บทที่ 267

“ก็นั่นน่ะสิ เคยเห็นคนหน้าไม่อายนะ แต่ก็ไม่เคยเห็นคนที่หน้าไม่อายขนาดนี้ ทำให้ทีมพวกเราเจอปัญหาใหญ่ยังไม่พอแล้วยังทำเรื่องน่าอายนี่ออกมาอีก”

“ไม่ได้ เรื่องแบบนี้พวกเรายอมรับไม่ได้ ทีม 2 ของพวกเราจะมีคนแบบนี้อยู่ในทีมไม่ได้”

“ใช่ พี่เยว่พวกเราจะต้องไล่เขาออก เราไม่ควรเก็บเขาไว้ทำลายพวกเราอีกต่อไป”

ทุกคนต่างพากันไล่เขาออก

มีแค่หลิวสุ่ยที่ช่วยพูด “คือว่าทุกคนอย่าเพิ่งรีบโมโหไปเลยนะ ฉันว่าเย่เทียนหยู่ก็แค่ชอบพูดโอ้อวด ก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง”

“ล้อเล่นหรอ?”

“เรื่องแบบนี้ล้อเล่นได้หรือไง?”

“ฉันจะบอกอะไรให้นะหลิวสุ่ยถ้านายจะยืนอยู่ฝั่งเขาก็ลาออกไปด้วยกันกับเขาเลย”

“เพราะยังไงนายก็เหมือนกันกับเขา เป็นคนที่ไร้ประโยชน์เหมือนเขานั่นแหละ”

พอพูดประโยคนี้จบทุกคนก็อดจะขมวดคิ้วไม่ได้

เรื่องการขายหลิวสุ่ยอาจจะไม่ได้เก่ง แต่เขาเป็นคนที่ดีมากแล้วก็พยายามมากๆ เขาขาดก็แค่เพียงเวลาและโอกาสก็เท่านั้น เป็นคนที่เหมาะจะเอาไปพัฒนา

หลิวสุ่ยหน้าถอดสี เห็นได้ชัดเลยว่าไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลี่ซินเยว่เองก็โมโห “หวังลิ่วพูดอะไรระวังด้วยนะ หลิวสุ่ยไปทำอะไรให้นาย!”

“หึ ฉันไม่สนหรอกนะ!