"แกเป็นใคร?!"ชายหนุ่มคนหนึ่งถาม.ขณะที่เขาเดินตรงเข้ามาหาเจอรัลด์ เขารู้สึกโกรธที่เห็นเจอรัลด์ทุบตีฟินนิคอย่างรุนแรงแบบนั้นสำหรับยาเรธที่เอาแต่หรี่ตาอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมาและมองไปที่เจอรัลด์ทันที"เขาเป็นน้องชายของฉัน ในเมื่อพวกแกกล้ารังแกน้องชายของฉัน แล้วฉันควรจะแก้แค้นแทนเขาอย่างไรดี? แล้วเมื่อกี้ใครเป็นคนลงมือ?!” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ชิ! ไอ้สารเลว! แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ฉันเป็นคนทำเอง! แล้วแกจะทำไม?” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดด้วยความโมโห“บ้าเอ๊ย! ฉันก็ทำด้วย!”ในขณะนี้ ชายหนุ่มประมาณหนึ่งโหลพากันมายืนอยู่ต่อหน้าเจอรัลด์พวกเขาทั้งหมดยืนกอดอก และบางคนก็ถึงกับหยิบอาวุธขึ้นมาดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพยายามจะหยุดยั้งเจอรัลด์ด้วยพละกำลังที่พวกเขามี“อย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าพวกแกจะไม่ได้สำนึกผิดต่อการกระทำของตัวเองเลยใช่ไหม?” เจอรัลด์พูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่แยแสบนใบหน้าของเขา“ฮ่าฮ่าฮ่า! สำนึกผิดเหรอ? ถ้าแกกล้าพอก็เข้ามาจัดการพวกเราหลายสิบคนให้ได้ในคราวเดียวสิ มิฉะนั้นเราก็จะจัดการกับแกเพื่อล้างแค้นให้พี่ชายของเรา!” ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนขึ้นและพูดพร้อมกับหัวเราะไป
ยาเรธต้องอัปยศอดสูเพราะพฤติกรรมของตัวเอง และเขาไม่เคยรู้สึกอับอายขายหน้าเท่านี้มาก่อนสายตาของฝูงชนที่รายล้อมกำลังจับจ้องมาที่เขา โดยหวังว่าเขาจะเคลื่อนไหวและต่อสู้กับชายที่แข็งแกร่งคนนี้โดยที่พวกเขาไม่คาดคิด ยาเรธยอมจำนนต่อเจอรัลด์โดยที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำความอับอายในครั้งนี้ทำให้ยาเรธรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหวอย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกอื่น เพราะท้ายที่สุด เขาก็ไม่ต้องการให้ฟันของเขากระจัดกระจายไปทั่วพื้นแบบลูกน้องของเขา“ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น ฉันรู้สึกว่าแกจะรังแกน้องชายของฉันมากจนเกินไป แกรู้ไหมว่าจะต้องทำยังไงกับน้องชายของฉันในตอนนี้? หากไม่ทำเช่นนั้น ฉันจะกำจัดแกทิ้งทันที ไม่ว่าแกจะเป็นใคร หรือมีภูมิหลังอย่างไรก็ตาม!” เจอรัลด์พูด ขณะที่เขาจ้องมองยาเรธอย่างเย็นชาสิ่งนี้ทำให้ยาเรธถึงกับเหงื่อออกทั่วร่างกายของเขา“พี่ชาย ทำไมเราไม่ลืมมันไปซะ”สำหรับเอเดน เขารู้ภูมิหลังของยาเรธเป็นอย่างดี ดังนั้น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา ในขณะที่เดินไปที่ด้านข้างของเจอรัลด์เจอรัลด์เพียงแค่ตบไหล่เอเดน ก่อนที่เขาจะหัวเราะเล็กน้อย“เอเดน นายลืมไปแล้วเหรอ? นายจำได้ไหมว
“ผมเข้าใจว่าคุณคือ คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด ที่หัวหน้ายังเกอร์เชิญมาที่นี่เพื่อทำหน้าที่เป็นหัวหน้าครูฝึกใช่ไหม?”เบอร์นาร์ดที่ยังคงเอามือไพล่หลังพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ในขณะที่มองไปที่เจอรัลด์"ถูกตัอง!"เจอรัลด์พยักหน้า“ฮ่าฮ่าฮ่า! ดูเหมือนว่าเราไม่ควรตัดสินหนังสือจากปกจริง ๆ! ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคุณจะมีความแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย ช่างน่าชื่นชมเสียจริง!”“แต่ผมเคยได้ยินคนพูดว่า คนที่มีพลังและความสามารถมากกว่าผู้อื่นมักจะประเมินตัวเองสูงจนเกินไป ผมอาจจะดูแลน้องชายของคุณไม่ดีตอนที่เขาฝึกฝนทักษะกับเรา อย่างไรก็ตาม คุณไม่สามารถโยนความผิดทั้งหมดไปที่หลานชายของผมได้ ถ้าคุณอยากจะตำหนิใครสักคน คุณก็ควรโทษน้องชายของคุณด้วยที่ไม่รู้จักที่ของตัวเอง! ฮ่าฮ่าฮ่า!”เบอร์นาร์ดยังคงหัวเราะ ในขณะที่เขาโบกมือเมื่อยาเรธเห็นเช่นนั้น เขาก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหาเบอร์นาร์ด“ลุงครับ ถ้ามาไม่ทันผมโดนแน่…” ยาเรธรีบพูดด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว“เอาล่ะ พอได้แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก ฉันอยู่ที่นี่แล้ว!” เบอร์นาร์ดพูด ขณะที่เขาตบไหล่ยาเรธในขณะเดียวกัน เขาก็ชำเลืองมองยาเรธเพื่อส่งสัญญ
ทันทีที่แสงสีทองพุ่งออกมา มันก็แทงทะลุคอของยาเรธราวกับคมมีดในชั่วพริบตาเดียวดวงตาของยาเรธเบิกกว้าง แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ล้มลงกับพื้นทันที“ยาเรธ!!!”ดวงตาของเบอร์นาร์ดเบิกกว้างด้วยความตกใจเบ้าตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีนี่เป็นเพราะเขาไม่มีทางที่จะขัดขวาง หรือหยุดยั้งการโจมตีอันทรงพลังในตอนนี้ได้เลย“แกฆ่าหลานชายฉัน!!!” เบอร์นาร์ดคำรามด้วยความโกรธ“แกฆ่าเขาด้วยความผิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!”เบอร์นาร์ดไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาจะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้“ฉันได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่จำเป็นต้องตายแบบนี้เลย ทั้งหมดที่เขาต้องทำก็คือยอมคลาน แต่แกเป็นคนขอให้เขายืนขึ้น ดังนั้นเขาจึงต้องชดใช้สำหรับการกระทำและการตัดสินใจของเขา!” เจอรัลด์พูดอย่างเฉยเมย“แก ไอ้สารเลว! แกไม่มีความเคารพต่อนิกายแห่งคำปฏิญาณเลยหรือไง?!”เบอร์นาร์ดใจสลาย ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดทรมานจนเกินจะบรรยายทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็กลืนน้ำลายด้วยความสยดสยอง“นิกายแห่งคำปฏิญาณเหรอ? ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับนิกายนี้มาก่อน!” เจอรัลด์ส่ายหัว ขณะที่เขาหัวเราะอย่างขมขื่น“แก ไอ้คนชั่ว! ฉ
"…อะไรนะ? นี่คุณกำลังจะบอกว่าเจอรัลด์ฝึกฝนจนบรรลุอาณาจักรรูนแล้วงั้นเหรอ?” เยชัวที่งุนงงถามก่อนที่เขาจะเริ่มสั่นไปทั้งตัว “ใช่แล้วครับ! ความแข็งแกร่งของเขาไม่มีขอบเขต! คุณรู้ไหมว่าเจอรัลด์สามารถฉีกเบอร์นาร์ดออกเป็นชิ้น ๆ ได้ โดยที่เขาไม่ต้องออกแรงเลยด้วยซ้ำ! มันเป็นวิธีการตายที่แย่มาก… ตอนนี้เจอรัลด์อาจจะแข็งแกร่งจนเขาไม่รู้สึกกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายใด ๆ อีกต่อไปแล้ว!” หัวหน้าทีมที่สามตอบ ในขณะที่ตัวสั่นด้วยความกลัว “…ไม่คิดเลยว่าจะมีบุคคลที่ทรงพลังเช่นนี้อยู่ในเวสตัน… เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ฉันก็เริ่มรู้สึกมีแรงผลักดันมากขึ้น! ท้ายที่สุด มันจะถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งหากเขายอมตกลงเป็นหัวหน้าทีมฝึกซ้อมให้กับเรา!” เยชัวประกาศด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง เยชัวไม่ได้สนใจเรื่องความตายของเบอร์นาร์ดอีกต่อไป เพราะท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่จะสำคัญไปกว่าความจริงที่ว่า มีใครบางคนสามารถเข้าสู่อาณาจักรรูนได้! ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิด หางตาของเยชัวก็เหลือบไปเห็นเจอรัลด์ ซึ่งเอามือทั้งสองข้างล้วงไว้ในกระเป๋าของเขา กำลังจะเดินออกจากฝูงชนอย่างช้า ๆ ด้วยเหตุนี้ เยชัวจึ
"คุณคลอฟอร์ด ความจริงที่ว่าคุณสามารถเข้าสู่อาณาจักรรูนได้ตั้งแต่อายุยังน้อยนั้นเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมอย่างมาก! จากที่พูดมา ผมหวังว่าคุณจะบอกผมได้ว่าตอนนี้คุณอยู่ในระดับไหนในอาณาจักรนั้น…?” เยชัวถาม “ผมขอบอกตามตรงเลยนะ ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม ผมจำได้ว่าหนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เคยบอกว่าผมต้องใช้สคีโอเลียมขององค์กรเจ้าแห่งการทำลายล้าง เพื่อตรวจสอบระดับการฝึกฝนของผม” เจอรัลด์ตอบ “อา ทีมมังกรมีสคีโอเลียมอยู่กับเราเสมอ หากคุณสงสัยว่าจะใช้มันเพื่อตรวจสอบระดับได้อย่างไร โดยพื้นฐานแล้วมันจะตรวจวิเคราะห์หาเนื้อหาของพลังลมปราณที่จำเป็นของบุคคลคนนั้น ด้วยข้อมูลดังกล่าว เราจะสามารถยืนยันได้ว่าแท้จริงแล้วเราอยู่ในระดับไหน ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณไม่ลองใช้มันดูล่ะครับ คุณคลอฟอร์ด” เยชัวถาม ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เจอรัลด์รู้สึกพึงพอใจ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ เขาได้ทำตามคำขอของเจอรัลด์ไปหมดแล้ว หลังจากได้รับการอนุมัติจากเจอรัลด์แล้ว เยชัวก็เดินไปที่ชั้นวางหนังสือที่อยู่ในห้องทำงานของเขา ก่อนที่จะเปิดสวิตช์ที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง และวินาทีต่อมา 'เสียงกริ๊ก' ของกลไกบางอ
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ผู้นำวิญญาณยุ่งอยู่กับการใช้เทคนิคการคำนวณแบบมังกรเก้าชีวิต ร่วมกับการใช้เข็มทิศแห่งประตูวิญญาณเพื่อให้ได้ข้อมูลที่แม่นยำที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ตลอดเวลาที่เขาใช้เข็มทิศ ผู้นำวิญญาณรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นตัวละครหลักในนิยายศิลปะการต่อสู้เรื่องหนึ่ง ท้ายที่สุด เขาสามารถเข้าถึงข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ประหลาด ซึ่งได้รับการบันทึกไว้ในรายละเอียดที่อยู่ภายในเข็มทิศแห่งประตูวิญญาณ ซึ่งเกิดขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตัวอย่างเช่น ผู้นำวิญญาณได้ค้นพบว่าหน่วยมังกรได้ก่อตั้งมานานกว่าหมื่นปีแล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้มันจะไม่ได้มีชื่อเรียกตามนั้นก็ตาม ถึงกระนั้น มันก็ต้นกำเนิดมาจากสายเลือดเดียวกัน เขาพบว่าหน่วยมังกรส้วนใหญ่ในสมัยนั้นได้มีการทำข้อตกลงใต้ดินเช่นกัน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เขาสามารถยืนยันค่าที่อ่านได้อย่างถูกต้องแม่นยำ ผ่านเทคนิคการคำนวณแบบมังกรเก้าชีวิตที่เขาเชี่ยวชาญ เพื่อตรวจสอบข้อเท็จจริงของรายละเอียดความถูกต้องทางประวัติศาสตร์ด้วยข้อมูลที่บันทึกไว้ในเข็มทิศ หลังจากสัปดาห์ที่ยาวนานนั้น ไม่เพียงแต่ผู้นำวิญญาณจะรู้ถึงตำแหน่งของเกาะเยียร์นิ่งได้เท่านั้น แต่เขายัง
ด้วยเหตุนี้ ปรมาจารย์หลายคนที่ชาวประมงจ้างมาจึงลงเอยด้วยการถูกสังหารโดยปีศาจอวตาร แม้แต่ชาวประมงที่รอดมาได้ก็ต้องพบกับจุดจบด้วยน้ำมือของสัตว์ประหลาดตัวนั้น... สุดท้ายก็เหลือแต่ชายเสียสติเพียงคนเเดียวเท่านั้น... อย่างไรก็ตาม หลังจากได้เห็นความตายทั้งหมดนั้นแล้ว เขาก็สามารถฟื้นสติปัญญา และคิดได้เหมือนคนปกติอีกครั้ง ตอนนี้เขาสามารถบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว เขาพบว่าตัวเองรู้สึกโกรธสัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่ต่างกับชาวประมงทุกคนที่ต้องสังเวยชีวิตให้กับมัน และในไม่ช้าเขาก็เกิดแรงผลักดันในการแก้แค้นเช่นกัน เมื่อความสามารถทางจิตของเขากลับคืนมา ชายผู้นี้สามารถนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขา เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กได้ ครั้งหนึ่งเขาเคยพบกับผู้วิเศษคนหนึ่ง ซึ่งเคยเตือนเขาว่าคนต่างชาติที่หน้าตาเหมือนปีศาจจะเดินทางมายังหมู่บ้านของเขาในวันหนึ่ง ด้วยตาสามตา เท้าที่ใหญ่โต และผมที่ค่อนข้างยาว ชายผู้วิเศษคนนี้ยังกล่าวด้วยว่า เมื่อสัตว์ประหลาดตัวนั้นมาถึง การสังหารหมู่จะเกิดขึ้น และจะไม่มีใครที่อาศัยอยู่บนเกาะนี้รอดชีวิตไปได้! ตามที่ชายผู้นี้กล่าวไว้ เป้าหมายของสัตว์ประหลาดคือการอ้างสิทธิ์ในเกาะแ