เมื่อได้ยินดังนั้น เย่เทียนหยู่ก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพราะหลิวอิ๋งอิ๋งพูดทวงความยุติธรรม ถึงได้ทำให้เธอเกิดอันตรายจริง ๆ!ในสายตาคนอื่น เหตุการณ์ในโรงพยาบาลมาถึงจุดนี้แล้วถือว่าจบลงได้อย่างสวยงาม แต่ในมุมมองของเย่เทียนหยู่ เป็นแบบนี้มันยังไม่พอเขารู้สึกว่า หม่าจวี๋ ลูกพี่ลูกน้องของหม่าจุนต้องเป็นคนที่ถูกลากเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้อง ดังนั้น การลงโทษเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วเดิมทีถ้าเขาปฏิบัติต่อหลิวอิ๋งอิ๋งอย่างดี เย่เทียนหยู่อาจไม่รู้เรื่องนี้ก็ได้ และเขาคงไม่มีทางทำอะไรมากไปกว่านี้ แต่วันนี้เป็นพวกเขาเองที่ทำตัวเอง“หลิวอิ๋งอิ๋ง ไม่ต้องกังวล ผมจะคืนความยุติธรรมให้คุณในเรื่องนี้อย่างแน่นอน” เย่เทียนหยู่ยืนยัน“อย่าดีกว่าค่ะ ถึงยังไงพวกเขาก็มีอำนาจมาก ฉันได้ยินมาว่านายกเทศมนตรีสื่อก็ช่วยเหลือพวกเขาด้วย หมอเย่ คุณเก่งแค่ทักษะทางการแพทย์เท่านั้น และตอนนี้พวกเขาก็ไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากคุณนนะคะ อย่าให้เรื่องนี้มันไปทำร้ายคุณเลยนะคะ”หลิวอิ๋งอิ๋งกล่าวเป็นแค่หมอเหรอ?ผู้จัดการหวังขมวดคิ้ว หมอคนหนึ่งจะซื้อวิลล่าได้เหรอ?ดูท่าว่าที่อู๋ลี่ทำไปเมื่อกี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไ
“นั่นสิคะ นายน้อยซู มีตำแหน่งใหญ่โตขนาดไหน ฉันกลัวแต่ว่าเขาคงจะไม่รู้ฐานะของท่านน่ะสิคะ” อู๋ลี่กล่าวนายน้อยซูขมวดคิ้วเมื่อได้ยินดังนั้น แต่ไม่ว่าจะยังไง หากเขากล้าทำการหลอกลวง เขาจะทำให้อีกฝ่ายเสียใจที่มาเกิดบนโลกนี้อย่างแน่นอน ต่อจากนั้นเขาก็เดินจากไปพร้อมกับอารมณ์ขุ่นมัวอู๋ลี่ดูภูมิใจ เมื่อเห็นนายซูเป็นแบบนี้ เขาคงจะโกรธมากหลิวอิ๋งอิ๋ง อย่างแกยังคิดจะมาสู้กับฉัน กับไอ้ยาจกนั่นยังคิดจะให้ผู้จัดการหวังมาจัดการเธอ ไม่แหกตาดูเลยหรือไงว่าฉันเป็นอะไรกับผู้จัดการหวังและก็เป็นไปตามคาด ผู้จัดการหวังไม่ได้สนใจไอ้หมอนั่น ก็แค่พูดอย่างที่ควรพูดกับลูกค้าเท่านั้นหวงโหยว่เหว่ยส่ายหน้าแล้วเดินตามไปก่อนจะพูดว่า: “พี่ซู ไม่ต้องรีบร้อน ถามให้ชัดเจนก่อนค่อยจัดการ”หลังจากทะเลาะกับเย่เทียนหยู่เมื่อคราวก่อน เขาก็เติบโตขึ้นไม่น้อย ซึ่งนั่นก็ทำให้หวงหงเจียนมีความสุขมาก และรู้สึกขอบคุณเย่เทียนหยู่มากยิ่งขึ้นครั้งล่าสุด เขาไม่เพียงแต่ได้สร้างศักดิ์ศรีลูกผู้ชายคของเขา ทั้งยังไม่ถูกภรรยาและตระกูลของเธอคอยบงการ แม้แต่ลูกชายของเขาก็ยังซื่อสัตย์และเชื่อฟังมากขึ้นสิ่งสำคัญที่สุดคือเขารู้สึกได้ว่าลูกช
เย่เทียนหยู่ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหวงโหยวเหว่ย เขาไม่คิดว่าจะได้พบเขาที่นี่เมื่อเห็นกลุ่มคนที่เดินเข้ามา หลิวอิ๋งอิ๋งก็ยืนขึ้นโดยเพื่อทักทายพวกเขาตามสัญชาตญาณ ถึงจะยังไงซะฐานะของคนที่มาก็ไม่ธรรมดา พวกเขาเป็นถึงนายน้อยหวงและนายน้อยซูเย่เทียนหยูไม่ได้ห้ามเธอ ถึงเขาจะไม่ได้ใส่ใจ แต่หลิวอิ๋งอิ๋งก็ไม่ใช่เขา“นายน้อยหวง!”หลิวอิ๋งอิ๋งทักทายด้วยความเคารพเมื่อคุณชายหวงเห็นคนที่อยู่ข้าง ๆ เย่เทียนหยู่ลุกขึ้น เขาก็พยักหน้าและเดินอย่างเข้าไปอย่างรวดเร็วหลิวอิ๋งอิ๋งเองก็กล่าวทักทายซูเหวินฮวาด้วยคราวนี้ซูเหวินฮวาตอบรับอย่างสุภาพ จากนั้นจึงเดินไปที่ตำแหน่งของเย่เทียนหยู่กับผู้จัดการหวัง“แพทย์เซียนเย่ คุณมาที่นี่ได้ยังไงกันครับ?”หวงโหยวเหว่ยเผยรอยยิ้มประจบประแจงบนใบหน้าของเขา หลังจากเหตุการณ์ต่าง ๆ ในระยะนี้รวมกับที่พ่อของเขายังเพิ่งเตือนเขามาเมื่อคืนนี้ ว่าในอนาคตเขาจะต้องให้ความเคารพเย่เทียนหยู่ถึงที่สุดพ่อยังบอกอีกว่าไม่เพียงแต่ตระกูลซาเท่านั้นที่ถูกทำลายโดยเย่เทียนหยู่ แต่แม้แต่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างซาป้าเทียนก็เสียชีวิตด้วยน้ำมือของแพทย์เซียนเย่เช่นกันหวงโหยวเหว่ยในตอนนั้นต
ไม่ต้องพูดถึงพวกเขา แม้แต่หวงโหยวเหว่ยที่รู้ถึงอำนาจและความสามารถของเย่เทียนหยู่อยู่แล้วก็ยังตกตะลึงเขารู้ว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ซูเหวินฮวาขาดเงินและต้องการแลกวิลล่าเป็นเงิน แต่ในตอนนี้เพื่อเอาใจแพทย์เซียนเย่ เขาคิดจะมอบมันไปโดยไม่เอาเงินสักบาทแต่หลังจากคิดดูอีกครั้ง เขาก็พอจะเดาได้คร่าว ๆ ว่าซูเหวินฮวากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาเองก็ต้องแอบถอนหายใจ เพราะซูเหวินฮวากล้าหาญและเด็ดขาดกว่าเขามากยังไงซะนี่ก็เป็นเงินมากถึงห้าร้อยล้านความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของเย่เทียนหยู่ เขามองไปที่ซูเหวินฮวาและดูเหมือนเขาจะเดาความในใจของเขาออก จากนั้นเขาก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่จำเป็นหรอกครับ ไม่ได้มีบุญคุณอะไรต่อกันผมก็จะไม่รับน้ำใจนี้ไว้ ผมไม่ชอบให้ใครต้องมาเสียเปรียบให้ผม”ผู้จัดการหวัง อู๋ลี่และคนอื่น ๆ ตกตะลึงอีกครั้ง เพียงแต่วันนี้พวกเขาตระหนักได้ว่าการที่พกวเขาดูถูกเย่เทียนหยู่ก่อนหน้านี้มันเป็นความผิดมหันต์“เรื่องนั้น… ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ได้ไหมครับ ผมคิดว่าราคาห้าร้อยล้านผมไม่กล้ารับ ผมรับเป็นราคาสี่ร้อยล้านบาท แพทย์เซียนเย่ ขอแค่ให้โอกาสผมได้รู้จักคุณเถอะนะครับ”ซูเหวินฮวาไม่เพี
ขณะที่อู๋ลี่กำลังรู้สึกเสียใจ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินคำพูดของซูเหวินฮวา ซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาจะสนับสนุนหลิวอิ๋งอิ๋งในอนาคตอย่างแน่นอนเธอไม่รู้ว่าต้นที่มาที่ไปของแพทย์เซียนเย่คนนี้คืออะไร แต่เขาน่าเกรงขามมากสิ่งที่ทำให้พวกเธอหวาดกลัวยิ่งกว่านั้นคือผู้จัดการหวังมีสีหน้าไม่พอใจและโกรธเคืองมาก เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์นี้ ผู้จัดการหวังอาจกำลังคิดวิธีจัดการเธอไม่เหนือไปกว่าความคาดหมาย ในเวลานี้ ผู้จัดการหวังตะโกนเสียงดัง: “อู๋ลี่ พวกเธอไสหัวเข้ามาหาผมเดี๋ยวนี้!”ท่าทีของอู๋ลี่และคนอื่น ๆ เปลี่ยนไป และพวกเธอแต่ละคนเดินเข้ามาด้วยท่าทางเรียบร้อย จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงและไม่มีใครกล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว“แพทย์เซียนเย่ เมื่อครู่พวกเธอทำให้คุณขุ่นเคืองเพราะพวกเธอไร้ความรู้! คุณอยากจัดการกับพวกเธอยังไงดีครับ? ได้โปรดบอกเราได้เลยครับ” ผู้จัดการหวังกล่าวเย่เทียนหยู่เหลือบมองผู้จัดการหวัง แม้ว่าผู้จัดการหวังจะสงสัยตัวเขา แต่เขาก็ยังรักษาท่าทีของเขาได้ไม่เลว จะตำหนิเขาก็ไม่ได้ แต่ผู้หญิงพวกนี้ทำให้เขารังเกียจจริง ๆ“หลิวอิ๋งอิ๋ง คุณบอกเถอะ ว่าอยากให้จัดการยังไง?” เย่เทียนหยู่ถามหลิวอิ๋งอ
คนนี้เหล่านี้ล้วนเป็นหัวหน้าของเขา โดยเฉพาะนายกเทศมนตรีสื่อผู้จัดการหวังแอบตกใจ เพราะฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว ราวกับเขากำลังสั่งงานนายกเทศมนตรีหวง ขนาดคนที่รวยที่สุดในเมืองเทียนไห่ยังไม่กล้าสั่งนายกเทศมนตรีแบบนี้เลยแพทย์ศักดิ์สิทธิ์เย่คนนี้เป็นใครกันแน่?หวงโหยวเหว่ยตอบตกลงทันที เขาไม่กล้าที่จะละเลยคำพูดของเย่เทียนหยู่ เมื่อเขากลับไปเขาจะเล่าทุกอย่างให้พ่อฟังโดยไม่พลาดแม้แต่คำเดียวหลังจากรีบร้อนกระวนกรวาย พนักงานของกรมพลเรือนก็มาที่นี่พร้อมเครื่องมือต่าง ๆเมื่อถึงเวลาต้องลงนาม เย่เทียนหยู่ก็ให้เฉินเข่อซินลงนามเองเฉินเข่อซินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพูดอย่างเร่งรีบ: “ไม่ ๆ พี่เย่ คุณกำลังซื้อบ้านของตัวเอง ไม่ใช่ฉันสักหน่อยนะคะ”เย่เทียนหยู่พูดอย่างช่วยไม่ได้: “เดิมทีผมก็ซื้อบ้านหลังนี้ให้คุณอยู่แล้วนะ”“ไม่เอาค่ะ ฉันมีเงินนะ ตอนนี้ฉันมีสามสิบห้าล้านแล้ว ฉันซื้อเองได้แล้วล่ะค่ะ ฉันไม่คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในบ้านดี ๆ แบบนี้หรอกนะคะ”เฉินเข่อซินพูดเย่เทียนหยู่คิดว่าถ้าบ้านหลังนี้เป็นชื่อของเขา การจะให้เฉินหมินและเฉินเข่อซินมาอยู่อาศัยคงเป็นเรื่องยาก แต่เขาอยากให้พวกเธอมีชีวิตที
เย่เทียนหยู่วางโทรศัพท์มือถือลงแล้วพูดว่า “ผมยังมีธุระต่อ ในเมื่อที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว เราขอตัวกลับก่อน”“ครับ พี่เย่เชิญจัดการธุระก่อนเถอะครับ ไว้คราวหน้าผมมีโอกาสเลี้ยงอาหารค่ำคุณ” ซูเหวินฮวาพูดทันที แม้ตอนนี้เขาจะร้อนใจที่จะผูกมิตรและเสวนากันมากกว่านี้ แต่การกินตอนอาหารร้อนเกินคงไม่ใช่เรื่องดีนักหวงโหยวเหว่ยรู้สึกอึดอัดใจ สิ่งที่เขาต้องการจะพูดถูกซูเหวินฮวาแย่งพูดไปก่อนอีกครั้ง“เข่อซิน ไปกันเถอะ”เย่เทียนหยู่ไม่อยู่ต่อให้เสียเวลาและพาเฉินเข่อซินออกไปทันที หลังจากขึ้นรถแล้ว เขาพูดว่า “เข่อซิน หลังกลับไปแล้ว คุณกับคุณน้าจัดเก็บของให้เรียบร้อยแล้วย้ายเข้าไปในวิลล่านะ”“อ่า ไม่ได้นะคะ วิลล่านี้เป็นของพี่เย่ เรา...”“ปล่อยไว้แบบนั้นมันก็ยังอยู่เหมือนเดิม ไม่สู้เข้าไปใช้งานดีกว่านะ” เย่เทียนหยู่ขัดจังหวะในขณะนี้ เฉินเข่อซินเริ่มรู้สึกตัวและถามว่า: “พี่เย่ นี่พี่หลอกฉันเหรอ? พี่แค่อยากซื้อวิลล่าให้ฉันหรือเปล่า?”เย่เทียนหยู่ยิ้มแห้ง ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง“ต้องใช่แน่ พี่เย่ ทำไมพี่ถึงดีกับฉันขนาดนี้” เฉินเข่อซินจ้องไปที่เย่เทียนหยู่ เธออดคิดไม่ได้ว่าพี่เย่ต้องชอบเธอแน่ทุกคนต่างก็บ
หยางต้าฝูกำลังจะพยักหน้าเห็นด้วย ในเวลานี้เอง แม่บ้านก็เข้ามาแล้วพูดว่า “ท่านประธาน คุณชายเย่มาถึงด้านหน้าแล้วค่ะ”“อะไรนะ มาถึงแล้วเหรอ! ไปเร็ว ไปทักทายคุณชายกันเถอะ”เมื่อหยางต้าฝูได้ยินดังนั้น เขาก็ลุกขึ้นและพาผู้คนไปที่ประตูวิลล่า แล้วยืนรออยู่ที่ประตูในทันทีซ่งเหวินป๋อและซ่งหยางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากลังเลอยู่สักพัก พวกเขาก็เดินตามเขาไป แต่พวกเขาก็ยืนอยู่หลังประตู เพราะพวกเขาอยากรู้ว่าใครเป็นคนสำคัญแต่ท่านประธานหยางเองก็ไม่ได้ขับไล่พวกเขา ไม่แน่พวกเขาอาจมีโอกาสได้พูดคุยกับคนสำคัญ แบบนั้นพวกเขาก็มีโอกาสได้เติบโตแต่ภาพเบื้องหน้านี้ สมาชิกตระกูลหยางบางคนที่ไม่รู้สถานการณ์ต่างก็ตกตะลึงอย่างยิ่งด้วยฐานะของหยางต้าฝู เขามักถูกผู้คนมากมายจับตามองอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ผู้นำระดับสูงของเมืองเทียนไห่ไม่รู้ว่าจะต้อนรับแขกคนสำคัญแบบไหนกัน แต่มันช่างดูยิ่งใหญ่จริง ๆหลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง บุคคลนั้นก็ยังมไม่าถึง หยางต้าฝูขมวดคิ้วและถามแม่บ้านที่แท้แล้วหลังจากที่เย่เทียนหยู่เข้ามา เขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างและหยุดไปสักพัก จึงอาจใช้เวลาพอสมควร แต่ไม่นานนักเขาก็ขับรถกลับเข้ามาอย่างรวดเ
เย่เทียนหยู่ตกใจเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่าเธอจะเข้ามาใกล้ขนาดนี้ แถมยังโอบกอดเขาแน่น พร้อมกับเปิดปากพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งแบบนี้แม้จะดูเก้งก้างไปบ้าง แต่เขากลับรู้สึกมีอารมร์ร่วมในความเป็นจริงแล้ว ด้วยพลังอันแข็งแกร่งของเย่เทียนหยู่ เขานั้นไม่ได้ถูกควบคุมแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะเสน่ห์อันเย้ายวนและความงดงามของจูเก่อหลิวหลีทั้งนั้นความรู้สึกต่อจูเก่อหลิวหลีตอนนี้เหมือนกันกับตอนหยางเฉียนเฉียน คือชมชอบ รู้สึกดี และถึงขั้นชอบเสียด้วยซ้ำแต่เนื่องจากความรับผิดชอบที่มีในใจ และความจริงที่ว่าหลินหว่านหรูคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะก้าวข้ามไปแม้แต่ก้าวเดียวแต่ท่าทีของจูเก่อหลิวหลีในตอนนี้ เสน่ห์ของจูเก่อหลิวหลี บวกกับฤทธิ์ยา ไม่นานมันก็ได้กระตุ้นความตื่นตัวของเย่เทียนหยู่ขึ้นมาเขาถึงกับไม่สามารถควบคุมตัวเองเอาไว้ได้ และเปิดปากออกโดยไม่รู้ตัว มือก็เริ่มเคลื่อนไหวไปบนร่างของจูเก่อหลิวหลี ความรู้สึกนั้น มันทำให้ตื่นเต้นจนแทบทนไม่ไหวสมบูรณ์แบบมาก!ต้องบอกเลยว่า หากพูดถึงแรงดึงดูดต่อผู้ชาย จูเก่อหลิวหลีนั้นไม่แพ้หลินหว่านหรูเลยแม้แต่น้อย เป็นคว
ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าแม้แต่โอกาสที่จะได้อยู่ข้าง ๆ คุณชายก็คงไม่เหลือ ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจที่จะทำตัวให้กระตือรือร้นมากขึ้นถึงแม้จะไม่ได้เป็นภรรยาของคุณชาย ขอแค่ได้มีความสัมพันธ์กับคุณชายบ้าง ต่อไปเธอก็จะถือว่าเป็นผู้หญิงของคุณชาย และอย่างน้อยก็สามารถอยู่เคียงข้างคุณชายไปตลอดชีวิตได้เพราะไม่อย่างนั้น สักวันหนึ่งระยะห่างของเธอกับคุณชายก็คงจะไกลกันมากขึ้นเรื่อย ๆเพื่อเหตุนี้ เธอจึงตัดสินใจวางยา ยานี้ไม่ใช่ยาธรรมดา ไม่เพียงแต่ไม่มีสีและรสชาติเท่านั้น แต่ยังเป็นยาที่หายากอีกด้วย เพียงแต่ผลลัพธ์ของยานั้นกลับไม่ได้มีความเข้มข้นมากนักแต่ก็ไม่เป็นไร โชคดีที่ได้เจอกับมันโดยบังเอิญ บวกกับเสน่ห์ที่ดูแพรวพราวของเธออีกเพื่อเสริมเสน่ห์ของตัวเองแล้ว หลายวันมานี้เธอได้ทำการฝึกฝนอย่างหนัก เพื่อที่จะทำให้คุณชายหลงใหล และให้คุณชายยอมกลืนกินเธอแม้ว่าวันนี้จูเก่อหลิวหลีจะสวมกระโปรงสีดำแหวกข้าง และเสื้อคอลึก จนทำให้ขาเรียวยาวของเธอโผล่พ้นออกมา ซึ่งความมีเสน่ห์ของเธอทำให้เขารู้สึกใจสั่นเล็กน้อยแต่เย่เทียนหยู่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร ในขณะที่ดื่มน้ำในมือ เขาก็เดินดูรอบ ๆ พร้อมกับเอ่ยชมขึ้นว่า
อันที่จริงแล้ว ครั้งนี้ไม่ใช่การเตรียมการของเย่เทียนหยู่ แต่เป็นการเตรียมการของมู่หรงอิน อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่ามู่หรงอินเองก็ไม่ได้รังเกียจที่จะจัดการเรื่องนี้ กระทั่งเธอยังยินดีที่จะทำเสียด้วยซ้ำเกี่ยวกับสถานการณ์ของบริษัทเทียนเฟิงกรุ๊ปสาขาตะวันออก ข้อมูลก็ได้ถูกส่งไปถึงหูของมู่หรงอินแล้ว ใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มออกมาแม้จะมีความช่วยเหลือจากเย่เทียนหยู่อยู่แล้ว แต่การแสดงออกของหลินหว่านหรูนั้นก็ทำให้เธอพอใจมากจริง ๆเดิมทีภาพรวมของเทียนเฟิงกรุ๊ปก็ดีมากอยู่แล้ว เพียงแค่ปัญหาร้ายแรงบังเอิญมาเกิดที่สาขานี้ก็เท่านั้น เธอแค่ต้องการอยากจะเห็นการแก้ปัญหาของหลินหว่านหรู และจะใช้เวลานานแค่ไหนในการจัดการคิดไม่ถึงเลยว่าจะจัดการได้เร็วขนาดนี้ แถมยังกระตุ้นความกระตือรือร้นของพนักงานให้มีแรงผลักดันมากขึ้นอีกด้วยไม่เสียแรงที่ตนให้คนเตรียมข้อมูลพนักงานที่ละเอียดขนาดนั้นเอาไว้ให้เธอเลยจริง ๆในตอนที่เย่เทียนหยู่เดินออกจากบริษัท เขาเองก็กำลังคิดว่าจะหาบ้านที่เหมาะสมในบริเวณใกล้เคียง แล้วซื้อเอาไว้สักหลัง ไม่ว่ายังไงก็จะให้หลินหว่านหรูพักอยู่โรงแรมตลอดไปไม่ได้หรอกนี่เห็นได้ชัดว่ามันไม่เ
“เพราะเขาเป็นคนพูดเองว่า ไม่ว่าโลกจะกว้างใหญ่แค่ไหน แต่ภรรยาก็คือที่สุด!”“ถ้าไม่มีการอนุญาตจากฉัน เขาจะทำอะไรบุ่มบ่ามแน่นอน”“ฮ่า ๆ......”พอทุกคนได้ยินคำพูดของหลินหว่านหรู ก็แทบจะหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว จู่ ๆ ก็คิดว่าประธานหลินคนนี้ไม่เลวเลยจริง ๆเห็น ๆ อยู่ว่าอำนาจในมือนั้นเกินคาดเดา แต่เจ้าตัวกลับเป็นคนที่อ่อนโยนเช่นนี้เมื่อพูดถึงว่าภรรยาเป็นใหญ่ สีหน้าของหลินหว่านหรูก็แดงเพราะความเขินอายขึ้นมา สิ่งสำคัญคือเธอรู้สึกว่าควรจะดึงบรรยากาศกลับมาสักหน่อย เพื่อไม่ให้ทุกคนมุ่งคิดแต่จะเอาใจเธออย่างเดียว จนละเลยหน้าที่ในบริษัท แบบนั้นคงไม่ดีแน่เย่เทียนหยู่สามารถที่จะไม่สนใจผลประโยชน์ของบริษัทได้ กระทั่งปล่อยให้บริษัทล้มละลายไปเลยก็ตาม แต่เธอเองกลับไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ถ้าตั้งใจจะทำแล้ว ก็ต้องทำให้ถึงที่สุด แล้วก็จะต้องแข็งแกร่งยิ่ง ๆ ขึ้นไปด้วยเพราะไม่เช่นนั้น เธอจะมีหน้าไปพบอนาคตแม่สามีได้อย่างไรเมื่อเห็นปฏิกิริยาของทุกคน หลินหว่านหรูก็รู้สึกว่าตนทำถูกต้องแล้ว จากนั้นจึงกล่าวขึ้นอีกว่า “แต่ว่านะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เอาแต่ใจเท่ากับเขา แต่สำหรับเรื่องงานแล้ว ฉันกลับมีความเข้
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกตกตะลึงและสั่นสะเทือนในใจขึ้นมาอีกครั้งถึงขนาดไม่สนใจว่าบริษัทจะล้มละลาย แม้แต่การขอร้องจากประธานบริษัทเองก็ยังไม่ได้ผลเลยด้วยซ้ำ!นี่เป็นเผด็จการและการปกป้องที่ไร้เหตุผลชัด ๆ!ในใจหลายคนก็อดสงสัยไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนี้คือใคร อาจจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับประธานบริษัท หรืออาจจะมีสถานะที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็ได้เมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น พวกเขาก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหลินหว่านหรูด้วยความรู้สึกอิจฉาโดยเฉพาะผู้หญิงบางคน ในใจพวกเธอก็อดคิดไม่ได้ ว่าหากพวกเธอมีผู้ชายแบบนี้สักคน ต่อให้จะเป็นเพียงหนึ่งในหมื่น พวกเธอก็คงจะมีความสุขจนตายได้เลยการปกป้องที่ไม่มีเหตุผลแบบนี้ แม้แต่หลินหว่านหรูที่ถูกเย่เทียนหยู่ทะนุถนอมตลอดเวลาก็ยังรู้สึกใจเต้นเช่นกันเทียนหยู่ได้ทุ่มเททุกอย่างให้กับเธออย่างแท้จริง เขาทั้งมุ่งมั่นและตั้งใจทำเพื่อเธอพอนึกย้อนกลับไป เขาก็คอยปกป้องเธออยู่เงียบ ๆ มาโดยตลอดมาเช่นกันเพียงแค่ตัวเองก่อนหน้านี้นั้นกลับโง่เขลาเกินไป ไม่สามารถแยกแยะสถานการณ์ได้ ไม่เพียงแต่ไม่เข้าใจ แถมยังเข้าใจผิดเกี่ยวกับเขาตั้งหลายครั้งอีกด้วยตอนนี้พอมาคิดดูแล้
ดูท่าแล้ว อนาคตเธอคงจะก้าวหน้ามากแน่นอนพวกเขาอาจจะต้องระมัดระวังในการรับมือเอาไว้ให้ดีเมื่อจัดการเรื่องของจางเฉียงเสร็จ เรื่องของที่นี่โดยทั่วไปก็ถือว่าจบลงแล้ว เย่เทียนหยู่เองก็ไม่อยากอยู่ต่อ เขาจึงกล่าวเสียงต่ำขึ้นว่า “ทุกท่านก็คงเห็นกันแล้ว วันนี้ ที่นี่เกิดเรื่องที่ไม่ค่อยน่าพอใจบางอย่างขึ้น”“แต่โชคดีที่ผลลัพธ์ออกมาค่อนข้างดี ในที่สุดก็ขจัดเนื้อร้ายของบริษัทออกไปได้ ทำให้ทุกคนสามารถตั้งใจแสดงความสามารถของตนเองได้อีกครั้ง”“ผมรู้ดี นอกจากพวกเขาเหล่านี้แล้ว ในบริษัทก็ยังมีปัญหาน้อยใหญ่อยู่อีกมากมาย การเรียกเก็บส่วยใต้โต๊ะก็มีไม่น้อย ตามความคิดเดิมของผม ผมไม่คิดจะปล่อยไปเลยแม้แต่คนเดียว ต้องการจะจัดการให้หมดทุกคน”“อย่างมาก บริษัทก็อาจจะตกอยู่ในวิกฤตสักระยะ เพื่อเผชิญกับผลกระทบบางอย่าง”“อย่าว่าแต่วิกฤตเล็ก ๆ เลย ต่อให้จะขาดทุนไปหลายร้อยล้าน หรือหลายพันล้านก็ตาม มันก็ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น ผมไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย!”เย่เทียนหยู่ยืนอยู่บนที่สูง แววตาดูมีอำนาจ เขากวาดสายตามองไปทั่วทุกทิศทาง ทุกคนที่ถูกเขามอง ต่างก็รีบก้มหน้าหลบเลี่ยงในทันที ไม่มีใครกล้าสบตาเขาเลยสักคนผ
“พอเถอะ!”เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เย่เทียนหยู่เองก็ไม่อยากเปลืองน้ำลายแล้ว จึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาออกไปว่า “ผมเคยบอกไปแล้ว ผมไม่ได้สนใจเงินเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่ผิดพลาดที่สุดของพวกคุณคือการดูถูกภรรยาของผม!”“ดังนั้น นอกจากจางเฉียงแล้ว พวกคุณที่เหลือ เอาเงินมาชดใช้ให้หมด แล้วไสหัวออกไปจากบริษัทซะ แล้วเราจะไม่ตามเอาความอีก!”“แต่ว่านะ จางเฉียง ไม่ว่าคุณจะแสดงออกยังไงก็ไม่มีประโยชน์ เก็บน้ำตาที่ไม่มีค่าเหล่านั้นเอาไว้เถอะ”“ไสหัวไปซะ แล้วเตรียมตัวรับหมายศาลเอาไว้ให้ดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น หลายคนต่างก็พากันรู้สึกซาบซึ้งจนถึงขั้นน้ำตาไหลเมื่อต้องเผชิญหน้ากับบุคคลที่น่ากลัวเช่นนี้ การที่ตนสามารถถอยกลับมาได้อย่างปลอดภัยนั้น ก็นับว่าโชคดีที่สุดแล้วแต่จางเฉียงกลับรู้สึกอ่อนแรงอย่างสิ้นเชิง คิดไม่ถึงเลยว่าการที่ใบหน้าทั้งสองข้างบวมเป่งนั้นจะไม่มีผลอะไรเลย เมื่อนึกถึงชะตากรรมที่น่ากลัวของตัวเองแล้ว ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวทันทีเขาหันไปมองหลินหว่านหรูอีกครั้ง ความโกรธเคืองเกิดขึ้นในใจทันที ความชั่วร้ายภายในเองก็ปะทุขึ้นมา เขาจึงควักมีดเล่มเล็กออกมาจากกระเป๋า แล้ววิ่งตรงไปทางหลินหว่านหรูอ
“ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว!”“ประธานหลินครับ ผมยังมีแม่อายุร้อยปีที่ต้องดูแล ไหนจะลูกน้อยที่อายุเพิ่งจะครบเดือนอีก ขอให้คุณเห็นแก่หน้าผู้สูงอายุและเด็กน้อยตาดำ ๆ ให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะนะครับ”“คุณวางใจได้ เงินที่ถูกยักยอกไปทั้งหมด เราจะคืนกลับมาให้ครบถ้วน หากมีความต้องการอื่น ๆ ก็สามารถบอกได้เลยครับ”“ขอแค่ยอมปล่อยพวกเราไป พวกเราก็พร้อมทำทุกอย่างครับ”“......”สรุปแล้ว ทุกคนต่างก็พากันคุกเข่าลงบนพื้นและพูดขอร้อง อีกทั้งยังยอมที่จะชดใช้ค่าเสียหายอีกด้วยเพราะตอนนี้ปัญหาไม่ใช่แค่เรื่องเงินแล้ว แต่เป็นเรื่องที่จะต้องติดคุกจริง ๆ โดยเฉพาะเมื่อพิจารณาตัวเลขจากคดีของพวกเขาแล้ว เกรงว่าระยะเวลาในการรับโทษคงไม่ใช่น้อย ๆอีกอย่าง สำนักงานใหญ่ก็เป็นคนพูดเอง ว่าทุกอย่างประธานหลินสามารถจัดการได้ตามที่ต้องการนั่นหมายความว่า หากประธานหลินให้พวกเขามีชีวิตอยู่ พวกเขาก็จะมีชีวิตอยู่ หากประธานหลินให้พวกเขาตาย พวกเขาก็จะมีเพียงทางเลือกเดียว ซึ่งก็คือความตายดังนั้น พวกเขาในตอนนี้ จึงไม่ใส่ใจเรื่องหน้าตาหรือศักดิ์ศรีได้อีกต่อไปเมื่อเห็นคนรอบข้างพากันคุกเข่าลงกันทีละคน ในที่สุดจางเฉียงเองก็รู้สึก
กี่ปีแล้ว ในฐานะคุณหนูสามตระกูลหนานกง หนานกงย่าไม่เคยได้รับความอับอายเช่นนี้มาก่อน และตระกูลหนานกงเองก็ไม่เคยโดนดูถูกเช่นนี้มาก่อนเหมือนกันเธอเกือบจะพลิกโต๊ะด้วยซ้ำ เพื่อที่จะต่อสู้กับเทียนเฟิงกรุ๊ปให้ถึงที่สุด ไม่ใช่เพื่อจางเฉียง แต่เพื่อความรู้สึกโกรธในใจของเธอเองแต่สุดท้ายแล้ว เธอก็ยังต้องกดความโกรธในใจเอาไว้ เพราะเธอรู้ดีว่า เทียนเฟิงกรุ๊ปนั้นน่ากลัวเพียงใด ภายในมีแต่ประธานที่ถือหุ้นรายใหญ่ทั้งนั้น แถมยังมีผู้มีชื่อเสียงระดับสูงอีกมากมายที่ถือหุ้นในนั้นด้วยเกรงว่าเธอคนเดียวคงจะแบกรับเอาไว้ไม่ไหวจริง ๆ!ประการที่สอง ก็เป็นเพราะตอนนี้คือช่วงเวลาสำคัญที่ตระกูลหนานกงจะต้องก้าวข้ามตระกูลเย่อย่างเด็ดขาด จะให้เกิดความผิดพลาดขึ้นไม่ได้ และจะทำให้เสียการใหญ่เพราะเรื่องเล็กน้อยไม่ได้ด้วยเช่นกันแค่จางเฉียงคนเดียว จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำถึงขนาดนั้นส่วนเรื่องศักดิ์ศรีของตัวเอง ศักดิ์ศรีของตระกูลหนานกงนั้น จะต้องมีสักวัน ที่เธอสามารถเรียกคืนมันกลับมาได้แน่นอนและด้วยเหตุนี้ เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากจางเฉียง หนานกงย่าจึงได้แสดงความโกรธออกมาอย่างเต็มที่ และด่าทอเขาอย่างรุนแรงไป