24.ทำอะไรได้บ้างน้า ....

แกสทอนเดินเข้าที่คฤหาสน์ของท่านหญิงนาทาเลีย เขาเลิกคิ้วเพื่อเป็นการกล่าวถามอีฟถึงเรื่องที่เกิดขึ้นว่าตกลงแล้วมันเป็นอย่างไรกันแน่

“ท่านหญิงดูเหมือนว่าจะพึ่งกลับมาจากพระราชวังค่ะ และ..สภาพจิตใจของท่านหญิงนั้นไม่สู้ดีสักเท่าไหร่”

แกสทอนพยักหน้า เขาเดินเข้าไปในห้องนอนของนาทาเลีย เธอกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนอนที่แสนกว้างใหญ่ แต่ทว่าที่หางตากลับเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา เขานั่งลงข้างๆ เตียงพร้อมกับค่อยๆ ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับไปที่หางตาของเธอด้วยความแผ่วเบา

นาทาเลียค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย และเมื่อเธอมองเห็นแกสทอนหัวใจที่เจ็บปวดของนาทาเลียก็เหมือนว่าจะค่อยๆ ดีขึ้น

“แกสทอน..”

“ขอโทษด้วยนะครับ หากว่าข้าทำให้ท่านตื่น”

นาทาเลียส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าเองก็นอนมานานมากพอสมควรแล้วเหมือนกัน เจ้าขึ้นมานอนบนนี้สิ”

เขามองหน้าเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน เพียงแค่มองใบหน้านั้นของเธอก็ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน

แกสทอนไม่ได้ลังเลกับการขึ้นไปนอนบนเตียงของเจ้านาย เพราะเขามักจะทำอะไรตามความต้องการของตัวเองเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ในเวลานี้ไม่มีเจ้านายหรือว่าพ่อบ้านอะไรทั้งนั้น มีเพียงแค่เขาและเธอ

“ฝันร้ายงั้นหรือครับ”

นาทาเลียหลับตาลงในอ้อมแขนของเขา ความหวานละมุนของแกสทอนกำลังโอบล้อมรอบตัวเธอเอาไว้

“อืม น่าจะเป็นแบบนั้น มันเป็นฝันร้ายที่ยาวนานมากพอสมควรเลย”

และเธอกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อหาหนทางที่จะหยุดยั้งฝันร้ายพวกนั้น

“เช่นนั้นก็นอนต่อเถอะครับ ท่านหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของข้าจะปลอดภัยและไม่มีฝันร้ายใดๆ สามารถมารบกวนเวลานอนของท่านได้เลย”

เขาจะกองความสุขเอาไว้ตรงหน้า ส่วนนาทาเลียเธอเองก็ใช้ความอบอุ่นของเขาในการกล่อมตัวเองเพื่อให้เดินทางเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

แกสทอนนั้นแตกต่าง เพราะว่าเขาไม่ได้หวังอะไรจากเธอเลยแม้แต่อย่างเดียว นาทาเลียยังคงยืนยันคำเดิมว่าแกสทอนยังคงเป็นพื้นที่ปลอดภัยของเธออยู่

..............

เธอคิดอยากจะนอนพักสักแรมเดือนแต่ทว่าเอาเข้าจริงนาทาเลียได้นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงเพียงแค่สองวันเท่านั้น

เพราะว่าวันนี้คืองานเลี้ยงฉลองเนื่องในวันครอบรอบวันสถาปนาราชวงศ์เบลซขึ้นมา และเธอจะต้องเข้าร่วมงานอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทั้งๆ ที่..เธอไม่ได้อยากไปเหยียบที่พระราชวังด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องไปเพราะวันนี้เธอนัดกับโลเวลเอาไว้ ว่าจะไปเป็นคู่ควงให้แก่เขา

หน้าหนังสือพิมพ์ในวันพรุ่งนี้คงจะตีข่าวกันอย่างสนุกสนานมากทีเดียว

“ท่านหญิงคะรถม้าของพระราชวังเดินทางมาถึงแล้วค่ะ”

นาทาเลียเหลือบมองไปที่กระจกในห้องนอนของเธอ รถม้าแสนหรูหราสีทองที่จอดเทียบด้านหน้าคฤหาสน์ ส่วนผู้ที่ลงมาไม่ใช่องค์รัชทายาทแต่กลับเป็นข้าหลวง

นาทาเลียถอนหายใจเบาๆ ไม่ว่าจะอย่างไร เธอไม่สามารถทำใจญาติดีกับโอเวนได้จริงๆ นั่นแหละ เธอแค่จะต้องอดทนอีกราวปีครึ่ง เมื่อวิตอเรียปรากฏตัวขึ้นมาเมื่อนั้น ราชวงศ์จะเลิกยุ่งกับเธอ

“ปฏิเสธไป ข้ามีนัดแล้วในวันนี้ ลงไปบอกข้าหลวงว่าข้าจะไปที่งานด้วยตัวเอง”

อีฟมองหน้าสาวใช้ในห้องพร้อมกับพยักหน้าเพื่อให้สาวใช้ผู้นั้นลงไปปฏิเสธท่านข้าหลวง ส่วนเธอกำลังวุ่นอยู่กับการจัดแต่งทรงผมสีเงินของท่านหญิงให้งดงาม

“ท่านหญิงคะ แบบนี้ดีแล้วอย่างนั้นหรือ จะอย่างไรวันนี้คืองานเลี้ยงที่แสนยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ ท่านปฏิเสธองค์รัชทายาทเช่นนี้..จะไม่เป็นข่าวโด่งดัง..”

“แบบนี้ดีแล้วอีฟ ข้าเคยคิดจะรักษาหน้าเขา หากว่าเขามารับข้าด้วยตัวเอง แต่นี่เขาไม่ได้มารับข้าด้วยตัวเองแต่กลับส่งข้าหลวงของเขามา ส่วนตัวเขาในยามนี้คงจะกำลังเริงรักอยู่กับเลดี้มากมายที่อยากจะถวายตัวเป็นพระสนมของเขาจนตัวสั่น ข้ามีชีวิตแบบนั้นไม่ได้จริงๆ อีฟ ข้าไม่อยากเป็นพระชายาหรือว่าจักรพรรดินี แต่ข้าอยากเป็น..แค่นาทาเลีย”

อีฟมองหน้าท่านหญิงของเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน

“รับทราบแล้วค่ะ ท่านหญิง”

นาทาเลียมองหน้าอีฟด้วยสายตาแห่งความเจ็บปวด

“ไม่ใช่ท่านหญิงนาทาเลีย แต่แค่นาทาเลียจริงๆ ข้าอยากเป็นคนธรรมดาที่ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย อยากจะเดินเท้าเปล่าแล้ววิ่งเล่นในนาข้าวที่พึ่งจะเก็บเกี่ยว อยากจะมีสามีที่เห็นว่าข้าเป็นภรรยาไม่ใช่เห็นข้าเป็นเครื่องมือที่เขาจะใช้เพื่อก้าวไปสู่เส้นทางแห่งอำนาจ..”

อลาโนที่ยืนอยู่หน้าห้องของน้องสาวพลันนิ่งอึ้ง เขากำลังจะเข้ามาพูดคุยเพื่อหว่านล้อมให้นาทาเลียนั่งรถม้าของราชวงศ์ไปที่งาน แต่เขากลับมาได้ยินความในใจและความต้องการที่ลึกซึ้งของน้องสาวอย่างไม่คาดคิดมาก่อน

“เมื่อสองวันก่อน..ท่านหญิงออกมาจากพระราชวังครับ ในสภาพที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่ ข้าเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่าท่านหญิงไปพบเจออะไรที่พระราชวัง”

แกสทอนกล่าวพร้อมกับก้มหน้าลง เขาเบนสายตามองหน้าของท่านแกรนด์ดยุคซึ่งกำลังมองไปที่ประตูห้องนอนของนาทาเลีย

“หรือว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันผิดพลาดมาตั้งแต่ต้นกันนะ บอกให้สาวใช้ไปปฏิเสธรถม้าของพระราชวังเถอะ น้องสาวของข้าจะไปที่นั่นด้วยตัวของนางเอง”

เมื่อกล่าวจบอลาโนก็เดินจากไป เขาไม่ชอบงานเลี้ยงสักเท่าไหร่เพราะอย่างนั้นอลาโนจึงไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงนี้แล้วส่งนาทาเลียไปที่นั่นแทน

“เตรียมตัวให้ข้าหน่อยสิแกสทอนดูเหมือนว่างานเลี้ยงในครั้งนี้ข้าจะต้องเข้าร่วมด้วยแล้ว”

รถม้าของตระกูลบาทาซาร์เคลื่อนตัวเข้ามาในคฤหาสน์อาโมรี โลเวลลงมาจากรถม้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ท่านหญิงให้ข้ามาเรียนเชิญท่านเข้าไปรอที่ด้านในค่ะ”

มีสาวใช้เดินนำโลเวลเข้าไปที่ด้านในคฤหาสน์นาทาเลีย เขามองคฤหาสน์แสนหรูหราทั้งสองหลังที่ตั้งอยู่ข้างๆ กันด้วยสายตาที่อดตะลึงไม่ได้ ความร่ำรวยของอาโมรีเป็นเรื่องที่ต้องมาเห็นด้วยตาสักครั้งจริงๆ และเมื่อโลเวลเดินเข้าไปด้านในคฤหาสน์นาทาเลีย สตรีที่เขารอคอยก็เดินลงมาจากบันได

นางสวมชุดเดรสยาวลากพื้นแสนหรูหราที่ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ ที่เย็บติดกับชุด ผมยาวสีเงินรวบขึ้นเพื่อโชว์ลำคอขาวเนียน และใบหน้านั้น เขาไม่รู้จะบรรยายอย่างไรถึงจะคู่ควรเท่ากับความงดงามที่แท้จริงของนาง

“มาเร็วดีนี่”

“ก็..ข้าไม่อยากให้ท่านหญิงรอนาน ไปกันเถอะครับเทียร์”

นาทาเลียไม่ได้รู้สึกอะไรที่เขาเรียกชื่อเล่นของเธอ เธอวางมือลงบนมือของเขาเพื่อให้เขาช่วยประคองเธอไปที่รถม้าของบาทาซาร์ ถึงแม้ว่ารถม้านี้จะไม่ได้ยิ่งใหญ่เทียบเท่ารถม้าของพระราชวังแต่ทว่ามันก็หรูหรามากทีเดียว

และเมื่อเราขึ้นมาบนรถม้าโลเวลก็เปิดฉากการสนทนา

“ข้าอยากรู้ว่าคู่ควงที่ท่านว่านั้น ข้าสามารถทำอะไรได้บ้าง จับมือ กอด หอมแก้ม จูบ ข้าทำได้ทั้งหมดเลยรึเปล่า?”