โลเวลจุดยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ เมื่อเขาเดินเข้ามาในงานพร้อมกับสตรีที่งดงามมากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ และนั่นยังไม่ทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดีได้เท่ากับใบหน้าที่ตกตะลึงของท่านพ่อที่มองมาทางเขาทำไม? หวาดกลัวงั้นหรือ หวาดกลัวว่าเขาจะแย่งชิงตำแหน่งของแลนเดนอย่างนั้นหรือถึงได้ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนั้นนาทาเลียเบนสายตาไปมองหน้าของโลเวล เธอไม่รู้แน่ชัดถึงความบาดหมางในตระกูลบาทาซาร์ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พอจะเดาได้ถึงความเคียดแค้นของโลเวล เขาเป็นลูกครึ่งของสัตว์ศักดิ์และมนุษย์ มันอาจจะทำให้เขารู้สึกด้อยมากกว่าพี่ชายแต่..ดวงตาทั้งสองข้างของเขาที่มันเป็นคนละสีมันทำให้เธอรู้สึกว่าเสน่ห์อันมากมายของโลเวลอยู่ตรงนี้และเธอก็ชอบมันมากจนอยากจะให้เขาหยุดดูถูกดูแคลนตัวเอง แต่เพราะว่าเราทั้งสองคนยังไม่ได้สนิทสนมกันมากถึงเพียงนั้นทำให้นาทาเลียเลือกที่จะไม่กล่าวความรู้สึกของเธอออกไปองค์จักรพรรดิยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม ดวงตาของพระองค์มองไปที่ใบหน้างามของว่าที่พระชายาของลูกชายเขา ทว่าในวันนี้นางกลับควงคู่มากับบุตรชายคนรองของตระกูลบาทาซาร์แทนที่จะควงคู่มากับโอเวน และในช่วงเวลาถัดมา องค์รัชทายาทโอเวนก็ปรากฏตัว
ภาพเบื้องหน้าในยามที่นาทาเลียส่งยิ้มให้แก่บุตรชายคนรองของเคาน์บาทาซาร์ทำให้หัวใจของโอเวนกระตุกไปวูบหนึ่งรสขมเฝื่อนผุดขึ้นมาในลำคอและเมื่อได้ยินคำกล่าวของนาทาเลียทำให้เขายิ่งรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย“ในวันนั้นข้าทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือเทียร์ ข้าทำอะไรผิดพลาดไปรึเปล่าทั้งๆ ที่ใบหน้าของเจ้าในยามนั้นมันก็บ่งบอกว่าเจ้าล้วนแล้วแต่รู้สึกดี”นาทาเลียหรี่ตามองหน้าของเขา เธอขบกัดริมฝีปากเบาๆ“ท่านสาบานกับข้าแล้วว่าจะลืมมัน”โอเวนแสยะยิ้ม“ใครจะไปลืมลงกันเทียร์ เรื่องราวในวันนั้นข้าลืมมันไม่ลงหรอกนะ หลังจากนั้นไม่ว่าข้าจะหลับนอนกับสตรีอีกสักกี่นาง ก็ไม่มีสตรีใดที่ทำให้ข้าพึงพอใจเท่าเจ้ามาก่อนเลย”แววตาของนาทาเลียมันฉายชัดถึงความรังเกียจที่เข้ากระดูกดำ เธอไม่อยากเต้นรำกับเขาอีกต่อไปเลยด้วยซ้ำ“ผิดกลับข้าที่หลงลืมมันไปหมดแล้ว ท่านไม่มีอะไรที่ทำให้ข้าสามารถจดจำในตัวของท่านได้เลยด้วยซ้ำ”แววตาที่เย็นชาและท่าทีที่หยิ่งทะนงของนาทาเลียทำให้โอเวนอดรู้สึกสงสัยไม่ได้เลย เมื่อก่อนเขาอยากได้เธอมาเป็นพระชายาเพราะว่าเขาหวังอำนาจของอาโมรี แต่ในยามนี้เขากลับอยากได้นาทาเลียมากกว่าเดิมอำนาจของอาโมรีคือของแถมแต่ทว่าสิ
แอนโทนี่ยังคงส่งยิ้มให้กับท่านหญิงนาทาเลียที่กำลังนั่งมองหน้าเขาอยู่ ด้วยระยะที่ไม่ห่างกันมากมันทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังอยู่ในอาการตกหลุมรักยังไงอย่างนั้นเลย ราวกับมีผีเสื้อบินวนอยู่ในท้อง โลกทั้งใบหยุดหมุนเมื่อนางกำลังเผยรอยยิ้มออกมาอย่างช้าๆ“ข้าไม่ได้มองในแง่ดี แต่หากว่าท่านจะเป็นเหมือนในข่าวลือก็ไม่เป็นอะไรเลย”นาทาเลียซบใบหน้าลงบนเข่า เธอมองหน้าเขาอีกครั้งและมองเห็นถึงใบหูที่ขึ้นเป็นสีชมพูระเรื่อของเขา ดูเหมือนว่าความงดงามของนาทาเลียจะสร้างเรื่องขึ้นมาอีกแล้วสินะทว่าชายเบื้องหน้าให้ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าเธอกำลังนั่งมองทะเลในยามค่ำคืน มันไม่ใช่สถานที่ที่เงียบสงบแต่ทว่าเมื่อมองเห็นกลับรู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด“เช่นนั้นข้าจะคิดเอาเองว่าท่านบารอนหมายความว่าหากว่าข้าจะจับท่านไปเป็นนายบำเรอท่านก็คงไม่คิดขัดขวางใช่หรือไม่?”ครานี้เป็นแอนโทนี่ที่หลุดหัวเราะออกมา“ท่านหญิงจะให้เกียรติข้าเกินไปแล้วครับ ข้าเป็นเพียงบารอนเท่านั้น”นาทาเลียใช้มืออีกข้างหนึ่งจับที่ใบหน้าของเขา“ท่านก็รู้ว่าข้าคือสตรีชั่วช้าที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นหากว่าข้าพบเจอบุรุษที่ข้าอยากได้”เขาก้มหน้าลงเพื
อลาโนเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เขาพยายามมองหาใบหน้าที่แสนงดงามของน้องสาวแต่ทว่าอลาโนก็ไม่สามารถหานาทาเลียได้พบเจอ“ท่านแกรนด์ดยุค ฝ่าบาทมีรับสั่งให้เรียกหาท่านพ่ะย่ะค่ะ”ในใจของเขามีคำถามเกิดขึ้นมามากมาย และคำถามเหล่านั้นมันคือคำถามที่เกี่ยวข้องกับการที่นาทาเลียปฏิเสธรถม้าของราชวงศ์ที่องค์รัชทายาทส่งไปรับนางที่ฟลอร์เต้นรำใบหน้าขององค์รัชทายาทโอเวนนั้นยังคงยิ้มแย้มกับเลดี้สักคนที่กำลังเต้นรำกับพระองค์ด้วยใบหน้าที่ชื่นมื่นถึงแม้ว่าน้องสาวของเขาจะหายไป แต่ทว่าไอ้เวรนั่นก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยอย่างนั้นสินะอลาโนถอนหายใจเบาๆ เขาเดินเข้าไปในห้องรับรองเพื่อเข้าไปหาองค์จักรพรรดิ“เราไม่เห็นรายชื่อของท่านจากบัตรเชิญเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ขอบคุณมากๆ ที่ท่านมาร่วมงานเลี้ยง”อลาโนก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพองค์จักรพรรดิ เขาเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาแสนหรูหราเบื้องหน้าของผู้มีอำนาจมากที่สุดในจักรวรรดิ“เราไม่สบายใจเลยที่น้องสาวของท่านและลูกชายของเราแสดงท่าทีที่มันห่างเหินต่อกันเช่นนั้น”อลาโนไม่แม้แต่จะหยิบยกแก้วน้ำชาที่วางเอาไว้เบื้องหน้าขึ้นมาดื่ม เขาจ้องมองใบหน้าที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวล
ร้านน้ำชาที่ดูผิวเผินคือร้านขายน้ำชาที่แสนอบอุ่น และเต็มไปด้วยชนชั้นสูงมากมายที่เข้ามานั่งพูดคุยกันด้านใน แต่ทว่าเมื่อโลเวลพาเธอเดินขึ้นมาที่ด้านบน มันแตกต่างไปจากร้ายน้ำชาที่นาทาเลียเคยเห็นในวันนั้นลิบลับเลย เพราะว่าชั้นสามของที่นี่คือบาร์ขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยชนชั้นสูงมากมายที่เข้ามาดื่มและใช้บริการ และไม่ใช่แค่บุรุษเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่เข้ามาในบาร์แต่เหล่าสตรีก็เดินเข้ามาในนี้เช่นเดียวกัน เพียงแต่หากเป็นสตรีที่ไม่สะดวกใจที่จะเปิดเผยใบหน้า พวกนางก็จะสวมหน้ากากขนนกเอาไว้เพื่อปิดบังใบหน้านาทาเลียเดินขึ้นไปยังชั้นหกซึ่งเป็นชั้นบนสุดของร้านน้ำชาแห่งนี้และเป็นห้องนอนที่แสนกว้างใหญ่ของโลเวลด้วย“ข้าไม่ยักรู้ว่าที่นี่มีบาร์อะไรแบบนั้นด้วย”ยิ่งรู้จักก็เหมือนกับว่าตัวของโลเวลนั้นเต็มไปด้วยปริศนามากมายที่เธอไม่อาจคาดเดาได้เลย“ยังมีเรื่องราวของข้าอีกเยอะพอสมควรที่ท่านหญิงยังไม่รู้ หันหลังมาสิครับข้าจะช่วยเปลี่ยนชุด”เธอหันหลังให้กับโลเวล บอกตามตรงว่านาทาเลียไม่ได้ระแวงโลเวลในฐานะที่เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งเลย อาจจะเพราะว่าเธอเคยนอนกับเขามาครั้งหนึ่งแล้ว นอนที่หมายความว่านอนจริงๆ และโลเวลไม่
“ท่านจะไม่ฟังคำขอของข้าอย่างนั้นหรือคะ”สกาเล็ตกล่าวโดยที่ใบหน้าของนางเปื้อนไปด้วยร่องรอยของหยาดน้ำตา“เรื่องนั้นมันมากเกินไปและข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอกนะ”สกาเล็ตกำมือแน่นมากกว่าเดิม นางลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง“ท่านลืมไปรึเปล่าว่ายศบารอนของท่านมันมาจากข้าผู้นี้ที่ไปร้องขอให้องค์รัชทายาทมองเห็นความดีความชอบของท่านนะคะ”แอนโทนี่แสยะยิ้ม เขาละสายตาจากเอกสารมากมายเบื้องหน้าก่อนจะปรายตามองหน้าของสกาเล็ต“ข้าจับดาบออกรบ แถมยังทำศึกมากมายแต่เจ้ากลับบอกกับข้าว่าที่ข้าได้ยศบารอนมามันเป็นเพราะเจ้าอย่างนั้นหรือสกาเล็ต ช่างน่าขำยิ่งนัก"เธอไม่ได้มีทางเลือก สกาเล็ตไม่มีใครอยู่ข้างเธอ ไม่มีมาตั้งแต่ต้นและเธอคิดว่าพี่ชายต่างแม่ผู้นี้จะช่วยเหลือเธอ แต่ทว่าเขากลับเมินเฉยต่อเธอไปอีก“ท่านหญิงอาโมรีนางไม่ควรจะเป็นพระชายา ท่านก็แค่ขัดขวางการเป็นพระชายาของนาง ด้วยใบหน้าของท่านหากว่าท่านเข้าไปยั่วยวนสตรีผู้นั้น นางจะต้องสนใจท่านอย่างแน่นอน”แอนโทนี่พี่ชายต่างมารดาของนางมีใบหน้าที่แสนอ่อนโยน เขาค่อนข้างโดดเด่นมากทีเดียว และหากให้เธอเดา คนเช่นสตรีมากราคะอย่างท่านหญิงนาทาเลียจะต้องชื่นชอบ
ดวงตาของโลเวลจ้องมองใบหน้าที่กำลังหลับใหลของนาทาเลีย เขาหลงใหล..อ่า คงจะไม่ใช่ความหลงใหลเพียงอย่างเดียวเพราะมันเหมือนกับว่าเขาจะหลงรักเธอเข้าไปด้วยเลยเขาไม่เคยชายมองสตรีใด นั่นมันคือนิสัยรักสันโดษของหมาป่าในตระกูลบาทาซาร์ ส่วนใหญ่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์จะมีคู่ครองเพียงคนเดียวเท่านั้น และนิยมหาคู่ครองพรหมลิขิตในวันพิธีเลือกคู่อย่างเป็นทางการ อายุของเขาปีนี้ก็ยี่สิบสี่แล้วเขาเข้าพิธีการเลือกคู่มาหกปีแล้ว แต่กลับไม่พบเจอตัวเมียที่ทำให้เขารู้สึกสนใจได้เลยแม้แต่นางเดียวหรือว่าคู่ครองพรหมลิขิตของเขาจะไม่ใช่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์แต่จะเป็นมนุษย์กันนะปลายนิ้วของโลเวลไล้ไปตามกรอบหน้างามที่กำลังหลับสบายในอ้อมแขนของเขา นาทาเลียไว้ใจเขามากกว่าที่คิดเอาไว้ เธอยินยอมนอนในอ้อมแขนของสัตว์ป่าโดยไม่คิดระแวงว่าจะถูกสัตว์ป่าตัวนั้นแทะจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก ทว่าในช่วงเวลาปกติเช่นนี้สำหรับเขาแล้วมันไม่ได้ยากเย็นอะไรกับการหักห้ามใจ แต่หากว่าอยู่ช่วงฤดูติดสัดเรื่องนั้นค่อยว่ากันอีกทีเขาจุมพิตลงไปบนหน้าผากขาวเนียนเพื่อเป็นการปลุกโฉมงามให้ตื่นขึ้นมาจากความฝัน“อื้อ”“สายแล้วครับ ป่านนี้มิใช่ว่าท่านแกรนด์ดยุคจะตามหาท่า
ริมฝีปากบดแนบให้จูบยิ่งลึกล้ำขึ้นก่อนลิ้นจะค่อยๆ สอดลึกเข้ามาตามลำดับ นาทาเลียเงยหน้าขึ้นมาเพื่อรับจุมพิตจากเขา เธอหลับตาลงในขณะที่มือกอดคอของแกสทอนเอาไว้แน่นมากพอสมควรดวงตาสีอำพันของเขาจ้องมองใบหน้าที่ค่อนไปทางทรมานของนาทาเลีย แว่นที่สวมอยู่ขยับไปมาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกมาด้วยความเสียดาย“ข้ารู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะหึงหวงแต่ทว่าในยามที่เห็นท่านหญิงสนิทสนมกับชายอื่นมันทำให้ข้า..ระงับอารมณ์ไม่พอใจที่ผุดขึ้นมาไม่ได้เลยครับ”เธอมองใบหน้าของเขาที่กำลังหลับตาลงช้าๆ เหมือนกับว่าแกสทอนกำลังข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจของเขาเอาไว้และท่าทีของเขามันทำให้เธอหัวเราะออกมาเบาๆ เธอยกมือขึ้นมาจับที่ใบหน้าของเขาเอาไว้“แกสทอน กับโลเวลเขาเป็นคนดี และข้าไม่ได้ห้ามหากว่าเจ้าจะหงุดหงิดหรือว่าไม่พอใจ เจ้าสามารถระบายความไม่พอใจของตัวเองออกมาได้นะ ระบายมันออกมาใส่ร่างกายของข้าได้เลย”มือของเธอกำลังเอื้อมไปจับที่ท้ายทอยของแกสทอนเพื่อโน้มใบหน้าของเขาให้กดจูบลงมาอีกครั้ง ทว่าแกสทอนกลับไม่ได้ทำตามที่ใจของนาทาเลียต้องการ“เราปล่อยให้นายท่านรอนานมากกว่านี้ไม่ได้แล้วครับ เอาไว้ไปคุยกับนายท่านให้เรียบร้อ
เมื่อลูเซียนกลับมาที่ห้องของโรงแรมเขากลับไม่พบเจอใครเลยสักคนเดียว เขาตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆนาทาเลียก็หายไป เขากำลังจะวิ่งออกไปเพื่อตามหาเธอที่ด้านหน้าโรงแรมที่พัก ในระหว่างที่เขากำลังวิ่งตามหาเธอแสงสีทองก็ส่องสว่างอยู่บนแหวนที่เขาสวม นั่นหมายความว่านาทาเลียอยู่ในมิติเวทของเขาลูเซียนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะสัมผัสที่แหวนเบาๆเพื่อเข้าไปหาเธอในมิติเวท ที่นี่แตกต่างจากในมิติเวทที่เธอและเขาเคยอยู่ด้วยกันอย่างสิ้นเชิง ทะเลสาบอย่างนั้นหรือ?"นาทาเลีย.."เขาพบเจอนาทาเลียนั่งอยู่กับบุรุษผู้หนึ่งที่ดูคุ้นตา..หมอนี่คือคนที่มาป้วนเปี้ยนหน้าห้องเมื่อตอนบ่ายนี่"ลูเซียน มานี่สิ..ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จักกับโลเวล"นี่คือบุรุษที่นาทาเลียกล่าวถึงให้เขาฟังบ่อยๆสินะ โลเวล บาทาซาร์"ยินดีที่ได้รู้จักครับท่านเจ้าของหอคอย"โลเวลลุกขึ้นมาแล้วก้มหน้าลงเพื่อเป็นฝ่ายทักทายก่อน อย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆว่าออร่าพลังเวทของชายผู้นี้นั้นไม่ธรรมดาเลย ที่ไหนได้นี่คือจอมเวทกูเรียนในตำนาน เจ้าของหอคอยเวทผู้ยิ่งใหญ่"อืม..นาทาเลียพูดถึงเจ้าให้ข้าฟังบ่อยๆ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางคือนาทาเลีย"ไม่บ่อยนักที่จะมีคนที่ส
กว่านาทาเลียจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็เป็นในช่วงเย็นของอีกวัน เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆห้องนี้แต่ก็ไม่พบลูเซียนเลย นาทาเลียลุกขึ้นเพื่อเดินไปล้างหน้าล้างตา เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของตัวเองในกระจกเงาที่สะท้อนออกมา ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้ออกมาอย่างหนัก..ดูไม่ดีเท่าไหร่เลยเธอไม่รู้ว่าลูเซียนออกไปไหน แต่เขาน่าจะมีธุระของเขานั่นแหละ นาทาเลียนั่งลงที่โซฟา เธอรินน้ำชาในกาใส่ถ้วยเล็กๆก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เธอตามพี่ชายไปที่ลานประมูล เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ตาสว่างเรื่องของนาทาเลียในอดีต อีกทั้งสุราต้องคำสาปขวดนั้นหากเดาไม่ผิดเขาจะต้องใช้มันกับเธออย่างแน่นอน เช่นนั้นก็จะต้องหาทางรับมือกับคนสารเลวอย่างโอเว่นเอาไว้"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ..ท่านหญิง"โลเวลปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เขากระโดดเข้ามาหานาทาเลียในทันทีก่อนจะสวมกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน"คิดถึง..จังเลยครับ แล้วไอ้สารเลวคนไหนมันทำให้ท่านหญิงของข้ามีสภาพเช่นนี้กัน?"เธอตกใจจนตาค้าง ทั้งๆที่เธอปลอมตัวอยู่ด้วยพลังเวทของลูเซียนแต่แล้วทำไม โลเวลถึงจำเธอได้กันล่ะ? เธอยื่นมือไปกอดเอวของเขาเอาไว้แน
ลูเซียนตกใจเล็กน้อยที่เขาเห็นหยาดน้ำตาแวววาวรินไหลลงมาจากดวงตาของนาทาเลียที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เขา เขาไม่มั่นใจว่าเธอพบเจอกันอะไร แต่เขาก็ยังไม่อยากจะดึงจิตวิญญาณของเธอกลับมา เพราะในบางทีเธออาจจะกำลังพบเจอเรื่องราวที่ทำให้ตัวเองรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของพี่ชายตัวเอง..อลาโน่ อาโมรี เมื่อไหร่กันนะที่เขาจะได้พบเจอพี่เขยอย่างเป็นทางการ อดใจรอไม่ไหวแล้วละสิ“สิ่งที่กระหม่อมต้องการ คือทำให้นาทาเลียเป็นของพระองค์ให้ได้พ่ะย่ะค่ะ ทำให้นางกลับมาหากระหม่อมที่อาโมรีไม่ได้อีก..”ข้อแลกเปลี่ยนกับสุราต้องคำสาปของแกรนด์ดยุคดูเหมือนจะแปลกมากทีเดียวในความคิดของโอเว่น“แกรนด์ดยุคต้องการแค่นั้น?”ชั่วขณะหนึ่งความเศร้าหมองปรากฏให้เห็นในดวงตาของอลาโน่“พ่ะย่ะค่ะ แค่นั้นก็พอ แค่ให้น้องสาวของกระหม่อมได้นั่งในตำแหน่งของจักรพรรดินี”โอเวนพยักหน้า“เช่นนั้นก็หมายความว่าความคิดของเราทั้งคู่มันตรงกัน ข้ารัก นาทาเลียจากใจจริง และข้าจะดูแลนางให้ดี แกรนด์ดยุคไม่ต้องเป็นห่วง”เมื่อกล่าวจบโอเว่นก็เดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกับสุราต้องคำสาป ส่วนอลาโน่ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีหมดแรงก่อนจะยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากเ
ถึงแม้ว่าลูเซียนจะบอกกล่าวกับเธอว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แต่การที่เขาพาเธอเข้ามาในงานประมูลโดยการใช้เทเลพอทเข้ามานั้นมันคือเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว“ข้าคิดว่าท่านจะทำบัตรเชิญปลอมมาซะอีก”“จะทำแบบนั้นให้ยุ่งยากทำไมกัน ในเมื่อผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมคือเราได้เข้ามาอยู่ในงานนี้แล้ว”นาทาเลียอยากจะกรีดร้องดังๆ ออกมาซะเหลือเกิน หากไม่ติดว่าในยามนี้เราทั้งคู่กำลังยืนอยู่ในงานนี้เธอนั่งลงยังที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ นาทาเลียเลือกที่นั่งที่ไม่ค่อยสะดุดตาสักเท่าไหร่เพราะว่าเธอไม่ได้คิดมาประมูลอะไรทั้งนั้น เธอแค่ต้องการจับตาดูท่าทีของท่านพี่..ทว่าที่นี่คือโรงละครโอเปร่าเก่า เพราะอย่างนั้นจึงมีที่นั่งด้านบนอีกหลายสิบห้องที่ปิดม่านและปิดบังตัวตนเอาไว้ หมายความว่าพี่ชายของเธออาจจะนั่งอยู่ด้านบนและแอบประมูลบางอย่างลับๆ หรือแม้กระทั่งเขาอาจจะคุยงานกับผู้อื่นแบบที่ไม่มีคนเห็น เพราะห้องที่อยู่ชั้นบนไล่ขึ้นไปเป็นขั้นบันไดเช่นนี้ ทำให้เป็นส่วนตัวและสะดวกในการพูดคุยบางอย่างที่ไม่อยากให้มีผู้อื่นรู้“อยากขึ้นไปข้างบนไหม”นาทาเลียพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เธออาจจะแค่สงสัยไปเองก็ได้เพราะอย่างนั้
ดูจากสีหน้าของแกสทอนหลังจากที่เปิดจดหมายในมืออ่าน แสดงว่าท่านหญิงของเขานั้นส่งจดหมายเพื่อบอกว่าท่านหญิงจะกลับมาที่นี่ในเร็วๆ นี้สินะ โลเวลเองก็ไม่รอช้า เขาเปิดจดหมายออกมาอ่านเช่นกัน“โลเวล ขอบคุณในทุกอย่างที่เจ้าให้ความช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด เหนื่อยมากเลยใช่ไหมกับการเปิดตัวที่แสนยิ่งใหญ่ในฐานะของเจ้าของกิลล์ข้อมูล อดทนอีกนิดนะ เพราะว่าข้ากำลังจะกลับไปหาเจ้าในเร็ววันนี้ หวังว่าจะได้พบกันในเร็ววันนะโลเวล”ข้างล่างจดหมายท่านหญิงนาทาเลียเขียนชื่อของบุคคลหนึ่งเอาไว้“ฝากเจ้าตามสืบเรื่องของบุรุษที่ชื่อว่า ไคเลอร์ให้ข้าด้วย ข้าไม่มีข้อมูลอะไรให้นอกจากว่าเขาคือบุรุษที่สูงโปร่งและไม่ได้เป็นขุนนาง ข้าเองก็ไม่รู้รายละเอียดของเขาเหมือนกัน เพียงแต่เขาสำคัญมากๆ และเป็นคนที่ข้าจะต้องตามหาให้เจอ”ไคเลอร์ อย่างนั้นหรือ?โลเวลเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษก่อนจะสั่งการกับฮอลี่“เอาข้อมูลของบุรุษที่ชื่อไคเลอร์มาให้ข้าหน่อยสิ คนที่มีชื่อว่าไคเลอร์ทุกคนของจักรวรรดิแห่งนี้”ฮอลี่พยักหน้า“รับทราบค่ะนายท่าน ข้าจะหาข้อมูลของชายที่ชื่อว่าไคเลอร์มาให้ท่านแบบไม่ให้ตกหล่นเลยแม้แต่คนเดียว”แกสทอนมองท่าทีเคร่งเครียดของโลเว
“ข้าต้องการปรับปรุงคฤหาสน์หลังนี้ และให้พวกชาวเมืองทั้งหมดย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ในช่วงที่พายุหิมะพัดแรงขึ้น..”สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเกินขึ้นในช่วงเช้าของวันที่พายุหิมะพัดผ่านเข้ามาที่ดินแดงทางเหนือ องค์รัชทายาทโอเว่นนั้นทรงตื่นจากบรรทมตั้งแต่เช้า พระองค์เรียกประชุมทหารมากมายเพื่อหารือและแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นและนี่คือครั้งแรกที่สายตาของอาเธอร์นั้นมององค์รัชทายาทเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าเขามองเห็นประกายไฟในสายพระเนตรของพระองค์ได้อย่างชัดเจน“เรามีเสบียงที่สามารถเลี้ยงคนได้ราวสามร้อยคนในหนึ่งวัน แต่ทว่าประชากรของแดนเหนือรวมกันแล้วมีไม่ถึงสองร้อยคนด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นหากพาพวกเขามาอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวจนกว่าพายุหิมะจะสงบลง น่าจะเป็นหาทางออกที่ดีที่สุด”“กระหม่อมเห็นด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถยิ่งแล้ว”อาเธอร์กล่าวชมออกมาจากใจจริง“ข้ารู้เซอร์อาเธอร์ เพียงแต่ที่ดินแดนเล็กๆ แห่งนี้จำเป็นที่จะต้องมีเจ้าเมืองเพราะในอีกสามสัปดาห์ข้าจะต้องเดินทางกลับไปที่พระราชวังแล้ว ข้าจึงให้โอกาสพวกเจ้าในการอาสาที่จะอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเจ้าเมืองปกครองดูแลดินแดนเหนือ
โอเว่นยืนอยู่บนระเบียงห้อง เขาไม่ควรเปิดหน้าต่างออกมาด้านนอกเลยด้วยซ้ำเพราะดูเหมือนพายุหิมะจะกำลังพัดโหมกระหน่ำ ทว่าดูเหมือนที่ผ่านมาเขาจะทำตัวเช่นนี้อยู่ตลอด..ชอบทำอะไรที่ไม่สมควรทำ ชอบแสดงด้านที่แย่ๆ ของตัวเองออกไป เขาถูกกดดันจากเสด็จพ่อเรื่องของการแต่งงานที่พระชายาของเขาจะต้องเป็นท่านหญิงนาทาเลียเพียงผู้เดียวเท่านั้น และการถูกบังคับปลูกฝังตั้งแต่เด็กเช่นนั้นมันทำให้ภายในใจของเขาแสดงอาการต่อต้านขึ้นมานาทาเลีย อาโมรี สตรีที่งดงามมากที่สุดในจักรวรรดิ เส้นผมสีเงินของนางนั้นทำให้นางโดดเด่นท่ามกลางสตรีมากมายในแวดวงชนชั้นสูง รอยยิ้มบนใบหน้าให้ความรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ และ..แววตาสุดแสนจะคาดหวังที่นางมองมาที่เขา แววตาเช่นนั้นมันทำให้โอเว่นรู้สึกสะอิดสะเอียนมากเหลือเกิน นางทำตัวเป็นเจ้าของเขาจะพยายามกันสตรีที่เข้ามาหาเขาให้ไกลออกไป นาทาเลียเริ่มทำตัวแย่มากขึ้นเรื่อยๆยิ่งเขาควงสตรีอื่นมาออกงาน นางก็จะอาละวาดจนไม่สนใจชื่อเสียงของอาโมรีเลย นั่นทำให้โอเว่นในยามนั้นมองท่าทีของนาทาเลียแล้วเขารู้สึกว่ามันสนุก..เขาพยายามทำให้นาทาเลียแสดงด้านแย่ๆ ออกมาเพื่อหวังว่าเสด็จพ่อจะยกเลิกการหมั้
เมื่อลูเซียนพาเธอเข้ามาด้านในบ้านที่เราอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้ นาทาเลียก็หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเธอได้กลับมาอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง“ข้าควรจะเริ่มคำถามไหนก่อนดีนาทาเลีย”ในใจของลูเซียนมีคำถามมากมาย เธอไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร แล้วคุยกับเบลได้เรื่องอะไรบ้าง ไอ้องค์รัชทายาทเวรนั่นทำอะไรเธอบ้างรึเปล่า เขากำลังโกรธและสับสนจนอยากจะระเบิดพลังออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปนาทาเลียเอื้อมมือโอบรอบคอเขาส่วนลูเซียนก็เอามือตระกองกอดเอวเธอไว้ เขาก้มหน้าลงมาเล็กน้อยเพื่อให้หน้าผากของเราแนบชิดกัน..“ท่านช่วยสร้างมิติเวทมนตร์ขึ้นมาได้ไหมคะ”เท่าที่ฟังจากเบล ไคเลอร์ (ผู้สร้างเกมนี้) จะไม่สามารถควบคุมเธอและฟังความคิดของเธอได้ในมิติเวทมนตร์ลูเซียนไม่ได้ถามหาเหตุผลของการร้องขอนั้น เมื่อเธอบอกความต้องการออกมา หน้าที่ของเขาคือทำตามความต้องการของนาทาเลียเท่านั้น เขาวาดมือออกมาในอากาศก่อนจะอุ้มเธอเดินเข้าไปในประตูโปร่งแสงสีทองมิติเวทมนตร์ของลูเซียนนั้นแตกต่างจากมิติเวทมนตร์ของเบลอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ปฏิเสธถึงพลังเวทที่แข็งแกร่งของเบลไม่ได้เลยเธอคิดว่าเบลเองก็อาจจะเป็นนางร้ายเหมือนกันกับเธอซะอี
โอเวนจมอยู่กับความคิดมากมายเพียงลำพัง เธอถามเขาออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาประดุจน้ำแข็ง บอกตามตรงว่าเขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิดหนักหนา เธอถึงได้เกลียดชังเขามากขนาดนี้“ข้า..ต้องการเจ้ามากนะเทียร์”นาทาเลียรู้สึกเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน เพราะโอเวนทำเหมือนกับว่าเธอกำลังพูดคุยอยู่กับก้อนหินยังไงอย่างงั้นเลย เขาพูดไม่รู้เรื่องหรือว่าตั้งใจไม่ฟังคำพูดของเธอก็ไม่รู้“ต่อให้บนโลกใบนี้เหลือเจ้าที่เป็นบุรุษอยู่แค่คนเดียว ข้ายอมตายเสียยังจะดีกว่าไปเป็นคนรักของเจ้า..เลิกหลงตัวเองแล้วมองที่ความเป็นจริงหน่อยเถิด เจ้าคือองค์รัชทายาทและมีสตรีมากมายที่ตบเท้ากันเดินเข้าหาเจ้า นั่นแหละโอเวน สตรีที่เจ้าควรจะไปหาความรักคือสตรีพวกนั้นไม่ใช่ข้า เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เพราะข้าไม่ได้รักเจ้า”“เทียร์ ทุกเรื่องที่ข้าต้องการมันจะต้องเป็นไปได้ เจ้าลืมไปแล้วงั้นเหรอว่าข้าเป็นใคร หากอยากจะหลุดพ้นจากข้า เจ้าก็ฆ่าข้าซะสิ..อึ่ก”ดาบที่แหลมคอจ่ออยู่บนคอของโอเว่น“อ่า..แบบนั้นเองสินะ ข้ากำลังคิดหาทางพาคนรักของข้าไปจากองค์รัชทายาทอยู่พอดีเลย หากรู้ว่าการสังหารท่านแล้วจะพานาทาเลียออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ ข้าคงจะท