เนื่องจากเข็มทิศแห่งประตูวิญญาณของหน่วยมังกรเป็นวัตถุมีความสำคัญเป็นอย่างมาก เจอรัลด์จึงไม่อยากที่จะรอช้าอีกต่อไป หลังจากมอบหมายงานให้ทุกคนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจอรัลด์ก็รีบมุ่งหน้าไปที่ฐานทัพของหน่วยมังกรพร้อมกับผู้นำวิญญาณทันทีฐานทัพของหน่วยมังกรตั้งอยู่ในภูเขาเทียร์สันแน่นอนว่าพื้นที่บริเวณนี้ของภูเขาเทียร์สันก็ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกเช่นกันอย่างไรก็ตาม คนที่สามารถเข้าถึงฐานทัพของหน่วยมังกรได้นั้น ล้วนแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับเฟิร์สคลาส ที่ต้องทำงานที่ถูกจำกัดอย่างเข้มงวดหลายอย่างให้สำเร็จ เพื่อความปลอดภัยของทั้งหน่วยงานดังนั้นหน่วยมังกรจึงเป็นที่รู้จักโดยทั่วไปว่าเป็นมังกรลึกลับแห่งเวสตัน มันอยู่ภายใต้การควบคุมของเวสตันโดยตรง“ฮิวเบิร์ต ยังเกอร์ คุณบ้าไปแล้วหรือ?! คุณกล้าดียังไงถึงพาเด็กเหลือขอที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ และไม่มีประสบการณ์มาที่ฐานทัพมังกรของเรา? นั่นก็แย่พออยู่แล้ว แต่คุณยังกล้าแนะนำให้เขามาเป็นอาจารย์ผู้ฝึกสอนที่ฐานของเราด้วยเหรอเนี่ย?!”ในห้องทำงานของผู้บัญชาการล็อคขณะที่ฮิวเบิร์ตกำลังพูดถึงเรื่องนี้อย่างตื่นเต้น หัวหน้าคนอื่น ๆ ก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที
ฮิวเบิร์ตรู้สึกกระวนกระวายใจ“เอาล่ะ พอได้แล้ว ผมเหนื่อยแล้ว พวกคุณออกไปกันก่อนเถอะ”เยชัวหันหลังกลับพร้อมกับยกมือขึ้น เพื่อสั่งให้พวกเขาออกไปสิ่งที่เบอร์นาร์ดพูดนั้นถูกต้อง ฮิวเบิร์ตกำลังขอให้เขาไปพบเด็กหนุ่มคนนี้งั้นเหรอ? นั่นเป็นเรื่องที่ตลกสิ้นดี!ในขณะเดียวกัน เยชัวก็รู้สึกไม่พอใจฮิวเบิร์ตเล็กน้อยเช่นกัน ดูเหมือนว่าฮิวเบิร์ตจะทำตัวเหลวไหลไปหน่อย และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่อยากคุยกับฮิวเบิร์ตอีกต่อไปฮิวเบิร์ตทำได้เพียงพยักหน้า ในขณะที่เขามองเบอร์นาร์ดอย่างเย็นชา ก่อนจะถอยกลับทันทีเบอร์นาร์ดออกจากสำนักงานอย่างรวดเร็วเช่นกัน“หัวหน้าโจล คุณคิดว่าผู้ชายคนนี้ที่ชื่อ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด น่าจะเป็นผู้ช่วยที่ฮิวเบิร์ตจ้างมาไหมครับ? ท้ายที่สุดแล้ว การเลือกตั้งรองหัวหน้าหน่วยมังกรกำลังจะมาถึงในเร็ววันนี้ บางทีฮิวเบิร์ตอาจจะรู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณเลย และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเรียกชายคนนั้นมาที่นี่”ผู้ช่วยของเบอร์นาร์ดถามด้วยเสียงต่ำในสถานที่ที่เงียบสงบในเวลานี้“ชิ! ใครจะไปสนใจว่าเจอรัลด์ คลอฟอร์ด คือใคร? แล้วฮิวเบิร์ตจะทำอะไรได้บ้าง แม้ว่าเขาจะพาชายคนนั้นมาที่นี่?
ในเวลานี้ที่โรงอาหารมีสมาชิกของฐานทัพคนหนึ่งที่มีรอยฟกช้ำทั่วมือ เขาตัวสั่นขณะถือถาดด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งบนที่นั่งในโรงอาหารแห่งนั้น"เฮ้! ใครบอกว่าให้แกนั่งลงได้? พี่ยาเรธยังไม่มีผลไม้ไว้กินเลย รีบไปเอาผลไม้มาให้พี่ยาเรธเดี๋ยวนี้!”ชายหนุ่มหลายคนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ พูดอย่างเย็นชากับชายหนุ่มคนนี้ชายหนุ่มเหล่านี้มีสีหน้าที่ดูเย่อหยิ่งและเจ้าเล่ห์ และเห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังรังแกชายหนุ่มผู้น่าสงสารคนนี้อยู่ในบรรดาคนเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าคนที่นั่งอยู่กลางฝูงชนไม่ใช่ใครอื่นนอกจากยาเรธ ในขณะนี้ เขาเพียงแค่หรี่ตาลง และเขาก็มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าเมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา"ตกลง! ฉันจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้!”ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นความอัปยศอดสูสำหรับเขามาก แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ลุกขึ้นยืนในขณะที่เขาไปหาผลไม้ ก่อนจะนำมันมาวางไว้ข้าง ๆ ยาเรธทันทีที่เขานั่งลงอีกครั้ง ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างก็ตะโกนขึ้นอีกครั้ง “แกเอาผลไม้อะไรมาเนี่ย?! ไปเปลี่ยนให้มันเล็กลงกว่านี้! เร็วเข้า!”ชายหนุ่มยิ้มเยาะทันทีที่เขาพูดจบ คนรอบข้างไ
หากเจอรัลด์ไม่ได้ตั้งใจมอง เขาก็คงจะจำไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนั้นคือเอเดน เนื่องจากเขามีบาดแผลเต็มตัวไปหมด “หืม? นั่นหัวหน้ายังเกอร์เองเหรอ?”ในขณะที่ฟินนิคและคนอื่น ๆ เห็นฮิวเบิร์ตกำลังเดินเข้ามา พวกเขาก็หยุดการกระทำของพวกเขาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเล็กน้อย“คุณ… คุณคลอฟอร์ด?”สำหรับเอเดนซึ่งนอนอยู่บนพื้น ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรงทันทีที่เขาเห็นเจอรัลด์ในพริบตาเดียว น้ำตาแห่งความโศกเศร้าของเขาก็เริ่มไหลออกมาราวกับเขื่อนที่ถูกน้ำท่วมจนพังทลาย"คุณคลอฟอร์ด!”เอเดนร้องไห้ ในขณะที่เขาตะโกนเรียกเจอรัลด์“เอเดน! รีบลุกขึ้นเร็วเข้า!”เจอรัลด์รีบวิ่งไปช่วยเอเดนหากจะให้พูดตามตรง ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาคงจะจัดการกับคนเหล่านี้จนสิ้นซากไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เนื่องจากฮิวเบิร์ตอยู่ที่นี่ด้วย เจอรัลด์จึงเชื่อว่าเขาจะต้องมอบความยุติธรรมให้กับน้องชายของเขาได้อย่างแน่นอนแน่นอนว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงง่าย ๆ แบบนั้น ไม่ว่าจะได้รับความยุติธรรมหรือไม่ก็ตามนี่เป็นเพียงอีกหนึ่งตัวละครของเจอรัลด์เท่านั้น ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิด และไม่คำนึงถึงตัวตนของอีกฝ่าย ตราบใดที่ใครก็ตามที่กล้าที่จะแตะต้องน้องชายข
"แกเป็นใคร?!"ชายหนุ่มคนหนึ่งถาม.ขณะที่เขาเดินตรงเข้ามาหาเจอรัลด์ เขารู้สึกโกรธที่เห็นเจอรัลด์ทุบตีฟินนิคอย่างรุนแรงแบบนั้นสำหรับยาเรธที่เอาแต่หรี่ตาอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมาและมองไปที่เจอรัลด์ทันที"เขาเป็นน้องชายของฉัน ในเมื่อพวกแกกล้ารังแกน้องชายของฉัน แล้วฉันควรจะแก้แค้นแทนเขาอย่างไรดี? แล้วเมื่อกี้ใครเป็นคนลงมือ?!” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ชิ! ไอ้สารเลว! แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ฉันเป็นคนทำเอง! แล้วแกจะทำไม?” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดด้วยความโมโห“บ้าเอ๊ย! ฉันก็ทำด้วย!”ในขณะนี้ ชายหนุ่มประมาณหนึ่งโหลพากันมายืนอยู่ต่อหน้าเจอรัลด์พวกเขาทั้งหมดยืนกอดอก และบางคนก็ถึงกับหยิบอาวุธขึ้นมาดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพยายามจะหยุดยั้งเจอรัลด์ด้วยพละกำลังที่พวกเขามี“อย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าพวกแกจะไม่ได้สำนึกผิดต่อการกระทำของตัวเองเลยใช่ไหม?” เจอรัลด์พูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่แยแสบนใบหน้าของเขา“ฮ่าฮ่าฮ่า! สำนึกผิดเหรอ? ถ้าแกกล้าพอก็เข้ามาจัดการพวกเราหลายสิบคนให้ได้ในคราวเดียวสิ มิฉะนั้นเราก็จะจัดการกับแกเพื่อล้างแค้นให้พี่ชายของเรา!” ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนขึ้นและพูดพร้อมกับหัวเราะไป
ยาเรธต้องอัปยศอดสูเพราะพฤติกรรมของตัวเอง และเขาไม่เคยรู้สึกอับอายขายหน้าเท่านี้มาก่อนสายตาของฝูงชนที่รายล้อมกำลังจับจ้องมาที่เขา โดยหวังว่าเขาจะเคลื่อนไหวและต่อสู้กับชายที่แข็งแกร่งคนนี้โดยที่พวกเขาไม่คาดคิด ยาเรธยอมจำนนต่อเจอรัลด์โดยที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำความอับอายในครั้งนี้ทำให้ยาเรธรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหวอย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกอื่น เพราะท้ายที่สุด เขาก็ไม่ต้องการให้ฟันของเขากระจัดกระจายไปทั่วพื้นแบบลูกน้องของเขา“ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น ฉันรู้สึกว่าแกจะรังแกน้องชายของฉันมากจนเกินไป แกรู้ไหมว่าจะต้องทำยังไงกับน้องชายของฉันในตอนนี้? หากไม่ทำเช่นนั้น ฉันจะกำจัดแกทิ้งทันที ไม่ว่าแกจะเป็นใคร หรือมีภูมิหลังอย่างไรก็ตาม!” เจอรัลด์พูด ขณะที่เขาจ้องมองยาเรธอย่างเย็นชาสิ่งนี้ทำให้ยาเรธถึงกับเหงื่อออกทั่วร่างกายของเขา“พี่ชาย ทำไมเราไม่ลืมมันไปซะ”สำหรับเอเดน เขารู้ภูมิหลังของยาเรธเป็นอย่างดี ดังนั้น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา ในขณะที่เดินไปที่ด้านข้างของเจอรัลด์เจอรัลด์เพียงแค่ตบไหล่เอเดน ก่อนที่เขาจะหัวเราะเล็กน้อย“เอเดน นายลืมไปแล้วเหรอ? นายจำได้ไหมว
“ผมเข้าใจว่าคุณคือ คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด ที่หัวหน้ายังเกอร์เชิญมาที่นี่เพื่อทำหน้าที่เป็นหัวหน้าครูฝึกใช่ไหม?”เบอร์นาร์ดที่ยังคงเอามือไพล่หลังพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ในขณะที่มองไปที่เจอรัลด์"ถูกตัอง!"เจอรัลด์พยักหน้า“ฮ่าฮ่าฮ่า! ดูเหมือนว่าเราไม่ควรตัดสินหนังสือจากปกจริง ๆ! ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคุณจะมีความแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย ช่างน่าชื่นชมเสียจริง!”“แต่ผมเคยได้ยินคนพูดว่า คนที่มีพลังและความสามารถมากกว่าผู้อื่นมักจะประเมินตัวเองสูงจนเกินไป ผมอาจจะดูแลน้องชายของคุณไม่ดีตอนที่เขาฝึกฝนทักษะกับเรา อย่างไรก็ตาม คุณไม่สามารถโยนความผิดทั้งหมดไปที่หลานชายของผมได้ ถ้าคุณอยากจะตำหนิใครสักคน คุณก็ควรโทษน้องชายของคุณด้วยที่ไม่รู้จักที่ของตัวเอง! ฮ่าฮ่าฮ่า!”เบอร์นาร์ดยังคงหัวเราะ ในขณะที่เขาโบกมือเมื่อยาเรธเห็นเช่นนั้น เขาก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหาเบอร์นาร์ด“ลุงครับ ถ้ามาไม่ทันผมโดนแน่…” ยาเรธรีบพูดด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว“เอาล่ะ พอได้แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก ฉันอยู่ที่นี่แล้ว!” เบอร์นาร์ดพูด ขณะที่เขาตบไหล่ยาเรธในขณะเดียวกัน เขาก็ชำเลืองมองยาเรธเพื่อส่งสัญญ
ทันทีที่แสงสีทองพุ่งออกมา มันก็แทงทะลุคอของยาเรธราวกับคมมีดในชั่วพริบตาเดียวดวงตาของยาเรธเบิกกว้าง แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ล้มลงกับพื้นทันที“ยาเรธ!!!”ดวงตาของเบอร์นาร์ดเบิกกว้างด้วยความตกใจเบ้าตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีนี่เป็นเพราะเขาไม่มีทางที่จะขัดขวาง หรือหยุดยั้งการโจมตีอันทรงพลังในตอนนี้ได้เลย“แกฆ่าหลานชายฉัน!!!” เบอร์นาร์ดคำรามด้วยความโกรธ“แกฆ่าเขาด้วยความผิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!”เบอร์นาร์ดไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาจะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้“ฉันได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่จำเป็นต้องตายแบบนี้เลย ทั้งหมดที่เขาต้องทำก็คือยอมคลาน แต่แกเป็นคนขอให้เขายืนขึ้น ดังนั้นเขาจึงต้องชดใช้สำหรับการกระทำและการตัดสินใจของเขา!” เจอรัลด์พูดอย่างเฉยเมย“แก ไอ้สารเลว! แกไม่มีความเคารพต่อนิกายแห่งคำปฏิญาณเลยหรือไง?!”เบอร์นาร์ดใจสลาย ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดทรมานจนเกินจะบรรยายทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็กลืนน้ำลายด้วยความสยดสยอง“นิกายแห่งคำปฏิญาณเหรอ? ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับนิกายนี้มาก่อน!” เจอรัลด์ส่ายหัว ขณะที่เขาหัวเราะอย่างขมขื่น“แก ไอ้คนชั่ว! ฉ