“…เจอรัลด์…!” อีเร็ตคำราม ดวงตาของเธอแดงก่ำขณะที่เธอจ้องมองเขาด้วยความตกใจ ‘มัน… มันจะเป็นไปได้อย่างไร…?! ไม่คิดเลยว่าฉันจะรับมือเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ!' อีเร็ตคิดกับตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ “ฉันได้ยินมาว่าแกกำลังรอให้ฉันปรากฏตัวอยู่เหรอ อีเร็ต?! ฉันอยู่นี่แล้วไง!” เจอรัลด์ตอบ “แกแข็งแกร่งขึ้นแล้วใช่ไหม เจอรัลด์… ดีจัง…! นั่นเป็นข้อพิสูจน์ที่จะแสดงให้เห็นว่าพลังในร่างกายของแกมันน่ากลัวแค่ไหน…!” อีเน็ตพูดเสริม ขณะที่เธอหัวเราะเสียงดังลั่น แม้จะยังเดือดดาลด้วยความโกรธก็ตาม “ระวังลูกปัดในมือเธอ เจอรัลด์! มันคืออาวุธ!” ปีเตอร์ตะโกน ขณะที่อีเร็ตเริ่มเปิดใช้งานลูกปัด! ด้วยความเร็วและความแม่นยำอย่างน่าเหลือเชื่อ อีเร็ตโยนลูกปัดไปบริเวณเหนือหัวเจอรัลด์อย่างรวดเร็ว พร้อมกับตะโกนว่า “เร็วเข้า มาให้ฆ่าเสียดี ๆ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาต่อสู้กันให้เหนื่อยเปล่า!” ในขณะเดียวกัน ลูกปัดเหล่านั้นเริ่มขยายตัวอย่างรวดเร็วอยู่เหนือหัวเจอรัลด์ และภาพต่อมาที่เกิดขึ้นก็ทำให้ใบหน้าที่กำลังตื่นเต้นของอีเร็ต กลายเป็นใบหน้าที่ดูบิดเบี้ยวและน่าหวาดกลัวทันที! อย่างไรก็ตาม ความตื่นเต้นของเธอลดลงทันทีในวินาทีที่เธ
หลังจากนั้น เมทริกซ์ที่ก่อตัวขึ้นก็เริ่มห่อหุ้มทุกคนในตระกูลกันเทอร์ และใครก็ตามที่ติดอยู่ภายในก็ต้องสัมผัสถึงความตายในทันที แม้เขาจะรู้ว่าพวกกันเทอร์ต่างก็รู้สึกตกใจ สำนึกผิด และอาจจะโกรธแค้นเขา แต่เจอรัลด์ก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด ถ้าเขาไม่ฆ่าพวกเขาทั้งหมดในวันนี้ พวกเขาก็จะต้องกลับมาสร้างความเดือดร้อนให้เขาไม่ช้าก็เร็ว ด้วยเหตุนี้ เจอรัลด์จึงไม่ใจอ่อนกับพวกเขาอีกต่อไป ภายในไม่กี่วินาทีหลังจากถูกกักขังในเมทริกซ์ที่ก่อตัวขึ้น ดวงตาสีทองของเจอรัลด์ก็เปล่งแสงออกมา จากนั้นพวกกันเทอร์ทั้งหมดก็กลายเป็นเพียงฝุ่นผง ปีเตอร์เองยังรู้สึกสยดสยองเกินคำบรรยาย การเปลี่ยนแปลงล่าสุดของเจอรัลด์… ช่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน… หลังจากที่พวกเขาได้ช่วยเหลือจัสมิน ลีโอ และคนที่เหลือหมดแล้ว ปีเตอร์ก็เรียกเจอรัลด์ไปที่ห้องลับของคฤหาสน์ ปีเตอร์เล่าทุกสิ่งที่เขาได้รับรู้จากอีเร็ตก่อนหน้านี้ให้เจอรัลด์ฟัง ซึ่งทำให้เจอรัลด์รู้สึกตกใจอย่างมาก “งั้น… ก็หมายความว่าคุณปู่ยังไม่ตายเหรอครับ ลุงรอง…? ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขายังเป็นชายลึกลับที่เฝ้าติดตามผมมาตลอดอีกด้วย…?!” "ถูกต้องแล้ว! ตอนนั้นฉันยังไม่ได้บอกเรื่อง
หลังจากที่ควีนน่าเดินทางไปถึงที่นั่น เจอรัลด์ก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเซนนี่ยังอยู่หรือไม่... ไม่กี่วันต่อมา ในที่สุดเจอรัลด์ก็เดินทางมาถึงภูเขาแลงเวิร์น ในขณะที่เขาคาดการณ์ว่าสถานที่แห่งนั้นจะดูรกร้าง แต่เขากลับต้องแปลกใจเมื่อมีคนยืนเข้าคิวยาวเหยียดเพื่อขึ้นไปบนภูเขา! เจอรัลด์รู้สึกได้ว่าที่นี่คราคร่ำไปด้วยผู้คนไม่ต่างจากในอดีต ก่อนที่ผู้นำวิญญาณจะจากไป 'มันเกิดบ้าอะไรขึ้นที่นี่..? เจ้าแห่งวิญญาณกลับมาแล้วเหรอ…?’ เจอรัลด์ครุ่นคิด ขณะเดินขึ้นไปบนภูเขาด้วยความงุนงง ยิ่งเขาได้เห็นเขาก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจ มีผู้คนมากมายยืนอยู่ทั่วทุกที่ด้วยท่าทางที่เคารพนบนอบ และมีคนจำนวนมากที่คุกเข่าหันหน้าไปทางโบสถ์แลงเวิร์นด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความศรัทธา พวกเขาจึงดูคล้ายกับผู้ติดตามที่ภักดีซึ่งผ่านพิธีศีลจุ่มมานับพันปี เจอรัลด์รู้สึกขบขันเล็กน้อย เขาส่ายหัวพร้อมกับยิ้มเหยเกกับภาพที่ปรากฏให้เห็นตรงหน้า ก่อนที่เขาจะทำอะไรต่อ จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนขึ้นมาว่า “นี่คุณ! หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!” เมื่อหันไปดูว่าใครเป็นคนเรียกเขา เจอรัลด์ก็ได้รับการต้อนรับทันทีด้วยสายตาของผู้หญิงในวัยยี่สิบซึ่งมัดผมหางม้า และมี
"อะไรกัน? นี่คุณคิดที่จะทำร้ายผมด้วยเหรอ?” เจอรัลด์ถามด้วยรอยยิ้ม ด้วยความช่วยเหลือของชายวัยกลางคน ชายชราจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโค้งคำนับเล็กน้อยในขณะที่พูดว่า “เราไม่กล้าหรอกครับ ท่าน! คุณเป็นคนที่มีพลัง และคุณก็ซ่อนพลังที่แท้จริงของคุณเอาไว้เป็นอย่างดี… คนธรรมดาอย่างพวกเราจะกล้าไปมีเรื่องกับคุณได้อย่างไร?” แม้ว่าชายชราผมขาวจะมีใบหน้าที่อ่อนเยาว์ แต่เขาก็ดูเหมือนคนที่มีสถานะสูงส่งพอสมควร และการที่เขาพูดและแสดงท่าทีนอบน้อมต่อเจอรัลด์แบบนั้น ก็ทำให้ทุกคน รวมถึงหลานสาวของเขาด้วย หันมาจ้องมองเขาด้วยความไม่เชื่อ “…คุณปู่กำลังพูดอะไรคะ? ทำไมคุณปู่ถึงต้องสุภาพกับคนเลวคนนี้ด้วย? ไม่ว่าอย่างไร ถึงหมัดของหนูจะพลาดไปก่อนหน้านี้ แต่หมัดหมัดนี้จะต้องไม่พลาด และมันจะต้องทำลายใบหน้าของเขาจนยับเยินอย่างแน่นอน!” ผู้หญิงคนนั้นคำราม ความตกใจของเธอกลับกลายเป็นโกรธอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เธอกำลังจะโจมตีอีกครั้ง ชายชราก็ทำหน้าบึ้งทันที “หยุดอยู่ตรงนั้น เพอร์ลา! อย่าหยาบคาย!” แม้ว่า เพอร์ลา เชอร์วิน จะไม่เต็มใจที่จะปฏิบัติตามคำสั่งนั้นอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ชายวัยกลางคนก่อนหน้านี้
หลังจากที่พูดแบบนั้น เจอรัลด์ก็เดินต่อไปโดยไม่สนใจที่จะหันกลับมามองพวกเขาอีก “คุณกำลัง… คุณวางแผนที่จะไปที่นั่นหรือเปล่า ครับ ท่านอาจารย์…?” ชายชราถาม "ใช่แล้ว!" “ถึงคุณจะเป็นคนที่ค่อนข้างน่าทึ่ง แต่มันก็มีกฎให้ปฏิบัติตามมากมายที่ภูเขาแลงเวิร์นแห่งนี้ … หากคุณยังต้องการที่จะไปที่นั่น ทำไมไม่รออยู่ที่นี่อีกสักพักล่ะ ท้ายที่สุด อีกไม่นานก็จะถึงตาครอบครัวเชอร์วินของผม ที่จะได้มุ่งหน้าไปที่นั่น! ทำไมคุณไม่ไปกับเราล่ะครับ” ชายชราแนะนำ เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็คิดในใจว่า 'มันก็ไม่ใช่คำแนะนำที่แย่นัก เนื่องจากพวกเขามีแผนที่จะไปเยี่ยม อาจารย์เจอรัลด์ คลอฟอร์ด อยู่แล้ว ฉันก็อาจจะตามพวกเขาไปด้วย ท้ายที่สุด มันจะง่ายกว่าที่จะทำอย่างนั้น เมื่อเทียบกับการที่จะต้องฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ เพื่อขึ้นไปบนนั้นด้วยตัวเอง ถึงกระนั้น ฉันก็ยังสงสัยว่าคนคนนั้นจะมีความสามารถสมคำล่ำลือจริงหรือไม่…' เมื่อเห็นเจอรัลด์พยักหน้าเห็นด้วย ชายชราจึงพูดว่า "งั้นก็ตามนี้นะครับ! ผม เทอร์แรนซ์ เชอร์วิน! ยินดีที่ได้รู้จักครับ ท่านอาจารย์!” หลังจากที่ได้พูดคุยอย่างเป็นกันเอง และพูดคุยเรื่องอื่นอีกเล็กน้อย เจอรัล
"…โอ้? มีคนกล้าสงสัยในตัวฉันด้วยเหรอ?” อาจารย์คลอฟอร์ดพูด ในขณะที่เขาเหล่ตาไปยังทิศทางที่เจอรัลด์และทุกคนยืนอยู่ ในเวลาเดียวกัน ผู้คนจำนวนมากในห้องโถงขนาดใหญ่ก็กำลังจ้องมองมาที่เจอรัลด์ด้วยสายตางุนงง ท้ายที่สุดแล้ว การที่เจอรัลด์พูดเช่นนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย! เจอรัลด์เองก็ทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างออกมาเป็นเช่นนี้แล้ว จึงไม่มีประโยชน์ที่เขาจะพูดจาอ้อมค้อมอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ เขาจึงตัดสินใจว่ามันจะเป็นการดีสำหรับเขา ที่จะเปิดเผยความคิดที่แท้จริงของเขาออกมา "ถูกต้องแล้ว ต้องขอโทษด้วยที่ผมอาจจะเป็นคนที่ขวานผ่าซากไปหน่อย แต่ทักษะที่น่าทึ่งของคุณ… มันไม่มีอะไรเลยนอกจากกลอุบายง่าย ๆ ที่แทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย อาจารย์คลอฟอร์ด!” เจอรัลด์ตอบ วินาทีที่ประโยคของเขาจบลง ความโกลาหลครั้งใหญ่ก็ปะทุขึ้นทันที! การที่มีคนกล้าตั้งข้อสงสัยกับอาจารย์แบบนั้น… เขากำลังรนหาที่ตายอย่างแท้จริง! อาจารย์คลอฟอร์ดเองก็รู้สึกว่าเปลือกตาของเขากระตุกเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าจะถูกชายคนนี้เหยียดหยามในที่สาธารณะ และในระหว่างขั้นตอนการคัดเลือกสาวกของตัวเองแบบนี้! เมื่อมองดูอาจ
ในตอนนี้ เกือบทุกคนในห้องโถงกำลังกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ชายชราก่อนหน้านี้รู้สึกได้ว่าลูกตาของพวกเขาแทบจะถลนออกมาจากเบ้าด้วยความหวาดกลัว และเพอร์ลาที่งุนงงก็ตกใจจนอ้าปากค้าง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขาตอนนี้ยากที่จะรับได้อย่างแท้จริง…! “…สะ สุดยอดมาก…!” อาจารย์คลอฟอร์ดพูดตะกุกตะกัก ขณะที่เขาล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง ตอนนี้ตัวของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ด้วยการสะบัดข้อมือของเจอรัลด์เพียงเล็กน้อย แสงสีทองก็หายไป และทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เมื่อมองไปที่เข็มทิศ เจอรัลด์ก็อนุมานได้ว่ามันเป็นเพียงวัตถุทางเวทมนตร์ธรรมดาที่หากเปิดใช้งานแล้ว ก็จะสามารถแสดงภาพที่น่าสะพรึงกลัวได้ ในกรณีนี้ เนื่องจากอาจารย์คลอฟอร์ดไม่ได้ฝึกจิตใจให้นิ่งพอ เขาจึงไม่สามารถใช้เข็มทิศได้อย่างเต็มความสามารถ และสิ่งที่เจอรัลด์รู้รังแต่จะเพิ่มความอัปยศอดสูให้กับอาจารย์คลอฟอร์ดเท่านั้น เจอรัลด์ยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วโยนเข็มทิศทิ้งข้างทาง ก่อนจะมองไปที่อาจารย์ที่กำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างเยือกเย็น “เอาล่ะ… ใครกันแน่ที่ทำให้นายกล้าที่จะหลอกลวงผู้คนเหล่านี้?” เจอรัลด์ถาม ในขณะที่ทุกคนในห้องโ
ดวงตาของเธอแดงก่ำ หลายคนที่กำลังลงมาจากเนินเขาต้องรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นเพอร์ลากำลังเลียนแบบท่าทางของสุนัขและเห่าสามครั้ง! เจอรัลด์ไม่คาดคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นจริง ท้ายที่สุด ในตอนแรกเขาคิดว่าเพอร์ลาเป็นเพียงหญิงสาวผู้มั่งคั่งที่มีความอ่อนไหวอย่างมากต่อวิธีที่คนอื่นมองเธอ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะยอมขายหน้าเพียง เพื่อจะได้เป็นศิษย์ของเขา! พูดตามตรง เขาแนะนำให้เธอเห่าเหมือนสุนัข เพราะเจอรัลด์รู้ว่าความอัปยศอดสูจากการกระทำนั้นมากเกินที่เธอจะรับไหว ด้วยเหตุนี้เขาจึงเชื่อมั่นว่าเพอร์ลาจะไม่สามารถทำตามคำสั่งของเขาได้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ เธอ... “…ฉัน… ฉันทำตามที่คุณบอกแล้ว… คุณพร้อมที่จะรับฉันเป็นศิษย์หรือยัง…?" เพอร์ลมาถาม ขณะที่เธอยืนอยู่ต่อหน้าเจอรัลด์ “…เอิ่ม…” เจอรัลด์รู้สึกลังเลใจ เมื่อสังเกตเห็นว่าเทอร์แรนซ์เองก็กำลังจ้องมองมาที่เขาพร้อมกับกลั้นหายใจ ในที่สุด เจอรัลด์ก็อายเกินกว่าจะกลับคำ เขาพยักหน้า จากนั้นก็พูดว่า “…ตกลง ผมรับก็ได้…” เทอร์แรนซ์ดีใจกับคำตอบของเจอรัลด์ และอุทานทันทีว่า “รออะไรอยู่ล่ะ เพอร์ลา? รีบคุกเข่าต่อหน้าอาจารย์ของเธอสิ! อย่าลืมขอบคุณเขาด้วยล่ะ!”