แชร์

2

ผู้เขียน: พันพราย

ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-28 14:09:22

“แมรี่!”

เสียงตวาดของแม่ดังขึ้นอย่างรวดเร็วเท่ากับสองแขนที่วาดคว้าตัวลูกสาวขึ้นอุ้ม โอบร่างเล็กจิ๋วไว้แน่น ก่อนเงยหน้าว่าลูกสาว

“หนูมาทำอะไรตรงนี้ลูก! มัมบอกแล้วนะว่าห้ามออกมาคนเดียว ไปไหนต้องไปด้วยกัน ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรานะลูก”

“หนูกำลังคุยกับคุณลุงเกเตอร์ค่ะแม่”

“ไม่เห็นมี...” สิ้นคำเท่านั้น คุณแม่แทบเป็นลม! เมื่อเห็นบางอย่างในพุ่มหญ้า เร็วกว่าความคิด สาวร่างบางในกางเกงยีนทะมัดทะแมงรีบอุ้มลูกน้อยออกไปให้ไกลกว่าเดิม ในระยะที่วิ่งหนีทันหากเกิดเรื่องไม่คาดฝัน ก่อนตะโกนเรียกสามี

“Alanaa!”

เรียวแขนกว้างกอดรัดร่างเล็กแน่น ปากจูบหน้าผากลูกสาวซ้ำ ๆ พร้อมแววตาเอ่อคลอ นึกโทษโกรธตัวเองไม่หาย เพราะถ้าหากว่าเด็กน้อยแสนไร้เดียงสาเป็นอะไรไป นั่นคือความผิดของแม่คนเดียว!

“ปริม! เจอแมรี่แล้วใช่ไหม...”

คุณพ่อหน้าตาตื่นตระหนกหลังจากที่ลูกสาวเดินหายไปจึงช่วยกันตามหา เข้าไปกอดทั้งลูกเมียอย่างเป็นห่วง อีกฝ่ายก็ขอโทษเขาน้ำตาคลอว่าคลาดสายตาจากลูก ก่อนจะชะโงกคอมองเงาดำไกล ๆ

“อะไรน่ะ?”

“จระเข้ค่ะ มันตัวใหญ่มาก ปริมไม่เคยเห็นตัวใหญ่เท่านี้มาก่อนเลยนะ เรียกพี่ ๆ ไกด์มาด้วยมาเซลฟี่กัน พี่อลัน ๆ เรียกเขามาเร็ว”

“มัม... คุณลุงบอกว่าเขาไม่ใช่จระเข้” เด็กน้อยขัดให้คุณแม่สงสัย เพราะจากตรงนี้คงมองไม่เห็นรายละเอียดชัดเจน คุณพ่อบอดี้การ์ดยืนข้างกันไม่ละวางตาจากเจ้าตัวใหญ่ในพุ่มหญ้า สองมือโอบลูกและภรรยาไว้

แน่นอนว่าถ้าเป็นเมืองไทยคงวิ่งป่าราบไปแล้ว แต่ที่นี่ผู้คนส่วนใหญ่พบจระเข้และแอลลิเกเตอร์เป็นประจำ ชาวเมืองท้องถิ่นก็ให้อาหารพวกมันจนอิ่มหนำสำราญ ที่นี่กลายเป็นเมืองท่องเที่ยว เขตป่าสงวนที่ผู้คนอยู่ร่วมกับธรรมชาติในเชิงอนุรักษ์ ทุกหย่อมหญ้าเต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ มีสัตว์หายากให้เที่ยวชมเช่นเหยี่ยว ปลาโลมา ลิง งูอนาคอนด้า แม้แต่ปลาปิรันย่า หากว่าพวกเขาเจอตัวอะไรก็จะเรียกไกด์ เรียกพรรคพวกมาถ่ายรูปพวกมัน

และถึงแม้ว่าพวกเขาจะใช้ชีวิตกับโปรแกรมทัวร์สุขสันต์ ผู้คนละแวกนี้จะช่วยกันสอดส่องดูแลนักท่องเที่ยวเสมือนคนในครอบครัว

“พูดอะไรของลูกน่ะ? แม่รี่ ลูกรู้ได้ยังไงว่ามันไม่ใช่จระเข้”

“แอลลิเกเตอร์ [alligator] มาจากภาษาสเปน ‘Lagarto’ หมายถึงสัตว์เลื้อยคลาน ตัวนี้ปากเป็นโค้งทรงรูปตัวยู ไม่ใช่เจ้าตัวปากแหลม คุณลุงเขาเป็นแอลลิเกเตอร์ค่ะ”

“ปริม... ให้ลูกดูสารคดีสัตว์เหรอ?”

“ไม่เคยค่ะสาบานได้เลย ปริมไม่ให้แกดูเลยนะ ให้โตกว่านี้ก่อน”

แล้วคุณพ่อคุณแม่ก็ถกเถียงกันเรื่องสารคดี อะไรที่ไม่ให้ลูกดู รับปากว่าจะไม่ผิดคำพูดกัน ยิ่งเดินทางมาทัวร์แอมะซอนอย่างนี้ด้วยคงได้คุยกันยาว

‘อายุเท่าไรก็เหมือนกันนั่นแหละ จะมาสอนกันตอนโต ดีนะไม่โดนงาบเข้าไปน่ะ แหม... แต่ละคนดูชิลล์กันเหลือเกิน’

“คุณลุงจะกินหนูเป็นอาหารค่ำไหมคะ?”

‘เธอตัวเล็กนิดเดียว เขมือบเข้าไปไม่ถึงค่อนกระเพาะลุงหรอก ถ้าจะกิน... พ่อแม่เธอดูอร่อยกว่าเยอะ แต่ว่าลุงเป็นมังสะวิรัต ไม่ชอบบริโภคมนุษย์เท่าไร กินไก่ทอดกินป๊อปคอร์นอร่อยกว่า’

“คุณเกเตอร์กินป๊อปคอร์นด้วยหรือคะ?”

‘กิน... ชอบเลยล่ะ มันกรุบกรอบเคี้ยวมันดี น่าเสียดายที่ลิ้นลุงไม่รู้รส’

“พ่อหนูก็ชอบกินไก่ทอดค่ะลุง แต่ว่าพ่อหนูชอบออกกำลังกาย คุณพ่อหนูเป็นบอดี้การ์ดค่ะ หล่อล่ำบึ้ก! เห็นมะ”

‘อ้อ... นั่นพ่อแม่เธอหรือ? พูดภาษาไทย แปลว่าเป็นคนไทย ลูกครึ่ง? เป็นคนที่ไหนล่ะ’

“พ่อหนูชื่ออลัน แบรดฟอร์ด แม่หนูชื่อปริม หนูชื่อแมรี่ค่ะลุงเกเตอร์”

เด็กน้อยพูดจ้อย ๆ จนคุณแม่ก้มหน้าลงตักเตือนว่า

“ไม่เอานะแมรี่ ลูกไม่ควรจะคุยกับจระเข้ อย่าไปเข้าใกล้มันด้วย อยู่ไกล ๆ พอนะลูก มันไม่เหมือนที่หนูดูในการ์ตูนนะลูก เชื่อมัมนะคะ”

“จริงด้วยลูก... คือแด๊ดว่าเรา... ไปตามคนอื่นมาเซลฟี่กับเจ้ายักษ์นี้ด้วยดีไหม? เอ่อ... มันตัวใหญ่จริง ๆ นะ”

“ก็ได้ค่ะ บายนะคะลุงเกเตอร์ แด๊ดดี้บ่นแล้วค่ะ”

‘จัน... เรียกลุงจัน ลุงเป็นคนพิจิตร เมืองชาละวัน ไว้เจอกันน่ะ ออ... แถวนี้มีอีกตัวนะ กำลังหิวโซเชียวล่ะ บอกพ่อแม่เธอกับพวกที่นี่ด้วย มันคงไม่ใจดีเหมือนลุง มันลากลงน้ำไปขย้ำอย่างเดียวอีหนู’

“ขอบคุณค่ะลุงจัน ไว้หนูจะชวนแด๊ดกับมัมไปเที่ยวเมืองชาละวัน พิจิตรนะคะ”

แมรี่เป็นเด็กความจำดีมาแต่ไหนแต่ไร แต่นั่นทำให้พ่อและแม่มองหน้ากันตกใจเป็นไก่ตาแตก เพราะไม่มีทางที่เด็กฝรั่ง นาน ๆ กลับกรุงเทพฯ จะรู้จักจังหวัดพิจิตร

พอดีกับที่ฝูงชนคน หนูน้อยคงไม่ลืมเพื่อนใหม่ ส่งยิ้มกว้างแฉ่งเห็นไรฟันขาวครบทุกซี่ โบกมือบ๊ายบาย

“Oh, Meu Deus![1]”

[โอ้วว พระเจ้า!]

ชายสูงวัยตาแทบถลนจากเบ้า จากการคาดเดาของคนชำนาญงาน เขาแน่ใจว่าแค่ลำตัวของมันอาจใหญ่เกือบสิบเมตร! ไม่ลืมหันไปบอกนักท่องเที่ยวให้ถอยออกไปอีก เพราะไม่เคยพบเอลิเกเตอร์ตัวใหญ่ขนาดนี้ ยังไม่มีใครที่นี่เคยเห็นมันมาก่อน

หลายตัวที่มาขออาหารจากพวกเขา บางตัวมาทุกวันจนได้รับการตั้งชื่อ ซึ่งชาวบ้านคนท้องถิ่นจำมันได้ แนะนำเจ้าจระเข้ให้กับนักท่องเที่ยวอย่างคุ้นเคย

น่าเสียดายที่เจ้าตัวหลงถิ่นสะบัดหางโอฬารหนีลงน้ำไปอย่างรวดเร็ว

---------------

[1] ภาษาโปรตุเกส ภาษาท้องถิ่นของบราซิล , คำอุทาน

บทที่แล้ว บทต่อไป

มนตร์ตาละวัน 61
เมื่อผู้ชายตัวโตเป็นฝ่ายยอมปล่อยจากเรียวปากอิ่มงาม กัญญาวีร์ชนหน้าผากไว้กับหน้าผากกว้าง เธอตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่กับเขาไปตลอด สุดอสงไขย ณ สถานที่ไร้ห้วงเวลาแห่งนี้“หากว่าถึงเวลาของเรา สักวันหนึ่งเราจะไปด้วยกันนะคะ เราสามคน”“ไม่แค่สามครับ... อนาคตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่แน่นอนว่าบ้านหลังนี้จะมีจระเข้แอลลิเกเตอร์มากกว่าสามตัว”นานเท่าไรก็จะไม่พรากจาก รอยยิ้มปรากฏบนวงหน้าหล่อเหลา กุมภิลหนุ่มเจ้าเล่ห์กำลังจินตนาการถึงลูกครึ่งจระเข้และแอลลิเกเตอร์ ลูกของเขากับแม่แก้วกัญญาส่วนหญิงสาวยังคงมองตามหยดน้ำใสที่ไหลออกมาจากดวงตาเมื่อมันกลายเป็นก้อนกลม ลอยขึ้นที่สูงแล้วสลายหายไปในอากาศ เธอผุดรอยยิ้มกว้างออกมา ยกปลายนิ้วขึ้นแตะมันที่แตกกระจายออกเป็นฟอง ไม่เลิกร้องไห้ในอ้อมกอดของกุมภิลในวังบาดาลของพญาจระเข้ใหญ่นี้ก็คงจะมีลูกหลานทายาทจระเข้มากกว่าหนึ่งตัว และจากนี้ไปคงมีเรื่องให้คนช่างอยากรู้อยากเห็นอย่างกัญญาวีร์สนุกตามคุณพ่อจระเข้อีกแน่ ๆ ------------------------------------การออกไปว่ายน้ำหาสถานที่อาบแดดเป็นอะไรที่... มีความสุขที่สุด! หากไม่เป็นเพราะว่าคุณแม่อยากลองสถานที่แปลกใหม่ คน
มนตร์ตาละวัน 60
พญาชาละวันคงไม่มีเมตตาต่อมนุษย์เท่าเดิม เมื่อจิตวิญญาณและความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมา ตาคมจรดมองร่างสั่นเทา เปียกปอนเหน็บหนาวไม่ต่างจากพรายสาว น้ำตาลูกผู้ชายก็พาลไหลชาละวันบัดนี้ไม่กลัวเกรงพญายมราชหรือใครหน้าไหน แม้ว่าเขาจะเหยียบหน้าเจ้าถิ่น ก็คิดเพียงว่าต้องพาเมียรักกลับคืน ตรงกันข้ามกับอีกคน หญิงสาวคิดว่ามันคงถึงเวลาต้องจากกัน...“ให้แล้วแต่บุญแต่กรรมที่ทำมาร่วมกันเถิดค่ะ ตอนนี้กันต้องไปแล้ว ลาก่อนคุณหลวงจัน... พญาชาละวัน...”เพียงเรือลำน้อยแล่นฉลิวไปด้วยความเร็วต่างจากเมื่อครู่ หยาดน้ำใสก็เจิ่งนองเต็มสองตาเจ้าจระเข้ยักษ์ มันไม่ยอมว่ายห่างจากเรือ ยังแปลงกายครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์ แผงอกกว้างกำยำและสองมือเกาะติดเรือไม้อย่างแน่นหนึบ“ผมไปด้วยได้ไหม?”‘ไสหัวไป... ไอ้ตาละวัน’“ไม่ไปครับ...” ในสีหน้ายียวนกวนประสาท กุมภิลหนุ่มรู้ว่าตนจะต้องเจอกับอะไร ไม่มีใครกล้าลองดีกับท่านท้าวพญายมราช ที่ถึงจะส่งพระยมไปเก็บดวงวิญญาณ ก็สามารถสื่อสารจิตถึงกัน หากว่าเจอเรื่องราวอันเป็นอุปสรรคในเมื่อบนโลกนี้ยังมีอมนุษย์และปีศาจบางตน ปะปนแอบแฝงอยู่กับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆทว่าจากเรือนผมที่เคยเป็นสีขาวยาวประเอว บัดนี้
มนตร์ตาละวัน 59
เคียดแค้นชิงชัง โกรธในสิ่งที่เธอทำแต่ว่ายังรัก... เขายังรักเธอหมดหัวใจ‘แม่แก้ว!’ เสียงเรียกดังผ่านกระแสน้ำถึงห้วงจิต อีกเพียงนิดก็คว้าร่างของแม่สาวเอวบางได้แล้ว ทว่าเจ้าของเรือนผมสวยสีดำขลับในมินิเดรสตัวเดิม กลับว่ายขึ้นฝั่งผ่านหน้าเขาไปเสียเฉย ๆ ไม่แม้จะสนใจเขาด้วยซ้ำ‘กัญญาวีร์! รอผมก่อน จะรีบไปไหน...’เดรสลายดอกไม้ตัวนั้นเขาก็ซื้อให้ แค่เธอบอกว่าสวยคำเดียวไม่ว่ามันจะราคาเท่าไร เธอมันก็แค่ผู้หญิงเอาแต่ใจ เอาแต่ชี้นิ้วสั่ง หัวสูง ทำอะไรไม่ปรึกษา ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห!นัยน์ตาสีแดงสนิทพยายามเพ่งมองให้ชัด โทสะปะทุขึ้นในจิตใจ ร่างสีดำสนิทของจระเข้ใหญ่แหวกว่ายตามไป ก่อนจะพบว่าเป็นเพียงร่างโปร่งใสยังมีอีกคนลอยอยู่ท่ามกลางความมืด สองแขนยกขึ้นเหนือศีรษะ เส้นผมสยายกระจายตามกระแสน้ำ ดวงตาคู่สวยใสใต้เปลือกตาขาวเพียงเบิกมองข้างหน้าอย่างเคว้งคว้าง ในสถานที่แสนเงียบเชียบและหนาวเหน็บลำพัง------------------------------------ร่างไร้ลมหายใจที่หลับใหลอยู่ใต้น้ำ ราวกระชากหัวใจกุมภิลไปจากอก ไม่มีประโยชน์ที่จะดึงรั้งเธอไว้ เมื่อภาพที่ตาเห็น สิ่งที่สองมือสัมผัสเป็นเพียงกายหยาบ เขากอดร่างแสนหวงแหนไม่ห่าง
มนตร์ตาละวัน 58
ปริศนาในใจเธอได้ไขกระจ่างเมื่อไม่นานมานี้ บางทีนี่อาจจะเป็นชะตาลิขิตตามพระครูว่าเธอเป็นกุญแจสำคัญ“ฉันเป็นคนขังเขา แต่ในเมื่อเขาเลิกกินเนื้อมนุษย์ไปแล้ว หมอจระเข้ก็หมดกรรมกับเขาไปแล้ว เขาควรได้รับการปลดปล่อยเสียที ฉันจะทำมันค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันไม่ได้ไปคนเดียว”“เช่นนั้นผมคงห้ามอะไรคุณกันไม่ได้ เอาเป็นว่ามีเหตุฉุกเฉินอะไรให้ตะโกนเรียกผมนะครับ ผมลงไปในบ่อน้ำนี้ไม่ได้”สองนายบ่าวแทบจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำ หากว่าไม่เห็นกับตา ยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขาจะลืมเรื่องบ่อน้ำเสมอ ขณะส่ายคอมองหาไปรอบ ๆ บริเวณด้านหลังบ้านที่เต็มไปด้วยหญ้ารก ท้องฟ้ามืดลงเต็มที ต่างคนมองเห็นร่างโปรงใสของชายหน้าคุ้นตา ยืนเอามือไพล่หลังอยู่หน้าบ้าน กำลังชะเง้อคอมองหาอะไรสักอย่าง แววตาคู่สวยแปรเปลี่ยนเป็นขึงขังจริงจัง“ฝากด้วยนะคุณคลาวด์ อย่าให้เขามา”“ครับ คุณรีบไปจัดการธุระเสียเถอะ ถึงเจ้านายผมจะหลับ จิตเขาไม่ได้หลับไปด้วย”ได้ยินเท่านั้น เรือนร่างงามของหญิงมนุษย์ก็กลายเป็นเดรัจฉานสีขาว นัยน์ตาสีทอง สัตว์เลื้อยคลานที่มีเขี้ยวคมคลานไปด้วยสี่เท้าของมันลงบ่อไป ------------------------------------ลึก ๆ แล้วกัญญาวีร์
มนตร์ตาละวัน 57
เขายังมีเรื่องราวแปลก ๆ เล่าให้เธอฟังอีกมากแต่เป็นเพราะว่านั่งฟังเสียงตึกตักดังมาได้สักพักจากคุณแม่และคุณลูก จึงซุกปลายจมูกโด่งเป็นสันคมเข้าหาเดรสลายดอกไม้สวย สูดกลิ่นหอมเบา ๆ ให้ชื่นใจ มือเอื้อมผ่านแผ่นหลัง โอบเอวบางของคุณแม่ที่หน้าท้องใหญ่ขึ้นเพียงเล็กน้อยอย่างระวัง“ท้องโตขึ้นนะ คุณพ่ออยากเห็นหน้าเจ้าตัวน้อยเร็ว ๆ จัง”“คุณชาร์ลว่าผู้หญิงหรือผู้ชายคะ?”“ผู้ชาย... ผมรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กผู้ชาย”สัญชาตญาณลึก ๆ บอกเขาที่เชื่อในความสามารถการรับรู้ของตน คุณพ่อยังนึกซน พอกลิ่นหอมอ่อนอันมีเอกลักษณ์โชยมาแตะจมูกตามทิศทางลม ขณะที่เดรสกระโปรงยาวคงทำอะไรต่อมิอะไรได้ยากเสียหน่อย คุณแม่ยังหวงเนื้อหวงตัวเป็นพิเศษในระยะหลัง ๆ มา เป็นอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้กิน! “ตัวเล็กครับ... ก๊อก ๆ อยู่ไหมนะ... พ่อกวนแม่ได้ไหมครับ” “ไม่ได้ครับ ห้ามกวน” คุณแม่ดัดเสียงแหลมเล็กหยอกล้อ ส่งเสียงหัวเราะดังระคนกันไปนายจันเผลอคิดว่าเมียคงกลายเป็นคนขี้แกล้งอย่างเขาเสียแล้ว ขณะมือหนาค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำ เลิกกระโปรงบานพลิ้วขี้นกองเหนือหน้าขา ก่อนจะโดนตีมือดังเพี๊ยะ! ดวงตาคู่สวยใสแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน ดุแ
มนตร์ตาละวัน 56
กัญญาวีร์ดูเร่งเร้าเหลือเกิน ชายกระโปรงสีครีมหวานเขย่าไปเขย่ามา ทำเอาเจ้าของบ้านลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม มือไขประตูอย่างไม่รีบร้อนอะไร แต่พอได้ยินเสียงหวานตะโกน“แม่อ่วม ๆ!”‘เจ้าขา... คุณผู้หญิง... อ่วมอยู่นี่เจ้าค่ะ’ คงไม่มีใครคิดว่าบ่าวผู้จงรักภักดีอย่างแม่อ่วมจะยังอยู่บ้านหลังนี้ นายจันมาที่นี่กี่ทีไม่เคยลองเรียกหล่อนดู จึงไม่รู้ว่าหล่อนยังอยู่ นั่นทำให้เขายิ่งแปลกใจ“เรียกหาบ่าวทำไม?”“คือ... กันดีใจไปหน่อย ลืมตัวค่ะ เราเข้าบ้านกันดีกว่า กันหิวแล้ว” พูดพลันควงท่อนแขนเป็นล่ำสันกลบเกลื่อน นายจันยังมีสีหน้าสงสัย ขณะพาหญิงสาวเข้าบ้าน เพิ่งจะเห็นเธอนิ่งเงียบไปหลังส่ายคอมองไปทั่ว ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น“กันทำตัวไม่น่าไว้ใจนะครับ”“ก็ปรกตินี่คะ คุณชาร์ลคิดเองเออเองรึเปล่า?”รอยยิ้มบนวงหน้าหวานบอกว่าไม่มีอะไร เมื่อชายหนุ่มโน้มตัวลงจับมือเรียวเดินผ่านทางเข้าบ้านโบราณที่ตกแต่งด้วยสีขาวครีม ขอบหน้าต่างหลังคาเป็นเกล็ดขนมปังขิง ตามแบบสมัยนิยมยุคคุณหลวง มีภาพขนาดใหญ่ใส่กรอบเป็นหนุ่มหน้าตาเหมือนกับนายชรัณไม่ผิดเพี้ยนแต่ถือไม้เท้าสวมชุดราชปะแตนอยู่กลางบ้าน“คิดถึงจังเลยค่ะ กันอยากกลับบ้านหลังนี้มาน
มนตร์ตาละวัน 55
‘ง่วงก็นอนเสียนะคะคุณหลวงของแก้ว...’เสียงหวานใสยังก้องกังวานในหัว หลังลืมตาตื่นพร้อมคนในอ้อมแขน เรือนร่างกำยำในกางเกงนอนตัวเดียว แผงอกกว้างกำยำเปลือยเปล่าลุกสะลึมสะลือเดินออกจากเตียง เห็นบางคนนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊คสักพักใหญ่ เขาคิดว่าเธอคงจะงานล้นมือ เพราะหลังจากเลิกงานแต่งมาก็นั่งอยู่แต่หน้าจอวันก่อนคืนงานแต่งงานบอกลาแขกเหรื่อในเวลาสองทุ่มตรง นายจันรู้สึกไม่ดีนักกับการเป็นครึ่งกุมภิล เขาทำอะไรไม่สะดวกเพราะต้องเผื่อเวลาไปไหนมาไหน ยิ่งภรรยาเป็นพวกชอบออกงาน เจ้าสาวยังลำบากกับการจัดการผมยาว ๆ ให้กลับมาเรียบร้อยหล่อเหลา จนทุกวันนี้เธอแทบจะกลายเป็นช่างตัดผมส่วนตัวไปแล้ว“ทำงานหรือครับ? กินข้าวเช้ารึยัง...” บอกพลางหย่อนก้นนั่งลง เกยคางไว้บนไหล่มนอย่างออดอ้อน บนเก้าอี้แคบ ๆ ไม่มีแม้พนักสำหรับวางแขน เขาก็พยายามจะเบียดตัวเข้าไป“กินแล้วค่ะ คุณชาร์ลไปกินข้าวสิคะ กันทำข้าวต้มไว้ให้”“ผมไม่อยากกินข้าวต้ม ใครบอกว่าผมอยากกิน...”‘อยากชื่นใจเมีย’“แต่ว่ากันเหนื่อยมากค่ะ งานแต่งเป็นอะไรที่ยุ่งมาก วุ่นวายมาก ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย”“ปากบอกว่ายุ่งแต่มีเวลามานั่งทำ...” เงียบไป ตาคมหลุบมองคนที่สลับจอเ
มนตร์ตาละวัน 54
สิ้นเสียงตวาดกร้าวผ่านห้วงจิต หล่อนก็กลับกลายเป็นหญิงงาม เจ้าของร่างพอรับรู้ได้ว่าตนไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าบนที่นอนนุ่ม จึงรีบคว้าผ้านวมหนาขึ้นคลุมหน้าอก มองไปทางเสื้อผ้าขาดวิ่นบนพื้นพลางถอนหายใจ“เฮ้อ... เสียดายชุดสวย บอกให้ถอดก่อนก็ไม่ได้ แม่วิมาลานี่นิสัยแย่ไม่เปลี่ยน”“ช่างมันเถอะครับ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”ร่างสูงหย่อนก้นนั่งลงข้างกัน เป็นเธอที่พอสบเข้ากับแววตาคมวาบก็หลุบหนี ใบหน้างามบึ้งตึง เริ่มจากแก้มร้อนผ่าวเพราะอารมณ์โกรธ แดงขึ้นตามลำดับ“พ่อคนหลายเมีย เมียเยอะมากความ มากเรื่องวุ่นวาย มีคนเดียวเสียตั้งแต่ทีแรกคงไม่ต้องมานั่งปวดหัวขนาดนี้”“กันไม่เกิดให้เร็วกว่านี้ล่ะ”“เกิดมาแล้วไงคะ แต่ว่าเราคงทำบุญมาร่วมกันแค่นั้น มันน่าเสียใจนะ...”กัญญาวีร์รับรู้ทุกอย่างได้จากจิตใต้สำนึกของเธอเอง เพียงเปิดใจรับฟังอีกสองดวงจิตอย่างไร้ความหวาดกลัว ไร้ข้อโต้แย้ง ปล่อยให้ทุกอย่างหลั่งไหลเข้ามาดังกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก...สายน้ำอันอบอุ่นเปรียบดังความรักของชายผู้หนึ่ง ผู้เป็นรักแรกพบตั้งแต่วันแต่งงาน ‘คุณจัน’ ทำให้เธอเป็นคนที่ดีขึ้น มอบความสบายให้เธอผู้เป็นเมียมาทุกภพช
มนตร์ตาละวัน 53
ดวงตาคู่สวยส่ายมองโซฟาสีดำหน้าเตาผิงน่ารักในห้องใต้หลังคา รอบเตียงประดับด้วยไฟเชิงเทียนดวงเล็ก มีกลีบดอกกุหลายโรยบนที่นอนสีน้ำตาลเทา พื้นพรมนุ่มนิ่มเหมือนว่ากำลังเหยียบขนสัตว์ ทุกอณูอบอวลกลิ่นอายของเมืองนอก ซึ่งเธออาจไม่ได้กลับไปอีกแล้ว กัญญาวีร์เคยบอกกับเขาครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าเขาจะจดจำมันได้ยังหาบ้านที่ถูกใจเธอ แม้ว่าเฟอร์นิเจอร์สำหรับเมืองร้อนหลายชิ้นอาจเอาไว้แค่ตั้งโชว์“สวยจัง... เหมือนอยู่เมืองนอกเลยค่ะ ถ้ามองออกไปเห็นหิมะได้คงดี”“ห้องนี้ผมแต่งเติมเพิ่มแค่ห้องเดียวครับ ทำเองทั้งหลังไม่มีทางทัน รีโนเวตทีเป็นเดือน ๆ”ใบหน้าสดสวยระเรื่อยิ้ม เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบกรามแกร่งเป็นรางวัล ก่อนจะหันไปเห็นกรอบภาพบนโต๊ะหัวเตียง หญิงสาวในภาพตรงหน้า ใส่ชุดเดียวกับที่เธอใส่ เธอมีรอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าหวานหมดจด งามอย่างหญิงไทยโบราณ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเธอและเขาเพิ่งเดินเข้าห้องมา ไม่มีทางที่เขาจะอัดรูปมาแปะฝาผนังไว้ทัน ดวงงตาคู่สวยเบิกกว้าง ปลายนิ้วชี้หน้าสาวในรูป“คุณชาร์ล! กล้านอกใจกันเหรอ?”“เปล่าครับ... ไม่เคยทำเลยนะ แล้วผมเพิ่งบอกกันไปเมื่อกี้ ไม่ได้ฟังเหรอ?”‘สมองหมาปัญญานิ่ม แม่

แชร์

2

บทที่เกี่ยวข้อง

มนตร์ตาละวัน 3

มนตร์ตาละวัน 4

มนตร์ตาละวัน 5

มนตร์ตาละวัน 6

มนตร์ตาละวัน 7

มนตร์ตาละวัน 8

มนตร์ตาละวัน 9

มนตร์ตาละวัน 10

บทล่าสุด

มนตร์ตาละวัน 61

มนตร์ตาละวัน 60

มนตร์ตาละวัน 59

มนตร์ตาละวัน 58

มนตร์ตาละวัน 57

มนตร์ตาละวัน 56

มนตร์ตาละวัน 55

มนตร์ตาละวัน 54

มนตร์ตาละวัน 53