Share

บทที่ 231

หลังฟังประโยคนี้จบ สีหน้าของทั้งพี่เหลียงและอู๋หลิงถึงกับซีดเผือด พวกเขาก็พากันก้มหัวลงเสียงดัง “คุณหนูเฉิน เรารู้ว่าเราผิดไปแล้วจริง ๆ ขอร้องล่ะ ให้โอกาสเราอีกสักครั้งเถอะนะ”

“ขอร้องล่ะ เธอเป็นพระแม่ผู้ช่วยเหลือคนยากลำบากนะ”

“คุณหนูเฉิน เห็นแก่ที่เราเคยเป็น เพื่อนร่วมชั้นกัน ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้วจริง ๆ ต่อไปฉันจะต้องเคารพเธอแน่นอน”

อู๋หลิงตกใจกลัวจนกระโปรงเปียก

อันที่จริงเฉินเข่อซินเองก็ตกใจเหมือนกัน สิ่งที่เย่เทียนหยู่ทำและทุกคำที่เขาพูดออกมาน่ากลัวมากจนทำให้ผู้คนต้องหวาดหวั่น “พอแล้ว พวกเธอก็ได้รับโทษแล้ว เรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ” เธอรีบพูดขึ้นทันที

ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ หัวใจของทั้งคู่ก็ผ่อนคลายลงพร้อมกับร่างกายที่อ่อนยวบ

เมื่อกี้หัวใจของพวกเขาเต้นระรัวจนแถบหลุดออกจากร่าง น่ากลัวเกินไปแล้ว

ผู้จัดการเองซุนก็ผ่อนลมหายใจโล่งอก ดีที่เขายังไม่ได้ทำผิดใหญ่หลวงอะไร ไม่อย่างนั้นละก็ เห็นทีวันนี้เขาคงได้ถึงวาระ

“พี่เย่ ผมสะดวกนั่งด้วยได้ไหมครับ?”

พอเห็นว่าสิ้นเรื่อง นายน้อยซูก็รีบพูดขึ้นทันที

“ผมไม่สะดวก คุณเป็นถึงนายน้อยแท้ ๆ หาที่กินเองสิครับ” เย่เทียนหยู่กล่าวเ
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status