออย่างละเอียดอ่อนเธอรู้ว่าเขานั้นเกือบจะใช้จ่ายลาภลอยของเขาไปจนหมดแล้ว แต่เธอพูดอย่างมีชั้นเชิงไม่ว่าจะอย่างไรก็ดีเนื่องจากว่าเธอก็ตระหนักเช่นกันว่าเจอรัลด์ได้กลายมาเป็นคนที่ใส่ใจภาพลักษณ์ เขายังได้พัฒนาในเรื่องรสนิยมสำหรับเสื้อผ้าที่ดีอีกด้วย!แต่สำหรับทั้งหมดนั้น เขาก็ยังคงเป็นพี่น้องคนหนึ่งและจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงระหว่างพวกเขาเอาตามตรง เมื่อชื่อของฟาซิลิตี้ยกขึ้นมาพูดถึง เจอรัลด์จึงต้องการจะปฏิเสธไป อย่างน้อยที่สุดก็เพราะเขารู้ว่าอีวอนน์และแคสแซนดร้าก็อาจจะเกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน มันคงจะเป็นโรงพยาบาลบ้าแห่งหนึ่ง ที่จะถูกจับไปอยู่ระหว่างแ
“ใช่ เธอพูดถูก แน่นอน” เจอรัลด์แค่พยักหน้าตามอย่างว่าง่ายไม่มีประโยชน์ในการโต้เถียง เขาจึงปล่อยให้พวกเธอพูดไปถัดจากนั้น พวกเธอพาเขาไปที่บริษัทเช่ารถ สถานที่ที่พวกเขารวบรวมรถเบนซ์ไว้ และเริ่มออกเดินทางไปที่ เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้น กันตอนนี้พวกเขากลับมาสู่สภาวะเดิมแล้วเจอรัลด์ต้องเปิดประตูอย่างสุภาพให้ฟาซิลิตี้เพื่อก้าวออกมาจากรถ หญิงสาวคนอื่น ๆ ตามหลังออกมาและพวกเธอทั้งหมดต่างก็ได้รับต้อนรับกันอย่างอบอุ่นโดยพนักงานที่วิลล่าทำไมวิลล่าถึงแสดงให้เห็นถึงความนับถือเช่นนี้สำหรับการถ่ายทอดสดพิเศษนี้ด้วยล่ะ?ง่าย ๆ เลย: แม้ว่าไม่ทั้งการถ่ายทอดสดพิเศษและงานยอร์คนอร์ท เมาน์เทนที่จะมาถึงเร็ว ๆ นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้น แต่ผู้สนับสนุนเบื้องหลังพวกเขาคือ ท้ายที่สุดแล้ว ไมเคิล ซีค ก็พยายามจะกระทำอย่างกล้าหาญเพื่อให้ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด ประทับใจขณะที่เธอโพสท่าให้ช่างภาพ ฟาซิลิตี้ก็หันกลับมาและพึมพำภายใต้ลมหายใจของเธอให้กับเจอรัลด์ ที่กำลังจะตามพวกเขาเข้าไปด้านใน “ดีมาก เจอรัลด์ ตอนนี้ก็เอารถไปจอดที่ลานจอดรถและรอพวกเราอยู่ที่นั่น นายควรจะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์อย่างเหมาะสม ด้วยเกรงว่
“ข่าวใหญ่อะไรกัน?”เจอรัลด์แข็งทื่อไป อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินว่าพี่สาวของเขาจะมา เขาคิดย้อนกลับไปเมื่อปีก่อน ตอนที่พี่สาวและพ่อแม่ของเขาไปต่างประเทศเพื่อทำงานล้างหนี้ และเขาไม่เคยพบกับพวกเขาอีกเลยนับจากนั้น นี่เป็นโอกาสที่น่าตื่นเต้นอย่างแท้จริงและแน่นอน นั่นเป็นเพียงแค่เรื่องราวที่พวกเขากุเรื่องขึ้นมาเพื่อบอกเขา“อะฮ่าฮ่าฮ่า...นายจะรู้เองเมื่อฉันเล่าให้นายฟัง! เอาล่ะ ทานมื้อค่ำของนายซะ!”ตู้ด…ตู้ด...เช่นนั้น เจสสิก้าวางสายไปแล้วแซค ไลล์ และไมเคิล ซีค ต่างก็หน้าซีดเชียวกัน “คุณคลอฟอร์ด ผู้อำนวยการเจสสิก้าจะมาที่นี่เหรอครับ?”“ครับ ถูกต้อง!” เจอรัลด์ตอบกลับ “สามวันนับจากนี้! ไม่รู้ทำไมสิ!”ชายสองคนนี้ดูเหมือนราวกับว่าพวกเขาจะป่วยขึ้นมา พวกเขาต้องหวาดกลัวพี่สาวของเขาแน่ถัดไป เจอรัลด์ทานมื้อค่ำกับพวกเขาและพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ทั่วไปเวลาสามหรือสี่ชั่วโมงเคลือบคลานไปอย่างช้า ๆ “โอ นายอยู่ไหน เจอรัลด์?” ฟาซิลิตี้โทรหาเขาทันที เธอฟังดูไม่พอใจอย่างที่สุดเจอรัลด์ตรวจดูเวลา อุ๊ปส์ มันสองทุ่มกว่าแล้ว!มีกฏที่บ่อน้ำร้อนเหล่านี้ว่า: หลังจากพระอาทิตย์ตก ห้ามให้ใครส่งเสียงดังม
อีวอนน์ระเบิดหัวเราะออกมา แคสแซนดร้า ที่ยืนอยู่ข้างอีวอนน์ตลอดมา เริ่มทำตัวอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย ความจริงก็คือ ภายในนั้น เธอเต็มไปด้วยความหึงหวง “แล้วที่ปรึกษาล่ะค่ะ สามีในอนาคตแบบไหนที่คุณกำลังมองหาอยู่?” อีวอนน์ถามคำถามของเธอซ้ำ ๆ “ฉันแค่กำลังมองหาใครบางคนที่อ่อนน้อมถ่อมตน ผู้ชายที่เคร่งขรึมและเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่มีเหตุผลเช่นเดียวกับมีความรู้ ไม่ได้ฟังดูบ้าวัตถุนิยมสุดเหวี่ยง แต่เขาก็ควรจะเป็นผู้ชายที่มีอันจะกินด้วยเหมือนกันเนื่องจากว่าพวกเรา ในฐานะผู้หญิง จะต้องพึ่งพาพวกเขาในการเกื้อกูลกันสำหรับชีวิตที่เหลือของพวกเราไง” แคสแซนดร้าจบคำอธิบายของเธอด้วยรอยยิ้มจาง ๆ การระเบิดหัวเราะอีกครั้งหลุดออกจากปากของอีวอนน์ “ดังนั้น สิ่งที่คุณกำลังพูดก็คือว่าคุณกำลังมองหาใครบางคนที่เหมือนกับผู้ชายธรรมดาสินะ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาที่มีเหตุมีผลและเคร่งขรึมมากนิดนึง เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว คุณคิดว่าเขาจะมีหน้าตาเป็นยังไง? หล่อเหลา? หรือเขาอาจจะเป็นแค่คนขี้เหร่บางคนหรือเปล่า?” “ไม่ขี้เหร่อย่างแน่นอน!” “ห่างไกลจากความขี้เหร่!” ทั้งแคสแซนดร้า และฟาซิลิตี้ตะโกนขึ้น
“สาขาใหม่เหรอ? มันก่อตั้งขึ้นเมื่อไหร่กัน? ฉันไม่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย…” เฟืองในหัวของแคสแซนดร้าเริ่มทำงานหนัก บางอย่างเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะน่าสงสัย ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเธอยังคงอยู่ในเขตแดนของฟลินท์ บอดี้การ์ดได้บอกกับพวกเธอว่าฟลินท์ต้องการจะเลี้ยงอาหารพวกเธอที่โฮมแลนด์ คิชเช่น เพื่อเป็นการขอโทษ แคสแซนดร้าไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับมัน ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เห็นรถโรลส์ รอยซ์ที่คุ้นเคยมาก่อนด้วยตาของเธอเอง เพราะแบบนั้น พวกเธอจึงเห็นด้วยไปกับบอดี้การ์ด แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าตอนนี้พวกเธอกำลังไปทางทิศตะวันตกของเมืองกัน สัญญาณเตือนที่ยิ่งเพิ่มมากขึ้นในหัวของแคสแซนดร้าก็กำลังส่งเสียงดัง ทางตะวันตกของเมืองนั้นเป็นเขตโรงงาน ศูนย์กลางความบันเทิงไม่กี่แห่งจะอยู่ที่นั่น ทำไมใครถึงไปพิจารณาจะตั้งสาขาโฮมแลนด์ คิชเช่น กันที่นั่นล่ะ? “มันเพิ่งเปิดไม่กี่วันก่อนเองครับ เชฟที่นั่นค่อนข้างเป็นอัจฉริยะบุคคลในด้านการทำอาการ คุณเล็กซ์ซิงตัน บอกผมว่าเขาคิดจะจัดมื้ออาหารนี้กับคุณเนื่องจากว่าเขาไม่สามารถบริการคุณได้เป็นอย่างดีที่บาร์จักรพรรดิ” คนขับกล่าว “เขาช่างดีจริง ๆ
“ฮึ่ม! มัดพวกเธอทุกคนไว้ ขณะที่พวกเรารอคำสั่งถัดไปของบอส!” ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนออกมา จากนั้นแคสแซนดร้าและคนอื่น ๆ ก็ถูกลากเข้าไปในอาคารก่อนที่จะถูกมัดไว้กับเก้าอี้บางตัว “พวกเธอทั้งหมดสวยมากขนาดนี้! ถ้าบอสได้สนุกกับตัวเองในวันนี้ บางทีพวกเราก็อาจจะได้สนุกกับพวกเธอด้วยเหมือนกันนะ!” บอดี้การ์ดคนหนึ่งหัวเราะพร้อมกับการเหยียดยิ้มโหดเหี้ยมบนใบหน้าของเขา “นั่นสามารถรอได้ มาทำให้มั่นใจว่าบอสจะได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นกันก่อนเถอะ! นายสามคนยังคงต้องอยู่ชั้นบนเพื่อคุ้มกันพวกเธอ จนกระทั่งบอสมาถึง ระงับอารมณ์ของพวกนายไว้ซะ ถ้าเขารู้เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วละก็ นายจะถูกตอนอย่างแน่นอน!” ลูกน้องสามคนที่ถูกเลือกพยักหน้ารับอย่างเคารพในขณะที่พวกผู้ชายที่เหลือลงบันไดไป ผู้หญิงพวกนี้สวยกันมากจริง ๆ และ หวาดกลัวว่าพวกเขาอาจจะจูบพวกเธอก็ได้ถ้าพวกเธอมองไปที่พวกเขานานเกินไป ชายสามคนนั้นตัดสินใจแล้วว่ามันคงจะดีที่สุดที่ไม่ต้องมองไปที่พวกเธอเลย พวกเขานั่งยอง ๆ กันข้างประตูและเริ่มเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ของพวกเขา “เฮ้...เฮ้ นาโอมิ ก่อนหน้านี้เธอจัดการโทรได้สำเร็จไหม? แล้วเธอล่ะฟาซิลิตี้?” แคสแซนดร้ากระซิบ
ภานในสำนักงานของบาร์จักรพรรดิคาราโอเกะ มีแต่อารมณ์ขุ่นหมอง “พวกเราได้ระบุตำแหน่งที่แน่ชัดแล้ว คุณคลอฟอร์ดครับ หลังจากการแกะรอยของสายเรียกล่าสุดของคุณมิลตัน พวกเราพบว่ามันได้ทำการโทรมาจากโรงงานที่ยังสร้างไม่เสร็จสมบูรณ์ ทางทิศตะวันตกของเมือง” ไมเคิลอธิบาย “คุณคลอฟอร์ด!” แซคตะโกนในขณะที่เขาปรากฎตัวผ่านประตูของสำนักงาน “พวกเราได้ดำเนินการการสืบสวนบางอย่างในกลุ่มแก๊งค์อันธพาลแห่งเมืองเมย์เบอร์รี่ และไรย์ กรุ๊ป ตามคำของสายลับของเรา เมื่อคืนเจคได้ทำตัวแปลก ๆ ตลอดทั้งคืน ก่อนหน้านี้ในเวลาสองทุ่ม เขาได้จัดงานปาร์ตี้กับคนอื่น ๆ อีกไม่กี่คน รวมถึงเหล่าเจ้านายที่มุ่งเน้นทางด้านธุรกิจสองสามคนจากเมืองเมย์เบอร์รี่ ในระหว่างมื้ออาหาร เขาจะลุกจากโต๊ะไปเพื่อต่อสายโทรศัพท์อยู่หลายครั้ง และยังพบว่าลูกน้องของเขาก็ได้วางยาในไวน์กันล่วงหน้าอีกด้วยเช่นกัน ประมาณสิบนาทีก่อน คนขับรถของเขามารับเขาไปและปลายทางสุดท้ายของเขาก็คือโรงงานเดียวกับที่สายเรียกล่าสุดของคุณมิลตัลได้โทรมา!” แซคกล่าวรายงาน เจอรัลด์มีท่าทางที่งุนงงบนใบหน้าของเขา “คุณไลล์...คุณรู้เกี่ยวกับพวกเขามากขนาดนี้ได้อย่างไร?” แซคยิ้ม “ความจ
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ