"…โอ้? มีคนกล้าสงสัยในตัวฉันด้วยเหรอ?” อาจารย์คลอฟอร์ดพูด ในขณะที่เขาเหล่ตาไปยังทิศทางที่เจอรัลด์และทุกคนยืนอยู่ ในเวลาเดียวกัน ผู้คนจำนวนมากในห้องโถงขนาดใหญ่ก็กำลังจ้องมองมาที่เจอรัลด์ด้วยสายตางุนงง ท้ายที่สุดแล้ว การที่เจอรัลด์พูดเช่นนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย! เจอรัลด์เองก็ทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างออกมาเป็นเช่นนี้แล้ว จึงไม่มีประโยชน์ที่เขาจะพูดจาอ้อมค้อมอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ เขาจึงตัดสินใจว่ามันจะเป็นการดีสำหรับเขา ที่จะเปิดเผยความคิดที่แท้จริงของเขาออกมา "ถูกต้องแล้ว ต้องขอโทษด้วยที่ผมอาจจะเป็นคนที่ขวานผ่าซากไปหน่อย แต่ทักษะที่น่าทึ่งของคุณ… มันไม่มีอะไรเลยนอกจากกลอุบายง่าย ๆ ที่แทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย อาจารย์คลอฟอร์ด!” เจอรัลด์ตอบ วินาทีที่ประโยคของเขาจบลง ความโกลาหลครั้งใหญ่ก็ปะทุขึ้นทันที! การที่มีคนกล้าตั้งข้อสงสัยกับอาจารย์แบบนั้น… เขากำลังรนหาที่ตายอย่างแท้จริง! อาจารย์คลอฟอร์ดเองก็รู้สึกว่าเปลือกตาของเขากระตุกเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าจะถูกชายคนนี้เหยียดหยามในที่สาธารณะ และในระหว่างขั้นตอนการคัดเลือกสาวกของตัวเองแบบนี้! เมื่อมองดูอาจ
ในตอนนี้ เกือบทุกคนในห้องโถงกำลังกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ชายชราก่อนหน้านี้รู้สึกได้ว่าลูกตาของพวกเขาแทบจะถลนออกมาจากเบ้าด้วยความหวาดกลัว และเพอร์ลาที่งุนงงก็ตกใจจนอ้าปากค้าง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขาตอนนี้ยากที่จะรับได้อย่างแท้จริง…! “…สะ สุดยอดมาก…!” อาจารย์คลอฟอร์ดพูดตะกุกตะกัก ขณะที่เขาล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง ตอนนี้ตัวของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ด้วยการสะบัดข้อมือของเจอรัลด์เพียงเล็กน้อย แสงสีทองก็หายไป และทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เมื่อมองไปที่เข็มทิศ เจอรัลด์ก็อนุมานได้ว่ามันเป็นเพียงวัตถุทางเวทมนตร์ธรรมดาที่หากเปิดใช้งานแล้ว ก็จะสามารถแสดงภาพที่น่าสะพรึงกลัวได้ ในกรณีนี้ เนื่องจากอาจารย์คลอฟอร์ดไม่ได้ฝึกจิตใจให้นิ่งพอ เขาจึงไม่สามารถใช้เข็มทิศได้อย่างเต็มความสามารถ และสิ่งที่เจอรัลด์รู้รังแต่จะเพิ่มความอัปยศอดสูให้กับอาจารย์คลอฟอร์ดเท่านั้น เจอรัลด์ยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วโยนเข็มทิศทิ้งข้างทาง ก่อนจะมองไปที่อาจารย์ที่กำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างเยือกเย็น “เอาล่ะ… ใครกันแน่ที่ทำให้นายกล้าที่จะหลอกลวงผู้คนเหล่านี้?” เจอรัลด์ถาม ในขณะที่ทุกคนในห้องโ
ดวงตาของเธอแดงก่ำ หลายคนที่กำลังลงมาจากเนินเขาต้องรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นเพอร์ลากำลังเลียนแบบท่าทางของสุนัขและเห่าสามครั้ง! เจอรัลด์ไม่คาดคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นจริง ท้ายที่สุด ในตอนแรกเขาคิดว่าเพอร์ลาเป็นเพียงหญิงสาวผู้มั่งคั่งที่มีความอ่อนไหวอย่างมากต่อวิธีที่คนอื่นมองเธอ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะยอมขายหน้าเพียง เพื่อจะได้เป็นศิษย์ของเขา! พูดตามตรง เขาแนะนำให้เธอเห่าเหมือนสุนัข เพราะเจอรัลด์รู้ว่าความอัปยศอดสูจากการกระทำนั้นมากเกินที่เธอจะรับไหว ด้วยเหตุนี้เขาจึงเชื่อมั่นว่าเพอร์ลาจะไม่สามารถทำตามคำสั่งของเขาได้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ เธอ... “…ฉัน… ฉันทำตามที่คุณบอกแล้ว… คุณพร้อมที่จะรับฉันเป็นศิษย์หรือยัง…?" เพอร์ลมาถาม ขณะที่เธอยืนอยู่ต่อหน้าเจอรัลด์ “…เอิ่ม…” เจอรัลด์รู้สึกลังเลใจ เมื่อสังเกตเห็นว่าเทอร์แรนซ์เองก็กำลังจ้องมองมาที่เขาพร้อมกับกลั้นหายใจ ในที่สุด เจอรัลด์ก็อายเกินกว่าจะกลับคำ เขาพยักหน้า จากนั้นก็พูดว่า “…ตกลง ผมรับก็ได้…” เทอร์แรนซ์ดีใจกับคำตอบของเจอรัลด์ และอุทานทันทีว่า “รออะไรอยู่ล่ะ เพอร์ลา? รีบคุกเข่าต่อหน้าอาจารย์ของเธอสิ! อย่าลืมขอบคุณเขาด้วยล่ะ!”
“ฉันเข้าใจแล้ว… เอาล่ะ อย่าเสียเวลาไปมากกว่านี้เลย เราควรจะรีบออกเดินทางไปจังหวัดเจนน่าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!” เจอรัลด์พูดพร้อมกับพยักหน้า ตอนนี้เจอรัลด์มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องคิด หนึ่งในนั้นคือตัวตนที่แท้จริงของปู่ของเขา นอกจากนั้น สมาชิกในครอบครัวของเขาและไซล่าก็ยังหายตัวไปอีก แถมเขายังต้องเดินทางไปที่จาเอลตราเพื่อตามหามิล่าด้วย... โชคดีที่ตอนนี้เขามีลุงให้พึ่งพาเพื่อคลายความกังวลบางอย่างของเขา ด้วยเหตุนี้ เจอรัลด์จึงรู้ว่าเขาก็ต้องเร่งฝีเท้าเช่นกัน เขาต้องตามหาเจ้าแห่งวิญญาณให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อที่ปริศนาเหล่านั้นจะได้ถูกไขได้เร็วยิ่งขึ้น “ว่าแต่ว่า...เธอจะไปกับฉันใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม "แน่นอน! ภารกิจของฉันจะสำเร็จก็ต่อเมื่อฉันได้เดินทางไปพบเจ้าแห่งวิญญาณพร้อมกับเธอ! นอกจากนี้ มีลูกปัดอยู่ในร่างกายของฉันที่เธอสามารถดึงออกมาและบรรจุไว้ในตุ๊กตาผ้าที่สวยงามได้! มันจะง่ายสำหรับเธอที่จะพกพาฉันติดตัวไปด้วยในรูปแบบของเครื่องประดับ!” เซนนี่อธิบาย “งั้นก็ดีเลย!” เจอรัลด์ตอบ “คุณกำลังวางแผนที่จะมุ่งหน้าไปยังจังหวัดเจนน่าใช่ไหมครับ อาจารย์คลอฟอร์ด…?” เทอร์เรน
“คุณมีวิจารณญาณที่ดีจริง ๆ อาจารย์คลอฟอร์ด… เมื่อประมาณครึ่งปีก่อนที่ผมบังเอิญเจอกับคนที่มีฝีมือคนนั้น… ครอบครัวของผมสนใจในทักษะศิลปะการต่อสู้มาโดยตลอด และผมมีลูกศิษย์จำนวนมากที่ทำหน้าที่เป็นสาวกของผม… บุคคลที่มีฝีมือนั้นได้รับการว่าจ้างจากศัตรูของครอบครัวเรา เพื่อมาแอบลอบสังหารผม เพราะถ้าผมตาย ครอบครัวของผมจะต้องพังพินาศอย่างแน่นอน! ถึงกระนั้น ชายคนนั้นก็ทรงพลังอย่างยิ่ง… แม้ผมจะมีลูกศิษย์ที่เก่งกาจกว่ายี่สิบคน แต่ก็ไม่มีใครที่มีฝีมือเทียบชายผู้มากด้วยทักษะได้เลยสักคน!” “ในที่สุด ลูกชายของผมและบอดี้การ์ดอีกหลายสิบคนก็ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ผมหนีรอดออกมา อย่างไรก็ตาม แม้ว่าผมจะวิ่งหนีได้ไกลแล้ว แต่ผมก็ยังถูกพลังลมปราณที่สำคัญของเขาโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ! แม้ว่าพลังลมปราณที่สำคัญจะพุ่งเข้ามาหาผมอย่างแผ่วเบา แต่ผมก็ยังลงเอยด้วยการบาดเจ็บจนเกือบตายในจุดนั้น!” ชายชราอธิบาย ความกลัวสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา เห็นได้ชัดว่าเหตุการณ์ดังกล่าวได้ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในใจของเทอร์แรนซ์ และเจอรัลด์ก็พยักหน้าอย่างเห็นอกเห็นใจ ท้ายที่สุด เขารู้ดีว่ามีความแตกต่างกันอย่างมากระหว่างผู้ที่มีพลังลมปราณที่จำเป็
"มีอะไรเหรอ?" “คุณปู่บอกว่าเขาพบเบาะแสสำคัญบางอย่าง!” "…โอ้?" เจอรัลด์พูด ในขณะที่เขาลืมตาขึ้น เมื่อรู้ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเจ้าแห่งวิญญาณ เจอรัลด์จึงรีบเดินออกไป เมื่อเทอร์แรนซ์เห็นเจอรัลด์เดินมา เขาก็พูดทันทีว่า “ช่วยมาดูรูปเหล่านี้ที่ลูกน้องของผมถ่ายได้หน่อยครับ อาจารย์คลอฟอร์ด!” เมื่อเขาหยิบภาพถ่ายจากมือของเทอร์แรนซ์ เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นว่าหนึ่งในภาพเหล่านั้นนั้นมีรูปตู้กระจกราคาแพงอยู่ เขาหรี่ตาลงและสังเกตเห็นแส้หางม้าที่ดูค่อนข้างคุ้นเคยวางอยู่ข้างในนั้น... เขาไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แส้หางม้านั้นเป็นของเจ้าแห่งวิญญาณอย่างแน่นอน! เห็นได้ชัดว่าเซนนี่สังเกตเห็นประกายแห่งความหวังในดวงตาของเจอรัลด์ จากนั้นเธอก็พูดว่า “มันเป็นของของท่านอาจารย์!” “หลังจากที่คุณนำรูปถ่ายของเจ้าแห่งวิญญาณมาให้เราดู ลูกน้องของผมสองสามคนก็สังเกตว่าแส้หางม้าที่พวกเขาพบนั้นเป็นแส้แบบเดียวกับที่เจ้าแห่งวิญญาณมักจะถือในรูปถ่ายส่วนใหญ่ที่คุณนำมาให้เราดู! นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาถ่ายภาพนั้นมาตั้งแต่แรก!” เทอร์แรนซ์อธิบาย “สำหรับสถานที่ที่ลูกน้องของผมไปพบมัน อืม… มันปรากฏอยู่ในงานป
“…วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อหาความรู้และพบปะกับเพื่อนเก่าเท่านั้นครับ นายน้อยดัน ผมไม่มีความคิดที่จะทำลายความสนุกของคุณหรอกนะครับ!” เทอร์แรนซ์ตอบ น้ำเสียงของเขาบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเขากำลังทุกข์ทรมานอยู่ในความเงียบ “ฮ่าฮ่าฮ่า! ผมดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น! ถึงกระนั้น มีนกตัวเล็กคาบข่าวมาบอกผมว่า หลังจากที่คุณล้มละลายเมื่อครึ่งปีก่อน คุณกำลังมองหาผู้เชี่ยวชาญฝีมือดีมาช่วย! ผมชักจะสงสัยแล้วสิว่าคุณพบใครบ้างหรือยัง... ผมบอกตามตรง ครอบครัวดันยังช่วยคุณตามหาอาชญากรตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดนี้! เมื่อเราพบผู้กระทำความผิดแล้ว เราจะล้างแค้นแทนคุณอย่างแน่นอน!” เฟเดริโกประกาศอย่างเย็นชา “ผมรู้สึกซาบซึ้งที่คุณทำแบบนั้นนะครับ!” เทอเเรนซ์ ซึ่งยังคงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับความโกรธตอบ ในขณะที่มุมปากของเขากระตุกอย่างผิดปกติ “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมหรอก! มันเป็นสิ่งที่รุ่นน้องควรทำเพื่อรุ่นพี่อยู่แล้ว!” เฟเดริโกกล่าว ก่อนจะคำรามออกมาด้วยเสียงหัวเราะและเดินเข้าไปในสถานที่จัดงาน ขณะที่ชายชุดดำเดินตามเฟเดริโกเข้าไป เขาได้เหลือบมองเจอรัลด์เล็กน้อย... เมื่อพวกเขาเข้าไปในงาน เพอร์ลาก็บ่นทันที
จากการที่พวกเขายกย่องเฟเดริโก้ให้เป็นไอดอล เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าคนในกลุ่มนั้นมองคนอื่นว่าเป็นแค่คนงี่เง่าเท่านั้น หลังจากได้ยินพวกเขาตะคอกใส่อาจารย์ของเธอ เพอร์ลาก็โต้กลับด้วยความโกรธว่า “แล้วพวกเธอเป็นใคร ถึงมาบอกให้คนอื่นหลบให้น่ะ?” "ฉันเป็นใคร? แล้วเธอล่ะเป็นใคร? นี่ หลบไปได้แล้ว! เราไม่สามารถถ่ายรูปนายน้อยดันจากตรงนี้ได้จริง ๆ! แค่นี้ทำไม่ได้หรือยังไง?!” "ใช่! เธอคิดว่าเธอรวยมากหรือไง? ถ้าแน่จริง เธอก็ไปแข่งประมูลกับนายน้อยดันของเราสิ ถ้าเธอกล้านะ!” ผู้หญิงที่คลั่งไคล้ตอบโต้อย่างดูถูก "นี่เธอ…!" เพอร์ลาคำราม ตอนนี้เธอรู็สึกโกรธมาก “พวกเขาอยากพูดอะไรก็ปล่อยให้เขาพูดไปเถอะ ช่วยผมเสนอราคาหน่อย คุณเชอร์วิน” เจอรัลด์พูด ขณะที่เขาหันไปมองเทอร์แรนซ์ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพยายามที่จะเพิ่มราคาประมูลอีก “ได้ครับ อาจารย์คลอฟอร์ด คุณตั้งใจจะเสนอราคาเพิ่มเป็นเท่าไหร่ครับ?” เทอร์เเรนซ์ถาม เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ยกนิ้วขึ้นนิ้วเดียว เทอร์แรนซ์ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ด้วยความเคารพ ท่านอาจารย์ เพิ่มเงินแค่หนึ่งแสนดอลลาร์ก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างมากนักนะครับ!” “ฮะ! ฉันเกือบจะ