เมื่อหันไปมองว่าใครเรียกเขา เขาเห็นว่าเป็นเด็กสาวที่ค่อนข้างน่ารักซึ่งเขาไม่รู้จัก... “… ‘ผู้ชายคนนั้นเหรอ?’” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ "ใช่! เธอจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ใช่ไหม เธอรู้จักฮาร์เปอร์ไหม?” หญิงสาวถาม "รู้จักสิ! เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน ว่าแต่ว่า… เราสองคนเคยเจอกันมาก่อนด้วยเหรอ?” เจอรัลด์ตอบ เด็กสาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็หัวเราะก่อนจะพูดว่า “ฉันคิดไม่ผิด! เป็นเธอจริง ๆ ด้วย! ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอดูคุ้นตามาก!” “เขาเป็นใครเหรอ เวสลิน…?” เด็กผู้หญิงอีกคนในกลุ่มถาม เด็กสาวแต่ละคนถือกระเป๋าถือของตัวเอง ขณะที่พวกเธอยืนกอดอก และเริ่มมองสำรวจเจอรัลด์ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น 'แม้ว่าเขาจะดูหล่อเหลาทีเดียว แต่ดูจากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ตอนนี้แล้ว ก็พอจะบอกได้ว่าเขาคงไม่ได้เป็นคนที่ร่ำรวยสักเท่าไร!' สาว ๆ คิดกับตัวเอง “โอ้ เขาน่ะเหรอ? เขาเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องของเพื่อนที่บ้านเกิดของฉัน! ฉันจำเขาได้แม่นยำเพราะเขาเคยเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อแลกกับเงินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น! บ่อยครั้งฉันมักจะเห็นเขากำลังเก็บกวาดขยะในโรงเรียนของเรา หรือแม้แต
เจอรัลด์จ้องมองกลับมาที่เธอ จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนต์ เขาทนกับผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ ความจริงแล้ว เขาไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อนอนหรือดูแลเรื่องที่พัก เขาแค่ไปที่นั่นเพราะเขารู้ว่าคนที่นั่นรู้ว่าเขาเป็นใคร หลังจากนั้นเขาก็สามารถบอกให้พวกเขาโทรหาแซคให้เขาได้ อย่างน้อยที่สุด เขาก็อยากให้แซครู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ โชคดีที่ครั้งนี้ทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่น และเมื่อแซครู้ว่าเจอรัลด์คือคนที่อยู่ปลายสาย เขาก็อุทานทันทีด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเคารพ นอบน้อม และตื่นเต้น “คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ คุณคลอฟอร์ด?! นี่เป็นข่าวดีจริง ๆ!" “ฉันไม่เป็นไร ฉันอยากฟังคำอธิบายของเธอเกี่ยวกับบางเรื่อง ดังนั้นฉันจะรอการกลับมาของเธอนะแซค” เจอรัลด์ตอบอย่างเป็นกันเอง “ได้ครับ คุณคลอฟอร์ด! ผมจะรีบกลับไปทันที เพื่อรายงานเรื่องนี้ให้คุณทราบเป็นการส่วนตัว!” แซคกล่าวโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ฟังจากสิ่งที่แซคพูด ดูเหมือนว่าข้อสันนิษฐานของปีเตอร์จะถูกต้องว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เจอรัลด์สามารถบอกได้ว่าแซคน่าจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น... เจอรัลด์บอกไ
ความจริงแล้ว เจอรัลด์รู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นจะต้องไว้หน้าคนกลุ่มนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะเขาเองก็ไม่ได้สนิทสนมกับใครในนั้นเลยสักคน เลย์ลาเองก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เธอเริ่มหายใจไม่สะดวกขึ้นเรื่อย ๆ จนในวินาทีต่อมา ในที่สุดเธอก็ตะโกนออกมาว่า “…จ เจอรัลด์…?!” แม้ว่าเธอจะไม่ได้พบกับเขามาเป็นเวลานานมากแล้ว แต่เธอก็ได้ยินมาว่าตอนนี้เขาเป็นคนที่มีอำนาจมาก และด้วยความที่เขามีสถานะทางสังคมที่สูงส่งเช่นนี้ เธอจะกล้าอ้างได้อย่างไรว่าครั้งหนึ่งเธอเคยผูกพันกับเขา? ด้วยเหตุนี้ เด็กหญิงผู้น่าสงสารจึงตกตะลึงจนพูดไม่ออกตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอสังเกตเห็นว่าเจอรัลด์อยู่ที่นั่นด้วย ในขณะที่เลย์ลายังไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรอีกในตอนนี้ ในทางกลับกัน เวสลินก็ประหลาดและรู้สึกโกรธไปพร้อมกัน "โอ้พระเจ้า! ช่างน่าผิดหวังจริง! เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนท์ ยังคงเป็นบ้านพักตากอากาศบนภูเขาที่ดีที่สุดในเวสตันอยู่หรือเปล่า? พวกเขาไม่เพียงแต่จ้างสาวเสิร์ฟตาบอดมาทำงานเท่านั้น แต่ฉันเดาว่าตาสีตาสาที่ไหนก็คงจะเดินเข้ามาที่นี่ได้ตามที่ใจต้องการเลยสินะ! ฉันไม่ได้ตาบอดใช่ไหมเนี่ย?!” ที่นี่ควรจะเป็นสถานที่ที่เป็นสัญลักษณ
“เพื่อนของผมไม่อยากเห็นหน้าไอ้คนนี้ คุณซีลเลย์ ผมรบกวนให้คุณช่วยไล่มันออกไปจากที่นี่ได้ไหม? ยิ่งเขาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ มาตรฐานและคุณภาพของวิลล่านี้ก็ตกต่ำลงเท่านั้น!” เจอโรมกล่าว รอยยิ้มบาง ๆ ยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา “ไม่มีปัญหาครับ คุณคลอฟอร์ด! ท้ายที่สุด คุณก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียนมัธยมกับลูกชายของประธานไลล์! ด้วยเหตุนี้ คำพูดของคุณจึงเปรียบเสมือนกฎหมายที่นี่! งั้นผมต้องขอตัวไปไล่เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้ออกจากที่นี่ก่อนนะครับ!” ซีลเลย์ตอบด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะบนใบหน้าของเขา เขาหันไปมองเจอรัลด์แล้วเย้ยหยัน “ว่ายังไง… แกจะออกไปเอง หรือว่าฉันต้องให้คนของฉันไล่แกออกไป?” เมื่อมองดูเวสลินและคนอื่น ๆ กอดอกและมองเขาด้วยสายตาที่มีเลศนัย เจอรัลด์ก็ตอบกลับไปว่า “ฉันเนี่ยนะ? ออกไป? นายชื่อซีลเลย์ใช่ไหม นายเพิ่งมาอยู่ที่เมืองเมย์เบอร์รี่เมื่อไม่นานนี้เอง ใช่ไหม?” “…แล้วจะทำไม?” ซีลลีย์ถาม ขณะหรี่ตา "งั้นฉันขอถามหน่อย นายรู้หรือไม่ว่าเจ้าของเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนท์ คือใคร?” เจอรัลด์ถาม “ใครกันที่จะไม่รู้? เขาคือประธานแซค ไลล์ ไงล่ะ!” ซีลเลย์ตอบพร้อมกับหัวเราะ “แกกำลั
หลังจากที่เขาพูดจบ เจอรัลด์ก็เริ่มเดินไปที่ทางเข้าเช่นกัน เมื่อเขาไปถึงที่นั่น คุณคลอฟอร์ดอีกคนซึ่งกำลังหายใจเข้าลึก เพื่อเตรียมทักทายประธานไลล์ก็รีบวิ่งไปหาแซค ก่อนจะพูดอย่างตื่นเต้นว่า “อรุณสวัสดิ์ครับ ลุงไลล์! ผมชื่อเจอโรม เป็นเพื่อนร่วมชั้นของมาทิโอ้ คุณลุงจำผมได้ไหมครับ?” “ค คุณคลอฟอร์ด…!” แซคตะโกน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความยินดี ขณะที่เขามองไปข้างหน้า “คุณลุงให้เกียรติผมเกินไปแล้วครับ คุณลุงไลล์!” เจอโรมพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เขาไม่รู้จะพูดอะไรด้วยซ้ำ เวสลินเองก็กำลังกัดริมฝีปากล่างของเธอเช่นกัน การที่ประธานไลล์เรียกเจอโรมว่าคุณคลอฟอร์ด… มันไม่ได้หมายความว่าเขาให้ความเคารพต่อเจอโรมมากอยากนั้นเหรอ? ไม่ว่าในกรณีใด ตอนนี้เจอโรมดูเท่มากสำหรับผู้หญิงในกลุ่ม สำหรับซีลเลย์ แม้ว่าเขาจะค่อนข้างประหลาดใจกับพฤติกรรมของประธานไลล์ แต่ถึงกระนั้น เขาก็รู้แล้วว่า เขาไม่ควรที่จะมีปัญหากับคุณคลอฟอร์ดเป็นอันขาด เพราะแม้แต่ประธานไลล์ก็ยังเรียกเขาอย่างให้เกียรติว่าคุณคลอฟอร์ด! ราวกับว่าทั้งหมดนั้นยังน่าตกใจไม่พอ ผู้คนที่ดูมีสง่าราศรีนับสิบคนที่ติดตามแซคเข้ามาด้วย ก็พร้อมใจกันโค้งคำนับ
ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าคนที่เคยเป็นคนยากไร้จะกลายมาเป็นคุณคลอฟอร์ด ชายผู้มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในโลก! ให้ตายเถอะ แม้แต่ประธานแซคเองก็ยังต้องยอมคุกเข่าต่อหน้าเขา! เมื่อมองดูเจอรัลด์เดินออกไป พวกเขาทั้งหมดก็มีสีหน้าที่หวาดผวาทันที พวกเขารู้ตัวดีว่าพวกเขาคงไม่มีโอกาสที่จะเข้าไปทำความรู้จัก และตีสนิทกับเจอรัลด์ได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อพวกเขาไปถึงที่ห้องทำงานของเจอรัลด์ แซคก็เป็นคนแรกที่เริ่มเปิดบทสนทนา ตอนนี้ดวงตาของเขาแดงก่ำ และมีน้ำตาไหลออกมา แซคพูดว่า “ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะยังคงปลอดภัยดี คุณคลอฟอร์ด… ช่างเป็นข่าวดีจริง ๆ…! ก่อนหน้านี้เราคิดว่าคุณเอง… ก็…” “คุณก็คิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับผมเหมือนกันใช่ไหม? แซค มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในช่วงที่ผ่านมา? พวกคุณกำลังถ่ายโอนทรัพย์สินของบริษัทงั้นเหรอ?” “ใช่ครับ คุณคลอฟอร์ด! ผมอยากให้คุณดูสิ่งนี้ก่อน!” แซคตอบพร้อมกับพยักหน้า ก่อนจะเปิดกระเป๋าเอกสาร และหยิบสิ่งที่ห่อด้วยผ้าสีเหลืองออกมาอย่างระมัดระวัง... ก่อนที่แซคจะได้เปิดมันออกมา เจอรัลด์ก็ดึงมันมาจากมือของเขา ตอนนี้เปลือกตาของเขากระตุกเล็กน้อย มันเป็นตราสัญลักษณ์ของบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์!
ตามที่เวสได้เล่าให้ฟัง เขาเห็นฆาตกรทำร้ายและจับคนเหล่านั้นไปจากคฤหาสน์คลอฟอร์ด อย่างไรก็ตาม เมื่อดูเวลาที่ข้อความถูกส่งมาหาไลล์แล้ว เจอรัลด์ก็นึกขึ้นได้ว่าไวร่าส่งข้อความมาในตอนบ่าย กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันเป็นเวลาหลังจากที่ครอบครัวของเขาถูกคนเหล่านั้นจัดการเรียบร้อยแล้ว ด้วยเหตุนี้ มันมีความเป็นไปได้ว่าไวร่าอาจจะหลบหนีจากการถูกจับตัวได้ในครั้งแรก และเธอก็หาที่ซ่อนตัวได้ชั่วขณะ เธอจึงส่งข้อความนี้เข้ามาหาไลล์! หรือบางทีเธออาจอยู่ข้างนอก และไม่ได้กลับเข้ามาที่บ้านตอนที่เหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นกับคนในครอบครัว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ไวร่าคงจะส่งข้อความแนะนำแซคว่าต้องทำอย่างไรต่อไป เนื่องจากเธอมีลางสังหรณ์ว่าเธอจะตกอยู่ในอันตรายในไม่ช้า 'มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...? แล้วคนพวกนั้นมีเหตุผลอะไรถึงทำแบบนั้น…?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ในขณะที่เขากำตราสัญลักษณ์ของบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ไว้แน่น ปีเตอร์บอกเขาว่า คนที่บงการเรื่องทั้งหมดนี้คือคนที่สะกดรอยตามเขามาตลอด…แล้วคนคนนั้นต้องการอะไรจากเขากันแน่…? เมื่อมองดูสีหน้าที่งุนงงของเจอรัลด์ แซคก็ถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “แม้แต่เบอร์โทรหลักของตระกูลคลอฟอร์ดก
แม้ว่าเจอรัลด์พอจะดูออกว่าปีเตอร์กำลังพยายามจะบอกใบ้อะไรบางอย่างกับเขา แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แน่นอนว่าเขาจะต้องดีใจ ถ้าปู่ของเขายังมีชีวิตอยู่! มันจำเป็นที่จะต้องถามอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ? ความจริงที่ว่าตราสัญลักษณ์ของบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ของปู่ที่ปรากฏขึ้น ทำให้เขารู้สึกมั่นใจมากยิ่งขึ้นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับปู่ของเขา เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว เขาก็ยิ่งหวังมากขึ้นไปอีกว่าตอนนี้ปู่ของเขาจะยังมีชีวิตอยู่ ทั้งหมดนี้ทำให้เจอรัลด์สงสัยว่าผู้ที่คอยสะกดรอยตามเขา มีความเกี่ยวข้องกับพิธีปฏิญาณตนต่อบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์มาโดยตลอดหรือไม่ จากสิ่งที่แมคคิวชั่นแสดงให้พวกเขา เป็นไปได้ไหมว่าบุคคลลึกลับนั้นได้เข้าร่วมพิธีปฏิญาณตนต่อบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ก่อนจะก่อเหตุฆาตกรรมทุกคนที่นั่น หลังจากนั้นเขาต้องมุ่งหน้าไปยังพระราชวังใต้ดินในทะเลทราย ก่อนที่จะฆ่าอนาคอนด้ายักษ์ และนำร่างของลีมิสออกไป เมื่อทำเสร็จแล้ว ผู้สะกดรอยตามก็จัดการกับสมาชิกในครอบครัวของเจอรัลด์ได้ไม่นาน ก่อนที่เขา ไซล่า และปีเตอร์จะมาถึง... เนื่องจากเขามองไม่เห็นร่างของปู่ในภาพที่แมคคิวชั่นแสดง เจอรัลด์จึงมีความรู้สึกว่าปู่อาจจะยังไม่