หูเฟินกลัวมากจริง ๆเพราะเธอรู้ว่าถานล่างน่ากลัวแค่ไหน แต่ตอนนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย ประธานถานก็ยังขี้ขลาดขนาดนี้ แต่เมื่อครู่เธอทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองเข้าเต็มประดายิ่งไปกว่านั้น เธอยังพูดคำที่ไม่น่าฟังเกี่ยวกับเฉินเค่อซินไปมาก แต่มองดูตอนนี้ คำพูดที่เธอพูดไปเมื่อกี้มันเป็นไปไม่ได้เลยเพราะถึงยังไงเฉินเค่อซินก็มีแฟนที่ทั้งหล่อและมีอิทธิพลขนาดนี้อยู่แล้ว แล้วจะไปประจบประแจงคนอื่นได้ยังไงกันทุกคนรอบตัวมองดูรูปลักษณ์ที่น่าสมเพชของเธอและแอบส่ายหน้า แต่หูเฟินคนนี้ไร้ยางอายจริง ๆ และเขากล้าพูดอะไรเพื่อปกป้องตัวเองคุณไม่มีแฟนแล้วคุณจะอยู่ที่ไหน?หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของหูเฟินก็บวมเกือบเหมือนหัวหมู และเขาไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมของเขาได้เลยเย่เทียนหยู่ส่ายหน้าและพูดอย่างเย็นชา: “เอาล่ะ การทุบตีคนอย่างคุณจะทำให้มือของฉันสกปรก!”"ใช่ ใช่ ฉันเป็นแค่ขยะ ฉันควรจะถูกทุบตี แต่ฉันไม่ควรทำให้มือคุณชายสกปรก” หลังจากได้ยินคำพูดของเทียนหยู่ หูเฟินก็รู้สึกเหมือนว่าเขากำลังได้รับการอภัยโทษตอนนี้เธอเสียใจมากจนอยากจะตาย โชคดีที่หลังจากขอความเมตตา ในที่สุดเธอก็หนีไปได้แม้จะน
ถานล่างดูพยักหน้าด้วยสีหน้ามืดมนเมื่อหูเฟินได้ยินแบบนั้น เธอก็อึ้งไปทันที ใบหน้าของซีดเผือด และพูดด้วยความร้อนใจ: “คุณชาย เมื่อกี้คุณไม่ได้…”“หุบปาก!”ถานล่างเต็มไปด้วยความโกรธ เขาจึงก้าวไปข้างหน้าและเตะเธอ มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมดที่ผู้หญิงคนนี้ฆ่าเขาเฉินเค่อซินตกใจเมื่อเห็นฉากนี้ เห็นได้ชัดว่าเธอทนไม่ไหวและพูดอย่างเร่งรีบ: “พี่เย่...”เย่เทียนหยู่เข้าใจสิ่งที่เธอหมายถึงตอนนี้ เขาโกรธมาก ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขามีความผิดต่อเฉินเค่อซินมากเดิมทีฉันส่งเธอไปที่บริษัทเพื่อดูแลเธอ แต่ไม่คิดว่าเธอจะต้องเจอกับคำวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้เสมอไปเมื่อมองด้วยสายตาที่ใจดีของเฉินเค่อซินเขาก็หันกลับมาแล้วพูดว่า “อย่าให้มันมากเกินไป ถึงยังไงก็แค่พวกผู้หญิงไม่กี่คน ให้พวกเขาได้รับบทเรียนแล้วไม่กล้าทำอีกก็พอ”“แต่ว่า คนแบบนี้บริษัทไม่มีทางเก็บไว้แน่”“ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องนี้แน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่สามารถหวังหางานได้ในเวลาอันสั้นด้วยซ้ำ!”ถานล่างกล่าวอย่างเย็นชาเฉินเค่อซินถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าคนเหล่านี้จะพูดสิ่งที่ไม่พึงประสงค์มากมายก็ตาม แต่ถึงยังไงซะแล้ว มีการโจมตีทางก
“โปรโมทฉันเหรอคะ?”จางสยาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปครู่หนึ่ง“ใช่ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เฉินเค่อซินจะเป็นผู้จัดการแผนกของบริษัทของเรา และคุณจะเป็นผู้ช่วยของเธอ” อู๋ฮุ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม“หา…”จางสยาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง โดยไม่คาดคิดว่าจะมีสิ่งดีๆ เช่นนี้เกิดขึ้น แต่ไม่นานก็นึกถึงตำแหน่งของ อู่ฮุ่ยในฐานะผู้จัดการ และอดไม่ได้ที่จะถาม: "แล้วคุณล่ะ ผู้จัดการอู๋?"อู่ฮุ่ยใจดีต่อพวกเขามาโดยตลอด และเธอก็สนับสนุน อู่ฮุ่ยอยู่ในใจ“ฉันมีการเตรียมการของตัวเอง และคุณไม่เพียงแค่มีโอกาสนี้ หากคุณทำได้ดี คุณจะพัฒนาต่อไปเมื่อสถานะของเฉินเค่อซินดีขึ้นในอนาคต”อู่ฮุ่ยยิ้มและพูดว่า: "และ เค่อซินคุณคงจินตนาการได้ว่าเธอจะมีอนาคตที่สดใสอย่างแน่นอน ดังนั้นคุณต้องทำงานหนักและอย่าพลาดโอกาสนี้"“เรื่องนั้น…”จางสยาสับสนสุดขีด มีแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย นี่เธอก้าวไปอยู่จุดสูงแบบนั้นในพริบตาเดียวงั้นเหรอนี่มันข่าวดีข่าวใหญ่เลยนะเนี่ย“พยายามเข้าไว้นะ ไม่แน่ อีกไม่นานผมอาจจะต้องเชื่อฟังคุณก็ได้นะ”“เป็นไปได้ยังไง ผู้จัดการอู๋ คุณกำลังล้อเล่น” จางสยาพูดอย่างเร่งรีบ“ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันจริงจัง แต่ว่าเริ่มตั้ง
“อือ ดูเหมือนว่าต้องรอพรุ่งนี้ถึงจะได้นะ”“อ่า หมายความว่ายังไงเหรอคะ?”“เพราะว่าพรุ่งนี้พี่อยากขอยืมใช้จี้หยกสักหน่อยน่ะ” เทียนหยู่อธิบาย“อย่างนั้นเองเหรอคะ ทำฉันตกใจหมดเลย ถ้าพี่เย่อยากเอาไปก็ได้เสมออยู่แล้วค่ะ เดิมทีมันก็เป็นของของพี่นี่น่า ต้องยืมอะไรกันล่ะคะ”“ไม่เป็นไร เพราะมันถูกมอบให้กับคุณ มันเป็นของคุณ คราวนี้มันเป็นสถานการณ์ที่พิเศษมากจริง ๆ ฉันจำเป็นต้องใช้จี้หยก” เทียนหยู่กล่าว“อือ!”พี่เย่ไม่ได้บอกว่าเขาต้องการทำอะไรกับจี้หยก ดังนั้นเฉินเค่อซินจึงไม่ถาม หากพี่เย่รู้สึกว่าจำเป็น เขาจะบอกกับตัวเองตามธรรมชาติหลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จแล้ว เย่เทียนหยู่ก็พาเฉินเค่อซินไปซื้อของมากมาย รวมถึงกระเป๋าใบใหญ่และใบเล็กจำนวนมาก ก่อนที่จะกลับไปที่ชุมชนและพาพวกเขาไปที่ประตูด้วยกันเมื่อเฉินหมินเปิดประตูและเห็นเย่เทียนหยู่ เขาก็ยิ้มทันทีและเชิญเขาเข้าไปหลังจากเข้ามาแล้ว เทียนหยู่ก็นั่งเป็นเวลานาน เขายังเตือนพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าหากพวกเขามีปัญหาใด ๆ พวกเขาจะต้องบอกเขาทันทีและอย่ากลัวที่จะเกิดปัญหาเพราะหลายสิ่งหลายอย่างเป็นปัญหาใหญ่สำหรับพวกเขา แต่สำหรับฉัน มันเป็นแค่เร
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลา 06.00 น. เย่เทียนหยู่ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรับสาย: “ฮัลโหล”“พี่เย่ พี่ทำอะไรอยู่? ยังหลับอยู่หรือเปล่าคะ?”เสียงเร่งรีบของหยางเฉียนเฉียนดังมาจากอีกด้านหนึ่ง“ใช่ คุณมีเรื่องอะไรเหรอเช้าตรู่แบบนี้ถึงตื่นแล้วน่ะ?” เทียนหยู่รู้สึกงุนงง“พี่ยังหลับลงอีกเหรอคะ?”“คุณไม่รู้ใช่มั้ย วันนี้หลินหว่านหรูกำลังจากไปพร้อมกับ เย่เซวียนซึ่งเป็นหัวหน้าของตระกูลเย่ใน เมืองหลงตู” หยางเฉียนเฉียนกังวลเกี่ยวกับ เย่เทียนหยู่ตามความเข้าใจของเขาเอง พี่เย่รู้จักหลินหว่านหรูมาตั้งแต่เด็ก และเขาไม่เคยลืมเธอในใจเลยหยางต้าฝูพ่อของเธอเล่าสิ่งเหล่านี้ให้เธอฟังในตอนนั้น“อ่อ ถ้าเรื่องนั้นผมรู้แล้วละ”“พี่รู้เหรอ?”“พี่รู้แต่ว่าไม่กังวลเลย หรือพี่ไม่ชอบเธอแล้วจริง ๆ เหรอคะ?”“ฉันได้ยินมาว่าพวกคุณหย่ากันแล้ว?”หยางเฉียนเฉียนไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้น ปฏิกิริยาแรกของเธอคือการเตือนเย่เทียนหยู่ให้รับรู้ถึงสิ่งที่เธอต้องการจริง ๆแม้ว่าสิ่งนี้จะทำให้เธอเสียโอกาส แต่เธอก็จะมีความสุขอย่างแท้จริงเมื่อพี่เย่มีความสุข"ถูกต้องแล้ว!"เทียนหยู่พ
ในเวลานี้ หลิวเมิ่งอยู่ข้างกายหลินหว่านหรูไม่ห่าง เธอแอบด่าเย่เทียนหยู่ผู้เป็นพี่เขยไปนับครั้งไม่ถ้วน พี่สาวเธอเชื่อใจเขาเปล่าประโยชน์จริง ๆ ทั้งที่ตัวเธอเองบอกความจริงอีกฝ่ายไปแล้ว แต่เขากลับยังไม่โผล่มาอีกขี้ขลาดอย่างกับหนูไม่มีผิดสีหน้าของหลินหว่านหรูเฉยเมยและเศร้าหมอง เธอรู้ว่าชะตากรรมของเธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่ไม่ว่ายังไง ต่อให้เธอต้องตาย เธอก็จะเก็บความบริสุทธิ์สุดท้ายของตัวเองไว้นอกจากเย่เทียนหยู่แล้ว ร่างกายของเธอจะไม่มีวันยอมถูกผู้ชายคนไหนแตะต้องได้อีกแม้ว่ามันจะนำไปสู่การทำลายล้างของตระกูลหลินก็ตาม!เขาไม่สามารถควบคุมได้มากนัก ดังนั้นเขาจึงต้องโทษปู่ พ่อแม่ และตัวเองโดยหลักแล้วภายใต้สถานการณ์ปกติ หากเขาเสียชีวิตในตระกูลเย่ของ เมืองหลงตู ก็ไม่มีเหตุผลที่ เย่เซวียนจะต้องฆ่าพ่อแม่ของเขา“พี่สาว คุณอยากไปกับคุณเย่เซวียนจริง ๆ เหรอ?” หลิวเมิ่งทนไม่ไหวจริง ๆ“ไม่อย่างนั้น ฉันจะมีทางเลือกมั้ย?”หลินหว่านหรู ยิ้มอย่างน่าสมเพชและพูดว่า: "เสี่ยวเหมิง ถ้าคุณมีโอกาสได้อยู่กับเทียนหยู่ คุณต้อง..."“พี่ นี่พี่พูดไร้สาระอะไรกันคะ? ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น บางทีพี่เขยของฉันอา
เห็นได้ชัดว่าคุณปู่ตระกูลหลินและคนอื่น ๆ ไม่รู้ว่าเย่เซวียนกำลังคิดอะไรอยู่ แท้จริงแล้ว ในสายตาของเย่เซวียน พวกเขาทั้งอ่อนแอและนอบน้อมถ่อมตนมากเกินไปคนละระดับกันอย่างสิ้นเชิงขอแค่เขาอยากจะทำ เพียงสั่งเพียงคำเดียว ก็มีวิธีทำลายตระกูลหลินมากมายนับไม่ถ้วนหลังจากเข้ามาด้านในและทักทายกันเล็กน้อย ทุกคนก็เริ่มพูดถึงหลินหว่านหรูแต่มาถึงตอนนี้ หลินหว่านหรูก็ไม่อาจเก็บตัวไม่ออกมาได้อีกต่อไป ทำได้แค่ต้องเก็บความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ และเดินออกมาจากด้านในหลิวเมิ่งติดตามเธอมาไม่ได้ตามต่อเพราะเธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วเธอต้องดุพี่เขยไอ้เวรและพี่เขยขี้ขลาดของเย่เทียนหยู่อย่างรุนแรงเธอไม่สนใจว่าเย่เทียนหยู่คิดยังไงกับตัวเองเธอจึงแอบกดหมายเลขโทรศัพท์ของเทียนหยู่จากด้านหลังในเวลานี้ เทียนหยู่อยู่ข้างนอกแล้ว แต่เขาไม่ได้เข้าไป เพราะเขาต้องการเห็นว่า เย่เซวียนจะทำอะไรเมื่อเธอรับสาย เธอกังวลว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับหลินหว่านหรูดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะรับสายทันที แต่ว่าทันทีที่เธอรับสาย คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ตะโกนใส่เธอ“เทียนหยู่ เจ้าสารเลวไร้ยางอาย!”“เจ้าขี้ขลาดไร้ประโยชน์ คุณยังไ
คุณปู่ตระกูลหลินเห็นด้วยทันทีและกล่าวว่า: “หว่านหรู ต่อจากนี้ไปจะต้องเชื่อฟังคุณชายเย่ อย่าทำอะไรที่ไม่ควรทำ”“ใช่ ๆ โดยเฉพาะการเหวี่ยงอารมณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะ ต้องเชื่อฟังคุณชายเย่ คุณชายเย่พูดอะไรก็คืออย่างนั้น ให้ทำอะไรก็ทำตามแต่โดยดี ต้องหัดสังเกตุเยอะ ๆ พูดให้น้อย”แม่ตระกูลหลินตักเตือนเธอ ขาดก็แต่ให้หลินหว่านหรูทำตามหลักสามเชื่อฟังสี่จรรยาแล้วเย่เซวียนรู้สึกภาคภูมิใจมากขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้น นี่คือสิ่งที่คนชั้นต่ำในสถานที่เล็ก ๆ เช่นนี้เมื่อได้รับการสนับสนุนจากคุณชายผู้สูงศักดิ์เช่นเขา แค่คำพูดไม่กี่คำก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาหลั่งน้ำตาด้วยความซาบซึ้งยิ่งเขาฟังคำชมทั้งสองมากเท่าไร เขาก็ยิ่งดูถูกตระกูลหลิน รวมถึงหลินหว่านหรูมากขึ้นเท่านั้นสองสามครั้งแรกที่เขาถูกหลินหว่านหรูปฏิเสธ เดิมทีเขาคิดถึงหลินหว่านหรูมาก แต่ถึงอย่างนั้นไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะถูกเล่นด้วยแบบไม่เป็นทางการและด้วยวิธีการของเขา มีหลายวิธีที่จะทำให้หลินหว่านหรูยอมจำนนอย่างเชื่อฟังหลิวเมิ่งออกมาในเวลานี้ เมื่อฟังคำพูดของป้าของเธอและคนอื่น ๆ เธอก็เข้าใจความคับข้องใจในใจของพี่สาวของเธอมากขึ้น แต่เธอก็ไม่มีทาง
“อย่าลืมสิ คุณเป็นคนพูดเองนะ ว่าตระกูลซุนสามารถทำลายตระกูลสวี่ของพวกเราได้ในพริบตา หากตระกูลที่แข็งแกร่งขนาดนี้ยังจัดการไม่ได้ แล้วพวกเราจะจัดการได้ยังไง”“คุณ!”แม่ตระกูลซุนโกรธมาก แต่โชคดีที่ในขณะนั้น ในที่สุดอาจารย์จูก็หยุดมือแล้ว แม้ว่าเย่เทียนหยู่จะไม่ได้สั่งให้หยุด แต่เขาก็ไม่กล้าทำต่อไปอีกอยู่ดีขืนยังทุบตีต่อ เขาได้ตายจริง ๆ แน่ หากเขาตาย ตนก็คงจบเห่ไปด้วยแต่ในตอนนี้ ใบหน้าของผู้นำตระกูลซุนก็ได้บวมจนเหมือนหัวหมูไปแล้ว แทบมองไม่เห็นโครงเดิมเลยด้วยซ้ำแต่ก็ยังถือว่าโชคดี ที่เขายังสามารถลุกขึ้นยืนได้ปกติดูเหมือนว่าอาจารย์จูจะไม่ได้ตีแบบสุ่มสี่สุ่มห้า เขายังพอมีขอบเขตอยู่บ้าง เพราะไม่อย่างนั้น ด้วยความแข็งแกร่งของเขา แค่สองสามทีก็สามารถทำให้ซุนต้าอวี่ตายได้ในทันทีแต่ซุนต้าอวี่เองก็รู้สึกถึงความอับอายอย่างมาก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธปนเศร้า ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจอย่างมาก ที่ทำไมเขาถึงพาคนมาเพียงเท่านี้กันหากเขาเรียกตำรวจหรือคนอื่น ๆ มาที่นี่เดี๋ยวนี้ ยังจะกลัวว่าจะจัดการกับเด็กหนุ่มพวกนี้ไม่ได้อีกงั้นเหรออาจารย์จูไม่สนใจเขา และหันไปหาเย่เทียนหยู่แทน พร้อมกับพูดอย่
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา ทุกคนตกตะลึกขึ้นอีกครั้งทั้งสวี่กวงและสวี่อี้ต่างก็ตาโตปากค้างเป็นรูปตัวโอ พวกเขาคาดหวังให้เย่เทียนหยู่โชคร้ายอยู่ตลอด ทำไมจู่ ๆ ถึงได้กล่าวขอโทษได้ล่ะพ่อตระกูลสวี่และคนอื่น ๆ ยังคงยืนอึ้งกันอยู่ ไม่เข้าใจสถานการณ์เลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อพ่อตระกูลสวี่ลองนึกย้อนดู หรือว่าอาจารย์จูสัมผัสถึงความเก่งกาจของเย่เทียนหยู่ได้กันนะซุนซวี่และแม่ตระกูลซุนต่างก็มีสีหน้าที่ดูบิดเบี้ยวและน่าเกลียดอย่างมากผู้นำตระกูลซุนหน้าตาเคร่งเครียด และพูดด้วยความโกรธว่า “อาจารย์จู คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?”อาจารย์จูไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ เพิกเฉยต่อเขาโดยสิ้นเชิง ได้แต่ก้มหัวและโน้มตัวลง รอให้เย่เทียนหยู่พูดออกมาเย่เทียนหยู่หัวเราะฮึ ๆ ออกมา ก่อนที่จะชี้ไปทางผู้นำตระกูลซุน แล้วพูดขึ้นว่า “ไม่เลว ดีที่คุณยังรู้ตัวได้ทันเวลา เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน คุณก็จัดการกับตาแก่นี่ให้กลายเป็นหัวหมูซะ เรื่องวันนี้ผมก็จะไม่เอาความคุณอีก”ทุกคนต่างตกใจไปชั่วขณะ ทำร้ายแม่ตระกูลซุนกับซุนซวี่ไม่พอ นี่ถึงขั้นจะทำร้ายผู้นำตระกูลซุนอีกนี่มันแทบจะพลิกโลกแล้ว!ในตอนนี้เอง ทุกคนจ้องมองไปทาง
เมื่อเห็นท่าทีของน้องชายที่แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง หลินหว่านหรูก็หันไปมองเย่เทียนหยู่ และกล่าวด้วยความซาบซึ้ง “เทียนหยู่ ขอบคุณนะ!”หากไม่มีการสั่งสอนและการชี้แนะจากเย่เทียนหยู่ น้องชายของเธอก็คงไม่มีความสามารถ ไม่มีความรับผิดชอบ และความกล้าที่ทำอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้แน่นอนเห็นได้ชัดว่า ที่น้องชายของเธอได้รับการฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วง ส่วนหนึ่งก็ได้รับอิทธิพลมาจากเทียนหยู่แม้จะมีการบาดเจ็บระหว่างทางอยู่หลายครั้ง แต่หลินจื่อตงก็ไม่เคยยอมถอยเลยสักครั้ง แววตาแห่งความมุ่งมั่น เขาต่อสู้กับอีกฝ่ายคนแล้วคนเล่าอย่างไม่ย่อท้อหลังจากการต่อสู้ที่หนักหน่วง ในที่สุดคนเหล่านี้ก็ถูกโจมตีจนต้องถอยร่นกลับไปถึงแม้ว่า ด้วยพลังของเย่เทียนหยู่ อย่าว่าแต่เอาชนะพวกมือสังหารเล็ก ๆ เหล่านี้เลย เขาสามารถทำให้ร่างกายของบอดี้การ์ดเหล่านี้หายไปในพริบตาได้เลยด้วยซ้ำในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่พวกหลินหว่านหรูเท่านั้น แม้แต่พ่อแม่ตระกูลสวี่เองก็แอบพยักหน้าเงียบ ๆ แม้ว่าหลินจื่อตงจะไม่ได้เก่งกาจอะไร แต่ความมุ่งมั่นของเขาก็ไม่เคยลดลงเลยแม้แต่น้อยการต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ไม่กลัวความเจ็บปวด การแส
ผู้คนรอบข้างต่างก็พากันตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนในระหว่างที่กำลังต่อสู้ ตระกูลซุนก็กลับทะเลาะกันเองขึ้นมาเสียอย่างนั้นพ่อตระกูลสวี่และคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกงงงวย เขาเริ่มไม่แน่ใจในสถานการณ์ตรงหน้าแล้ว แต่ผู้ชมที่อยู่ข้าง ๆ กลับเห็นได้อย่างชัดเจน เขามักจะรู้สึกว่าเย่เทียนหยู่นั้นไม่ธรรมดา และการที่อาจารย์จูล้มลงก็อาจจะเป็นฝีมือของเขาก็ได้ในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของสวี่กวงก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นอาจารย์ของเขาที่โทรมา เขาก็ละความสนใจจากละครฉากใหญ่ระหว่างอาจารย์จูและแม่ตระกูลซุนที่อยู่ตรงหน้าทันที ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปด้านข้างเพื่อรีบรับสายโทรศัพท์“อาจารย์ครับ!”“อืม พ่อของเธออยู่ที่บ้านไหม?” อาจารย์เฉินแห่งสำนักหมัดมวยเว่ยอู่ เพิ่งจะผ่านทางมาที่บ้านตระกูลสวี่พอดี เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเคยสัญญาเอาไว้ว่าจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บภายในให้กับพ่อตระกูลสวี่ เขาจึงกะว่าแวะมาช่วยจัดการให้สักหน่อย“อยู่ครับ อยู่!”สวี่กวงพยักหน้ารัว ๆ พร้อมกับถามออกไปอย่างรีบเร่งว่า “อาจารย์มีธุระอะไรรึเปล่าครับ หากต้องการให้ผมช่วยอะไร ก็บอกมาได้เลยนะครับ”สถานะอาจารย์ถือว่าไม่ธรรมดา การได้คำนับ
พ่อตระกูลสวี่ที่เห็นฉากนี้ ก็แอบส่ายหัวเงียบ ๆเด็กคนนี้จบเห่แล้วเขาต้องตายแน่นอน!แทบทุกคนต่างก็เชื่อแบบนั้น รวมถึงสวี่เจียเจียเองก็ด้วยมีเพียงหลินจื่อตงและหลินหว่านหรูสองคนเท่านั้น โดยเฉพาะหลินหว่านหรู เธอเคยเห็นการโจมตีที่แข็งแกร่งของเย่เทียนหยู่มาแล้วหลายครั้ง ความเร็วแค่นี้ถือว่ากระจอกมากสำหรับเขาที่สำคัญก็คือ เย่เทียนหยู่นิ่งเฉยได้ขนาดนี้ จะต้องไม่มีปัญหาแน่นอนเป็นอย่างที่คิด เห็นเพียงเย่เทียนหยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่มือขวาของเขาจะดีดถั่วเมล็ดหนึ่งเบา ๆ ให้ลอยออกไป ตาเนื้อของคนทั่วไปแทบจะมองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำแต่ท่านอาจารย์จูกลับถูกโจมตีเข้าที่ขาอย่างกะทันหัน ทำให้เขาล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้นในทันทีเดิมทีเขายังพอจะสามารถใช้มือพยุงตัวได้ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มือของเขากลับถูกอะไรบางอย่างโจมตีจนหมดแรงไปซะดื้อ ๆจนล้มลงไปกองเหมือนหมาทันใดนั้น ทุกคนต่างก็อึ้งกันหมดพวกเขาเพียงแค่เห็นว่าอาจารย์จูพุ่งเข้าไปด้วยแรงที่ทรงพลัง มือขวาของเขาราวกับกรงเล็บ พุ่งตรงไปยังเย่เทียนหยู่ด้วยความน่าสะพรึงกลัว แต่ใครจะคิดล่ะว่า วินาทีต่อมาเขาจะเป็นแบบนี้เย่เทียนหยู่หัวเราะ ฮึ ๆ
แม่ตระกุลซุนรีบร้อนหลบหลีกอย่างเห็นได้ชัด แต่เห็น ๆ อยู่ว่าไม่สามารถหลบเมล็ดถั่วมากมายเหล่านั้นได้ จนถึงขั้นทำให้ผมบนหัวหลุดลุ่ยราวกับคนบ้าเลยทีเดียวความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าด้วยเช่นกัน!ทันใดนั้นคุณแม่ตระกูลซุนก็ระเบิดอารมณ์ออกมา แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ไอ้หนู แกรอก่อนเถอะ ฉันจะทำให้แกไม่ได้ตายดีแน่ ไม่ว่าใครก็ห้ามฉันไม่ได้”“ประโยคนี้อีกแล้วเหรอ หมดลูกแล้วก็ยังมีแม่อีก ต่างก็เป็นเศษสวะกันหมด”เย่เทียนหยู่ไม่เพียงแต่ไม่กลัวการข่มขู่ แต่ยังแสดงสีหน้าที่ดูไม่แยแสออกมาอีกด้วยท่าทีของคนตระกูลสวี่ดูตกใจกันอย่างสิ้นเชิง กระทั่งสวี่กวงเองก็เริ่มคาดหวังด้วยแล้วว่า อีกเดี๋ยวไอ้เด็กนี่คงได้ตายอย่างน่าสังเวชเป็นแน่ นอกจากนี้ยังทำให้เขาลืมเรื่องที่จะขอให้พ่อของเขาจัดการกับเย่เทียนหยู่ไปแล้วด้วยและในตอนนั้นเอง ก็มีคนเดินเข้ามารายงานว่า ผู้นำตระกูลซุนได้พาคนบุกเข้ามาแล้ว เมื่อพ่อตระกูลสวี่ได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนที่จะรีบเดินไปที่ประตูในช่วงเวลานั้นเอง ก็มีคนสองคนล้มลงตรงหน้าประตูอย่างแรง ซึ่งก็คือคนรับใช้ของตระกูลสวี่ในขณะเดียวกัน ก็มีชายอายุประมาณห้าสิบปีคน
“ดูจากท่าทางตึงเครียดของแกแล้ว แบบนี้ยังจะกล้ามาสู่ขอเจียเจียอยู่อีก”เย่เทียนหยู่ส่ายหัว แล้วพูดว่า “ฉันก็แค่อยากจะถามแก ว่าพ่อของแกจะมาถึงเมื่อไหร่?”“เอ่อ น่าจะประมาณครึ่งชั่วโมงล่ะมั้ง” แม้ว่าตำแหน่งของพ่อแม่จะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก แต่ก็ยังมีระยะห่างอยู่บ้างพ่อบอกแล้ว ว่าเขาจะรีบมาในทันที เห็นได้ชัด ว่าพ่อแม่ไม่ได้ตั้งใจที่จะใช้คนอื่นจัดการกับเย่เทียนหยู่ แต่เขาต้องการที่จะจัดการด้วยตัวเองโดยตรง“ยังต้องรออีกนานเลยเหรอ ช้าเกินไปแล้ว”เย่เทียนหยู่ส่ายหัวทุกคนต่างก็ยิ้มด้วยความขมขื่น เห็นคนที่รนหาที่ตายมาก็มาก แต่กลับไม่เคยเห็นใครที่รีบร้อนรนหาที่ตายมากขนาดนี้ พอพ่อตระกูลซุนมาถึง เกรงว่านายคงตายได้น่าสังเวชมากแน่ ๆเย่เทียนหยู่ไม่สนใจสายตาของผู้คนเลยแม้แต่น้อย เขามองไปที่โต๊ะ แล้วพูดขึ้นว่า “ในเมื่อยังต้องรออีกสักพัก ที่นี่มีผลไม้ที่น่ากินมากมายอยู่พอดีเลย”“มาเถอะ ทุกคนมานั่งกินด้วยกันเถอะ กินไปรอไป!”ขณะที่เขาพูด ตัวเขาก็ได้เดินไปนั่งเรียบร้อยแล้ว แถมยังหยิบแก้วที่ยังไม่ได้ใช้ขึ้นมารินชาอีก เขาค่อย ๆ กินถั่วที่อยู่ตรงหน้าไปเรื่อย ๆ ทั้งยังเรียกหลินจื่อตงและหลิน
สีหน้าของพ่อตระกูลสวี่ดูไม่ค่อยดีมากนัก ยังไงซะที่นี่ก็เป็นบ้านตระกูลสวี่การที่แม่ตระกูลซุนและคุณชายซุนโดนทำร้ายในบ้านตระกูลสวี่นั้น พวกเขาตระกูลสวี่จะต้องได้รับผลกระทบแน่นอนสวี่อี้และสวี่กวงต่างก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ พวกเขาไม่สามารถตอบสนองได้ในทันทีสองแม่ลูกตระกูลซุนโกรธจนแทบจะระเบิด โดยเฉพาะซุนซวี่ เขาพูดด้วยความโกรธออกไปว่า “พวกแก ได้ตายสมใจแน่ ต่อให้เป็นพระเจ้าก็ช่วยพวกแกไม่ได้ จำคำของฉัน ซุนซวี่คนนี้เอาไว้ให้ดี!”ขณะที่พูด ซุนซวี่ก็ได้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และกดโทรหาพ่อของเขาสวี่อี้ที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้า ก็รีบพูดด้วยความโกรธขึ้นทันทีว่า “พวกแกกล้าดียังไง ถึงได้กล้าทำร้ายคุณชายซุนและคุณหญิงซุน สวี่กวง มัวยืนบื้ออะไรอยู่ รีบจัดการพวกมันซะ”หากตอนนี้ยังไม่ลงมือ รอจนคนของตระกูลซุนมาถึง พวกเขาก็อดขอความดีความชอบกันพอดี และอาจถึงขั้นโดนตระกูลซุนตำหนิเลยก็ได้ในที่สุดสวี่กวงก็ได้สติ และรีบพูดด้วยความโกรธออกไปว่า “ไอ้หนู แกเป็นคนรนหาที่เองนะ อย่าโทษฉันก็แล้วกัน”ขณะที่พูด เขาก็พุ่งตรงไปทางเย่เทียนหยู่ด้วยความดุเดือดเขาได้ฝึกฝนมวยเว่ยหวู่กับอาจารย์เฉิน เจ้าของศาสตร์มานา
ซุนซวี่หัวเราะเยาะอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทางดุดัน “ไอ้หนู แกรอก่อนเถอะ แกจะต้องเสียใจในสิ่งที่ทำลงไปในวันนี้อย่างแน่นอน”“พอถึงตอนนั้น ก็อย่ามาอ้อนวอนขอความเมตตาก็แล้วกัน ฮ่า ๆ......”ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของซุนซวี่ บวกกับคำพูดเหล่านั้น หลินจื่อตงยังไม่ทันจะพูดอะไร สวี่เจียเจียก็เริ่มได้สติ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “พ่อคะ นี่พ่อ......”“เจียเจีย เรื่องถัดจากนี้ ไม่ใช่สิ่งที่พ่อจะสามารถจัดการได้ เขาเพิ่งบอกว่าเขาสามารถปกป้องตัวเองได้ใช่ไหม เช่นนั้นต่อไปก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเขาแล้ว” พ่อตระกูลสวี่พูดขัดขึ้นมา“จะดูความสามารถอะไรกัน เขาเป็นแค่คนที่มาจากครอบครัวธรรมดา จะเอาอะไรไปสู้กับตระกูลซุนได้” สวี่เจียเจียพูดด้วยความร้อนใจ“เจียเจีย ไม่ต้องพูดอีกแล้ว ตระกูลซุนมีการดำรงอยู่แบบไหน ลูกก็เข้าใจดี พ่อของลูกสามารถทำได้ถึงขนาดนี้ ก็ถือว่าทุ่มความสามารถทั้งหมดที่มีของตระกูลสวี่แล้ว”คุณแม่ตระกูลสวี่พูดขึ้น พร้อมส่ายหัวว่า “หลังจากนี้ ก็ต้องดูที่ตัวเขาแล้วล่ะ หากเขาสามารถมีชีวิตรอดได้ แม่ก็จะสนับสนุนให้พวกลูกคบกัน”“ยิ่งไปกว่านั้น ทันทีที่พวกลูกสองค