15.ได้ผล

เมื่อมีข่าวลือว่าท่านหญิงอาโมรีซึ่งมิได้ออกงานมาเป็นระยะเวลานาน กลับมาออกงานสังคมอีกครั้งและงานแรกที่ท่านหญิงเข้าร่วมคืองานเลี้ยงของตระกูลบาทาซาร์ ตระกูลสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของจักรวรรดิ ในวันนี้เป็นงานเลี้ยงที่ถูกจัดขึ้นมาเพื่อที่ท่านเคาน์คนก่อนจะส่งมอบตำแหน่งหัวหน้าตระกูลให้กับลูกชายคนโต แลนเดน บาทาซาร์

และเนื่องจากงานเลี้ยงนี้มีความสำคัญเป็นอย่างมากอีกทั้งท่านหญิงนาทาเลียจะเข้าร่วมโดยที่ห่างหายจากแวดวงสังคมเป็นระยะเวลานานทำให้งานเลี้ยงในตระกูลบาทาซาร์ค่ำคืนนี้เนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย

“โลเวลเจ้ามายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้กัน เจ้าควรจะเข้าไปด้านในเพื่อแสดงความยินดีกับพี่ชาย.."

ดวงตาที่แสดงออกถึงความไม่ชอบใจของโลเวลจับจ้องมองไปที่ท่านพ่อของเขา ก่อนที่เขาจะแค่นหัวเราะออกมา

“แค่เกิดก่อนไม่กี่ปีข้าไม่นับว่าแลนเดนเป็นพี่ชายของข้าหรอกนะ แถมหมอนั่นไม่ได้เกิดมาจากแม่คนเดียวกันกับข้าด้วย”

ท่านเคาน์เล็กซ์ยกมือขึ้นมานวดหว่างคิ้วเบาๆ

“โลเวลพ่อไม่อยากให้มีข่าวลือเกี่ยวกับความบาดหมางในตระกูลของเราเล็ดลอดออกไป เพราะอย่างนั้นในวันนี้ลูกช่วยสร้างปัญหาให้มันน้อยลงหน่อยได้ไหม?”

โลเวลมองหน้าท่านพ่อของเขาด้วยสายตาที่เย็นชาประดุจน้ำแข็ง ใช่สิ เขามัน..ตัวปัญหาไม่เหมือนลูกที่เกิดจากเมียน้อยอย่างแลนเดนที่ดีเลิศไปเสียทุกสิ่งทุกอย่าง

โลเวลถือแก้วเหล้าในมือพร้อมกับเดินจากไป แน่นอนว่าเขาไม่ได้เดินเข้าไปด้านในงานอย่างที่ควรจะเป็นแต่โลเวลเดินไปที่ริมทะเลสาบที่ด้านหลังสวนดอกไม้ของคฤหาสน์บาทาซาร์ เพราะว่าบาทาซาร์คือตระกูลสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของจักรวรรดิและเราทุกตนในนามของบาทาซาร์คือหมาป่าที่มีจิตวิญญาณอันแรงกล้าและสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่ประชาชนต่างเทิดทูนบาทาซาร์ในสายตาของผู้อื่นเป็นเช่นนั้น แต่ทว่าเขาคือลูกชายที่เกิดจากท่านแม่ผู้ซึ่งเป็นชนชั้นสูงที่องค์จักรพรรดิองค์ก่อนส่งให้ท่านแม่มาแต่งงานกับท่านพ่อ ทว่าท่านพ่อกลับมีภรรยาและลูกชายอยู่ก่อนแล้ว ท่านแม่ผู้งดงามของเขาเสียชีวิตหลังจากที่คลอดเขาได้หกปี และโลเวลเติบโตขึ้นมาด้วยความโดดเดี่ยวในบาทาซาร์พร้อมกับถูกตราหน้าว่าเป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ทั้งๆ ที่เขาเก่งมากกว่าแลนเดนในทุกๆ ด้านแต่ก็ไม่สามารถขึ้นเป็นผู้นำตระกูลได้เลย

โลเวลยกแก้วเหล้าขึ้นมากรอกใส่ปาก

หรือว่าที่ของเขาในบาทาซาร์มันไม่มีอยู่ตั้งแต่แรกกันนะ เป็นเขาที่มาทีหลังและมันเป็นเขาที่ควรจะเดินจากไป

..................

แกสทอนส่งท่านหญิงนาทาเลียผู้งดงามขึ้นรถม้าของตระกูลอาโมรี เขาจุมพิตลงที่หลังมือของนาทาเลียเบาๆ

“ท่านงดงามมากเกินไปแล้วครับท่านหญิง”

นาทาเลียส่งยิ้มให้เขา เธอไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะเรียกขานความสัมพันธ์ของเราว่าอะไรดี แต่แกสทอนดูแลเธอดีมากทีเดียวมันดีมากเกินกว่าที่พ่อบ้านทั่วไปจะกระทำกัน และเธอชอบ..เขาพอสมควร

ไม่ว่าจะมองหน้าของแกสทอนสักกี่ครั้งเรายังคงมีความสามารถในการทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่เหมือนเดิม

“ข้าต้องไปแล้ว”

แกสทอนปล่อยมือของนาทาเลียเบาๆ

“ท่านจะกลับมานอนที่นี่ไหมครับ”

คำถามนั้น..สำหรับนาทาเลียมันตอบยากมากพอสมควรเลย เพราะว่าเธอไม่รู้ว่าเธอจะมีโอกาสในการทำภารกิจที่สองในคืนนี้หรือไม่ เพราะอย่างนั้น..เธอรับปากเขาเรื่องนี้ไม่ได้

“เรื่องนั้น..ข้าเองก็ยังไม่แน่ใจ”

แกสทอนไม่ได้แสดงสีหน้าที่เจ็บปวดออกมาเลย

“เช่นนั้นข้าจะกำชับคนขับรถม้าเอาไว้ว่าให้พวกเขารอคอยท่านหญิงนะครับ”

นาทาเลียพยักหน้า หากจะถามถึงหน้าที่ของพ่อบ้านแน่นอนว่าแกสทอนเป็นคนที่ทำได้ดีในทุกเรื่องอยู่แล้ว เขาเรียกร้องในมุมของเขาแบบที่ไม่มากเกินไป และมันทำให้เธอรู้สึกดีมากกว่าที่จะรู้สึกอึดอัด

เธออยากจะรักเขา อยากจะตั้งใจกับความรักในครั้งนี้แต่ทว่าเพราะเรื่องของภารกิจพิเศษพวกนั้นทำให้นาทาเลียยังไม่กล้าที่จะรักใคร เธอหวาดกลัวหน้าต่างเกมมากทีเดียว เพราะกลัวว่ามันจะกลับมาอีกครั้งแล้วสั่งให้เธอทำโน่นทำนี่ในแบบที่เธอไม่ได้ต้องการ

เพราะอย่างนั้นหลังเสร็จสิ้นภารกิจทั้งหมดแล้ว และเมื่อหน้าต่างเกมหายไปจากเธอได้..นาทาเลียตั้งใจเอาไว้แล้วว่าเธอจะมีความรัก อยากจะทำให้โลกที่มองเห็นเป็นสีชมพู จับจูงมือของคนที่รักไปเที่ยวในแบบที่คนรักเขาทำกัน

นี่เธอวาดฝันล่วงหน้าไปหน่อยไหม เพราะเธอพึ่งจะทำภารกิจพิเศษอันแรกเสร็จเอง เหลืออีกตั้งเก้าข้อแถมอีกแปดข้อก็ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไรเลย

พอคิดเช่นนั้นในหัวก็รู้สึกปวดตุบๆ แต่สิ่งที่จะต้องคิดก่อนในตอนนี้คือรถม้าจอดเทียบที่ด้านหน้าของคฤหาสน์บาทาซาร์แล้ว และเธอจะต้องลงจากรถม้านี้โดยที่มีสายตาหลายร้อยคู่กำลังจับจ้อง

ชนชั้นสูงทุกคนก็จะต้องรอคอยการมาของท่านหญิงที่ห่างหายจากแวดวงสังคมสินะ เธอไม่ได้ป่วยหรือว่าใกล้ตายสักหน่อย แล้วพอเห็นเธอสบายดีทำไมจะต้องทำหน้าผิดหวังแบบนั้นก่อน

“เป็นเกียรติของบาทาซาร์ยิ่งแล้วที่ท่านหญิงอาโมรีให้เกียรติมาในวันนี้”

นาทาเลียก้มหน้าลงเล็กน้อยเมื่อท่านเคาน์เดินมาต้อนรับเธอ จริงอยู่ที่หากจะนับตามยศแล้วเธอยศสูงกว่า แต่ท่านเคาน์อายุมากกว่าเธอเยอะทีเดียว เพราะอย่างนั้นนาทาเลียจึงก้มหน้าเพื่อทำความเคารพเขาและการกระทำของนาทาเลียนั้นทำให้ชนชั้นสูงมากมายตกใจรวมไปถึงใบหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของท่านเคาน์บาทาซาร์

“อะ..เอ่อ เรียนเชิญท่านหญิงเข้าไปด้านในงานก่อนเถอะครับ”

ท่านเคาน์กล่าวพร้อมกับพานาทาเลียเข้ามาด้านในคฤหาสน์ เสียงดนตรีทำให้บรรยากาศในงานคึกครึ้น มากยิ่งขึ้น บุรุษและสตรีส่วนหนึ่งกำลังเต้นรำกันด้วยใบหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้ม

งานเลี้ยงเป็นเช่นนี้ และทุกครั้งที่เธอมาเข้าร่วมมันก็เป็นอะไรที่ซ้ำๆ เดิมๆ ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย เพราะว่าชนชั้นสูงไม่นิยมทำงาน พวกเขาจะมีรายได้จากการปล่อยเช่าที่ดินหรือไม่ก็ทำการค้า เพราะอย่างนั้นตระกูลที่ร่ำรวยจริงๆ จะมีเพียงหัวหน้าตระกูลเท่านั้นที่จะต้องทำงาน ส่วนคนอื่นในตระกูลไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้นนอกจากผลาญเงินเล่นไปวันๆ

“ไหนล่ะคู่ควงที่เจ้าว่า”

นาทาเลียหันไปตามเสียงก็พบองค์รัชทายาที่ข้างกายของพระองค์ไม่ได้มีสตรีใดยืนอยู่อย่างที่ควรจะเป็น

แปลว่า..แผนการเรียกร้องความสนใจของเธอได้ผลสินะ

“ข้าไม่มีใครตั้งแต่แรก และตั้งใจว่าจะมาหาบุรุษสักคนที่พอจะเป็นคู่ควงในคืนนี้ของข้าจากงานเลี้ยงนี้เพคะ”

โอเวนขบกรามแน่น

“เช่นนั้นบุรุษที่เจ้าต้องตามหาก็อยู่เบื้องหน้าของเจ้าแล้วนี่ไง อย่าคิดปฏิเสธเพราะว่าข้าไม่คิดว่าตัวเองควรจะอับอายในสถานการณ์เช่นนี้ รีบๆ ยื่นมือของเจ้ามาได้แล้วนาทาเลีย”