บทที่ 320

แต่ครั้งนี้เธอเอาแต่พูดเรื่องการเซ็นใบหย่า มันทำให้เย่เทียนหยู่เองก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน

เอาเถอะ ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติก็แล้วกัน

เย่เทียนหยู่ไม่ได้พูดอะไรแต่หมุนตัวกลับไปทางประตู

หลินหว่านหรูชะงักไปเล็กน้อยพร้อมกับคิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป ยิ่งเห็นท่าทีผิดหวังของเย่เทียนหยู่ก็อดไม่ได้ที่จะพูด “เย่เทียนหยู่นายอย่าคิดมากนะ ฉันก็แค่พูดไปตามเนื้อผ้า”

“อืม ผมรู้แล้ว”

เย่เทียนหยู่ทิ้งคำพูดนี้ไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

หลินหว่านหรูสีหน้าไม่ดี ในใจเองก็รู้สึกเจ็บปวด นี่เธอเป็นอะไรไป ไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ

หรือว่าเป็นเพราะเธอหลงรักเขาเข้าแล้ว?

แต่ว่าเธอกับเขามันคนละชนชั้น

เขาห่างไกลจากเธอเกินไป อยู่ด้วยกันจะมีความสุขจริงๆหรอ?

หลังจากออกมา เย่เทียนหยู่ก็ตรงไปที่แผนกการขาย

หลิวสุ่ยเห็นเข้าก็รีบเข้ามาอธิบายสถานการณ์

อีกฝ่ายเป็นเจ้าของโรงงาน ได้ยินมาว่าเป็นคนพาล ให้เขาพยายามเข้าหน่อย ถ้าเกิดอีกฝ่ายไม่ยอมให้ก็ให้ยอมๆไปก่อน

เพราะไม่ว่ายังไงสังคมในตอนนี้ นอกจากจะล้มละลายแล้วนั่นแหละไม่งั้นคงไม่มีทางไม่ใช้หนี้หรอก

พวกเขาทำงานฝ่ายขาย มันจะต้องมีบางยอดแหละที่ได้มายากไม