22.อย่ามัวแต่พูดมาก NC

เมื่อเหล่าสตรีมากมายในห้องนอนขององค์รัชทายาทเห็นท่านหญิงอาโมรีซึ่งกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับออกปากไล่พวกนาง แน่นอนว่าสภาพของสตรีแต่ละคนมันไม่แตกต่างกันเลย และพวกนางกำลังหยิบคว้าผ้าห่มและชุดเดรสที่กระจัดกระจายไปตามพื้นขึ้นมาปกคลุมร่างกายเอาไว้ แล้ววิ่งหนีออกจากห้องไป

สกาเล็ตมองที่องค์รัชทายาท แต่ทว่าพระองค์ก็ไม่มีการเอ่ยปากเพื่อรั้งเธอหรือว่าสตรีใดเอาไว้ บนใบหน้าที่หล่อเหลาของพระองค์มันเต็มไปด้วยความตื่นตกใจในแบบที่เหมือนกับว่าการที่ท่านหญิงมาหาพระองค์ที่นี่ในวันนี้มันคือเรื่องที่นอกเหนือการควบคุม

และเมื่อสกาเล็ตเดินจากไปเป็นคนสุดท้าย ประตูห้องนอนขององค์รัชทายาทก็ปิดลง

มือของนาทาเลียสั่นเทา เธอมองหน้าของโอเวนที่กำลังมีสีหน้าตื่นตกใจ ซึ่งเธอไม่ได้แปลกใจกับสีหน้าเช่นนั้นของเขาสักเท่าไหร่นัก เพราะเขาคงไม่คิดว่าเธอจะมาที่นี่มาหาเขาในยามนี้

ไม่ใช่เขาคนเดียวหรอกที่ไม่เคยคิด เพราะหากไม่ติดว่าจะต้องทำภารกิจเธอก็ไม่อยากจะมาเหยียบที่นี่เหมือนกัน!

นาทาเลียคิดว่าตัวเองในยามนี้กำลังทำเรื่องที่น่าสมเพชมากที่สุด เธอสูญเสียศักดิ์ศรีและสูญสิ้นความเป็นมนุษย์ไปให้ระบบเกมบ้าๆ นี่

ทว่าเธอไม่มีทางเลือก เพราะอยากเป็นอิสระจึงยินยอมให้เขาเหยียบย่ำเธอลงบนพื้น ยอมแหลกละเอียดใต้ฝ่าเท้าของเขาและนี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายสำหรับบุรุษที่ชื่อว่าโอเวน!!

หากได้อิสรภาพของตัวเองกลับคืนมา เธอจะไม่มีวันละทิ้งตัวตนของตัวเองเช่นนี้อีกแล้ว

นาทาเลียถอดหมวกบอนเน็ตของตัวเองออก เธอจ้องมองใบหน้าของโอเวนอีกครั้ง

“นาทาเลีย เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไรกัน”

นาทาเลียปล่อยหมวกบอนเน็ตที่พึ่งจะถอดออกมาลงไปบนพื้นพรม ผมสีเงินของเธอสยายลงมาเต็มแผ่นหลัง

ดวงตาของโอเวนเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อนาทาเลียถอดชุดคลุมของตัวเองออกมา ตามมาด้วยชุดเดรสที่นางสวม และในยามนี้สิ่งเดียวที่กำลังปกปิดร่างกายของนางคือชุดซับในสีขาวที่เขาสามารถมองเห็นความสวยงามสีชมพูระเรื่อบนยอดปลายถันได้อย่างชัดเจน

การกระทำของนาทาเลียสร้างความสับสนมึนงงให้แก่โอเวนจนเขาสับสนไปหมดว่านี่คือเรื่องจริงหรือว่าความฝันกันแน่

เขาจ้องมองร่างกายที่แสนงดงามของเธอด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ และเมื่อนาทาเลียเดินเข้ามาหาเขา ส่วนนั้นที่ตื่นตัวอยู่แล้วกลับยิ่งแข็งขึงไปมากกว่าเก่า

เขาเคยคิดว่านาทาเลียมีดีแค่ความงดงามเพียงอย่างเดียว แต่ใครเล่าจะรู้ว่านอกจากความงดงามแล้ว ร่างกายของเธอยังสามารถดึงดูดความรู้สึกใคร่ของเขาให้มันรู้สึกเร้าอารมณ์มากมายขนาดนี้

บอกตามตรงว่าในยามนี้เขาต้องการเธอแทบคลั่งทีเดียว

“เจ้าจะต้องสาบานออกมาโอเวน ว่าหลังจากผ่านวันนี้เจ้าจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมด”

สมองของเขาขาวโพลนไปหมดและเมื่อนาทาเลียเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าของเขา พร้อมกับคำสั่งที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกระเส่า มันทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองต้องมนต์สะกด

“ข้าสาบาน เราจะเริ่มกันได้รึยัง”

นาทาเลียขบกัดริมฝีปากของตัวเองแนบแน่นจนห้อเลือด เธออยากจะร้องไห้ออกมาแต่ทว่าก็จะต้องอดกลั้นเอาไว้

เธอจะผ่านมันไปให้ได้และจะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น เขาสาบานแล้วว่าจะลืมเพราะอย่างนั้นเรื่องราวทุกอย่างจะเริ่มขึ้นและจบลงในวันเดียวกัน

ยังไม่ทันที่นาทาเลียจะได้ตอบคำถามโอเวนก็ถาโถมร่างกายของเขาเข้าหาเธอ

คางมนถูกเชยขึ้นมาตามด้วยริมฝีปากที่แนบประกบลงไป ปลายลิ้นของเขาไล่รุกรานไปทั่วโพรงปากอ่อนนุ่มของนาทาเลียราวกับว่าโอเวนกำลังเสียสติ เขาอุ้มเธอขึ้นมาแล้ววางเธอลงบนพื้นพรมใจกลางห้องนอน ไม่ได้พาไปที่เตียงอย่างที่ควรจะเป็นแต่กลับพาเธอล้มตัวนอนลงบนพรมกลางห้อง

เธอกำมือแน่น และไม่ได้คิดที่จะโอบกอดเขาเลย ไม่ได้อยากจะกอดเลยสักนิด เธออยากจะให้เรื่องราวในวันนี้จบลงโดยไวที่สุด

เพราะอย่างนั้นนาทาเลียจึงถอดเสื้อซับในของตัวเองออก และเมื่อโอเวนเห็นการกระทำของนาทาเลียเขาก็ถอดชุดคลุมอาบน้ำของตัวเองออกเช่นกัน เราทั้งคู่ต่างเปลือยเปล่า

เขาพรมจูบไปตามซอกคอ และเนินเนื้อนุ่มนิ่มทั้งสองข้าง ยอดอกด้านซ้ายเปียกเป็นวงไปจนถึงส่วนที่ผิวสีจางรอบๆ จากนั้นข้างขวาจึงถูกเลียตามมาติดๆ

เธอคาดเดาไม่ได้ว่าเขาจะทำอะไรบ้าง บางครั้งยอดอกก็ถูกจับบิด บางครั้งก็ขยี้ดึง บางครั้งเขาก็ใช้ฟันขบกัดเบาๆ ราวกับกำลังหยอกเย้าเธอเล่น

“โอเวน..ท่านควรจะใส่มันเข้ามาสักที!”

เธอกล่าวพร้อมกับกัดฟันแน่น นาทาเลียเองก็จินตนาการไม่ออกเหมือนกันว่าตัวเองจะพูดคำลามกพวกนี้ออกมาได้เช่นนี้

“ไม่ยักรู้ว่าเจ้าใจร้อน อยากขนาดนั้นเลยหรือนาทาเลีย ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะว่าข้าจะฝังเจ้านี่เข้าไปอย่างแน่นอน แบบที่ไม่เอาออกมาเลยทั้งวันทั้งคืนเลยดีไหม?”

นาทาเลียหลับตาลงเธอไม่อยากมองหน้าเขา ไม่อยากจะ..เห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ!!

ปลายยอดสั่นระริกถูกเคล้นคลึงอีกครั้ง ความเสียวซ่านจากยอดอกที่ถูกปลายนิ้วขยี้ถูกส่งผ่านไปยังท้องน้อย และเมื่อปลายนิ้วของโอเวนปัดป่ายลงไปยังส่วนล่าง เขาก็แสยะยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ

“อ่า..ตรงนี้ของเจ้าพร้อมขนาดนี้แล้วอย่างนั้นหรือ เป็นพวกอ่อนไหวง่ายสินะ แบบนี้เจ้าจะทนข้าไหวได้อย่างไรกันนาทาเลีย ไม่ใช่ว่าพอข้าใส่เข้าไปเจ้าจะถึงในทันทีเลยอย่างนั้นหรือ?”

นาทาเลียกำมือแน่นอีกครั้ง

“หยุดพูดมากแล้วก็ใส่มันมาซะ!”

เขาไม่ละมือที่เคล้นคลึงตุ่มนูนเล็กบนหน้าอกนั่นเลย ทว่ามืออีกข้างของโอเวนก็กำลังกดแทรกปลายนิ้วเข้าไปในร่องแคบของนาทาเลีย เขาต้องการปลุกเร้าเธอให้มากกว่านี้อีกหน่อย อย่างน้อยการเห็นหน้าของนาทาเลียที่มีสีหน้าเช่นนี้ก็ทำให้โอเวนรู้สึกดี

มันเหมือนกับว่าเธอกำลังทรมาน มันเป็นความทรมานที่กำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่ ว่าที่ภรรยาผู้งดงามของเขาช่างน่าค้นหายิ่งนัก เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าใบหน้าที่งดงามเช่นนี้จะเป็นอย่างไรหากว่านางกำลังเสร็จสม หรือไม่ก็ใบหน้างามนี้จะบิดเบี้ยวมากแค่ไหนในยามที่นางร้องขอให้เขาหยุด แต่ทว่าเขาไม่หยุด

มาสั่งให้เขาสาบานว่าจะลืมเรื่องราวในวันนี้อย่างนั้นหรือนาทาเลีย ฝันไปเถอะว่าเขาจะลืม เขาจะจดจำให้แม่นในทุกท่วงท่าและทุกความสุขสมที่สลักลึกในใจเลยล่ะ

“เอาล่ะนาทาเลีย หากอยากให้ข้าใส่เข้าไปก็กางขาให้กว้างๆ กว่านี้หน่อยสิ”