จากนั้นแดริลก็กล่าวเสริมขึ้นมาก “ด้วยปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีอยู่น้อยมาก เธออาจจะสงสัยว่าทำไมกลุ่มทรงอำนาจเช่นนั้นถึงสามารถเรียกพวกเขามากมายมาจากทั่วทุกมุมโลกได้ อืม แต่รู้ไหม ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับความจริงเบื้องหลังงานนี้ถ้าพวกเขาไม่ได้เข้าร่วมในการปฏิญาณน้ำศักดิ์สิทธิ์กันตั้งแต่แรกเอง! ไม่ว่าจะยังไง ฉันบอกให้เธออยู่ต่อก็เพราะมีเบาะแสสำคัญมากเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ที่ฉันต้องการจะบอกเธอ” “อะไรเหรอครับ?” “ฉันรู้ว่าเธอได้สืบสวนเรื่องสหพันธ์ดวงอาทิตย์มาโดยตลอด มีรูปวาดที่ถูกสลักไว้บนแผ่นศิลาที่ถูกขุดขึ้นมา และฉันพบว่ามันค่อนข้างคล้ายกับสถานที่ที่ถูกบรรยายไว้ในเหรียญแห่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ ฉันต้องการศึกษามันด้วยกันกับเธอ มันคือความรู้สึกลึก ๆ แต่ฉันรู้สึกว่ามันเชื่ยมโยงอย่างใกล้ชิดกับการปฏิญาณน้ำศักดิ์สิทธิ์” “จากสิ่งที่ปู่กล่าวมา มันก็ดูเกี่ยวข้องกันจริง ๆ ถ้าใครจัดการเข้าร่วมในการปฏิญาณน้ำศักดิ์สิทธิ์ได้ ก็คงมีโอกาสที่ความลับแห่งสหพันธ์ดวงอาทิตย์ ซึ่งยังคงเป็นปริศนามาเกือบพันปี ในที่สุดก็อาจจะได้รับการแก้ไขได้ซะที!” ทั้ง ๆ ที่รู้เป็นอย่างดีว่าคนเหล่านั้นที่เข้าร่วมในการปฏิญาณน้ำ
พวกเขาทั้งคู่ยังคงครุ่นคิดกันอยู่ในห้องลับต่อไป แต่ทันในนั้นดีแลนก็ตะโกนขึ้นมาจากข้างนอก “พ่อ!” “มีอะไร ดีแลน?” “หนึ่งในคนรับใช้พบกล่องที่ดูโบราณในคฤหาสน์ก่อนหน้านี้…ที่แนบมากับมันคือจดหมายที่มีชื่อของเจอรัลด์บนนั้นครับ!” ดีแลนกล่าว ขณะที่เขาเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่องนั้น อย่างที่ดีแลนพูด จดหมายที่ส่งถึงเจอรัลด์ถูกวางติดไว้บนกล่องงสี่เหลี่ยมนั้น “มีข้อบ่งชี้ใด ๆ ของผู้ส่งไหม?” แดริลถาม “ไม่มีอะไรที่ผมรู้เลย ตามคำพูดของคนรับใช้ เขาพบมันโดยบังเอิญ แม้หลังจากการซักถามเวลสันเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ก็ไม่มีระบบรักษาความปลอดภัยใด ๆ ของเขาที่สามารถจับเบาะแสนี้ได้เลยครับ!” ดีแลนตอบกลับ โทนเสียงของเขาวิตกกังวลเล็กน้อย เขามีเหตุผลให้รู้สึกแบบนั้น อย่าลืมว่า พ่อของเขาเป็นสมาชิกของพระราชวังจิตวิญญาณ และทุกคนที่เป็้นส่วนหนึ่งของสมาคมลับนั้นก็คือคนที่เก่งที่สุดใหมู่คนเก่ง! เนื่องจากใครบางคนสามารถแทรกซึมเข้ามาในคฤหาสน์ของพวกเขาได้จริง ๆ แม้หลังจากเวลสันและคนของเขาเข้าควบคุมดูแลความปลอดภัยของตระกูลคลอฟอร์ดแล้ว แน่นอนว่าเขาจะรู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมา! “…ช่างแปลกประหลาด…ฉันสงสัยว่าทำไมเหต
เมื่อท้องฟ้าสดใสกัดเซาะดวงจันทร์งั้นเหรอ? แล้วทำไมถึงจะมีดวงจันทร์ในช่วงกลางวันที่สดใสด้วยล่ะ? แล้วทำไมน้ำถึงไหลไปในทิศทางตรงกันข้าม? ในขณะที่เจอรัลด์พบว่าสองประโยคแรกนั้นแปลกมาก แต่ประโยคสุดท้ายกลับค่อนข้างง่ายที่จะเข้าใจได้อยู่ มันมีความหมายว่าใครบางคนจะตายเมื่อเมื่อดอกไม้สีทองร่วงหล่นสู่บนพื้น “…อาจหมายถึงฉันเองหรือเปล่านะ…?” เจอรัลด์พึมพำกับตัวเอง “ดูเหมือนว่าแม้แต่ระดับการฝึกฝนของผู้ส่งก็ยากต่อการจะชี้ชัดได้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม พวกเขาก็ดูเหมือนจะเข้าใจทุกอย่างโดยละเอียด…อาจมีบุคคลที่ทรงพลังเช่นนี้ในโลกจริง ๆ เหรอ?” แดริลกล่าวเสริมด้วยความไม่เชื่อ “…ยังไงซะ แล้วเจอรัลด์ล่ะครับ พ่อ? เนื่องจากบุคคลทีน่าลึกลับแต่ทรงกำลังคนนี้ส่งจดหมายสั้นเช่นนี้ให้เจอรัลด์ นั่นไม่ได้มีความหมายว่าการทำนายของรูปวาดดวงอาทิตย์อาจเป็นจริงหรือเปล่าครับ? ทั้งหมดนี่อาจหมายความว่ายังไงกัน?” ดีแลนถามอย่างวิตกกังวล “อืมม…เอาล่ะ นอกเหนือจากม้วนกระดาษที่พวกเราได้รับ พวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่นใด ๆ เลยจริง ๆ ที่จะจัดการกับสถานการณ์ปัจจุบันได้ เนื่องจากบุคคลนั้นต้องการให้พวกเราไปมองหาโลงศพชั่วนิรันดร์ ก
ไม่นานต่อมา เจอรัลด์กำลังจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์เมื่อเขาเห็นเวลสันเดินกระโผลกกระเผลกมาทางเขาอย่างช้า ๆ “…เวลสัน?” เจอรัลด์กล่าว มันชัดเจนว่ามีบางอย่างผิดปกติกับชายชรา แม้กระทั่งจากระยะไกล ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็ดห็นได้ว่าสายตาของเวลสันขุ่นหมองและมืดมัวเพียงใด และเขาก็ยังเดินเหมือนซอมบี้เช่นกัน มันแปลกประหลาด พูดได้แค่นี้ ในขณะที่เจอรัลด์ขมวดคิ้ว เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่เคลื่อนไหวในตอนนี้ เนื่องจากดีแลนมาจากรุ่นเดียวกับเวลสัน เขาจึงตะโกนเรียกขึ้นมา “ทันเวลาพอดีเลย เวลสัน…เนื่องจากเจอรัลด์กำลังจะเดินทางไกล ฉันจะเรียกเขามาบอกลานายเอง” อย่างไรก็ตาม เวลสันก็ไม่ได้ดูเหมือนได้ยินสิ่งที่ดีแลนพูด และเขาเพียงเดินปวกเปียกไปหาพวกเขาอย่างช้า ๆ ต่อไป “…เวลสัน…?” ดีแลนกล่าว “ถอยไป ดีแลน!” แดริลตะโกนขึ้นฉับพลัน สายตาของเขาดูระแวดระวังอย่างยิ่ง “เวลสัน ไม่เป็นไรใช่ไหม? มีบางอย่างเกิดขึ้นหรือเปล่า?” แดริลถาม ยังคงจ้องไปที่ชายชรา คลอฟอร์ดที่เหลือก็เริ่มลอบมองเวลสันเช่นกัน โดยสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น โดยไม่มีการเตือน ทันใดนั้นเวลสันก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือด! ตามมาหลังจากนั้น เลือดก็เริ่มไหลทะลักออกม
เมื่อพูดจบประโยค ลมกรรโชกแรงก็ผัดผ่านร่างของชายชรา ส่งผลให้ชุดขาวเรียบ ๆ ของเขากระพือไปตามสายลม “ดีมาก รู้ไว้นะ ฉันรู้มานานแล้วว่านายจะออกจากความสันโดษไม่ช้าก็เร็ว ๆ นี้ ฉันเองก็เฝ้ารอการต่อสู้นี้มาเป็นเวลานานแล้ว!” แดริลตอบกลับพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง จากนั้นคนอื่น ๆ ก็เฝ้ามองพวกเขาสองคนค่อย ๆ เริ่มเข้าใกล้กันและกัน…ก่อนจะกระโดดขึ้นไปในอากาศ! เจอรัลด์ยืนอยู่ด้านข้าง เฝ้ามองพวกเขาทั้งคู่แสดงความแข็งแกร่ง และทักษะที่มีพอ ๆ กันขณะที่พวกเขาแลกเปลี่ยนการโจมตีกัน ดังนั้นนี่คือการต่อสู้ระหว่างปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่สินะ… ทรงพลังมาก ทรงพลังอย่างแท้จริง…! อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เจอรัลด์ประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือความจริงที่ว่าแม้คริสโตเฟอร์มีแขนเพียงข้างเดียวเท่านั้น แต่เขาก็ไม่ได้ดูเหมือนจะเสียเปรียบในการต่อสู้ อันที่จริง แม้หลังจากการแลกเปลี่ยนหมัดมาร้อยกว่าครั้งในชั่วพริบตาเดียว ชายชราทั้งสองคนก็ไม่เคยได้เปรียบต่อกันและกันใด ๆ เลย “มันดูเหมือนว่านายได้ทนทุกข์เงียบ ๆ มาตลอดสามสิบปีนี้นะ คริสโตเฟอร์ เมื่อคิดว่านายยังคงมีกำลังมากขนาดนี้แม้หลังจากเสียแขนไปหนึ่งข้างก็ตาม!” แดริลกล่าว ด้วยร
“พรของมังกรงั้นเหรอ?” คริสโตเฟอร์พึมพำ ขณะที่เขาก้าวถอยหลังสองสามก้าวในทันที เปลือกตาของเขากำลังกระตุกอย่างรุนแรง เมื่อเห็นว่าชายชราตกตะลึงไปชั่วขณะ แดริลจึงตะโกนขึ้น “เจอรัลด์! ไปเดี๋ยวนี้!” นักบินเองก็ปฏิบัติตามโดยติดเครื่องเฮลิคอปเตอร์ในทันที แม้เจอรัลด์ไม่เต็มใจที่จะจากไป แต่เขาก็ทราบดีว่าปู่ของเขาได้ใช้กำลังทั้งหมดของเขาเพื่อผลประโยชน์ของเขาเองแล้ว ถ้าเขายังคงอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้ ความพยายามของปู่ของเขาจะสูญเปล่าไปทั้งหมด ด้วยความคิดเช่นนั้นในใจ เขาจึงรีบเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์ เมื่อคริสโตเฟอร์พยายามที่จะไล่ตามเด็กหนุ่ม แดนิลจึงเกาะติดเขาไว้แน่นทันที โดยป้องกันชายชราจากการดำเนินการใด ๆ ต่อไป “นายเรียกฉันว่าโหดร้ายก่อนหน้านี้ แต่นายไม่ยิ่งกว่านั้นหรอกเหรอ? เมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วนายจะใช้พรมังกรของนายเพื่อรับการโจมตีของอำนาจของกระจกลึกลับของฉัน! แม้ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถฆ่านายได้ แต่นายจะได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงแน่! ยังคงมีเวลาอีกสามเดือนจนกว่าการปฏิญาณน้ำศักดิ์สิทธิ์จะเกิดขึ้น ฉันเกรงว่านายจะอยู่ได้ไม่นานแล้ว!” คริสโตเฟอร์กล่าว เมื่อรู้สึกว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ในตอนน
แต่อย่างชัดเจน มันไม่ได้แค่ดูเหมือนจะร้อน สิ่งนี้ได้รับการยืนยันเมื่อคริสโตเฟอร์เริ่มกรีดร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดในทันทีขณะที่เขาปล่อยกริชสั้นที่ร้อนจนลวกมือนั้น ทันทีที่เขาทำแบบนั้น กริชสั้นจึงบินกลับเข้าไปอยู่ในมือของเจอรัลด์ทันที “นี่คือ…นี่คือสิ่งประดิษฐ์วิเศษ?!” คริสโตเฟอร์ตะคอกออกมา ยังคงรู้สึกช็อกไม่หาย ไม่นานหลังจากนั้น สายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายขณะที่เขาพึมพำ “เช่นนั้นรูปวาดดวงอาทิตย์ก็ไม่ใช่สิ่งประดิษฐ์วิเศษเพียงอย่างเดียวที่ตระกูลคลอฟอร์ดเป็นเจ้าของ…ช่างน่าประหลาดใจนัก…ถ้าฉันเอากริชสั้นนั้นมาได้ และเรียนรู้ที่จะควบคุมมันอย่างไร กำลังของฉันจะเพิ่มเป็นสองเท่าได้อย่างง่ายดายแน่! ฉันจะอยู่ยงคงกระพัน! เมื่อฉันได้มันมา ฉันจะสามารถแสดงทักษะและความสามารถพิเศษที่ดีเยี่ยมของฉันได้อย่างแน่นอน ในระหว่างการปฏิญาณน้ำศักดิ์สิทธิ์!” เมื่อเห็นว่าชายชราเริ่มพึมพำเหมือนคนบ้า เจอรัลด์จึงค่อย ๆ เริ่มก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว “สวรรค์เมตตาฉันอย่างแท้จริงในคราวนี้…ไม่เพียงแต่ฉันควบคุมกระจกลึกลับได้แล้ว แต่ฉันยังจะได้ทั้งเจอรัลด์ที่มีร่างกายพิเศษ และสิ่งประดิษฐ์วิเศษอันใหม่ในไม่ช้านี้อ
เจอรัลด์จดจ่ออยู่กับการค้นพบใหม่ของเขามาก จนเขาลงเอยด้วยการฝึกฝนมันอยู่หลายวัน เพื่อให้เชี่ยวชาญเทคนิคทั้งสี่ที่สร้างโดยร่างดำนั้น เมื่อเขาตระหนักได้ หนึ่งสัปดาห์ก็ผ่านไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อปากริชสั้นออกไปอีกครั้ง ไม่นานก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นขณะที่หินขนาดใหญ่แตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ขณะที่กริชบินร่อนอยู่ในอากาศ เจอรัลด์ก็ใช้จิตสั่งดอนเบรกเกอร์ให้กลับมาอยู่ในมือของเขา เมื่อมันมาอยู่ในมือของเขาแล้ว เจอรัลด์ก็คิดกับตัวเอง ‘ดอนเบรกเกอร์มีศักยภาพในการโจมตีมหาศาล…จากสิ่งที่ฉันบอกได้ มันอาจแข็งแกร่งพอ ๆ กับปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งได้เลย! แม้ฉันอาจจะยังคงเป็นกึ่งปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่อยู่ แต่เนื่องจากตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าจะใช้กริชสั้นนี้อย่างเหมาะสมได้อย่างไร ฉันก็น่าจะสามารถต่อสู้ได้ถ้าฉันบังเอิญพบคริสโตเฟอร์อีกครั้ง!’ ตลอดสัปดาห์นั้น เจอรัลด์ก็เชี่ยวชาญอีกสามวิธีแล้วเช่นกัน แต่ เนื่องจากโดยรวมแล้วเขาไม่ชอบใช้ดาบยาว เขาจึงไม่ได้ใส่ใจในการฝึกฝนอีกสามกระบวนท่ามากนัก โดยไม่คำนึงถึง เขารู้ว่าเขาล่าช้าในการค้นหาโลงศพนิรันดร์นานมากเกินไปเล็กน้อยแล้วในตอนนี้ เช่นนั้นเขาจึงตัดสิน