เข้าสู่ระบบแชร์
5
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-28 14:12:28“ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ แกก็รู้นี่... ตกดึกทีไรใครขัดใจไม่ได้ อารมณ์เสียทุกที”
“ผมคงไม่โกรธอะไรแล้วล่ะครับ ผมเข้าใจ ตามสบายนะพี่”
เจ้านายฉีกยิ้มกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวคมตรงมุมปาก “งั้นไปนะ... ไปดูซีรีส์ต่อดีกว่า”
“เอ๊ะ... พี่ติดดูทีวีหรือ? ดูอะไรอยู่ล่ะ”
“หลายเรื่อง ซีรีส์ฝรั่งเกาหลีบู๊ล้างผลาญ นางเอกสวยดี อีกเรื่องอะไรนะ... จิ้งจอกเก้าหางหรืออะไรสักอย่าง”
“เหลือเวลาอีกไม่ถึงสิบปีนะครับ... เดี๋ยวก็ไม่ได้ดูแล้ว ถ้ายังอยากดูหนัง ยังอยากเที่ยว เราต้องตามหาแม่ตะเภาทอง”
ตะเภาแก้ว ตะเภาทอง เป็นลูกสาวเศรษฐีเมืองพิจิตร พญาจระเข้เคยคาบแม่ตะเภาทองไปอยู่ด้วยในเมืองบาดาล เสกให้หลงด้วยมนตร์เสน่ห์ แต่ในเมื่อนางเอกต้องลงเอยกับพระเอกอย่างหมอจระเข้อยู่แล้ว ไอ้ชาละวันก็ถูกเสียบด้วยหอกอาคม
นายจันและนายคล้าวได้ยินมาว่าเวทย์อาคมเพียงเท่านั้นจะแก้ไขสิ่งที่พวกเขาเป็น ไม่เช่นนั้นก็ต้องตาย...
“น่าสงสารพ่อชาละวันเสียจริง เชื่อเถอะว่าหล่อนไม่มีตัวตน ถ้าเจอ ฉันคงเจอไปนานแล้วไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน วนเวียนอยู่กับอสงไขย[1] เช่นนี้ ฉันอยู่มากี่ร้อยปี”
“เป็นคนที่ไม่เชื่ออะไรเลยสักอย่างเหมือนเดิมนะครับ”
“เชื่อ... แต่สิ่งที่พิสูจน์ได้ด้วยตา สัมผัสมันได้ด้วยสัญชาตญาณ ฉันต้องเห็นมันด้วยสองตาของฉันเอง ฉันคงเหมาะกับเด็ก ๆ ยุคนี้ที่สุดแล้วล่ะ”
และเขาก็จะไม่เชื่อต่อไป ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข ประหนึ่งว่าได้รับรางวัลมากกว่าคำสาปอันน่ารังเกียจ
หนุ่มใหญ่ยิ้มใจดี คนเป็นลูกน้องกลับถอนหายใจ
“ถ้าเหงา อยากได้อะไรบอกผมนะครับ อย่าหนีไปเที่ยวไหนคนเดียวอีกนะ”
“โอเค้...!” รับปากแล้วร่างสูงก้าวหนีไปไว ๆ กระโดดลงสระน้ำกลางบ้านดังตูม! น้ำสีฟ้าอมเขียวมรกดสาดกระจายเป็นวงกว้าง
ด้วยความตกใจของบ่าว ก้าวพรวดไปชะโงกคอมองหาเจ้านายที่เตรียมตัวหนีเที่ยว ก่อนจะพบรอยยิ้มร่าเริงบนบนใบหน้าหล่อเหลา ลอยคออยู่เหนือน้ำ
“จะไปไหนครับ!?”
“มุดหัวลงถ้ำบาดาลสักสองสามวัน เดี๋ยวกลับมา แถวนี้มันน่าเบื่อ”
“หนีเที่ยวได้ แต่วันมะรืนนี้พี่ต้องกลับมาทำงานให้ทันนะครับ...”
“ปกติไม่เห็นจะออกตัวเข้าสังคมไม่ใช่รึ หมกตัวอยู่แต่ในห้องมากี่สิบปี อารมณ์ไหน ทำไมถึงไปรับงานมาให้ปวดหัว เฮ้อ!”
ที่ปรึกษาสถาปนิก วิศวกรระดับสูงในคราบครึ่งสัตว์เลื้อยคลานขณะนี้ไม่อยากเจรจานาน หางขนาดใหญ่มหึมาสีดำสนิท น่าสะพรึงกลัวงอกออกมา ฟาดน้ำสาดกระเซ็นใส่บ่าวจนเสื้อเชิ้ตกางเกงตัวหล่อเปียกชุ่มไปทั้งตัว ก่อนที่เจ้าตัวจะหายลงไปในผืนน้ำ ไม่ทันได้ฟังประโยคสุดท้ายใต้รอยยิ้มมีเลศนัย
“ผมกำลังตามหาคนยังไงล่ะ ถึงได้ออกไปนั่งเล่นร้านกาแฟตามคำแนะนำของคุณหลวงน่ะ... หึหึ”
------------------------------------
หลายวันมานี้แอลลิเกเตอร์ขี้เหงา ชอบออกเที่ยวเตร็ดเตร่เป็นประจำ ไม่ได้ไปสร้างเรื่องที่ไหน เพียงหนีไปนอนหลับจำศีลเงียบ ๆ ในถ้ำบาดาล ก่อนกลับขึ้นมาเดินช้อปปิ้ง เสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าบนห้างสรรพสินค้า นำเสื้อสูทตัวใหม่สั่งตัดจากร้านดัง แขวนไว้เหนือที่นั่งเบาะหลังของรถยนต์หรู เลือกชุดหล่อจากตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ เป็นเสื้อยืดงานแบรนด์เนมลายขวางกับกางเกงสีกากีทรง Slim Fit ลูบผมให้เรียบตรง
การแต่งตัวของหนุ่มรุ่นปู่ทวดไม่มีตกเทรนด์ บางวันสูท บางวันเชิ้ตสีดำ ลายสก็อตบ้าง เขาจัดมันเข้ากับนาฬิกาเรือนละหลักหมื่นขึ้นจนถึงหลักแสนบาท
นายจันปรับตัวเข้ากับยุคสมัย เปลี่ยนทรัพย์สินเดิมที่สะสมมาเปลี่ยนเป็นเงินสด ทั้งที่ดิน ของเก่าแก่ต่าง ๆ บางชิ้นตีมูลค่าแทบไม่ได้ เมื่อก่อนไม่คิดว่ามันจะแพงแต่พอมายุคนี้แล้วมันทำให้เขากลายเป็นเศรษฐี แม้แต่สปอร์ตคาร์ตัวใหม่ล่าสุดจากมอเตอร์โชว์ เขาขายบ้านหลังหนึ่งในย่านสุขุมวิทมาเปลี่ยนเป็นรถ
ด้วยภาพลักษณ์ไฮโซโก้หรูในโลกโซเชียล ผู้คนเริ่มมากดไลค์แชร์ประสาเซเลบที่ได้รับมรดกมาจากบิดามารดา คาบช้อนทองมาเกิด ไม่มีใครรู้ความจริงว่ารูปภาพบรรพบุรุษบนฝาบ้านก็ตัวเขาเอง... ทั้งหมดนั่นแหละ!
เชฟโรเลตสีแดงแล่นฉลิวไปด้วยความเร็วหาบ่าวตามนัดหมาย เพียงสิบห้านาทีก็มาถึงหน้าฟาร์มจระเข้ใกล้เมืองกรุงฯ นายคล้าวรีบปรี่เข้ามาทักทาย ชวนให้ยืนรอเจ้าของงานด้วยกันหน้าตู้ขายตั๋วสำหรับเข้าชมสวนสัตว์ กลางห้องรับรองกว้างขวาง มีโซฟาให้นั่งรอแต่พวกเขาเพียงยืนคุยกัน
“ฟาร์มนี้แหละครับ เจ้าของเขาขอให้ต่อเติมห้องอาหารแบบยุโรปไว้รองรับนักท่องเที่ยว เขาอยากได้ห้องอาหารใหญ่ ๆ อลังการกว่าตอนนี้” เงียบไป นายคล้าวชายตามองผู้คนเดินขวักไขว่ เอ่ยด้วยน้ำเสียงคร่ำเครียดกว่าเดิม “แต่ผมอยากพาพี่ไปพบคนคนหนึ่งก่อน”
“ใครล่ะ...?”
“คนรับรองงานครับ เอ่อ... เธอเป็นหัวหน้าพนักงานขาย เรามาในฐานะลูกค้าด้วยว่าจะมาซื้อของไปเปิดร้านเสียหน่อย”
“ก็ไปสิ ทำไมแกต้องทำอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ให้ฉันสงสัยอยู่เรื่อย”
คิ้วเข้มหนาเรียงชิดติดกัน พอจะก้าวขา นายจันก็ถูกดึงรั้งไว้เพราะว่าเขาดันใจร้อนไม่รอลูกน้อง นายคล้าวปรามเขาให้ใจเย็น ยกโทรศัพท์จอกว้างขึ้นแนบหู
“ผมมาถึงแล้วนะครับคุณกัญญาวีร์ หน้าห้องขายตั๋วเลยครับ” พลันมือหนาสะบัดเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ตวัดหางตามองเจ้านายด้วยท่าทางหงุดหงิด
“อะไรกันครับพี่ รอนิดรอหน่อย อารมณ์เสียอีก”
“เปล่าอารมณ์เสีย ฉันแค่รำคาญแกทำตัวมีความลับ ฉันไม่ชอบความลับ...”
เพราะที่เป็นอยู่ก็ลับ ๆ ล่อ ๆ มากแล้ว บ่าวตวัดหางตามองเจ้านายขี้หงุดหงิดพลางผ่อนลมหายใจด้วยความรู้สึกไม่ต่าง ก่อนจะมองไปอีกทาง ถัดจากตู้ขายตั๋ว มีพนักงานหนุ่มสาวนั่งอยู่ในอีกฟากหนึ่ง
“ผมไม่ได้มีความลับอะไรครับ แต่ผมต้องทำบางเรื่องให้เรียบร้อย”
“นั่นแหละความลับ”
“มันจำเป็นครับ อีกเดี๋ยวพี่ก็รู้เองแหละ ไม่เกินสิบนาทีแน่นอน รอหน่อย”
ทั้งนายบ่าวไม่ชอบการรอคอย จึงพาลอารมณ์เสียตามสภาพอากาศร้อนอบอ้าว เครื่องปรับอากาศไม่ค่อยเย็น แสงแดดสาดส่องผ่านกระจกใสเข้ามาถึงชายเสื้อเชิ้ตสีดำของคนหนุ่ม ส่วนเจ้านายนั้นนั้นอยู่ในเสื้อยืดกางเกงสแล็คธรรมดา
ด้วยร่างกายของมนุษย์ พวกเขารับประทานอาหารและมีระบบย่อยอาหาร แม้ถนัดเนื้อสัตว์กันมากกว่าผักใบเขียว ขณะที่สรีระกำยำสมส่วนด้วยอาคมมนตร์ทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องสุขภาพมากนัก ต่างจากจิตใจที่ยังเป็นสัตว์เลือดเย็น โมโหร้าย ดุร้าย ซึ่งนั่นหมายความว่าต่างคนต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการสงบสติอารมณ์และจิตใจ ให้ใช้ชีวิตร่วมกับผู้คนในสังคมได้อย่างเป็นปรกติสุข
----------
[1] มากจนนับไม่ถ้วน , ไม่รู้จบ, ไม่มีที่สิ้นสุด , กาลเวลาที่นานเสียจนนับไม่ได้ว่ากี่เดือนกี่ปี
บทที่เกี่ยวข้อง
มนตร์ตาละวัน 6
“คนรับรองคนไหน? ผมยาวหรือผมสั้นคนนั้น”“ผมสีน้ำตาลอัลมอนต์ครับ ที่หิ้วกระเป๋าจระเข้...”“สวยดีนี่ ตาถึง แต่ว่าฉันไม่ชอบรสนิยมนั่นเท่าไร ฉันเห็นจระเข้ตัวเมียโดนเชือดก่อนกลายเป็นกระเป๋าสีขาวแสนสวยของหล่อน แล้วแต่งตัวแบบนี้น่ะ คนเขาเรียกว่า ‘เซลล์’” นายจันมองหาคนไกลด้วยดวงตาที่สามารถมองได้ไกลลิบ มากสุดคงมองได้เป็นกิโลฯ แม้ว่ามันอาจไม่ชัดเจนนักแค่เห็นว่าแต่ละคนกำลังทำอะไรจากนัยน์ตาเป็นประกายใต้คอนแทคเลนส์สีน้ำตาลทรงเสน่ห์เช่นเดียวกับคนน้อง พวกเขามีใบขับขี่! ใบรับรองแพทย์ที่บ่งบอกอาการของสายตาอันเฉียบคมว่าเป็นการทำงานผิดปกติของกลุ่มแยกแยะสีในตา อาการไม่ร้ายแรง สามารถใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไปนายจันมีเอกสารครบ ส่วนเรื่องอะไรต่อมิอะไร คนเป็นนายออกนอกบ้านมากกว่าก็จะรู้มากกว่า“เซลล์? หมายถึง seller อะไรประมาณนั้นน่ะหรือครับ”“ใช่ ตอนนี้เรียกเซลล์ เซลล์ขายของ พนักงานขายทำงานกันเป็นกลุ่ม ก็แล้วแต่ว่าขายอะไร ยุค ๆ นั้นก็เรียกพนักงานขายนี่แหละ แกคงยังไม่ชิน” “จากการแต่งตัวแล้วผมพอเดาได้ว่าเธอขายอะไร เฮ้อ... คนในยุคนี้ช่างโหดร้ายทารุณ” ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนายคล้าวหันไปบอก “อย่าลืมนะครับว่าเราสองค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28มนตร์ตาละวัน 7
สองคนมองหน้ากัน เพราะว่าถ้าพวกเขาจะไม่กิน...‘ฉันเป็นมังสะวิรัต! ไม่กินพวกเดียวกัน แกพาฉันมาทำอะไรวะไอ้คล้าว!’‘กิน ๆ เข้าไปเถอะครับ ผมอยากพิสูจน์อะไรหน่อย อดทนหน่อยนะพี่นะ’“เอ่อ... มีใคร... เป็นมังสะวิรัตหรือเปล่าคะ? คือกันได้ยิน... เสียง... เหมือนคนคุยกัน”กัญญาวีร์แน่ใจว่าเธอได้ยินเสียงสองหนุ่มชัดเจนมาก แม้เป็นเสียงก้อง ๆ คล้ายเสียงสะท้อนของลำโพง ขณะที่พวกเขาเพียงนั่งเฉย ๆ โดยที่ปากไม่ขยับ“ไม่มีนี่ครับคุณกัน ผมกับพี่ชายขอเลือกเมนูสักครู่นะครับ”‘ต่อให้เจอแม่แก้ว... มันมีทางเลือกเดียวคือตายกับตายใช่ไหม!?’‘ไม่ถึงตายหรอกครับ ใจเย็น ๆ รอดูเธอก่อน เธออาจไม่ใช่คนที่เราคิดก็ได้’‘อย่ามาเล่นลิ้นปลิ้นปล้อน หัดเป็นบ่าวขี้ปดตั้งแต่เมื่อไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันลากแกไปเฆี่ยนแล้วไอ้น้องชายจอมปลอม! ทำอะไรไม่ปรึกษาพี่สักคำ แกเอาหัวเป็นประกันไหมว่าฉันจะไม่ต้องกลายเป็นสเต๊กจระเข้ให้เธอกิน...’‘คงไม่มั้งครับ เธอไม่รู้สักหน่อย แล้วผมว่าเธอไม่น่าจะชอบเนื้อเหนียว ๆ เคี้ยวเข็ดฟันรุ่นคุณหลวงมั้งครับ’‘แกกำลังจะบอกว่าจระเข้หนุ่มอร่อยกว่า?’‘ก็แน่นอนน่ะสิครับ’ ‘อยากกลายเป็นสเต๊กจระเข้ตอนนี้เลยไหมวะ ไอ้ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28มนตร์ตาละวัน 8
หญิงสาวยืนนิ่งอึ้งตะลึงงัน ก้าวขาไม่ออก นัยน์ตาคู่สวยจับจ้องแผ่นหลังกว้างกำยำจนถึงลานจอดรถยนต์โล่งกว้างกลางแจ้ง พวกเขาขึ้นรถสปอร์ตคาร์สีแดงไปด้วยกันเขารู้ว่าเธอได้ยินเสียงประหลาด แล้วเธอได้ยินพวกเขาคุยกัน ไหนจะภาษาแสนโบราณนั่น!ก่อนหน้านี้มีเรื่องที่คุณยายและพี่สาวบอกให้เธอระวังตัวเมื่อพบปะชายแปลกหน้า โดยเฉพาะปีนี้ อีกไม่กี่วันเธอจะอายุครบยี่สิบห้าปีกัญญาวีร์เคยไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่เพราะว่าดันเกิดมามีซิกซ์เซ้นส์ พบเจอประหลาดอยู่เสมอ และอย่าว่าแต่เสียงเลย ที่ไหนว่ามีผี มีคนตาย เรื่องลี้ลับเหนือธรรมชาติ เธอเปิดประเดิมเจอเป็นคนแรก! ประหนึ่งเครื่องส่งโทรจิตถึงวิญญาณ จนได้รับฉายาจากเพื่อนในคลาสว่ายัยแอนนาเบลเรียนเมืองนอกตั้งแต่ไฮสคูล โดนบูลลี่เป็นประจำ กว่าจะคว้าประกาศนียบัตรจาก UK University มาได้ กลับมาทำงานเมืองไทยไม่ถึงเดือน เธอก็ยังเจอเรื่องบ้า ๆยัยกันเอ๊ย มันจะเบญจเพสอาเพศอะไรนักหนา!ใบหน้าสดสวยส่ายไปมาเพื่อสลัดความฟุ้งซ่าน เมื่อเธอยังมีงานกองเท่าภูเขารออยู่ จึงหมุนตัวก้าวฉับ ๆ ไป สะบัดปลายส้นสูงอย่างนางงามพร้อมความมั่นใจที่กลับมาอีกครั้งใครต่างก็ว่าเธอเป็นคนสวย ชุดสูททำงานเค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28มนตร์ตาละวัน 9
บนโซฟาหนังกำมะหยี่ที่เพิ่งถอดจิตไปหาหญิงสาว นายจันสงบสติอารมณ์ลง ผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่จำได้ว่าไม่ได้พบแม่ตะเภาแก้วมานานมากแล้วหลังภพชาติก่อนของเธอไม่เกิด...ตะเภาทองที่เคยเป็นเมียโดยไม่เต็มใจ ใช่... เขาถือว่าหล่อนไม่เต็มใจเพราะต้องมนตร์สะกดชาละวัน ก่อนจะไปเป็นเมียของไกรทอง พ่อคนดีเมืองพิจิตร ภพชาติต่อมาก็ยังเป็นลูกหลานบ้านเดิม ก่อนจะตัดสินใจลาบวชด้วยความเลื่อมใสในพระธรรมไม่รู้มาก่อนว่าคนน้องนี้จิตแข็ง ไม่หวั่นพรึงต่อสภาพการณ์อีกโลกหนึ่ง หากได้ยินเสียงวิญญาณหรือถูกผีหลอกเข้าสักคืน แม่คงฟาดฝีปากสาปแช่งด่าผีไม่ให้ไปผุดไปเกิดหรือไม่ก็... ไล่เตลิดเปิดเปิงจนหลุดจากนิมิตกลับมาที่เดิม“นั่งเหลือกตาอ้าปากยังกับจระเข้ ประหลาดคน” นายคล้าวบ่นพลางเคาะแป้นพิมพ์เสียงดัง ชะโงกหน้าที่สวมแว่นหนาเตอะผ่านจอสี่เหลี่ยม ให้ความสนใจกับคนที่นอนเหยียดขาอย่างสบายใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ “ไปหาแม่แก้วหรือนั่น”“อืม... แม่ดุมากสายแข็ง แต่ไม่เป็นไร ขอลองใหม่อีกที” เขาปิดตาลงอีกครั้ง พร้อมความตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องเผด็จศึกให้จงได้ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนตร์ก็คาถา‘แม่แก้ว... มาหาพี่...’“ฉันชื่อกัญญาวีร์!”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28มนตร์ตาละวัน 10
สัมผัสรับรู้ในที่นี้ไม่ใช่ความจริง แต่จะปรากฏในภาพฝัน ความทรงจำ อาจรับรู้ได้เมื่อลืมตาตื่นแสงสีทองเล็ก ๆ ปรากฏเป็นสิ่งแรก สาดสะท้อนเข้านัยน์ตาสีแดง ถึงแม้ว่าผู้บุกรุกจะตระหนักรู้ว่ามันเกราะคุ้มกันภัยของหญิงสาว อาจเผาไหม้ร่างของเขาให้กลายเป็นเถ้าธุลี แต่ชายผู้บำเพ็ญเพียรมานานนับหลายร้อยปีไม่หวั่นพรึงต่อสิ่งใดเรือนร่างงามใต้ก้นบึ้งลึกสุดจมอยู่ก้นบ่อ เธอคงอยู่ในนิทราหวานที่ใดสักแห่ง เดรัจฉานตัวสีดำตรงเข้าไปใช้ปากกว้างคาบร่างงามอย่างระวัง กระทั่งเขี้ยวฟันก็ไม่ให้ถูกเนื้อกายของเธอมากนัก เพื่อพาขึ้นฝั่ง ค่อยกลับคืนสู่ร่างเดิม โอบอุ้มคนตัวเล็กในอ้อมแขนพร้อมรอยยิ้มย่ามใจบุรุษรูปงามนุ่งโจงกระเบนสีดำ สวมเครื่องอาภรณ์เป็นสร้อยอัญมณีมรกต เส้นผมดำขลับตรงยาวราวผมของอิสตรีทิ้งลงเหนือสะโพกสอบ ปอยผมสีขาวข้างกรามแกร่งตามอายุขัยคือหกร้อยห้าสิบเจ็ดปี แม้ใบหน้าหล่อเหลายังคงไว้ในร่างชายวัยสามสิบ‘แม่แก้วตาดวงใจพี่ หนีอย่างไรก็ไม่พ้น พี่จะตามหาน้องจนพบนั่นแล’เสียงดังก้องที่ลอยวนในอากาศนั้นอีกฝ่ายได้ยินชัดเจน ทว่าพอเปลือกตาขาวปรือขึ้นมองเจ้าของอ้อมแขนกว้าง หญิงสาวเหมือนคนเมามายไร้สภาวะสำนึกรู้ในเวลายามด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28มนตร์ตาละวัน 11
“อย่าลืมตะกรุดที่ทวดให้ไว้นะ ต้องใส่ตลอดเวลาเข้าใจไหม? ถ้าขาดให้มาบอกยาย จะซ่อมให้” เสียงยานคางหญิงชราวัยเจ็ดสิบกำชับหนักแน่น มือเรียวที่มีรอยเหี่ยวย่นตามวัยผูกสร้อยข้อมือสีดำสนิทซ้อนเป็นเงื่อนตาย ให้แน่ใจว่ามันจะไม่หลุด“กันไม่ลืมจ้ะยาย ยายเถอะอยู่บ้านดี ๆ นะไม่ต้องห่วงหลาน หลานเอาตัวรอดได้”คุณยายราตรีผ่อนลมหายใจหนัก จัดการงานตรงหน้าเสร็จแล้วยังว่า “เด็กนอกนี่สอนยาก พูดอะไรไม่เคยเชื่อกันสักเรื่อง ไม่เหมือนแม่ชีนะ คนนั้นไม่มีเถียงยายสักวัน”“ยิ้มหวานอย่างเดียว...” พูดพลางฉีกยิ้มกว้างหวาน เห็นไรฟันขาวครบทุกซี่ ก่อนจะว่า “พี่สาวชีน่ะยิ้มหวานจ้ะ จ้ะ จ้ะ ถ้าไม่ตัดสินใจบวชชีคงเป็นมิสยูนิเวิร์สได้แล้วมั้ง”“มันน่าตีนะ นินทาใครไม่นินทา ลามถึงแม่ชี” คุณยายทำตาขวางมองชุดสวยลายสก็อต เดรสกระโปรงสั้นเหนือต้นขา อีกข้างเป็นทรงตัดคลุมยาวไปถึงเข่า หลานสาวคนดีแต่งตัวตามแฟชั่นทันสมัยไม่ตกยุค ไม่รู้จะสวยไปไหน ส่วนตัวคุณยายเองอยู่ในเสื้อคอกระเช้าผ้าถุง ร่างผอมบางเหมือนกับทุกคนในบ้าน“วันนี้ไปไหนล่ะ? แต่งตัวสวยโบกหน้าซะหนา จะไปดูหนังดินเนอร์กับตาสนหรือยังไง”“เอาเอกสารไปให้ลูกค้าเซ็นหน่อยจ้ะ วันก่อนกันป้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 12
“อย่าให้พลาดละกัน” เสียงเข้มเตือนบ่าว นายคล้าวกำฝ่ามือไว้บริเวณด้านหน้าต้นขาด้วยท่าทางคร่ำเครียด มือข้างหนึ่งของมีรอยไหม้เป็นทางยาว“ผมจะระวังไม่ให้เธอรู้ตัว ส่วนตะกรุดนั่นผมไปจัดการมาให้แล้วครับ”“วันหลังลำบากก็ไม่ต้อง เจ็บตัวเปล่า ๆ ฉันจัดการเองได้ อืม... แล้วฉันต้องทำยังไงต่อนะ?” เขาเลิกคิ้วขึ้น ตาจับจ้องประตูไม้สักหน้าบ้านเฝ้ารอคนข้างหลังที่ยังคงไม่ปรากฏตัว หลังโอนเงินมัดจำไปแล้วนายจันคงไม่อยากได้สินค้าอะไรนั่นแต่อยากได้คนขายมากกว่า ส่วนเรื่องการลงทุนให้น้องชายจระเข้ไปเปิดร้านขายหนังจระเข้ ก็นับเป็นผลพลอยได้เสียงกริ่งดังบอกว่าแขกคงมาถึง นายคล้าวรีบไปเปิดประตูรอต้อนรับ ทว่าเขากลับต้องแปลกใจเล็กน้อยพอเห็นพนักงานขายทั้งสองคนถือเอกสารมา คนหนึ่งสวมสูทกระโปรงยูนิฟอร์มบริษัท อีกคนเป็นเดรสลายสก็อตตัวสวย“นึกว่ามาคนเดียวซะอีก เชิญคุณกันตามพี่ชายผมไปก่อนนะครับ ส่วนพี่... ให้ผมพาชมบ้านหน่อยดีไหม?”“ค่ะ...” ตอบทันที รุ่นพี่พนักงานจู่ ๆ ก็ทำหน้านิ่งตัวแข็งทื่อเดินตามเจ้าของร่างสูงไป ทิ้งสองคนไว้ลำพัง คนหนึ่งคงจะเกิดอกสั่นขวัญแขวนขึ้นมา“เอ้อ... คือว่ามีเอกสารต้องให้พี่เขาช่วยดู”“จะเอาแค่ลา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 13
กัญญาวีร์ได้ฟังเรื่องราวของชายหนุ่มแปลกหน้าว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ถามว่าอยากช่วยไหมคงยาก“จะให้กันทำยังไงดีคะ? กันเป็นคนขายของ ไม่ใช่แม่ตะเภาแก้วของใคร ส่วนพี่สาวที่เคยเป็นเมียคุณมาก่อนคงช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี แม่ชีบวชไปแล้ว”นั่นเป็นความจริงที่กุมภิลหนุ่มเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ ตอนถอดจิตไปหาแม่ตะเภาทอง กลายเป็นว่าเขาต้องนั่งลงประนมมือไหว้อย่างนอบน้อม โดยไม่ได้มีจิตอกุศลเพราะดันติดใจคนน้องไปซะแล้ว! กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังต้องการเธอ นัยน์ตาคู่คมสะท้อนประกายวูบวาบใต้คอนแทคเลนส์สีน้ำตาลคราวเอ่ย“ผมไม่ได้คาดหวังอะไรจากแม่ชี ทุกวันนี้ผมรักษาศีลห้าอย่างน้อย ๆ ไม่ใช่จระเข้เจ้าชู้เมียเยอะมั่วกามอย่างที่ใครได้ยิน ผมอยู่คนเดียวกับไอ้คล้าว...” ปลายเสียงเงียบไป ชายหนุ่มปิดตาลง สัมผัสรับรู้ถึงบ่าวที่คงจะพาพนักงานสาวรุ่นป้าชมบ้านเพลินก่อนส่งตัวขึ้นรถไป ทิ้งเพื่อนร่วมงานไว้ให้นั่งทานของว่างเป็นคุกกี้เนยรสชาติดี กาแฟร้อนหนึ่งแก้ว กัญญาวีร์ประคองถ้วยขึ้นจรดริมฝีปาก วางมันลงด้วยท่าทางสบาย ๆ“ตกลงเป็นจระเข้จริงหรือคะ? คุณบอกว่าอยู่มาตั้งหกร้อยห้าสิบปี กันว่ามันน่าเหลือเชื่อมากเลยนะ”“เรื่องตลกครับ อำให้คุณก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26
บทล่าสุด
มนตร์ตาละวัน 61
เมื่อผู้ชายตัวโตเป็นฝ่ายยอมปล่อยจากเรียวปากอิ่มงาม กัญญาวีร์ชนหน้าผากไว้กับหน้าผากกว้าง เธอตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่กับเขาไปตลอด สุดอสงไขย ณ สถานที่ไร้ห้วงเวลาแห่งนี้“หากว่าถึงเวลาของเรา สักวันหนึ่งเราจะไปด้วยกันนะคะ เราสามคน”“ไม่แค่สามครับ... อนาคตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่แน่นอนว่าบ้านหลังนี้จะมีจระเข้แอลลิเกเตอร์มากกว่าสามตัว”นานเท่าไรก็จะไม่พรากจาก รอยยิ้มปรากฏบนวงหน้าหล่อเหลา กุมภิลหนุ่มเจ้าเล่ห์กำลังจินตนาการถึงลูกครึ่งจระเข้และแอลลิเกเตอร์ ลูกของเขากับแม่แก้วกัญญาส่วนหญิงสาวยังคงมองตามหยดน้ำใสที่ไหลออกมาจากดวงตาเมื่อมันกลายเป็นก้อนกลม ลอยขึ้นที่สูงแล้วสลายหายไปในอากาศ เธอผุดรอยยิ้มกว้างออกมา ยกปลายนิ้วขึ้นแตะมันที่แตกกระจายออกเป็นฟอง ไม่เลิกร้องไห้ในอ้อมกอดของกุมภิลในวังบาดาลของพญาจระเข้ใหญ่นี้ก็คงจะมีลูกหลานทายาทจระเข้มากกว่าหนึ่งตัว และจากนี้ไปคงมีเรื่องให้คนช่างอยากรู้อยากเห็นอย่างกัญญาวีร์สนุกตามคุณพ่อจระเข้อีกแน่ ๆ ------------------------------------การออกไปว่ายน้ำหาสถานที่อาบแดดเป็นอะไรที่... มีความสุขที่สุด! หากไม่เป็นเพราะว่าคุณแม่อยากลองสถานที่แปลกใหม่ คน
มนตร์ตาละวัน 60
พญาชาละวันคงไม่มีเมตตาต่อมนุษย์เท่าเดิม เมื่อจิตวิญญาณและความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมา ตาคมจรดมองร่างสั่นเทา เปียกปอนเหน็บหนาวไม่ต่างจากพรายสาว น้ำตาลูกผู้ชายก็พาลไหลชาละวันบัดนี้ไม่กลัวเกรงพญายมราชหรือใครหน้าไหน แม้ว่าเขาจะเหยียบหน้าเจ้าถิ่น ก็คิดเพียงว่าต้องพาเมียรักกลับคืน ตรงกันข้ามกับอีกคน หญิงสาวคิดว่ามันคงถึงเวลาต้องจากกัน...“ให้แล้วแต่บุญแต่กรรมที่ทำมาร่วมกันเถิดค่ะ ตอนนี้กันต้องไปแล้ว ลาก่อนคุณหลวงจัน... พญาชาละวัน...”เพียงเรือลำน้อยแล่นฉลิวไปด้วยความเร็วต่างจากเมื่อครู่ หยาดน้ำใสก็เจิ่งนองเต็มสองตาเจ้าจระเข้ยักษ์ มันไม่ยอมว่ายห่างจากเรือ ยังแปลงกายครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์ แผงอกกว้างกำยำและสองมือเกาะติดเรือไม้อย่างแน่นหนึบ“ผมไปด้วยได้ไหม?”‘ไสหัวไป... ไอ้ตาละวัน’“ไม่ไปครับ...” ในสีหน้ายียวนกวนประสาท กุมภิลหนุ่มรู้ว่าตนจะต้องเจอกับอะไร ไม่มีใครกล้าลองดีกับท่านท้าวพญายมราช ที่ถึงจะส่งพระยมไปเก็บดวงวิญญาณ ก็สามารถสื่อสารจิตถึงกัน หากว่าเจอเรื่องราวอันเป็นอุปสรรคในเมื่อบนโลกนี้ยังมีอมนุษย์และปีศาจบางตน ปะปนแอบแฝงอยู่กับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆทว่าจากเรือนผมที่เคยเป็นสีขาวยาวประเอว บัดนี้
มนตร์ตาละวัน 59
เคียดแค้นชิงชัง โกรธในสิ่งที่เธอทำแต่ว่ายังรัก... เขายังรักเธอหมดหัวใจ‘แม่แก้ว!’ เสียงเรียกดังผ่านกระแสน้ำถึงห้วงจิต อีกเพียงนิดก็คว้าร่างของแม่สาวเอวบางได้แล้ว ทว่าเจ้าของเรือนผมสวยสีดำขลับในมินิเดรสตัวเดิม กลับว่ายขึ้นฝั่งผ่านหน้าเขาไปเสียเฉย ๆ ไม่แม้จะสนใจเขาด้วยซ้ำ‘กัญญาวีร์! รอผมก่อน จะรีบไปไหน...’เดรสลายดอกไม้ตัวนั้นเขาก็ซื้อให้ แค่เธอบอกว่าสวยคำเดียวไม่ว่ามันจะราคาเท่าไร เธอมันก็แค่ผู้หญิงเอาแต่ใจ เอาแต่ชี้นิ้วสั่ง หัวสูง ทำอะไรไม่ปรึกษา ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห!นัยน์ตาสีแดงสนิทพยายามเพ่งมองให้ชัด โทสะปะทุขึ้นในจิตใจ ร่างสีดำสนิทของจระเข้ใหญ่แหวกว่ายตามไป ก่อนจะพบว่าเป็นเพียงร่างโปร่งใสยังมีอีกคนลอยอยู่ท่ามกลางความมืด สองแขนยกขึ้นเหนือศีรษะ เส้นผมสยายกระจายตามกระแสน้ำ ดวงตาคู่สวยใสใต้เปลือกตาขาวเพียงเบิกมองข้างหน้าอย่างเคว้งคว้าง ในสถานที่แสนเงียบเชียบและหนาวเหน็บลำพัง------------------------------------ร่างไร้ลมหายใจที่หลับใหลอยู่ใต้น้ำ ราวกระชากหัวใจกุมภิลไปจากอก ไม่มีประโยชน์ที่จะดึงรั้งเธอไว้ เมื่อภาพที่ตาเห็น สิ่งที่สองมือสัมผัสเป็นเพียงกายหยาบ เขากอดร่างแสนหวงแหนไม่ห่าง
มนตร์ตาละวัน 58
ปริศนาในใจเธอได้ไขกระจ่างเมื่อไม่นานมานี้ บางทีนี่อาจจะเป็นชะตาลิขิตตามพระครูว่าเธอเป็นกุญแจสำคัญ“ฉันเป็นคนขังเขา แต่ในเมื่อเขาเลิกกินเนื้อมนุษย์ไปแล้ว หมอจระเข้ก็หมดกรรมกับเขาไปแล้ว เขาควรได้รับการปลดปล่อยเสียที ฉันจะทำมันค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันไม่ได้ไปคนเดียว”“เช่นนั้นผมคงห้ามอะไรคุณกันไม่ได้ เอาเป็นว่ามีเหตุฉุกเฉินอะไรให้ตะโกนเรียกผมนะครับ ผมลงไปในบ่อน้ำนี้ไม่ได้”สองนายบ่าวแทบจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำ หากว่าไม่เห็นกับตา ยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขาจะลืมเรื่องบ่อน้ำเสมอ ขณะส่ายคอมองหาไปรอบ ๆ บริเวณด้านหลังบ้านที่เต็มไปด้วยหญ้ารก ท้องฟ้ามืดลงเต็มที ต่างคนมองเห็นร่างโปรงใสของชายหน้าคุ้นตา ยืนเอามือไพล่หลังอยู่หน้าบ้าน กำลังชะเง้อคอมองหาอะไรสักอย่าง แววตาคู่สวยแปรเปลี่ยนเป็นขึงขังจริงจัง“ฝากด้วยนะคุณคลาวด์ อย่าให้เขามา”“ครับ คุณรีบไปจัดการธุระเสียเถอะ ถึงเจ้านายผมจะหลับ จิตเขาไม่ได้หลับไปด้วย”ได้ยินเท่านั้น เรือนร่างงามของหญิงมนุษย์ก็กลายเป็นเดรัจฉานสีขาว นัยน์ตาสีทอง สัตว์เลื้อยคลานที่มีเขี้ยวคมคลานไปด้วยสี่เท้าของมันลงบ่อไป ------------------------------------ลึก ๆ แล้วกัญญาวีร์
มนตร์ตาละวัน 57
เขายังมีเรื่องราวแปลก ๆ เล่าให้เธอฟังอีกมากแต่เป็นเพราะว่านั่งฟังเสียงตึกตักดังมาได้สักพักจากคุณแม่และคุณลูก จึงซุกปลายจมูกโด่งเป็นสันคมเข้าหาเดรสลายดอกไม้สวย สูดกลิ่นหอมเบา ๆ ให้ชื่นใจ มือเอื้อมผ่านแผ่นหลัง โอบเอวบางของคุณแม่ที่หน้าท้องใหญ่ขึ้นเพียงเล็กน้อยอย่างระวัง“ท้องโตขึ้นนะ คุณพ่ออยากเห็นหน้าเจ้าตัวน้อยเร็ว ๆ จัง”“คุณชาร์ลว่าผู้หญิงหรือผู้ชายคะ?”“ผู้ชาย... ผมรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กผู้ชาย”สัญชาตญาณลึก ๆ บอกเขาที่เชื่อในความสามารถการรับรู้ของตน คุณพ่อยังนึกซน พอกลิ่นหอมอ่อนอันมีเอกลักษณ์โชยมาแตะจมูกตามทิศทางลม ขณะที่เดรสกระโปรงยาวคงทำอะไรต่อมิอะไรได้ยากเสียหน่อย คุณแม่ยังหวงเนื้อหวงตัวเป็นพิเศษในระยะหลัง ๆ มา เป็นอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้กิน! “ตัวเล็กครับ... ก๊อก ๆ อยู่ไหมนะ... พ่อกวนแม่ได้ไหมครับ” “ไม่ได้ครับ ห้ามกวน” คุณแม่ดัดเสียงแหลมเล็กหยอกล้อ ส่งเสียงหัวเราะดังระคนกันไปนายจันเผลอคิดว่าเมียคงกลายเป็นคนขี้แกล้งอย่างเขาเสียแล้ว ขณะมือหนาค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำ เลิกกระโปรงบานพลิ้วขี้นกองเหนือหน้าขา ก่อนจะโดนตีมือดังเพี๊ยะ! ดวงตาคู่สวยใสแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน ดุแ
มนตร์ตาละวัน 56
กัญญาวีร์ดูเร่งเร้าเหลือเกิน ชายกระโปรงสีครีมหวานเขย่าไปเขย่ามา ทำเอาเจ้าของบ้านลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม มือไขประตูอย่างไม่รีบร้อนอะไร แต่พอได้ยินเสียงหวานตะโกน“แม่อ่วม ๆ!”‘เจ้าขา... คุณผู้หญิง... อ่วมอยู่นี่เจ้าค่ะ’ คงไม่มีใครคิดว่าบ่าวผู้จงรักภักดีอย่างแม่อ่วมจะยังอยู่บ้านหลังนี้ นายจันมาที่นี่กี่ทีไม่เคยลองเรียกหล่อนดู จึงไม่รู้ว่าหล่อนยังอยู่ นั่นทำให้เขายิ่งแปลกใจ“เรียกหาบ่าวทำไม?”“คือ... กันดีใจไปหน่อย ลืมตัวค่ะ เราเข้าบ้านกันดีกว่า กันหิวแล้ว” พูดพลันควงท่อนแขนเป็นล่ำสันกลบเกลื่อน นายจันยังมีสีหน้าสงสัย ขณะพาหญิงสาวเข้าบ้าน เพิ่งจะเห็นเธอนิ่งเงียบไปหลังส่ายคอมองไปทั่ว ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น“กันทำตัวไม่น่าไว้ใจนะครับ”“ก็ปรกตินี่คะ คุณชาร์ลคิดเองเออเองรึเปล่า?”รอยยิ้มบนวงหน้าหวานบอกว่าไม่มีอะไร เมื่อชายหนุ่มโน้มตัวลงจับมือเรียวเดินผ่านทางเข้าบ้านโบราณที่ตกแต่งด้วยสีขาวครีม ขอบหน้าต่างหลังคาเป็นเกล็ดขนมปังขิง ตามแบบสมัยนิยมยุคคุณหลวง มีภาพขนาดใหญ่ใส่กรอบเป็นหนุ่มหน้าตาเหมือนกับนายชรัณไม่ผิดเพี้ยนแต่ถือไม้เท้าสวมชุดราชปะแตนอยู่กลางบ้าน“คิดถึงจังเลยค่ะ กันอยากกลับบ้านหลังนี้มาน
มนตร์ตาละวัน 55
‘ง่วงก็นอนเสียนะคะคุณหลวงของแก้ว...’เสียงหวานใสยังก้องกังวานในหัว หลังลืมตาตื่นพร้อมคนในอ้อมแขน เรือนร่างกำยำในกางเกงนอนตัวเดียว แผงอกกว้างกำยำเปลือยเปล่าลุกสะลึมสะลือเดินออกจากเตียง เห็นบางคนนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊คสักพักใหญ่ เขาคิดว่าเธอคงจะงานล้นมือ เพราะหลังจากเลิกงานแต่งมาก็นั่งอยู่แต่หน้าจอวันก่อนคืนงานแต่งงานบอกลาแขกเหรื่อในเวลาสองทุ่มตรง นายจันรู้สึกไม่ดีนักกับการเป็นครึ่งกุมภิล เขาทำอะไรไม่สะดวกเพราะต้องเผื่อเวลาไปไหนมาไหน ยิ่งภรรยาเป็นพวกชอบออกงาน เจ้าสาวยังลำบากกับการจัดการผมยาว ๆ ให้กลับมาเรียบร้อยหล่อเหลา จนทุกวันนี้เธอแทบจะกลายเป็นช่างตัดผมส่วนตัวไปแล้ว“ทำงานหรือครับ? กินข้าวเช้ารึยัง...” บอกพลางหย่อนก้นนั่งลง เกยคางไว้บนไหล่มนอย่างออดอ้อน บนเก้าอี้แคบ ๆ ไม่มีแม้พนักสำหรับวางแขน เขาก็พยายามจะเบียดตัวเข้าไป“กินแล้วค่ะ คุณชาร์ลไปกินข้าวสิคะ กันทำข้าวต้มไว้ให้”“ผมไม่อยากกินข้าวต้ม ใครบอกว่าผมอยากกิน...”‘อยากชื่นใจเมีย’“แต่ว่ากันเหนื่อยมากค่ะ งานแต่งเป็นอะไรที่ยุ่งมาก วุ่นวายมาก ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย”“ปากบอกว่ายุ่งแต่มีเวลามานั่งทำ...” เงียบไป ตาคมหลุบมองคนที่สลับจอเ
มนตร์ตาละวัน 54
สิ้นเสียงตวาดกร้าวผ่านห้วงจิต หล่อนก็กลับกลายเป็นหญิงงาม เจ้าของร่างพอรับรู้ได้ว่าตนไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าบนที่นอนนุ่ม จึงรีบคว้าผ้านวมหนาขึ้นคลุมหน้าอก มองไปทางเสื้อผ้าขาดวิ่นบนพื้นพลางถอนหายใจ“เฮ้อ... เสียดายชุดสวย บอกให้ถอดก่อนก็ไม่ได้ แม่วิมาลานี่นิสัยแย่ไม่เปลี่ยน”“ช่างมันเถอะครับ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”ร่างสูงหย่อนก้นนั่งลงข้างกัน เป็นเธอที่พอสบเข้ากับแววตาคมวาบก็หลุบหนี ใบหน้างามบึ้งตึง เริ่มจากแก้มร้อนผ่าวเพราะอารมณ์โกรธ แดงขึ้นตามลำดับ“พ่อคนหลายเมีย เมียเยอะมากความ มากเรื่องวุ่นวาย มีคนเดียวเสียตั้งแต่ทีแรกคงไม่ต้องมานั่งปวดหัวขนาดนี้”“กันไม่เกิดให้เร็วกว่านี้ล่ะ”“เกิดมาแล้วไงคะ แต่ว่าเราคงทำบุญมาร่วมกันแค่นั้น มันน่าเสียใจนะ...”กัญญาวีร์รับรู้ทุกอย่างได้จากจิตใต้สำนึกของเธอเอง เพียงเปิดใจรับฟังอีกสองดวงจิตอย่างไร้ความหวาดกลัว ไร้ข้อโต้แย้ง ปล่อยให้ทุกอย่างหลั่งไหลเข้ามาดังกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก...สายน้ำอันอบอุ่นเปรียบดังความรักของชายผู้หนึ่ง ผู้เป็นรักแรกพบตั้งแต่วันแต่งงาน ‘คุณจัน’ ทำให้เธอเป็นคนที่ดีขึ้น มอบความสบายให้เธอผู้เป็นเมียมาทุกภพช
มนตร์ตาละวัน 53
ดวงตาคู่สวยส่ายมองโซฟาสีดำหน้าเตาผิงน่ารักในห้องใต้หลังคา รอบเตียงประดับด้วยไฟเชิงเทียนดวงเล็ก มีกลีบดอกกุหลายโรยบนที่นอนสีน้ำตาลเทา พื้นพรมนุ่มนิ่มเหมือนว่ากำลังเหยียบขนสัตว์ ทุกอณูอบอวลกลิ่นอายของเมืองนอก ซึ่งเธออาจไม่ได้กลับไปอีกแล้ว กัญญาวีร์เคยบอกกับเขาครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าเขาจะจดจำมันได้ยังหาบ้านที่ถูกใจเธอ แม้ว่าเฟอร์นิเจอร์สำหรับเมืองร้อนหลายชิ้นอาจเอาไว้แค่ตั้งโชว์“สวยจัง... เหมือนอยู่เมืองนอกเลยค่ะ ถ้ามองออกไปเห็นหิมะได้คงดี”“ห้องนี้ผมแต่งเติมเพิ่มแค่ห้องเดียวครับ ทำเองทั้งหลังไม่มีทางทัน รีโนเวตทีเป็นเดือน ๆ”ใบหน้าสดสวยระเรื่อยิ้ม เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบกรามแกร่งเป็นรางวัล ก่อนจะหันไปเห็นกรอบภาพบนโต๊ะหัวเตียง หญิงสาวในภาพตรงหน้า ใส่ชุดเดียวกับที่เธอใส่ เธอมีรอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าหวานหมดจด งามอย่างหญิงไทยโบราณ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเธอและเขาเพิ่งเดินเข้าห้องมา ไม่มีทางที่เขาจะอัดรูปมาแปะฝาผนังไว้ทัน ดวงงตาคู่สวยเบิกกว้าง ปลายนิ้วชี้หน้าสาวในรูป“คุณชาร์ล! กล้านอกใจกันเหรอ?”“เปล่าครับ... ไม่เคยทำเลยนะ แล้วผมเพิ่งบอกกันไปเมื่อกี้ ไม่ได้ฟังเหรอ?”‘สมองหมาปัญญานิ่ม แม่
