บทที่ 10 กระชับความสัมพันธ์หรือกระชากความสัมพันธ์

บทที่ 10 กระชับความสัมพันธ์หรือกระชากความสัมพันธ์

พอได้ยินที่ชายงามทั้งสองพูดออกมา ทำให้รุ่ยฉีถึงกับอยากจะเอามีดมาผ่าหัวสมองน้อย ๆ ดูว่ามีความคิดแบบไหนบ้าง

"ใครเป็นคนกำหนดหรือบอกว่าอันนี้งานผู้หญิงงานผู้ชาย อันนี้ผู้ชายทำได้ผู้หญิงห้ามทำ หรือว่าอันนี้ห้ามผู้ชายทำ" รุ่ยฉีถามออกไป

"ก็ฉันเห็นผู้ชายในหมู่บ้านนี้ไปลงสวนลงนาทำงานข้างนอกทั้งนั้น ดูอย่างบ้านใหญ่ งานในบ้านก็มีพวกป้าสะใภ้ทำทั้งนั้น"

หัวหน้าแก๊งพูด ส่วนลูกน้องก็สนับสนุนด้วยการพยักหน้าเห็นด้วย ดูจริงจังมาก รุ่ยฉีมองแล้วก็หันไปมองซิงอีที่ยืนทำหน้าบูดบึ้งเพราะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร

"แล้วรู้ไหม ผู้ชายออกไปทำงานข้างนอกไปทำอะไรมาบ้าง" รุ่ยฉียังคงถามต่อ

"ก็ทำงานแลกแต้ม หาข้าวหาอาหารเข้าบ้านไงแม่" หัวหน้าแก๊งรีบตอบ

"ใช่ ๆ เหมือนพ่อไปเป็นทหารหาเงินส่งมาให้เราใช้ไง" ตัวเสริมมาอีก

อยากจะแหมไปถึงดาวอังคาร อย่างพ่อไปทำงานหาเงินส่งมาให้ เออจริง ส่งมาเดือนละ 50 หยวนทุกเดือน แต่ไม่โผล่หัวมาจะเกือบ 3 ปีแล้ว ไม่ใช่มีเมียมีลูกใหม่เพิ่มไปแล้วเหรอ ตั้งแต่กลับมาดูลูกชายคนเล็กคลอดจนถึงตอนนี้ ก็ไม่ส่งข่าวถึงขนาดนี้ เจ้าพวกตัวเหม็นยังเห็นพ่อดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทีแม่ที่หาข้าวหาปลาให้กินทุกวัน ขยันแย้งขยันเถียงจริง ๆ

"แล้วตอนนี้ทั้งสองคนออกไปทำงานเก็บเเต้มและไปหาเงินมาให้ที่บ้านหรือยัง ไหนล่ะเงิน เอามาสิ" รุ่ยฉีเริ่มรุก

"ถ้ายังทำไม่ได้หรือยังไม่ได้ไปทำก็ต้องช่วยงานบ้าน และเสื้อผ้าพวกนี้มันก็ของทุกคนในครอบครัว เราต้องช่วยกันทำ ไม่ใช่แบ่งว่างานนี้ผู้หญิงต้องทำ ผู้ชายทำไม่ได้ เวลาใส่เสื้อผ้ายังใส่ได้เลย พอจะซักแล้วมาบอกว่างานคนนั้นคนนี้แบบนี้ไม่ได้ เราต้องช่วยกัน เวลากินเรายังกินด้วยกัน ล้างจานก็ช่วยกันล้าง เสร็จแล้วเราก็มีเวลาว่างมาเล่นหรือทำอะไรตามใจชอบ เวลามีความสุข เราก็มีความสุขร่วมกัน เวลาทำงานก็ช่วยกัน เวลากินก็กินด้วยกันเขาถึงเรียกว่าครอบครัว ลองทำดู ถ้าทำแล้วเกิดช็อกเพราะคิดว่าเป็นงานผู้หญิง จะเรียกหมอมารักษาก็แล้วกัน! "

รุ่ยฉีร่ายคำพูดยาวเหยียดเพื่อจะได้ปรับแนวคิดให้พวกเด็กผู้ชายตัวเหม็น เข้าใจหรือไม่เข้าใจ เข้าหูหรือไม่ อันนี้ไม่รู้ แต่รุ่ยฉีถือว่าพูดบ่อย ๆ เป่าหูเรื่อย ๆ มันจะต้องมีสักครั้งบ้างล่ะที่เข้าหู

"...." เด็กตัวเหม็นทั้งสองถึงกับอ้าปากค้างจ้องมองรุ่ยฉี

"ใช่ ๆ ฉันเชื่อแม่จ้ะ" นี่ฝ่ายสนับสนุนรุ่ยฉีเอง รีบกล่าวสนับสนุนเลยนะ กลัวกองผ้าทับใช่ไหมตัวแทนหมู่บ้าน

"แยกผ้าจ้า... กางเกงส่วนกางเกง แยกแล้วใส่ตะกร้านี้ พอแยกเสร็จแล้วช่วยกันยกตามไปตรงบ่อน้ำหลังบ้านนะ"

รุ่ยฉีสั่งงานเสร็จก็ปล่อยให้เด็ก ๆ แยกผ้า เสื้อ กางเกง แยกถุงเท้ากันเอง ส่วนตัวเองเดินแยกออกไปหลังบ้านตรงบ่อน้ำแบบชักรอก แล้วให้ระบบเอาเครื่องซักผ้าอัตโนมัติที่สุ่มจับรางวัลได้ออกมาตั้งใกล้ ๆ บ่อน้ำ ถึงเครื่องจะไม่ต้องใช้ไฟฟ้าก็ทำงานได้ แต่ยังต้องเติมน้ำถึงจะเริ่มทำงานซักผ้าอบผ้าได้ พอระบบเอาเครื่องซักผ้ามาวางไว้ รุ่ยฉีก็เริ่มใช้กระป๋องตักน้ำจากบ่อขึ้นมาเตรียมพร้อม

"ไหนล่ะน้ำยาซักผ้า น้ำยาปรับผ้านุ่ม" รุ่ยฉีเอ่ยถามระบบ

[เครื่องเป็นแบบอัตโนมัติ แค่กดปุ่มสตาร์ต เครื่องจะคำนวณน้ำ คำนวณน้ำยาต่าง ๆ เอง น้ำยาติดมากับเครื่อง ไม่ได้มีแยกมาให้โฮสต์] ระบบเริ่มแจกแจงรายละเอียด

"ถ้ามีตู้รีดผ้าด้วยคงดีเนอะ ซักเสร็จยังไงผ้าก็ไม่เรียบ"

[มีตู้สำหรับรีดผ้าแลกในร้านค้า แค่เพียงเอาเสื้อผ้าเข้าไปแขวนในตู้ ให้เวลาตู้รีดผ้าทำงาน ทุกอย่างก็จะออกมาเรียบร้อย โฮสต์สามารถเอาคะแนนไปแลกได้]

ระบบกลายเป็นตัวแทนการขายแล้ว แต่เท่าที่ฟัง ทาสการตลาดอย่างรุ่ยฉีก็คิดว่ามันดีนะเออ... เริดมาก ประหยัดเวลา สะดวก ที่สำคัญสบายด้วย

"ต้องใช้กี่คะแนน"

[ประมาณ 3 หมื่นคะแนน แต่ถ้าเป็นช่วงลดคะแนน เคยทำโปรโมชันต่ำสุดอยู่ที่ 18000 คะแนน]

"ไปตายไประบบ! "  ตอนนี้มี 600 คะแนน ชาตินี้จะได้ไหม! ราคาอะไรจะแพงขนาดนั้น

[...] ระบบ

รุ่ยฉียังคงตักน้ำโดยใช้รอกดึงขึ้นมาเตรียมไว้ และได้ยินเสียงเด็ก ๆ กำลังเถียงกันมาด้วย ช่วยกันยกผ้ามาด้วย

"แม่! ดูพี่ใหญ่กับน้องเล็กสิ ให้ฉันหอบกางเกงเหม็น ๆ พวกนี้! " แม่คนงามเริ่มฟ้อง

"เดี๋ยวซักก็ไม่เหม็นแล้ว เอาเสื้อใส่เข้าเครื่องก่อน ส่วนอย่างอื่นค่อยซักทีหลัง" รุ่ยฉีบอก

"โหแม่! มีเครื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ฉันเคยได้ยินอาหญิงบอกว่าแถวหน้าโรงเรียนในเมืองจะมีร้านรับจ้างซักผ้าโดยใช้เครื่องซักอยู่หน้าโรงเรียน มีเครื่องหมุน ๆ กลม ๆ มันเหมือนกันไหมแม่! "

เด็ก ๆ ดูตื่นตากับเครื่องซักผ้า แต่คนที่เก็บอาการไม่อยู่แถมพูดมากก็ไม่พ้นตัวแทนหมู่บ้านนั่นเอง

"เราไม่ต้องนั่งซักแบบบ้านใหญ่แล้วใช่ไหมแม่" ลูกสมุนตัวน้อยถาม

"ไม่ต้องแล้ว เรามีเครื่องซัก แค่แยกผ้าเวลาซักก็พอ ที่นี้ก็อย่าเกี่ยงกันแยกผ้า และอย่าบอกใครว่าบ้านเรามี เพราะถ้าคนรู้... "

"ขโมยใช่ไหมแม่ ฉันได้ยินมาว่าบ้านใครมีอะไรดี ๆ แล้วมันจะมีขโมยหรือโจรมาขโมยไป" อันนี้หัวหน้าแก๊งเป็นคนรีบพูดขึ้นทั้งที่รุ่ยฉียังพูดไม่จบ ดูแล้วหัวหน้าแก๊งจะชอบเครื่องซักผ้า เห็นเอามือลูบ ๆ คลำ ๆ เครื่องอยู่แบบนั้นตั้งแต่มาถึงแล้ว

"ใช่แล้ว เราถึงต้องเก็บเป็นความลับ ถ้าเครื่องซักผ้าโดนขโมยไป เราก็ต้องกลับมาซักมือนะ" รุ่ยฉีรีบสนับสนุนความคิด

พอพวกเด็ก ๆ ได้ยินก็พากันพยักหน้าเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ทั้งสี่คนช่วยกันทำกิจกรรมนี้ใช้เวลาพอสมควร เพราะผ้าค่อนข้างเยอะต้องแบ่งซัก 2 รอบระหว่างเสื้อกับกางเกง ส่วนถุงเท้า จากที่รุ่ยฉีดูสภาพแล้ว รุ่ยฉีตัดสินใจทิ้งทั้งหมด ไหนจะขาด ไหนจะเลอะจนมองสีเดิมไม่ออกว่าเป็นสีอะไร ค่อยเอาของที่มีในมิติออกมาใช้ใหม่เอา ช่วงรอเสื้อซักเสร็จ รุ่ยฉีได้ตักน้ำไปเติมตามตุ่มที่มีอยู่ในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นห้องครัว ห้องน้ำ ส่วนน้ำกินมีแยกต่างหาก น่าจะมาจากพวกน้ำฝน พอซักเสื้อชุดแรกเสร็จ ทุกคนก็ช่วยกันเอาออกจากเครื่อง ถึงจะอบจนแห้งแล้ว แต่รุ่ยฉีก็เอามาสะบัดและผึ่งตากแดดตากลมอีกสักพัก ผ้าจะได้ไม่ยับ พอช่วยกันเสร็จก็ใส่กางเกงลงในเครื่องซักรอบสอง รอบนี้เด็ก ๆ ขอไปช่วยตัวแทนหมู่บ้านรดน้ำสวนดอกไม้ รุ่ยฉีก็อนุญาตให้ไปทำกันเอง รุ่ยฉียืนดูสวนหลังบ้านแล้วคิดว่าควรทำอะไรกับพื้นที่ว่างนี้ดี ปลูกผักหรือจะเลี้ยงหมูหมากาไก่ดี หัวก็คิดวางแผนไปเรื่อย

"ระบบ... ฉันอยากรู้ว่าโลกนี้มันเหมือนยุค 70 ที่ฉันจากมาไหม หรือมันมีอะไรแปลกใหม่ อันไหนทำได้ไม่ได้บ้าง จะได้วางแผนได้ถูก" ก่อนอื่นต้องเข้าใจโลกนี้ก่อนว่าเป็นแบบไหน ห้ามอะไรบ้าง 

[โลกนี้คล้ายยุค 70 ที่โฮสต์จากมา แต่ไม่เหมือนกันทุกอย่าง มีระบบคอมมูนเป็นศูนย์กลางในการจัดเก็บแต้มคะแนนในการทำงาน ใครทำก็ได้ส่วนแบ่ง ครอบครัวไหนไม่ทำก็ไม่ได้ส่วนแบ่ง ใครทำมากได้ส่วนแบ่งมาก ทำน้อยก็ได้น้อย ที่นี่ซื้อขายแลกเปลี่ยนไม่ผิดกฎ ทำได้เสรี ถ้ามีเงินและมีสินค้า แต่ถ้าใครเปิดร้านขายต้องไปลงทะเบียนกับคอมมูนที่ในอำเภอเพื่อเปิดร้านคล้าย ๆ ลงทะเบียนและเสียภาษีรายปีก็สามารถเปิดร้านขายได้เลย อันนี้แตกต่างจากโลกที่โฮสต์จากมา เพราะถ้าเป็นโลกเดิมจะต้องแอบขายและต้องไปซื้อขายที่ตลาดมืด]

"มิน่าล่ะ ร่างนี้ถึงได้ไปลงทะเบียนร้านค้าเตรียมขายของในอำเภอ ถือว่ามีความคิดที่จะขยับขยาย ไม่นั่งรอนอนรอแต่เงินเดือนจากสามีอย่างเดียว"

ช่วงสองเดือนมานี้ ร่างเดิมนี้ไปเดินเรื่องซื้อตึกและต่อเติมตกแต่งเพื่อจะเปิดร้านขายของในอำเภอ และจะพาเด็ก ๆ ย้ายไปอยู่ในอำเภอเพื่อที่จะให้ลูกชายคนโตได้เข้าเรียนในตอนอายุ 6 ขวบ เธอวางแผนทุกอย่างเป็นอย่างดี ร่างเดิมค่อนข้างมีเงินมีฐานะ แต่ไม่ยอมบอกใครว่าตัวเองมีสมบัติอะไรที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้บ้าง ไม่ว่าจะบ้านในเมือง เงินในบัญชีที่ฝากธนาคารอีก ถือว่าเป็นเศรษฐินีเลยก็ว่าได้ เธอไม่เคยรอเงินเดือนจากสามี ส่งมาก็รับไว้ แต่ไม่ถึงกับเรียกร้อง ให้เท่าไรก็เอาเท่านั้น

หลังจากทะเลาะกับสามีรอบสุดท้ายตอนคลอดลูกชายคนเล็ก รุ่ยฉีก็ไม่เคยส่งข่าวหรือติดต่ออะไรอีก เธอเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง พอร่างกายแข็งแรงเธอก็เริ่มขยับขยายวางแผนที่จะทำร้านขายของในเมือง แต่พึ่งจะมายุ่งช่วงนี้ เพราะพึ่งจะได้ร้านและตกแต่งร้านช่วงสองเดือนมานี้แหละที่ปล่อยปละละเลยลูก ๆ เธอไม่ได้บอกลูกเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเธอคิดว่าพวกเขายังเด็กและคิดว่าพอถึงเวลาย้ายพวกลูก ๆ คงรู้เรื่องเอง โดยที่ไม่ได้คิดว่าบ้านใหญ่จะพูดให้ร้ายเธอเกี่ยวกับช่วงสองเดือนที่เธอเข้าเมืองแทบทุกอาทิตย์

"เฮ้อ... เห็นใจเธอจัง ฉันจะทำตามแบบที่ร่างเดิมวางแผนไว้แล้วกัน เพราะเธอวางแผนไว้ค่อนข้างดีแล้ว"

รุ่ยฉีตัดสินใจจะทำตามแผนเดิม ยังไงเด็ก ๆ ก็ต้องได้เรียนที่ในเมือง บ้านก็มีอยู่ที่นั่น ไหนจะร้านที่พึ่งซื้อและลงทะเบียน จะไปกลัวอะไร ส่วนของขายนะเหรอ ก็ในมิติไง ไม่ต้องลงทุนเยอะ เงินแก้ปัญหาได้แทบทุกอย่าง เก็บเงินค่ะ!!